PANDA EN DE MEESTEE-MEESTER
DE SMARAGDEN RING
01
Oep
II
Haags filmbedrijf
kreeg opdracht
van Soekarno
Eieren verven
op
z'n
Javaans
19
Ons vervolgverhaal
door Frederick du Quesnay
Beste kansen op zon en rust heeft de
vroege toerist in centrum des lands
Umbrië: groen paradijs
Toskaanse heuvels
Supersonische
snuffelneus
WOENSDAG 25 MAART 1964
(A princess for Port Royal)
v. •-
rwvwwwvwwww
VWWWI/VWVWWW
I
25)
Volgegoten met de goede drank, die
zij schonk, speelden haar gasten
grof. En als ze grof verloren, speel
den ze nog roekelozer in een wanho
pige poging het fortuin te herwinnen.
Ze verwonderden zich over Mary's
aanhoudende geluk, maar koesterden
niet de minste argwaan. Alleen Har
ry kon ze niet voor de gek houden
maar die hield zijn moild.
Er was één gedenkwaardige avond,
waarom Harry altijd weer moest
lachen zo vaak hij er aan dacht. De
knappe luitenant-gouverneur, Sir
Thomas Lynch, was op een van haar
ontvangstavonden in Mary's huis ge
komen om een partij bij te wonen.
Hij was al dikwijls geïnviteerd, maar
onder het waakzame oog van Lady
Lynch was hij er tot dusverre niet in
geslaagd te komen. Maar nu was Ve-
re, zijn vrouw, met vakantie in Puer
to Maria en dus voelde hij zich vrij.
Het was een bijzonder vrolijk feest
geweest. Mary had haar best gedaan
er zo voordelig mogelijk uit te zien.
Ze droeg een robe van zilver lamé,
de bovenrok van rood fluweel opge
nomen in geschulpte plooien, die door
zwarte linten op haar plaats gehou
den werden en een laag uitgesneden
keurslijfje, ook van rood fluweel met
loshangende mouwen tot de elleboog.
Ze had haar paarlen oorhangers aan
gedaan en een takje camelia tussen
haar krullen bevestigd. Lynch was vol
komen ingepalmd door haar charme
en zij besteedde aan hem uiteraard
speciale aandacht. Hij werd al spoe
dig beschonken, liet zijn gebruikelijke
stijfheid varen en stortte zich hals
over kop in de opwinding van de
avond. Ze speelden vingt-et-un en
Mary hield de bank. Natuurlijk wist
zij telkens de juiste kaart te trekken
en Lynch, die eveneens buitengewoon
goede kaarten had, bleef steeds tot
het allerlaatste aan bod om tenslotte
telkens toch weer geslagen te worden.
Maar hij was in een goed humeur
en lachte luidkeels, terwijl hij Mary
op de blote schouders sloeg en haar
feliciteerde met haar ongeëvenaard
geluk. Natuurlijk zorgde ze ervoor
van tijd tot tijd te verliezen en lang
niet altijd wanneer de inzetten laag
waren. Ze kende het spel in de per
fectie en wist, dat wat de ene keer
verloren werd, in de volgende ronde
zou worden ingehaald. Toen Lynch
het huis 's avonds laat vergezeld door
zijn adjudant, verliet, was hij twee
honderd pond armer. Na het bezoek
van de gouverneur aan haar étabilis-
sement werden haar avondjes popu
lairder dan ooit. Men vroeg haar
zelfs gasten en vrienden te mogen
meebrengen. Zolang men geld en een
positie bezat was het gemakkelijk toe
gang te verkrijgen. Al spoedig vonden
de soirees driemaal per week plaats.
Deze soirées kostten haar een fantas
tisch bedrag aan kleren en juwelen.
Vaak dacht ze daarbij terug aan die
smaragden ring, die nu in het bezit
was van een onbekende Lady Preston.
Wat had ze die in deze tijden goed
kunnen gebruiken!
HOOFDSTUK XVII
Het was een wondermooie morgen,
die vierde april 1672. Het koninklijke
fregat „Welcome" lag in Port Royal
op zijn ankers te rijden. Het was een
oud schip in een onvoorstelbare
staat van verwaarlozing. Niettemin
zou het in de late namiddag naar
Engeland vertrekken. Sir Thomas
Lynch had besloten dat Henry Mor
gan deze reis zou meemaken, daar
hij al drie maanden lang op een ge
legenheid gewacht had. Het speet hem
oprecht, dat hij genoodzaakt was
Morgan met deze oude schuit mee te
sturen, want ofschoon hij allerminst
op hem gesteld was, was hij toch te
veel een man van eer om zich niet
de gevaren te realiseren als dit vaar
tuig in een storm terecht zou komen
of zelfs alleen maar in slecht weer.
Maar het was onmogelijk Morgan
langer hier te houden. Niemand wist
wanneer de volgende gelegenheid
zich zou voordoen en hij kon hem
niet eindeloos in Jamaica laten blij
ven. En zo werd een bevel uitgevaar
digd, waarbij Morgan ervan in ken
nis werd gesteld, dat verwacht werd,
dat hij zich onverwijld naar Engeland
zou inschepen aan boord van Zijner
..Majesteit „Welcome"
Harry en Mary genoten van een
kop koffie. Ze zaten op de bovenver-
anda,, die 'n schitterend uitzicht bood
op de haven en de kust in de richting
van St. Jago de la Vega. Harry had
de laatste maanden veel van zijn
gewicht verloren en zijn gezicht ver
toonde meer lijnen dan Mary zich her
innerde er ooit op gezien te hebben.
„Ik veronderstel dat je weet, liefje,
dat er een schip in de haven is, een
heel oud karkas, waarvan ik nooit ge
loof dat het zijn bestemming berei
ken zal." Hij nam Mary's hand in de
zijnde en bewonderde de vorm er
van. „Waar gaat de reis heen?" Ze
voelde haar keel dichtgesnoerd, ter
wijl ze sprak en haar hart kromp in
een. „Naar Engeland", zijn toon was
kleurloos. „Je denkt toch niet.Ze
stond nerveus op en begon achter
zijn stoel op en neer te lopen.
„Je denkt, Mary, dat ik daarmee
misschien terug moet?" Hij stond op
en zag de angst in haar ogen." Mis
schien wel, ik weet het niet zeker."
„O Harry, als ze je toch naar Lon
den sturen, waarom kunnen ze dan
niets beters vinden? Ik houd niet
van dat ellendige schip". „We zullen
maar afwachten Mary je moet je
niet te spoedig op het slechtste in
stellen. Lynch houdt niet erg van me.
Maar toch is hij nooit echt onvrien
delijk geweest. Misschien wacht hij
nog wel wat langer, als hij tenminste
kan. O ik wou, dat dit alles achter de
rug was, wat zou dat een opluchting
zijn! Ik ga ook niet graag op zo'n
oude schuit, maar ook dit wachten
maakt me kapot. Niemand in Jamai
ca heeft ook maar enig vermoeden
van de angst, die mij verteert, al
leen jij, Mary. Ik heb mijn rol goed
gespeeld wat zou het volk denken
van zijn grote held, als ik mijn wa
re gevoelens had getoond? Dat, geloof
ik, is nog het zwaarste van alles ge
weest". „Ik weet het, Harry". Ze
vocht met haar tranen, maar die kon
ze nu niet langer inhouden en ze liet
ze vrijelijk stromen. Plotseling hoor
de zij het geluid van paardehoeven,
dat snel sterker werd. Opkijkend zag
ze een ruiter, die vlak voor haar huis
uit het zadel sprong.
„Wat is er?" riep ze opgewonden.
„Is Captain Morgan hier?" De vraag
klonk als een bevel en voor Mary
iets kon uitbrengen, sprong Harry
naast haar. „Ja, zei hij, wat is er?"
„Een dringende boodschap van de
gouverneur voor U, Sir". Morgan vloog
de trap af, rukte de missive uit zijn
hand en brak die open. Mary, klemde
zich vast aan de leuning van de ve-
anda, haar nagels drongen in het
hout. Nadat Morgan de brief gelezen
had, stak hij hem in zijn hemd
„Zeg de Gouverneur dat ik onmiddel
lijk kom." Mary snelde op Harry
toe. Hij keek haar een ogenblik aan
en zei toen zachtjes. „Wat we al
verwachtten. Ik moet vanmiddag
naar Engeland vertrekken". Mary
stiet een kreet uit als een gewond
dier en wierp zich in Harry's sterke
armen.
De avond daalde in een baaierd van
kleuren, in schitterend oranjerood met
schaduwen van groengeel een ame
thyst, de haven en 't landschap over
gietend met een palet van vele kleu
ren. Een schip verliet de haven,; het
zachte windje vulde nauwelijks de zeS-
len. Het scheen Mary alsof het schip
in het geheel niet bewoog. Haar hart
was aan boord van dat schip; ze voel
de zich zo zwak alsof het bloed uit
haar wegstroomde toen de boot lang
zaam de steven zeewaarts wendde.
Een knappe man, die ook op de pier
stond, sloeg haar gespannen gade.
(Wordt vervolgd)
Ook in Italië gedraagt de lente
zich vaak als grillige tiener
(Van onze correspondent)
ROME. Er zit heus iets van lente in de Romeinse lucht. Of is het misschien
een laatste uitlopertje van de herfst van 1963? In noordelijker streken wacht men
op het eerste kievitsei, de eerste madeliefjes of iets dergelijks. In Italië, althans
aan deze zijde van de Apennijnen is het vaak heel moeilijk om te zeggen wanneer
het eigenlijk lente is. Misschien mogen we wel zo ver gaan te zeggen, dat dit jaar
getij hier vaak wordt overgeslagen. Na een heerlijke herfst een eindeloze rij van
zonnige, windstille en niet te warme dagen die van half september vaak tot
Kerstmis duurt komt de winter. Die is in het'verre zuiden doorgaans regen
achtig. In Rome kan men er niets van zeggen. Soms hebben we veel regen; er
zijn zelfs jaren waarin de Italianen praten over „noordpooltemperaturen'het
geen betekent dat in de nacht het kwik wel eens onder nul daalt.
MAAR ER zjjn ook winters, zoals die
welke nu achter ons ligt, met een strak
blauwe hemel en een stralende zon iedere
dag van Kerstmis tot half februari, toen
het waarachtig twee dagen achter elkaar
regende. En dan komt dat onberekenbare
voorjaar, meestal aan de natte kant, maar
soms ook met een reeks zonnige dagen,
tot heel plotseling zo tegen half mei de
zomer losbarst, zo heftig dat we altijd
weer in indruk krijgen, dat in enkele
dagen zich de overgang van „de barre
winter" naar „brandende hitte" heeft vol
trokken.
WIE IN DE lente het schiereiland wil
bezoeken, moet zijn plannen een beetje
losjes in elkaar timmeren. Het zou be
slist verkeerd zijn, een hotel te bespreken
voor drie weken omdat het best mogelijk
is, dat het op die plaats juist drie we
ken aan een stuk regent. En Italië is een
verrukkelijk land, maar de verrukkelijk
heid is niet bestand tegen slecht weer.
Men moet dus kunnen vluchten; een
honderd kilometer noordelijker of zuide
lijker is het klimaat anders en onder
dak vindt men buiten het zomerseizoen
overal. Regels kan men daarvoor niet
vaststellen. Misschien een enkele regel,
waar weerkundigen wel het wijze hoofd
bij zullen schudden: de Italiaanse lente is
meer verbonden met de winter dan met
de zomer en dit houdt in, dat de klimato
logische grens niet wordt gevormd door
de Alpen (zoals in zomer en herfst het ge
val is) maar door de Apennijnen. In de
winter, in elke winter, ligt in Bologna de
sneeuw een halve meter hoog en een vijf
tig km. meer westelijk, naar Florence toe,
schijnt een winters zonnetje over berghel
lingen, waar dan heus nog wel wat meer
bloeit dan een madeliefje.
Zou men ons vragen: waar kan men nu
het best een vroege vakantie in Italië
doorbrengen, een echte lentevakantie, dan
zou ons antwoord zjjn: in de vooral bij
Engelse toeristen welbekende heuvel
stadjes in de Apennijnen. Wjj zouden het
niet al te zuidelijk zoeken, omdat op
Sicilië en in Apulië het voorjaar vaak
grillig is en in de regel minder mooi dan
in Centraal-Italië
Umbrië, met al die verrukkelijke
stadjes als S'poleto, Perugia, Assisi, Gub-
bio, Spello, Orvieto, biedt het voordeel,
dat de overgang van winter tot zomer er
zich niet zo verbazend snel voltrekt. Daar
ziet men werkelijk de natuur ontwaken en
wie een beetje geluk heeft, ziet de stadjes
en het bekoorlijke landschap, het „groene
Umbrië" onder voortdurend wisselende be
lichtingen nu eens onder zware wolkge
vaarten dan weer onder een turkooisblau-
we hemel. Dit lieflijke land, met zijn over
daad van cultuurmonumenten uit alle eeu
wen en zijn vriendelijke, sympathieke be
volking, is nooit mooier dan tussen maart
en juni.
Een heerlijk vakantie-oord in het late
voorjaar is Piediluco aan het gelijknamige
meer, dertien km. ten zuiden van Um-
brië's grootste industriestad, Terni, waar
mee Piediluco door een autobusdienst ver
bonden is. In de zomer is het daar vrij
vol met badende en zwemmende Romei
nen, maar tot eind juni heeft men er het
rijk vrijwel alleen. Een grote aantrekke
lijkheid van vrijwel alle Umbrische ste
den en stadjes is, dat men er niet al te
veel autolawaai hoort en, grote uitzonde
ring in geheel Italië, nog wegen en primi
tieve paden vindt waar het voor de voet
ganger prettig wandelen is.
^VWW^VWWWWWWVWWWWWVWWWWWWWWWWWVWVWWWWWWWWWWWWVWWWWVWWVWWWVW
OOK de Toskaanse heuvels, vooral in
de omgeving van Arezzo, Cortona, Pis-
toia en Poppi zijn in het voorjaar zeer
aantrekkelijk. De steden, met uitzondering
van Cortona, zijn welvarender dan die
van Umbrië en bij gevolg ook rumoeri
ger. Nu dient de hedendaagse mens in
126-79 „Ik verbied u om iets ten nadele van deze
heer te zeggen!" bulderde de commissaris Jolliepop
toe. „Bepaal u liever tot uw eigen misdragingen. Wie
bent U? Wat heeft u gedaan?" „Mijn naam is Jollie
pop," antwoordde de knecht onthutst. „Ik ben hier door
een misverstand." „Niks misverstand!" viel nu de
agent in. „Ik heb hier netjes opgeschreven wat hij al
lemaal op z'n kerfstok heeft." ,J\tooi," bromde de com
missaris. „Ik heb genoeg van misverstand. Lees maar
eens voor, agent." Ahumsprak de agent, zijn boekje
raadplegend. „Het is een hele waslijst. De arrestant
heeft zich schuldig gemaakt aan het stelen van een
paard, het in gevaar brengen van het verkeer, het
omwikkelen van een ambtenaar in functie, en het ont
trekken van een minderjarige Panda aan het wettelijk
boven hem gesteld gezag. Hij heeft vermelde Panda
ontvoerd uit de Bengelboei, het Tehuis voor Moeilijke
Knapen." Bij die laatste woorden keek Joris op. „Pan
da in een tehuis voor moeilijke knapen?!" riep hij
geschokt. „Kan ik het manneke dan geen moment
uit het oog verliezen, zonder dat het mis met hem
gaat? Moet ik dan voor de zoveelste keer ingrijpen
om hem uit de moeilijkheden te helpen?" „Nee!" riep
Jolliepop ongerust. „Bemoei u er niet mee. Want dan
gaat het meestal helemaal verkeerd en..." „Zwijg!"
riep de commissaris. „Denk aan wat ik heb gezegd;
geen woord ten nadele van deze heerl"
zijn vakantie vooral rust te zoeken, ten
zij hij zelf in een of ander rustig dorp
woont en dus juist wat grotestadsvertier
zal waarderen. Daarvan bieden Italiaan
se steden twaalf maanden per jaar een
overdaad
De noordoostelijke hellingen van de gro
te bergketen, die heel Italië doorsnijdt en
er min of meer de ruggegraat van vormt,
zijn stellig niet minder aantrekkelijk dan de
genoemde meer westelijk en zuidelijk ge
legen streken. Wat natuurschoon betreft,
zijn de Apennijnen van Bologna, Modena
en Reggio misschien zelfs wel te verkie
zen boven Toskane. Maar beslist niet in
het vroege voorjaar, tenzij men niet bang
is voor een beetje kou en een straffe
noordenwind. Wij hebben daar zelfs in het
hartje van de zomer heerlijke wandelin
gen gemaakt, b.v. naar de aan hedendaag
se toeristen vrijwel onbekende, en toch
reeds door Dante als een der meestgroot-
se bergformaties van Midden-Italië bezon
gen „Sasso de Bismantova".
Bergtochten in de Apennijnen (de Ab-
bruzzen vormen een uitzondering op deze
regel) zijn prettige wandelingen door een
nog vrijwel onbedorven natuur, waaraan
geen spijkerschoenen, koorden, alpenstok-
ken of soortgelijk gerei te pas komen.
Voor wie met dit zuidelijk landschap, veel
minder groen en bosrijk dan de Alpen,
vertrouwd is, zijn de Apennijnen mooier
dan die heel hoge bergen van Zwitserland,
Oostenrijk en niet te vergeten Noord-Ita-
lië. Ze hebben iets menselij kers: hun
oeroude, edele rondingen schijnen het wer
van een gigantisch beeldhouwer en het ge
voel van ingesloten te zijn, dat velen van
ons benauwt in de Alpen, zal men in Mid-
den-Italië niet gauw hebben. Ook al om
dat de stadjes en dorpen doorgaans niet
in de dalen liggen, maar op meer of min
der hoge toppen, zodat men in alle rich
tingen om zich zich heen kan zien.
DE BEKORING van zulk een lentereis
door Midden-Italië is natuurlijk vooral ge
legen in het feit, dat het Italië is, waar
men zich bevindt. Precies als overal vindt
men er bloemen en kruiden, heel veel
zelfs. De bergen bieden steeds wisselende
vergezichten, de lucht is zuiver en ver
kwikkend. Maar telkens is er een middel
eeuws kapelletje, een oud klooster met een
verzameling door de kunsthistorici vrijwel
vergeten, want moeilijk te bereiken schil
derijen en de monniken zullen de zeldza
me gast voorkomend ontvangen en inhalen.
We zeggen met opzet „de zeldzame gast".
Het enige voordeel van onze gemotoriseer
de samenleving is naar mijn misschien wat
persoonlijk oordeel dit: de dames en he
ren, die zo nodig elke dag van hun vakan
tie drie of vierhonderd kilometer de baas
moeten worden, komen gelukkig niet in
die nog onbedorven streken. Voor hen zijn
er een paar geweldige „autostrada's" en
die gunnen wij hun graag, als ze ons de
muildierpaden maar laten en de smalle
weggetjes die van dorp naar dorp kronke
len.
HET IS een kwestie van per trein of an
der vehikel naar een plaats te gaan waar
een behoorlijk hotel is en vandaar uit
stapjes maken, b.v. per autobus, naar een
klein plaatsje en dan in gods vrije natuur
wandelen. Over eten en drinken behoeft
men zich geen zorg te maken: het eenvou
digste dorpsrestaurant in Italië weet zijn
gasten een goed maal voor te zetten.
En wanneer het weer tegenvalt, veran
X Alwéér geen ladder... dank-
I zij Libelle Non Run, gebreid
g volgens het Runex procédé, g
g Deze kousen zijn werkelijk g
j laddervrij. U herkent ze aan
j het Runex ff embleem op g
de verpakking. Koop dus g
voortaan g
dert men eenvoudig zijn plannen. In de
krant kan men zien of het zuidelijker dan
wel noordelijker beter weer is. En zo erg
is het nooit in een Italiaans voorjaar, dat
de trein u niet in enkele uren uit 'n troos
teloos regengebied naar een zonovergoten
paradijs kan brengen. Loopt het helemaal
mis, wel dan gaat u desnoods naar Capri,
daar hebben ze bijna altijd zon. Maar in
de laatste jaren helaas ook ongeveer even
veel lawaai als in Milaan.
Het Rijswijkse filmproduktiebedrijf „Ca
rillon-films" is in opdracht van president
Soekarno van Indonesië bezig met de pro-
duktie van twee documentaires: „Welcome
to Indonesia" en „Indonesia Today".
De eerste film wordt op het ogenblik
in Rijswijk gemonteerd en zal op 20
april in Djakarta zijn première bleven,
om twee dagen later te worden vertoond
in het Indonesische paviljoen op de we
reldtentoonstelling in New York.
„Carillon-films" kreeg deze opdrachten
nadat president Soekarno half februari
van deze produktiemaatschappij de docu
mentaire „Holland Today" had gezien.
Na door dr. Van Konijnenburg tot el
kaar te zijn gebracht, werden Carillon
directeur Gerard Raucamp en president
Soekarno het eens en vloog een ploeg
van zes man van Carillon-films naar In
donesië. Het filmteam vergezelde Soekar
no en de president van de Philippijnen
op een rondreis door Indonesië en filmde
landschap, industrie, kunst, folklore, ar
chitectuur en toerisme.
PER ETUI VAN 6 EN 12
Opvallendste kenmerk van het super-
sonische verkeersvliegtuig dat op het 1
ogenblik bij de Amerikaanse Lockheed- i
I fabriek ontwikkeld wordt, is de draai-
bare neus, die bij start en landing kan
worden „neergelaten" om de vlieger in
zijn cockpit frontaal uitzicht te geven.
(Onderste foto). Tijdens de vlucht wordt 1
de neus dan teruggedraaid tot hij één f
lijn vormt met de romp van het toestel.
Dit is noodzakelijk omdat de enorme
kruissnelheid van dit toestel (plm. 3200
km. per uur) alleen bereikbaar is bij
een volmaakte stroomlijn. Bovendien
zou geen enkele glassoort sterk genoeg
zyn om de luchtdruk bij deze snelheid
frontaal te weerstaan.
Vinden jullie Paaseieren verven ook
zo'n leuk werkje? We gaan er daarom
dit jaar iets heel bijzonders van maken.
Want we verven ze op z'n Javaans.
Daarvoor hebben jullie nodig: hardge
kookte eieren, wat bijenwas (vraag aan
mama of ze dat meebrengt van de
drogist), een pannetje, spelden met een
glazen knop, die je op het uiteinde van
een potlood vastprikt en waterverf. Als
de eieren zijn afgekoeld, maak je de
was warm boven een kaars en giet die
in het pannetje. Nu doop je de knop
van de speld, die op het potlood is ge
prikt, in de vloeibare was en teken je
met de speldeknop op het ei de figuur
tjes na, die je hiernaast op de eieren
ziet afgebeeld. Dan kleur je de eieren
op de gewone manier met waterverf,
die in kokend water is opgelost. Als de
verf is opgedroogd, wrijf je het ei met
een stukje spek mooi glanzend. De met
was aangebrachte figuurtjes blijven by
het verven wit.
