DE
IDEAAL
DE
MUSICAL
koning der jazztrombonisten
m
IN DE KOMENDE WEEK
ZATERDAG 11 APRIL 1964
Erbij
PAGINA
De rinkelende telefoon onderbreekt het gesprekdat wij een dezer dagen
hadden in een leuk huisje aan de Jan Steenlaan in Nieuw Loosdrecht.
„Mag ik evenF', vraagt gastvrouw Corry Brokken.
Meer dan „Met Corry Brokken" behoeft ze echter niet te zeggen. De ver
binding aan de andere kant wordt meteen verbroken.
„Zo gaat het soms tien keer op een dag", zucht ze. „Of ze leggen direct neer
of ze giechelen zoiets als „Oh, bent u het zelf?" en hangen dan op. Ik weet
echt niet wat daar de pret van is. Maar hinderlijk is het. Langzamerhand ben ik
er heus wel aan gewend in de belangstelling te staan. Ik weet dat ik nu eenmaal
publiek bezit ben. En dat vind ik nog leuk ook. Ik ben ijdel genoeg om be
wondering zalig te vinden. Maar de mensen moeten je niet lastig vallen. Ze
moeten je niet aanstaren als een vreemd soort reptiel of meteen maar beginnen
met „jij" en „jou". Dat is en blijft vervelend. Overigens een typisch Nederlandse
gewoonte. De Engelsen en Duitsers doen dat niet. Die blijven beleefd'.
FESTIVALS
REVUE
EINDDOEL
Een magere week met weinig
hoogtepunten. Alleen het optreden
van Marijke en Sieto Hoving in Caba
retkroniek en het meespelen van de
80-jarige mevrouw Royaards-Sand-
berg in het t.v.-spel „De brieven van
een dichter" op donderdagavond, zijn
echte uitschieters. Voor de jeugd en
vele oudere kijkers een sombere
mededeling: voor het laatst in dit sei
zoen kunnen we zaterdag kijken naar
Swiebertje.
Berry Zand Scholten
De klacht van een „vedette"? We gebruiken het woord, omdat Godfried Bomans
het bezigde bü de uitreiking van de Edisons tijdens het Grand Gala du Disque.
„Een akelig woord vindt Corry Brokken. „Godfried Bomans had my tevoren
gezegd dat hij mij zo zou noemen. Hij had het in een woordenboek opgezocht en als
betekenis „verkoopster" gevonden, vertelde hij. Ik heb toen echt niet gezegd: „Maar
dat ben ik niet". Ik heb niets gezegd, ook niet gelachen. „Vindt u het niet leuk?",
vroeg hij toen. „Neen'zei^ ik alleen. Het ging mij verder niet aan. Daarom heb ik
later op het toneel ook niets gezegd. Ze hebben daarna geschreven, dat ik daar
stond als een kostschoolmeisje en dat ik de gave van het woord niet bezat. Nou
ik zit anders echt niet snel om een antwoord verlegen. Wim Sonneveld heeft
trouwens ook niets teruggezegd. Ik heb overigens naar aanleiding van dat geschrijf
een leuke brief van Bomans ontvangen. Ik heb hem teruggeschreven dat ik al zijn
boekjes heb gelezen en dat ik ze aardig vond. Wat moest ik meer schrijven? Hij
heeft toen mets meer van zich laten horen. Maar goed ook, anders waren we nu
nog bezig met brieven schrijven".
EN DAAR HEEFT Corry Brokken
geen tijd voor. Ze heeft het razend
druk. Ze had ons tevoren al duidelijk
gemaakt, dat ze niet meer dan een uur
kon missen. Na ons was René Slees wijk
aan de beurt, de behartiger van al haar
zakelijke belangen. Het zou een lang
gesprek worden, vertelde ze, want ze
hadden veel te overleggen. Ze verbeid
de hem met ongeduld. Bij elke auto,
die de vrij stille straat inreed, keek ze
naar buiten. Want „Slees" is nu waker
over haar belangen en carrière, die
in Breda begon.
„Dat was toen ik 21 was. Dus alweer
tien jaar geleden. Oh, ik griezel bij het
idee. Ja, ik kom uit Breda. Maar wil
je wel geloven dat, hoe heerlijk ik het
ook vind daar weer eens te zijn, ik er
bijna nooit kom. En dat terwijl mijn
hele familie er woont. In Breda heb ik
vroeger veel baantjes gehad, die allemaal
mislukten. Ik was nogal een wilde. En
ik moest en zou gaan zingen. De audi
ties bij de omroepverenigingen misluk
ten natuurlijk ook. Ik weet echt niet
meer bij welke het wel lukte. Ik geloof
dat het bij de K.R.O. was. Mijn eerste
beroepscontract had ik bij de AVRO.
Dat herinner ik mij wel. Los bij diver
se orkestjes ben ik in het land gaan
optreden. Toen ik eens in Max Tailleurs
„Doofpot" Franse chansons zong, hoor
de John Kristal mij. Die had juist een
zangeres nodig en vroeg of ik bij hem
wilde komen werken. Hoewel het heel
wat anders was dan ik gewend was zei
ik ja, want ik wilde in Amsterdam
blijven. Toen kreeg ik bovendien druk
werk bij de radio. Zo is het geloof ik
wel begonnen".
IN 1956 STEEG Corry Brokkens ster
heel hoog aan de hemel van het lichte
amusement, toen zij in Frankfurt het
Eurovisie-songfestival won. Een jaar
later vertegenwoordigde zij ons land
weer in Hilversum.
„Dat werd een harde klap. Dat deed
mij toen persoonlijk heel veel. Nu zou
dat heel anders zijn. Maar de mensen
deden toen zo vreemd. Ja ik heb mij
dat heel erg aangetrokken. Ik kon er
niet tegenop. En toerr Nancy werd ge
boren, zei ik „Ik schei er mee uit". Ik
meende het echt. Maar ja, de actie
„Redt het kind" kwam, ik zong weer,
iedereen deed dol. Ik kreeg aanbieding
op aanbieding. En dus begon het lieve
leventje opnieuw. En bij „Mylord"
werden ze weer gek. Zo blijft het aan
de gang. Een piek, een terugval, weer
een piek".
TOEN KWAM HET overstapje naar
René Sleeswijks revue. Tegen de ge
woonte in werd het zelfs voor twee
jaar. „Iedereen vond het een gok.
Maar ik wilde op het toneel staan tus
sen echte artiesten. Ik had er geen
zin in nog langer als een juffrouw met
het bordje „Mylord" op door het land
te trekken. Zo zie ik het eigenlijk. Nu
moet u niet denken dat ik dat werk niet
fijn vond. Dat wel, maar ik wilde het
vak verder leren. Ik wist toen al dat je
je nummer moest verkopen, ik wist
alleen niet hoe. Dat kun je in Neder
land alleen bij de revue leren. En ik
geloof wel dat ik daar heel wat heb
opgestoken".
NA DE REVUE is Corry Brokken
met haar Combo gaan optreden in
Duitsland. Maar ook hier treedt ze nog
op. „Het kantoor van Sleeswijk selec
teert voor mij de aanbiedingen en zij
accepteren alleen wat artistiek en fi
nancieel belangwekkend is". „Zeker
achter de schermen", zo drukt Corry
Brokken het uit, heeft René Sleeswijk
ook te maken met haar televisieshows.
Haar repertoire bouwt Corry Brokken
zelf op. „U moet niet denken dat ik een
soort coach heb. Dat kan niet eens,
daarvoor ben ik veel te eigenwijs. Ik
kies de nummers altijd eerst zelf maar
later overleg ik dan met het groepje
mensen waaraan ik zoveel te danken
heb. Slechts een paar maal heb ik de
zin gedaan van een grammofoonplaten
maatschappij en een tekst gezongen,
waar ik zelf niet achter stond. Het zijn
geen successen geworden. Ze praten zo
veel maar het publiek is niet achterlijk.
„Mylord" mijn enige gouden plaat
had toch geen slechte tekst. Een
commercieel suCces behoeft echt geen
zwakke tekst te hebben".
VOORLOPIG ZAL er weinig veran
dering komen in Corry Brokkens car
rière. Het enige dat nog eens wijziging
in haar plannen zou kunnen brengen,
is een musical. „Daarin zou ik dol
graag zingen. Dat is voor mij het grote
ideaal. Mijn einddoel eigenlijk. Maar
dan moet er een musical gebracht wor
den met een voor mij geschikte hoofd
rol. Met minder kan ik toch geen ge
noegen nemen?"
„Onder vier ogenmet
zendingsarts
ZONDAG. In de ochtenduren ver
zorgt de K.R.O. een H. mis vanuit de
Maria Magdalenakerk te Goes in Zee
land. 's Middags neemt de N.T.S. een
Eurovisie-uitzending over van de bil-
jartkampioenschappen, kader 47/1 te
Düren (Duitsland) Na het vaste ritueel
van Weekjournaal, Journaal en Sport in
beeld begint het avondprogramma van
de N.C.R.V. met Sweet Sixteen. In de
film, „Een kwestie van gezag", komt
een corrector door het aankopen van
een stethoscoop terecht in een grote-
stads-ziekenhuis. In de uitzending „On
der vier ogen" zal Jan van Hillo de
zendingsarts Dr. J. J. Pilon uit Israël
interviewen. Hierna concerteert het
Amsterdams Kamerorkest onder leiding
van Marinus Voorberg. Uitgevoerd zul
len worden het Concerto Grosso in Bes
van Willem de Fesch, de Suite Modale
voor fluit en strijkorkest van Ernest
Bloch met als soliste Elaine Shaffer
en de Roemeense Dansen van Bela
Bartok. De dagsluiting zal dit keer be
staan uit twee gedichten, die zullen
worden voorgedragen door Hans Croiset
met muzikale begeleiding van gitarist
Dick Visser. Het zijn de gedichten
„Psalm 24" van Goert Poort en „Totdat
hij komt" van W. Schulte Nordholt.
Hierna nog het tweede journaal.
Film: de jongen met de trompet
MAANDAG. Het voorprogramma
wordt ingenomen door de twee kerke
lijke programma's Logboek 52 en Ken-
Jack „Big T" Teagarden,
IN JANUARI VAN DIT JAAR overleed een van de beste oude-stijl-trombo
nisten die de jazzwereld ooit gekend heeft: Jack Teagarden, de man die de schuif-
trombone een waardige piaats in de jazz bezorgd heeft en wiens naam onver
brekelijk met die van zijn instrument verbonden is. Hij speelde met alle groten
uit de jazzmuziek. „Big T" was zijn bijnaam. In een hotel in New Orleans, de
bakermat van de jazz, op gehoorafstand van de music-clubs, stierf de forse Texas-
ser, een van de weinige blanken die in de vooroorlogse periode reeds door zijn
zwarte collega's als volwaardig jazzmusicus werd erkend.
JACK TEAGARDEN, eigenlijk van
Indiaanse afkomst, speelde op vijftien
jarige leeftijd reeds trombone. In het
woelige New Orleans speelde hij met
nagenoeg alle orkesten van naam. Hij
had een volkomen eigen stijl. In tegen
stelling tot Ory, of later Trummy
Young bezat Jack behalve een grote
techniek ook een prachtige toon. De
klank van zijn trombone was uit dui
zenden te herkennen en aan hem is het
te danken dat de schuiftrombone die
aanvankelijk in de oude-stijljazz slechts
de rol van halfbegeleidingsinstrument
gespeeld had als volwaardig solo-
instrument werd erkend.
TEAGARDEN speelde bij ontelbare
combos en orkesten. Hoogtepunten uit
zijn loopbaan waren de jaren waarin
hij met Louis Armstrong speelde (na
de tweede wereldoorlog) en daarvoor
met Bud Freeman and his Chicagoans,
met Frank Trumbauer en later in de
moderne periode met de orkesten van
Bobbie Hackett.
Corry Brokken en een showballet tijdens de repetitie van een van haar televisieshows.
TEAGARDEN WAS een hypermuzi-
kaal mens. In tegenstelling tot vele
andere oudere jazzmusici werd hij ook
bijzonder gewaardeerd door de moder
nisten. Vooral door zijn toonvorming,
zijn beheersing, zijn techniek en stijl
opvatting oogstte Jack grote waarde
ring. Down Beatpoll-winnaar 1963 Jai
Jai Johnson zei van hem: „Jack is de
grootste!" Sophie Tucker, die hij op
haar beroemdste plaat (My Yiddisehe
Mama") heeft begeleid, zei toen haar
het bericht van zijn dood bereikte: „De
jazz heeft in hem een groot man ver
loren; iemand die onvervangbaar is!"
Jack „Big T" Teagarden is niet al
leen als trombonist beroemd geworden.
Zo mogelijk nog meer succes oogstte
hij met zijn zang. De typische hese
stem, het wat dromerige zingen van
Teagarden maakten hem wereldbe
roemd. Vooral de duetten met Arm
strong waren kostelijk. Big T's „Basin
Street Blues" werd een wereldsucces.
OP COLUMBIA is een nieuwe lang
speelplaat van Jack Teagarden op de
markt gekomen. „King of Blues trom
bone" is de titel van deze plaat, waar
op Teagarden te horen is met de orkes
ten van Frankie Trumbauer, Bud Free
man en met zijn eigen combo en or
kest, waarin zijn broer Charlie Teagar
den dikwijls trompet en zijn zuster
Norma piano speelde.
Alle opnamen op deze plaat zijn uit
de jaren 1935-1940, een zeer vruchtbare
periode van deze beroemde trombonist.
„Got no money, cloth or shoes, but it
can't go wrong, 'cause I play the
blues" zingt Teagarden in het ope
ningsnummer van deze plaat. Andere
nummers die de jazzliefhebber zullen
doen watertanden zijn „Ain't Misbeha-
vin' ,,'s Wonderful", „Somebody
loves me", „Beale Street Blues" en het
bekende „Shi-me-sha-wobble".
Behalve de trombone van „Big T"
klinken in deze nummers de tenoren
van Freeman en Ceceres, de klarinet
ten van Pee Wee Russell, Artie Shaw
en Matlock, alt van Trumbauer, de gi
taar van Eddie Condon en de bas van
Art Miller.
Het nieuwe album, een herpersing
van vele 78-toerenplaten, is een postu
me hulde aan de man, die de trom
bone een heel eigen plaats in de jazz
gaf en wiens muzikale verdiensten zeer
groot te noemen zijn: The King of
Blues trombone.
Label- Columbia Epic Series 33 SX-
1573. Waardering: Zeer goed tot uit
stekend.
OOK VAN ONS Nederlands Dutch
Swing College verscheen een nieuwe
(oude) plaat. Onder de titel „Grand
Gala Populair" brengt Philips een 25
cm. langspeler uit met oude opnamen
van de band van vóór het vertrek van
Peter Schilperoort. De D.S.C., die des
tijds in een stijl musiceerde waarin die
van nu nagenoeg niet meer te herken
nen valt speelt op deze plaat in
de bijna legendarische bezetting:
Schilperoort (klarinet), Dim Kesber
(klarinet en sopraan), Wybe Buma
(trompet), Wim Kolstee (trombone),
Joop Schrier (piano), Arie Ligthart
(banjo), Bob van Oven (bas) en Andre
Westendorp (slagwerk). In enkele num
mers spelen zelfs Kees van Dorsser
(trompet) en Koos Mak (tuba) nog
mee.
Opnamen dus uit de vroeg-vijftiger
jaren, waaronder kasstukken als de
„Weary Blues" „See see rider", „Jazz
me blues", „Them there eyes" en
„Canal Street blues".
In de Nederlandse jazz zijn deze op
namen al bijna van historische beteke
nis.
Label Philips 625 158 QR. Uitgave:
Phonogram. Waardering: goed.
„REMEMBERING Big Bill Broonzy,
the greatest minstrel of the authentic
blues", is de titel van een waardevolle
langspeelplaat met opnamen van deze
in 1958 overleden blueszanger.
Big Bill Broonzy was een van de be
langrijkste en meest produktieve blues
zangers in het oude genre. Hij was nog
een van de primitieven, wiens blues
zang de noodkreten van de negerslaaf
uit het zuiden in zich heeft en wiens
zang niet door gaafheid, techniek of
gladde maniertjes, maar door robuuste
eerlijkheid gekenmerkt wordt. Een
waardevol bezit, dit album van Big Bill
Broonzy, met authentieke blues als
„Trouble in mind", „John Henry",
„Tomorrow" en „Walkin' down a lone
some road".
Big Bill Broonzy zingt de echte coun-
tryblues, een van de eerste jazzvor-
men, die mede tot basis van de hele
verdere jazzevolutie heeft gediend.
J-.abel Mercury 125 333 MCL. Waar
dering: goed tot zeer goed.
merk. Na het Journaal komt eerst de
Boerenpartij aan de beurt in de zend
tijd voor de politieke partijen. In het
korte filmpje voor de hoofdfilm zullen
Chinese variété-artiesten van topklas
se optreden. Deze film is een reportage
van de viering van het Chinese nieuw
jaar op 12-15 januari. In de hoofdfilm:
De jongeman met de trompet, kunnen
we Kirk Douglas en Doris Day in de
hoofdrollen zien. Black Martin, een
weesjongen, blijkt een bijzonder be
gaafd muzikaal genie te zijn. Hij krijgt
de gelegenheid muziekonderwijs te vol
gen en kiest de trompet als lievelings
instrument. Bij het opbouwen van zijn
carrière maakt hij kenni's met een pia
nist en een zangeresje. Het trio wordt
bijzonder goede vrienden, doch van lief
de is bij Black Martin geen sprake,
zolang hij nog moet werken aan de op
bouw van zijn carrière. Enige jaren la
ter is het zover en treedt Martin in het
huwelijk, doch niet met het zangeresje.
Dit huwelijk mislukt en Martin raakt
aan de drank en daardoor volkomen
aan lager wal. Zijn twee vrienden van
vroeger vinden hem terug in een hos
pitaal voor alkoholici in een vreselijke
lichamelijke toestand. Zij trekken zich
zijn lot aan. Hoewel in de bioscoop
niet gebruikelijk, zet de teevee ons na
deze hoofdfilm weer een kort filmje
voor nl. Jivaro, dat handelt over kop
pensnellers. Het tweede journaal kan
U dan hopelijk nog enigszins bedrijp
maken.
Kolder in „Jan en Alleman"
DINSDAG, 's Middags schooltele
visie, speciaal bestemd voor de Protes
tants-Christelijke scholen met als titel:
De boog staat gespannen. Het confron
teert ons met de moderne zending en
haar consequenties. Het avondprogram
ma verzorgd door de K.R.O. begint met
„Kijk op kunst", waarna het Journaal
en een aflevering van de actualiteiten
rubriek Brandpunt. Jan Blaaser presen
teert hierna zijn show: Jan en Alleman.
Het is verbazingwekkend met hoe wei
nig middelen Jan Blaaser een kort pro
grammaatje in elkaar kan zetten. Al
tijd weet hij de juiste toon te treffen.
De juiste mop op tijd te debiteren en
zeer goed het slemielerige mannetje te
spelen, dat altijd weer de lachlust op
wekt. De vaste medewerkers Tonny
Huurdeman en Sacha Denisent zullen
ook weer van de partij zijn. Na deze
kolder de tweede aflevering van de do
cumentaire over bejaarden met als ti
tel: Zij leefden lang en gelukkig, van
Ad Zonneveld. Hitchcock, de aartsgrie-
zelaar, houdt ons weer 50 minuten vol
spanning bezig met zijn aflevering
Hoogspel, waarna in plaats van de epi
loog een forum zal worden gehouden
over de opvoering van Der Stellvertre-
ter. Na de behandeling van het stuk
door Herman Wigbolt voor de VARA-
televisie, voelt de K.R.O. zich wel ge
noodzaakt enige dingen en zaken juister
te formuleren als ook juister te stellen.
Als het forum niet wordt afgebroken
juist als het zijn hoogtepunt heeft be
reikt, kunnen we misschien nog een
spannend einde krijgen voor het naar
bed gaan.
Echtpaar Hoving in
Cabaret kroniek
WOENSDAG. Er is voor deze woens
dagavond een dubbelprogramma opge
steld. Welk programma zal worden uit
gezonden, hangt af van de voetbalwed
strijd Borussia Dortmund-Milaan. Zal
deze worden uitgezonden of niet? In
dien de wedstrijd wordt uitgezonden,
wordt het programma als volgt: des
middags voor de kinderen Kabouter
Kandelaar en een bezoek aan het pop
penmuseum van Guido van Deth in Den
Haag. Van half acht tot kwart over ne
gen de voetbalwedstrijd, waarna Wim
lbo zijn cabaretkroniek presenteert.
Speciale gasten zijn dit keer: Marijke
en Sieto Hoving, Réné Frank, Frans
Halsema en Enny Mols-de Leeuwe.
Wim van de Velde neemt ons dan nog
mee naar Pakistan in zijn 2de afleve
ring van Wedloop om morgen. Speciaal
de beoefening van de landbouw, die er
nog geschiedt op erbarmelijke wijze,
zal worden getoond.
Indien de wedstrijd niet wordt uitge
zonden: het kinderprogramma blijft
vanzelfsprekend ongewijzigd, doch het
avondprogramma begint dan met een
verfilmd reisverhaal van Emile van
Moerkerken: IJsland zonder ijs. Na het
Journaal een documentaire van Bouke
Poelstra: Tussen Elbe en Oder, gevolgd
door Cabaretkroniek van Wim lbo en
Wedloop om Morgen van Wim van de
Velde. Tot slot dan nog „Ziek zijn, be
ter worden" van dr. A. C. v. Swol,
Het meisjeskoor „Sweet Sixteen" U
zondagavond op z'n Japans.
voorafgegaan door het medisch jour
naal. Hierna nog het tweede journaal.
Documentaire kinderadoptie
DONDERDAG. In het vrouwenpro
gramma eerst „In Ogenschouw", waar
na 2 x 5 =10, een cursus handenarbeid
en tot slot „Annetje is de bruid", waar
in alle gegevens verwerkt zijn van da
kosten, die een huwelijk met zich mee
brengt. Weer eerst die hinderlijke pau
ze voor de moeders om hun kinderen
van school te halen, waarna een kwar
tiertje voor de kleuters. Het avondpro
gramma begint met de Flintstones en
na het journaal een aflevering van
Brandpunt. In de documentaire „Adop
tie" zal men proberen enig licht te wer
pen op de wegen die men volgen moet
om een kind te adopteren en daarbij
zal men zeker niet vergeten u te wijzen
op de vele teleurstellingen, die adoptie
gezinnen zullen ondervinden bij het
gaan van de wettelijk voorgeschreven
weg. Aan het einde wacht echter dan
bekroning: een kind, dat uw hulp en
liefde zo nodig heeft. Het t.v.-spel van
vanavond is getiteld: Brieven van een
dichter. Een vreemde oude dame is
vroeger de minnares geweest van een
jonge dichter, die haar al zijn brieven
en werken heeft nagelaten. De oude da
me wil deze brieven niet aan de open
baarheid prijsgeven. Als dan ook een
schrijver (Jan Retèl) op slinkse wijze
probeert door te dringen tot de oude
dame, stelt zij alles in het werk om
de schrijver op een dwaalspoor te bren
gen. Zij weet echter ook nog de belang
stelling van de schrijver voor haar
nicht (Caro van Eyck) op te wekken.
Voor de rol van de oude vrouw heeft
Luc van Gent, de regisseur, de mede
werking weten te verkrijgen van Me
vrouw Royaards-Sandberg, bij de oude
ren beslist geen onbekende. Na dit t.v.-
spel de epiloog en tot slot het journaal.
„Kijk die Rijk" met
Donna Hightower
VRIJDAG. In het voorprogramma zal
Lonneke Hoogland weer het programma
Rooster presenteren. Na het Journaal
en Televizier, het Surinaams program
ma Mackintosh met het orkest van Max
Woiski jr. Te gast zijn de Marichica's.
Kijk die Rijk, is voor een keer ver
plaatst van de zaterdag naar de vrij
dag. Vorige week moest hij plaats ma
ken voor Sammy Davis jr. In de Kijk
die Rijk-show is altijd slechts één gast.
Ditmaal is het de bekende jazz-zange-
res Donna Hightower, Amerikaanse van
geboorte, doch sinds haar huwelijk
woonachtig in België. Willem Duys zal
dan weer „Voor de vuist weg" men
sen de gelegenheid geven voor de ca
mera's op te treden. Het einde is ge
steld op 23.10 doch met Willem Duyt
kunnen we van alles verwachten.
Afscheid van Swiebertje
ZATERDAG. De NRCV start de uit
zending met het programma „Onder
de Loep", een postzegelrubriek, waarin
nu de dieren, die op postzegels voor
komen worden behandeld. „Alles draait
om moeder" met de aflevering: Angst
avond. In het Jeugdforum laat Prof.
Diepenhorst de schooljeugd aan het
woord en hoopt hij een aantal goede
opmerkingen te horen over hetgeen da
jongelui veranderd zouden willen zien
op het lesrooster der middelbare scho
len. Walt Disney levert daarna twee
korte filmpjes. Als eerste „De oude mo
len", waarna „Ferdinand de Stier".
Han Rensenbrink komt weer met zijn
dieren in het programma „Dier in het
vizier". Alle kinderen en grote men
sen zullen inmiddels wel weer klaar
zitten om Swiebertje te ontvangen. Het
is de laatste keer in dit seizoen, dat hij
op het scherm komt. Wij geloven, dat
wij namens velen spreken: Wacht niet
te lang, want we zullen hem zo mis
sen! Het avondprogramma begint met
Barend de Beer en een aflevering van
Lassie, getiteld: Het kalf. Na het jour
naal en Memo een aflevering van de
Beverley Hillbillies. In Capriolen, dat
onder regie staat van Pi Scheffer kun
nen we als gasten aantreffen Kat ja
Berentsen, Manuella Tiena, Willie
Schobbe en Nelly Frijda. In „Hoe be
staat het" zal George Noordhof het
vlooientheater uit de doeken doen. Het
satirisch programma „Wat een we
reld", zal weer verzorgd worden door
het drietal: Jaap Molenaar, Dick van
Bommel en Fred Benavente. Morgen is
het zondag en het tweede journaal slui
ten deze TV-week.
