GEZEGEND IS HET LEVEN
Amerika maakt al drie jaar aan
lopende band dodelijk zenuwgas
PANDA EN DE MEESTER
MEESTER
Liefdesverdriet in de Sovjet-Unie
IS
Een oorspronkelijke roman
door Klaas van der Geest
Onthulling in Washington:
Voorshands meer stok~achter-de-deur
dan paraat strijdmiddel"
Communistisch blad
opent rubriek voor
amoureuze kwesties
DINSDAG 28 APRIL 1964
Rendier-herders op
sneeuwscooters
1 1 1
0
Het zal u niet verbazen dat ook in de
Sovjet-Unie mensen verliefd worden. En
evenals overal elders is ook daar de
liefde niet steeds bestendig van duur.
Van tijd tot tijd geven Russische
publikaties ook wel advies aan personen,
die gebukt gaan onder liefdesverdriet.
Thans is echter in het officiële orgaan
van de „liga van jonge communisten",
„Molodoy Kommunist", een vaste ru
briek voor lijders aan liefdesverdriet ge
opend, precies zoals in de meeste dames
bladen in het Westen.
De rubriek draagt de titel: „Zeer per
soonlijk" en is in het jongste nummer
van het tijdschrift van stapel gelopen.
Reumatiek TOGAL HELPT
Griep TOGAL HELPT
Migraine TOGAL HELPT
Menstruatiepijn TOGAL HELPT
Verkouden TOGAL HELPT
Hoofdpijn TOGAL HELPT
Spit TOGAL HELPT
20)
„Nog een kind erbij nemen?" Maar
zonder het antwoord af te wachten,
alsof hij plotseling van gedachten
veranderde, stemde hij toe: „Dat is
goed. Ik zal je op de lijst laten zet
ten." En daarna vroeg hij: „Je
vrouw is zeker nogal op kinderen ge
steld en van jezelf heb je er geen,
hè?" Iets in die vraag, maar meer
nog in de blik, waarmee de direkteur
hem aankeek, hinderde Gosse op zijn
beurt.
„Nee", zei hij kortaf. En meteen
liep hij door. De direkteur ging even
eens verder, maar keek nog een paar
maal naar hem om.
„Tadema," zei hij, hardop in zich
zelf. „Ta de ma "Hij her
haalde het als een naam, die hem
wel bekend voorkwam, maar die hij
zich toch niet goed meer kon her
inneren.
Gosse had het dadelijk willen ver
tellen, toen hij thuis kwam, maar
wist niet hoe hij er over moest be
ginnen. Hij begreep, dat hij iets over
ijlds gedaan had, iets, dat hij toch
eigenlijk beter had moeten overwe
gen, omdat Hanne het er misschien
niet mee eens zou zijn. Dat gaf hem
een beklemmend gevoel. Hij begreep
het niet van zichzelf, omdat hij met
zijn bedachtzame aard zich toch ge
woonlijk wel goed bezon eer hij iets
deed. Daarom verzweeg hij het en hij
dacht er zelfs over naar het kantoor
te gaan om te zeggen, dat ze toch
maar liever een paar jaar wilde
wachten tot het klein meisje wat gro
ter was. Dat stelde hij echter steeds
uit. Hij was er nog niet geweest,
toen de boekhouder kwam zeggen, dat
de direkteur hem wilde spreken.
„Direkt!" Waarover het was. wist
de boekhouder niet. Of waarschijnlijk
wist hij het heel goed, maar wilde hij
het niet zeggen. Hij had ook zo zijn
kleine gewoonten, waarmee hij zich
een beetje gewichtig maakte. Nie
mand nam hem dat kwalijk. Iedereen
wist dat hij in zijn hart een goed
mens moest zijn, bekwaam genoeg
voor zijn werk, maar dat hij door de
direkteur behandeld werd als een
loopjongen, die nergens voor deugde.
„Goed, ik kom," zei Gosse. Maar
hij haastte zich niet. Hij was bezig
een hoekje aardappelland te schoffe
len, maakte dat eerst af, borg zijn
gereedschap op en ging daarna naar
huis om zich te wassen en een ander
pak aan te trekken. Omdat het stra
lend mooi weer was, liep Hanne een
eindje mee. Het kleine meisje liep
tussen hen in en wilde hen allebei bij
de hand houden. Het viel Hanne op,
dat Gosse stiller was dan gewoonlijk.
„Er zal toch niets bijzonders zijn,
dat ze je laten komen?" vroeg ze.
Daarop had hij haar nog kunnen ant
woorden: „Misschien willen ze, dat
we er nog een pleegkind bij nemen
Maar er was iets, dat hem weerhield.
Toen hij op het kantoor was, hoorde
hij, dat hij moest wachten. De direk
teur was er niet. Hij wachtte een half
uur in een kleine kamer met grote,
blauwe tegels op de vloer en gewitte
wanden. Er stond een geel geverfde
houten bank, maar hij ging niet zit
ten. Toen hij langer dan een half uur
gewacht en zich steeds weer afge
vraagd had, waarom ter wereld hij
uit zijn werk gehaald was, kwam de
boekhouder even om het hoekje van
de deur kijken om daarna, zonder iets
te hebben gezegd, weer naar zijn
kantoortje aan het eind van de gang
te gaan. Dadelijk daarna ging Gosse
ook weg. Op de gang overwoog hij
nog even, dat het misschien verstan
diger was de boekhouder te zeggen,
dat hij niet langer bleef wachten.
Maar met een wrevelig gebaar zette
hij die gedachte van zich af en vast
besloten stapte hij de deur uit, het
grintpad over naar de grote weg.
Hij vloekte nooit, maar terwijl hij
naar huis terugging, mompelde hij
toch wel een paar maal in zichzelf:
„Verdomme die haalt mij uit
mijn werk omdat ik op het kantoor
moet komen en als ik daar kom, is
hij er zelf niet". Er was een tijd ge
weest, dat de jonge Gosse elke min
achtende blik, elk schamper woord
en elke vernederende bejegening ge
lijkmoedig langs zich heen liet gaan
zonder er ook maar in het minst door
te worden geraakt. Sinds die tijd was
er echter het een en ander veran
derd. Iets, dat van invloed was op
zijn karakter. Hij was getrouwd met
een vrouw, die hij diep in zijn hart
vereerde en tegen wie hij al opge
keken had, toen ze in lompen gekleed,
half verhongerd bij hem en zijn va
der aan de deur was gekomen. Hij
had een stuk land gekregen, dat wel
iswaar nooit zijn eigendom zou wor
den, maar dat hij mocht bewerken en
dat aan hem toevertrouwd was. Ook
toen hij nog met de oude Tadema in
de plaggenhut aan de rand van de
veenstreek woonde, was hij zich al
van zijn eigen waarde bewust ge
weest, maar nu had hij het gevoel,
dat hij zich moest laten gelden. En
daarom moest hij zich ook gekrenkt
voelen. Dan was er nog iets anders.
Er werd van de direkteur verteld, dat
hij wel vaker pachters bij zich op
kantoor liet roepen en hen daar uren
lang liet wachten, terwijl hij intussen
zelf bij hun vrouwen thuis zat. Gosse
had daar nooit veel acht op geslagen,
evenmin als op andere verhalen die
hem ter ore kwamen. Hij had het
niet voor onmogelijk gehouden, maar
gedacht, dat het Hanne en hem in
elk geval niets aanging. Nu kwam de
gedachte in hem op: „Gesteld dat ik
hem straks bij me thuis vind dat
hij het Hanne lastig maakt Hij
meende, dat Hanne zichzelf best zou
kunnen verweren. Maar toch hinderde
het hem. Hij nam zich voor: „Ik
stuur hem de deur uit Dat was
echter al niet meer nodig. De direk
teur was wel geweest, vertelde Han
ne, maar juist weer weggegaan voor
dat Gosse thuis kwam.
In zijn bureau had de direkteur
mappen met lijsten, waarop hij alles
kon vinden, wat hij van zijn pachters
wilde weten. Hun namen, geboorte
data, de data, waarop ze getrouwd
waren, het aantal, de leeftijd en het
geslacht van hun kinderen en het be
roep, dat ze uitgeoefend hadden voor
ze een stukje land in de kolonie toe
gewezen kregen. Toen die kolonie pas
opgericht was, waren deze lijsten
vaak heel wat langer geweest. En
nogal triest. Met aantekeningen over
pachters, die een groot deel van hun
leven in de gevangenis doorgebracht
hadden. En aantekeningen over ande
ren, die uit een bedelaarskolonie wa
ren overgeplaatst naar de vrije kolo
nie om een paar maanden later op
nieuw in de bedelaarskolonie terecht
te komen, zich daar nog eens voor
beeldig te gedragen, weer naar de
vrije kolonie te worden overgeplaatst
en er tenslotte ook nog eens weer
vandoor te gaan. Aantekeningen, die
gewoonlijk werden afgesloten met de
opmerking:
„Overleden op de zoveelste van de
zoveelste maand achttienhonderdzo-
veel." Ook het nummer van het hoek
je grond op de begraafplaats onder
de hoge beuken, waar ze eindelijk tot
rust gekomen waren, die zwervers,
stond er dan bij vermeld.
Nadat de bedelaarskolonie door de
Staat overgenomen was en het land in
de vrije kolonie verpacht werd aan
kleine boeren, die ergens anders geen
bestaan konden vinden of landarbei
ders, die werkloos waren geworden,
werd er niet zoveel meer op de lijsten
ingevuld. Maar de direkteur had ze
toch. In de laden van zijn bureau. En
niet alleen in de lade, maar hij had
de bijzonderheden voor het grootste
deel ook in zijn hoofd. Tegelijk met
verschillende bijzonderheden, die niet
op de lijsten stonden en meer betrek
king hadden op het uiterlijk van de
vrouwen dan op het werk van hun
mannen.
Er werd beweerd, dat er vrouwen
waren, die de direkteur heel wat be
ter kende dan de mannen, met wie
ze getrouwd waren, hen kenden. En
dat kan best waar zijn geweest. Maar
van de vrouw van Gosse Tadema wist
hij zo goed als niets. Misschien was
hem dit wel in de zin gekomen, nadat
hij de boekhouder naar Gosse had ge
stuurd met de boodschap, dat hij hem
op het kantoor wilde spreken en had
het hem op het idee gebracht zelf
eens even naar de hoeve te gaan.
(Wordt vervolgd)
De eeuwenoude tradities en methodes
van de rendier-Lappen in het noorden
van Scandinavië worden steeds meer
vervangen door allerlei moderne tech
nieken en opvattingen. Er wordt in toe
nemende mate gebruik gemaakt van
moderne transportmiddelen, zoals ge
motoriseerde rupsbandvoertuigen en
sneeuw-scooters, aldus het in Stock
holm verschijnende „Svenska Dag-
bladet".
Herders, die voorheen vele weken
achtereen op ski's in een meedogenloos
klimaat hun kudde moesten bijeen
houden en beschermen tegen de ge
varen van de wildernis, bewegen zich
nu over de witte sneeuwvlakten met
behulp van moderne sneeuwscooters op
rubber rupsbanden.
Het werk met de grote rendierkud
den blijft natuurlijk hard voor diegenen
van de 10.000 Zweedse Lappen die be
trokken zijn bij de rendierfokkerij,
maar de mechanisatie draagt er in
hoge mate toe bij dat er sneller kan
worden gewerkt en er minder arbeids
krachten zijn benodigd.
19
(Door A.P.-correspondent Ames R. Polk)
WASHINGTON (AP). - In een afgelegen complex gebouwen op een
heuvel bij New Port in westelijk Indiana (VS), wordt een zenuwgas dat
een van de dodelijkste oorlogswapens heet, gebrouwen en gebotteld. Het
is een reukloze, smaakloze en vrijwel onzichtbare sluipmoordenaar. Een
enkele druppel, ingeademd of ingezogen door de huid, is dodelijk.Aan
het einde van een lopende band, gevormd door een labyrinth van 65 km
pijpen, wordt het vloeibare gas in raketten, landmijnen en granaten gegoten.
Bestemming: geheim.
DE CHEMISCHE fabriek van New Port
is de grootste leverancier van het gas. De
fabriek is tot nu toe drie jaar lang continu
24 uur per dag aan het produceren
geweest.
De bijzonderheden van het gas zijn ge
heim, maar iemand van de fabrieksstaf
noemt het honderden malen giftiger dan
de giftigste chemicaliën die in de handel
zijn.
In een publikatie van het leger is alleen
gezegd dat het gas binnen vier minuten de
dood kan veroorzaken. Maar in een rapport
van het Amerikaanse Congres kan men
lezen dat één minuut voldoende is. In het
legerhandboek staat voorts, dat het gas zo
krachtig is dat z\jn uitwerking, als het zelfs
maar op kleine schaal wordt gebruikt, niet
onderdoet voor het effect van kernwapens.
Een vice-president van het F.C.M.-con-
cern dat in opdracht van de regering de
fabriek exploiteert heeft verklaard, dat
het gas oorspronkelijk werd ontwikkeld als
een insectenverdelgingsmiddel. De chemi
caliën die het zenuwgas vormen worden
gemengd en gekookt in een loodgieters
nachtmerrie van pijpen, ovens, pomptorens
en reactievaten. Op een bepaald ogenblik
lijkt het produkt op bevroren melk. In een
apart gebouw wordt het gas binnen een
volkomen afgesloten afdeling in raketten
en andere ammunitie gepompt. Automa
tisch wordt de raket gevuld en met
röntgenstralen gecontroleerd op lekken.
Vanuit New Port worden de raketten en
granaten via de gewone bevoorradingska
nalen van het leger afgevoerd. Meer wilde
luntenant-kolonel William J. Tisdale, be
velvoerend officier in de fabriek, niet zeg
gen. Hij merkte op: „Alles wat wij hier
hebben zouden wij het publiek willen laten
weten, maar we willen niet dat de Russen
het weten".
Tegengif
HET GAS wordt uitgesproeid als raket
of granaat explodeert. Het tast in het
lichaam van de mens het enzym aan dat
noodzakelijk is voor het overbrengen van
153. Nauwelijks was de agent vertrokken of de knaap
jes lieten hun aanhankelijke houding varen. Zij snuffel
den brutaal in mr. Vlijmens bureau, „Laat dat!" riep de
advocaat overspannen. „Vit mijn kantoor jullie!" „Nou
zeg," zei een der ventjes dreigend. „Als je vervelend
wordt, roepen we de agent Ome Joop! En je weet, wat
die gezegd heeft!" De procureur verbleekte. „Ach",
smeekte hij, zich handenwringend naar Joris wendend.
„Kunt u ze niet tot de orde roepen? Ze ruineren me!"
„Tut tut", sprak Joris. „Waarom zou ik mij ermee be
moeien? Gij zijt hun voogd, niet ik. Hier is het be
wijs." En hij hield de ander, het papier, poor„Maar, ik
wil niet langer hun voogd zijn!" riep de rechtskundige
welhaast schreiend. „Toe, vernietig dat afschuwelijke
bewijsstuk! Ik... ik zal u er duizend florijnen voor ge
ven!" „Kom, kom," sprak Joris. „Als rechtskundige be
hoort ge te weten, dat dit document groter waarde
heeft. Hiermede kan ik immers aantonen, dat gij dege
ne zijt, bij wie ik het achterstallig schoolgeld kan innen.
Als eerlijk schoolhoofd wil ik niet meer dan me toe
komt, doch ook niet minder. Vijftigduizend florijnen
en elke maand komt er wat bij." De advocaat kromp
ineen. „Vijftigduizend.kreunde hij. „Nee! Dat
is.,,*. Dat is oplichterij!."
de zenuwprikkels naar de spieren. Als deze
vloeistof buiten werking wordt gesteld,
blijven de spieren zich samentrekken en
wurgt het lichaam zijn eigen vitale or
ganen. Er is een tegengif atropine
maar dit moet zeer snel worden ingespoten.
„Psycho- strjj dmiddelen"
DE VERVAARDIGING is niet kostbaar.
De fabriek in New Port heeft per jaar
ongeveer 3,5 miljoen dollar aan produktie-
kosten, minder dan de prijs van één straal-
bommenwerper.
De Verenigde Staten hebben andere
chemische fabrieken in Edgewood (Mary
land), Pine Bluff (Arkansas) en Denver
(Colorado) waar geleerden en technici wer
ken aan de ontwikkeling van „psycho-
chemicaliën", die zonder te doden paniek
of een volledige desorganisatie van de zin
tuigen kunnen veroorzaken.
Maar deze chemicaliën bevinden zich
grotendeels in het stadium van research,
aldus een legerwoordvoerder.
De 300 burgeremployés van de F.C.M.
die het zenuwgas maken, komen goeddeels
uit plaatsen binnen een straal van 50 km
ten noorden van Terre Haute, Indiana. De
plaats van de fabriek is gekozen omdat er
in dit gebied meer geschoolde en onge
schoolde arbeiders zijn dan betrekkingen.
„Volmaakte" arbeiders
DE ARBEIDERS worden op alle mo
gelijke wijzen getest. Medisch en psycho
logisch, maar ook door de F.B.I. op
hun betrouwbaarheid. Het zwaarst is het
medische onderzoek. De arbeiders moeten
lichamelijk bijna volmaakt zijn.
Van de weg af gezien lijkt de fabriek op
een verlaten militair kamp, met oude gele
houten barakken. Het oerwoud van
Hanako Tsoegaroe, de 23-jarige ver
loofde van prins Joshi, jongste zoon
van de Japanse keizer, krijgt hier haar
eerste les in hofetiquette en andere
protocolaire zaken als voorbereiding
tot haar huwelijk, dat in september
voltrokken wordt. Haar leraar is de
souschef protocol van het keizerlijke
hof, opperkamerheer Atsoeshi Yaioto
en dat er veel te leren valt, bewijst het
lesrooster, dat voorziet in vier uur in
structie per dag, uitgezonderd de
woensdagen en de zondagen.
pijpen daarachter en daarboven ziet er nog
somberder uit.
In de tien verdiepingen hoge betonnen
torens waar de laatste fase van het che
mische proces plaatsvindt, dragen de ar
beiders gasmaskers en luchtdichte pakken.
Zij controleren de apparatuur en onder
zoeken om dé 90 minuten monsters. Als de
arbeiders hun werk verlaten, moeten zij
drie douches passeren. Ook wordt perio
diek hun bloed gecontroleerd.
Het grootste deel van het fabrieksafval
wordt verbrand. De rest wordt begraven
in een met graniet versterkt natuurlijk
reservoir dat anderhalve km onder de
grond ligt.
De fabriek heeft een compleet zieken
huis. Tien percent van het budget wordt
gebruikt voor de veiligheidsvoorzieningen,
en tot nu toe heeft zich geen dodelijk on
geval voorgedaan.
De Verenigde Staten zijn niet gebonden
door verdragen waarbij het gebruik van
zenuwgas wordt verboden, maar voors
hands beschouwen regering en legerleiding
dit verschrikkelijke wapen toch meer als
een afschrikwekkende stok achter de deur
dan als een operationeel strijdmiddel.
Luitenant-kolonel Tisdale noemt de fa
briek van New Port „een onderdeel van
het streven om vóór te blijven op een even
tuele agressor, zodat deze niet in de ver
leiding zal komen Amerika of zijn bondge
noten aan te vallen".
De rubriek begon met lange brieven
van twee vrouwen. De ene was blijkbaar
in de steek gelaten door een hele reeks
vrienden, waaronder gehuwde mannen.
De andere schreef dat zij haar man te
der liefheeft, maar hem niettemin tijdens
een vakantiereis ontrouw was geweest.
De rubriek bevatte nog geen advies.
Dat komt waarschijnlijk in een volgend
nummer.
De eerste brief luidde als volgt:
„Geachte redactie,
„Ik ben 26 jaar en ongehuwd. Velen
noemen mij een oude jongejuffrouw. Dat
is natuurlijk niet erg aangenaam, want
ik kan het niet helpen. Ik had een vriend.
We gingen samen uit en konden het best
met elkaar vinden. Toen liet hij me in
de steek en trouwde met een ander meis
je".
„Ik vond een andere vriend en ging drie
jaar met hem om. Al mijn vriendinnen
zeiden dat het hoog tijd werd, dat hij
het vrijgezellenbestaan opgaf, maar hij
antwoordde: „Waarom zou ik me haas
ten ik heb nog keus genoeg". En daar
om gingen we uit elkaar".
„Hij is nog altijd niet getrouwd. Hij is
blijkbaar nog steeds aan het kiezen. Hij
gaat veel met meisjes uit, want we heb
ben hier (in Ivanova) heel wat jonge
meisjes".
„Tenslotte maakte ik kennis met een
andere man. Hij zei dat hij niet getrouwd
was en placht me thuis te bezoeken. Mijn
moeder ontving hem hartelijk. Maar toen
kwam zijn vrouw en vernederde mij in
het bijzijn van alle buren. Hij bleef weg
en als ik hem thans op straat tegenkom,
doet hij net of hij me niet kent".
„Een jaar geleden ontmoette ik weer
een man op wie ik verliefd werd. Ik had
voor niemand anders oog dan voor hem.
Maar mijn moeder zei altijd maar: „Laat
'm schieten hij heeft een vrouw en
twee kinderen. Je bent gewetenloos".
„Maar ik vraag u: wat heeft het ge
weten ermee te maken, als ik van hem
houd? Ik wil ook gelukkig zijn en een
man en kinderen hebben. Een eigen man,
niet die van een ander. En ik weet, dat
ik met deze man een goed leven kan heb
ben".
„Op het ogenblik heeft hij thuis niets
dan moeilijkheden. Hij en zijn vrouw zijn
heel verschillende typen. Zij begrijpen
elkaar niet en zijn vrouw kan gemakke
lijk iemand anders vinden. Zij is inge
nieur, heeft een goede baan en ziet er
niet slecht uit. Haar kinderen zijn in een
kinderbewaarplaats. Wij willen hen hel
pen en zelfs een ervan in huis nemen en
groot brengen en zij zullen hun eigen le
ven kunnen leiden."
„Als men niet vecht voor zijn geluk
zal men het voor altijd verliezen. Waar
om moet zijn vrouw alles hebben een
man en kinderen en ik niets? Dat is
onbillijk. Ben ik minder dan zij?"
„In onze fabriek hadden we een meisje,
dat in dezelfde situatie verkeerde als ik.
Ook zij hield van een getrouwde man.
Plotseling vertrok ze naar een andere
plaats, eenvoudig om zijn huwelijk niet
kapot te maken".
„Velen zeiden, dat zij juist had gehan
deld, maar ik begrijp dat niet. Kortgele
den ben ik die man tegengekomen. Hij
denkt nog altijd aan haar en lijdt eron
der. Is het juist, je liefde op te geven?"
„Wat steekt daar voor goeds in, als
twee mensen zonder elkaar lijden? Wilt
u alstublieft in uw blad schrijven dat zij
moet ophouden zichzelf te kwellen en te
rug moet komen?"
„Olga K. Ivanova"
DE ANDERE brief luidt:
„Geachte redactie,
„Ik heb nog nooit aan de redactie van
een blad of tijdschrift geschreven en ik
weet dus niet goed, hoe ik beginnen moet.
„Ik voel me ellendig en in moeilijke
ogenblikken ziet men uit naar de goede
raad van een meer ervaren en oudere
vriend. Als zodanig beschouw ik uw blad,
dat ik reeds lang lees en hoogacht".
„Tot voor kort was ik erg gelukkig. In
1956 ging ik op een fabriek werken en
terzelfder tijd naar een avondschool".
„Het was niet gemakkelijk, dit dubbe
le bestaan, maar ik vond nog tijd voor
maatschappelijk werk. Toen maakte ik
kennis met een man, van wie ik ging
houden. Ons huwelijk was gelukkig. Ik
wilde gelijke tred met mijn man houden
en daarom ging ik, toen hij studeerde
aan een instituut voor avondonderwijs,
naar een technische school. Op het werk
werden wij geprezen en anderen ten voor
beeld gesteld."
„Wij bouwden ons gezinsleven met el-
gen handen op. Zelfs een aantal stenen
van de kleuterschool, die ons dochtertje
bezoekt, zijn door ons gemetseld. Mijn
geluk was gelijk aan dat van duizenden
andere jonge mensen. Ik werkte, studeer
de, had een gezin en een geliefde man
aan mijn zijde. Ik was trots op mijn man
en deed mijn best hem waardig te zijn.
Plotseling viel alles in duigen en dat was
helemaal mijn schuld. De technische school
gaf me een bewijs voor een vakantie
huis. We hadden weinig geld, maar toch
ging ik. Mijn man wilde het beslist. Hij
was erg blij, dat ik een beetje rust zou
krijgen".
„Maar toen gebeurde er iets, dat ik be
schamend vind om neer te schrijven. Ik
vertrouw mezelf niet meer. Ik ben mijn
man ontrouw geweest. Ik heb hem, die
mij het naast stond, in de ziel getrof
fen."
„Ik heb mijn man alles verteld, maar
mijn vriendinnen zeiden tot mij: „Je bent
gek. Waarom heb je het hem verteld?"
„Misschien hebben ze gelijk, maar ik
houd zoveel van hem. Ik houd ook van
mijn dochtertje. Ik haat mezelf en ga
met niemand meer uit."
„Wij leven nog samen, maar het is een
vreselijke foltering. Ik weet niet wat de
toekomst zal brengen. Zelfs iemand die
een misdaad heeft gepleegd, wordt voor
waardelijk vrijgelaten en krijgt een kans
om zich te beteren. Wie zal mij die kans
geven? Kan ik in enig opzicht worden
vertrouwd, nadat ik zelf het mooiste in
mijn leven stuk heb gemaakt?"
„Ik heb berouw, dat ik een misstap heb
begaan en ik verkeer thans in een toe
stand van grote zwaarmoedigheid."
Elena S., Volgograd"
Advertentie
