VAN DAG TOT DAG
w w
w m\\
7
1
door
Dr. H. Riemens
I
Wereldnieuws
A alabastine
ja graagj
Akkoord tussen
Israel en EEG
Frankrijk wil een
neutraal Vietnam
Johnson voorspelt
belastingverlaging
Hondse beurt van president Johnson
(oud-gezant
der Nederlanden)
<^praatótoel
3
p ds
.J
VRIJDAG 1 MEI 1964
Juist als man
kun je dat zo
waarderen I
Een lekkere
Amerikaanse sigaret
F ram Vellekoop
Het is zo prettig voor U,
De als wijsgeer te boek staande grijs
aard Bertrand Russell is misschien meer
wijs dan wijsgerig, maar hij heeft daar
dan ook de leeftijd voor. Tweeënnegentig
Jaar heeft deze Brit zich met de wereld
politiek geconfronteerd gezien, de eerste
jaren wellicht nog zonder zich dat bewust
te zijn, maar later in ieder geval niet
zonder zeer persoonlijke en originele reac
ties te tonen
Hoe ouder Russell wordt, hoe origineler
zijn reactie. De laatste publikaties over
hem, gedaan met het oog op zijn naderende
verjaardag, spreken duidelijk van zijn over
tuiging dat een wereldregering de slotsom
zal moeten zijn van wat in de Verenigde
Naties aarzelend begonnen is.
Een echte wijsgeer is Russell toch ei
genlijk niet. Daarvoor zijn zijn gedachten-
gangen te zeer verbonden met cliché-ach-
tige en traditionele overtuigingen, die eer
der tot utopieën dan tot kernachtige waar
heden leiden. Misschien ook wordt de wijs
geer in hem verdrongen door de ambitieu
ze practicus, die voor zijn dood een bruik
baar procédé tot wereldvrede wil formu
leren. Maar die ambitieuze practicus heeft
volkomen gelijk, wanneer hij zegt dat „de
regeringen" ervan overtuigd raken dat een
kernoorlog het einde van het menselijke
ras op aarde zou kunnen betekenen en dat
zij bereid zijn, zo'n kernoorlog te vermij
den.
Een echte wijsgeer zou nooit gewaagd
hebben van „de regeringen". Hij zou heb
ben gezegd dat op dit ogenblik in de we
reldgeschiedenis de macht der staten in
handen is van regeringen, die bereid
zijn.enzovoort. Het is namelijk hele
maal niet zeker, dat over twintig, dertig
jaar nog steeds „de regeringen" bereid
zijn een kernoorlog te vermijden. Het ligt
er maar aan, welke regeringen op dat mo
ment de macht in de politieke centra in
handen hebben, en welke doeleinden, in
tenties en mentaliteiten die regeringen be
heersen. Het is niet zo, dat de mentale
kwaliteit der regeringen zich sedert het
jaar nul in stijgende lijn heeft bewogen
en nu eindelijk op het niveau van de be
schaafde top is gekomen. Als men zich de
„regeringen" van Duitsland, Italië en Rus
land onder figuren als Hitier, Musolini en
Stalin herinnert, kan men moeilijk volhou
den dat deze lieden ergens op een hogere
sport van de culturele ladder stonden dan
keizer Nero of Karei de Grote.
Er zit geen duidelijke voortgang in de
mentaliteit, wel in het van onderop los
brekende realiteitsbesef, dat in de rege
ringen uitkristalliseert. En daarom is het
denkbeeld van een wereldregering als
„hoofd van één grote familie" geen wijs
gerig, geen wijs, maar alleen een al te op
timistisch denkbeeld. Russell zegt, dat daar
toe problemen zullen moeten worden opge
lost, zoals het Duitse, en „dat er moei
lijk een andere oplossing kan worden be
dacht dan hereniging van Duitsland, tege
lijk met ontwapening". Het is niet duide
lijk of hij Duitse dan wel wereld-ontwape
ning bedoelt, maar dat doet er minder toe.
Hereniging van Duitsland is een idee, dat
lijnrecht in strijd is met „één grote fa
milie, opgevoed in het bewustzijn van we
reldburgerschap". Politieke hereniging van
Duitsland zou maar één ding kunnen be
tekenen: capitulatie van de rest van de we
reld voor de Duitse machtsidee, de vader-
land-hysterie, de Blut und Boden-theorie
en en misschien zelfs het Arische rasfa
natisme.
Onder een wereldregering is hereniging
van een politiek verdeeld stuk Europa niet
meer nodig, niet meer nuttig en niet meer
actueel. Dan komt het nog slechts aan op
organisch geregeld verkeer tussen de men
sen, wier vaderland de wereld is. Maar
daarom is deze wereldregering-theorie zo
utopisch, aangezien bij een practische on
mogelijkheid probeert te koppelen aan een
filosofische wensdroom. Niettemin, wij ho
pen dat Russell honderd wordt en dat zijn
toch hier en daar zeer wijze opmerkingen
zullen leiden tot een nóg groter besef van
de wankele staketsels, waarop onze be
schaving rust.
Advertentie
„ONWRIKBAAR"...
W»t Alibastine op
de zijkanten van de
tegel en na droging,
zit hij „onwrikbaar"'
vastl
Nu ook in handig»
emmerverpakking.
Luchtdicht
•f to afuiten,
Inh. 1 kg. priji f 7,S9
«LmSTIJfEliOLLAMOtLV.L&OSEGRACHT B AMSTERDAM
Een overweldigende hulde in rood-wit-
blauw en oranje heeft het Nederlandse volk
gisteren aan de jarige vorstin aangeboden,
spontaan en zonder oproepen van comi-
té's. Nooit tevoren is op 'n koninklijke ver
jaardag zo algemeen en zo nadrukkelijk
gevlagd. Het uitsteken van de driekleur
op nationale feestdagen is de laatste ja
ren steeds minder gewoonte geweest,
wat in het teken des tijds te verklaren
was. Een hernieuwde belangstelling voor
koningin Juliana, ongetwijfeld tot leven
gewekt door de beslommeringen waaraan
zij de laatste maanden kennelijk ten prooi
is geweest, is zeer duidelijk gedemon
streerd.
Zo heeft de problematiek van het huwe
lijk van prinses Irene in ieder geval deze
goede kant gehad: er heeft een nieuwe
confrontatie plaatsgehad van de koningin
met de gezinnen en de mensen in haar
land, een confrontatie zonder praal of
majesteit, zelfs met het tegendeel daar
van. De koningin is meer dan ooit een ge
wone moeder gebleken, die in haar ge
zin te kampen had en heeft en zal heb
ben met de zorgen die ook het een
voudige gezin in de burgermansstraat
kent. Dat heeft ongetwijfeld bij velen het
besef wakker geroepen, dat afkeer van
schijn en klatergoud niet behoeft te beteke
nen, dat men de personen in paleis Soest-
dijk geen warm hart kan toedragen. Een
warmer hart zelfs, naar mate de schijn
vervalt en het klatergoud verbrokkelt en
de mensen overblijven.
BRUSSEL (AP) De E.E.G. en Israel
■ijn in principe tot overeenstemming ge
raakt over een handelsregeling van drie
jaar, waarbij Israel faciliteiten verleend
worden voor uitvoer naar de zes landen.
PARIJS (AFP en Reuter) De Fran
se minister van Buitenlandse Zaken, Cou-
ve de Murville, heeft bij de ope
ning van een debat over buitenlandse za
ken in de Nationale Vergadering verklaard
het nutteloos te achten, te proberen de
toekomst van Vietnam te regelen buiten
China om.
Het zou naief zijn te denken dat Viet
nam in zijn geheel „anders dan in
neutraliteit de vrede en onafhankelijkheid
zou kunnen hervinden. Mijn standpunt
wordt gesteund door negentig jaren Fran
se ervaring in Indo-China, en helaas, een
oorlog van zeven jaar".
Over Europa zei Couve de Murville dat
de dag zal komen dat Groot-Brittannië,
dat nauwelijks bereid bleek te zijn dat
in 1962 en 1963 te doen, zich bij ons zal
voegen, omdat de ware roeping van dit
land in de nieuwe wereld ligt, die wordt
opgebouwd".
„Frankrijk verlangt dit ook. De evolutie
van Europa zal echter lang duren. De
Europese gemeenschappelijke markt is
reeds een grote economische macht. Het
verenigde Europa moet ook een reële
politieke macht worden, met eigen poli
tiek, defensie en cultuur".
Advertentie
WASHINGTON (AFP) President
Johnson heeft er bij'het Amerikaanse be
drijfsleven op aangedrongen de stabiliteit
van de prijzen te handhaven om een econo
mische expansie van de Verenigde Staten
niet in gevaar te brengen.
Tijdens de ontvangst van een groep za
kenlieden op het Witte Huis verklaarde
Johnson dat bij het huidige tempo van de
economische expansie in de Verenigde Sta
ten binnen enkele jaren een tweede belas-i
tingverlaging mogelijk zal zijn.
De president waarschuwde ervoor dat
prijsstijgingen dit jaar het risico van een
vertraging van de expansie en lagere
winsten met zich meebrengen alsmede
het gevaar* van inflatie en recessie.
Johnson voegde hieraan toe dat hij van
plan is volgende week een beroep te doen
op de vakbonden om hun looneisen te be-
WASHINGTON President Johnson,
wiens relaties met de pers aanvankelijk
koel waren, boekte vorige week ongeken
de publiciteitssuccessen. Dagelijks stond
hij levensgroot in het nieuws, terwijl hij
tijdens bezoeken en persconferenties een
meisje uit Chicago op de armen hield, dat
hem een brief had geschreven. Iedereen
was vol lof over deze stunt.
Maar president Johnson is nu gestrui
keld over twee honde-oren. De president
tilde tijdens een ontvangst van zakenlie
den een zijner Beagle-honden aan de oren
op om hem te laten keffen, hetgeen vol
gens hem goed zou zijn voor honden.
Daarover bleek de Amerikaanse natie
perken. „We kunnen niet toestaan dat on
ze produktiekosten stijgen en we kunnen
nog minder toestaan dat de prijzen stij
gen," aldus Johnson. „Alles hangt hier af
van de houding van het bedrijfsleven en
de vakbonden."
het echter niet eens te zijn met haar
president. Meteen na de publikatie van
de foto's, waarop Johnson staat afgebeeld
met zijn hond, regende het verontwaardig
de telefoontjes en vingen de kranten gre
tig uitlatingen op van kynologen, die be
weerden dat 't optillen van een hond aan
zijn oren pijnlijk is en dat keffen geens
zins gezond zou zijn.
Protesten kwamen op het Witte Huis bin
nen van kennels, dierenbescherming, ver
enigingen tegen wreedheid enz. De pijn
lijke kwestie, zowel voor de honden zelf
'als vodr "Johnsoh, Vortnt het gesprek van
de dag.
De opwinding is duidelijk kunstmatig en
wordt veroorzaakt door een gebrek aan
wezenlijker punten van critiek op de Ame
rikaanse president. De kwestie herinnert
aan de opwinding, enige tijd geleden, over
Johnsons autorijden in Texas, waarbij de
snelheidslimiet met zestig kilometer zou
zijn overschreden.
Nederland en Navo-kernmacht
Een weinig opvallend be
richt van alweer een paar
maanden geleden: Nederland
heeft besloten deel te nemen
aan de proefneming met een
oorlogsschip onder bevel van
de NAVO, dat zal zijn uitge
rust met kernwapens. Het
schip zal een internationale
bemanning hebben, waarvan
de deelnemende landen ieder
een contingent zullen leveren.
Kosten van onze deelname
voorlopig begroot op 240
miljoen voor het eerste jaar...
Er gebeurt zó veel, en er
gaat zó veel van het gebeur
de langs ons heen, dat dit
bericht toch waarlijk niet
zonder gevolgen van allerlei
aard niet meer reactie bij
pers en publiek veroorzaakte
dan de rimpeling die een
steen doet ontstaan in de vij
ver waarin men hem gegooid
heeft. Enkele dagen later stel
de professor Samkalden, onzes
inziens zeer terecht, in het
Benelux-parlement de vraag
aan minister Luns, waarom
hier niet één lijn gevolgd was
door de Beneluxlanden im
mers België houdt zich, even
als trouwens de meeste NA-
VO-landen, afzijdig en gevoelt
kennelijk niets voor het pro
ject. Waar er niet zo heel veel
terrein overblijft voor een ge
zamenlijke Benelux-politiek
nu de economische aangele
genheden van de drie landen
meer en meer een zaak wor
den van de E.E.G.zou het
voor de hand hebben gelegen
om ten aanzien van het al dan
niet deelnemen aan de NAVO-
kernmacht één Benelux-stand-
punt aan de wereld kenbaar
te maken. In zijn antwoord
liet minister Luns uitkomen
dat Nederland wel, doch Bel
gië niet beschikte over de ma
rine-mannen die vereist waren
voor deelname aan het plan.
Het lijkt ons echter zeer de
vraag of het alleen deze op-
portuniteitsoverwegingen zijn
geweest, die minister Spaak
hebben doen besluiten zich
niet met de proefneming in te
laten. België is reeds bij her
haling voorzichtiger geweest
dan Nederland wanneer het
ging om de uitvoering van
plannen uit Washington die op
nucleaire wapens betrekking
hadden, en of in België het
luttele getal marinemensen,
dat naar verluidt door Neder
land zal worden geleverd, niet
te vinden zou zijn, lijkt twij
felachtig. Onze conclusie is
dan ook voorlopig: professor
Samkalden had gelijk, en in
de Benelux staat men, staan
althans de ministers van Bui
tenlandse Zaken, op dit punt
pal tegenover elkaar.
Nu kan men erop wijzen
(en namens de Nederlandse
regering is dit ook reeds ge
daan) dat ons land, door deel
te nemen aan de proef, nog
geen „beslissing ten principa
le" heeft genomen aangaande
latere participatie aan de NA-
VO-kernmacht waar tegen
over men in een eerder sta
dium in Den Haag bepaald ge
reserveerd had gestaan. Inder
daad, theoretisch heeft men
nog de kans, er na de eerste
ronde uit te stappen. Maar van
die kans gebruik te maken zou
naar alle waarschijnlijkheid
betekenen, dat men Washing
ton veel meer zou ontstem
men dan wanneer men van de
aanvang af niet mee had wil
len doen, niet aan de proef
en niet aan wat daarna komt.
Het is een beetje alsof wij
een stofzuiger van de hande
laar voor een week op zicht
krijgen, hem vrijelijk mogen
gebruiken, en nog niet ver
plicht zijn het ding ook te ko
pen. Aannemende dat het ap
paraat geen defecten vertoont,
kunnen wij er na die week
immers met goed fatsoen niet
meer van af?.
Hoe meer men deze zaak
van de gezamenlijke NAVO-
kernmacht bekijkt, hoe inge
wikkelder en hoe bedenkelij
ker zij er uitziet. Als leek op
defensiegebied was ik aanvan
kelijk geneigd te denken: het
zal wel zo moeten zijnal
behield ik een vage ongerust
heid. Want zoveel was zeker,
dat de Westduitse defensie, zo
zij straks aan deze NAVO-
kernmacht deelneemt, de ge
legenheid krijgt met wapens
ie oefenen die haar, op grond
van na-oorlogse verdragen,
onthouden zijn kernwapens
namelijk. En de verschillende
geluiden uit de' Bondsrepu
bliek waren nu niet allemaal
even geruststellend in de laat
ste maandenja. wanneer
waren zij het wél? Zoals een
vos wel zijn haren maar niet
zijn streken verliest, zo goed
zal de Duitser graag een mi
litair blijven en zeer zeker zal
hij de ontzegging van het ge
bruik van kernwapens in zijn
hart voelen als een smaad,
zijn land aangedaan.Of
het moest al zijn dat hij tot
die zeer weinig talrijken onder
zijn landgenoten behoorde, die
zich realiseren welke vreselij
ke onheilen de Duitse wapens
in een recent verleden hebben
aangericht. Maar mogelijk, zo
dachten wij, stonden tegen
over dit nadeel, neen, dit ge
vaar, voordelen voor de geza
menlijke defensie van het
Westen en in dat geval zou
het tóch kunnen zijn dat onze
autoriteiten terecht besloten
in de boot van Washington, of
liever in de NAVO-boot met
internationale bemanning
plaats te nemen figuurlijk
tenminste, want in letterlijke
zin zouden dat Jannen van
ons zijn. Ieder goed marine
man en onze minister van
Defensie is een marineman!
gunt zijn geliefd wapen een
zo belangrijk mogelijke ont
wikkeling, dus lag hier de keu
ze voor de hand, zo dachten
wij verder.
Wat het Buitenlandse Zaken-
aspect betreft, och, dat valt
niet zo moeilijk te bekijken.
Men behoeft heus geen be
roepsdiplomaat te zijn om te
weten dat de druk van Wash
ington om een geliefkoosd
denkbeeld door te voeren heel
groot kan zijn. En sedert de
dagen reeds van onze eerste
ministers van Buitenlandse
Zaken die na de oorlog op het
Plein kwamen is men er daar
bijzonder voor geporteerd, het
de Verenigde Staten naar de
zin te maken. De eerlijkheid
gebiedt te zeggen, dat die po
litiek ons in de alweer verre
dagen van het Marshall-plan
geen windeieren heeft gelegd.
Maar zonder nu in het al
lerminst een politiek van on
dankbaarheid te willen aan
prijzen hoezeer het elders
vaak juist die soort politiek
is, die maakt dat landen hun
zin krijgen kan men, ge
loof ik, toch wel duidelijk stel
len, dat het Nederlandse be
lang niet meebrengt dat wij
steeds en te allen tijde datge
ne doen, wat Washington
graag ziet. In het onderhavige
geval van de multilaterale
kernvloot zien wij nu deze
zonderlinge figuur dat, behal
ve de Verenigde Staten zelf,
tot dusverre alleen Nederland
en .Griekenland en Turkije
een deel van de bemanning
voor het eerste schip zullen le
veren. Men is geneigd te den
ken dat de Nederlandse ma
trozen dan wel allereerst de
taak zullen krijgen, vechtende
Grieken en Turken uit elkaar
te halen.Voor het overige
wordt de defensie van deze
beide oostelijke bondgenoten
van de NAVO toch al door
Washington betaald, dus daar
door betekent de toetreding
van die twee landen tot het
project in wezen niet veel.
Generaal Calmeyer, de
voormalige staatssecretaris
van defensie wie niemand on
deskundigheid op militair ge
bied kan verwijten, heeft zich
in een duidelijk gesteld arti
kel in het Christelijk-Histo-
risch Maandblad (van novem
ber 1963) uitgesproken over
dit gehele plan voor een mul-
ti-nationaal kernwapen. Zijn
Dordeel is eenvoudig vernieti
gend. Naast verschillende ar
gumenten op het eigenlijke
gebied der defensie wijst de
generaal eveneens op het ge
vaar, West-Duitsland een trai
ning in het omgaan met kern
wapens te geven. Waarbij wij
willen aanstippen dat het ons
bijna even ongewenst lijkt,
wanneer de NAVO eraan
meewerkt dat Bonn zich kan
onttrekken aan verdragsver
plichtingen wanneer Duits
land formeel zou worden ont
heven van die verplichtingen.
Zonder op de strategische ar
gumenten van generaal Cal
meyer in te willen gaan,
die kunnen belangstellende le
zers beter in het geciteerde
artikel zelf nalezen moe
ten wij nu wel besluiten, dat
dit meedoen aan de proef van
;en eerste NAVO-kernschip zo
wel op militaire als op politie
ke gronden bijzonder beden
kelijk blijkt te zijn.
Het is danook te hopen dat
de Kamers deze keer het ka
binet niet zullen volgen en
het betreffende krediet zullen
weigeren goed te keuren.
Slordevos
Als je toch in Cairo bent neem je na
tuurlijk en passant de piramiden mee, bij
wijze van spreken dan altijd. Een nogal
gammele bus bracht veertig anderen en
ons ter plaatse. Mocht u er interesse voor
hebben, dan mogen wij u wel verklappen,
dat de piramiden er precies zo uitzien als
u denkt, d.w.z. zoals de K.L.M. ze op haar
jolders weet uit te beelden en aan te sme
ren. Ook zijn er kamelen. Je mag er tegen
een onredelijke vergoeding op krimpen
van narigheid. Het aantal genomen kiek
jes, waarop deze ellende in beeld wordt
gebracht, ontsnapt niet aan de aandacht
van de kameel-drijver. Ze worden je in
rekening gebracht. Welk een verschil
met Marken en Volendam!
Een inboorling met een fez op het fijn-
besneden oud-Egyptische hoofd geklemd
diende zich aan als rondleider. Uit drie ta
len had hij een gemiddelde ontwikkeld en
daarvan bediende hij zich onverstaanbaar
om ons de Geschiedenis Zijns Vaderlands
deelachtig te maken.
Op enige afstand stond een vaag mans
persoon in het zand mijn aandacht te trek
ken. Geen van mijn kennissen of relaties
zou zich kleden in een wijd smerig-wit ge
waad, een fez op en sandalen aan barre-
voeten om dan in de woestijn naar mij
te gaan staan wuiven. Het was een vreem
deling zeker, die verdwaald was zeker.
Aanvankelijk negeerde ik hem, doch
halsstarrig hield hij het wenken vol, zo
dat ik mij beleefdheidshalve los maakte
van ons gezelschap ten einde hem te be
naderen. Hij bracht mij achter een paar
rotsblokken en gebaarde de uiterste stilte
te willen betrachten. Toen deed hij een
greep onder zijn jurk om een kostbaar
kleinood te voorschijn te toveren, dat hij
kennelijk bij de een of andere opgraving
achterover had kunnen drukken. Een klein
beeldje was het, een heerlijk stukje cul
tuur, prachtig van lijn en vrijwel volko
men gaaf. Uit een mengelwerkje van
vreemde woorden en tragische gebaren
vermocht ik op te maken, dat de gejurkte
heer reeds enkele weken niet had kunnen
eten uit geldgebrek. Mij had hij uitverko
ren als koper, mede om het feit, dat hij
mijn vrouw zo mooi vond. Dat ik er met
niemand over mocht spreken, kon ik bil
lijken. Ik vond, dat hier direct moest wor
den ingegrepen om de Egyptenaar en zijn
gezin de eerstvolgende tijd van voedsel
verzekerd te houden, een transactie, waar
bij ik bovendien een uniek kunstvoorwerp
rijker werd. Ik moffelde het in mijn bin
nenzak weg.
's Avonds zat het gehele reisgezelschap
nog wat na te sudderen op het hotelter
ras, toen plotseling een Amerikaan het
niet meer kon harden. Hij toonde ons trots
een beeldje, dat hij op uiterst garaffineer-
de wijze van een grafdelver had weten los
te branden en dat een wonderlijke gelijke
nis vertoonde met het mijne. Er kwamen
wel dertig van dergelijke aardewerkjes te
voorschijn en iedereen voelde zich zwaar
gegrepen. Mijn vrouw fluisterde mij toe:
„Wat een stommelingen hé? Is het niet
om je dood te lachen?" Dat vond ik ook.
De volgende dag heb ik de binnenzak van
mijn sportjasje omgekeerd; deze zat vol
droge klei. Mijn vrouw zei: „Hoe klftjg je
het erin? Wat ben je toch een sloddervos."
Het beeldje, dat door mijn vrouw is. ge
kocht, hebben we nog steeds, dat was heel
gebleven...
Advertentie
dat u bij ons kunt rekenen op echte
belangstelling voor uw persoonlijke
wensen. Door ervaring en opleiding
weten wij precies, welk horloge u
graag wilt hebben, want daarop richten
wij onze inkoop.
Onze grote merkencollectie
maakt u het uitzoeken heel ge
makkelijk:
o.a.
MIDO - BAUME en MERCIER -
CERTINA - PRISMA - INDUS -
ZENTRA.
U weet het
adviseert u goed.
grote houtstraat 49
telefoon 2 00 49
het huis met het carillon.
Assoean-dam. President Sallal van Jemen
zal op tien mei in Cairo aankomen om
met premier Kroesjtsjev en president Ben
Bella van Algerije de ingebruikneming
bij te wonen van de dam van Assoean.
Doodstraf. Het eiland Guernsey in het
Engelse Kanaal, waar in honderdtien
jaar niemand meer is opgehangen,
heeft besloten de doodstraf voor moord
officieel af te schaffen.
Hik. Mevrouw Lucy Mcdonald uit het
Amerikaanse Atlanta heeft al meer dan
tien maanden de hik. Ze is er sindsdien
niet in geslaagd werk te vinden. „Men
wil niet iemand met de hik om zich heen
hebben. Iedereen zegt dat hij mijn moei
lijkheden begrijpt maar zij nemen mij
eenvoudig niet in dienst".
Bewijs. De Amerikaanse luchtmacht heeft
sinds 1947 achtduizend maal een onder
zoek ingesteld naar berichten over
„waarnemingen" van niet-geïdentificeer-
de vliegende voorwerpen, zoals vliegende
schotels. Nimmer kon het bewijs worden
geleverd dat het „vreemde interplane
taire voertuigen" waren, die door den
kende wezens werden bestuurd. Ook niet
dat de voorwerpen een bedreiging vorm
den voor de veiligheid van de Verenigde
Staten.
Particulier. Koning Hoessein van Jordanië
is uit de Verenigde Staten in Londen
aangekomen voor een particulier bezoek
van vier dagen.
