GEZEGEND IS HET LEVEN
Televisie-reklame op
til in Sovjet-Unie?
PANDA EN DE MEESTER*MEESTER
EX333
Sofia Loren gaat filmen
in Israëlische Kibboets
f
Hongaarse „prins van Castilië
claimt Spaanse troonrechten
Ons vervolgverhaal
Een oorspronkelijke roman
door Klaas van der Geest
„SPOOKTREIN" IN
ZWEDEN
Rijbezvijs zorgde dat
hij erbij kwam
VRIJDAG 15 MEI 1964
13
Westerse firma's
adverteren druk
in Sovjet-vakpers
Enorm afzetgebied
minmnniiiiiiiimiiinnmiinmnniiiiiiiiiminni
WEER EEN NIEUWE PRETENDENT mnTmnnimmisi
Vervalste pas
Niet in de Gotha
Wel in de cel
Geen goede naam
iwiiwuwwMvwMwww»
33)
Ze zochten elkaar dikwijls op, de
dokter en de direkteur, omdat ze zich
op de een of andere duistere manier
tot elkaar aangetrokken voelden,
maar niet omdat ze iets met elkaar
gemeen hadden.
Deze direkteur, een forse, enigs
zins gedrongen man met een gezicht
zonder uitdrukking, was eigenlijk nog
maar een kind, dat een stuk speel
goed had gekregen, een heel mooi
stuk speelgoed, dat hij nooit had dur
ven verwachten. Of gekregen Hij
moest het achteraf duur genoeg be
talen al had hij dat natuurlijk nog
niet kunnen vermoeden, toen hij rent
meester werd op het landgoed in de
Gelderse Achterhoek. Dat het hem
eigenlijk was opgedrongen begreep
hij pas veel later. Hij had de freule
al gekend, toen ze allebei nog kinde
ren waren. Alleen was zij toen nog
niet de freule, maar gewoon een van
de meisjes uit het dorp, met wie hij
op school ging en aan wie hij weinig
aandacht besteedde, omdat hij nu
eenmaal geen belang stelde in meis
jes. Ook niet in jongens trouwens,
maar alleen in dieren. Hij had de
aard van zijn vader, die ook zoveel
van dieren hield en er heel wat van
wist omdat hij gewoon was ze gade
te slaan en zich in hun gedragingen
te verdiepen. Het meisje, dat dan la
ter de freule werd, onderscheidde zich
in zijn ogen pas van zoveel andere
meisjes, toen ze haast volwassen was
en op het Kasteel kwam, als lerares
voor het dochtertje, dat niet zo goed
mee kon op school. Hijzelf ging toen
veel om met de oudste zoon van de
landheer, een jongen van ongeveer
zijn eigen leeftijd, de enige vriend,
die hij had en die evenals hijzelf
alleen maar belangstelde in dieren en
planten.
Hij ontmoette het meisje terwijl ze
met het dochtertje van de landheer
paddestoelen zocht en hijzelf met zijn
vriend door de bossen zwierf op zoek
naar vosseholen. Ze sloegen toen wei
nig acht op elkaar, bleven zelfs niet
bij elkaar staan praten, maar gingen
elk hun eigen weg.
De landheer, een grijs, versleten
mannetje had er nooit bezwaar tegen
gemaakt, dat hij op het landgoed
kwam, maar hem verdragen zoals hij
de beide lelijke, nogal kwaadaardige
honden verdroeg, die hij niet kon uit
staan, maar waarvan zijn zoon geen
afstand wilde doen. De jongen hinder
de dat niet. Hij was er zich maar al
te goed van bewust, dat hij als zoon
van de krengenslager uit het dorp, die
door iedereen met een zekere gering
schatting behandeld werd, niet anders
kon verwachten. Daarom verbaasde
hij zich er in stilte over, toen hij een
jaar of anderhalf later op een regen
achtige dag uitgenodigd werd om bin
nen te komen en in de grote serre
met de kinderen te blijven. Hij deed
dat niet met plezier, maar durfde de
uitnodiging ook niet afslaan. Daarna
werd hij vaker binnen geroepen en
toen hij op een late middag meende,
dat het tijd werd om naar huis te
gaan liet de landheer hem vragen of
hij wilde blijven tot Emmy klaar was
met haar werk en ook naar huis ging.
Ze konden dan samen oplopen. Ook
dit durfde hij niet te weigeren, hoe
wel hij er allerminst op gesteld was.
Het meisje zelf was er trouwens ook
niet op gesteld. Ze waren allebei erg
verlegen en wisten onderweg niet wat
ze tegen elkaar moesten zeggen. Een
paar weken daarna werd zijn vader
weer eens op het Kasteel geroepen.
Nu niet omdat een van de dieren daar
iets mankeerde, maar omdat de land
heer het een en ander met hem wilde
bespreken.
Wat er precies besproken is, zal de
vader, de krengenslager, wel alleen
aan zijn vrouw hebben verteld, een
klein, bijdehand mensje met een
goedhartig, vriendelijk, blozend ge
zicht, dat haar een jeugdig voorko
men gaf toen ze al niet zo erg jong
meer was. De jongen zelf kreeg er
geen woord van te horen. Wat hij
echter wel te horen kreeg, vooral van
zijn moeder, waren bedekte toespelin
gen over zijn leeftijd en dat hij niet
altijd thuis kon blijven rondhangen,
maar de een of andere keer zou wil
len trouwen en dan geen beter meisje
kon vinden dan Emmy van de onder
wijzer, met wie hij 's avonds al eens
op de weg van het landgoed naar het
dorp was gezien. Erst begreep hij die
toespelingen niet eens. Later werd hij
er verlegen onder en eindelijk haalde
hij er onverschillig Zijn schouders
over op om ze langs zich heen te
laten gaan. Hij had er toen nog steeds
geen idee van, wat er wel achter
stak. Maar iets ervan bleef toch
hangen en had invloed. Er werd het
een en ander in zijn stug gemoed
door losgewoeld. Vooral het besef, dat
hij ouder werd en dat zoveel jongens
van zijn leeftijd al een meisje had
den, enkelen zelfs al getrouwd waren
of er tenminste ernstig over dachten
om te gaan trouwen. Wat hemzelf be
trof leek het belachelijk om aan trou
wen te denken. Zo belachelijk, dat hij
zich er telkens met een onverstaan
baar gemompel afmaakte, als zijn
moeder er over begon. Maar dat was
voor het kleine wijfje geen reden om
er over op te houden. Zo was ze.
Klein en mager, werkzaam en heb
zuchtig; ze wist heel goed, wat ze
wilde en ook hoe ze dat moest be
reiken. Op de duur kreeg ze wel van
de jongen gedaan, dat hij in ernst
naar de meisjes ging kijken, die voor
hem in aanmerking kwamen. Dat wa
ren er niet veel. Maar Emmy, het
dochtertje van de onderwijzer was
zeker het laatste meisje, dat hij zich
kon voorstellen als vrouw van een
slager, een krengenslager. En kren
genslager zou hij immers worden als
zijn vader te oud was om het bedrijf
je voort te zetten, meende hij.
Er gebeurden daarna een paar din
gen, die hem verbijsterden. Zijn
vriend, de zoon van de landheer,
werd weggebracht. Naar een school
in het zuiden van België, zoals dat
heette. In werkelijkheid was die
school een gesticht, waar hij zijn
hele verdere leven zou moeten blij
ven. Toch vroeg de landheer de jon
gen toen of hij van tijd tot tijd nog
eens op het Kasteel kwam. En het
werd al gauw gewoonte, dat hij daar
juist kwam als Emmy bijna klaar
was met haar werk en naar huis kon
worden gebracht.
Daarna werd zijn vader ook nog
eens weer bij de landheer ontboden.
Ontboden, ja. De vader van het
meisje, de onderwijzer, was ook op
het Kasteel jfeweest; het was een
lange, magere, zwijgzame man, die
van alles wat er om hem heen ge
beurde alleen oog had voor het klas
je met niet al te schrandere dorps
kinderen, die hij moest leren lezen en
schrijven en rekenen.
De jongen was nog meer verbijsterd,
toen zijn moeder er een paar dagen
later op aandrong, dat hij Emmy eens
mee zou brengen naar huis. En dat
Emmy daar al uit zichzelf over be
gon nog eer hij het haar had durven
voorstellen.
Hij had er toen nog in de verste
verte niet aan gedacht haar eens in
zijn armen te nemen en haar een
zoen te geven. Die kreeg ze trouwens
later ook niet van hem. Pas nadat ze
goed en wel getrouwd waren, begreep
hij alles. En toen voelde hij zich toch
wel een beetje misleid, er tussen ge
nomen, zelfs met de mooie betrekking
als rentmeester op het verwaarloos
de landgoed, die hij kreeg.
Hij worstelde zich door de moeilijk
ste, meest bewogen jaren van zijn
leven heen. In een eerste opwelling
van verbolgenheid zou hij alles de
vrouw, haar kind en de betrekking als
rentmeester, willen laten voor wat
het was en weggaan, ver weg. het
kon hem niet schelen waarheen.
Ook op het postkantoortje in het
dorp in de Gelderse Achterhoek hing
een plaat van een soldaat in een brui
ne tropenuniform, die met het ge
weer aan de voet in een krijgshaftige
houding onder de brede kruinen van
de palmen stond. „Neem dienst!" Al
leen een aangeboren bedachtzaam
heid, die hij van zijn vader had, en
een zekere sluwheid, die ook de aard
van zijn moeder kenmerkte, weer
hielden hem ervan om zich aan te
melden als fuselier van het Koloniale
Leger. (Wordt vervolgd)
LONDEN (AP). De dag is misschien
niet ver meer dat er televisiereclame
voor Amerikaanse kousen of Britse elek
trische tandenborstels in de Sovjet-Unie
komt. Want de Russen zijn tot het inzicht
gekomen, dat adverteren een hoofd
ingrediënt van de Westerse maatschap
pij ook zijn rechtmatige plaats heeft
in de communistische samenleving.
Onlangs liet het officiële regerings
blad Izvestia de klaagzang horen, dat
vele mensen niet weten wat zij kunnen
kopen omdat er niet genoeg wordt ge
adverteerd. Van sommige Russische pro
dukten kende niemand de kwaliteiten,
aldus Izvestia.
fWWWWWWW%A/VWV^/WWWWl!f»/WWW«/WWW%A^AO/W^fV^#MWWW!>MVWW>/VWVWIAfWIAA#%A^AA*
AL MAANDEN zijn westelijke onder
nemingen op uitnodiging van de Russische
regering een grote verscheidenheid van
goederen aan het adverteren in Russische
vakbladen van b.h.'s tot bulldozers. Maar
de grote massa van het publiek krijgt deze
advertenties niet onder ogen. En zelfs als
dat wel zo was, zouden zjj toch niet naar
de winkel kunnen gaan om de geadver
teerde produkten te kopen.
De vakbladen worden vrijwel uitsluitend
gelezen door deskundigen en bedrijfslei
ders, wier oordeel en smaak functionaris
sen kunnen beïnvloeden die de regerings
lij sten opstellen van de in het buitenland
te plaatsen bestellingen.
Een Londense publiciteitsfirma verzorgt
de Britse advertenties voor de Sovjet-pers.
De directeur van deze firma, Stan Rokosz,
zegt: „De vakbladen worden gelezen door
tienduizenden deskundigen op alle moge
lijke technische terreinen. Worden die be
ïnvloed door de advertenties, of menen zij
dat een bepaald produkt moet worden in
gevoerd, dan gaan zij naar de hoofden van
de staatsinkooporganisaties. Worden deze
overtuigd, dan heeft de advertentie effect
gehad".
Komen de goederen Rusland binnen, dan
het ogenblik gekomen om op grotere
schaal te gaan adverteren in populaire
tijdschriften en dagbladen en op de tele
visie, aldus Rokosz.
Omdat de staat beslist welke goederen
wel en welke niet ingevoerd worden, den-
Zweden krijgt nog dit jaar zijn eerste
onbemande trein. De primeur van deze
elektronisch-bestuurde trein hebben de
ijzerertsmijnen bij Kiruna, de grootste
in hun soort ter wereld. De proeven zijn
tot nu toe zo veelbelovend geweest, dat
reeds verscheidene andere Zweedse
mijnen overwegen, het voorbeeld te
volgen. Aangetoond is dat volautoma
tisch treinverkeer niet alleen veel
efficiënter is, maar bovendien kosten
besparend. De onbemande treinen,
waarvan er in de mijn bij Kiruna acht
tien van elk twaalf wagons met 300 ton
ladinig kunnen rijden, worden radio
grafisch via relais bestuurd. De locomo
tieven rijden op accu's. Informaties
over de positie van de treinen, het ge
wicht ervan en dergelijke worden
automatisch doorgegeven aan de cen
trale bedieningspost, waar één man de
hele ondergrondse treindienstregeling
kan leiden. Hoewel onbemande treinen
in de wereld geen nieuwtjes zijn de
ondergrondse in New York wordt ook
automatisch bestuurd wordt het
Zweedse systeem beschouwd als 't meest
vooruitstrevende ter wereld. In veel
landen zijn proeven genomen met auto
matische treinbeïnvloeding. De resul
taten waren gunstig, maar tot nu toe
werkt men er alleen nog ondergronds
mee, omdat toepassing bovengronds en
bij personenvervoer op (psychologische)
weerstanden stuit. In het naaste toe
komstbeeld past wel automatische
treinbeïnvloeding, waarbij elektronische
apparatuur eventuele fouten van de
treinbestuurder corrigeert. Een derge
lijk systeem heeft onlangs in Japan op
enkele spoorwegtrajecten ingevoerd.
I oc
166. Zuchtend telde Mr. Vlijmen een dik pak bankbil
jetten voor Joris neer. „Daar!" zei hij tandenknersend.
„Het is een schande! Nog nooit heeft iemand mij zo
te pakken gehad!" „Te pakken gehad?" herhaalde Jo
ris gegriefd. Ma.r mr. Vlijmen, dit is eerlijk school
geld, waar ik als hoofd van de Bengelboel recht op
heb." „Eerlijkgromde de advocaat, sidderend
van woede. „Ha! Laten we daar maar niet over pra
ten. Vernietig het document. Het heeft me al genoeg ge
kost: zeker de helft van mijn kapitaal!" „De helft?"
herhaalde Joris belangstellend. „Ahum. Juist. Wat nu
die andere helft betreft„Joris!" riep Panda, die
geschokt toeluisterde. „O hmwel," zei Joris „Dan
niet. Maar er is toch nog één vordering, waar ik niet
van wil afzien! U hebt het huis van mijn klein eerlijk
vriendje hier als uw kantoor gebruikt. Ge zijt hem dus
huur voor dit pand verschuldigd: duizend florijnen.
Zodra ge dat nog betaald hebt, moogt ge dit document
vernietigen."
ken sommige Westelijke fabrikanten dat
adverteren in de Sovjet-Unie geen zin
heeft. Om deze bezwaren te ontzenuwen,
haalt Rokosz de volgende verklaring aan
van S. Vassilyev, het hoofd van „Vnesj-
torgizdat", de publiciteitsorganisatie van
de staat: „Hoewel de inkooporganisaties
van de staat de orders plaatsen, is het van
groot belang dat het personeel op sleutel-
posten weet wat er te koop is en aan de
hand daarvan voorstellen kan doen aan de
inkooporganisaties".
Volgens Rokosz heeft publiciteit door het
westen een grote toekomst in Rusland.
Rokosz is een Pool, die in de tweede
wereldoorlog in de Britse luchtmacht dien
de en later de Britse nationaliteit heeft
gekregen.
Vnesjtorgizdat heeft een brochure uitge
geven waarin Westelijke zaken wordt ge
wezen op de voordelen van het adverteren
in de Sovjet-Unie en op de grote consu
mentenmarkt die hun wacht in een land
van 220 miljoen mensen, wier levensstan
daard steeds stijgende is. In deze brochure
Advertentie
Restaurant
Beverwijk
TER BURG
Gunt uw vrouw
een keertje rust
worden meer dan 160 Russische tijdschrif
ten en andere publicaties genoemd, die
tienduizenden deskundigen bereiken.
Tevens spoort de brochure aan tot adver
teren in de radio en op de televisie. De
tarieven zijn laag: pl.m. 1600 gulden voor
een minuut tv, de helft voor radio-reclame.
Rokosz heeft nog geen advertenties ge
boekt voor radio of tv, maar hij verwacht
deze spoedig te zullen ontvangen.
Alle advertenties moeten vooraf goedge
keurd worden door Vnesjtorgizdat.
Tot nu toe hebben de meeste annonces
zich bepaald tot de zware industrie: tex-
tielmachines uit Engeland, elektro-motoren
uit West-Duitsland, elektrische locomotie
ven uit Frankrijk, elektronische uitrusting
uit Japan. Maar ook alledaagse produkten
hebben reeds hun weg gevonden in Rus
sische advertenties, zoals nylons, gordel-
tjes, gordijnstoffen, b.h.'s, theepotten en
espresso-koffiemachines.
Rokosz zegt met overtuiging: „We gaan
vooruit. De Russen willen meer van de
goede dingen des levens, die zij in het ver
leden niet konden genieten. Theoretisch is
er geen reden waarom bijvoorbeeld Cola
niet in de Izvestia zou kunnen adverteren,
Maar natuurlijk alleen, als de Sovjet
regering beslist dat de Russen Coladran
ken nodig hebben".
STOCKHOLM Een twintigjarige jonge
ling uit Asesele in Noord-Zweden, die er
weinig voor voelde zijn dienstplicht te ver
vullen, is het slachtoffer van zijn eigen
slimheid geworden. Hij had zich bij twee
psychologische testen zo dom voorgedaan
dat de artsen hem met het advies „im
beciel" weer naar huis hadden laten gaan.
Korte tijd daarna echter kreeg de jon
geling een brief van de plaatselijke over
heid. Er stond in dat, gezien zijn gebleken
ongeschiktheid om een auto te besturen,
zijn rijbewijs was ingetrokken. De jonge
man liet het hier niet bij zitten. Hij toog
uit eigen beweging naar een psychiater
en legde bij hem een nieuwe proef af.
Een dokter gaf daarna zonder enig be
zwaar zijn steun aan een nieuwe aanvra
ge om een rijbewijs. De jongeman kreeg
van de politie te horen dat hij zijn rijbe
wijs terug kon krijgen, maar ook bereik
te hem een dagvaarding wegens poging
zich aan de militaire dienst te onttrekken.
Hij kreeg een maand gevangenisstraf
en zal daarna voor de dienst worden op
geroepen.
DE MENSEN VAN Met-
soebah, een Israëlische
kibboets (nederzetting) in
opper-Galilea, dicht bij
de Libanese grens, zijn er
nog altijd niet zeker van
dat zij er goed aan heben
gedaan, toen zij „ja" zei
den tot Sophia Loren en
Paramount International.
Natuurlijk, zij zijn mo
dern en breed van opvat
tingen. Zij lezen kranten,
zelfs de filmrubrieken en
ze vinden het erg prettig
als er een of tweemaal
per maand een film wordt
vertoond in de gemeen
schappelijke eetzaal. Maar
dat wil niet zeggen dat zij
met geestdrift hebben ge
reageerd toen men hun
voorstelde, in hun kib
boets een film van 3,5
miljoen dollar te maken
met sexbom-filmster So
phia Loren, die misschien
honderden, zo niet dui
zenden kijkers naar hun
nederzetting zal lokken.
„Er zijn mensen van de
filmmaatschappij hier ge
weest voor voorlopige be
sprekingen", vertelde de
secretaris van de kibboets
aan een journalist. „Ze
hebben beloofd dat het
een serieuze film wordt,
echte kunst en niet scha
delijk voor het aanzien
van onze kibboets. Best,
maar we hebben hen
naar onze kinderen zien
kijkenof daar geschikt
filmmateriaal onder zat
en dat willen we niet. Dat
kunnen ze ons niet aan
doen!"
„Ze willen ook wat van
ons land huren", zei een
andere kolonist, „en ze
zijn van plan onze oude
installaties zoals de
wasmachine die we 20
jaar geleden gebruikten,
weer in bedrijf te stel
len terwille van de locale
kleur en de authentici
teit."
Het verhaal van „Ju
dith" zoals de nieuwe
film voorlopig is getiteld
speelt zich af in de
dramatische dagen vlak
voor en na de stichting
van de staat Israel in
1948. Het begint met de
illegale immigratie van
duizenden dakloze Euro
pese joden, die heimelijk,
gewoonlijk in de nacht
naar Israel kwamen.
„La Loren" zal een van
hen uitbeelden en de lan
ding van haar schip bij
Attith, ten zuiden van
Haifa, wordt een der
hoogtepunten van het
drama.
Metsoebah, dat als kib
boets is gesticht in 1940,
ligt op een steile heuvel,
die uitziet op de Middel
landse Zee. In deze streek,
rijk aan geschiedenis, zijn
o.m. Kanaanitische in
scripties gevonden. 1700
Jaar geleden was hier ook
een joodse nederzetting
en men heeft er ook de
resten gevonden van een
versterkte legerplaats van
de kruisvaarders. Tien
mijlen naar 't zuidoosten
ligt Acca, waar Napoleon
een belangrijke veldslag
verloren heeft.
„Judith" wordt 'n soort
vervolg op „Exodus", het
filmepos waarmee Otto
Preminger geschiedenis
heeft gemaakt, maar met
groter nadruk op de Ara-
bisch-Joodse oorlog van
1948 dan op de historische
gebeurtenissen die daar
toe hebben geleid.
Hoogtepunt van dit ge
deelte van de Loren-film
wordt een hevige aanval
door 1.000 Syriërs, ge
steund door tanks en
vliegtuigen, op de kib
boets.
Verwacht wordt, dat
Sophia Loren begin juni
naar Israel zal komen.
Dan zal worden begonnen
met de opnamen, die on
geveer vijf maanden zul
len duren.
Volgens^ geruchten heeft
Loren een contract van
een miljoen dollar 3,6
miljoen) voor haar ver
tolking van de titelrol in
Judith".
Advertentie
V «-•
Natuurlijk is het heel verstan.
dig Uw regenmantel bij een
speciaalzaak te kiezen. Bij Lip-
pits! Daar vindt U een unieke
kollektie. Een grote verschei,
denheid aan modieuze modellen,
met klep- of steekzakken en in
véél modeti.nten die zelfs een
trieste regendag nog zonnig
maken. Als mijnheer met U
meekomt zal hij ongetwijfeld
ook zijn favoriete regenjas ont
dekken:
JT~ m A
/n
KRUISWEG 72 HAARLEM
REGENKLEDING-SPECIAALHUiS
Meisje verdronken. Gistermiddag is de
tweeënhalfjarige Alexandra Catharina
Huiskens uit Alblasserdam in de om
geving van haar ouderlijke woning bij
het spelen in het water geraakt en ver
dronken.
ONDER DE PRETENDENTEN
voor de Spaanse troon bevindt zich
er een, die thans vrijwel onbekend is,
maar die indien hij nog leeft het
tegendeel is niet gemeld zich onge
twijfeld ook in de rij zal scharen. Het
is volgens Interpol een zekere Wil
helm Gulyas.
Een aantal jaren geleden kon men
in de zondagse bijlage van een in
Bonn verschijnend dagblad de vol
gende advertentie lezen:
„Welk nobel en hulpvaardig mens
wil een politieke vluchteling van ko
ninklijke bloede (buitenlandse offi
cier, voorheen vrijwilliger bij de
Duitse weermacht, thans in Frankrijk
in gevangenschap) enige geldelijke
steun verlenen om hem uit de ergste
nood te helpen?"
DEZE ADVERTENTIE te midden
van aanvragen voor gezelschapsdames
en babysitters rees als een geheimzin
nige boodschap op uit tal van alledaag
se zaken.
Door wie en voor wie was deze on
gebruikelijke bede om hulp geplaatst?
De aanbieding van de advertentie bleek
te zijn geschied door een kamermeisje
van een hotel in Bonn, dat voor een
vreemdeling, die zij nauwelijks kende,
sympathie had opgevat. In brieven, ge
dateerd 10 juli en 7 augustus 1953, ge
richt aan de „Westduitse regeerders",
maakte degeen te wiens behoeve de be
doelde advertentie was geplaatst zich
bekend als Amordios Alfonso Fernando
Maria von Bourbon-Battenberg, Prins
van Castilië, kolonel van de Spaanse
strijdkrachten. Van de in 1950 opgerich
te „Wereldunie van Verbroedering"
kreeg de sinds 1946 gevluchte „konings
zoon" een wereldpas. Maar er is geen
regering die dergelijke passen erkent.
En de gevangenschap in Frankrijk
waarvan in de advertentie sprake is,
bleek te zijn opgelegd aan Amordius
de Bourbon en wel voor de tijd van
acht maanden voor het delict van pas
vervalsing.
Op zichzelf lijkt het bevreemdend,
dat een Spaanse prins, die in een
Franse gevangenis zit, steun zou zoe
ken bij Duitsland. Hij verklaart op 16
april 1916 in het koninklijk paleis te
Madrid te zijn geboren als zoon van
de met wijlen Alfonso XIII gehuwd ge
weest zijnde Victoria Eugenia Christina,
prinses von Battenberg, die in Bal
moral Castle werd geboren. De Alma
nac de Gotha (een genealogisch regis
ter, uitgegeven door Justus Perthes te
Gotha, Thüringen) vermeldt zes kinde
ren van deze Spaanse koningin. Het
laatste is prins Gonzalo, geboren
21 oktober 1914.
Het blijkt dus, dat prins Amordios
Alfonso, die pas IV2 jaar later zou zijn
geboren, in het register van deze tak
niet voorkomt. Ook bij navraag ter
Spaanse ambassade te Bonn bleek men
van het bestaan van deze prins van
Castilië niets te weten. Andere kenners
van de Spaanse dynastie menen ech
ter, dat er inderdaad op 16 april 1916
een prinsje is geboren, dat zich even
wel uitsluitend kan beroepen van ko
ninklijke bloede te zijn vanwege zijn
koninklijke.moeder!
Nasporingen wezen uit, dat de man
die dus zeer onlangs 48 jaar moet zijn
geworden, na de oorlog was onderge
bracht in het Italiaanse internerings
kamp voor buitenlanders. Hij ontving
daar geen persoonsbewijs of hij wens
te dit niet te ontvangen (vermoedelijk
omdat daarop een andere naam voor
kwam). Later heeft hij door Europa
gereisd op zoek naar een land, dat
hem met erkenning van zijn vorstelij
ke naam wilde opnemen.
Zoals dr. Leonard Jenni, voorzitter
van de Zwitserse Liga voor Mensen
rechten in een brief schreef „betreut
und beschützt" deze liga Amordios
von Bourbon-Battenberg sinds juli 1952.
Dit kon echter niet verhinderen, dat
de Belgische overheid de „koninklijke
vluchteling" in 1953 wegens illegale
grensoverschrijding in cel 130 van het
Huis van Bewaring te Brussel opsloot.
DE TWIJFEL, die het Hoge Commis
sariaat voor het Vluchtelingenwezen je
gens de persoon van deze Bourbon aan
de dag legt, is voortgekomen door wei
gering van de prins, te voldoen aan het
advies van het Internationale Rode
Kruis, aldus dr. Jenni, om door mid
del van betrouwbare getuigenissen om
trent zijn afkomst en familierelaties in
het bezit van een geldig paspoort te ko
men. Hij verdween uit het vreemde
lingenkamp bij Neurenberg toen hij
voor de procureur-generaal moest ver
schijnen voor een nader onderzoek naar
zijn antecedenten. Hij zegt hierover
zelf: „Ik heb geen goede naam in
Duitsland."
INTERPOL vond uit, dat hij een be
handeling had ondergaan in een kliniek
voor geesteszieken in Aversa, Italië
Aan de hand van vingerafdrukken en
verdere gegevens kwam Interpol tot de
ontdekking, dat de man die zich de
naam Amordios Alfonso Fernando Ma
ria had aangemeten, in werkelijkheid
Wilhelm Culyas en op 13 januari 1914
in de Hongaarse gemeente Jaszrelek
moet zijn geboren.
Maar deze Hongaarse „Prins van
Castilië" houdt vol, een nationaal-
Spaanse monarchist te zijn, die sinds
1947, toen Franco de opvolgingswet af
kondigde, recht heeft boven Juan Car
los (en andere Carlossen!), op de
Spaanse troon.
