GEZEGEND IS HET LEVEN
DE „CLUB VAN HONDERD"
ZAL NIET MEER VISSEN
PANDA EN DE MEESTER-MEESTER
Hij is
maar
vast
begonnen
Dick Gorter: „Geef me de ruimte!"
Ons vervolgverhaal
Een oorspronkelijke roman
door Klaas van der Geest
Artiesten-viscollege ontbonden
na grote rel in eigen gelederen
„BETER VISSEN,
MEER VANGEN"
Zeventienjarig muloscholier
ligt overhoop met de B. V.D.
Nog moeilijker dan
Liz Taylor
NEKWERWELS MET
KOGELLAGERS
DONDERDAG 28 MEI 1964
17
Omgekeerde bon'
Ui
Rel op Soesterberg
V er dacht e activiteiten
Oorlogsroman
Al 100 leden
Werkindeling
A
HWWWIWIWVWMWMII
43)
HOOFDSTUK XI
Behalve de Oele was er geen mens,
die dit meisje kon zien, zoals men
graag wilde, dat ze zou zijn. De een
voudige, hardwerkende pachters in de
kolonie, die probeerden hun kinderen
en pleegkinderen op te voeden tot
mannen en vrouwen zoals zijzelf wa
ren en daar over het algemeen tame
lijk goed in slaagden, schudden ten
minste bezorgd het hoofd als er over
haar gesproken werd. En zelfs Hanne
Tadema, die haar groot gebracht had,
zich verantwoordelijk voor haar voel
de, alles wat ze deed zoveel mogelijk
vérgoelijkte en vergaf, maakte zich
vaak bezorgd over Liesje. Haar man
deed dat niet; hoewel hij zich in stil
te dikwijls afvroeg, wat er toch wel
in dat meisje mocht omgaan, scheen
hij haar te aanvaarden zoals ze was.
De direkteur had op de een of ande
re raadselachtige manier altijd het
gevoel, dat ze ergens in zijn nabijheid
was, zelfs wanneer hij op zijn kantoor
zat en Liesje bij hem thuis bezig
was. Hij huiverde soms, als de ge
dachte aan haar zich bij hem op
drong. De oude dokter, die steeds
meer belang in haar ging stellen,
deed dit naar hij voorgaf uit nieuws
gierigheid.
Want ik ben nu eenmaal een nieuws
gierige oude dwaas." Dat moest hij,
naar hijzelf beweerd, ook altijd al
zijn geweest. Zolang hij jong was had
hij zich er alleen maar geen reken
schap van gegeven. Tot er een vrouw
in zijn leven kwam, die hem ervan
bewust maakte.
De naam van deze vrouw was hij
allang vergeten. Hij wist niet eens
zeker of hij die naam ooit gekend
had. Hij herinnerde zich ook niet
meer, hoe ze er uitgezien had. Het
was best mogelijk, dat hij haar later
nog eens ontmoet had zonder haar te
herkennen.
Op een regenachtige, winderige,
donkere herfstavond was hij haar
voor het eerst ergens in een verla
ten straatje tegengekomen. Hij stu
deerde toen. Als tweedejaars. En de
studie leverde hem niet veel moeilijk
heden op. Het zou waarschijnlijk be
ter voor hemzelf zijn geweest als hij
zich wat meer had moeten inspan
nen. Hij had dan in elk geval niet
zoveel tijd over gehad, tijd, waarmee
hij geen raad wist. De vrienden, die
hij had waren slechts heel oppper-
vlakkige vrienden. Hij ging met nie
mand vertrouwelijk om. Dat lag aan
hemzelf. Er was altijd wel iets, dat
hem ervan weerhield om toenadering
te zoeken tot mensen uit zijn omge
ving. Sommigen, die hem van nabij
kenden, kregen vaak het gevoel, dat
hij hen niet de moeite waard vond.
Als hij op zulke trieste, donkere
avonden door de stille buurten dwaal
den had hij geen bepaald doel en
hij wist ook niet, wat hem daar eigen
lijk bekoorde, maar het schonk hem
een zekere voldoening. Misschien
koesterde hij, ongeweten, ook de va
ge verwachting, dat hem uit de duis
ternis een mens tegemoet zou komen,
aan wie hij zich verwant kon voelen.
De enige, die hem op deze avond
tegemoet kwam was een vrouw en
zij scheen hem voorbij te gaan zonder
hem zelfs op te merken. Hij groette
haar, zonder dat juist opzettelijk te
doen, zoals twee mensen in kleine
plaatsen elkaar groeten. De vrouw
aarzelde even, alsof ze zou blijven
staan. Hijzelf liep nog een paar pas
sen door, keerde toen plotseling om
en volgde haar. Ze ging langzaam
verder, het hoofd wat gebogen tegen
de regen en de wind, dié rond de
straathoeken gierde. Toen ze een por
tiek in liep, meende hij, dat ze dit
deed om te wachten tot hij haar op
nieuw voorbij was gelopen. Hij bleef
echter staan en vroeg naar iemand,
die in de straat moest wonen. Daar
bij noemde hij maar de eerste de bes
te naam, die hem inviel.
„Dat weet ik niet.ik ken hier
geen mens," zei ze, kortaf maar niet
onvriendelijk. Omdat ze op de boven
ste trede van een stoepje stond, moest
hij naar haar opkijken. Hij zag vaag
haar gezicht, een bleek gezicht, waar
in geen enkele trek was, die hem bij
zonder trof. Wat hem wel trof was
haar stem, hoewel het de stem had
kunnen zijn van elke willekeurige
vrouw, die op een avond langs de
straat liep. Ze droeg een wollen
mutsje en een erg sjofel manteltje,
dat doornat moest zijn. Ook de regen
jas, die hijzelf droeg, was doorweekt.
Plotseling meende hij te begrijpen,
waarom ze in het donker en de regen
op straat liep, hem aangekeken had
en niet haastig doorgelopen was, toen
ze merkte, dat hij achter haar aan
kwam. Dit onderging hij als een die
pe, grievende teleurstelling. Hij ver
weet zich, dat het stom van hem was
het niet eerder te hebben ingezien.
Nog stommer was het, dat hij daar
na toch met haar meeging naar een
van de smerige steegjes, waarin ze
woonde. Maar op haar kamer in een
wrak, vervallen huis met een scheef
gezakte voorgevel was het tenminste
behaaglijk warm en licht.
Het was de eerste keer, dat hij
met zo'n vrouw meeging en in de
kleine, met oude muebels volgepropte
kamer hing een muffe lucht van nat
te kleren, van schimmel en rottend
hout en van het vuil in de steeg. Hij
vroeg zich af, waarom hij eigenlijk
niet wegging. Hij kon de vrouw geld
geven en weer weggaan. Maar hij
bleef, al was het met tegenzin. En
toen hij die nacht in haar armen
lag, was hij tot de ontdekking geko
men, dat ze hem geen bevrediging
had geschonken. Hij had zijn tegen
zin overwonnen. De afkeer van die
vrouw en van de omgeving, waarin hij
terecht gekomen was, was vervaagd,
maar bevredigd voelde hij zich niet.
Het verbaasde hem dat de vrouw, die
zeker tweemaal zo oud moest zijn als
hijzelf was, juist wel bevredigd
scheen. Ze vleide zich vertrouwelijk
tegen hem aan, een arm om hem
heen. Maar haar warme, goed ge
vormde lichaam liet hem onbewogen.
Toen hij de volgende morgen opge
staan was en zich aangekleed had,
wilde ze geen geld van hem aanne
men. Ze omhelsde hem alleen en
vroeg hem terug te komen.
„Kom heel gauw en zo vaak je
wilt.Daarbij had ze hem aange
keken, zoals een vrouw de man aan
kijkt aan wie ze zich met haar hele
wezen gebonden voelt. Maar ook dat
liet hem onbewogen. Hij beloofde te
rug te komen maar wist, dat hij het
niet zou doen. Nooit weer. Nog eer
hij de krakende deur van de kamer
achter zich dichtgetrokken had en op
het halfdonkere portaal tastend zocht
naar de smalle, steile houten trap,
was hij al weg, ver weg. Hij had
het gevoel, dat een man heeft, die
bij een dokter vandaan komt, zich
heeft laten onderzoeken, gehoord
heeft, dat hij ongeneeslijk ziek is en
aan niets anders kan denken.
Hij liet het er niet bij. Hij aan
vaardde dit oordeel niet. Hij zocht
andere vrouwen. Heel veel vrouwen.
En steeds weer, na elke teleurstel
ling, hoopte hij bij de volgende zoal
geen bevrediging dan toch enige vol
doening te vinden. Het waren niet al
lemaal sjofele, verlepte vrouwen van
de straat, die hem meenamen naar
bedompte kamertjes met de muffe
lucht van oude kleren, te lang besla
pen bedden en modder. En het wa
ren zeker ook niet allemaal vrouwen,
die ouder moesten zijn dan hijzelf
was. Er waren zelfs een paar heel
jonge meisjes bij, die nog beschroomd
de ogen neersloegen en bloosden als
ze door een man werden aangekeken.
Maar allemaal, zonder een enkele uit
zondering hadden ze hem hunkerend
gevraagd of hij terug kwam, heel
gauw en heel vaak. Hij had het hun
ook allemaal beloofd, maar nooit zijn
belofte gehouden. Want wel scheen hij
die vrouwen iets te kunnen geven,
dat hen in verrukking bracht, hen
deed beven van vervoering, maar
zelf was hij daarbij koel, onverschil
lig, onaangedaan gebleven.
Hij mocht een dwaas zijn, maar zo
dwaas was hij toch niet, dat hij er
mee doorging. Zodra hij voor zich
zelf tot de overtuiging was gekomen,
dat geen vrouw zijn hart heftiger kon
doen kloppen, hield hij ermee op.
CWordt vervolgd)
De „Club van 100", het bekende vis-
college van kleinkunstartiesten en mede
werkers uit radio- en t.v.-kringen, be
staat niet meer. Tijdens een bijzondere
ledenvergadering in Amsterdam ging
tijdens een discussie over een ingedien
de motie van wantrouwen het riool
open en dit was voor het bestuur het
sein tot vertrek", aldus vernamen wij
van bevoegde zijde.
Het illustere hengelaarsgezelschap
heeft het tien jaar in deze formatie op al
lergenoeglijkste wijze uitgehouden. Met
het bestuur zijn nagenoeg alle kleinkunste
naars en radio- en t.v.-medewerkers, onder
wie Kees de Lange, Wim Wama, Jan Blaa-
ser, Pirn Jaoobs, Nicky Nobel, John de
Mol en Rien van Nunen, uit de vereni
ging getreden. Alleen de heer Guillaume
Landré heeft zich niet solidair verklaard
met zijn collega's in het bestuur. Aanlei
ding tot de controverse was een verschil
van mening tussen de leiding en de mede
werker die sinds de oprichting aan de club
was verbonden en die zich veelal belastte
met de organisatie van de spectaculaire
visdagen, die zoveel hebben bijgedragen
tot de popularisering van de hengelsport
in het land. „Het is in feite", zo zei men
ons, „het optreden van deze figuur geweest,
die tot de breuk heeft geleid. De man in
kwestie ging steeds meer de „Club van
100" als zijn eigen vereniging beschouwen.
Zo benoemde hij eigenmachtig een voor
aanstaand journalist tot ere-lid. Compleet
met oorkonde van de club. Voorts maakte
de betrokkene op vrij willekeurige wijze ge
bruik van de diensten van artiesten. Zolang
zij voor hem waardevol waren in de com
merciële sfeer, was alles koek en ei. Had
de betrokken artiest echter zijn effect voor
deze zaken verloren, dan werd hij zonder
pardon opzij geschoven.
„Vuige roddel"
Tijdens de genoemde bijzondere verga
dering in de hoofdstad stond deze mede
werker van het bestuur ,,de meest vuige
roddel over leden en bestuur in het open
baar rond te slingeren". Een mede door
hem ingediende motie van wantrouwen je
gens het bestuur bleek geen of nauwelijks
grond van waarheid te bevatten. Toen het
bestuur hiertegenover een motie in het ge
ding bracht om de functieomschrijving van
de oppositionele medewerker te kanalise
ren, kreeg men achter de groene tafel
echter geen schijn van kans en leed men,
zoals werd medegedeeld, „een tactvolle
nederlaag". Een opmerking als „het be
stuur sprak beschaafd Nederlands en ver
loor daardoor het pleit" spreekt in dit
verband boekdelen. Voorts werd ons door
zegslieden medegedeeld dat, „uit een poel
van rioleringselementen getracht werd,
mensen te kwetsen en te schaden". „Het
bestuur buigt nu schuldbewust het hoofd
en erkent jarenlang de vloer met zich te
hebben laten aanvegen".
Dat men de betrokken medewerker
al die jaren de hand boven het hoofd
heeft gehouden, wordt achteraf ten zeer
ste betreurd. Een grote teleurstelling is
voor het afgetreden bestuur geweest, te
moeten ervaren dat één lid, Guillaume
Landré, die vorige week nog op aftreden
en bloc had aangedrongen, nu bleef zitten
en zelfs dèel is gaan uitmaken van het
nieuwe oppositionele bestuur van de ver
eniging, die nu „door de opzegging van
het lidmaatschap van vrijwel alle aange
sloten artiesten zijn bestaansgrond heeft
verloren".
Nieuw college?
Aan de tienjarige „Club van 100" zou
den binnenkort door radio en televisie uit
zendingen gewijd zijn die nu echter ge
heel op losse schroeven komen te staan.
Men vermoedt dat zij door de omroepen
(VARA-televisie en N.C.R.V.-radio) zullen
Iedereen die deze week in de Zuidita-
liaanse stad Bari bijzonder voorzichtig de
straat oversteekt of heel precies met zijn
auto manoevreert heeft kans te worden
aangehouden door een verkeersagent, die
hem of haar een beleefd compliment zal
maken en wat men hier noemt „een
omgekeerde bon" zal overhandigen. De
ze omgekeerde bon, het tegendeel van
een bekeuring, geeft de voetganger of
autobestuurder recht op een premie ter
waarde van de gebruikelijke boete van
een verkeersovertreding. Deze vriendelijk
heid maakt deel uit van een actie van een
week bedoeld om mensen te leren, de
verkeersregels in acht te nemen. De po
litie heeft echter ook opdracht gekregen,
strenger op te treden tegen overtreders
en niet zuinig te zijn met echte bekeurin
gen voor verkeersdelicten.
i
176. De volgende morgen ontving Panda een nota:
„Voor rechtskundige hulp en bijstand alsmede zegelkos-
ten gelieve u te voldoen de somma van f 1000.15 (dui-
zemd florijnen en 15 cent). Mr. Joris Goedbloed, Advo
caat en procureur." „De onbeschaamdheid!" zei Jollie-
pop. „Hij tracht alsnog de duizend florijnen in de wacht
te slepen, die de ongunstige Mr. Vlijmen als huur voor
Huize Hobbeldonk heeft moeten betalen!" „Dat kan wel
zijn," mompelde Panda nadenkend, „maar toch vind
ik wel, dat het geld hem toekomt. Want als hij het
Mr. Vlijmen niet had laten betalen, zou ik het nu ook
niet hebben." „Dat deed hij niet voor u," zei Jollie-
pop. „Hij was alleen op eigen voordeel uit." „Nee,
niet helemaal," wierp Panda tegen. „Toen hij me uit de
Bengelboei hielp, deed hij dat in de eerste plaats toch
voor mij. Natuurlijk, Joris probeert altijd ergens geld
uit te kloppen, maar hij heeft ons toch echt geholpen.
Ik ben van Mr. Vlijmen verlost en jij zit niet meer in
de gevangenis." Rakelt u dat liever niet meer op,
wat ik u bidden mag," sprak Jolliepop. „En laat ons
die nota dan maar voldoen, al zijn we er niet toe ver
plicht. Hij meet zich onrechtmatig de meestertitel aan."
„Och, ook daar heeft hij wel een beetje recht op," zei
Panda. „Hij heeft toch maar een gewiekste advocaat
verslagen, dus is hij eigenlijk wel een meester-meester,
vind je niet?"
EINDE
worden teruggenomen. De uitgetreden ar
tiesten willen binnenkort een nieuwe ver
eniging stichten om de eventueel verloren
goodwill te herwinnen.
In verband met de mogelijkheden
heeft het oude bestuur, zoals wij verna
men, onlangs twee invitaties van gemeen
tebesturen van Deventer en Beverwijk
moeten afwijzen. Het optreden van de ge
wraakte medewerker had namelijk bij een
oriëntatiebezoek aan deze gemeenten al
tot zeer pijnlijke situaties aanleiding ge
geven.
IN DE SERIE „Beter vissen
meer vangen" van Uitgeverij P. van
Belkum Az. te Amsterdam zijn deze week
wel erg op het nippertje voor de aan
vang van het visseizoen drie nieuwe
pockets verschenen waarin hengelsportex
pert Jan Schreiner in zijn bekende vlot
te, kleurige verteltrant een groot aantal
fijne kneepjes van zijn geliefde sport uit
de doeken doet. Het eerste deeltje „A1-
gemene Vistechniek" behandelt
kort en bondig de verschillende hengelme-
thoden In zoet en zout water met al wat
daaraan vastzit, het tweede, getiteld
„Voorn- en Brésemvisse n",
breekt een langs voor het eerherstel van
deze twee, vaak ten onrechte als „kwa
jongensbuit" versleten sportvissen, het der
de en laatste deeltje „Vissen met de
vlieg" is speciaal voor de fijnproe
vers uit de hogeschool van de hengelsport,
die met superlicht materiaal de edelsten
onder de waterfauna, de forel, of de al
even kieskeurige inheemse roodvoorn te
lijf willen, maar de vis daarbij gaarne een
fifty-fifty kans gunnen om de dans te ont
springen. Bijzonder fraaie pentekeningen
verduidelijken, waar nodig, de tekst van
deze keurig verzorgde boekjes, die elke
rechtgeaarde „weidelijke" sportvisser zal
willen bezitten.
Als zaterdag bij het
krieken van de dag
het visseizoen ge
opend wordt twee
dagen eerder dan
anders, dank u,
Excellentie! dan
kunnen de honderd
duizenden sportvis
sers langs de Neder
landse waterkant zich
spiegelen aan deze
collega uit Spanje die
zojuist drie loerissen
van zalmen (en nog
wel echte rode!) bin-
nengetakeld heeft.
Het is de heer Fran
cisco Franco die zo
tussen de vele be
slommeringen van de
staatszaken en de
troonopvolging door
af en toe graag een
snipperdagje uit vis
sen gaat. Dat doet hij,
als staatshoofd e*
caudillo, dan bij
voorkeur in de Sella-
rivier nabij Oviedo,
waar het water nog
zo helder en zuiver is
dat zelfs de kieskeu
rige aristocraat on-'
der de vissen, de
zalm, er kuit komt
schieten. Waarmee
dan meteen de bewe
ring ontzenuwd is,
dat Franco slechts in
troebel water vist.
(Van onze correspondent)
SOESTJLRBERG, Als op iemand de
zegswijze „geef hem de ruimte" van toe
passing is, dan isjlat op de Zeister mulo
scholier Dick Gorter, de algemeen leider
van de ,Jeugdwerkgroep Ruimtevaart",
die onlangs in Utrecht is opgericht. Of
schoon nog maar kort van dagen, heeft
deze groep al veel van zich doen spreken.
De befaamde Amerikaanse astronaut Gor
don Cooper heeft Dick Gorter, via Alan
Sheppard, bericht dat hij gaarne het be
schermheerschap van de jeugdgroep aan
vaardt.
Het hoofd van het Russische instituut voor
internationale betrekkingen, Sarkisov,
heeft grote interesse getoond in foto's,
die Gorter van Russische t.v.-uitzen-
dingen over ruimtevaart heeft gemaakt.
De Bijzondere Veiligheidsdienst in Neder
land heeft de Zeistenaar al laten blijken,
dat zij niet al te gelukkig is met enkele
van zijn activiteiten.
De „rel van Soesterberg" zo zou
men de onenigheid met de veiligheids
dienst kunnen noemen begon toen Dick
Gorter, al draaiend aan de knop van het
tv-toestel, op een Russische uitzending
van een raketlancering stuitte en er op
namen van maakte. Hij schreef daarover
een brief aan het Russische instituut van
internationale betrekkingen.
Het hoofd van dat instituut, Sarkisov,
schreef hem („gemakshalve" in het Rus
sisch) terug en Dick kon met de beste
wil van de wereld niet ontcijferen, wat
de man hem wilde laten weten. Russisch
is naast wiskunde een van zijn zwak
ke plekken.
Hij belde vliegveld Soesterberg op, draai
de zijn verhaaltje af en vroeg of iemand
de brief voor hem zou kunnen vertalen.
„Het leek wel of daar op de basis een
bommetje ontplofte. De man, die mij te
woord stond, wist niet waar hij het moest
zoeken. Hij raakte volkomen in paniek.
Hoe het toch mogelijk was dat ik aan het
adres van Sarkisov was gekomen en hoe
dat met die foto's precies was gegaan?
Ja, er was op Soesterberg wel iemand
die de brief kon vertalen, maar daar kon
den ze echt niet aan beginnen: dat was
veel te gevaarlijk. Toen werd ik ontzet
tend nijdig. Ik zei, dat als men mij dan
niet wilde helpen, ik de brief wel naar
de Russische ambassade in Den Haag zou
zenden. Dat heb ik ook gedaan.
De volgende dag belde een veiligheids
man mijn moeder op en vroeg of ik die
brief werkelijk naar de Russische ambas
sade had gezonden. Toen ze „ja" zei,
barstte die man in een luide vloek los
en hing op. Later moest ik het op Soes
terberg maar eens komen uitleggen. Het
was allemaal reuze opwindend. Eerlijk ge
zegd: ik had nooit gedacht, dat Ruslands
bestaan van Soesterberg afhing", voegt
Dick er met een brede grijns aan toe.
„Een paar dagen later kreeg ik keurig
netjes de vertaling van de Russische am
bassade toegezonden. Daar stond dan in
dat Sarkisov graag mijn foto's wilde zien.
Ik heb ze toen aan hem opgestuurd".
DICK GORTER (zoon van een in Fin
land geboren vader en een in Duitsland
geboren moeder: „een zonderling alle
gaartje, maar niet onaardig" noemt hij
het) heeft meer pijlen op zijn boog dan
het werk voor zijn ruimtevaartgroep.
Op zijn 16de jaar schreef hij een oorlogs
roman, „De spookbommenwerper", die
prompt werd uitgegeven ook. Dat kwam
zo: „Tot twee keer toe had ik gemerkt
dat een Belgische uitgever een soort ver
kapte nazi-lectuur in vertaling uitgaf. Je
kent dat wel: werkjes met die typisch
pro-Duitse inslag. Dat maakt me altijd
ziedend. Ik besloot die man eens te laten
weten hoe ik daarover dacht. De kerst
vakantie besteedde ik aan het schrijven
van een manuscript, waarin ik de helden
daden van een Engelse piloot uit de doe
ken deed. Korte tijd later kwam tot mijn
verbazing het bericht, dat men mijn ma
nuscript wilde uitgeven. Nou, dat vond ik
natuurlijk best. Maar wat betaalt dat
slecht, hè? Ik heb er zegge en schrijve
180,- aan verdiend. Maar ja, ik zit nog
op school en alle beetjes helpen, nietwaar?
Dick houdt zich ook bezig met het schrij
ven van science-fiction-verhalen. Ook daar
van heeft hij al het een en ander gepu
bliceerd. „Vaak is het niet meer dan
heerlijke onzin. Op het ogenblik ben ik
weer een boek aan het schrijven, ook
science-fiction. Het gaat over een expe
ditie, die op Venus verzeild is geraakt.
Daar wordt dan ontdekt, wat er met At
lantis en zijn bewoners is gebeurd".
HET MAKEN van foto's van tv-uitzen-
dingen over ruimtevaart vormde de aan
leiding om de „Jeugdgroep-ruimtevaart"
te stichten. Het was een initiatief, dat tot
stand kwam in samenwerking met de
„Vereniging van jonge sterrekundige
amateurs" en de „Stichtse lucht- en ruim
tevaartvereniging". Dick Gorter schreef
eind maart een introductievergadering uit,
die gezien het wat aparte karakter van
de vereniging („het is tenslotte geen voet
balclub") een succes mocht worden ge
noemd. Ruim 60 jongens werden lid,
(„maar ook meisjes zijn welkom") een
aantal, dat inmiddels tot 107 is opgelopen.
Overigens bewaart Dick toch een onpret
tige herinnering aan de openingsbijeen
komst. „Ik had er een zaal voor gehuurd
en die kostte me 90,-. Met enige moei
te kreeg ik het geld bij elkaar. Maar
kort daarna berichtte men mij dat ik ook
nog vermakelijkheidsbelasting moest be
talen. Je begrijpt het gewoon niet. Nou
hangt de jeugd eens niet om een patat-
kraam en dan zitten ze je zo achter je
broek".
HET WERK van de ruimtevaartgroep
is in drie secties verdeeld:
1) Satellietwaarnemingsafdeling, die me
dewerking heeft gekregen van sterrewach-
ten van Utrecht en Kesselberg (België).
Zij werkt met telescopen die door pati-
culieren ter beschikking zijn gesteld.
2) TV-fotografie- en reportage-afdeling
waarvan Dick Gorter (Gerolaan 91, Zeist)
de leiding heeft. Deze afdeling zal trach
ten foto's te maken van tv-uitzendingen
over ruimtevaart en die te ruilen met
anderen.
Deze afdeling zal er voor zorgen dat de
leden hun documentatie kunnen uitbrei
den.
AANVANKELIJK was er ook een „ra
ketafdeling" geprojecteerd, maar die
heeft men moeten laten vervallen. „Kijk"
zegt Dick Gorter, „als je eenmaal een
raket in elkaar zet dan wil je hem ook
de lucht insturen. Die verantwoording
durven we niet aan. Daarom is dat on
derdeel dan ook geschrapt",
De j eugdwerkgroep heeft zich ten doel
gesteld: het bestuderen van alle facetten
van de ruimtevaart, het inzicht verschaf
fen hierin, het vergroten van df feiten
kennis en het trachten enig wetenschap
pelijk werk op dit gebied te verrichten.
Dat lijkt nogal pretentieus maar tenslot
te verrichten amateur-sterrekundigen ook
al sinds jaar en dag nuttige hand- en
spandiensten voor de wetenschap, onder
anderen als kometen-waarnemers dus
op „hetzelfde hoge" niveau als de jeugd-
ruimtevaart-werkgroep.
Het is moeilijker een vlinder voor een
film te vangen dan Elizabeth Taylor. Dat
ondervond Columbia Pictures in Holly
wood. Deze maatschappij had een levende
vlinder nodig voor de film „De Verzame
laar". De requisietenafdeling stuurde
iemand met een auto 700 km ver weg
naar een vlinderboerderij in Noord Cali-
fornië en vervolgens naar een in het Zui
den in Santa Barbara. Hij kwam vlinder
loos terug. Toen ging er een telefoontje
naar Jannes C. Brooks in Macon, Geor
gia, een bekend verzamelaar. Hij verwees
naar een andere verzamelaar.
De heer Edmund Salle uit Fort Depo
sit in Alabama deelde de vertegenwoordi
ger van de studio mede, dat hij levende
vlinders in overvloed had, maar dat ze
zouden sterven als ze per luchtpost zou
den worden verzonden.
Salie verwees de requisiteur naar een
vlinderboerderij in het naburige San Die-
go County. En daar was het eindelijk
raak. De vlinderboer reed zijn vlinder
naar de studio 182 km ver en de op
namen werden gemaakt. De vlinder kreeg
de naam Elizabeth.
DURBAN (AP) Een hersenspecia-
list te Durban en een chirurg uit Jo
hannesburg in Zuid-Afrika voeren teza
men zeer ongewone halsoperaties uit
om genezing te brengen in gevallen van
verschuiving van de kraakbeen-tussen
wervelschijven. Zij plaatsen roestvrije
metalen kogeltjes tussen de nekioervels
van de patiënt.
De operaties zouden de eerste in hun
soort ter wereld zijn en volgens de bei
de artsen, die sinds november in Jo
hannesburg 30 van zulke operaties heb
ben uitgevoerd, zijn zij alle neslaagd.
De ingreep duurt minder dan een uur.
Er wordt een snede van zeven en een
halve centimeter gemaakt in de hals.
Dan worden tussen de wervels twee cir
kelvormige holten gemaakt radat de
verschoven kraakbeenschijf is verwij
derd en vervolgens worden de metalen
kogeltjes op hun plaats gebracht.
De kogeltjes zijn vervaardigd van een
metaal, bekend als virillium (of neutril-
lium) dat in Zuid-Afrika wordt gesmol
ten. Het reageert niet op lichaamsweef
sels. Patiënten die hun hoofd tevoren
niet meer dan een paar centimeter kon
den draaien, konden hun nek na de
operatie weer vrij bewegen.
