zeer apart bankstel
woninginrichting VERSPUY
PRACHTIG
ƒ895.-
Plan voor bouw Prins Bemhard h.b.s.
in IJmuidens Zeewijk is ingediend
Yantter
WERF
De oudjes die het nog best doen
slaapkamer
ameublement
BUITENBANDEN
„De Plankeniers" met vlotte vertoning
van „Het spook van de Vrijburcht"
Ook school in
noorden IJmond
Klinkende munt voor zingende klokken
7
Films van Chaplin en Marcel Pagnol in Amsterdam
MARKTPLEIN
FILM EN FILMWERELD
VRIJDAG 5 JUNI 1964
Charles Boost
Wij ontvingen een
3-zits bank 2 fauteuils
TOEN WIJ OP DEZE PLAATS enige weken geleden
Charles Chaplin gelukwensten met zijn 75ste verjaardag
in een artikel over deze grote clown van het witte doek,
spraken we er onze verbazing over uit dat niemand in de
bioscoopwereld eraan gedacht scheen te hebben ter ere
van die gedenkwaardige datum een van Chaplins films in
reprise te brengen. „Behalve als eerbetoon aan een der
weinige geniale figuren die de filmindustrie gekend heeft"
zo schreven we toen „zou een dergelijk initiatief ook
nog wel gunstige financiële gevolgen gehad kunnen
hebben....'. In „Film", het orgaan van de Nederlandse
Bioscoopbond, is gereageerd op dit verwijt in een redactio
neel artikeltje, waarin onze aanmerking goed bedoeld wordt
genoemd, maar daarom nog niet als juist geaccepteerd wordt.
„Chaplin aldus het artikel is behalve een groot kunste-
ALDUS DE REACTIE van het maand
blad van de Nederlandse Bioscoopbond
op onze opmerking. We tekenen daarbij
aan dat wij de zakelijkheid van Chaplin
in ons huldigingsartikel niet onder stoelen
of banken hebben gestoken en daarvoor
een verklaring hebben gezocht in zijn ar
moedige en uitzichtsloze jeugd die de fil
mer zijn hele leven lang als een schrik
beeld achtervolgd heeft. Maar ook zonder
die verklaring kunnen we Chaplin's zake
lijke houding moeilijk becritiseren. Hij
heeft er in ieder geval mee voorkomen
dat hij nu het tragische onderwerp van
sentimentele krantenartikelen zou zijn ge
weest, zoals zovelen van zijn minder for
tuinlijke en minder zakelijke collega's, we
noemen slechts Buster Keaton en het duo
Laurel-Hardy. En dat lijkt ons een gezond
en te verdedigen standpunt. Hoe dan ook,
de voorstelling van de schrijver in „Film"
die vermoedelijk achter de schermen van
het bedrijf heeft kunnen kijken, is kort
na het verschijnen van zijn stukje „Chap-
linade" in werkelijkheid omgezet: in het
Amsterdamse Du Midi draait deze week
een film van Chaplin en wel zijn laatste,
in Amerika gemaakte produktie „Lime
light". In zekere zin een goede keuze,
want geen werk van Chaplin heeft zo'n
verdeelde pers gehad, ook in ons land, als
„Limelight" dat naar inhoud en sfeer al
le kenmerken van een afscheid vertoont.
DE FILM SPEELT in Londen, in de
buurten, waar Charlie zijn jeugd heeft
doorgebracht en zijn hoofdfiguur is een
clown-op-retour die nog een laatste kans
krijgt in een liefdadigheidsvoorstelling iets
van zijn oude roem te doen herleven. Te
genspeelster van Chaplin is Claire Bloom
die een gedesillusioneerd balletdanseresje
speelt dat in het begin van de film een
poging tot zelfmoord onderneemt, maar
door tussenkomst van de clown Calvero
niet alleen gered wordt van de dood,
maar bovendien nieuwe levensmoed her
wint onder zijn wijze leiding. Zij wordt
verliefd op Calvero, maar deze wijst haar
liefde af op grond van zijn leeftijd en ver
dwijnt zelfs uit haar leven als zijn woor
den geen verandering in haar genegenheid
brengen. Zelf geraakt hij geheel aan la
ger wal, maar een door vrienden georga
niseerde erevoorstelling geeft hem de kans
nog eenmaal te schitteren in een komisch
nummer (waarin ook Buster Keaton op
treedt) dat hem echter zo inspant dat
hij na afloop in de coulissen sterft.
HET GEHEEL is aldus een melodrama
geworden dat door sommigen (vooral in
Frankrijk) hogelijk geprezen werd, door
anderen, voornamelijk in de Angelsak
sische landen als sentimenteel en niet
grappig verworpen werd, en door de mees
ten welwillend vriendelijk geaccepteerd is.
Hoe dan ook, een film om terug te zien
en voor de generatie die na '52, toen de
film werd uitgebracht, is opgegroeid een
mooie gelegenheid om een kennismaking
met de komiek die zij voornamelijk kent
uit de schutterige tv-filmpjes, in de volle
glorie van een bioscoop-projectie te her
nieuwen.
„LIMELIGHT" is niet de enige „revi
val" in het Amsterdamse bioscooppro
gramma van deze week. Cinétol brengt
„Manon van de bronnen" („Manon des
sources") opnieuw op het doek, een nage
noeg even oude film als „Limelight" en
in zekere zin even aanvechtbaar. Want
„Manon" is gemaakt door de toneelschrij
ver Marcel Pagnol en al heeft virtuoze
auteur sinds 1930 contact met de film
onderhouden, zijn nauwe relaties met het
toneel heeft hij nooit verloochend, ook
niet in dit werk. Dat contact is ontstaan
in de tijd dat de geluidsfilm zijn entree
maakte en de grote Amerikaanse en Duit
se ondernemingen hun films in verschil
lende talenversies lieten maken. Para
mount had toen, wat de Franse versies
betrof, de studio's van Joinville in gebruik
en engageerde voor de tekstvertalingen
verschillende Franse literatoren van naam,
onder wie Marcel Pagnol. Sinds die ken-
naar een groot zakenman en om hem met behulp van zijn
eigen creaties hulde te kunnen brengen, zal men over zijn
auteursrechten moeten beschikken. De enige man die hier
over wat te zeggen heeft, is Chaplin zelf, die beter dan wie
ook weet wat zijn werk moet kosten. De verdrukte onschuld
van de film gaat dan ook door voor een zeer gefortuneerd
heer. Nu zijn verjaardag in de wereldpers gevierd is, durven
we te wedden, dat er binnenkort Chaplin-films gaan circu
leren. Eerst het bedje spreiden van de publiciteit, dan het
programma. Zo gaat het nu eenmaal in de wereld van de
film, waarin welbelast en ongesubsidieerd als zij is, hard
•business en cultuur met zorg hand in hand moeten gaan,
met temeer zorg naar gelang de eisen van de maker hoger
zijn. Bovendien: al is 16 april voorbij, 1964 blijft het
Chaplin-jaar".
mmmmts
nismaking met de techniek van de film
is Pagnol er op uit geweest zijn toneel
werk in filmvorm vast te leggen, wat aan
leiding is geworden tot een omvangrijk
oeuvre, waarvoor voornamelijk de Fran
sen warm zijn blijven lopen. In de loop der
jaren heeft de toneelschrijver wel iets
opgestoken omtrent bepaalde eisen van
bewegelijkheid en tempo die de film stelt
en daardoor is zijn „Manon", ondanks de
vele dialogen, een aantrekkelijke film ge
worden. Vooral door een goed gebruik van
de authentieke decors die het landschap
van de Provence hem opleverde en
door een voortreffelijke keuze van schil
derachtige Provencaalse types is Pagnol er
in geslaagd zijn toeschouwers drie uur
lang geboeid te houden met de geschie
denis van het verwilderde, ongetemde
meisje Manon dat de waterbron van het
dorp buiten gebruik stelt uit wraak op de
bevolking die eens haar ouders onrecht
vaardig heeft behandeld. De filmer geeft
een scherpe karakteristiek van het harde,
onvruchtbare landschap onder een genade
loze zon en van de sluwe, bijgelovige boe
ren, die toch ook over een grote dosis
humor en levenskracht beschikken.
En dan komt er nog een derde „oudje dat
het nog goed doet" voor op het Amster
damse bioscoopprogramma en dat is
„Strangers on a train" van Alfred Hitch
cock, waarvan Kriterion een reprise gaf
die deze week geprolongeerd is moeten
worden.
HET LIJKT ONS een goed ding, deze re
gelmatige reprises van om de een of ande
re reden belangwekkend filmwerk uit een
betrekkelijk ver verleden. Ze bewijzen
dat de industrie niet louter amusement
voor het ogenblik maakt, maar voortdu-
Chaplin als de clown in „Limelight".
rend ook in staat blijkt films van blijvende
waarde te creëren die tien en meer jaar
na datum nog belangstelling weten te wek
ken. Voor de stand van filmindustrie en
bedrijf is een dergelijke bewijslevering
van het grootste belang.
Advertentie
geheel uitgevoerd in origineel zwart Skai-leder.
Met losse zwart-wit geblokte kussens.
Eén van de vele troeven uit de rijke kollektie bank
stellen.
Ook enorme keus in BERGMEUBELEN,
SLAAPKAMERS, EETHOEKEN.
Schep sfeer in uw woning met klasse-meubelen tegen
betaalbare prijzen.
Kijk en vergelijk en u zult beslist slagen bij
PLEIN 1945 no. 3
IJMUIDEN
TELEFOON 8089
Advertentie
zéér exclusief
in fraai
hoogglans berken.
Ledikant met twee
3-ladenkastjes,
tafel met 2 stoeltjes en
3-deurs kast
voor wie wonen wat waard is:
unie
(C i t y). Volgens de gruwelsprookjes is de vampier een uit de dood herrezen
monster, dat zich door het consumeren van menselijk bloed in leven houdt. In
vrijwel al deze afgrijselijke verhalen vertoeven zij aldus soms eeuwen lang
in grafkelders en doodkisten, uit welke schuilplaats zij alleen tussen zonsonder
gang en zonsopgang te voorschijn durven komen. Voorts is licht hun grootste
vijand en hebben zij een hevige angst voor het kruis, dat als symbool van het
goede het kwade overwint. Tenslotte kan een vampier-ziel alleen worden bevrijd,
wanneer het hart met een puntige houten stok wordt doorboord. Het is logisch
dat een scenarioschrijver, op zoek naar sinistere onderwerpen daarbij ook wel
eens een vampier is tegengekomen, met als gevolg dat de griezelfilm „Dracula"
ontstond. Een verhaal dus over doodkisten, graftombes en zich in het bloed van
onschuldigen verlustigende monsters; kortom, niets werd verzuimd om de op
sensatie beluste bioscoopbezoeker de stuipen op het lijf te jagen. Van vrijdag
tot en met zondag kan men dit alles desgewenst in City ondergaan, met als enige
onderbreking de wild-westfilm „De hel van Califomië" voor zondagmiddag.
NADAT VAN MAANDAG tot en met
woensdag weer eens een Romeins spek
takelstuk heeft gedraaid („Goud voor de
heersers") volgt donderdagavond de ver
toning van „Ik bemin, jij bemint", welke
film kennelijk als een bloemlezing van de
liefde is bedoeld. Tegelijk blijkt de opzet
aanwezig zeer uiteenlopende revue- caba
ret- en dansscènes in te lassen, die lang
niet altijd iets met de liefde te maken
hebben, al wordt dit verband dan wel via
allerlei redeneringen gelegd. Zo is het
koor van het Rode Leger present om het
begrip vaderlandsliefde te verduidelijken,
de clowns Frattini en Cairoli om kinder
liefde te stimuleren en Edith Piaf om de
liefde in het algemeen te bezingen. En
verder zijn er diverse striptease-scènes en
nachtclub-taferelen die het duidelijk moe
ten maken dat producent Dino de Lau-
De oud-katholieke toneelvereniging „De
Plankeniers" uit IJmuiden heeft het zich
bij de afsluiting van haar toneelseizoen
niet al te moeilijk gemaakt, door in het
Hervormd Jeugdhuis aan de Rembrandt-
laan twee opvoeringen te geven van „Het
Spook van de Vrijburcht", een vrolijk
spel in drie bedrijven, dat nu al weer
ruim dertig jaar geleden door Mar. Jans
sen en Gerard Nielen werd geschreven.
Het is een vrij eenvoudig en vriende
lijk spelletje, minder griezelig dan de sen
sationele titel in het vooruitzicht stelt, om
dat het imaginaire spook er de voorkeur
aan geeft zich de gehele avond beschei
den op de achtergrond te houden. Wat er
aldus te spelen overbleef waren de gebrui
kelijke liefdesperikelen van kinderen, wier
ouders elkaar als groothandelaren in kaas
het spreekwoordelijk licht in de ogen niet
gunnen. Als gevolg hiervan blijven ook de
traditionele persoonsverwisselingen niet
uit en is de butler die natuurlijk de
stijlvolle naam James weer werd meege
geven evenmin 'n huisknecht, als Edith
Advertentie
KIES EEN DOEL EN
SPAAR ER VOOR
Stichting
Nutsspaarbank
in de gemeente Velsen
Een plan voor een permanent gebouw in
het IJmuidense Zeewijk voor de chris
telijke hogere burgerschool „Prins Bern-
hard" is ingediend bij het ministerie voor
O.K.W. en wacht nu op rijksgoedkeuring.
Voorts is een aanvraag voor een school
in het noorden van de IJmond ingediend.
Op 1 september vorig jaar was het
vijf jaar geleden, dat de school aan de
Venusstraat te IJmuiden (toen als depen
dance van het Marnix van St. Aldegonde
Lyceum te Haarlem) haar poorten opende
om de jeugd van de IJmond in de gelegen
heid te stellen middelbaar onderwijs te
volgen aan een christelijke school. In het
jaarverslag wordt dankbaar gewag
gemaakt van de resultaten, die in
deze periode behaald mochten worden. De
groei van 100 leerlingen bij de start in
1958 naar 300 leerlingen per 1 september
1963 acht het bestuur zeer verheugend.
Daarmede is de school de grootste mid
delbare school in de gemeente Velsen, en
de tweede in grootte in de gehele IJmond.
Werden in 1963 voor het eerst eindexa
mens van de afdeling h.b.s. B. afgenomen,
in 1965 zullen voor het eerst ook leerlin
gen van de in 1963 geopende afdeling
h.b.s. A eindexamen kunnen afleggen.
De snelle groei van het aantal leerlin
gen doet ook de problemen toenemen. Zo
zijn de uitbreidingsmogelijkheden van het
noodgebouw, waarin de school thans is ge
huisvest, uitgeput. De plannen voor een
permanent gebouw zijn echter inmiddels
zover gevorderd, dat het door de archi
tect, de heer J. H. van der Zee, ontworpen
schetsplan bij het ministerie van O.K. en
W. is ingediend. Het wachten is nu op de
rijksgoedkeuring, waarna met de bouw van
een nieuw complex in het plan „Zeewijk'
te IJmuiden kan worden begonnen.
Daarnaast blijft het streven van het be
stuur er op gericht in de nabije toekomst
ook een school in het noordelijk deel van
de IJmond te stichten. De aanvraag werd
reeds te bestemder plaatse ingediend. De
ze tweede school is wel zeer gewenst, van
wege de geografische situatie van het
IJmondgebied dat door het Noordzeeka
naal duidelijk in twee delen wordt gesplitst
en vanwege het feit dat er voor de bouw
van één grote school voor het gehele
IJmondgebied geen bouwgrond op een
centraal punt beschikbaar bleek te zijn.
In de ontstane vacature door het ver
trek van ds. G. H. Homans werd voor
zien door de benoeming tot bestuurslid
van de heer B. v. d. Sijde uit Heemskerk.
De heren K. Tijssen en R. van Wetter
zagen zich als bestuursleden herkozen.
Moeilijkheden gaven voorts de voorzie
ningen in het lerarenkorps, waarbij het
woningvraagstuk een zeer grote rol speelt.
Tot het gemeentebestuur van Velsen werd
het verzoek gericht ook op dit punt de
zozeer gewenste medewerking te willen
verlenen.
Met grote dankbaarheid kon worden me
degedeeld, dat de directeur, dr. J. Broek-
huysen, zodanig van zijn ernstige ziekte is
hersteld, dat hij zijn taak na de vakantie
weer volledig zal kunnen hervatten.
Grote waardering werd uitgesproken voor
de gedurende de ziekte van dr. Broek-
huysen verrichte werkzaamheden door de
heren drs. J. H. Bierling en E. Algra, re
spectievelijk als waarnemend directeur en
waarnemend onderdirecteur, die deze taak
met volle medewerking van de dames en
heren docenten hebben kunnen vervullen
tenslotte een dienstmeisje blijkt te zijn.
Kortom een specifiek spelletje voor het
ouderwetse amateurtoneel, waarvan er
met dertien nauwelijks een dozijn wordt
rond gemaakt.
HET ENIGE WINSTPUNT voor „De
Plankeniers" was aldus gelegen in de op
voering, welke zich kenmerkte door een
bijzonder hoog tempo, waardoor de voor
stelling het aankijken de gehele avond
ruimschoots is waard gebleven. Onder
aanvoering van Ferd. Hunsche, die als re
gisseur de eer voor deze vlotte gang van
zaken voor zich mag opeisen, om daar
naast van de opvliegende kaashandelaar
ook nog een geestig gespeeld blijspeltype
te maken, heeft het gehele ensemble zich
verder eveneens van zijn beste zijde le
ren kennen. Het behoeft aldus nauwelijks
te worden vermeld dat Jan Wijker als de
pseudo-butler James weer een van zijn
verzorgde typeringen ten beste gaf en ook
Sonny van Diepen het aangewezen per
soontje bleek om van Edith Smithson een
pittig blijspelfiguurtje te maken. Nolda
Wijker w^s eveneens een levenswijze oma
in de contramine en ook de jongere gar
de werd door Meiske en Willy Berghuis.
Elly Wenning, Job van der Zwan en Cor
Peet naar behoren vertegenwoordigd.
Dank zij hen heeft het publiek zich tel
kens kostelijk geamuseerd, zodat de wei
nig te bewonderen keuze van het stuk dit
maal volledig door de vlotte vertoning
werd gecompenseerd.
Jan van Dam
Advertentie
WEER ONTVANGEN
partij 2e keus
in de maten
28 x 1 1/2
28 x 1 5/8 x 1 3/8
26 x 1 3/8
20 x 1 1/2
12 1/2 x 2 1/4
DOET UW VOORDEEL BIJ:
Kennemerlaan 19
IJmuider.
Tel. 6317
Donderdagmiddag werd op het Markt
plein in IJmuiden het eerste beiaard
concert gegeven op het rijdend caril
lon, dat door de nog jeugdige leer
ling-beiaardier Arie Abbenes werd
bespeeld. Hij gaf met de vrolijk tin
kelende melodietjes als „In naam van
Oranje" en „In een blauw geruite
kiel" een klein voorproefje van het
geen straks op het carillon van het
nieuwe stadhuis zal zijn te horen,
17 uur op het strandplateau.
wanneer de bekende actie van de
Velser Gemeenschap slaagt.
Deze reeks beiaardconcerten op het
rijdend carillon wordt zaterdag
voortgezet door Hein de Ligt, de
beiaardier van de Westertoren in
Amsterdam, die hiermee des mid
dags van 14 tot 14.30 uur op het
Marktplein een aanvang maakt. Ver
volgens speelt hij van 14.30 tot 15.30
uur op het Plein 1945 en van 16 tot
rentiis er slechts op uit was een reeks
vrij willekeurige show- en variété-num
mers onder een aantrekkelijke roemer te
vangen.
(Stadsschouwburg) De legenda
rische vrijheidsheld Zorro is opnieuw de
hoofdfiguur in de spannende avonturen
film „Zorro blijft Zorro", wiens weder
waardigheden men aldus van vrijdag tot
en met zondag in dit theater kan gade
slaan. Onderwijl wordt zondagmiddag nog
Mijn vriend Trigger" vertoond, een bij
zonder charmante cow-boyhistorie over de
liefde van een man voor zijn paard.
DESTIJDS WERD de film „Wat is er
toch van baby Jane terechtgekomen" door
de critici een huiveringwekkende thriller
genoemd, toen deze enige jaren geleden
voor het eerst in Nederland werd ver
toond. Zelfs Hitchcock zou er nog iets van
kunnen leren. Geen wonder overigens,
want het is een buitengewoon boeiend ver
haal, waar bovendien door Bette Davis en
Joan Crawford als de verlamde zuster
Blanche voortreffelijk in wordt geacteerd.
Deze kwaliteiten rechtvaardigen de weder-
vertoning op dinsdag en woensdag in dit
theater ten volle en wij bevelen dit knap
verfilmde drama dan ook gaarne in da
algemene belangstelling aan.
Beverwijk
(L u x o r) Naar de roman „Le doulos*
van Pierre Lesou werd door Jean-Pierre
Melville de spannende politiefilm „Ver
raad op Montmartre" vervaardigd. Het is
een verhaal over de ontsnapte gevangene
Maurice Faugel, die uit wraakzucht de
heler vermoordt, waar hij zijn gevangenis
straf aan had te danken. Dit is dan de
inzet van een mysterie van geweld, waar
de toeschouwer stellig anderhalf uur ge
boeid naar zal blijven kijken. Deze film
draait tot en met zondag, alleen zondag
middag afgewisseld door het fleurige Ita
liaanse kijkspel „Ursus en de gladiatoren".
VERVOLGENS TOT en met woensdag
de filmkomedie „Mijn vrouw slaapt niet
alleen" en wie mocht denken dat deze in
viterende Nederlandse titel op een luchtig
Frans boulevardstukje slaat, heeft het
maar al te zeer aan het goede end. „Ré-
veille-toi, chérie" speelt zich af tussen drie
jonge mensen, Jacqueline, Robert en Ma-
sure, respectievelijk gespeeld door Gene-
viève Cluny, Francois Périer en Daniel Ge-
lin, van wie beide eerstgenoemden een
echtpaar vormen en de laatste een toeval
lige voorbijganger is, die het echtelijke
huis binnendringt om een slokje water te
drinken; niet wetend dat het glas dat hij
aan zijn mond zet een slaapdrank bevat.
Hij raakt half-slapend verzeild in de ech
telijke sponde, die hij kort daarop deelt
met de vrouw, die eveneens onder de in
vloed van het slaapmiddel verkeert. Als
de echtgenoot thuiskomt kan aldus onmid
dellijk het beproefde spel der vergissin
gen beginnen en laat het dan verder maar
aan de Fransen over om met een vloed
van min of meer geestige dialogen uit
een dergelijke situatie te halen, wat er
bij mogelijkheid kan inzitten.
(Kennemer theater) Tot de
films die geregeld weer in de bioscooppro
gramma's worden opgenomen, omdat het
publiek er kennelijk maar niet op uitge
keken raakt, behoort stellig ook het legen
darische liefdesverhaal uit een heroïsch
tijdperk „El Cid". Men zal zich wellicht
uit onze vorige besprekingen nog herinne
ren dat de hoofdrollen hierin worden ver
vuld door beroemde sterren als Charles
Heston, Sophia Loren en Raf Vallone. De
film draait nogmaals van vrijdag tot en
met woensdag. Alleen zondagmiddag
wordt deze reeks even onderbroken om
de bewoneraars van Rex Gildo, Rocco
Granata, Jan en Kjeld en andere beroem
de tienersterren in de gelegenheid te stel
len hun idolen in de amusementsfilm
„Marine" te komen bekijken en beluiste
ren.
EEN NIEUWE DUITSE variant op een
aloud stramien is „Lokvogels der nacht",
het forceren van echtscheidingen door een
louche particuliere detective, die aan de
ze onverkwikkelijke activiteiten een dikke
boterham verdient, te dikker, omdat hij
als het zo uitkomt ook niet opziet tegen
een tikje chantage. Om zijn praktijken te
kunnen bedrijven bedient deze ongezonde
figuur zich van een beeldschone assistente,
die de echtelieden in een compromitteren
de overspelsituatie moet rangeren. Als het
zover is, staat uiteraard de „detective"
onmiddellijk gereed het opwindend tafe
reeltje te fotograferen, waarna het recht
zijn loop kan nemen. Het is allemaal ge
raffineerd en vlot op het celluloid gezet,
met spanning in overvloed, waarbij de ro
mantische happy ending evenmin ont
breekt, zodat de film voor de voorstelling
van zaterdagnacht wel als op zijn plaats
kan worden beschouwd.
(W.B.-theater) Het weekprogramma
van dit theater wordt vrijdag en zaterdag
geopend met „De korporaal gaat aan de
haal" zijnde de dwaze ontsnappingsavon-
turen van een groepje Franse krijgsge
vangenen, bij de pogingen hun Duitse be
wakers te ontlopen. Een grappige film
over de onverwoestbare Franse humor,
die de betrokkenen bij het fantasieloze re
gime van hun overweldigers op de been
blijft houden. Zondagmiddag Buster Kea
ton, een der grootste filmkomieken uit het
verleden in „De held van de locomotief"
zondag- en maandagavond gevolgd door
„De verstotene", een boeiende speelfilm
met Jean-Paul Belmondo in de hoofdroL
