Gevarieerd diseonieuws
IN DE KOMENDE WEEK
Nieuws uit de TELEVISIEWERELD
Sammy Davis' sublieme imitaties
op twee langspeelplaten gebundeld
ZATERDAG 20 JUNI 1964
Erbij
PAGINA
Televisie plannen voor het
winterseizoen 1964-1965
f
De smaak van het TV-publiek
Regelmatig publiceren Amerikaanse
omroepmaatschappijen cijfers over de
populariteit van televisieprogramma's.
Zulke cijfers zijn in de V.S. belangrijk,
omdat voor de adverteerders de alles
overheersende vraag is, of veel dan wel
weinig kijkers hun toestel afstemmen
op het moment, waarop hun reclame
boodschappen op het scherm komen. In
Nederland telt dat (nog) niet, maar
niettemin doen ook hier alle omroep
organisaties aan kijk-onderzoek. Men
wil weten hoe de kijkers reageren op
bepaalde programma's, om begrijpelijke
redenen. Het maken van programma's
wordt eenvoudiger als men niet altijd
een slag in de lucht slaat naar de wijze,
waarop wordt ontvangen. Op het ogen
blik is in Amerika een felle discussie
gaande over de waarde van deze onder
zoeken. Men is in televisiekringen van
oordeel, dat het platteland te weinig in
de enquêtes wordt betrokken. Trouwens
er zijn nog meer bezwaren aangevoerd
tegen het systeem van ondervragen van
kijkers.
Het in Nederland gevolgde systeem
van het interviewen van 'n represen
tatieve groep kijkers is aan de andere
zijde van de Atlantische Oceaan overi
gens niet het enige systeem om de kijk
dichtheid te meten. Daarvoor heeft men
ook andere middelen, zoals een mecha
nisch peilinstrument, dat nog niet zo
lang geleden in gebruik is genomen. Het
voordeel van het gebruik daarvan is,
dat de kijkers niet merken, dat hun
opinie wordt gepeild en deze zo eerlijk
mogelijk is (sommigen schamen zich
een bepaald programma mooi te vin
den). Dat peilinstrument is gemonteerd
op een vrachtauto die door de straten
rijdt en dan via 'n draaibare antenne
signalen opvangt uit de TV-toestellen
in de huizen. In de cabine valt ogen
blikkelijk af te lezen hoeveel toestellen
zijn afgestemd op een bepaald pro
gramma. En uit het aantal afgestemde
toestellen meet men de smaak van het
publiek. Daarop baseert men in Ame
rika de programma's.
TV-spel werd film
Melle Weersma, de componist van de
Penny Serenade en een hele reeks an
dere plezierige en succesvolle amuse
mentsmuziek, is thans bezig de muziek
te schrijven voor de nieuwe Nederland
se speelfilm „Plantage Tamarinde",
naar het gelijknamige toneelstuk van
Hans Keuls, dat ook voor de Neder
landse televisie werd opgevoerd (het
was de laatste rol, die Cruys Voorbergh
speelde). Melle Weersma heeft vele ja
ren in Zuid-Amerika gewoond en ge
werkt en is een specialist op het ge
bied van de Zuidamerikaanse muziek.
Plantage Tamarinde speelt zich af in
Suriname.
Cisca naar VS
De jonge Nijmeegse zangeres Cisca
Peters heeft reeds vele opzienbarende
successen geboekt. Haar jongste is de
plaat „Don't press that button Mister",
waarvan ze de opbrengst voor een be
langrijk deel afstaat aan het kinder
fonds van de Verenigde Naties, Unicef.
Waarschijnlijk worden er van deze
plaat ook buitenlandse versies gemaakt.
Cisca gaat in oktober naar Amerika om
daar de schijf te introduceren. Waar
schijnlijk krijgt ze een TV-uitzending
met Danny Kaye, die immers zelf ook
zeer actief was (en is) voor het kin
derfonds.
Het wordt zo langzamerhand toch
wel duidelijk komkommertijd voor de
televisieheren in Hilversum. Er ko
men deze week veel uit het buiten
land aangekochte produkties op het
scherm om de eigen vermoeide, en
zonzoekende staven te ontlasten. Het
televisiefestival van Montreux is een
dankbare markt geweest voor de
NTS, want we hebben nu al een
reeks van de daar ingezonden pro
gramma's te zien gekregen. Deze
week zijn er weer een paar bij. Het
televisiespel van de NCRV is een
herhaling van „De grote Veroveraar",
een stuk dat zeker waard is om nog
eens gezien te worden.
„Onder vier ogen" met
J. A. Middelhuis
Toneelstuk van Terence Rattigan
De plannen voor het winterseizoen
1964-1965 zijn uiteraard nog lang niet
allemaal in kannen en kruiken. Maar
met de wetenschap, dat men in deze
periode op twee netten zal uitzenden,
treffen de verschillende omroepver
enigingen nu reeds vele voorbereidin
gen. De studiobouw vordert gestaag
in Hilversum, maar er is geen sprake
van, dat men in het hoogseizoen alle
programma's rechtstreeks kan uitzen
den. Een groot aantal programma's is
opgenomen en ingeblikt voor de win
termaanden. Daaronder zijn showtjes
met bekende sterren onlangs werden
Jacques Brei en Eve Boswell op Am-
pex gezet en ook seriSs: Stiefbeen
en Zoon hebben al een fiks aantal
afleveringen vooruit gemaakt. Er ko
men trouwens meer bekende figuren
terug. Om enkele voorbeelden te noe
men: Johnny Kraaykamp en Rijk de
Gooijer, die gaan samenwerken; Dok
ter Finley, die regelmatiger dan voor
heen te zien zal zijn en de figuren
uit Stadhuis op Stelten.
mij was deze plaat een zeer grote ver
rassing. Ik had de eminente trombonist
Curtis Fuller reeds vaak beluisterd. Ook
tenorist Benny Golson, die met trom
pettist Art Farmer prachtige opnamen
maakte, zoals het bekende „Mob Nix"
en „Jubilation". Fuller en Golson heb
ben in hun jazztet echter musici opge
nomen die in dit gezelschap niet snel
verwacht worden, zoals bijvoorbeeld de
Basie-trompettist Thad Jones. Wellicht
is dat juist de verrassing geweest. De
jazz op deze plaat loeit bij elke trilling
van de saffier uit de groeven. Zeer goed
solistisch werk wordt vooral verricht
door Jones, Golson en Fuller op de
tweede kant van de plaat, in het num
mer „Blues de FunkDe drie solisten
worden werkelijk bewonderenswaardig
begeleid door McCoy Tyner (piano),
bassist Jimmy Garrison, die ook zeer
veel goed solistisch werk verricht en de
bekendere slagwerker Dave Bailey, die
vooral als begeleider van Ella Fitz
gerald triomfen oogstte. Golson komt
op deze plaat nog beter tot zijn recht
dan vroeger met Farmer. De unisono
geblazen chorussen in „Blues de Funk"
en „Lido Road" zijn briljante stukken
uit het moderne jazzidioom. Ook de
uitvoering van het titelstuk van deze
plaat, de ballad „Imagination" verdient
alle lof.
Het is een belevenis te beluisteren
hoe een heterogeen gezelschap als dat
van Cultis Fuller en Benny Golson en
vooral Thad Jones in deze formatie tot
zo'n hechte eenheid kan komen.
Label: Realm RM 127. Uitgave: n.v.
Rood-Scheveningen. Waardering:
Zeer goed.
Berry Zand Scholten
ZONDAG. De voetbal blijft rollen de
ze zomer. In Spanje staan voor deze
zondag de halve finale en de finale
van de wedloop om de Europa-cup
voor landenteams op het programma.
De NTS geeft een volledige reportage
van de finale. Nederland werd uitge
schakeld door Luxemburg en mag dus
alleen maar kijken. Juichen is er niet
bij. Vooraf dat wil zeggen om zes
uur al het Weekjoumaal, in de pau
ze het gewone journaal en na afloop
kwart over acht een ingekort
Sport in Beeld, omdat we dan al weer
voldoende sport gezien hebben. Half
negen komt de KRO aan bod. Het in
de zomer van 1962 opgerichte nieuwe
Nijmeegse studentencabaret brengt een
programma „Nietes-Welles", dat nu
eens weinig politieke zaken aansnijdt,
maar als café-chantant doodgewoon
gek doet. Soms kattig, soms poeslief.
Leider is de rechtenstudent Philip Hou-
ben, zoon van de commissaris der ko
ningin in Limburg.
Omer Grawet ontmoet vervolgens de
Vrijdag: Dr. Kildare. Voor de laatste maal zullen we dr. Kildare en dr. Gillespie
kunnen bewonderen in hun creaties van meelevende heelmeesters.
heer J. A. Middelhuis, die in verband
met het bereiken van de pensioenge
rechtigde leeftijd afscheid neemt als
voorzitter van de N.K.V. Een immer
strijdvaardige figuur met een levens
loop, waarover zeker het een en ander
te vertellen is. „Seul a seul" is een wat
experimenteel programmaatje, dat de
Waalse televisie buiten mededinging
inzond voor het Montreux festival en
dat daar een goede pers kreeg. Niet
wereldschokkend, maar gemoedelijk.
Ook op deze zomerse zondag ontbreekt
het Kunstmaandorkest niet. Geen solist
deze keer. Op' het programma staat
nl. de „Arlésienne Suite" van de Fran
se componist Georges Bizet. De twee
de aflevering van Kentering een
reeks documentaires over het leven en
werk van paus Joannes XXIII
sluit de avond af.
In het teken van de
Oostenrijkse week
MAANDAG. Logboek, Kenmerk,
Journaal en tien minuten politiek zijn
de gebruikelijke maandagse voorge
rechten. Het filmprogramma van de
NTS staat vervolgens geheel in het te
ken van de Oostenrijkse week, die in
Nederland wordt gehouden. Dat bete
kent drie Oostenrijkse films. De eerste
gaat over „Hooitijd in Tirol". De ca
mera neemt ons mee naar het plaatsje
Schmim dicht bij de Brenner en op de
grens van het omstreden Zuid-Tirol
waar het jaarlijkse hooi trekken in
beeld wordt gebracht, een inspannend
werkje, dat voor de boeren aanzienlijk
meer gevaren met zich brengt dan ons
Nederlands hooiwerk. De hoofdfilm is
getiteld „Das Riesenrad". We hebben
het allemaal wel eens op een plaatje
gezien, het Reuzenrad, dat in het
Prater Wenens pretpark zijn draai
vindt. Het speelde een niet onbelang
rijke rl in de vermaarde film „De
derde man". Logisch, want de film
speelde in Wenen en dat rad is zo'n
beetje het visitekaartje van Wenen.
Toen de Oostenrijkers dan ook Jan de
Hartogs succesvolle toneelstuk „Het
Hemelbed" lazen, kwamen ze op het
idee, het daarin uitgesponnen thema
te gebruiken voor een soortgelijk ver
haal met het Riesenrad als middelpunt.
In „Het hemelbed" speelt zich de ge
schiedenis van een familie af rond een
bed, waarin de opeenvolgende genera
ties hun dutje doen. Hier is het een
veld. Omstreeks tien voor elf verzorgt
de NTS op deze maandag de eerste
van een reeks uitzendinkjes over de
Tour de France. Iedere avond krijgen
we een kort filmverslag te zien, dat de
Franse tv via het Eurovisienet be
schikbaar stelt. Barend Barendse geeft
commentaar.
Vakantiequiz met
DINSDAG. Barend de Beer brengt
met een zoet lijntje de kleintjes naar
bed, alvorens de wat groteren gaan
schaterlachen om de Beverly Hillbil
lies, die met elkaar op vakantie zijn
geweest, maar die de „feestdagen"
thuis willen doorbrengen. Na het Jour
naal, en Memo omstreeks half negen
voor het eerst de vakantiequiz „Weg
wijzer" van Dick van 't Sant. Roland
Wagter jr. treedt op als presentator en
dat wijst al in de richting van een vro
lijk en luchtig spelletje. De vragen
zullen betrekking hebben op het thuis
brengen van plaatsen in Nederland. De
kijkers thuis kunnen oplossingen inzen
den. Iets geheel nieuws is, dat in de
uitzending een rebus op film is opge
nomen, die een spreekwoord inhoudt.
Het kwartet Harry de Groot geeft
ook nog wat muzikale raadseltjes op,
al weer toeristisch gezien, zoals „Dat
gaat naar Den Bosch toe, zoet lieve
Gerritje". Om negen uur een buiten
lands programma en wel „Nico
Dostal heeft de eer". De bekende ope
rettecomponist werkt zelf aan deze uit
zending mee, waarin enkele van zijn
liedjes gespeeld en gezongen zullen wor
den. Meedewerking verleent ook het
ballet van de Bayerische Rundfunk. Een
tweede buitenlandse serie is „Dial 999",
een van de film over het werk van de
Londense politie. „Illegale immigran
ten" heet deze aflevering, waarin een
bontdiefstal tot allerlei verwikkelingen
leidt. Na de dagsluiting en het jour
naal opnieuw een ogenblikje filmin-
drukken van de strijd, die de wielren
ners leveren in de Tour de France.
350 jaar Groningse Universiteit
WOENSDAG. Om half acht wijdt de
AVRO een half uurtje aan de Groning
se Universiteit in de vorm van een
filmreportage. De universiteit bestaat
op deze dag 350 jaar. Ter gelegenheid
daarvan zijn er vele feestelijkheden in
DONDERDAG. „In Ogenschouw" en
een programmaatje over kunstvormen,
waarna de gebruikelijke kinderprogram
ma's. Dat is het menu voor de donder
dagmiddag van de NCRV. De uitzendin
gen beginnen 's avonds met Barend de
Beer en Lassie (jonge poesjes spelen
deze keer de hoofdrol). Na Memo een
herhaling van het TV spel „De grote
Veroveraar", dat eerder op 8 maart
1962 werd uitgezonden en toen zeer goe
de kritieken kreeg. Het stuk geschre
ven door de befaamde Engelse toneel
schrijver Terence Rattigan behan
delt het leven van Alexander de Grote,
de Macedoniër, die op jeugdige leeftijd
geroepen werd de legerscharen van
zijn vader over te nemen, toen die tij
dens een veldtocht overleed. In zijn
jeugdige overmoed probeerde Alexan
der een groot wereldrijk te stichten.
Zijn tegenstander was Darius de derde,
koning van het Perzische rijk, die door
zijn eigen (ontrouwe) generaals werd
vermoord. De derde hoofdpersoon in het
stuk is de moeder van Darius, die zeer
veel invloed uitoefende op de levensloop
van Alexander. Op nog zeer jeugdige
leeftijd vond de grote Veroveraar de
dood. De wonderlijke, opwindende le
vensloop van de jonge, vermetele we
reldveroveraar, is niet louter een stuk
wereldgeschiedenis zonder meer. Het
probleem van de man, die zich geroe
pen voelt de wereld aan zich te onder
werpen, die zichzelf een goddelijke op
dracht aanmeet en die, naarmate zijn
macht toeneemt, die steeds meer gaat
misbruiken, omdat hij zijn eigen on
overwinnelijkheid in twijfel leert trek
ken en slechts door tirannie en wreed
heid zijn macht kan behouden, is een
probleem van alle tijden.
In menig opzicht is de grote Ver
overaar daarom een actueel spel.
Het stuk is sterk bezet. In de eerst#
plaats leverde Coen Flink als de titel
held een belangrijk aandeel in het suc
ces van deze voorstelling, maar naast
hem moeten zeker ook Paul Cammer-
mans (als Darius III), Thérèse Stein-
metz (als Roxane, de bruid van de
veroveraar) en Maxim Hamel genoemd
worden. Andere medespelenden zijn
o.m.Heleen Pimentel, Ingeborg Elsevier,
Marie Louise de Vries, Jan Retèl, Cas
Baas, Johan Schmitz, Jaap Maarle-
veld, John Lanting en Sigrid Koetse,
als de orakelpriesteres Pythia. Na de
dagsluiting van ds. Langestraat en het
Journaal weer de Tourreportage.
Franse inzending
Montr eux-festival
VRIJDAG. Ook de VARA zoekt het
deze week in buitenlandse produkties.
Wetenschap en wij is eigen werk,
maar na het journaal en Achter het
Nieuws zijn de ingrediënten voor het
avondprogramma allemaal import.
Eerst kan men onder NTS-vlag kijken
naar de Franse inzending voor het Mon
treux Festival „Les raisins verts", of
wel De druiven zijn zuur. Deze produktie
van de Franse televisie heeft heel wat
stormen doen opwaaien in de stad aan
het meer van Genève, omdat het geen
(Zie vervolg pag. 6
DE NAAM VAN Chuck Berry wordt
in een adem genoemd met rhythm and
blues. De belangrijke plaats die Berry
in de r. en b.-wereld inneemt, blijkt ook
al uit zijn naam: „Mr. rhythm and blues"
en „King of Beat". Berry werd drie
jaar na zijn intrede in de showbusiness
prof. Dat was in 1952, toen hij 19 jaar
was. In die afgelopen periode heeft hij
van verschillende muzikale begaafdheden
blijk gegeven: als schrijver van liedjes,
zanger, entertainer, gitarist, pianist,
saxofonist.
DEZE EX-STUDENT, ex-kapper en
ex-fotograaf, is nu een succesvol man.
Hij heeft ook ver buiten Amerika tour-
nées gemaakt. Er is een uitgebreide
discotheek waarin veel van zijn com
posities. Naast de singles en e.p.'s
maakte hij twaalf langspeelplaten,
waarvan de laatste uitkwam onder de
naam: „Rhythm and Blues rendez-vous".
Hierop staan: Maybelline, Roll over
Beethoven, Oh baby doll, Round and
round. Come on, Let it rock, Reelin'
and rockin', School days, Almost grown.
Sweet little sixteen, Thirty days, Johnny
B. Goode, Rock and roll music, Back in
the U.S.A. (Funckler MGCH 9.219).
RUIM DRIE KWARTIER geraffi
neerde hammondorgelmuziek door Jim
my McGriff op zijn tweede langspeel
plaat: „The swinginest organ sound
around". Mc Griff wordt begeleid door
zijn quintet, waarin behalve hijzelf nog:
Morris Dow (solo gitaar en harmonica),
Larry Frazier (ritme gitaar), Willy
„saint" Jenkins (drums) en Rudy John
son (tenorsax). Er staan tien nummers
op deze plaat, waarvan er zes door
McGriff werden gecomponeerd: Gospel
time, Gospel time encore, Spindletop,
The last minute, Blip time, One of
mine. De overige nummers: Teach
me tonight, Moonlight in Vermont,
Maandagavond: de hoofdfilm „Das Riesenrad" met Maria Schell
en Rainer Brandt.
Sammy Davis Jr.
ZEER KORT NA het schitterende
optreden van de Amerikaanse enter
tainer Sammy Davis jr. in het Amster
damse Carré zijn er twee langspeel
platen van deze veelzijdige kunstenaar
op de markt gekomen. Over de persoon
van Sammy Davis jr. behoeft nog maar
weinig geschreven te worden. Duizen
den hebben hem in Nederland voor de
televisie zien optreden. De eerste plaat
die van hem na zijn concert in Amster
dam verscheen bevat verscheidene op
namen die in Carré werden gemaakt.
Na een enerverende „Introduction"
komt Sinatra's „Once in a lifetime", on
middellijk gevolgd door het subtiel
swingende „Bye, bye, Blackbird". De
vertolkingen van Davis' „I've got you
under my skin" van Cole Porter en het
nog bekendere „Night and day" zijn zeer
goed. Boeiend zijn de imitaties van
Sammy in „Rock-a-bye your baby with
a dixie melody", waarin onder meer
Nat King Cole, Billy Eckstine, Frankie
Laine, Louis Armstrong en Dean Martin
en Jerry Lewis te beluisteren zijn. De
imitaties van Davis zijn zo perfect dat
men onwillekeurig naar de hoes van
de plaat grijpt om zich ervan te over
tuigen dat niet de geïmiteerde artiest,
maar toch werkelijk Davis zelf zingt.
Zeer goed is tenslotte de medley uit de
West Side Story, waarbij Sammy alleen
door de bongo's van Johnny Mendoza
begeleid wordt. Het publiek dat luid
keels en luidklaps zijn bijval betuigt,
maakt deze plaat tot een belevenis
waarbij de luisteraar zich in de con
certzaal waant.
DE TWEEDE LANGSPELER is niet
live opgenomen. Het zijn studio-opna
men met het orkest van Morty Stevens.
Desondanks is deze plaat beslist niet
minder dan de vorige Groots is Davis'
vertolking van „That lucky old sun"
en het enorm swingende „Lulu's back
in town", waarin de eenogige artiest
zijn jazzfeeling. Weer zijn het Louis
blijk geeft van zijn imitatietalent en
Armstrong, Mario Lanza, Sinatra,
Laine, Lewis, Cole, Boris Karloff, te
veel om op te noemen.
De twee longplay-albums, die Artone
deed verschijnen, zijn niet slechts een
waardevolle herinnering aan het con
cert van Davis in Nederland (waar
schijnlijk de eerste en laatste keer dat
een hooggehonoreerde artiest als Davis
in Nederland optrad), maar ook een
verzameling opnamen van een artiest
in zijn beste kunnen. Sammy Davis jr.
„Recorded live in concert" en Sammy
Davis jr. „Imitations, impressions and
impersonations".
Label: Reprise MGRR 9438 en
MGRR 9439. Uitgave: Artone-Haarlem.
Waardering Zeer goed.
TWEE UITSTEKENDE ATLANTIC
25 cm-langspelers werden onlangs uit
gebracht met opnamen van blueszanger
Jack Dupree, begeleid door Pete Brown
altsax, Ennis Lowery gitaar, Wendell
Marshall bas en Willy Jones slagwerk,
en van rasechte mainstreamjazz ge
speeld door een eminente formatie
waarin Dickie Wells, trombonist Vic
Dickenson, tenorist Buddy Tate en
trompettist Buck Clayton spelen. Cham
pion Jack Dupree, brengt goede vocale
blues als „Evil woman", „Goin' down
slow" het bijzonder fijne tragische
nummer „Frankie and Johnny", dat
duizenden versies en teksten schijnt te
hebben. De mainstreamjazz van Clay
ton en zijn mannen is een snoepje van
de week voor de modernere oudestijl-
fans. De mainstream, een tussenvorm
van dixieland en moderne jazz, die na
een weifelend begin steeds meer op
gang maakt getuige het internatio
nale succes van ons eigen Dutch Swing
College vindt op deze plaat een
paar uitstekende vertolkers. Stukken
als „Sweethearts on parade", „I can't
believe that you're in love with me",
„Undecided" en „Crazy rhythm" hebben
een goede swing. De goede, verantwoor
de soli van Dickenson en Clayton, de
twee toppers uit deze formatie, com
pleteren de opnamen tot buitengewoon
interessante jazz.
Labels: Atlantic. Uitgave: Bovema.
Waardering: goed.
OP HET LABEL Realm van Rood-
Scheveningen werd een langspeelplaat
met opnamen van The Curtis Fuller-
Benny Golson Jazztet uitgebracht. Voor
Drown in my own tears, Broadway.
(Funckler MGSU 9.217).
„RENDEZ-VOUS MET Adamo" is de
nieuwste plaat van Salvatore Adamo,
uitverkoren zanger van jong en oud.
Het is een heel fijne plaat. Er staan
nagenoeg geen bekende chansons op,
maar men weet de minder-bekende
gauw genoeg te waarderen. De stem
van Adamo noodt tot luisteren! De be
geleiding doet hier en daar Grieks aan
en past uitstekend bij de veelal melan
cholieke chansons. De nummers zijn:
J'ai raté le cloche, II n'y avait que toi,
Ma chambrette, C'est pas que tu sois
béte, Ma tête, Le train va, Nicole Marie,
Ballade la pluie, Les mal aimés, II
n'est pas fou. (His Masters Voice HFLP
1.044).
VAN JOHNNY HALLYDAY: „Dis-
lui que j'en rêve" met wat teveel ge
forceerde keelgeluiden. Keerzijde: „Je
t'écris souvent", dat wat plezieriger in
het gehoor ligt. (Philips JF 328.014).
Rob de Nijs met „Peggy Sue" en „Ya,
ya", twee nummers die hij vaak op
showavonden laat horen. (Decca AT
10.044).
De Amerikaanse „Mr. rhythm an d blues", Chuck Berry.
gondel van het reuzenrad, waarin een
jong echtpaar op z'n trouwdag terecht
komt. Telkens weer komt dat rad in
de familiegeschiedenis naar voren. We
nen, z'n liedjes en z'n charme vormen
uiteraard een prachtige achtergrond
voor deze film. Tenslotte nog een Oos
tenrijks filmpje over dieren in bos en
de stad van de Martinitoren. In de
Martinikerk worden eredoctoraten uit
gereikt o.m. aan koningin Juliana (in
de sociale wetenschappen), aan de
schrijver Simon Vestdijk (letteren) en
aan dr. Dippel (godgeleerdheid). De
NTS is bij deze plechtigheid aanwezig
en zendt een korte reportage uit van
vijf over half elf tot tien voor elf in
de avond. Na het Journaal en Tele-
vizier „One angry man", ofwel een
nieuwe aflevering van de alom zeer
geprezen en gewaarderde Dick van
Dyke show. Dick wordt geroepen om
een van zijn burgerplichten te vervul
len, nl. deel uit te maken van een ju
ry. Uiteraard loopt dat allemaal weer
grandioos in het honderd. Nieuwe
Oogst zorgt voor veertig minuten licht
amusement. Nieuwe sterren aan de
licht muziek-hemel presenteren zich.
Wie het zijn wil de AVRO liever niet
van te voren vertellen. Trouwens, ze
zijn toch nog zo nieuw, dat de namen
ons weinig te zeggen zullen hebben. In
„Naked City" speelt een meneer Ko-
nish de hoofdrol, een man die te veel
energie heeft om als een gewone bur
german door het leven te gaan. Hij
sluit gemakkelijk vriendschap. En te
veel, vooral met dames. Dat kan kon-
sekwenties hebben.
