„Och, wat maakt het eigenlijk uit?",
ligt in Laotiaanse mond bestorven
Kroesjtsjev naar Bonn
wellicht in oktober
Washington
waarschuwt
Italië
J
Van dag tot dag
eo
Energiek Nederlands echtpaar tracht in
dorpen westerse voorlichting te geven
Zuidoost-Azië IV
Griekse Cyprioten
naar Athene voor
militair beraad
Ctyraatótoel
WERELDNIEUWS
Concurrentie van Mansfield
„Het doet er niet toe"
„Waarom zou ik?"
Nederlanders
Hut met neonlicht
Op de
Tegen handelscontacten
met Peking-China
WOENSDAG 29 JULI 1964
3
Hft
Zonder veel ophef is de Amerikaanse
ruimte-exploratie op weg naar een nieuwe
mijlpaal, een mijlpaal die al enkele keren
in zicht is geweest maar nooit is bereikt:
foto's van het maanoppervlak van dicht
bij. Het Amerikaanse oog reikt ver, ver
der dan het ooit door middel van telescopen
is gekomen. De televisie-camera's in de
Hanger 7 zullen hun eigen vernietiging
met beelden inleiden en tot het moment
van hun verplettering hun waarneming
doorzenden naar de aarde.
Als het allemaal lukt, deze keer.
Maar de voorgenomen waarnemingen
zijn zó noodzakelijk als tussenfase van
een menselijke landing op de maan, dat
zij in geval van mislukking binnenkort op
nieuw zullen worden ondernomen. Eens
moet het slagen en dan zal de wereld zich
kunnen vergapen aan de afbeeldingen van
een landschap, dat sinds ontelbare decen
nia het zonnelicht heeft teruggekaatst naar
de aarde en de fantasie der mensen heeft
geprikkeld.
Met het romantische sprookje van de
maan, „die als een lamp aan de hemel
hangt", is het in ieder geval uit. Het aan
gezicht van de vriendelijke koningin der
nachten zal binnenkort veranderen in een
dor, stoffig, bergachtig beeld van levenloos
heid en stilte, onwelkom en koud, maar
als zodanig binnen het bereik der mensen
getrokken. De techniek verovert een he
mellichaam, dat de romantiek ontstolen
wordt. Het is met de maan al niet an
ders dan met de meeste dingen in ons le
ven: Op een afstand begeerlijk en levend,
dichtbij versteend en doods.
Zal de lyriek onderhand een reservaat
moeten krijgen.
Onder de als een tent uitgehangen
parachute wordt een boen gehouden,
een ceremonieel feest om de kwade
geesten gunstig te stemmen en de
goede een overvloedige rijstoogst af
te smeken. Laotianen zijn geboren
feestvierders en hun gastvrijheid is
spreekwoordelijk.
<Vnn onze reisredacteur H. L. Leffelaar)
VIENTIANE. Onder de als een baldakijn opgehangen oranje-witte para
chute zit een gezelschap waarvan de gebroeders Grimm gewatertand zouden
hebben. Men ziet: een man die een khen bespeelt een blaasinstrument van ge
vlamd bamboe met zestien rechtop staande orgelachtige pijpen, een groepje half
naakte kleine jongens en meisjes die met twee latjes de maat slaan, zes oude
vrouwen uitgedost in blauw-en-rood-gebloemd feestgewaad, compleet met
zilveren ceintuurs, een menigte dorpelingen vrouwen met zogende kinderen,
venters die komkommers en vruchten aan de man brengen, sirih-pruimende
grootmoeders, kleine meisjes die stil op hun hurken zitten.
Het is juli in Laos. De jonge, mosgroene rijst is net in de natte velden geplant
en nu is het tijd een feest te houden om de goden gunstig te stemmen. Het zal
van hen afhangen of de komende oogst goed zal zijn. (Dat er in Laos nooit een
c-ogst mislukt, omdat men in de natte moesson even zeker kan zijn van de regen
als van de zon bij het krieken van de dag, doet aan de noodzaak van een feest
niets af).
Als de Westduitse Bondskanselier inder
daad komt tot een gesprek met de Russi
sche premier Kroesjtsjev waartoe het
pad thans geëffend wordt door Kroesjtsjevs
schoonzoon Adzjoebei dan is het niet
moeilijk te raden welk onderwerp hoofd
schotel zal worden.
Hoofdschotel van een Duits-Russisch ge
sprek, tegelijk hoofdschotel van elk alge
meen gesprek tussen Oost en West, vormt
de kwestie der Duitse hereniging. Dit is
een probleem dat tegen de wil van de
Sovjet-Unie tot hoofdprobleem van de na
oorlogse internationale situatie is gewor
den. Tegen de wil van de Sovjet-Unie, om
dat de vorming van de Westduitse staat
en de topfunctie daarvan in de westelijke
formatie in strijd zijn met de Russische
bedoelingen. De vorming van de republiek
Oost-Duitsland is een afgedwongen tegen
zet geweest. De lijn van Kroesjtsjevs poli
tiek in Europa is van begin af aan duide
lijk gericht geweest op een permanente
voogdij over Duitsland door middel van de
zoneverdeling, uitlopende op een geallieerd
vredesverdrag met Duitsland dat strikte
ontwapening en ontmanteling der oorlogs
industrieën zou inhouden.
Het ontstaan van de twee Duitslanden
heeft deze lijn doorkruist, en nu moet vol
gens het Russische standpunt de erkenning
van deze „de facto" staten voorafgaan aan
een mogelijke hereniging onder voorwaar
den van een streng vredesverdrag. Er-
hard zal geconfronteerd worden met de
onherroepelijke Russische eis tot erken
ning van Oost-Duitsland, als enige moge
lijkheid om de weg vrij te maken tot een
latere hereniging, een soort hereniging al
thans, die zal moeten worden geformu
leerd onder condities die een wederopstand
van het vroegere „grote Duitsland" onmo
gelijk zullen maken.
Voor dit vroegere „grote Duitsland" voe
len de westelijke bondgenoten al evenmin
iets, maar zij zien wel iets in de moge
lijkheid om een herenigd Duitsland vast te
verbinden met hun invloedsfeer en poli-
tiek-economische constellatie. Daar zien
echter de Russen ongetwijfeld ook wel
iets in. Gevolg: zowel voor West als voor
Oost is een inkapselen van het grote
Duitsland in hun belangen-agglomeraat
een onhaalbare zaak geworden.
De erkenning van deze onmogelijkheid
opent twee andere wegen. De eerste is:
oorlog. De tweede: een akkoord tussen
Oost en West, gebaseerd op de aanvaar
ding van twee Duitslanden en de overwe
ging, dat van beide zijden voorzichtig aan
deze twee de gelegenheid moet worden ge
geven, zich met elkaar te verzoenen, te
coördineren en misschien te federaliseren.
Natuurlijk gaat Duitsland onder deze
laatste formule een tamelijk riskante en
moeilijke toekomst tegemoet, maar het zou
kunnen dat Erhard voldoende realiteitszin
opbrengt om te beseffen, dat iedere ande
re toekomst slechts kan uitlopen op de
twijfelachtige uitverkiezing van zijn land
tot slagveld van de wereld, voor de derde
maal.
WIJ ZIJN vijf kilometer buiten Vientia
ne, in het dorpje Hoeakhoea. De gast
vrouw op wiens erf het feest wordt ge
houden, heeft ons uitgenodigd aan de ce
remonie deel te nemen en laat bij wijze
van welkom een glas uit rijst gebrouwen
alkohol brengen. De beleefdheid vereist
het in een teug leeg te drinken, ondanks
het feit dat de drank als een stok in de
keel staat. Maar bij het derde glas is de
stok een rietje geworden.
De zes oude vrouwen dansen om de mast
van de parachute-tent, de schemer is vol
met het geluid van de khen monotoon
als een doedelzak, maar voller van toon.
Het is oorlog in Laos, maar hier in Hoe
akhoea weet men niet wat de Pathet Lao
is, van de Vlakte der Kruiken heeft men
nog nooit gehoord, en de naam van koning
Sri Savang Vatthana zegt niemand iets.
NEEM BOEN MI, 37 jaar oud, geboren
in Thailand. Boen Mi kwam op 16-jarige
leeftijd naar Laos omdat hij gehoord had
dat er veel geld was te verdienen. Hij had
toen al in het leger van Thailand gediend,
was vier jaar op school geweest, en kende
twee volledige schimmenspel-verhalen
(tien uur gezongen en gesproken tekst)
uit zijn hoofd. Uit de huiden van vier koei
en sneed hij zich veertig klassieke Thai
wajangpoppen, kleurde ze met de hand,
„Want de volgende stap is dht je een paar
koelies het werk laat doen en dan kan je
zelf gaan jagen en vissen."
„En wat denk je dan dat ik nu doe?",
vraagt de Laotiaan verbaasd.
De anekdote illustreert een nationale
mentaliteit die westers-geöriënteerden
eerst charmeert, dan tot wanhoop drijft,
en tenslotte doet berusten. Het is een van
de redenen dat de Fransen, na aanvanke
lijke pogingen het land economisch te ont
wikkelen, Laos links lieten liggen en zich
vooral concentreerden op Vietnam en Cam
bodja.
HET RESULTAAT is een land waar
een revolutionaire eeuw aan is voorbij ge
gaan. Terwijl de rest van de wereld zich
van het industriële in het atoom-tijd
perk stortte, bleef Laos het land van bo-
phen-jang een uitdrukking die de Lao
tiaan als een stopwoord in de mond ligt
en zoiets als „Het doet er niet toe," of
„Het maakt niets uit", betekent.
De Laotiaanse flegmatiek is een histo
risch bepaalde karaktertrek. De nationale
geschiedenis begint in de dertiende eeuw
met een voor de naderende troepen van
Kublai Khan uit China zuidwaarts vluch
tende bevolking. In de daarop volgende
en begon voorstellingen te geven. Toen
kwamen de films uit Hollywood.
Boen Mi dacht er tegen te kunnen con
curreren en sneed nieuwe poppen dit
keer reusachtig blanke vrouwen met dis
proportioneel grote boezems, dikbuikige
mannen met Amerikaanse zwembroeken,
en hij liet hen op een manier die alleen
hem duidelijk is, een rol in de Thai ver
halen spelen. Maar tegen Gary Cooper en
Jane Mansfield was niet op te.wajangen,
en nu is Boen Mi een klusjesman in het
dorp om aan de kost te komen voor zijn
Laotiaanse vrouw en vier kinderen. (Toen
hij in 1954 trouwde, betaalde hij 3000 kip
(toen bijna 400 gulden) voor zijn bruid,
maar met de gestage devaluatie van de
kip is het tarief nu 20.000 kip.).
Hij helpt wat in de rijstvelden, verkoopt
mangos en papajas, en een tijdje werkte
hij als timmerman voor het ministerie van
Onderwijs in Vientiane tegen een vergoe
ding van 300 kip per dag ongeveer drie
gulden.
Hoewel Boen Mi kan lezen en schrijven
(zegt hij), hebben begrippen als China,
Viet Cong, communisme of democratie
voor hem geen betekenis. Men begint iets
van de problematiek van Laos te begrij
pen, wanneer men weet dat 85 percent
van de bevolking analfabeet is, en dat 95
percent van de twee-en-een-half miljoen
Laotianen rijstboeren zijn, die er geen be
hoefte aan hebben meer te verbouwen dan
voor eigen consumptie noodzakelijk is.
MEN WORDT HERINNERD aan de
anekdote van de Amerikaan, die een Lao
tiaanse boer uitlegt dat hij door wat extra
rijst te verbouwen zich met de winst een
groter huis zal kunnen veroorloven. De
Laotiaan zegt: „Waarom zou ik? Ik heb
nu alles wat ik nodig heb."
„Maar je begrijpt het niet", zegt de
Amerikaan, „Als je dan nóg meer rijst
gaat planten, kan je er twee karbouwen bij
kopen."
„Maar die heb ik niet nodig," zegt de
Laotiaan.
„Het gaat er niet om of je het nodig
hebt", zegt de Amerikaan onverstoorbaar.
eeuwen wordt het gebied bevochten door
ambitieuze vorsten en op verovering be
luste nabuurlanden. Onder deze omstandig
heden ontwikkelt de bo-phen-jang menta
liteit zich als een natuurlijke afweerhou
ding.
Het is ook een verklaring van de gerin
ge loyaliteit die de Laotiaan voor zijn rege
ring voelt: hij heeft geleerd dat alles kan
verkeren. De bewoner van Laos heeft een
afschuw van geweld (er is zo goed als
geen misdaad in Laos), hij ontwijkt onple
zierige ervaringen en moeilijke problemen,
en stelt vooral prijs op harmonie in eigen
kring.
Het past geheel in deze sfeer, dat het
Laotiaans geen woord heeft dat „nee"
betekent en de Europeaan die op een ant
woord aandringt, krijgt tenslotte een „ja"
dat „nee" betekent. Maar daar komt hij
pas achter wanneer de gevraagde, maar
niet beschikbare, schone handdoek er na
een halve dag nog niet is.
EEN EUROPEAAN die daarover mee
kan praten is drs. J. H. Versteeg, uit Hen
gelo, de enige blijvend in Laos gevestigde
Nederlander (Relevante bijzonderheid: de
eerste Europeaan die Laos bezocht, in 1642,
was ook een Nederlander Gerard van
Wuysthof, een vertegenwoordiger van de
Verenigde Oost-Indische Compagnie.) De
heer Versteeg, uitgezonden door het mi
nisterie voor maatschappelijk werk, is als
„associate expert" verbonden aan het
commissariaat voor plattelandsontwikke
ling, een afdeling van de missie van de
Verenigde Naties die op verzoek van de
Laotiaanse regering ruim 35 experts op
verschillend gebied leverde.
In oktober 1962, twee dagen na zijn hu
welijk met mr. Jacqueline Lindeman uit
Leiden, vertrok drs. Versteeg met zijn
vrouw naar Vientiane. „Wij zijn dus nog
steeds op huwelijksreis", zegt hij, „Maar
over een paar maanden gaan wij voor het
eerst met verlof naar Holland." De Ver-
steegs wonen met hun vijf maanden oude
dochter enkele kilometers buiten Vientiane
aan de rand van een uitgestrekt rijstveld,
in een zelf-ontworpen en gedeeltelijk zelf
gebouwde Laotiaanse paal-woning.
Het heeft zijn nadelen: gedurende de re
gentijd is het huis alleen te bereiken met
de witte Landrover van de V.N. (Vier-wiel-
aandrijving), waarin de heer Versteeg de
dorpen in zijn rayon afrijdt. Vaak neemt
hij Laotianen mee die familieleden willen
bezoeken, of dorpsnotabelen om hun een
model-projekt te laten zien dat in hun
eigen dorp toegepast zou kunnen worden.
„Ik ben eerst begonnen met een soort
campagne om de dorpshoofden algemene
principes bij te brengen van gemeen-
schaps-organisatie en taakverdeling," zegt
Versteeg. „Toen ik hier kwam was er nie
mand die zei wat ik moest doen en ik vond
dat een logisch begin. Daarna heb ik een
demografisch onderzoek ingesteld met be
hulp van hier en daar van collega's geleen
de tolken, want die had ik ook niet. Tijdens
dit onderzoek, dat meer dan vijftig dorpen
omvatte, zag ik dat de dorpshoofden wei
nig van hun dorpen afwisten en er ook
geen idee van hadden hoe ze bepaalde ver
beteringen konden aanbrengen."
MAAR EEN REEKS conferenties met
disctrictshoofden en dorpsfunctionarissen
leverde weinig concrete resultaten op. „In
sommige dorpen werden onze suggesties
opgevolgd, maar in de meeste niet. Het
grootste obstakel Is de Laotiaanse mental!
teit. Lichamelijke arbeid staat hier bijzon
der laag aangeschreven. Als je iemand
vraagt wat hij doet, dan krijg je vaak te
horen: niets. Want als je hier niets doet
sta je hoger dan iemand die wel werkt.
Wij hebben meer dan eens zelf staan
graven en spitten, in de hoop dat we daar
mee konden aantonen dat lichamelijke ar
beid niet inferieur is. Maar de Laotiaanse
deskundigen die wij zelf opleiden om het
werk uiteindelijk van ons over te nemen,
raken de schop niet aan. Waar het uitein
delijk op neerkomt, is dat de Laotiaan on
ze manier van denken bijgebracht moet
worden, anders komt er niets terecht, van
welk programma dan ook.
Het is een heei geleidelijk proces en
soms vraag ik me wel eens af of zij met
onze Westerse ideeën en begrippen inder
daad wel zoveel beter af zijn". Het door
Versteeg aangeduide probleem, het enten
van westerse begrippen en methoden op de
Aziatische levenswijze, vormt de kern van
de frustraties van de Amerikaanse politiek
in zuidoost Azië.
Het produceert ook bizarre contras
ten: fietstaxi's met een transistor radio
bungelend aan het stuur, een bamboe
hut met neonverlichting, een offerande
altaar met wierookstokken onder
schreeuwende reclame voor een Ameri
kaanse film, Boen Mu die boezemige
blanke vrouwen en Amerikanen in
zwembroek in zijn klassieke wajang
spelen laat optreden.
„Laos", zegt een Vietnamees die er
acht jaar woonde, „Laos was een para
dijs. Die tijd is nu voor goed voorbij".
(Van onze correspondent)
BONN De premier van de Sovjet-
Unie, Nikita Kroesjtsjev, zal hoogst waar
schijnlijk een bezoek aan Bonn brengen
om met bondskanselier Erhard besprekin
gen te voeren. Men rekent eind septem
ber op de komst van de Russische pre
mier in Bonn, maar waarschijnlijker is dat
het bezoek begin oktober zal plaatsvinden.
Dit is het resultaat van de besprekingen
die eergisteren de Eussische ambassadeur
in de Bondsrepubliek, Smirnov, en gister
middag Kroesjtsjevs schoonzoon, Alexei
Adzjoebei, met Erhard in het paleis
Schaumburg hebben gevoerd.
Het enige Nederlandse echtpaar in
Laos: drs. en mr. J. H. Versteeg-
Lindeman. Zij wonen enkele kilo
meters buiten Vientiane in een door
hen ontworpen Laotiaanse woning
(achtergrond). Drs. Versteeg is ver
bonden aan een speciale missie van
de Verenigde Naties.
Het zwaartepunt van de besprekingen
lag in het anderhalf uur durende onder
houd tussen Adzjoebei en Erhard, waarbij
aanvankelijk ook de minister van Buiten
landse Zaken Schroder en ambassadeur
Smirnov aanwezig waren terwijl de ont
moeting op Adzjoebeis verzoek besloten
werd met een onderhoud onder vier ogen
tussen hem en Erhard. Adzjoebei, hoofd
redacteur van het regeringsdagblad Izves-
tia, brengt op uitnodiging van een aantal
Westduitse bladen een bezoek aan de
Bondsrepubliek.
Na afloop van de besprekingen verklaar
de de regeringswoordvoerder, staatssecre
taris Von Hase: „De uiteenzettingen van
de Russische ambassadeur maakten duide
lijk dat ondanks de vergaande meningsver
schillen en persoonlijke gedachtenuitwisse-
ling tussen de regeringschefs nuttig zou
kunnen zijn. De bondskanselier heeft in
ATHENE (Reuter) De Grieks-Cypri
sche minister van Binnenlandse Zaken
en Landsverdediging, Georgadjis en de
opperbevelhebber van de Cyprische na
tionale garde, luitenant-generaal Kara-
janis, hebben zich vandaag in Athene bij
de Cyprische president aartsbisschop Ma-
karios gevoegd. Beiden waren dringend
door Makarios ontboden, nadat deze een
bespreking had gehad met de Griekse
minster van Landsverdediging Garoe-
falias.
Minister Georghadjis en luitenant-gene
raal Karajanis hebben een speciale be
spreking met Griekse militaire leiders
bijgewoond, waarop aandacht zal worden
geschonken aan de Cyprische militaire
verdediging.
beide gesprekken het Duitse standpunt uit
eengezet en toegelicht. Voorts heeft hij de
Duitse bereidheid tot een gesprek met de
Russische minister-president in Bonn over
een onbegrensde kring van onderwerpen
bevestigd. De Russische gesprekspartners
zullen in Moskou over hun gesprekken ver
slag uitbrengen en de verdere beslissing
over een mogelijke ontmoeting ligt van nu
af aan in Moskou."
Er bestaan eigenlijk nog steeds geen pun
ten waarop beide partijen tot een vrucht
baar gesprek zullen kunnen komen. Het zal
dus mogelijk zijn openlijk en vrijuit over
de kwestie-Berlijn en het gedeelde Duits
land te praten, zelfs over de door de
Bondsrepubliek bestreden oostgrenzen, al
zal Bonn over dit laatste al helemaal geen
voet aan de grond krijgen.
Tafereeltje
ZO TE ZIEN, waren ze samen de an
derhalve eeuw al ruimschoots gepasseerd
en tegen de achtergrond van de hoge zie
kenhuisdeuren leken ze wat schriel en
kleintjes.
Het vrouwtje keek een beetje onzeker
naar het stadsverkeer dat langs haar heen
raasde, onthutst, als iemand die vele da
gen de rust van de ziekenkamer heeft ge
kend en die rust slechts node ruilt tegen
het rumoer van het leven daar buiten.
Eens was ze ongetwijfeld een mooie, fleu
rige jonge vrouw geweest, maar het leven
had haar gezicht gegraveerd met duizend
fijne rimpeltjes en het nietige figuurtje
was wat krom getrokken onder de last
van vele jaren. Steunzoekend strekte het
dunne handje zich uit naar haar man en
galant en zorgzaam, zijn knokige vingers
stevig om haar magere armpje, leidde hij
haar de hoge stoep af, de drukte en het
straatlawaai tegemoet. Het koffertje, dat
de verpleegster hem nog bij de deur had
overgereikt, droeg hij in de andere hand.
Langs hen gierden auto's, knetterden
bromfietsen. Boven hen rumoerde een
vliegtuig, monteurs waren de rails van de
tram aan het repareren en deden knet
terende vonken in het rond springen.
In dit beeld van modern grote-stads le
ven, pasten die twee oude mensjes eigen
lijk helemaal niet meer. Het leek, of ze
een ogenblik waren overgestapt uit een
vorige eeuw, zoals ze daar met voorzich
tige pasjes voortschuifelden, in een tem
po dat wij sinds lang verleerden. Ze had
den niets meer uitstaande met Chroetsjew,
of met de E.E.G. Geen REM en geen
top-loos badpak zou hen meer uit hun
evenwicht brengen en of er wel of geen
controle op atoombewapening zou komen,
ze hadden er niet meer mee van doen.
Ze schuifelden rustig verder: twee niet
meer geïnteresseerde toeschouwers bij
een razend schouwtoneel. Ze spraken niet
samen.
Toen keek het vrouwtje op in het ge
zicht van haar man, kneep even de ogen
dicht en knikte hem vertrouwelijk toe. De
man bleef eensklaps staan. Langzaam, met
de bedachtzame gebaren, oude mensen
eigen, zette hij het koffertje naast zich op
straat, sloeg zijn arm om de dunne, on
aanzienlijke schoudertjes van zijn vrouw
boog zich, voorover en kust haar behoed
zaam op de duizend rimpeltjes. Zomaar,
midden in die drukke straat. Toen nam
hij het koffertje weer ter hand. Ze schui
felden verder.
Niemand had het gezien. De moderne
mens heeft zo geen oog meer voor de heel
kleine dingen in het leven. En geen tijd.
Die heeft hij te dringend nodig om altijd
weer haastig ergens anders heen te hol
len. En het kleine gebaar loopt hij onder
de voet. Hij ziet alleen nog wat zich luid
en schel aan hem opdringt.
Maar de bomen, vaal geworden door het
stads-stof, leken opeens frisser en groe
ner. En hoog in de lucht zong, boven al
het lawaai uit, een merel.
Nu ja, wie weet hadden ze elkaar nog
niet zo erg lang geleden de botervloot naar
het hoofd gegooid. Wat doet het er toe
Dit kleine moment bewees, dat het tóch
de moeite waard was geweest, alle boter-
vloten uit het verleden ten spijt.
Ine Wier da
WASHINGTON (Reuter) De Verenig
de Staten hebben Italië te verstaan gege
ven, dat zij gekant zijn tegen het denk
beeld, dat een niet-communistisch land
een bijzonder handelsverdrag met China
tekent.
Het Amerikaanse ministerie van Buiten
landse Zaken heeft onlangs over deze
kwestie met de Italiaanse regering con
tact opgenomen naar aanleiding van be-
ricnten, dat Italië en Peking op het punt
zouden staan een handelsverdrag te teke
nen.
Een woordvoerder van het Amerikaan
se ministerie heeft verklaard, dat de Ver
enigde Staten gekant zijn tegen een offi
cieel handelsverdrag of officiële handels
missie, die China zou kunnen stijven in
zijn huidige oorlogszuchtige politiek.
Dictator-zoontje. Radames Trujillo, de 31-
jarige zoon van de voormalige dictator
president van de Dominicaanse republiek
is in Authouillet, in Frankrijk, op ver
zoek van de Zwitserse justitie aangehou
den. Hij wordt beschuldigd van oplich
ting, diefstal en misbruik van vertrou
wen. De Zwitserse justitie heeft Frank
rijk om zijn uitlevering gevraagd.
Anti-Franco. Twee reisagentschappen in
Kopenhagen, die zich toeleggen op reizen
naar Spanje, hebben de minister van Jus
titie om speciale politiebescherming ge
vraagd, nadat door onbekenden de ruiten
ingegooid waren en de inrichting bescha
digd was door Molotov-cocktails. In de
afgelopen week hebben alle elf agent
schappen hiervan last en schade onder
vonden.
„Weg!" In de Zuidvietnamese hoofdstad
Saigon hebben 300 studenten, onder ge
joel van „Weg met De Gaulle" en „Weg
met het neutralisme" een Frans oorlogs
monument in het centrum van de stad
omver gehaald.
„Verzetsheld." Het Brusselse socialistische
dagblad „Le Peuple" heeft beweerd dat
de gewezen Duitse militaire bevelhebber
van België in de bezettingstijd, Alexan
der von Falken'nausen, niet, zoals hij zelf
had beweerd, heeft deelgenomen aan
welke anti-Hitier activiteiten dan ook tij
dens de tweede wereldoorlog.
Oud-Hollands. In de Tsjechoslowaakse stad
Brno zijn arbeiders enkele dagen geleden
tijdens werkzaamheden gestuit op da
funderingen van een gebouw. Het bleek
de in 1870 verwoeste Sint Nicolaas-kerk
te zijn, die vroeger gebruikt werd door
in Brno wonende Nederlandse families.
Uitstel-afstel. Krupp, de Duitse staalmag-
naat, zal aan het einde van juli waar
schijnlijk opnieuw een jaar uitstel krij
gen voor het ontmantelen van zijn in
dustrieel imperium. Er bestaat weinig
kans dat het bevel tot ontmanteling ooit
zal worden uitgevoerd.
Njet. Het Russische blad Izvestia heeft op
nieuw gezegd dat Rusland zal weigeren
om zijn bijdragen te leveren aan de ac
ties van de Verenigde Naties in Kongo
en het Nabije Oosten. Het artikel is ge
publiceerd op de vooravond van het be
zoek van secretaris-generaal Oe Thant
aan Moskou.
Poeder. De Cambodjaanse regering heeft
de beschuldiging geuit dat Zuidvietname
se vliegtuigen een vergiftig geel poeder
hebben uitgestrooid boven een aantal
grensdorpen. Tot dusver zouden 76 men
sen aan vergiftiging overleden zijn.
Boycot. Nigeria heeft bepaald, dat staats
burgers uit dat land niet meer naar Zuid-
Afrika mogen reizen.
