Weense arts dr. Humplik:
VEEL ETEN OM TE VERMAGEREN
Schatgravers in
Het Vale Paard
Verteren van veel voedsel
kost voldoende energie
PANDA EN DE MEESTER*LEERLING
Ons vervolgverhaal
mm
Koning Willem I
had er kijk op...
T sjechoslowakije
wil Britse reactor
DINSDAG 25 AUGUSTUS 1964
7
v
Een flpteotirernman
dooi Agutha Christie
r'\f rV'4 i'-
49)
„Ik kom hier vandaag voor het
eerst," legde ik uit, „daarom weet
ik in donker niet precies waar ik
loop. Ik had een zaklantaarn moeten
meenemen."
„Permitteert u mij
De vreemdeling haalde een zaklan
taarn te voorschijn, knipte hem aan
en overhandigde hem mij. Bij het
schijnsel daarvan zag ik dat hij
iemand van middelbare leeftijd was,
met een rond, bol gezichi, een zwar
te snor en een bril. Hij droeg een
donkere regenjas van goede kwaliteit
en deze heer zou niet anders kunnen
worden beschreven dan als het top
punt van fatsoen. Niettemin vloog mij
de gedachte door het hoofd, waarom
hij die lantaarn zelf niet gebruikt had,
nu hij hem toch in zijn zak had
„Aha!" zei ik tamelijk onnozel. „Nu
zie ik het. Ik ben van het pad afge
dwaald!"
Ik stapte weer op de weg en reikte
hem zijn zaklantaarn weer aan. „Nu
kan ik de weg verder wel vinden."
tot u bij het hek bent."
„Maar u.. u was toch op weg
naar Priors Hof?"
„Nee, nee. Ik ga dezelfde richting
uit als u. Eh.. de oprit af. En dan
naar de bushalte. Ik moet de volgen
de bus naar Bournemouth hebben".
„O, juist!" zei ik en liep in de pas
naast hem voort. Mijn metgezel leek
zich helemaal niet op zijn gemak te
voelen. Hij informeerde of ik ook
naar de bushalte ging. Ik antwoord
de dat ik toevallig in de buurt lo
geerde.
Er volgde een zwijgen en ik voel
de de verlegenheid van mijn metge
zel nog toenemen. Hij was een type
dat zich niet graag in een scheve po
sitie geplaatst ziet.
„Hebt u meneer Venables een be
zoek gebracht?" vroeg hij, na een
paar maal kuchen. Ik antwoordde
daarop bevestigend, eraan toevoe
gende: „Ik kreeg de indruk dat u het
zelfde van plan was?"
„O, nee," antwoordde hij. „Nee.
om u de waarheid te zeggenHij
zweeg weer. „Ik woon in Bourne
mouth tenminste in de buurt van
Bournemouth. Ik ben er pas komen
wonen, in een kleine bungalow".
Iets in mijn herinnering raakte nu
op zijn plaats. Wat had ik laatst ook
horen vertellen over een bungalow
in Bournemouth? Terwijl ik me dat
weer voor de geest trachtte te ha
len, begon mijn metgezel, die zich
hoe langer hoe minder op zijn gemak
voelde, zijn hart uit te storten.
„U moet het wel zeer vreemd heb
ben gevondenik geef toe dat het
ook vreemd is.iemand op het ter
rein van een villa aan te treffen,
wanneer deehpersoon in kwes
tie de villabewoner niet eens kent.
De redenen daarvan laten zich niet
zo gemakkelijk uitleggen, maar ik
kan u verzekeren dat er gegronde
redenen aanwezig zijn. Het enige wat
ik zeggen kan is, dat ik, al ben ik
nog maar korte tijd in Bournemouth
gevestigd, daar zeer wel bekend sta.
Ik zou u verscheidene inwoners van
naam kunnen noemen, die persoon
lijk voor mij borg staan. Eigenlijk
ben ik apotheker, maar ik heb mijn
sinds jaren gevestigde apotheek in
Londen overgedaan en ben hier stil
gaan leven, omdat ik deze streek al
tijd heel aantrekkelijk gevonden
hebbuitengewoon aantrekkelijk".
Nu ging me een licht op. Ik dacht
nu wel te weten wie het mannetje
was. Ondertussen ging hij onverdro
ten voort: „Mijn naam is Osbome,
Zacharias Osborne, en zoals ik al zei,
ik hebof liever ik hadeen pracht
van een apotheek in Londenin de
Barton Street Paddington Green.
In de tijd van mijn vader was dat
een uitstekende buurt, maar tegen
woordig is hij helaas erg achteruit
gegaan.. O, ja, erg achteruitgegaan."
Hij zuchtte.
Toen hernam hij: „Dit was toch
het huis van de heer Venables, niet
waar? Hij is een vriend van u, neem
ik aan?"
Ik antwoordde welbewust: „Dat zou
ik liever niet willen zeggen! Ik heb
hem vóór vandaag nog maar één
keer in m'n leven ontmoet. Toen was
ik met vrienden van mij bij hem op
de lunch genodigd".
„Ah, ja.. Ik begrijp het.. Juist,
precies!"
Wij waren nu tot bij het hek van
de ingang genaderd. De heer Osborne
bleef besluiteloos staan. Ik stelde hem
zijn zaklantaarn ter hand. ,Wel be
dankt" zei ik.
„O, geen dank. Het was me een ge
noegen. Ik.Hij wachtte even en
toen vloeiden de woorden hem over
de lippen. „Ik zou niet graag willen
dat u denkt.Ik bedoel, strikt ju
ridisch bevond ik mij op verboden
terrein, dat spreekt vanzelf. Maar ik
geef u de verzekering dat dit geen
uitvloeisel is geweest van alledaagse
nieuwsgierigheid. Het moet een heel
zonderlinge indruk op u hebben ge
maakt. mijn positie.en zeer wel
voor verkeerde uitlegging vatbaar. Ik
zou er dus werkelijk prijs op stellen
de juiste verklaring te geven.om
geen verkeerde indruk bij u achter te
laten".
Ik wachtte maar af. Dat leek mij
de beste houding. Mijn nieuwsgierig
heid al of niet alledaags, was nu ge
wekt. Die zag ik gaarne bevredigd.
De heer Osborne zei een tijdje niets,
maar scheen toen tot een besluit te
zijn gekomen. „Ik stel er werkelijk
prijs op u een verklaring te geven,
meneer..eh.
„Easterbrock. Mark Easterbrook".
„Meneer Easterbrook. Zoals ik al
zei, zou ik graag gelegenheid krijgen
u een verklaring te geven van mijn
ietwat vreemde handelwijze. Als u ten
minste nog een ogenblikje tijd hebt.
Het is van hier maar vijf minuten
wandelen naar de hoofdverkeersweg.
Je hebt daar een vrij behoorlijk ca
feetje bij de benzinepomp, vlak naast
de bushalte. Mijn bus komt pas over
twintig minuten. Wanneer u mij toe
staat u een kopje koffie aan te bie
den?"
Ik stemde toe. Naast elkander liepen
wij de weg op. Nu de heer Osbome
zich min of meer gerehabiliteerd acht
te, babbelde hij gezellig over alle
attracties dje Bournemouth te bieden
had, zijn voortreffelijk klimaat, zijn
concerten en het keurige soort men
sen dat er woonde.
Toen bereikten we de hoofdweg.
Het benzinestation bevond zich op de
hoek en de bushalte was maar even
verder. Het keurige cafeetje was leeg,
met uitzondering van een jeugdig paar
in een hoek. De heer Osborne bestel
de koffie en koekjes voor twee per
sonen. Daarna boog hij zich over het
tafeltje naar mij toe om zijn hart te
luchten.
„Dit gaat allemaal terug op een
rechtszaak, waarover u waarschijnlijk
enige tijd geleden wel in de krant
zult hebben gelezen. Het was niet een
bijzonder geruchtmakende zaak, die
met grote koppen werd opgediend.
als dat tenminste de juiste termen
zijn. Het betrof een pastoor van de
parochie waarin ik mijn apotheek
had. Op een avond is hij van achteren
besprongen en gedood. Zeer bedroe
vend. Zulke dingen gebeuren tegen
woordig véél te dikwijls. Hij was, ge
loof ik, een voortreffelijk mens al
behoor ik zelf dan niet tot de rooms-
katholieke kerk.
Maar hoe het zij. ik moet een ver
klaring geven waarom ik in deze zaak
zo'n bijzonder belang stel. Er is toen
een oproep verschenen van de politie,
dat iedereen zich moest aanmelden die
pastoor Gorman op de bewuste avond
nog gezien had. Toevallig had ik die
avond in de deur van mijn apotheek
gestaan en hem omstreeks 8 uur voor
bij zien komen. Op korte afstand ach
ter hem aan liep een man wiens uiter
lijk van de mensen in mijn geheugen
te prenten. U zou dat een liefhebberij
van me kunnen noemen, maar ik heb
in zaken ondervonden dat de mensen
het bijzonder weten te waarderen,
wanneer je hun gezicht herkent. In
elk geval, ik kon aan de politie een
duidelijk signalement opgeven. Men
bedankte mij en daar was de zaak
mee af.
(Wordt vervolgd)
'nstant-
vertalingen
in de
schouwburg
DE NIEUWSTE service voor buiten
landse schouwburgbezoekers is een ver-
taalinstallatie die door het Westminster
Theatre in Londen is aangeschaft. Tege
lijk met zijn toegangsbewijs kan men aan
de kassa tegen een geringe vergoeding
een transistor-ontvangertje met oortele
foons huren, via welke tijdens een toneel
voorstelling de dialogen direct vertaald
worden in naar keuze Frans, Duits, Por
tugees, Italiaans en Nederlands. Twee of
meer tolken, die in geluidsdichte cellen
achter het toneel opereren, beluisteren de
Engelse dialoog en vertalen deze direct
in de gewenste vreemde taal, welke ver
talingen vervolgens via kleine zenderunits
naar de transistor-ontvangers van de
schouwburgbezoekers gerelayeerd worden.
HET NIEUWE systeem, dat 25.000
gekost heeft, kan totnogtoe een vijftigtal
bezoekers bedienen. Uitbreiding van het
aantal ontvangertjes wordt reeds overwo
gen. De installatie, ontworpen door in
genieurs van het Philipsconcern, heeft en
kele maanden geleden proefgedraaid tij
dens een opvoering van het toneelstuk
„Through the Garden Wall" van Peter
Howard, een der belangrijkste propagan
disten van Morele Herbewapening. Die
voorstelling werd bijgewoond door een
aantal Zwitserse artsen, deelnemers aan
een medisch congres in Londen. Enkele
van deze proefpersonen, toegerust met
een vertaal-ontvanger, ziet men op de foto.
Zij konden kiezen uit een Franse of een
Duitse vertaling en waren opgetogen over
de resultaten. Sindsdien zijn diverse groe
pen buitenlanders in het Westminster
Theatre toneeluitvoeringen in „instant"-
vertaling komen genieten.
WENEN Dr. Heinz Humplik te Wenen
heeft een nieuwe manier uitgevonden on
te vermageren. De vijftigjarige dokter gaa
uit van de theorie, dat het verteren va,
voedsel energie kost, dat het lichaam di.
energie onttrekt aan zijn overtollig ve.
en dat men dus grote hoeveelheden moe.
eten, als men wil afvallen. Hij legt ei
daarbij de nadruk op, dat het ook var.
belang is wat men eet en dat men niet
op eigen houtje te werk moet gaan, maar
zich onder permanent medisch toezicht
moet stellen.
Humplik voert indrukwekkende getui
gen voor de juistheid zijner theorie aan.
Dr. Rikhard Neuhold, lector aan de univer
siteit, verklaart van 99 tot 91 kilo te zijn
afgevallen, dr. Rudolf Waechter, een tand
arts kwam van 92 op 78 kilo en de
vrouwelijke dokter Lena Battista verloor
acht kilo en weegt nu 73 kilo.
Wat moet men nu volgens dr. Humplik
eten om slank te worden?
Voor het ontbijt: op zijn minst een
half pond ham en vijf hardgekookte eieren
met tomaten, groene paprika's, rapen,
mosterd en meidcorn- of pepermuntthee.
Als „hapje er tussendoor: vier tot acht
pond fruit.
Voor de lunch: een pond gegrilleerd
vlees met een portie groene sla, aange
maakt met olie.
Tegen theetijd: sinaasappelen, peren of
appels.
Voor diner: vlees en groene sla „tot
men niet meer kan".
Een der patiënten van Humplik, de tand
arts Georg Weinlaender, vertelde dat hij
na zes weken naar zijn kleermaker moest
om zijn pakken te laten vermaken omdat
hij zoveel was afgevallen.
„Ik voel me heerlijk", zo verklaarde hij.
Volgens dr. Humplik is er een een-
oudige verklaring voor deze verschijn-
elen. „Men moet „operationeel" eten",
.gt hij uit. „Als het organisme een grote
oeveelheid voedsel te verwerken krijgt,
.al het veel energie nodig hebben om
iet te verteren, soms meer dan het voedsel
jevat en deze energie wordt onttrokken
aan de vetreserves.
„Om dit te bereiken, moet men het
voedsel selecteren. Een ei bijvoorbeeld
levert 80 calorieën, maar het maakt een
groot verschil of men het rauw eet of
hard gekookt. Het rauwe ei eist niet veel
activiteit van maag en ingewanden en
zodoende worden de 80 calorieën voor het
grootste deel „opgepot". Maar een hard
ei eist veel actie en dus energie en er
zullen weinig calorieën overblijven. Daar
om zou men een hard gekookt ei een
onrationeel soort voedsel kunnen noemen".
Humplik voegde hieraan toe, dat het
zelfde geldt voor rauwe sinaasappelen,
8. „Ik ben een jonge, ondeugende Dongadil," bekende
het ventje. „Ik moet afleren om reuzen te plagen. Maar
ze zijn ook zo dom. Altijd lopen ze achter dwaallichtjes
aan, ook al eindigen ze in een moddersloot. En ze
schrikken zo grappig bij een pits of wets." „Wat?" zei
Panda. „Pits? Wets?" „Ja," antwoordde Dongadil schul
dig. „Ik heb pits en wets bij ze gefupt en zelfs plaud!
Daarom moet ik nu in hun land een straftijd doormaken.
Ik was wel bang toen ik in het grensgebied kwam van
mist en grote maan om op de meester te wachten. Maar
v bent gelukkig niet zo streng als ik had gedachtU
maakt zelfs grapjes. Zal mijn straftijd lang duren, mees
ter?" „Het is nu eerst slaaptijd," zei Panda geeuwend.
Hij had het opgegeven om uit het vreemde gebabbel
van het ventje wijs te worden. En het enige, wat hij nu
nog verlangde, was rust. De mist hing als een grijs gor
dijn voor de grot, zacht verlicht door de volle maan. En
in die grijze sluiers schenen zich vreemde figuren te be
wegen. Ook meende Panda een zacht getingel te horen
als van kleine klokjes en ijle roepende stemmetjes:
„Dongadil! Dongadil! Waar ben je?! Het was niet echt!
Dongadil, kom terug! De mist trekt op, de maan gaat
onder, de grens gaat dicht! Dongadil! Dongadil!"
Koning Willem I heeft al heel vroeg
de antecedenten van de Zuidamerikaanse
bevrijder Simón Bolivar juist getaxeerd.
Toen in feite nog niemand zijn aspiraties
in de gaten had, stuurde koning Willem I
reeds een persoonlijke waarnemer naar
Venezuela met de opdracht „Hou die
kerel maar eens goed in de gaten
Dit is gebleken uit het speurwerk in Ne
derlandse archieven naar geschriften van
en over Bolivar. Prof. dr. C. F. A. van
Dam, directeur van het Spaans, Portugees
en Ibero-Amerikaans Instituut van de
rijksuniversiteit in Utrecht, heeft dit
speurwerk verricht op verzoek van de his
toricus dr. Pedro Grases uit Carócas, die
betrokken is bij de voorbereiding van een
nieuwe, thans volledige uitgave van de ge
schriften van Simón Bolivar,
In 1967 is het 400 jaar geleden dat de
hoofdstad van Venezuela Caracas, werd
gesticht. De regering van de republiek
heeft besloten, dit vierde eeuwfeest met
grote luister te vieren. Aan verschillende
wetenschappelijke instellingen buiten Ve
nezuela werd gevraagd „Bolivariana" of
andere documenten over de Venezolaanse
vrijheidsstrijd te vergaren. Het Utrechtse
instituut van prof. Van Dam ging daartoe
onder meer eens pluizen in het algemeen
rijksarchief in Den Haag. Een groot aan
tal belangwekkende documenten werd ge
vonden. Zelfs bij het Spaans, Portugees en
Ibero-Amerikaans Instituut heeft men er
nog heel wat uit kunnen leren, met name
over de vooruitziende blik van koning
Willem I.
Dr. Grases heeft onlangs een bezoek aan
ons land gebracht en de gevonden docu
menten bekeken. Hij was daar heel con
tent mee. Ze zijn nu onderweg naar Vene
zuela. De brieven worden in de grote her
denkingsuitgave verwerkt, de overige do
cumenten worden elders verwerkt. De voor
ons land nieuwe historische bijzonderhe
den worden binnenkort gepubliceerd in de
„West-Indische Gids".
die rationeler zijn dan sap, en op olie
die een soep vet maakt, maar „niet
rationeel" is wanneer zij wordt gebruikt
in grote hoeveelheden groene sla.
„Een enkel hard gekookt ei en een en
kele sinaasappel vormen echter slechts
een minimale belasting van het spijs
verteringsapparaat. Als men zijn vetreser
ves wil verbruiken, moet men grote hoe
veelheden tot zich nemen van voedsel,
dat voor zijn vetlaag veel energie vor
dert".
Het is zeer noodzakelijk dat de hoeveel
heden „niet-rationeel" voedsel buitenge
woon groot zijn. Een patiënt die niet meer
„niet-rationeel" voedsel eet dan een hoe
veelheid, die 2500 calorieën bevat, valt niet
af integendeel, hij komt aan.
Mensen die zich aan dit „dieet" onder
werpen. moeten beginnen met ongeveer
6.000 calorieën per dag te eten. „Zodra
het lichaam zijn reserves moet gaan aan
spreken, verliezen de patiënten hun eet
lust en zij kunnen nauwelijks begrijpen
hoe zij vroeger met smaak grote hoeveel
heden voedsel hebben kunnen verorberen".
Humplik, die zijn theorie in verschei
dene medische organen heeft gepubliceerd,
is zestien jaar geleden op de gedachte
van de nieuwe vermageringsmethode ge
komen en heeft er sindsdien voortdurend
aan gedokterd. Hij zegt dat alle ver-
mageringsdiëten nauwelijks ooit een blij
vend resultaat hebben en dat zij meestal
een belasting voor de geest betekenen.
Hij beweert dat zijn patiënten hun nieuw#
gewicht behielden ook als zij terugkeer
den tot hun oude eetgewoonten.
„Als iemand twee of vier pond aankomt,
behoeft hij slechts drie dagen grote hoe
veelheden „niet-rationeel" voedsel te gaan
eten en hij zal zijn normale gewicht heb
ben herkregen".
Op de grondslag van het gemiddelde
gewichtverlies van zijn patiënten heeft
hij het volgende overzichtje opgesteld:
Gewichtverlies na drie dagen: 1,87 kg.;
na een week: 2.45 kg; na twee weken
3,17 kg; na vier weken: 4,90 kg; na 18
weken: 15 kg.
LONDEN (AP) Evenals Roemenië heeft
Tsjechoslowakije Groot-Brittannië gepolst
over de mogelijke aankoop van een kern
energie-centrale. Een dergelijke reactor
kost 294 tot 490 miljoen gulden.
Op het ogenblik geldt nog een geallieerd
verbod voor de levering van deze reacto
ren aan communistische landen. Maar Brit
se ministers hebben gezegd dat zij er voor
zijn deze beperkingen te wijzigen als door
de communistische landen de garantie
wordt gegeven dat deze uitsluitend voor
vreedzame doeleinden gebruikt worden.
Hebt u wel eens ge
graven naar verborgen
schatten? Zo niet, dan
hebt u als kind misschien
toch wel gehoopt nog eens
op een verborgen schat te
stuiten. Voor twee weg
werkers is die kinder
droom deze week werke
lijkheid geworden. Zij
groeven tijdens werk
zaamheden in de ge
meente Hartford bij Hun
tingdon 1108 oude muntc
op die een waard
vertegenwoordigden va
ruim 55.000 gulden. Som
mige munten zijn mee
dan 500 jaar oud. Volgens
de wet is de Kroon eige
naresse van de munten,
maar de waarde mogen
de vinders samen delen.
De fortuinlijke gravers
zijn de 55-jarige Cyril
Agger en de 45-jarige
Claude Hart. Zij hebben
irsloten het vindersloon
delen met twee colle-
a's die bij hen in de
p'oeg zaten.
Op de achtergrond: Cy
ril Agger kijkt aandach
tig toe terwijl de gemeen
te-archivaris de munten
voor een jury op tafel uit
telt.
