Kleine Havasupai-lndianen
kregen
door de
M lucht
nieuwe
school
thuis
bezorgd
k
JSïit
i
ra
Marinevliegers brachten boeken en
bouwmateriaal naar eenzame canyon
1=
Jï&i .9
fsiiïilili i i
ZATERDAG 12 SEPTEMBER 1964
Erbij
PAGINA VIJF
■Km
i-
IN DE afgelegen Hava-
supai-Canvon, in de Ameri
kaanse staat Arizona, wonen
200 Havasupai-lndianen.
Hun reservaat heeft de beste
natuurlijke bescherming die
men zich denken kan. De
Canyon-vallei is namelijk
omgeven door steile rots
wanden en van buiten af al
leen toegankelijk via een
smal en bochtig pad, dat in
het gebergte is uitgehakt en
dat alleen begaanbaar is voor
muilezels en paarden. Wie
op de rug van zo'n rijdier de
afdaling maakt een afstand
van meer dan twintig kilo
meter, van de top der „mesa"
tot in het dal, die moet wel
sterke zenuwen hebben,
want de tocht voert langs
diepe afgronden en steenslag
is er geen zeldzaamheid. Er
is dan ook weinig contact
met de buitenwereld en de
Havasupai zelf leven nog
goeddeels zoals ze dat al
sinds generaties doen: primi
tief en zonder veel „zege
ningen" der beschaving te
kennen.
Ilil
.'IMS:; 'i
-
m -mm
i r
ER WAS natuurlijk een school
voor de kinderen, maar dat simpele
houten gebouwtje moest ruim acht
jaar geleden gesloten worden omdat
het goeddeels verrot was. Sindsdien
hebben de leerplichtige kinderen al
leen des zomers onderwijs genoten
in een school die vele tientallen mijlen
van hun woonplaats verwijderd was,
en waar zij ten dele intern waren, ten
dele bij vreemden waren onder
gebracht.
's Winters echter wilden de Hava
supai hun kinderen niet buiten het
stamverband laten leven en zo ge
noten de kleintjes in de wintermaan
den een ononderbroken vakantie.
LANG IS ER geplust en gediscus
sieerd wat er met deze kinderen ge
beuren moest. Reparatiemateriaal
voor de school kon onmogelijk langs
het smalle rotspad worden aange
voerd, maar tenslotte vond men een
oplossing. Amerikaanse marinevlie
gers werden gerecruteerd om met
vijf helikopters bouwmateriaal en
leermiddelen naar de Canyon te
brengen. Het werd een complete
luchtbrug en niet eens een ongevaar
lijke, want in de verraderlijke val
winden die soms langs de steile rots
wanden woeien, hadden de piloten
moeite genoeg om hun last van vaak
honderden kilo's planken, balken en
stenen veilig aan de grond te zetten.
ER WERDEN 21 van zulke vluch
ten gemaakt en toen was het karwei
voltooid. Walapai-Indianen van de
mesa hielpen hun Havasupai-broe-
ders bij de herbouw van de school en
nu roept in de Canyon rond de
blauwe rivier, die uitmondt in de
Colorado-rivier en de Grand Canyon,
de schoolbel de jeugd weer tot de
arbeid, de lessen en het huiswerk. De
37 marine-officieren, die bij deze
„operatie-vliegende school" geholpen
hebben, zijn door de dankbare In
dianen benoemd tot ereleden van de
Havasupai-stam.
Rechtsboven: de helikopter is geland en een fikse vracht wordt uitgeladen.
Het moeilijkst te vervoeren was een grote watertank (inzet).
Linksboven: Luitenant-kolonel William R. Duncan toont een Indiaanse
kleuter een prentenboek: een van de grote stapels leerboeken die zijn
piloten naar de Havasu-vallei brachten.
Daaronder: Marine-officieren en employés van de Dienst voor Indianen-
zaken slepen in broederlijke samenwerking het materiaal voor de school
naar de bouwplaats.
Linksonder: Havasupai-squaw Lucy Grounds en haar baby kijken ver
wonderd naar de metalen vogels die aan- en afvliegen langs de steile
rotswanden.
Rechtsmidden: Luitenant-kolonel Duncan, leider van de operatie, is zojuist
tot erestamlid benoemd door stamhoofd Lee Marshall. Als teken van
zijn hoge waardigheid houdt de marineman een pijl tussen de tanden.
Rechtsonder: Havasupai-„vrachtrijder" Bert Jones maakte honderden
malen op zijn paard de gevaarlijke afdaling langs het bergpad. Maar dit
vliegtuig vond hij toch wel het einde. „Mijn zoon, hij piloot worden!",
beloofde Bert de marinemannen.
■H
NflHÉNK^
H
.w.\
