VAN DAG TOT DAG
GOUDEN
FICTION
Voor r<*2®1716
t een
stijl
FS schoot in 1964 69 satellieten ruimte in
Luthuli ziek
Het grauw
«i'.r Si
Wereldnieuws
r
^6#
Verkouden?
Nieuwe huurlingen
voor Kongo
Op d*
<~Praatótoel
Pure„»et^0 a'°
i*
DONDERDAG 28 JANUARI 1965
I
3
Wij weten,
waarvan verloofden
houden
CLAUDIA
VERLOVINGSRINGEN
l
-en melange van tuurzuiver
Een uitgelf®"" rVjPi zacht en
En geen 10 9
M. Mok
Arabische conferentie
in Cairo verwacht
Rillerig? Onprettig?
Pas dan op!
Neem bijtijds 'ASPRO'.
'ASPRO' bevat alles om Uw
verkoudheid snel en doel
treffend te bestrijden.
Staat Indonesië op het punt zijn „Rubi
con over te steken" om zich aan de zijde
van communistisch China te scharen?
Premier Tsjoe En Lai heeft het besluit
van president Soekarno zijn land uit de
Verenigde Naties terug te trekken uiter
aard in weinig minder dan juichende ter
men onderschreven. Andere vooraanstaan
de communistische Chinezen, waaronder
de opperbevelhebber van de strijdkrach
ten, hebben zich uitgeput in het zoeken
gvan vleiende termen om hun bewonde
ring voor de vooruitziende besluitvaardig
heid van het Indonesische staatshoofd on
der woorden te brengen.
Dr. Soebandrio, de Indonesische minister
van Buitenlandse Zaken, voert sedert ruim
een week op het hoogste niveau in Peking
besprekingen.
Over de aard van het overleg en de
terreinen die het bestrijkt is tot nu toe
weinig uitgelekt dat houvast geeft. Maar
het wordt wel duidelijk dat de onderhan
delingen heel wat meer beogen dan het
nog nauwer aanhalen van de reeds zeer
vriendschappelijke betrekkingen tussen
Peking en Djakarta.
Misschien wordt in Peking gepoogd de
doeleinden van de Chinese Volksrepubliek
in de Deltalanden van Zuidoost-Azië en
die van Indonesië ten aanzien van de Fe
deratie Maleisië militair met elkaar in
overeenstemming te brengen.
Dat in dit opzicht in de Chinese hoofd
stad plannen worden gesmeed, lijkt nog
waarschijnlijker nu Indonesië zijn troepen
macht rond de grenzen van Serawak en
Sabah op Borneo in koortsachtig tempo
aan het versterken is. Op Borneo zouden
de Indonesiërs kunnen besluiten voor
zover het terrein zich daartoe leent tot
een openlijke strijd over te gaan.
De vrees voor een gemeenschappelijk
gewapend Chinees-Indonesisch optreden in
Zuidoost-Azië blijkt ook in Australië gro
ter te worden. De Britse regering heeft
kernbommenwerpers naar Australië ge
dirigeerd. Het motief is officieel dat die
vliegtuigen meedoen aan een oefening die
begin februari in het gebied van Darwin
door de Australische luchtmacht wordt ge
houden. Maar hun aanwezigheid in dit ge
bied heeft een strategische betekenis die
men in Djakarta heel goed begrijpt. Of
Soekarno zich echter door die bommen
werpers zal laten afschrikken, is de vraag.
Hij maakt de indruk dat hij zijn droom,
een groot Indonesië, zal blijven najagen
zonder zich te bekommeren om de ge vol
gen die dit voor zijn volk en de wereld
kan hebben.
Advertentie
Natuurlijk van elkaar, maar toch ook
van heel mooie aparte ringen, die
ze trots aan iedereen kunnen laten
zien
Een enigszins vreemd aandoend gerech
telijk vonnis is dezer dagen uitgesproken
tegen de uitgever van het communistische
dagblad „De Waarheid", welk blad tot een
overigens niet zeer hoge schadevergoeding
is veroordeeld wegens belediging, c.q. aan
tasting van eer en goede naam van een.
ter dood veroordeelde doch begenadigde
verrader van een Apeldoornse verzets
groep. „Eer en goede naam" klinkt in dit
verband een beetje pijnlijk, tepeer waar
het verraad van de beledigde indertijd
vijf mensenlevens heeft gekost.
,De Waarheid" heeft hiermee ervaren,
dat de waarheid niet altijd mag worden
verteld, vooral niet in termen die aan dui
delijkheid niets te wensen overlaten: de
verrader werd door het communistische
blad namelijk „Judas van de S.D." ge
noemd. Hij was door de Duitse politie
voor zijn verraad betaald.
Communist of niet, een journalist moet
blijkbaar zijn woorden wel heel voorzich
tig kiezen om door zijn waarheden niet in
conflict te komen met de blinde vrouwe
Justitia, die na de gebeurtenissen tijdens
de Tweede Wereldoorlog nog even blind is
als voordien. Als men nu bovendien nog
leest dat de veroordeling van het blad ge
schiedde omdat de publikatie kennelijk
niet bedoeld was om het algemeen belang
te dienen, dan wordt men als publicist nóg
voorzichtiger. Als alle nog levende en vrij
rondlopende oorlogsmisdadigers van diver
se nationaliteit zich van hun eer en goede
naam bewust worden, kan men nog wat
beleven.
Onze onkreukbare justitie treft in geen
geval enige blaam, want ook de heren en
dames verraders en kampbeulen moeten
van het recht opaan kunnen. Maar het is
misschien toch wel goed dit nog eens uit
drukkelijk vast te stellen, om het vertrou
wen in de justitie niet beschadigd te zien
worden door een als hierboven geciteerde
uitspraak. Waarmee we ook nog zeggen
willen dat we deze korte beschouwing vol
komen in het algemeen belang hebben ge
schreven.
Toevallig wordt nu ook nog bericht, dat
in april de geschiedenis van de jodenver
volging in ons land zal worden gepubli
ceerd in een lijvig boekwerk van twee
delen, uitgegeven door het Rijksinstituut
voor Oorlogsdocumentatie. „Eer en goede
naam" van vele jodenhaters, jodenbeulen
jodenmoordenaars en jodenverraders ko
men dan in het juiste, schrille daglicht te
staan. Het is duidelijk dat onze toch al blin
de vrouwe justitia daarbij ook nog 'n oogje
dicht zal moeten doen, opdat die waarheid
(beschreven door dr. Presser) in ieder ge-
van ongehinderd en tenvolle zeer, zéér
in het algemeen belang zal kunnen wor
den verbreid.
Advertentie
>y
ïïyïy-
WASHINGTON (AP) De Amerikaan
se president Johnson heeft gisteren ge
zegd dat in het Amerikaanse nationale
ruimtevaartprogramma „belangrijke stap
pen zijn gedaan in een zeer korte spanne
tijds en dat er nog meer zullen komen."
„Wij verwachten de maan te kunnen
onderzoeken en hem niet alleen te fotogra
feren," aldus Johnson in een brief aan het
Congres waarin hij een overzicht gaf van
de aktiviteiten op lucht- en ruimtevaart-
gebied in 1964.
„Wij zijn ook van plan planeten te on
derzoeken en in kaart te brengen. Wij zul
len onze laboratoria op aarde uitbreiden
tot ruimtelaboratoria en onze nationale
krachten in de ruimtelijke dimensie in
zetten." Johnson zei dat de Amerikaanse
bedoelingen blijven zoals zij tot uitdruk
king zijn gebracht in de eerste dagen van
het rüimtetijdperk:
„Wij zijn vastbesloten van de ruimte
een middel tot de vrede te maken en wij
nodigen alle mensen uit zich bij ons aan
te sluiten".
Johnson zei dat de vorderingen in 1964
„tot dankbaarheid stemmende en bemoe
digende voortekenen zijn voor de over
winningen en de goede dingen die op
komst zijn bij de nationale inspanning om
de grenzen van de ruimte te onderzoeken.
Hoewel deze grootse onderneming nog
jong is, zijn wij er in het afgelopen jaar
mee begonnen het potentieel ervan in ons
leven op aarde te realiseren."
In het rapport werd gemeld dat in 1964,
dat „numeriek het meest succesvolle
jaar" werd genoemd, de Verenigde Staten
69 nuttige ladingen in de ruimte hebben
gebracht waardoor het totaal aantal in de
ruimte geschoten satellieten sinds het be
gin van de ruimtevaart zeven jaar ge
leden tot 248 werd opgevoerd. De Verenig
de Staten zonden ook vier satellieten naar
de maan, de planeten of de zon waardoor
dit totaal tot tien werd opgevoerd.
Hoewel de Verenigde Staten veel hebben
bereikt voor hun doel het leiderschap in
de ruimte in 1964 te veroveren, heeft hun
belangrijkste concurrent niet stilgezeten:
De Sovjet-Unie heeft met succes een drie
mans ruimteschip in een baan gebracht
en zond ook een ruimtevaartuig op weg
naar Mars en verhoogde voorts zijn aan
tal satellieten in de ruimte in het. afge
lopen jaar met 112 percent.
JOHANNESBURG (AP) Een familie
lid van Luthuli, heeft woensdag verklaard,
dat de 67 jaar oude Afrikaanse Nobelprijs
winnaar wordt behandeld voor een ziekte
van onbekende aard.
Het departement van Justitie heeft
Luthuli toestemming verleend zijn kleine
boerderij te Groutville in de provincie Na-
tal te verlaten om een arts in Durban te
bezoeken.
Luthuli heeft onlangs weer geklaagd
over zijn hart. Krachtens de wet tot on
derdrukking van 't communisme heeft het
departement van justitie de bewegings
vrijheid van de bejaarde Luthuli beperkt
tot het gebied rondom zijn boerderij.
Welsprekende steunpilaren
Vit een artikel van een taaldeskundige
heb ik zojuist vernomen dat een mens
aan driehonderd woorden niet genoeg heeft
om zich door het leven te slaan. Dat het
wel zou zijn, is een fabeltje, ontstaan in
de vorige eeuw. Blijkbaar heeft men des
tijds mensen met geringe uitdrukkings
middelen gerust willen stellen door hun te
verzekeren dat ze zich best verstaanbaar
konden maken. Van deze troost zijn ze
nu dus beroofd. Deze sombere situatie
wordt er niet vrolijker op, als we verne
men wat een commissie die op verzoek
van de Nederlandse Onderwijzersvereni
ging aan het werk is gegaan, over de
mondelinge en schriftelijke taalbeheersing
van het Nederlandse volk te vertellen
heeft. De commissie, aangevoerd doof een
Leidse professor, is namelijk tot de con
clusie gekomen dat bij de overgrote meer
derheid van een behoorlijk uitdrukkings
vermogen geen sprake is. En doordat de
mensen hun gedachten niet onder woorden
kunnen brengen, gaat er een enorme hoe
veelheid intellect verloren, terwijl intel
lect toch iets is dat wij in ons machine
tijdperk dringend nodig hebben, willen we
niet achterop raken.
Dat Nederland hierdoor in de internatio
nale wedijver inderdaad achterblijft, lijkt
me overigens zeer de vraag. Het is moei
lijk oordelen over taalgebieden waarmee
men niet zo goed vertrouwd is als met het
eigene, maar er is geen enkele reden om
aan te nemen dat de gemiddelde ment
van buiten onze grenzen zich zoveel beter
van de tong en de pen weet te bedienen
dan de gemiddelde Nederlander. Natuur
lijk kan dat geen reden zijn om bij de
pakken neer te zitten, maar hoe krijgt
men die pakken van de grond?
Het ligt voor de hand het onderwijs
aansprakelijk te stellen en het te wijzen
op zijn dure plicht jongelui af te leveren
die even vlot met hun moedertaal als met
een bromfiets kunnen omgaan. Maar dan
zal men toch moeten beschikken over een
onderwijzers- en lerarencorps dat zelf de
ze vaardigheid bezit. Dat daaraan het een
en ander ontbreekt, lijkt mij, gezien de
bevindingen van de commissie, niet on
waarschijnlijk. Men zou dus moeten be
ginnen met het onderrichten van de toe
komstige docenten. Daarvoor zijn weer
andere docenten nodig, die uiteraard mees
ters in het gebruik van de taal dienen te
zijn. Maar hoe verwerven zij dit mees
terschap?
Ik ben zo vrij deze vraag onbeantwoord
te laten, want anders zouden we in een
vicieuze cirkel belanden. Voordat we, dui
zelig van deze problematiek, tegen de
grond slaan, veroorloof ik me een moge
lijke uitweg aan te duiden en wel het in
voeren van een leervak, welsprekendheid
genaamd. Welsprekendheid, het in ronde,
regelrechte woorden uiten van opinies en
gevoelens, past misschien niet zo erg bi)
de Nederlandse volksaard. Maar die aard
zal enigszins omgebogen moeten worden,
men zal moeten leren dat de heldere
gedachte alleen gediend kan worden door
het heldere woord en niet door het gebrek
kige of stuntelige woord dat dikwijls een
produkt is van valse schaamte.
Wordt mijn gedachte verwerkelijkt, 'dan
gaan wij een tijd tegemoet van voor de
vuist weg, met strakke logica redenerende
mensen, bevrijd van angst voor hun eigen
stem, welsprekende steunpilaren van het
intellect.
Zo uniek,
goud
U weet het
zo apart, zo puur edel
adviseert u goed.
grote houtstraat 49
het huis met het carillon
telefoon 2 00 49
LEOPOLDSTAD (Reuter) Een nieu
we lichting van ongeveer vierhonderd
blanke vrijwilligers voor Kongo is in op
leiding in de militaire basis Kamina in
Katanga. Dat heeft een reiziger die woens
dag in Leopoldstad arriveerde gezegd.
Van deze mannen zijn ongeveer 250 uit
Zuid-Afrika en Rhodesië afkomstig. De
overigen komen uit Frankrijk, België,
Duitsland en Turkije. Verwacht wordt
dat zij de huurlingen die na afloop van
hun contract naar huis terugkeren, zullen
vervangen.
AMMAN (AP) Verwacht wordt, dat
ln februari in Cairo een topconferentie van
de Arabische wereld zal worden gehouden
ter bespreking van de herhaalde Israëli
sche dreigementen tot verstoring van de
Arabische waterplannen.
Er valt grote diplomatieke activiteit in
de Jordaanse hoofdstad te constateren
Minister-president Bahjat Talhouni heeft
dinsdag gesproken met de ambassadeurs
van Egypte, Syrië en Libanon en verder
heeft de minister van Buitenlandse Zaken
Kadri Toukan belangrijke besprekingen
gevoerd met de ambassadeurs van de
Verenigde Arabische Republiek en Irak.
Koning Hoessein heeft maandag alle in
Amman geaccrediteerde diplomatieke
Arabische vertegenwoordigers in audiëntie
ontvangen.
Ofschoon wij, eerzame bur
gers in een tamelijk fatsoen
lijke samenleving, door onze
naasten meestal „meneer" en
„mevrouw" of minzamer
„Jan, Piet of Klazina" wor
den genoemd, heten wij allen
tezamen „het volk" of „de
massa". Dat zijn termen die
naar mijn gevoel zo weinig
mogelijk moeten worden ge
bruikt, omdat zij een sfeer
van onderdanigheid en wil
loosheid oproepen, die niet in
overeenstemming is met de
werkelijkheid. Wie noemt ons
bij voorkeur „het volk"? In
vroeger tijden waren het de
absolute vorsten met hun ver
heven hofhouding, die zich in
de meeste gevallen op deze
wijze uitlieten over de grau
we substantie waarboven zij
gesteld waren. Vandaar die
nog onterender term „het
grauw", dat volgens de ge
schiedenisboeken zich voorna
melijk bezighield met mor
ren, opdringen, hooggeplaat-
sten vermoorden en juichend
samenstromen. Het is een
moeilijke operatie geweest,
de gunstelingen der goden op
hun gouden tronen ervan te
doordringen dat het grauw uit
echte, levende, zelfstandig
denkende mensen bestond.
Iemand als Lodewijk de Zes
tiende bijvoorbeeld heeft die
operatie niet eens overleefd
en op tal van plaatsen in de
wereld heeft het grauw zelf
zeer hardhandig de rollen
omgekeerd.
Desalniettemin wordt er ook
heden ten dage meermalen
nog gesproken over en ge
dacht aan „het volk". De
moderne uitdrukking is „de
massa" maar de gevoels
waarde van die termen ligt
gelijk. Het is een gevoels
waarde waarover wij, indien
wij enige zelfbewustheid heb
ben, zeer treurig moeten zijn.
Het is niet de bedoeling onzer
samenleving om een dikke
streep te trekken tussen klei
ne, selecte groepjes hoog
waardigheidsbekleders en de
rest. Die rest, de massa, het
publiek, het volk, het grauw
of hoe men d)ie menigte wil
noemen, bestaat uit aparte
mensen en al die mensen zijn
stuk voor stuk in hun kring
en functie evenzeer hoog
waardigheidsbekleders. Een
hoge waardigheid bekleden is
namelijk niet gelegen in de
aard of het gezag van het
ambt, in het bezit of de
macht, maar in het menszijn.
Wie persoonlijkheid heeft en
deze doet gelden in zijn be
trekkingen met zijn medemen
sen, bekleedt de hoogste
waardigheid die op aarde
mogelijk is, namelijk het
mens zijn. Mens zijn met een
gezond, logisch redenerend
verstand, een goede wil en
een adeldom van civilisatie.
Verder: niets.
Dat is een stelling waar
aan velen onzer tijdgenoten
nog niet of nauwelijks gewend
zijn. De democratie, wat dat
dan ook in feite wezen mo
ge, heeft misverstanden op dit
gebied niet kunnen ophelde
ren. Meer nog, vele zoge
naamde dienaars dezer demo
cratie gedragen zich alsof zij
op een mystiek tapijt zweven
boven een grijze, kleverige
en rommelige massa, die al
leen maar wenst in beddingen
geleid te worden om te kun
nen afvloeien naar de zee der
eeuwige vergetelheid.
Maar zo is het nu toevallig
ook nog eens een keertje niet.
Er is namelijk niet alleen een
feitelijk, maar ook een zeer
wezenlijk en elementair ver
schil tussen het gezag van
vroeger en het gezag van nu.
Het gezag van vroeger was
een gezag uit het nevelige
wonderland van de Olympus,
waar de goden troonden bo
ven de mensen. Die goden
spraken en dachten evenzeer
over „het grauw" als de hof-
edelen uit voorbije eeuwen
dat deden ten aanzien van het
samengeklonterde gedijsem in
dorpen en steden. Die goden
speelden en hannesden met
dat volkje in het aardse dal
op een wijze, die sterk aan
tijdverdrijf deed denken: zij
smeten met bliksem en ver
derf, lieten zich verbidden en
vereren, bleken gevoelig voor
streling hunner ijdelheid en
vooral: zij hadden hun voor
keuren.
Zij hadden hun lievelingen
op aarde, die zij verhieven
boven de massa en bekleed
den met macht en gezag. Zij
rustten deze uitverkorenen uit
met de erfelijke genade en
aardse middelen, nodig om
macht en gezag te handha
ven, maar niet altijd met vol
doende mensenliefde en ver
stand om dat handhaven te
doen strekken tot wat meer
levensvreugde der onderda
nen. De goden vergisten zich
vaak. Het merkwaardige ech
ter was, dat zij die vergissin
gen dikwijls eeuwenlang con
sequent doorzetten en zich
dan zelfs niet zeer bekommer
den om het lot van hun lieve
lingen.
Want bidden of smeken
heeft nooit een edel hoofd van
galg of guillotine gered. En
zoveel edele hoofden zijn ge
vallen als definitief einde van
edele geslachten, dat tenslotte
het gezag steeds meer van
onderop dan van bovenaf
diende te worden gerecru-
teerd.
De democratie, de regering
des volks, heeft gebroken met
de Olympus en daarvoor de
politieke partijen, de kaderop
leidingen, de algemene ver
kiezingen en de parlementen
ingevoerd. Het grauw werd
steeds minder grauw. Het ging
zich onderscheiden in groe
pen, later in individuen, en
heden ten dage is duidelijk te
zien dat het uit afzonderlijke
mensen bestaat.
De gezagsdragers van van
daag komen niet afgedaald
van de berg der goden, maar
kruipen omhoog uit de massa
en worden door de bereidwil
lige armen der gewone men
sen op hun zetel geheven. De
regering des volks, vertaald
als de regering namens het
volk, beseffe voortdurend en
duidelijk dat zij in dienst van
de mensen staat. Dat doen zij
meestal dan ook wel, alleen
hoort en ziet men nu en dan
toch nog rudimenten van een
mentaliteit, die kennelijk op
de Olympus thuishoort.
Er zijn van die situaties,
waarin de mensen weer plot
seling terugvallen in de klon
tering van het grauw en het
gezag zich weer statig op zijn
spooktapijt verheft. Het is een
ouderwetse en sterk anachro
nistische gang van zaken,
maar de aanleidingen daartoe
zijn dan ook bij uitstek ana
chronistisch van allure. Bij
voorbeeld de oorlog.
In een oorlog zijn de men
sen plotseling „het volk".
Zonder dat zij enige prakti
sche zeggingschap hebben ge
had over de voorontwikkelin
gen en gezagsdaden van hun
eigen dienaren, worden zij ge
steld voor een zeer eenvoudi
ge maar ook zeer droevige
feitelijkheid, namelijk, dat zij
het gezag moeten toestaan hen
met barbaars vernietigingsge-
weld te verdedigen. Het is
alsof men daarboven op dat
tapijt zegt: „Houden jullie nu
maar op met denken en rede
neren, wij vinden dat er ge
vochten moet worden. Wij
vragen niets, wij zeggen al
leen maar dat jullie bestaan
als „volk" op het spel staat
en dat gaan wij verdedigen."
Dan zijn wij dus plotseling
geen afzonderlijke mensen
meer, maar „het volk". Als
mensen zouden wij willen blij
ven leven, maar dat kan niet,
omdat „het volk" bedreigd
wordt.
Het helpt dan niet te zeggen
dat wij geen volk willen zijn,
geen grauwe massa dierlijk
weefsel. Onze eigen dienaren
luisteren niet meer. Onze
eigen soortgenoten zijn verhe
ven tot de lievelingen der go
den en denken voor ons, en
doen voor ons.
Wat doen zij dan?
Ofschoon zij hevige me
ningsverschillen hebben met
de lievelingen der goden in
andere landen, gaan zij ertoe
óver hun bommen te strooien
op „het volk". Door uitroei
ing van dat volk willen zij dat
groepje gezag tot inkeer
brengen. De anderen doen
insgelijks. Over en weer wor
den gruwelijke gaten gegooid
in die arme, beklagenswaar
dige samenklontering van le
vens, die tot „vijanden" zijn
verklaard.
Is dat anachronistisch of
niet? Strookt het met de hoog
waardigheid van ieder onzer,
die in yredestijd plechtig en
trots verklaart dat hij mede-
regeert? Er zijn berichten
waaruit blijkt dat de gealli
eerden in 1944 atoombommen
op Duitse steden hadden wil
len gooien. Op Japanse steden
zijn ze gegooid. Er is geen
verschil in de belangrijkheid,
uit menselijk oogpunt gezien.
Japanse vrouwen en kinderen
zijn even veel waard als Duit
se, en even onschuldig ook.
Bovendien leden ze al jaren
onder de terreur, die de ge
allieerden bevochten. Niette
min meent het gezag in zo'n
situatie, dat het gerechtvaar
digd is het volk te verdelgen
en met solfer te verbranden,
terwijl datzelfde volk ge
knecht ligt rondom een eigen,
nationale Olympus van ter
reur en machtsmisbruik.
Voor dergelijke volken is de
geschiedenis een goede les.
Zij weten nu nog beter dan
eerst, dat zij bij het kiezen
en accepteren van hun ge
zagsdragers nauwlettend moe
ten toezien op het gevaar, lie
velingen der goden te kiezen.
Lievelingen en uitverkorenen,
die zich verheven voelen bo
ven het grauw, en bereid zijn
in naam der goden met blik
sems te smijten. En eveneens
moeten zij toezien dat hun ge
zagsdragers niet aanpappen
met de uitverkorenen van
buitenlandse Olympusbergen,
die om macht en hegemonie
schreeuwen'uit naam van een
onmondig volk.
En tenslotte moeten zij
steeds sterker en moediger
mederegeren, omdat zij men
sen zijn. Hun degradatie tot
massa dreigt altijd nog. Zo
lang er massa's zijn in het
oogbereik van verheven enke
lingen, zolang zullen gruwelij
ke gaten worden gegooid in
geduldige en lijdzame samen
levingen van waardige men
sen. Het is tijd geworden dat
het gezamenlijke die'rlijke
weefsel zich splijt en onder
scheidt in hoogwaardigheids
bekleders van nature, in men
sen, tegen wie geen Olympus-
kind de vuist meer zal durven
opheffen.
Advertentie
Poolshoogte. Alexander Tsjelepine, lid van
het presidium van de Russische commu
nistische partij, staat aan het hoofd van
een partijdelegatie die in Oelan Bator,
de hoofdstad van Mongolië, is gearri
veerd. De delegatie zal zich op de hoog
te stellen van de economische toestand
in het land.
Zuidpoolonderzoek. Vanuit Punta Arenas
in Chili zullen Amerikaanse geleerden
per vliegtuig zeven tochten naar het
zuidpoolgebied maken voor het verzame
len van gegevens voor navigatie- en kar-
teringsdoeleinden en ter bestudering van
kosmische straling.
Missie. In Lourdes gaan vier mormonen,
drie Amerikanen en een Canadees,
trachten volgelingen voor hun geloof te
winnen. Zij hebben hun missie-hoofd
kwartier gevestigd in Tarbes. Het vier
tal zal verscheidene maanden in Lour
des preken en daarna door anderen
worden vervangen.
Goddard-prijs. De Engelsman sir Frank
Whittle, „vader van de straalmotor",
heeft in New York de „Goddard-prijs"
ontvangen. Aan de onderscheiding zijn
een bedrag van 35.000 gulden en een gou
den medaille verbonden.
Uitstel. De tweede conferentie van onge
veer zestig Afrikaanse en Aziatische lan
den, die in februari in Algiers zou begin
nen, zal worden uitgesteld tot eind april
of begin mei. De voorbereidingen verlo
pen minder vlot door discussies over de
deelneming van Indonesië. Er zijn voorts
landen die de Sovjet-Unie niet als een
Aziatisch land willen beschouwen.
