Duitse verjaringskwestie levert
grote hoeveelheid protesten op
Doodvonnissen
in Ghana
Leider van opsporingsdienst
in Ludwigsburg beschuldigd
LIMONADE
GAZEUSE
Standpunt van
Parijs en New
Delhi gelijk
Wereldnieuws
Van dag tot dag
<=firaatótoel
Dr, H,
DINSDAG 9 FEBRUARI 1965
3
Tegenstanders
gezinsfles 39 ceat
3 flessen f 1*15
tijdelijk bij
OSRAM
Premier Pompidou
(£)p cis
Floris Flanewr
Het is veelzeggend dat de Amerikaanse
president Johnson, die toch waarlijk geen
gebrek aan grote en kleine zorgen heeft,
zich niet te belangrijk heeft geacht om
een uitspraak te doen over een onderwerp
dat niet de beruchte internationale span
ningen betreft, maar de Amerikaanse
mens direct in zijn persoonlijk leven aan
gaat: de luchtverontreiniging.
Johnson heeft zich in een speciale bood
schap aan het Congres alarmerend uitge
laten over de gevolgen van het toenemen
de autoverkeer in zijn land, vooral op het
gebied van de luchtvergiftiging, en daar
bij bekend gemaakt dat hij zich met de
leiders der auto-industrie zal verstaan over
mogelijkheden om de uitlaatgassen on- of
minder schadelijk te maken.
Dat is een initiatief, waarvan de gewone
man heel wat meer profijt kan trekken
dan van een dubieuze oorlog op een vér-
verwijderde voorpost. Johnson blijkt te be
grijpen, dat een regering zich evenzeer
moet bemoeien met de dagelijkse, gede
tailleerde zorgen en gevaren van haar
burgers als met het grote, nationale pres
tige op de wereldfronten. Dat is een men
selijke trek, die vertrouwen wekt in de ver-
antwoordelijksheidszin dezer regering. Het
is bovendien een voorbeeld dat inspirerend
kan werken op de gewestelijke en plaatse
lijke overheden, die bijzonder duidelijk ge
roepen zijn om deze dagelijkse narigheden
te bestrijden maar dat niet altijd naar ver
mogen doen.
Wanneer in een enorm groot, weids en
ruimtelijk nog bevoorrecht land als de
Verenigde Staten de hoogste autoriteit een
dergelijk initiatief neemt, hoe dringend en
actueel moet dit vraagstuk der luchtver
ontreiniging dan wel zijn in een volgepropt
land als het onze. Maar noch landelijk,
noch plaatselijk is veel te bespeuren van
grote bezorgdheid bij de overheid voor de
gezondheid van de Nederlandse lucht.
Hier en daar wordt wel aarzelend iets on
dernomen, maar elders wordt zelfs blijk
gegeven van een zodanig tekort aan in
zicht in en belangstelling voor dit onder
werp, dat stadsplannen eerder gericht lij
ken te zijn op een intensievere dan een
mindere luchtverontreiniging. De versprei
ding van kleine parkeerruimten in een
dichtbevolkte binnenstad en de aanwijzing
van smalle binnenstraten tot parkeerstra-
ten bijvoorbeeld zoals menig stedelijk
structuurplan voorziet moeten maatre
gelen heten die tegengesteld zijn aan de
noodzaak tot luchtzuivering. Sommige Ne
derlandse steden lijden aan dit foutieve
voornemen, dat afkomstig is van goedbe
doelende doch niet zeer progressieve gees
ten, die verzuimen nieuwe factoren in hun
studie op te nemen en blijven vasthouden
aan intussen verouderde opvattingen. De
medische onderzoekingen op het gebied
van de longziekten hebben intussen naast
de sigaret ook het uitlaatgas sterk verdacht
gemaakt. Dat is een factor die in de degelij
ke Nederlandse methode van toepassing
der wetenschappelijke uitkomsten wellicht
te laat zal worden geaccepteerd.
Afgezien van achtergebleven structuur'
plannen moet ook nog eens de aandacht
worden gevestigd op het gebrek aan di
recte en voor de hand liggende maatrege
len van overheidswege, om alvast het ze
kere voor het onzekere te nemen en in het
vooruitzicht op drastische ombuiging van
stadsplannen gedetailleerd blijk te geven
van bezorgdheid. Een van die maatregelen
zou bijvoorbeeld kunnen zijn, dat zwaar
vrachtvervoer om de stadskernen wordt
geleid. En als men dan in de benepen
binnensteden vandaag aan de dag nog
bussen, militaire autokolossen en vracht
wagens in grote kolonnes gasbrakend ziet
voortkruipen, vraagt men,, zich toch af
of het presidentschap van de Verenigde
Staten méér gelegenheid biedt om eens
diep na te denken dan diverse sleutelpo
sities in een stadsbestuur
Uniillllllllliiiniil!3!illii!iiillililllIiliiiiiiiilllfilll!UlII!Iii!lillll!lli!llllllilIIIIII
ACCRA (Reuter) In Accra zijn maan
dag onder andere twee Ghanese oud-mi
nisters ter dood veroordeeld op beschuldi
ging van hoogverraad. Na een proces van
vier maanden kwamen de twaalf leden
van de jury in nog geen uur eenstemmig
tot een schuldig verklaring, waarna opper
rechter, Sarkode Adoo, het doodvonnis uit
sprak over de oud-minister van voorlich
ting Tawia Adamafio, de oud-minister van
buitenlandse Zaken Ako Adjei. Ook het
oud-bestuurslid van de aan de macht zijnde
Volksconventiepartij, Hugh Cofie Crabbe
een voormalig lid van de oppositie, Ro
bert Benjamin Otchere, en. een oud-ambte
naar, Joseph Jaw Manoe werden ter dood
veroordeeld. Het vonnis zal door ophanging
worden voltrokken.
Alle beklaagden die verklaarden onschul
dig te zijn, hadden al eerder terechtge
staan. In dit eerste proces dat in decem
ber 1963 eindigde, was het doodvonnis uit
gesproken over Otchere en Manoe. De drie
andere beklaagden werden toen vrijgespro
ken. President Nkwame Nkroemah ont
sloeg twee dagen nadien sir Arkoe Korsah,
die als opperrechter het proces had ge
leid en verklaarde vervolgens, met mach
tiging van het Parlement, het vonnis on
geldig.
(Van onze correspondent)
BONN Het getij in de verjaringskwes
tie van de nazi-misdaden begint te keren.
Nog steeds houdt minister van justitie,
Ewald Bucher, koppig vast aan zijn stel
ling dat vanaf mei aanstaande geen
nieuwe aanklachen tegen Hitiers oorlogs
misdadigers meer zullen worden ingediend.
Het is dan twintig jaar gelden dat aan
de tweede wereldoorlog een einde kwam
en twintig jaar is de termijn waarna vol
gens de Westduitse wetgeving, de vervol
ging van een misdrijf niet meer kan wor
den aangevangen. Maar waarom zou men
nu juist het einde van de oorlog als begin
van deze veel omstreden verjaringster
mijn aannemen? Een groot aantal van
minister Buchers bestrijders stelt voor de
termijn op een later tijdstip te doen be
ginnen. Dit zou een oplossing betekenen
met een minimum aan gezichtsverlies
voor de fervente voorstanders van de ver
jaring.
De grondvesten van minister Buchers mi
nisterie van Justitie beginnen te wanke
len onder de indrukwekkende hoeveelheid
protesten tegen de verjaring. Ze komen
niet alleen uit het buitenland, maar ook
uit de kringen van het Bonner regerings
apparaat.
De laatste weken heeft vooral de stel-
lingname van de Westduitse ambassadeur
in de Verenigde Staten, Knappstein, zijn
uitwerking niet gemist. Knappstein heeft
zich een „hartstochtelijke tegenstander"
van het ingaan van een verjaring ge
noemd. Ondanks protesten van de bladen
zoals „Die Welt" en „Bildzeitung", die het
aftreden van Knappstein eisten, wijst niets
erop dat men in Bonn probeert Knappstein
de mond te snoeren.
De regeringswoordvoerder Von Hase, als
spreekbuis van bondskanselier Erhard,
gaf eind vorige week Knappstein in zeke
re zin zelfs carte blanche, toen hij ver
klaarde dat in een morele kwestie als de
ze ook een ambassadeur het recht heeft
uiteen te zetten wat zijn persoonlijke me
ning is.
Advertentie
AL ENIGE MAANDEN voordat de ver
jaring een „affaire" werd, heeft kanselier
Erhard op een persconferentie gezegd dat
hij een tegenstander van de verjaring is.
Regeringswoordvoerder Von Hase liet nu
voor het eerst duidelijk blijken dat Erhard
dit standpunt in het kabinet had trachten
door te zetten, maar dat de meerderheid
het niet met hem eens was geweest.
Dé" bondskanselier bepaalt echter in de
Bondsrepubliek de richtlijnen van de bin
nenlandse- en de buitenlandse politiek.
De regeringswoordvoerder wilde nog niet
met zoveel woorden zeggen dat Erhard
wellicht binnenkort van dit recht tot het
bepalen van de verjaring-politiek gebruik
zal gaan maken. Het wachten is waar
schijnlijk op het rapport dat minister van
Justitie Bucher de Bondsdag 1 maart
schriftelijk zal hebben voorgelegd.
Hierin zal de minister het parlement ad
vies uitbrengen over de vraag of het na
bestudering van de vraag hoeveel oorlogs
misdaden op dat tijdstip nog voor vervol
ging in aanmerking komen, raadzaam is de
verjaring niet te laten ingaan. Tien maart
komt dit rapport ter openbare discussie
in de Bondsdag. Als ook het kabinet er
dan toe zal besluiten de vervolging van oor
logsmisdadigers voort te zetten, zal Bu
cher als minister van Justitie aftreden, zo
als hij nu al herhaaldelijk heeft doen weten.
Regeringswoordvoerder Von Hase heeft
laten doorschemeren dat er zich bij het de
bat in de Bondsdag wel eens „een nieuwe
situatie" zou kunnen voordoen.
Veel zal afhangen van het speurwerk van
het centrale opsporingsapparaat voor oor
logsmisdadigers in Ludwigsburg, dat ove
rigens volgens vele critici te laat aan het
werk geslagen is. Pas sinds kort hebben
ambtenaren van deze instelling hun tegen
zin overwonnen om naar landen als Po
len en Tsjechoslowakije te reizen, waar
zich belangrijke bronnen voor de opspo
ring van nazimisdadigers bevinden.
Het moet onaangenaam voor minister
Bucher zijn dat nu een discussie is ont
brand over de vraag of de leider van de
Advertentie
n
aankoop
3 flessen
van
centrale in Ludwigsburg, Erwin Schuele,
al dan niet lid van de N.S.D.A.P. is ge
weest. Allang werd gefluisterd dat Schüle
niet met hart en ziel de onderzoekingen
leidde.
IN OOST-BERLIJN is nu bekend ge
maakt dat Schüle vanaf 1933 lid van de
S.A. is geweest vanaf 1935 lid van de
N.S.D.A.P. Van 1937 tot 1945 zou hij ook
lid van de S.S. zijn geweest.
Het ministerie van Justitie van het land
Baden Württemberg tot welks rechts
gebied, Oberstaatsanwalt Schüle behoort,
heeft er nog eens op gewezen dat men er
daar steeds van was uitgegaan dat Schüle
lid van de N.S.D.A.P. was geweest, maar
geen gronden had gevonden in verband
hiermee maatregelen te nemen.
Schüle zelf, die op het ogenblik in War
schau nazi-archieven bestudeert en daar
met grote koelheid ontvangen werd, maak
te bekend dat hij nooit lid van de
N.S.D.A.P. was. Hoe dit alles ook zij, de
affaire geeft voedsel aan degenen die de
doeltreffendheid van de centrale in Lud
wigsburg in twijfel trekken. Ze is echter
precies de troef waarop minister Bucher
al zijn kaarten heeft gezet.
Het meest recente verliespunt voor Bu
cher is een vraaggesprek dat oud-kanse
lier Konrad Adenauer afgelopen zaterdag
de „Stuutgarter Zeitung" toestond. Aden
auer geeft daarin als zijn mening dat het
jaar 1949 als begin van de verjaringster
mijn moet worden aangenomen en niet
1945. „Het is een mogelijke uitweg", zei de
oud-kanselier. „1945 was een vacuum. Toen
had men geen tijd, toen moest men opbou
wen. Er heerste toen een soort interregnum,
een stilstand in de justitie."
Het is heel goed mogelijk dat deze op
vatting meer stemmen krijgt. Een ver
schuiven van vier jaar redt niet alleen de
gezichten maar betekent bovendien een
praktische oplossing in een gecompliceerd
moreel-juridisch en politiek probleem.
Een menigte Chinese militia-mannen
en -vrouwen sommigen bewapend
met geweren, tijdens een protest
demonstratie tegen de Amerikaanse
luchtaanvallen op Noord-Vietnam.
De demonstratie werd gehouden in
Peking. ,(Telefoto).
Verscheidene buurlanden van Zuid-Viet-
nam hebben zich goedkeurend uitgelaten
over de Amerikaanse vergeldingsactie.
Thailand noemde deze actie „zelfverdedi
ging", Maleisië zei bij monde van premier
Rachman dat de VS de wet volgden van
„direct terugslaan". Maar in Noord-Afri-
ka en in Scandinavië werden de vergel-
dingsaanvallen in de pers veroordeeld.
De krant „Revolucion" in Havana zeg
de Noord-Vietnam Cuba's volle steun toe.
Het Japanse parlement kreeg van pre
mier Sato te horen dat de enige manier
waarop de Vietnamese kwestie kan wor
den geregeld, bestaat uit vreedzame on
derhandelingen. De Westduitse „Frank
furter allgemeine" keurde de Amerikaan
se actie goed, „France-soir" noemde het
gevaarlijk spel.
„Een bedreiging van de wereldvrede"
zo bestempelt het Joegoslavische partij
blad „Borba" de Amerikaanse vergel
dingsaanvallen op Noord-Vietnam. „De
soevereiniteit en onafhankelijkheid van
een klein land staan bloot aan het meest
brute geweld", aldus het blad.
Een Noordvietnamese autoriteit heeft
gisteren verklaard, dat zijn regering alle
voorstellen toejuicht tot oplossing van
het Vietnamese vraagstuk in overeenstem
ming met de overeenkomsten van Genève
van 1954.
„Ook Peking en Hanoi moeten inzien",
zo schreef gisteravond „Le Monde" „dat
een wereldmogendheid als de Verenigde
Staten zich de luxe van een capitulatie
niet kan veroorloven".
De Franse premier, George Pompidou,
heeft verklaard, dat de standpunten van
de Franse en de Indische regeringen over
de toestand in Vietnam „zeer dicht bij
elkaar liggen".
Kusjes en bloemen
IK GEEF TOE dat er veel mensen zijn
die lief en aardig doen tegen veel men
sen aan wie zij een centje kunnen ver
dienen, ofschoon deze hun volledig anti
pathiek zijn. Maar er zijn toch ook wel
mensen en hun aantal is niet zo gering
als u misschien geneigd bent te denken
die anders doen en die zeggen: ik
vind 'm zo'n nare jongen, dat ik geen
cent aan hem wens te verdienen.
Met de Staten is dat anders en met de
grote jongens van de grote commercie
ook. Die spelen, zonder uitzondering catch
as catch can en of de Staten en derzel-
ver régimes hun stelsels nu ook totterdood
bestrijden en hen voor vuile vis uitmaken
op het wereldpolitieke vlak en op het
hogere commerciële niveau tellen over
wegingen van wat de individuele burger
eer en zelfrespect noemt, niet mee. Als
u het mij vraagt dan is dat toch maar
een smoezelig gedoe, hoeveel fraaie en
kwasi-waterdichte theorieën die jongens
ook klaar hebben liggen om u mee om
de oren te slaan, teneinde u van uw abso
lute ongelijk te overtuigen.
Het is bij mijn weten nog nooit voor
gekomen dat een wereldconcern aan de
exponenten van een wereldmacht geschre
ven heeft: mijneheren, uw opvattingen
zijn zozeer in strijd met de onze en uw
propaganda is zozeer gericht tegen de
denkwijze die de onze is, dat wij (en niet
eens tot onze spijt) er niet over denken
u onze produkten te leveren. U kunt het
ons doen en ziet u maar dat u bij een
ander krijgt wat u van ons niet krijgt.
Met de Staten van hetzelfde laken een
slecht-zittend pak. Elkaar omhelzen. El
kaar kusjes en bloemen geven. Samen lek
ker eten. Samen rijen rijen rijen in een
wagentje. Schouderkloppen. Handjeplak.
Grootkruisje-wisselen. En wederzijds een
met scherp geladen revolver in de ach
terzak en een mooi-scherpe dolk achter
't handje.
Waar dan nog bovenop komt, dat de in
dividuele staatsburger die wel sympathie
heeft voor die andere meneer en die daar
voor uit durft te komen, een onvaderlands
lievende schobberd is, wiens gezelschap u
als de pest moet vermijden, anders hebt
u kans dat u ook verdacht wordt.
Dit is, mijne heren grootmogenden in
de politiek en de commercie voor de ge
wone man die in feite uw opdracht
gever is, wiens vertegenwoordiger en last
hebber u bent onbegrijpelijk.
Ik aarzel niet te verklaren dat ik ten
deze ook als gewone man reageer, of
schoon ik het wel begrijp, maar het wel
heel hypocriet vind.
Vindt u het een oplossing te zeggen
dat er zoveel gehuicheld wordt in de we
reld, dat een beetje meer er niet toe doet
Het is een miserabel gedoe va'i misera
bele mensen. Ik stel geen vertrouwen in
hen voor de werkelijke vooruitgang van
de wereld.
Maar ik vermoed dat dit hun koud laat
en dat zij erom glimlachen.
HET DIEPE KARRESPOOR
Dezer dagen, bij de behan
deling van de begroting voor
Buitenlandse Zaken in de
Tweede Kamer, behoorden
wij tot de zonder twijfel niet
heel velen, die de debatten
zeer aandachtig volgden. Hoe
weinig spreekt de buitenlandse
politiek van Nederland nog
tot de openbare verbeelding
en hoe begrijpelijk is dit! Want
er was nagenoeg niets nieuws
te beluisteren, zomin van ach
ter de regeringstafel als uit de
monden der Kamerleden. De
unanieme aandrang van het
Parlement om meer gelden
beschikbaar te stellen voor
hulp bij de ontwikkeling van
minder welvarende landen
komt zeker niet onverwacht
het is een jaarlijks terugke
rende klacht. Misschien geldt
hier meer dan de meeste Ka
merleden denken, dat de kri
tiek heel wat gemakkelijker is
dan de kunst in casu de
kunst om het geld zodanig uit
te geven, dat er inderdaad re
delijke zekerheid bestaat om
trent de doelmatigheid van
het plan, en van de uitvoering
ervan volgens aanvaardbare
normen van efficiency. Maar
de wrevel bij de Kamer die
ieder jaar het zelfde betoogt,
en ieder jaar uit de cijfers
moet ervaren, dat er maar
weinig gebeurt is er niet
minder begrijpelijk om. Wij
willen er een lief ding om ver
wedden, dat wij over een jaar
weer precies zulke klachten
zullen horen.
Dat het met de politieke een
wording van Europa niet naar
wens verloopt, is iets waar
over minister en Kamer het
hartgrondig eens zijn maar
eder vleugje hoop op een ver-
oetering wordt tegelijk, en al
bij voorbaat, weggenomen door
de minister, wanneer hij zegt
wél in het verband van de
Zes te willen praten, maar al
léén indien alle andere vijf
daarop zouden staan, en dan
nog in de meest losse vorm
die maar mogelijk is.
Tracht men zich deze moei
lijke problematiek eigen te
maken, dan moet men wel er
kennen dat de zaak óók niet
gemakkelijk zou liggen met een
meer toeschietelijke Neder
landse minister van Buiten
landse Zaken. Er zijn immers
grote verschillen van instelling
tussen landen als Frankrijk en
West-Duitsland enerzijds, Ne
derland of België anderzijds,
en het heeft geen zin die ver
schillen te verbloemen door
een schijnbare eenheid tot
stand te brengen. Eveneens
is het waar, dat onze opvattin
gen over de wenselijkheid van
Englands toetreding redelijk
genoeg zijn. Minister Luns
heeft nu gezegd, toch ook wel
te willen praten terwijl kenne
lijk Engeland voorlopig niet
in de E.E.G. komt, en dat
lijkt dus een kleine herziening
van het vroegere standpunt.
Maar doordat hij al dadelijk
uitsluit, dat er enigerlei vaste
vorm aan de politieke samen
werking van de Zes wordt ge
geven, wordt dit naar alle
waarschijnlijkheid een zinloos
gepraat. En men heeft wel
eens de indruk dat dit juist is
wat men op het Plein maar het
liefst ziet gebeuren.
Maar, zo verzuchtte het Ka
merlid Bos, kan men dan niet
eens trachten in een ander ge
zelschap dan dat van de Zes te
praten? Op die zinvolle sug
gestie is de minister in het ge
heel niet ingegaan.
Ten aanzien van de multi
laterale kernvloot (het ding
schijnt nu niet anders dan
M.L.F. meer te mogen heten)
worden wij andermaal niet
wijzer. Of misschien toch wel
een heel klein beetje. Want ter
wijl de minister ons nog eens
verzekert, dat de regering geen
enkele beslissing heeft geno
men, draagt hij in de zelfde
ademtocht nieuwe argumen
ten aan die dit wapen aan
vaardbaarder moeten maken
en hij doet dit met een niet
mis te verstane hartstocht.
Het is droevig, dat in deze
inderdaad belangrijke aange
legenheid de Kamer zich laat
ringeloren door de regering,
en doet alsof zij het sprookje
zélf gelooft. Het sprookje dat
de Nederlandse regering nog
geen standpunt zou hebben in
zake de al dan niet wenselijk-
heid van deze kernvloot en
van de Nederlandse deelne
ming hieraan.
Hoezeer dit een sprookje is,
moge blijken uit het feit dat
er nu reeds een dergelijk schip,
met een „multilaterale" be
manning met Nederlanders
erbij, rondzwabbert over de
wereldzeeën, onder Noord
amerikaans commando. Het
eerst ging men naar.Cuba,
om bij de baai van Guanta-
namo te gaan oefenen. Bij de
Cubanen en de overige La-
;ijns-Amerikanen kan dit al
leen maar de indruk hebben
gewekt alsof de deelnemende
Europese landen de politiek
van de Verenigde Staten ten
aanzien van Cuba, van Pana
ma en van Zuid-Amerika, door
dik en dun steunen. Misschien
duikt het schip straks op in de
baai van Tonkin.
Het is alleen zo jammer dat
nu deze zogenaamde M.L.F.
het mikpunt wordt van klad
deraars met kalk van waar
schijnlijk communistischen of
pacifistischen huize, want al
lerlei oer-fatsoenlijke lieden
van andere partijen gevoelen
zich dan des te meer verplicht,
het een fraai plan te gaan
vinden.
Van minister Luns hebben
wij nog kunnen horen, dat de
ze M.L.F. helemaal niet „in
de ijskast" zou zijn gezet door
Washington. Maar gelukkig
horen wij evenmin meer van
het plan om er, in ons vor
stelijk 's-Gravenhage, een spe
ciale internationale conferentie
aan te besteden zoals mi
nister Luns, zeker alweer zon
der de Nederlandse regering
op enigerlei wijze aan de
M.L.F. te binden, aan zijn col
lega's van Amerika en West-
Duitsland in december schijnt
te hebben voorgesteld! Den
Haag, dat een grote naam in
de wereld heeft door twee
daar gehouden vredesconfe
renties, kan het zeer wel stel
len zonder de twijfelachtige
eer van de stad te zijn van de
conferentie tot oprichting van
een multilaterale kernmacht!
Wij zitten met onze buiten
landse politiek van na de
tweede wereldoorlog langza
merhand in een heel diep
karrespoor. Opeens zijn wij
toen van neutraal-door-alles-
heen tot op en top Westerse
geallieerden geworden, die
met grote en eerbiedige be
wondering de leiding van
Amerika in de wereld aan
vaardden samen met de
Marshall-dollars. Beter dan
zo erg ondankbaar misschien.
Maar toch niet goed genoeg
voor een klein land met een
grote traditie op het gebied
van het volkenrecht, van de
wereldvrede en van nog enke
le andere idealen die, dach
ten wij, behoorden tot onze
dierbaarste geestelijke goede
ren
Zo goed als wij honderd
jaarlang onwrikbaar-neutraal
waren gebleven Hitler of
geen Hitier, onpartijdig blij
ven wij zo werd nu de
nieuwe les heel erg grondig
geleerd. De les van de koude
oorlog, van het ijzeren gor
dijn, van John Foster Dulles
en zijn gevaarlijke lopen
langs de afgrondHet is,
alsof onze minister hem en de
toen bestaande apocalyptische
situatie mist, evenals hij
treuren zou indien de M.L.F.
inderdaad voorgoed aan de
kant werd gezet door Wash
ington.
Het gevolg van dit alles is
geweest, dat in Nederland
bijna niemand nog belangstel
ling kan opbrengen voor onze
buitenlandse politiek, terwijl
in de wereld, in het Europa-
van-de-Raad-van-Europa, in
het Europa-van-de-Zes en in
de Benelux Nederland heel
erg alleen is komen te staan.
Naar een Nederland, dat
werkt voor verbetering van
de internationale betrekkingen
en dat streeft naar een grote
Europese integratie zou men
hier en daar wel met een ze
kere aandacht geluisterd heb
ben. Maar naar dit Nederland
van nu luistert niemand. Ge
lukkig ook President Johnson
niet, wanneer het gaat om de
M.L.F. en de verhouding
Oost-West.
Advertentie
RED BAND- ROOSENDAAL
Verkiezingen. De gemeenteraadsverkiezin
gen die zondag in Griekenland zijn ge
houden, hebben een grote overwinning
opgeleverd voor de regeringspartij, de
Unie van het Centrum.
Begrafenis. Het stoffelijk overschot van
Alma Mahler-Werfel is maandag bijge
zet op een kerkhof in Wenen waar ook
haar eerste man, de beroemde compo
nist Gustav Mahler, begraven ligt. Alm»
Mahler-Werfel stierf elf december in
New York.
Infiltratie. Zeven soldaten werden gewond,
van wie één zwaar, toen een Israëlische
patrouillewagen in het gebied van Gaza
bij de grens tussen Israel en Egypte op
een mijn liep, die daar volgens een Isra
ëlische woordvoerder door Egyptische
infiltranten was neergelegd.
Prikkeldraad. Langs de 406 kilometer lan
ge grens tussen de Westduitse deelstaat
Beieren en Oost-Duitsland is nu een dub
bele prikkeldraadversperring aangelegd.
Dat heeft de Beierse minister van Bin
nenlandse Zaken maandag meegedeeld.
In sommige sectoren is de prikkeldraad
versperring zelfs drie en vier rijen dik.
De Tsjechische autoriteiten hebben langs
de grens tussen Tsjechoslowakije en Bei
eren een draadversperring laten aan
brengen. Op de draad staat een span
ning van 5.000 volt.
Testbuisjes. Sinds er strengere straffen
voor het besturen van motorvoertuigen
„onder invloed" in West-Duitsland wor
den gegeven, bestoHTW1 de automobilis
ten in de Bonds-zaken waar
testbuisjes om 'gehalte in
het bloed vast te stellen, in de handel
zijn. Er zijn meer dan een miljoen proef-
buisjes besteld.
