Oostduitse „broeders"
hebben lak aan Bonn
WEU-gesprek
in Rome niet
spectaculair
POPLA-IOOl
V00RDEI
vanJHJvi
L -AKTIE
P0PLA-1000
Fulbright wil samenwerking VS
en Russen bij ontwikkelingshulp
Honden
en mensen
V:
J
Wereldnieuws
Fa. B. ENGELENBERG
Bespiegelingen in de DDR (slot)
Ex-nazi verdween
in Peru
Euthanasieproces
tegen Westduitse
verpleegsters
C^raatótoel
2
3
N
U heeft groot gelijk
DONDERDAG 11 MAART 1965
Drijfzand
Kleine dingen
CFFICIüLE VERKOOP SIWENS LAKKEN
.KRAUTZBERGER" VERFSPUITEN
Geen onderhandelingen
Indonesië-Maleisië
1000 vel
(4 rollen)
modern
toiletpapier
Op de
Sporry
IN DIT GEVAL OOK WEER
GOEDKOOP IS DUURKOOP
(Van onze correspondent)
BONN. Het droevig beeld dat het einde van carnaval vorige week op as-
woensdag te bieden had. inspireerde een aantal commentatoren in Bonn tot een
vergelijking met de regering-Erhard. In de cafés in de Bondsrepubliek lagen
confetti en serpentines eenzaam achtergelaten tussen lege flessen en omgeworpen
stoelen. Op de deuren hing het bordje: vandaag gesloten. De regering evenwel
kan de zaak niet sluiten. Een aantal critici stemde voor het kabinet-Erhard maar
naar huis te sturen. Toch zijn deze stemmen gering in aantal. De gewone burger
kan het waarschijnlijk weinig schelen welke brokken er in Bonn gemaakt worden,
zolang hij er zeif maar geen last van heeft: het indrukwekkend bankroet van
de laatste weken ligt op het gebied van de buitenlandse politiek.
Duidelijk blijkt dat de fameuze Hall-
stein-doctrine zichzelf overleefd heeft.
De doctrine, die voorschrijft dat West-
Duitsland geen diplomatieke betrek
kingen kan onderhouden met landen die
de D.D.R. van Walter Ulbricht diploma
tiek hebben erkend. Dit trad aan het
licht toen Oost-Duitslands voorman op
uitnodiging van president Nasser naar
Egypte reisde en daar als staatshoofd
werd ontvangen. Het directe resultaat
dat Nasser met deze doeltreffende uit
nodiging bereikte was, dat men in Bonn
;edwee op diens eis inging de wapen-
everanties aan Israel stop te zetten.
MAAR DE VOLGZAME houding van de
regering Erhard en alle fouten die men
in Bonn daarna nog beging waren ingege
ven door één enorme en alles beheersen
de angst: dat president Nasser met in zijn
kielzog een groot aantal andere Arabische
staten (en wellicht ook de tot het neu-
tralistische blok behorende Afrikaanse)
over zou gaan tot de diplomatieke erken
ning van de D.D.R.
In Bonn redeneert men, dat het bestaan
van twee Duitse staten de hereniging van
Duitsland ernstig zou belemmeren. Daar
om doet men al het mogelijke om te ver
hinderen dat er althans op diplomatiek
niveau twee Duitse staten in de wereld
als zodanig zouden worden erkend. Nie
mand in Bonn heeft echter tot nu toe
met overtuiging kunnen aantonen, op wel
ke manier deze aanwezigheid van twee
Duitse staten de „hereniging" daadwerke
lijk zou kunnen vertragen, als er al van
een mogelijke hereniging sprake zou kun
nen zijn.
Een bezoek van een paar dagen aan de
D.D.R. maakt al duidelijk op welk levens
gevaarlijk drijfzand de politici in Bonn
hun hoop en hun toekomstverwachtingen
hebben gebouwd. Dit is des te erger, om
dat zij bij de bouw van luchtkastelen al
de mogelijkheden die de Bondsrepubliek
nu biedt, in het spel brengen voor de ver
wezenlijking van een absoluut onbereik
baar doel.
In Bonn spreken de politici van hun
Oostduitse „broeders en zusters", alsof
men in kringen van het Leger des Heils
verkeerde. Met Kerstmis branden op Bon
ner bevel in West-Berlijn kaarsjes langs
„de muur der schande", als een moreel
steuntje voor deze zo beklaagde broeders
en zusters in het Oosten.
dat niet de verdienste
van Pankow.
Het bizarre van de situatie in Bonn
bleek onlangs tijdens een televisie-vraag
gesprek met de invloedrijke Beierse Chris
tendemocratische publicist Freiherr von
und zu Guttenberg. Deze Westduitse miljo
nair en wijngoedbezitter predikt nog
steeds de opvatting dat er maar één
Duitsland is, met Bonn als haar enige
woordvoerder. Hoe weinig Bonn nog de
woordvoerder is van de broeders en zus
ters in Oost-Duitsland zou deze van snelle
racewagens houdende rijkaard kunnen op
merken als hij de moed zou opbrengen
één dag naar Oost-Duitsland te komen.
In de komende maanden, waarin de ver
kiezingskoorts de Westduitse politici tot
september bevangen zal houden, zal dui
delijk blijken hoe weinig het deze heren in
feite zal kunnen schelen wat hun land
genoot in het Oosten werkelijk van hen
verlangen.
LIMA (Peru) (AFP) De politie in
Peru zoekt op naar een voormalige nazi,
Hermann Fisher, die volgens diens familie
reeds enige weken wordt vermist.
De 59-jarige, uit Hamburg afkomstige
Fisher vestigde zich na de tweede wereld
oorlog in Peru, waar hij een landbouw
bedrijf begon. Men denkt aan de mogelijk
heid, dat hij is geliquideerd door een or
ganisatie die jacht maakt op oorlogsmissa
digers.
MAAR EEN KEIHARD feit staat boven
alle andere keiharde feiten over de toe
standen in de D.D.R. verre verheven: de
broeders en zusters in het Oosten hehben
!a.k aan de bewindslieden irt Bonn. Ze
lachen om de ijdele Erich Mende, minis
ter voor „Gesammtdeutsche Fragen" met
zijn dure overhemden en tot niets voeren
de toverformules. Ze lachen om de mooie
Gerhard Schroder die nog niets tot stand
heeft gebracht.
Ludwig Erhard komt zelfs geheel niet
ter sprake. Van Bonn heeft men niets te
verwachten. Van niemand heeft men nog
iets te verwachten. Dit is de harde, cyni
sche en berustende opvatting van de broe
ders en zusters voor wie men kaarsjes
brandt in het Westen.
Twintig jaar lang al gaan ze over hun
hobbelige en slecht onderhouden straten
naar hun werk onder de blikken van
„Spitzbart" Ulbricht. Ze proberen hun kin
deren voor zover mogelijk vrij te houden
van de dictatoriale indoctrinaties, kopen af
en toe een pak of een paar schoenen, wat
een maandsalaris vereist, en zoeken le
vensvreugde in de kleine dingen van het
leven.
Hoewel de Oostduitsers experts worden
in de landschappen en de levensgewoon
ten van Polen, Hongarije en Bulgarije,
zouden ze liever normale verbindingen
hebben met het Westen van Europa
waartoe ze behoren. Als hun deze ver
bindingen incidenteel worden toegestaan is
MUNCHEN (DPA) Veertien voorma
lige verpleegsters, die van 1942 tot 1945
verbonden zijn geweest aan de ziekenver
pleeginrichting te Obrawalde in Pom-
meren, hebben verklaard zich „in de zin
der wet onschuldig te achten" aan de haar
ten laste gelegde medeplichtigheid aan
het om het leven brengen van krankzin
nigen.
Haar verdedigers hebben in hun plei
dooien vrijspraak geëist, of schuldigver
klaring aan medeplichtigheid aan dood
slag. In dit laatste geval kan geen ver
oordeling plaats vinden, omdat dit feit
thans verjaard is.
De verdedigers zijn echter van mening
dat de verpleegsters, die thans tussen de
48 en 67 jaar oud zijn in feite niet mede
plichtig zijn geweest aan doodslag, om
dat zij niet uit lage beweegredenen heb
ben gehandeld.
De openbare aanklager heeft tegen acht
«x-verpleegsters tuchthuisstraffen van een
tot vier jaar geëist, omdat zij volgens
hem in 210 gevallen „gewillige werktui
gen" zijn geweest bij het plegen van
moorden. Voor zes oud-verpleegsters vroeg
de openbare aanklager vrijspraak.
van Bonn, maar
Advertentie
D "Klr.'.M Zy M «..vricrr» lel 1 :2l'l
(Van onze correspondent)
ROME Bij de besprekingen van de
Westeuropese Unie heeft woensdagochtend
de Belgische commissaris van de Europese
Gemeenschap, Jean Rey, rapport uit
gebracht over de gang van zaken in de
economische gemeenschap. Hij noemde
die in het algemeen gunstig. Hij wees er
vooral op dat de inflatieverschijnselen in
verschillende landen verminderd zijn.
De Britse minister van Buitenlandse
Zaken, Stewart heeft uiteengezet dat dank
zij de economische maatregelen van de
Labourregering de bijzondere verhoging
van de invoerrechten met vijftien per
cent, met ingang van 27 april tot tien per
cent zullen worden teruggebracht.
Minister Luns heeft daarop zijn voldoe
ning geuit over de tijdens deze besprekin
gen bereikte resultaten wat betreft de Eu
ropese integratie. Tenslotte heeft de Duit
ser Rolf Lahr, staatssecretaris, als zijn
mening te kennen gegeven dat meer sa
menwerking wenselijk is tussen de landen
van de Europese gemeenschap en die van
de EFTA, het vrijhandelsgebied.
Eens
De Italianen zijn het met deze opvatting
volkomen eens. Het is niet gebruikelijk
dat aan het slot van besprekingen van de
ministers van de Westeuropese Unie een
communiqué wordt uitgegeven. Daarom
heeft de Italiaanse minister van Buiten
landse Zaken, Fanfani, die de besprekin
gen heeft geleid een persconferentie ge
houden, waarin hij uiteenzette welke re
sultaten zijn bereikt.
Hij was van mening dat de geest tij
dens deze besprekingen zeer constructief
is geweest en Europees mag worden ge
noemd in de beste zin van het woord. Hij
meende te hebben opgemerkt dat bij al
len het verlangen om in vrede met ande
re landen te geraken en tot verdere wel
vaart te komen, aanwezig is, alsmede de
wens om samen te werken in de verdedi
ging van de vrijheid.
Fanfani had tevens de indruk gekregen
dat na de lange onderbreking van het
groeiproces naar Europese eenheid een
onderbreking die voortvloeit uit de ge
beurtenissen van april 1962 tot januari
1963 thans doorbroken is en dat de
wens bestaat de pogingen tot grotere sa
menwerking met vernieuwde kracht te
hervatten.
KOEALA LOEMPOER (Reuter) De
nagestreefde vredesonderhandelingen tus
sen Maleisië en Indonesië zullen niet door
gaan. Dit heeft een woordvoerder van het
Maleisische ministerie van Buitenlandse
Zaken meegedeeld.
Hij zei, dat uit een woensdag uit Dja
karta ontvangen telegram was gebleken,
dt Indonesië nog niet tot onderhandelen
bereid is. „Er is geen reden voor de wei
gering gegeven, zodat alleen kan worden
aangenomen, dat Indonesië niet bereid is
zijn agressiedaden tegen Maleisië stop te
zetten", aldus het Maleisische ministerie,
De besprekingen tussen premier Rach-
man en president Soekarno zouden in
Bangkok worden gehouden.
Advertentie
9*79
Loekjes
Op te wapen! Volgt
Ons vrouwschap staat
Vrouwenzusters!
mij en valt aan!
op het spel!
Nee nee, ik ben niet dol geworden. Ik
wens alleen mij en mijn medezusteren te
verdedigen tegen een steeds verder voort
schrijdende ellende: De ellende van de
loekjes!
Voreger en dat is nog niet eens zo
heel lang geleden werden we vervolgd
met zogenaamde „lienjes" die vaak de
meest uitzinnige vormen aannamen: tul
pen, vierkanten, strepen, hollingen en bol
lingen, waar onze anatomie ook niet op
berekend was. Maar die lienjes schijnen
nu wel definitief „uit" te zijn. Daarente
gen zijn de loekjes „in" en dat is maar
een benarde toestand.
Er is namelijk in Parijs, het modemek
ka, een heer opgestaan die kennelijk
bloedwraak heeft gezworen aan alles wat
vrouw is. Openlijk heeft hij zelfs ver
klaard, dat voor hem de vrouwen alleen
maar bestaan om er zijn loekjes aan op
te hangen. Fijn voor hem natuurlijk dat
wij al die moeite hebben gedaan om van
neanderthalers tot redelijke dames te evo
lueren, maar zijn wij er gelukkig mee
En daar gaat het nu om-
De loekjes van die Parijse meneer zijn
er op gericht om van redelijke vrouwen
een insekt of een soort doorgeschoten klein
meisje te maken. Wat het ergste van de
twee is weet ik niet, maar ik weiger be
slist door te gaan voor een insekt of een
klein meisje. En ik hoop dat u met me
mee zult weigeren, want.
Voortaan zullen we door het leven stap
pen met blote knieën en op witleren laars
jes. We zullen ons van boven hullen in
een, gesteven soort kleuterschoolschortje en
een zuidwester met kinband onder de on
derlip beschut ons tegen de zon. Of we
trekken iets aan dat nog een beetje op
een lange broek lijkt en we hebben er van
die zogezegde asseswares bij die een mars
mannetje niet misstaan zouden.
Nu weet ik niet of misschien wel van
plan bent in een kruippakje met kleuter-
loek naar de schouwburg te gaan of in
een trappelzak met babylook naar het Boe
kenbal, maar mij zult u er zo niet zien.
En daarom, eer het te laat is en wij niet
meer terug kunnen omdat iedereen het
draagt, daarom: Vrouwenzusters! Op te
wapen
WASHINGTON (AP) Senator J. W.
Fulbright, de voorzitter van de Ameri
kaanse Senaatscommissie voor Buiten
landse Betrekkingen, heeft woensdag bij
de behandeling van het programma voor
de hulpverlening aan het buitenland de
vraag opgeworpen of de V.S. een geza
menlijk ontwikkelingsprogramma met de
Sovjet-Unie kunnen hebben.
David Bell, de directeur van het Ameri
kaanse ontwikkelingsprogramma zei com
mentaar daarover voor zich te zullen hou
den, waaraan hij toevoegde dat hij dit
niet met de minister van buitenlandse za
ken Dean Rusk besproken had.
Fulbright zei dat hij het punt eenvoudig
ter overweging te berde had gebracht.
Bell antwoordde dat hij het zeker de
moeite van het overwegen waard vindt,
maar bij de aanvullende vragen die Ful
bright stelde antwoordde hij dat de Russi
sche hulpprogramma's in de ontwikke
lingslanden gericht zijn op de „politieke
overheersing" van de ontvangende landen.
Fulbright zei niet te kunnen inzien,
waarom Bell geen Russische hulp toe
juicht, indien deze helpt de onderontwik
kelde landen economisch sterker te ma
ken, waardoor dus de last van de VS ver
licht wordt.
Bell zei dat de economische hulp aan
een land als India, waar de Sovjet-Unie
een staalfabriek gebouwd heeft, effect had
gehad, maar dat in veel gevallen commu
nistische hulp „zou kunnen leiden tot een
politieke machtsovername".
Op het Nederlandse beeld
scherm verschijnt de laatste
tijd een vermakelijke serie
ter onschuldige ontspanning
van jong en oud, getiteld:
„Patrouillewagen 54", waarin
een komisch beeld wordt ge
geven van de New Yorkse po
litie. In deze grappige avontu
renreeks treden Amerikaanse
politiemannen op als imbecie
le, goedaardige clowns, die
zich naast hun straatdienst op
kinderlijke wijze wijden aan
allerlei humane liefhebberij
tjes en daarbij meestal blijk
geven van een geestelijke ont
wikkeling die ongeveer in de
buurt van een achterlijke pu
ber ligt.
Dat werkt uiteraard op de
lachspieren en men raakt er
door in ieder geval volkomen
verzoend met de Amerikaan
se politiementaliteit, die vol
gens deze films ongeveer
overeenkomt met die van een
wezen, dat een kruising moet
zijn tussen een dorpsgek en
een verpleegster.
Als men zijn kinderen met
dit idee vertrouwd wil maken
door middel van ons omroep
bestel, is daar geen enkel be
zwaar tegen. Maar dan moet
men wel even oppassen dat
men diezelfde kinderen niet de
foto's laat zien, waarop zij
kunnen waarnemen hoe Ame
rikaanse politiemannen weer
loze negers tegen de straat
stenen ranselen.
Hier klopt dus iets niet.
Onlangs bereikte de Neder
landse kranten een ontroeren
de foto uit Amerikaanse bron,
waarop men de heer Johnson
bezig zag op het erf van zijn
boerderij in Texas een aan
hankelijk hondje te liefkozen.
Dat ligt ogenschijnlijk ook
helemaal in de lijn van die
menselijke mens Johnson, de
moeizame boerenzoon uit Tex
as, met zijn humane rimpels
en zijn vertrouwelijke oogop
slag, die zo innig ontroerd
aan het graf van zijn voor
ganger Kennedy beloofde,
diens beleid van humaniteit en
recht te zullen voortzetten.
Nu is het merkwaardige,
dat men Kennedy véél min
der hondjes heeft zien liefko
zen. Zijn nagedachtenis wordt
omlijnd door een harde, vast
besloten trek, een vermanend
opgeheven vinger, een gedeci
deerde sfeer van recht-op-de-
man-af, die een stevige rugge-
graat deed vermoeden in het
Amerikaanse lichaam.
Maar niet Kennedy heeft
zijn plannen doorgezet met
bommen op een land en een
volk, maar Johnson. Dat is
vreemd.
Hier klopt iets niet.
Om tot onze kinderen terug
te keren, die nog nasnikken
van die piassenstreken der
Amerikaanse politieclowns:
het zou heel moeilijk zijn de
hondjesaaiende Johnson voor
hen te identificeren als dezelf
de man die zijn bombar
derende vliegtuigen in Viet
nam uitstuurt. Dat is de na
righeid met de heldere, een
voudige kinderverstandjes: zij
denken zó logisch, zó eerlijk
en vooral zó analiserend, dat
zij geen weg weten met onge
rijmdheden.
Men zou kunnen proberen
een volwassen handigheidje
toe te passen door die lieve
kleinen toe te spreken in de
taal der overheden: „presi
dent Johnson ziet zich genood
zaakt de vrede en de veilig
heid der wereld, alsmede de
christelijke beschaving en de
democratie, te verdedigen
door strategische vernieti
gingsacties op communistische
Vietcong-concentraties."
Maar als ik mijn pappen
heimers ken, kan ik moeilijk
hopen een directe vraag te
ontgaan: „Wat zijn Vietcong-
concentraties?"
Wat een hondje is, weten ze
heel goed. Dat een hondje ge
streeld wordt, begrijpen ze
volkomen en ze zijn het er
gloeiend mee eens. Maar als
er bommen op iets worden
gegooid, willen ze weten wat
dat „iets" is.
En nu moet het mij van het
hart, dat ik en velen met
mij ongetwijfeld? geneigd
ben die vraag voor mezelf laf
hartig te ontwijken. Want het
antwoord moet zijn: „Viet
cong-concentraties is een def
tig woord voor ménsen."
Mensen?
Men moet bedenken dat in
gedachten van kinderen het
begrip „mens" even eenvou-
dig is als „hond". Zij zien zo
duidelijk zowel het verschil
als de overeenkomst, dat zij
zich nooit zullen vergissen. Zij
zullen nooit een hond opzette
lijk leed doen of verminken.
Zij zullen nooit een mens ver
warren met een concentratie,
die vernietigd moet worden.
Is het onrealistisch, wan
neer wij volwassenen ons ook
eens een moment in die een
voudige, heldere gedachten-
gang begeven en voor onszelf
vaststellen dat de goedaardige
Johnson bezig is mensen te
vernietigen, terwijl hij voor
geeft een ondemocratische
doctrine te bestrijden? De zo
genaamde Vietcong-concentra
ties zijn verzamelingen men
sen in uniform, die door dat
zeer ondemocratische stelsel
in die uniformen en die ver
zameling zijn gedwongen en
allen met elkaar een „concen
tratie" vormen. Van die zo
hevig gevaarlijke doctrine
gooit Johnson met al zijn
bommen geen splintertje af.
Hij laat menselijke lichamen
uiteenrijten, die toebehoren
aan even beklagenswaardige
individuen als die, welke door
alle tijden heen hebben ge
zucht onder een dictatoriaal
bewind. Sterker nog: het be
hoeft niet eens dictatoriaal te
zijn, om het recht en de
macht te hebben mensen in
uniformen te kleden en er con
centraties van te maken. On
ze eigen zonen overkomt op
hun negentiende jaar precies
hetzelfde.
En het is zeer moeilijk om
die zonen, als zij pas negen
zijn, duidelijk te maken dat
die boer uit Texas met zijn
hondje onze eigen verdediger,
redder en toeverlaat is.
Ik moet voortdurend den
ken aan een eenzaam, blank
meisje van zes jaar temidden
van tien negertjes op een
Amerikaanse school. Het
blanke kind zat tevreden en
gelukkig temidden van haar
kameraadjes, wier kleur haar
geenszins bleek te hinderen.
Moet niet de conclusie wor
den getrokken dat Amerikaan
se kinderen de dingen des
levens beter en redelijker zien
dan hun volwassen landgeno
ten?
Of is het misschien zo, dat
in het algemeen de kinderen
betere en redelijker denkbeel
den hebben over mensen en
samenlevingen dan de volwas
senen, die er over beschikken?
Dezer dagen las ik het ver
haal van twee kinderen in
Zierikzee, die langs een snel
weg een aangereden hondje
vonden. Het had zwaar ge
kwetst uren in de kou aan de
wegberm gelegen en leefde
nog. Terwijl de volwassen
maatschappij in snelle auto's
heen en weer reed langs dit
lijdend stukje leven zonder het
een blik waardig te keuren,
organiseerden de twee kinde
ren een reddingsactie. Een
hield de wacht bij het dier en
dekte het toe, de ander rende
naar een politiepost en kwam
met een agent en een ambu
lancewagen terug. Het hondje
werd vervoerd naar een die
renarts, die het in leven wist
te houden.
Als dit allemaal zo kinder
achtig en onbelangrijk zou
zijn dat alleen kinderen iets
dergelijks kunnen ondernemen
had de politieman niet in ac
tie behoeven te komen en de
ambulance-auto had in de ga
rage kunnen blijven. Maar
plotseling bleek het werk voor
volwassenen te zijn. Waaruit
moet worden geconcludeerd
dat kinderlijke gedachten en
conclusies basis kunnen zijn
voor daden van de grote, wij
ze, volwassen maatschappij.
Het is allemaal eigenlijk ook
erg eenvoudig.
Een hondje is een levend
wezen. Men moet het vertroe
telen en strelen, en helpen als
het in nood is. Een mens is
een levend wezen. Men mag
hem niet in stukken scheuren
onder ondeugdelijke voor
wendsels.
Een hondje kan vals zijn, of
gevaarlijk, of koppig, of bijte-
rig. Men moet het dan dres
seren, opvoeden of zo nodig
bestraffen. Een mens kan
vals, koppig, onredelijk of ge
vaarlijk zijn. Men kan pro
beren om daar wat aan te
doen. Een mens kan zelfs een
mening hebben die men met
waarderen kan. Men moet
dan trachten hem tot betere
inzichten te brengen, als men
zeker weet dat zijn mening
verkeerd is.
Maar, om met onze kinde
ren te spreken: men mag een
mens niet op afschuwelijke
wijze afslachten omdat hij be
hoort bij een regiem dat niet
hetzelfde is als het onze. Men
mag hem niet „concentraties"
noemen, om het feit te mas
keren dat men onschuldigen
en onmachtigen vermoordt
omwille van een politiek. Dat
mag nu eenmaal niet.
Als men een hondje streelt,
moet men geen mensen ver
moorden. Als men kinderen
aan het lachen maakt, moet
men geen mensen tot bloedens
toe afranselen. En zeker niet
als die mensen alleen maar
hun menselijk recht opeisen.
Wat kinderen ook moeilijk
zullen kunnen begrijpen, is
het feit dat zo'n goedaardige
oom als Johnson zijn Ameri
kaanse jongens duizenden mij
len overzee stuurt om ergens
onder de tropenzon een demo
cratie te verdedigen die er
niet is tegen een vijand die in
Peking zit maar dat hij
niet in staat blijkt zijn
eigen Amerikaanse politie
mannen te verhinderen, neger
vrouwen bont en blauw te
slaan omdat zij zo graag de
Amerikaanse democratie zou
den zien werken.
Dat alles is voor heldere,
eenvoudige gedachten niet te
rijmen. Onze wereld is geen
kinderachtige wereld. Onze
leiders denken niet helder en
niet eenvoudig, maar volwas
sen.
Onze kinderen worden daar
om pas leiders, als zij erin ge
slaagd zijn hun heldere, een
voudige gedachten te vertroe
belen tot het volwassen peil.
Uit de andere kamer klinkt
het vrolijke gelach van de
jonge garde, die de grollen
van komiekerige agenten op
het geduldige scherm aan
schouwt. Laat ze lachen zo
lang ze het nog kunnen.
En geef hun met hun ver
jaardag een hondje. Zij weten
nog, wat honden- en mensen
liefde is.
Advertentie
dat u eerst eens rond kijkt
alvorens te besluiten.
Wij weten ook dat u elders klokken
ziet die wat goedkoper zijn, maar deze
kunnen de kwaliteit van onze klokken
en uurwerken niet benaderen.
Het kleine prijsverschil bent u gauw
vergeten, maar de narigheid blijft.
Komt u maar eens binnen lopen in
onze speciale klokken-showroom.
U bent dan volledig op de hoogte en
het verplicht u tot niets,
U weet het
adviseert u goed
grote houtstraat 49
het huis met het carillon
telefoon 2 90 49
Geluidwerend. De Britse regering zal de
helft betalen van de kosten om voor on
geveer 60.000 particuliere huizen rond
om het vliegveld London Airport geluid-
werende maatregelen te nemen. De mi
nister voor de Luchtvaart, Roy Jenkins,
heeft dit in het Lagerhuis bekendge
maakt.
Giften en leningen. President Johnson
heeft het Congres machtiging gevraagd
om tien miljoen dollar te besteden voor
een nationale stichting voor kunsten en
humaniora. Het geld zal worden gebruikt
voor giften en leningen aan niet-winst-
makende organisaties en particulieren
op het gebied van toneel, beeldende kun
sten, letterkunde en andere culturele ui
tingen.
Derde. De 70-jarige hertog van Windsor
heeft vandaag de derde van een reeks
operaties ondergaan aan het netvlies
van zijn linkeroog.
Volgens een zegsman van het Londen-
se Clinic ziekenhuis is de operatie „tech
nisch bevredigend". Er werd niet ge
zegd of de gewezen koning van Enge
land goed herstellende is.
Leervak. Aan de economische hogeschool
in de Duitse stad Emden, die de volgen
de maand geopend wordt, zal Neder
lands naast Engels als leervak op het
programma staan.
Beledigend. Een Nederlandse huisschilder
in Kampala, de hoofdstad van Oeganda,
is tot een boete van tweehonderd gulden
veroordeeld omdat hij in een café het
portret van premier Obote had vernield
en beledigende opmerkingen aan diens
adres had geschreeuwd. Hij zal waar
schijnlijk Oeganda moeten verlaten.
Ik zie, ik zie. De Nederlander van Pen-
hout, oprichter van de „Nederlands-Zuid
afrikaanse werkgemeenschap", reist op
het ogenblik door de republiek Zuid-Afri-
ka. Hij heeft meegedeeld nog geen con
centratiekampen in Zuid-Afrika te heb
ben aangetroffen en ook geen Afrikaan
se vrouwen die een slechte behandeling
ondergaan.
Aardbeving. Een aardbeving heeft de stad
Arak doen schudden, 320 kilometers ten
zuidwesten van Têheran maar er werd
geen zware schade aangericht en er vie
len geen slachtoffers.
