SHIRLEY
HET BED VAN GABY DELYS
PUZZEL NUMMER 14
PANDA EN DE.DRUMDRUMS
m'/m
DE DODE BRUID
door Charlotte Brontë
EEN BIJZONDERE
VROUW
v. DUIVEN BODEN N.V.
door dr. Robert van Gulik
ht
VRIJDAG 9 APRIL 1965
23
-
Ons vervolgverhaal
P. Loopuyt
aluminium
jaloezieën
99
99
1
181) Alle hindemis
sen van twijfel, alle ballast van onze
kerheid moesten meteen worden weg
genomen en de zuivere waarheid moest
vastgesteld worden. Zij moest haar
deel op zich nemen en mij vertellen
wat het was. Ik moest het mijne ne
men en er aan vasthouden.
„Eén ogenblik, juffrouw" zei ik ter
wijl ik mijn hand op de deurknop
hield voordat ik hem opende. „Wij
hebben een lang gesprek gevoerd van
morgen, maar het laatste woord is
nog niet gesproken. Het is aan u om
het uit te spreken".
„Mag ik er door?"
„Neen, Ik bewaak de deur. Ik zou
bijna liever sterven dan u nu weg te
laten gaan zonder het woord te zeg
gen, dat ik van u verlang".
„Wat durft u te verwachten dat ik
zeg?"
„Wat ik meer dan al het andere be
geer te horen, wat ik moet en wil ho
ren; wat u nu niet meer kunt onder
drukken".
„Meneer Moore, ik begrijp werke
lijk niet wat u bedoelt. U doet zo
vreemd".
„Ik geloof dat ik inderdaad anders
was dan gewoonlijk, want ik maak
te haar bang; dat kon ik zien. Het
was goed zo: zij moest bang gemaakt
worden om gewonnen te worden.
„U weet wel wat ik bedoel en ik
sta hier voor het eerst in mijn ware
gedaante voor u. Ik heb de goever-
neur afgeworpen en ik stel u de man
voor. En denk er aan dat hij een heer
is".
Zij trilde. Zij legde haar hand op
de mijne alsof zij haar van het slot
wilde verwijderen; zij had even goed
kunnen proberen met haar zachte aan
raking metaal los te maken dat aan
ander metaal gesmeed was. Zij voel
de dat zij machteloos was en ging
achteruit; en weer beefde zij.
„Ik kan de verandering die ik on
derging, niet verklaren; maar door
haar ontroering kwam er een nieuwe
levenskracht in mij op. Ik was noch
terneergeslagen noch opgewonden
over haar landerijen en haar geld; ik
dacht er niet aan, ik gaf er niets om.
Ze betekenden niets; het was droesem,
die mij niet kon ontmoedigen. Ik zag
alleen haarzelf, haar jonge mooie ge
stalte; de gratie, de majesteit, de ze
digheid van haar meisjesstaat.
„Mijn leerling" zei ik.
„Mijn meester" was het zachte ant
woord.
„Ik heb je iets te vertellen".
Zij wachtte met gebogen hoofd en
naar beneden hangende krullen.
„Ik moet je vertellen, dat je in de
laatste vier jaar een steeds grotere
plaats in het hart van je leraar hebt
ingenomen en dat je daar nu wortel
geschoten hebt. Ik moet bekennen dat
je mij betoverd hebt ondanks alle ge
zond verstand en ervaring, alle ver
schil van positie en goederen. Je hebt
zo gekeken en gesproken en bewogen,
zo je gebreken en je deugden getoond
of liever schoonheden, ze zijn niet
zo streng als deugden dat ik je
liefheb je met mijn leven en al
mijn kracht liefheb. Nu is het gezegd"
Zij zocht naar iets om te antwoor
den, maar zij kon geen woorden vin
den. Zij deed haar best zich te her
stellen, maar het lukte niet. Ik. her
haalde hartstochtelijk dat ik haar lief
had.
„En meneer Moore, wat nu?" was
het antwoord dat ik kreeg en dat op
een toon werd gezegd, die prikkelbaar
zou zijn geweest wanneer zij niet ge
stameld had".
„Heb je mij niets te zeggen? Voel
je geen liefde voor mij?"
„Een beetje".
„Ik moet niet gekweld worden, ik
wil op het ogenblik zelfs niet spelen".
„Ik wil niet spelen; ik wil gaan".
„Ik begrijp niet dat je nu van weg
gaan durft te spreken. Jij weggaan!
Wat! met mijn hart in je hand om
het op je toilettafel te leggen en het
te doorsteken met je spelden! Je gaat
niet van mij vandaan, je dwaalt niet
buiten mijn bereik totdat ik een on
derpand heb gekregen een belofte
voor een belofte jouw hart voor het
mijne".
„Wat u hebben wilt is zoek geraakt
enige tijd geleden verloren. Laat
u het mij gaan zoeken".
„Zeg dan dat het is waar je sleutels
dikwijls zijn in mijn bezit".
„Dat moet u weten. En waar zijn
mijn sleutels, meneer Moore? eerlijk
en waarachtig, ik ben ze weer kwijt,
en mevrouw Gill moet wat geld en
ik heb niets, behalve dit kwartje".
„Zij nam het geldstukje uit de zak
van haar schort en toonde het mij op
haar open hand. Ik had grapjes met
haar kunnen maken, maar dat ging
niet: het was een kwestie van leven
en dood. Terwijl ik het kwartje vast
greep en tegelijk de hand waar
op het lag, vroeg ik „Moet ik ster
ven zonder jou of moet ik leven voor
jou?"
„Doe maar wat u wilt. Het zij verre
van mij u uw keuze voor te schrijven".
„Je moet mij zelf zeggen of je mij
veroordeelt tot ballingschap of mij op
roept om te hopen".
„Ga maar. Ik kan het wel verdra
gen om achter gelaten te worden".
„Misschien kan ik het ook dragen
je te verlaten. Maar geef antwoord,
Shirley, mijn leerling, mijn koningin
geef antwoord".
„Sterf zonder mij indien u dat wilt.
Leef voor mij indien u het durft".
„Ik ben niet bang voor je, mijn
wijfjesluipaard. Ik durf voor en met
je te leven, van dit uur tot aan mijn
dood. Nu dan, ik bezit jou, jij bent
van mij, i£ zal je nooit laten gaan.
Waar ook mijn woonplaats zal zijn,
ik heb mijn vrouw gekozen. Indien ik
in Engeland blijf, zul jij in Engeland
blijven; indien ik de oceaan over
steek, zul jij hem ook oversteken. On
ze levens zijn aan elkaar geklonken;
ons levenslot is dooreengevlochten".
„En zijn wij dan gelijken, meneer?
Staan wij dan eindelijk op voet van
gelijkheid?"
„Jij bent jonger, zwakker, tenger
der, onwetender dan ik".
„Zult u goed voor mij zijn en mij
nooit tiranniseren?"
„Zul je mij laten ademen en mij
niet verbijsteren? Je moet nu niet
glimlachen. De wereld dwarrelt en
draait om mij heen. De zon is een
duizelingwekkende vuurrode vlam, de
hemel is een violette draaikolk, die
boven mij wervelt".
Ik ben een sterke man maar ik
wankelde terwijl ik sprak. De gehele
schepping was vergroot: de kleuren
werden feller, de bewegingen vlugger,
het leven zelf kreeg meer inhoud.
Eén ogenblik lang zag ik haar nau
welijks, maar ik hoorde haar stem
meedogenloos lief. Zij wilde niet
een van haar charmes uit medelijden
uitdrukken. Misschien wist zij niet
wat ik voelde.
„U noemt mij een wijfjeslui
paard. Denk er aan dat dit niet ge
temd kan worden," zei zij.
„Tam of wild, onstuimig of be
dwongen, je bent van mij."
„Ik ben blij dat ik mijn bewa
ker ken en aan hem gewend ben.
Slechts zijn stem zal ik volgen;
slechts zijn hand zal mij leiden,
slechts aan zijn voeten zal ik rusten."
„Ik bracht haar terug naar haar
stoel en ik ging bij haar zitten. Ik
verlangde ernaar haar weer te ho
ren spreken; ik kon nooit genoeg krij
gen van haar stem en van haar woor
den.
„Hoeveel hou je van mij?" vroeg
ik.
„Oje weet het. Ik wil je niet
je zin geven; ik zal je niet vleien"
„Ik weet nog niet half genoeg;
mijn hart hunkert ernaar gevoed te
worden. Indien je wist hoe hongerig
en wild het is zou je je haasten het
tevreden te stellen met een paar lie
ve woorden."
„Arme Tartaar!" zei zij terwijl
zij mijn hand aanraakte en streelde:
„arme kerel, trouwe vriend, Shirley's
's lievelingsdier en gunsteling, ga lig
gen!"
„Maar ik wil niet gaan liggen
voordat mij één lief woord gegeven
is." „En eindelijk gaf zij het.
„Lieve Louis, wees mij trouw,
verlaat mij nooit. Het leven is mij
niets waard wanneer ik het niet aan
jouw zijde mag doorbrengen."
„Nog meer."
„Zij gaf mij iets anders; het was
niets voor haa,r dezelfde schotel twee
maal aan te bieden.
„Meneer!" zei zij terwijl zij op
stond. „spreek als u durft ooit nog
eens over zulke onverkwikkelijke din
gen als geld of armoede of ongelijk
heid.
(Wordt vervolgd)
HET ZAL NIET dikwijls gebeurd zijn, dat een jonge
dame werd verzocht, op staande voet een koninklijk paleis
te verlaten. Dit overkwam Gaby Delys en het gebeurde
in Lissabon in 1912. Gaby Delyseen Franse danseres van
nauwelijks 20 jaar, werd door koningin-moeder Amalia van
Portugal gedwongen het paleis van haar zoon Manuel de
laatste koning van Portugal te verlaten. De koning, die
slechts enkele maanden regeerde, had het jonge meisje, dat
als danseres optrad in het Marigny Theater aan de Champs
Elysées, in Frankrijk leren kennen. Hij had haar meege
nomen naar Lissabon. Maar spoedig kreeg de koningin
moeder lucht van de romance en maakte er een on
middellijk eind aan. Het schandaal verspreidde zich snel
en ivas een topic in de kranten van alle landen. Gaby Delys
werd het middelpunt veler belangstelling en zodoende
kreeg zij een groot aantal toneelaanbiedingen. Zij accep
teerde een contract met het Duke of York-theater in
Londen, waar haar Franse chic en charme grote bijval
oogstten.
IK WOONDE als zeer jonge man in
Londen en bewonderde haar, zoals ve
le anderen, in het theater. Op een mid
dag ging ik, trots als een pauw, mijn
tweedehands Studebaker uit een garage
halen in Kensington. Juist op het mo
ment dat ik eruit wilde rijden, kwam
een prachtige zwart/witte Sheffield-
Simplex auto (al lang niet meer in pro-
duktie) met chauffeur de garage inrij
den. Tot mijn opwinding stapte Gaby
Delys uit de wagen en wenste in haar
gebroken Engels de eigenaar {e spre
ken. Ik sprong direct uit mijn auto, snel
de op haar toe en bood haar in mijn
jeugdige overmoed mijn diensten als
tolk aan. Ze was erg verheugd haar
eigen taal te kunnen spreken. Zo had
ik dan de beroemdste ster van dat
tijdstip ontmoet. Daar haar wagen
een kleine reparatie moest ondergaan,
bood ik haar met zenuwachtige veront
schuldigingen een plaats in mijn auto
aan. Nadat ik haar thuisgebracht had,
vroeg zij mij haar op te bellen, als
ik zin had een kop thee bij haar te
komen drinken. Ze woonde in een mooi
huis. Het was Kensington Gore 11, Hy
de Park.
SPOEDIG VERNAM ik, dat de kans
haar weer te zien niet groot was, on
danks haar uitnodiging. De elegante
Frangaise was de favoriete geworden
van een bekende Amerikaan, Gordon
Selfridge, de warenhuiskoning van Ox
ford Street. Niettegenstaande deze
grote handicap telefoneerde ik haar
enige dagen later. Tot mijn grote ver
bazing vroeg zij mij de volgende mid
dag naar Kensington Gore te komen. Ik
bracht een heerlijk theeuurtje door,
zeer onder de indruk van haar ver
schijning. Ik was in de wolken, toen ik
permissie kreeg te komen wanneer ik
wilde, als het maar het theeuurtje was.
Tijdens de vierde visite vertelde zij
bevriend te zijn met de heer Selfridge.
Ze vroeg me, samen met haar zijn
laatste geschenk te bewonderen. Het
bleek een antiek hemelbed te zijn,
waar Lodewijk de Veertiende in gesla
pen zou hebben. Het bed was door de
heer Selfridge op een veiling in Tours
gekocht.
Helaas, aan alles komt een eind; na
enige tijd vroeg Gaby mij liever niet
meer te komen. Ze vreesde haar Ameri
kaanse vriend ongunstig te stemmen,
daar hij van onze vriendschap had ge
hoord. Zo kwam deze tot een ontijdig
einde.
Enige jaren gingen voorbij. Daar
mijn werk mij naar Zuid-Amerika riep,
verbleekte het portret van de schone
Frangaise meer en meer in mijn her
innering. Toch schrok ik, toen ik in Rio
de Janeiro las dat Gaby Delys op 28-
jarige leeftijd aan een keelziekte was
overleden. Tot ieders verbazing liet zij
400.000 pond na: een fortuin in die tijd.
Al dat geld was op 10.000 pond na,
die voor haar danspartner waren be
stemd voor de armen van Marseille,
haar geboortestad.
VELE JAREN gingen voorbij. Mijn
jeugdavontuur was ik zo goed als ver
geten. Weer eens in Londen, besloot
ik 's avonds een spelletje bridge te
gaan spelen in mijn club, The United
Hunts, in Upper Grosvernor Street.
Mijn partner was een elegante Engelse,
die een goede partij speelde. Toen wij
dan ook om middernacht gelijk de club
verlieten vroeg ik haar of ze een lift
naar haar woning wilde accepteren. Zo
bracht ik haar naar haar woning. Bays-
water Road 18. Op haar uitnodiging een
whisky te drinken, gjng ik niet direct
in. Ik wilde complicaties met haar echt
genoot vermijden. Maar het bleek, dat
zij weduwe was, dus toen ging ik. Even
later was ik in een charmant gemeubi
leerd appartement. Ik complimenteerde
mijn gastvrouw met haar goede smaak.
„U hebt nog niet alles gezien," lachte
zij en meteen opende ze de suitedeuren.
Tot mijn onbeschrijfelijke verbazing
stond daar.het onvergetelijke he
melbed van Gaby Delys. Mijn gast
vrouw had het gekocht op de veiling na
de dood van de danseres. „Ja," zei ze
trots, „ik durf met u om alles te wed
den, dat u nog nooit zo'n fraai bed
hebt gezien in een particulier huis."
„Nee," zei ik galant, „u hebt gelijk."
EEN GEBEURTENIS van geheel
andere aard was de sensatie, in de
cember 1935 verwekt door de sinds
dien beroemd geworden vlucht van
een Nieuwzeelandse vrouw, Jean
Batten. In die tijd was de vlucht met
een éénmotorig vliegtuig van Enge
land naar Argentinië inderdaad een
zeldzame gebeurtenis, vooral waar
het een jonge vrouw betrof.
Ik bevond mij in die tijd in Buenos
Aires en kon haast niet in het Alvear
49. Het feit dat Joris Goedbloed plotseling manager
was geworden van de drumdrums schokte Panda en Pat
toch wel een beetje. „Hoe moet dat nu met mijn ont
slag als bewaker?" vroeg de speurder onzeker. „U hebt
uw baan terug," sprak Joris. „En Pandake neem ik
aan als publiciteitsmanneke! Het bleek mij allang dat
ge aanleg hebt in deze richting! Uw salaris zal per jaar
vooruitbetaald worden. Eens kijken Juist Dat
wordt tienduizend florijnen elk! Ik moet er diep voor in
de beurs tasten, maar goede werkkrachten worden
tegenwoordig duur gekocht!" Hij tastte in een kast en
trok een stapel bankbiljetten te voorschijn die hij preve
lend begon te tellen. „Zo!" mompelde hij. „En nu
trekken wij af: 50 procenten korting voor de manager,
administratiekosten, enkele bedragen spaargeld voor
uw oude dag, iets voor het Goedbloed-pensioenfonds, en
dan willen wij toch ook de inkomstenbelasting niet be
dotten! Er is heden ten dage reeds genoeg geknoei met
geld. Welnu dan is hier uw vooruitbetaald salaris!
Zorg, dat ge het verdient! Er moet hard worden ge
werkt! Bij lapswanzerij zal ik me gedwongen zien deze
gelden terug te vorderen. Met vergoeding voor gederfde
rente, uiteraard!" Het was duidelijk, dat de nieuwe
manager veel had geleerd van zijn voorganger
Horizontaal: 1. eerstvolgende (afk.), 3.
belangstelling, 7. element (afk.), 9. bekend
Ned. violist, 11. schelp, 14. bootje, 16. hard
vet, 18. meisjesnaam, 20. land in Europa
(afk.), 22. al, 24. lidwoord, 25. boos opzet,
28. houten kom, 29. de onbekende (afk.),
31. zilverpopulier, 33. mijns inziens (afk.),
34. heg noch weten, 36. jongensnaam,
39. temperatuursverhoging, 40. lijst van de
te bespreken onderwerpen, 42. grondsoort,
44. gebed, 46. titel (afk.), 48. soort koffie,
51. ontheemden (Eng. afk.), 52 een heel
eind, 54. stellig, 56 kijk, 57. verdieping, 59.
Palace Hotel komen door de grote me
nigte, die het belegerde. Het was Jean
Batten inderdaad gelukt, de vlucht te
volbrengen en zij woonde in hetzelfde
hotel. Ik kende de jongedame niet,
had haar ook nooit gezien, en vond het
zeer vervelend dat die honderden men
sen het mij zo lastig maakten door hun
geschreeuw en gejuich. Een week later
begaf ik mij naar het bureau van de
Royal Mail scheepvaartmaatschappij,
waar de directeur, de heer Parker, mij
mededeelde dat ik een geluksvogel was,
daar zijn compagnie Jean Batten had
aangeboden, de terugreis naar Engeland
met de Asturias te maken. Zij was niet
ver van mij af, ik kreeg de hut naast
de hare toegewezen.
Het schip vertrok tegen 6 uur
's avonds en gedurende de nacht volgde
het de Rio de la Plata tot Montevideo.
In de eetzaal had ik aan de kapiteins
tafel een knappe jonge vrouw gezien en
begreep dat dit de beroemde aviatrice
moest zijn. De volgende morgen klom
de gehele Britse kolonie van Montevi
deo aan boord om Jean Batten hulde te
brengen. Een ontbijt was aangericht en
in het midden van de grote tafel zat
Sir Eugene Millington-Drake, de Britse
ambassadeur die ik meermalen had
ontmoet. Aan zijn rechterhand zat Jean
Batten, inderdaad een mooie jonge
vrouw. Sir Eugene wenkte mij nader
bij te komen en stelde mij aan haar
voor. Ik nam niet veel notitie van
haar, daar ik dacht dat na alle hulde
een compliment van mij haar niet zou
interesseren. Spoedig werd door de mi
crofoon iedereen die geen passagier
was verzocht aan land te gaan en kort
daarop zette het schip zich in beweging.
Jean Batten stond aan dek en wuifde
de menigte toe, de afstand werd groter
en spoedig verliet zij het dek om naar
beneden te gaan.
Ik liep naar haar toe en zei: „Vergeef
mij dat ik zo weinig aandacht aan u
schonk, maar dat deed ik met voorbe
dachte rade. Duizenden hebben u hulde
gebracht en ik heb het niet gedaan. Al
die duizenden vergeet u licht, maar nu
koester ik de hoop dat u mij niet zult
vergeten. Daarbij komt, dat ik het ge
noegen heb de hele reis met u te maken
en ik vertrouw erop dikwijls de gelegen
heid te zullen hebben u hulde te bren
gen voor uw bewonderenswaardige pres
tatie." Zij lachte flauwtjes: „Dat is ook
een manier om opgemerkt te worden."
Al spoedig werden wij goede vrien
den. Zij had de kapitein verzocht, mij
aan zijn tafel te nodigen, dus gebruik
ten wij onze maaltijden tezamen. De
reis duurde zeventien dagen en wij
dansten 's avonds veel aan dek. Zij ver
telde mij over haar leven, terwijl wij
urenlang in dekstoelen van de reis ge
noten. Haar vader was tandarts in
Auckland, een stad in Nieuw-Zeeland.
Jean was erg muzikaal en haar vader
had haar in staat gesteld aan het con
servatorium in Londen piano te stude
ren. In het pension waar zij woonde,
verbleef ook de zeer bekende Australi
sche piloot Kingsford Smith, die het jon
ge meisje dikwijls naar de luchthaven
meenam en haar veel over zijn beroep
vertelde. Meer en meer voelde zij zich
tot het vliegen aangetrokken, en hoewel
in die tijd de machines nog primitief
waren, kende zij geen vgees. Onder de
leiding van Kingsford Smith behaalde
zij spoedig haar brevet. Haar vader
kreeg er de lucht van en smeekte haar
met het vliegen op te houden. Toen dat
niet hielp, hield hij haar toelage in.
Ook dat mocht niet baten. Met piano
lessen aan kinderen voorzag zij enigs
zins in haar onderhoud. Het leverde
haar echter zo weinig op, dat zij soms
geen kop thee of koffie kon kopen. Maar
zij zette door, totdat door bemiddeling
Twee weken geleden begon,
op deze pagina, de heer
P. Loopuyt, oud-verkoopdirec
teur van een grote Engelse
bankbiljettendrukkerij, zijn dag
boeknotities met de ware his
torie van een grote bankpapier-
zwendel. Hij doet ditmaal uit
zijn rijke herinnering ontmoe
tingen met twee bijzondere
vrouwen herleven: een actrice
met hemelbed en een aviatrice
die op andere wijze de hemel
bestormde.
van Kingsford Smith, Lord Wakefield,
miljonair-olieman, voor haar het klei
ne vliegtuig kocht waarmee zij kort
daarop haar beroemde tocht maakte.
De conditie, door Lord Wakefield ge
steld, was dat zij in haar lezingen over
de reis, het publiek zou vertellen dat
zij Wakefields olie had gebruikt. Jean
was echter geen zakenvrouw. Ze had
vergeten een goed persagentschap in te
schakelen en behalve enige lezingen die
haar telegrafisch waren aangeboden
leek het er niet naar, dat de gevaar
lijke tocht haar veel geld op zou leve
ren. Ik voelde mij zeer tot haar aan
getrokken, en stelde voor met (stunt)-
vliegen op te houden. De tijd daarvoor
was voorbij: de interesse van het pu
bliek verflauwde en zij moest niet
langer haar leven riskeren.„Waarom
open je geen vliegschool? Met de grote
naam die je gemaakt hebt, zal het je
aan succes niet ontbreken"? „Alles
goed en wel" antwoordde zij „maar
waar haal ik het geld vandaan?" Wij
calculeerden dat er minstens vijftien
honderd pond nodig was om zoiets te
beginnen. Ik verdiende toen zeer veel
geld en bood haar de vijftien honderd
pond aan met dien verstande dat zij
met stuntvliegen volkomen zou breken.
Verrast en geroerd door mijn aanbod
nam zij het aan.
In Londen teruggekeerd werd zij door
koning George V op Buckingham Pala
ce ontvangen. Ook de Hoge Commissa
ris van Nieuw- Zeeland bood haar een
banket aan, waar vele notabelen aan
wezig waren, zij was de heldin van de
dag. Ik zag haar dikwijls, maar daar
zij nogal gereserveerd was, vernam ik
niets van het complotje dat achter mijn
rug werd gesmeed. Op een goede dag
werd ik door de directeur van mijn
bank opgebeld: „Het is niet onze ge
woonte maar daar ik u al zo lang ken,
dacht ik dat het u zou interesseren dat
Miss Jean Batten vijftienhonderd pond
op uw tegoed heeft laten bijschrijven".
Ik begreep er niets van. Wetende dat
zij zeer weinig geld had, zocht ik haar
op en vroeg: „Waarom heb je mij die
vijftienhonderd pond weer teruggege
ven?" „Och", antwoordde zij, „ik kan
uw voorwaarde niet vervullen. Lord
Wakefield heeft mij een groter vlieg
tuig aangeboden als ik naar Nieuw-Zee
land wil vliegen. Dat heeft nog nie
mand gedaan, en ik wil de eerste vrouw
zijn die de gevaarlijke Tasmanzee over
vliegt". Teleurgesteld maar diep ont
roerd vroeg ik haar, toch het geld weer
te accepteren. Zij weigerde en hoewel
ik het hele geval onaangenaam vond
groeide mijn bewondering voor de bui
tengewone vrouw. Zelf hoorde ik nooit
meer iets van haar maar wel las ik dat
zij de vliegtocht naar Nieuw-Zeeland
met succes had volbracht. In 1961 ont
moette ik toevallig op een bank in
Portugal een Nieuw-Zeelander die mij
vertelde dat Jear Batten nog steeds in
Auckland woonde, nog steeds zeer aan
trekkelijk en nooit getrouwd was.
Advertentie
De beste service bij
Ged. Oude Gracht 108 - 110 - Haarlem
Telefoon 17165 - 13608 - 16657
Kruisstraat 22 - Haarlem - Tel. 17206
Vraagt prijsopgaaf
hoge berg, 60. of, 62. zoon van Noach, 64.
meisjesnaam, 65. beoefenaar van een bep.
sport, 67. hedendaags, 68. en dergelijke
(afk.), 69. voortdurend, 70. geheel de uwe
(afk.).
Verticaal: 1. op bep. manier in bezit krij
gen, 2. verscheidene, 3. kloosterhoofd, 4.
element (afk.), 5. motorschip (afk.), 6. bep.
maand (afk.), 7. dun weefsel, 8. bep. zee
vogels, 10. afdeling van een gymnasium,
12. deel van het menselijk lichaam, 13. ie
mand van de politie. 15. verdragen, 17.
koud vlees in gelei, 19. kippen loopplaats,
20. Nederlandse Gymnastiek Bond (afk.),
21. aanwijzend voornaamwoord, 23. dijk,
26. syncopische muziek. 27. bep. balspel,
30. glazen klok, 32. suf door ouderdom, 34.
kledingstuk, 35. hulde, 37. hert, 38. plaats
op de Veluwe, 41. verzoekschrift, 43. hoofd
huid, 45. bep. graan, 47. blut, 49. bloedver
want, 50. bep. overdekking, 51. aanwij
zend voornaamwoord, 53. gesloten stand,
54. dom, 55. gestorven, 56. kleur, 58. be
taalmiddel, 61. roofdiertje, 63. kledingstuk,
64. soort hond, 66. geheel de uwe (afk.), 67.
bloedverwant.
Oplossingen, uitsluitend per briefkaart,
dienen voor woensdag a.s. in ons bezit
te zijn.
OPLOSSING PUZZEL NUMMER 13:
1. ara - race - cent, 2. leg - egaal - alt,
3. pier - eren - ent, 4. sla - lam - amper,
5. tol - olie - iets, 6. wieg - ego - goud, 7.
dra - rage - geur, 8. spie - Ier - Eros, 9.
spa - palet - ets, 10. rust - ster - erf.
Verticaal: Carmiggelt.
PRIJSWINNAARS PUZZEL NUMMER lSt
7.50: Mevr. WesseliusVan 't Hof,
Meerweg 86, Bennebroek; 5.00: B. Ver
steeg, Oost-Indiëstr. 27, Haarlem; 2.50:
Mevr. J. P. Bonkenburg, Maaslaan 33,
Heemstede.
IK ZAG U U»V THEEKOP LEEGDRINKEN
MENEER WANG... BAAR U NIETS MANKEERT,
0 v^MOET HET VERGIF IN UW SRUID'S KOPJE
KALM AAN, OR. HWA--ZULKE
WILDE BESCHULDIGINGEN
DE SCHURK BEGEERDE M'JN
DOCHTER. NU HU HAAR NIET KON
KRUGEN, GUNDE HU HAAR NIET AAN
EEN ANDERDE LAAGHARTIGE
SCHURK HEEFT....
HEBBEN GEZETEN... NIET IN
THEEPOT OF THEEWATER.
JA, LAU DEED HET ER
IN .'HU STOND HIER
VLAK B'J DEZE TAFEL...
