SHIRLEY
OOSTDUITSE JEUGD VIERT FEEST (ZONDER
PROPAGANDA OF CULTUUR) IN BEATLESTIJL
PANDA EN DE DRUMDRUMS
Luxueuze wooncultuur van
de Italiaanse filmsterren
.DE DODE BRUID
7
r
door Charlotte Brontë
Ons vervoigverhaai
West-ticbrengt communistische
opvoeders en ouders tot wanhoop
Welvaart
V..
NAV O-pesterijtje
J
Zomer- en winter
paleizen met eigen
jachtwoud, bioscoop,
saunabad en antieke
kunstverzamelingen
WOENSDAG 14 APRIL 1965
15
A. Boerma
Duiker wegens diefstallen
tot 3 jaar veroordeeld
17^0/
Inplaats van borden
99
door dr. Robert van Gulik
185) Ik ben
blij dat ik u kan vertellen naar waar
heid, dat deze heer zijn land even
zeer tot eer strekte als Malone
schande over zijn goede naam had
gebracht. Hij bleek even fatsoenlijk,
goed gemanierd en nauwgezet te zijn
als Peter wild, lawaaiig en (dit
laatste epitheon verzwijg ik liever
omdat dit 't geheim zou verklappen).
Hij werkte trouw in de gemeente, de
scholen, zowel de zondagsschool als
de gewone dagschool bloeiden onder
zijn toezicht als groene laurierbomen.
Daar hij ook maar een mens was
had hij natuurlijk zijn fouten; maar
dit waren behoorlijke, gelijkmatige,
geestelijke fouten die velen deugden
zouden hebben genoemd. De omstan
digheid dat hij uitgenodigd was op de
thee tegelijk met een Afgescheidene
bracht hem een week lang uit zijn
evenwicht. Het schouwspel van een
Quaker, die zijn hoed op hield in de
kerk, het denkbeeld dat een onge
doopt medemens met christelijke ce
remonieën werd begraven deze din
gen konden een vreemde schade aan
richten in de lichamelijke en geeste
lijke eigenschappen van de heer
Macarthey. Overigens was hij ver
standig en redelijk, ijverig en wel
dadig.
Ongetwijfeld zal een lezerspubliek,
dat de rechtvaardigheid bemint, op
gemerkt hebben dat ik tot nu toe
een misdadige nalatigheid heb ge
toond bij het vervolgen, gevangen ne
men en het opleggen van een welver
diende straf aan de zogenaamde
moordenaar van de heer Robert
Moore. Hier was een mooie gelegen
heid om mijn gewillige lezers op een
keurige en tegelijk opwindende ma
nier er tussen te nemen: omtrent de
wet en het evangelie, omtrent de ker
ker, de beklaagdenbank en de galg.
U zou het misschien prettig hebben
gevonden, lezer, maar ik niet. Ik zou
al spoedig met mijn onderwerp over
hoop gelegen hebben en dan zou ik er
onder door zijn gegaan. Ik was ver
heugd toen ik hoorde dat de feiten
mij volkomen vrij stelden van deze
taak. De moordenaar werd nooit ge
straft; en de reden daarvan was dat
hij nooit gepakt werd, een gevolg
van de omstandigheid dat hij nooit
vervolgd werd. De politierechters za
ten een beetje te draaien alsof ze op
gingen staan en moedige dingen zou
den doen; maar daar Moore zelf, in
plaats van hen aan te sporen en de
leiding te nemen zoals vroeger, stil
op zijn bed in de Cottage lag, in zijn
vuistje lachte en met iedere trek van
zijn vreemdelingengezicht grijnsde,
gaven zij het maar op; en nadat er
enige onvermijdelijke formaliteiten
waren vervuld, namen zij het wijze
besluit de zaak in de doofpot te stop
pen en dat deden zij dan maar. De
heer Moore wist wie op hem gescho
ten had en heel Briarfield wist het.
Het was Michael Hartley en niemand
anders, de half gekke wever over
wie al eens eerder gesproken is, een
fanatieke Antinomiër wat zijn gods
dienst en een krankzinnige gelijkma
ker wat zijn politiek betrof; de arme
drommel stierf aan delirium tremens,
een jaar na zijn aanslag op Moore en
Robert gaf zijn ongelukkige weduwe
twee tientjes om hem te begraven.
De winter is voorbijde lente
kwam daarna en vervloog stralend en
bewolkt, bloesemend en regenachtig.
Nu zijn wij in het hartje van de zo
mer midden in juni juni 1812.
Het weer is gloeiend heet De
lucht is azuur-blauw en roodachtig
goud. Het past bij de tijd, het past
bij de eeuw, het past bij de tegen
woordige geest van de volken. De
negentiende eeuw dartelt in haar
reusachtige jeugd; de jonge Titan ont
wortelt bergen in zijn spel en smijt
met rotsen in zijn wilde sport. Deze
zomer zit Bonaparte in het zadel; hij
en zijn leger doorkruisen de Russi
sche woestijnen. Hij heeft Fransen en
Polen, Italianen en kinderen van de
Rijn bij zich, zeshonderdduizend
man sterk. Hij marcheert op het oude
Moskou af; onder de muren van de
aloude stad wacht de ruwe Kozak op
hem. Barbaarse stoïcijn! Hij wacht
zonder vrees voor het grenzeloze ver
derf dat aan komt rollen. Hij ver
trouwt op een sneeuwwolk; de Wil
dernis, de Wind, de Hagelstorm zijn
zijn toevlucht, zijn bondgenoten zijn
de elementen Lucht, Vuur, Water.
En wat zijn dat? Drie verschrikke
lijke aartsengelen die altijd voor de
troon van Jehova op wacht staan. Zij
zijn in het wit gekleed, omgord met
gouden gordels; zij heffen fiolen om
hoog, die de toorn Gods uitgieten.
Hun dag is de dag der wrake; hun
teken het woord van de Heer der
Heerscharen, „donderend met de
stem van Zijn voortreffelijkheid."
„Zijt gij binnengetreden in de
schatten van de sneeuw? of hebt gij
de schatten van de hagel gezien, die
ik bewaard heb tegen de tijden van
zorg, tegen de dag van strijd en oor
log?
„Ga uws weegs: giet de fiolen van
de toorn Gods op de aarde."
Het is gebeurd: de aarde is ver
schroeid door het vuur; de zee wordt
als „het bloed van een dode man";
de eilanden vlieden weg; de bergen
worden niet gevonden.
In dit jaar nam Lord Wellington in
Spanje de teugels in handen. Zij
maakten hem tot Generalissimo ter-
wille van hun eigen redding. In dit
jaar nam hij Badajos in, hij vocht
om het veld van Vittoria, hij ver
overde Pampeluna, hij bestormde St.
Sebastian; in dit jaar behaalde hij
de overwinning in Salamanca.
Mannen van Manchester; ik vraag
u vergiffenis voor dit korte overzicht
van krijgsdaden; maar het doet er
niet toe. Lord Wellington is voor u
slechts een vervallen oude heer. Mis
schien noemen sommigen van u hem
wel een kindse grijsaard men heeft
hem beschimpt om zijn ouderdom en
het verlies van zijn lichaamskracht.
Wat zijt gij zelf een dappere helden!
Mannen zoals gij hebben het recht al
les te vertrappen wat menselijk is in
een halfgod. Hoon hem zoveel ge wilt
uw spotternijen kunnen nooit zijn
grootse oude hart breken. Maar kom
aan, vrienden, of ge Quakers of ka
toendrukkers zijt, laten wij een Vre
descongres houden en laten wij onze
gal rustig uitspuwen. Wij hebben met
ongepaste belangstelling over bloedi
ge veldslagen en wrede generaals ge
praat; wij komen nu bij een triomf
op uw gebied. Op de 18de juni 1812
werden de Algemene Maatregelen
van Bestuur ingetrokken en de ge
blokkeerde havens open gegooid. Gij
weet heel goed diegenen van u die
oud genoeg zijn om het zich te her
inneren dat ge Yorkshire en Lan
cashire in beweging bracht door uw
geschreeuw bij die gelegenheid. De
klokkenluiders lieten een klok bar
sten in de toren van Briarfield; hij
klinkt tot op de huidige dag onzuiver.
De Vereniging van Kooplieden en Fa
brikanten hield een gezamenlijke
maaltijd in Stillbro' en ze gingen alle
maal naar huis in een toestand waar
in hun vrouwen hen liever nooit meer
zouden zien. Liverpool stond op en
brieste als een nijlpaard, dat door
een onweer opgeschrikt wordt tussen
het riet. Sommige Amerikaanse koop
lieden voelden een beroerte 'aanko
men en lieten zich aderlaten: als wij
ze mannen maakten zij zich allen ge
reed, nu er weer voorspoed in het
zicht kwam, los te stormen op specu
laties en nieuwe moeilijkheden op te
delven, zodat zij in de toekomst in
deze diepten verloren zouden kunnen
gaan. Voorraden die jarenlang opge
stapeld waren, werden in minder dan
geen tijd verkocht; pakhuizen werden
leeg gemaakt, schepen werden inge
laden; er was overvloed van werk,
de lonen stegen; de goede tijd scheen
gekomen te zijn. Deze vooruitzichten
waren misschien bedrieglijk, maar ze
waren schitterend voor sommigen
waren ze zelfs werkelijkheid. In dat
tijdperk, in die ene maand juni, werd
de grondslag voor menig soliede for
tuin gelegd.
Wanneer een gehele provincie zich
verheugt, krijgen ook de nederigsten
van de inwoners een proefje van het
feestelijke gevoel; het luiden van de
klokken wekt de mensen in het afge-
legenste huis je op alsof ze geroepen
worden om vrolijk te zijn. En dat
dacht Caroline Helstonè toen zij zich
op de dag van de handelstriomf zorg
vuldiger dan gewoonlijk kleedde en in
haar kleurigste neteldoeksen japonne
tje de middag ging doorbrengen op
Fieldhead, waar zij toezicht moest
houden op zekere toilet-voorbereidin
gen van een grote gebeurtenis, want
voor haar onbetwistbare smaak werd
de laatste beslissing bewaard.
(Wordt vervolgd)
DE COMMUNISTISCHE jeugdorganisatie van Oost-
Duitsland bestaat dit jaar twintig jaar en men kan zich
voorstellen hoe dat gevierd wordt: massale bijeenkomsten,
rode banieren, strakke discipline en feestredenaars van
zwaar kaliber. Het kan best zijn dat het zo zal gaan, maar
bij de FDJ-afdeling in de Oostberlijnse wijk waar ik het
feest op 13 maart, mocht meevieren, ging het heel anders:
de partijman las zijn verplichte nummer in steeds gejaagder
tempo voor van een papier en verdween onder hoongelach
in draf van het plankier, de deelnemers aan een culturele
manifestatie werden uitgefloten en zaten tenslotte voor
een halflege zaal, die pas weer volstroomde toen drie
oostelijke „Beatles" partijpropaganda en geleide cultuur
met het geweld van elektrische gitaren hadden verdreven.
ONDERWIJL zat de litteraire kring
„alex '64" in de nu lege foyer zijn won
den te likken en vroeg mij hoe zoiets
in 'net Westen aangepakt zou worden.
„We beginnen er niet aan; tegen elek
trische gitaren moet je het afleggen",
is de enige .troost die ik kan bieden.
We worden het er over eens dat het
aanplakbiljet ook niet door duidelijk
heid heeft uitgemunt. De oppervlakki
ge lezer zou wel de Berlin Music Boys,
maar niet de groep „alex '64" op het
podium hebben verwacht. Voor mij
was het geheel een openbaring: geen
dwang, geen politie, geen organisatie,
maar gewoon een uitbundig feest van
ij jongelui die opzij zetten wat niet in hun
kraam te pas komt.
De jongelui in Oost-Duitsland dan
sen bij de modernste westelijke dans
muziek, laten hun haar in Beatle-stijl
knippen en verzamelen westelijke sym
bolen in de vorm van sigarettenhulzen
en nescaféblikjes, tot wanhoop van
ouders en (communistische) opvoeders,
die minachtend spreken van de „West
tic". Men mag hieruit vooral niet de
conclusie trekken dat de Oostduitsers
een droevig leven lijden, in armoede en
onvrijheid.
Er heerst in Oost-Duitsland zeker
in vergelijking met enkele jaren gele
den een betrekkelijke welvaart, die
zich in het bijzonder manifesteert in
een druk autoverkeer met wagens van
eigen produktie: Wartburg en Trabant.
Er heerst ook een betrekkelijke vrij
heid, die ruimte laat voor zelfspot en
critiek. Men mag om alles lachen, al
zijn er wel een paar dingen waarbij dat
niet van harte gaat. Men moet bijvoor
beeld liever niet spreken over het Pan-
kow-regime. zoals de Oostduitse rege
ring in Bonn wordt genoemd naar een
stadsdeel van Berlijn. Afgezien van en
kele nationale gevoeligheden is de om
gang met de Oostduitsers heel plezierig.
Hun zelfbewustzijn groeit met het toe
nemen van hun produktie, hun uitvoer
en hun internationale betrekkingen. Ze
zijn trots op hun zware industrie, hun
hoofdstad (Oos^-Berlijn, hun Leipziger
Messe en hun diplomatieke overwinning
op Bonn in de Arabische landen. Ze
luisteren naar hun eigen radio en -tele
visie en naar de Westduitse stations en
vormen, voorzover zij geen communis
ten zijn, een eigen oordeel. Ze vinden
onze kabinetscrisis over het televisie-
vraagstuk belacheliik en verkiezen ex
ploitatie door de staat boven die door
verschillende verenigingen. Ze willen
best eens een vakantie doorbrengen in
een westelijk land, maar ze denken er
niet over zich elders te vestigen, ook
niet de man die nog maar een half
jaar geleden huiszoeking had gehad en
door de politie was meegenomen omdat
men hem verdacht van ongeoorloofde
handelsbetrekkingen met het buiten
land.
Voor velen zijn de betrekkingen met
familieleden in West-Duitsland een last
geworden. Als men elkaar ontmoet dan
begrijpt men elkaar niet meer. De om
standigheden waarin en de beginselen
waaruit men leeft zijn zozeer verschil
lend dat er kortsluiting optreedt en fa
miliebijeenkomsten ontaarden in felle
ruzies. Het doet de mensen steeds min
der pijn elkaar niet meer te zien en de
hereniging van Duitsland wordt alleen
nog verdedigd door degenen die het of
ficiële partijstandpunt letterlijk uit het
hoofd kennen. De mededeling van de
Russische minister van Buitenlandse
Zaken, dat de Sovjet-Unie niet meer op
herstel van de Duitse eenheid rekent,
is voor de burgers van de Duitse De
mocratische Republik niet als een slag
gekomen. Voor de Oostduitsers is het
bestaan van twee Duitse staten een rea
liteit waarbij ze zich hebben neerge
legd. Het streven naar erkenning van
de Oostduitse staat is niet een peste
rijtje van een clubje Oostduitse jaco-
bijnen, die een schrikbewind over de
„Sovjetrussische Besatzungszone" voe
ren, maar uitdrukking van de politieke
wil van de meerderheid van de Oost
duitse bevolking.
Het is wel een pesterijtje van de re
gering te Bonn, dat de Oostduitsers met
hun eigen pas bijvoorbeeld niet naar
NAVO-landen kunnen reizen. De aan
spraken van Bonn op het monopolie om
Duitsland en de Duitsers internatio
naal te vertegenwoordigen strekken
zich zover uit dat de Oostduitser die
een NAVO-land moet of wil bezoeken
zich van een speciale pas moet voor
zien, die alleen wordt uitgegeven door
een geallieerd passenbureau in West-
Berlijn, waar in eerste instantie wordt
beslist of het gewenst is dat de aan
vrager 't NAVO-land bezoekt. Als men
in een westelijke krant leest dat op een
of andere bijeenkomst geen delegatie
uit Oost-Duitsland aanwezig was, be
hoeft dit niet te betekenen dat de de
legatie Oost-Duitsland niet mocht ver
laten. Het kan ook nog betekenen dat
de delegatie heeft geweigerd zich te on
derwerpen aan de vernederende proce
dure van het pas-aanvragen. Die pas
geldt namelijk maar voor één keer. Er
staat een Engels stempel in: NOT TO
BE EXTENDED (Mag niet verlengd
worden). Er staat nog meer in dat
stempel en dat is voor een burger van
de DDR een belediging: PRESUMED
GERMAN vermoedelijk Duitser.
Een Oostduitser wordt volgens dat pas
je van statenloosheid gered door het
vermoeden dat hij een (West)Duitser
zou kunnen zijn. Alle landen die bij de
Noordatlantische Verdragsorganisatie
zijn aangesloten, Nederland niet uitge
zonderd doen mee aan deze regeling,
terwille van de regering te Bonn. Zulke
zaken maken de Oostduitsers kregel en
men kan ze geen ongelijk geven. Het
heeft ook geen enkele zin in navol
ging van de regering in Bonn te spre
ken van de Sovjetrussische bezettings
zone, als we allang niet meer spreken
van de drie westelijke bezettingszones.
Het heeft geen enkele zin tegen Oost
duitse schenen te schoppen omdat Bonn
dat aangenaam vindt. Bonn kent ge
noeg andere gevoelige plekken en laat
ons dan de adem inhouden als Russi
sche en Oostduitse straaljagers over
West-Berlijn scheren.
MVWWWVWVWVWWWWVWWVWVWWWWWWWVW>«fWWWVVWVWMMWWWVWVW%IVWWWWWWWWW*«
Een trouwe stamgast van het buurtcafé
The Hope and Anchor in de Londense
voorstad Clapton is deze zevenjarige
Ierse wolfshond Patsy, die uit zijn stam
land („het dorstige eiland") een grote
voorliefde voor alcoholica heeft meege
bracht. Elke middag post de hond voor
de deur van het café in afwachting van
zijn collegae-stamgasten, waaronder er
altijd wel een is die hem een biertje
aanbiedt. Patsy is verzot op ale en stout,
maar zijn dagelijkse rantsoen is vier
glazen'; meer wil de waard hem niet
tappen. Na die vier pintjes waggelt hij
onzeker maar welvoldaan naar huis
waar zijn bazin, de 34-jarige mevrouw
Shannon, hem mét warme koffie ont
nuchtert. Dierenartsen verklaren dat
Patsy een regelrechte alcoholist is en
dat slechts een ontwenningskuur hem
van zijn verslaving zal kunnen genezen.
De Utrechtse rechtbank heeft een 29-
jarige duiker uit Diemen veroordeeld tot
een gevangenisstraf van drie jaar. De
man, wiens zaak bij de eerste behande
ling op 18 september van het vorig jaar
was verdaagd in verband met de wen
selijkheid van een psychiatrisch rapport,
stond terecht wegens een serie diefstal
len die hij alleen of in vereniging had
pleegd De laatste en wel meest spec
taculaire daad was de poging de kluis van
een benzinepompstation langs de rijks
weg Utrecht-Amsterdam met springstof te
forceren.
55-SB
CO? K»ei£N TO£I0FB
53. Na de persconferentie van de Notenbalkers wacht
te Panda het verschijnen van de eerste krant af, en
holde daarmee terug naar Joris Goedbloed. „Kijk eens,
Joris!" riep hij. „De Notenbalkers zijn gekraakt door
de pers! Ze zijn onbeschaafd en kunnen bovendien niet
eens zingen! De krant geeft de voorkeur aan de Drum
drums, Joris!" „Dat is een prettig bericht, baaske!"
zei de aangesprokene, de hoorn van de rinkelende tele
foon nemend. „Cum conductor drumdrumamum", sprak
hij door het apparaat, ofwel: „Met de drumdrum-
manager!" Hij luisterde enige tijd met toenemende be
klemming en legde tenslotte moedeloos de hoorn terug.
„Daar gaat onze laatste boeking in Botervaartsegat!"
prevelde hij. „Men geeft de voorkeur aan de Noten
balkers boven de Drumdrums! Op deze manier komt er
van onze broodwinning niets terecht, Pandake! „Flater
est!" zoals de Klassieken uitriepen wanneer ze in het
moeras stapten. De ontrouw van onze Drumdrum-fans
baart mij zorg! We moeten op onderzoek uit!" „Wat
voor een onderzoek, Joris?" vroeg Panda zorgelijk.
„Een marktonderzoek!" antwoordde de manager kort.
„We gaan de publieke opinie peilen, en het aantal
Drumdrum-bepruikte hoofdjes tellen! Volg mij!"
ALS HET OP WONEN aankomt, hebben de filmkoningen en koninginnen' van
Italië het nog beter dan hun collega's in Hollywood. Want zij kunnen kiezen
tussen romantische, eeuwenoude villa's en nieuwe, tussen oude paleizen van de renais-
sance-adel of moderne huizen, weggedoken onder de grote pijnbomen van Rome.
Toeristen die Rome bezoeken vragen dikwijls waar Gina Lollobrigida of Sophia Loren
wonen. Er bestaan hier geen excursies naar het Hollywood-aan-de-Tiber en de
huizen van 'de filmsterren, zoals in Hollywood. Het is niet gemakkelijk om het
appartement van Sophia Loren te vinden-op de bovenste verdieping van een renais-
sance-paleis, toebehorend aan de familie Colonna. Toch biedt het huis van Sophia een
van de mooiste uitzichten welke in het centrum van Rome te vinden zijn. Ook heeft
Sophia een nieuw gerestaureerde 16de-eeuwse villa op een van de heuvels ten
zuiden van Rome in Marino. Sommige vloeren zijn oude Romeinse mozaïeken.
Beelden uit de 16de eeuw verfraaien de tuin waarin zich ook een modern zwembad
bevindt. De producer Carlo Ponti kocht de vijftig kamers tellende villa om aan zijn
belofte te voldoen dat hij Sophia het mooiste huis ter wereld zou schenken. Sophia
heeft trouwens ook nog een villa in Burgenstock (Zwitserland), en nog een flat in
Parijs aan de deftige Avenue George V.
DE VILLA VAN GINA Lollobrigida is
gemakkelijker te vinden. Die bevindt zich
aan de 2000 jaar oude Romeinse Via
Appia. Haar huis is o6k minder myste
rieus dan die van de meeste andere
Italiaanse sterren. Dikwijls heeft zij gas
ten op grote feesten in haar door een
prachtig park omgeven moderne huis.
Waar en hoe de andere Italiaanse sterren
wonen is een raadselspel voor de Italiaan
se kranten. Zo zegt men dat Alberto Sordi,
een van de beste Italiaanse komieken, een
verrukkelijk gemeubileerde villa met een
klein bioscooptheater en een Fins sauna
bad op de Aventine-heuvel bezit. Hij is
vrijgezel en woont er met een zuster. Zel
den ontvangt hij bezoek.
VITTORIO GASSMAN woont in dezelfde
buurt, een van de deftigste van Rome.
Ook zijn villa heeft een eigen theater.
Marcello Mastroianni woont nog in een
flat, maar laat 'een villa bouwen aan de
oude Via Appia, niet ver van mej. Lollo
brigida. Filmregisseur Federico Fellini en
zijn vrouw, de actrice Giulietta Masina,
wonen afwisselend in een luxe-flat in de
dure Romeinse Pariolo-wijk en een villa
aan zee bij Fregene, waar Fellini vele
filmfragmenten heeft gedraaid, o.a. van
La dolce Vita. De producer Dino de Lau-
rentiis en zijn vrouw, de actrice Silvano
Mangano, hebben van alle filmsterren het
grootste landgoed. Hun Villa Poli, 30 km.
ten noorden van Rome, wordt omgeven
door een groot bos, waar particuliere
jachtpartijen kunnen worden gehouden.
CLAUDIA CARDINALE, die nu in Ame
rikaanse films speelt, heeft onlangs een
oude boerderij gekocht aan de Via Fla-
minia die zij laat verbouwen tot een mo
dern huis. Catherine Spaak woont in een
klein huis dat uitkijkt op de Spaanse
Trappen. De Zweedse Anita Ekberg, die
ook een soort Italiaanse filmkoningin is
geworden, woont niet in Rome. Haar villa
staat aan de zee in Sabaudia.
Geen beeldhouwer is te pas geko
men aan deze bijna levensgrote plas
tiek van een olifant, die het terrein
van 'n fabriek van cementenbuizen in
Camberley, Engeland, siert. De fabri
kant zelf maakte het ontwerp, zijn
arbeiders werkten het uit. Het beeld
bestaat geheel uit draineer- en riool
buizen in de gangbare standaard-
maten en trekt, met zijn hoogte van
bijna 7V« meter, reeds van verre de
aandacht Eerder stond op deze plaats
een groot, kakelbont reklamebord.
Maar sinds Jumbo hier prijkt, is de
omzet van de fabriek aan nieuwe
klanten met sprongen gestegen. Een
voorbeeld dus van verantwoorde
functionele reclame - en ter navolging
HEK JE OOIt HET L'.IK VAM PAUS
DE VERMOORDE BOEKHOUDER VAN
BESCHOUWD
ANDEét L'JKEN
B0E0, DAT ZIE IK WEI ALS IK
STRAKS IN DE KANSELARIJ TERUO
BEN. IK MOET NU OADEL'JK
DE BASTEN HIER
VERHOREN
JA, DE TWEE
BOEVEN DIE MENEER
TSJIAO.UET BRENSEM
-nf
JAZEKER
ACHTBARE. OOK DE TWEE
ANDERE t'JKEN.
