VB©
uw"
Netten, gaten en kanten
in badmode 1965
A
Italiaanse naamgeving in keurslijf van taboes
L I
m vm
mm
LIPPENTIPS
ZATERDAG 8 MEI 1965
Erbij
PAGINA ZEVEN
..KB
"iV V,
V
»jMS| K
i
i lil
Hh «j
Ét 4$
Vaders voornaam
verboden
Fascistische erfenis
f "sV
Ép.V>
Blote schijn bedriegt
Links: Vit Duitsland komen deze drie mo
dellen. Het zijn v.l.n.r. een schjjn-bikini,
waarover een wydmazig net-badpak, een
pakje van witte katoenen kant en een net-
bikini.
Rechts: Goed gek is dit Duitse badpak met
ronde gaten in het middenrif. Echt iets voor
wie anders bloot wil zijn dan anderen. Egaal
bruin worden is er natuurlijk niet by, maar
wie mooi wil zijn....
Hieronder: Driedelig wit strandensemble met
blauwe motieven. Het jakje met lange
mouwen kan worden dichtgeritst. De v-vormig
uitgesneden beha is met wit afgebiesd. De
Italiaanse couturier Galitzine tekende
letteriyk en figuurlijk voor dit ontwerp.
Rechtsonder: Twee badpakken van eigen
bodem. Ze zijn van Tweka uit Geldrop. Beide
hebben een domino-motief. De schouder
bandjes staan bij deze twee modellen ver uit
elkaar.
Middenonder: Dit drietal liet zich zien op een
badshow in Parijs. Van 1. naar r. zwart helanca
badkostuumpje met diepe halssplit en strik-
ceintuurtje; mousse nylon badpak met hart
vormig plastron van geruite stof: pseudo-
monokini, waarvan het broekje en de galgen
een panterdessin hebben. Het lijfje is van
dichtbij gezien van vleeskleurige
mousseline.
v\
xxx- -
XsïXli;S XX 1 X XiÉÉ; xX X.
j* O/
(Van onze moderedactrice)
DE BADMODE van dit jaar dient de schone schijn. Open en bloot is
taboe, verdekt bloot is „in". Achter vleeskleurige stofjes, wijdmazige
net-gevallen en opengewerkte kant schemert de huid. Zo valt er nog
iets te raden en het kan allemaal mooi door de mazen van het burgerlijk
fatsoen. Nadat de monikini vorige zomer zijn doel voorbij schoot, schijnt
deze oplossing een draagbare middenweg te zijn. De monokini zelf is nu
in een kuise versie tot ons gekomen. Broekje en galgjes zijn van een exotisch
panterdessin. Maar de boezem is voor de gemoedsrust nu bedekt met een
vleeskleurig stofje. In het spoor van deze schijn-mpnokini volgen de schijn-
bikini's. De tweedelige badpakjes zijn nu volgens de laatste modelijnen over
trokken met een „camisooltje" van wijdmazige netstof of katoenen kant.
Ook bij de badpakken zijn er van die schijn-grapjes. Terwijl het badpak uit
gewone stof bestaat, wordt het middenrif bedekt met een strook doorzichtige
kloskant. Of wat nog pikanter is: een reep kloskant van heupen tot boven
been. Het nieuwste van het nieuwste zijn de badpakken waar happen uit
zijn geknipt. Het middenrif bestaat dan uit ronde gaten zo groot als kaasjes,
waar het bloot openhartig door heen komt „kijken". Voor wie dit allemaal
nog te wild is, uiteraard is er een keur aan „gewone" badkostuumpjes.
Minder opvallend, maar minstens even aardig.
»oooooocxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx>doooooc)cxxxxxx30ooooooooooooooooooooooooocx)Ooooooooooooooooooooc)ooooooocxx)c
VAN TIJD tot tijd komt het voor dat
ambtenaren van de Nederlandse Bur
gerlijke Stand weigeren een aangege
ven kind in te schrijven onder de naam
die door de ouders wordt opgegeven.
Daar komt dan wrijving van en al naar
gelang de verontwaardiging en de
strijdlust van het betrokken ouderpaar
loopt zo'n zaak af met een sisser of met
beraad op hoog niveau. Nu zijn wij Ne
derlanders gauw geneigd tot foeteren
op dit land „waar niks mag" (en lang
niet altijd ten onrechte): een dergelijk
geval ontlokt dan ook meestal aan be
trokkenen zowel als aan buitenstaan
ders oproerige uitlatingen. Wij kennen
nogal wat mokkende ouders, die het
moeilijk kunnen verkroppen dat namen
als Alva, Thisbe en Swiebertje door de
ambtenaar werden geweigerd en wier
spruiten bijgevolg als Gijsje, Thijsje en
Swiebertus door de wereld moeten.
Toch staan onze ambtenaren niet alleen
in hun actie; in het buitenland gelden
eveneens normen voor de naamgeving
en die zijn vaak nog strenger, zoals bij
voorbeeld in Italië. Italiaanse ouderpa
ren winden zich over deze kwestie nog
vaker (en nog heviger, want dat ligt
in hun aard) op. Men wil er daar nu
iets aan gaan doen, maar laat ons eerst
eens kijken hoe de zaak in elkaar
steekt.
DE BEPALINGEN voor de Italiaan
se naamgeving staan omschreven in
een decreet uit 1939. Centraal punt hier
in is dat een kind op geen voorwaarde
mag worden ingeschreven onder dezelf
de vooma(a)m(en) als zijn vader,
broer(s) of zuster(s), tenminste wan
neer die nog in leven zijn. Reden voor
deze bepaling is dat de overheid vreest
dat, wanneer twee personen uit hetzelf
de gezin een en dezelfde naam voeren,
dit licht aanleiding kan geven tot ver
warring (eventueel tot misbruik), en
dus het systeem waarop men zeer trots
is, niet ten goede komt.
Verder is het verboden om familiena
men te gebruiken als voornaam. Bij het
begin van deze eeuw, toen het patriot
tische vuur hoog oplaaide, wilde men
pasgeborenen nog wel eens opschepen
met namen als Garibaldi of Mazzini. De
Italiaanse staat heeft niet zozeer be
zwaar tegen voormelde historische fi
guren als wel tegen de mogelijke ver
warring die deze namen kunnen schep
pen. In Italië is het gebruik om, als
men zijn naam voluit schrijft, eerst de
familienaam en dan de voorna(a)m(en)
te vermelden. Wanneer de familiena
men als voornaam zouden worden ge
bruikt, zou dit tot vergissingen kunnen
leiden. Eén onattente klerk, die de ver
keerde naam voor de familienaam aan
ziet, en het leed is al geschied.
HET DECREET bepaalt ook dat de
ouders zich moeten onthouden van na
men, die „lachwekkend, beschamend,
opruiend of in strijd met de zeden en
de religieuze en nationale gevoelens
zijn." Ten slotte mag men een Ita
liaans kind geen buitenlandse voor-
na(a)m(en) geven.
Vooral dit laatste punt geeft doorlo
pend aanleiding tot moeilijkheden, wat
weinig verwonderlijk is, want wie be
paalt of een naam „buitenlands" is of
niet? Een poosje geleden toog een
nieuwbakken vader uit Rome naar het
stadhuis om zijn zoon te laten inschrij
ven. Hij deelde de ambtenaar mee dat
het kind Oscar moest heten. De klerk
keek bedenkelijk, bladerde vervolgens
langdurig in namenlijsten en kwam tot
de slotsom dat Oscar niet aanvaard
baar was. De hogelijk verbaasde Ro
mein moest zich na enig bakkeleien ten
slotte tevreden stellen met Oscarro, om
dat de klerk staande hield dat een
naam eindigend op een medeklinker
niet van Italiaanse oorsprong kon zijn.
Kinderen van rooms-katholieke ouders
moeten namen hebben, ontleend aan de
kalender der heiligen. Deze bepaling
komt niet voor in het wetboek, maar
men houdt er zich over het algemeen
wel aan, omdat er anders weer moei
lijkheden rijzen bij het dopen.
HET VREEMDE bij dit alles is dat
in sommige streken van Italië „excen
trieke" namen wél zijn toegestaan. Voor
al in het zuiden komt men wel namen
tegen als Ercole, Giacinto, Leandro en
Orfeo, die duidelijk zijn ontleend aan
het klassieke verleden. In Midden- en
Noord-Italië zijn dergelijke namen vrij
wel taboe. De laatste jaren is er steeds
meer verzet gerezen tegen de starre,
door het fascisme uitgevaardigde bepa
lingen ten aanzien van de nomencla
tuur.
Men is verstoord over de wille
keur en het onlogische in deze bepalin
gen, maar dat niet alleen. Het is voor
iedereen duidelijk dat een zekere ont
spanning op dit gebied de staat geen
lire zal kosten, maar enkel een stap
vooruit zal betekenen in democratische
richting. Het feit dat er nog steeds niets
aan het probleem is gedaan, wordt ge
zien als een erkenning door het huidige
bewind dat wat het fascisme op dit ter
rein heeft ingesteld, zeer wel bruikbaar
is en geen verandering behoeft.
Gelukkig zit er sinds kort verandering
in de lucht. Enige tijd geleden is een
wetsvoorstel ingediend, dat nog wacht
op goedkeuring door de kamers. Het
lijkt erop dat de dagen van de starre
ambtenarij geteld zijn, maar vooralsnog
moeten Italiaanse ouders er rekening
mee houden dat ze hun hoofd zullen sto
ten als ze hun spruiten een wat aparte
naam willen geven.
Henk Bouwman
Wanneer u deze lente een nieuwe lip
stick koopt en u wilt zoveel mogelijk
plezier van uw nieuwe aankoop bele
ven, behartig dan de volgende wenken:
zorg ervoor dat de huid van de lip
pen zo zacht als fluweel is. Maak ze
elke avond schoon met een tissue,
waarop u wat reinigingscrème of
-melk hebt aangebracht, zodat alle
oude lipstickrestjes verwijderd wor
den.
een lichte massage met een niet te
harde, vochtige tandenborstel maakt
de lippen vol en goed doorbloed.
een laagje vochtinbrengende crème
op de lippen, voordat de lippenstift
er aan te pas komt, zorgt ervoor dat
deze beter houdt.
kies een vethoudende lipstick, die de
lippen niet uitdroogt. Anders loopt u
straks rond met van die lelijke kor
rels op de lippen.
gebruik bij voorkeur een lippenseel-
tje om de mond een mooie vorm te
kunnen geven. Bovendien voordelig
in het gebruik: zelfs het kleinste rest
je lipstick kunt u nog opmaken.
breng twee lagen lipstick over elkaar
aan zodat u uw mond lang niet zo
vlug weer hoeft bij te tekenen. Ver
geet echter niet om tot slot nog even
in een tissue te „happen". Rode lip—
stickvlekken op kopjes of sigaretten
zijn beslist geen lust voor het oog.
