Een kat tussen de
duiven
PANDA EN DE BRON
TECHNO-KEURINGEN VOOR
TWEEDEHANDS CAMERA'S:
WAAROM EIGENLIJK NIET?
üdQ
JU
Gezocht: een
patent-robot
Hondeleven,
Britse versie
Rechter Tie en de antieke
15
Ons vervolgverhaal
Een detectiveverhaal
door Agatha Christie
mmmm
p
■*mm.
Een sprekende
schrijfmachine
Goede aardappelen schaars..
Dan is er één oplossing!
door dr. Robert van Gulik
WOENSDAG 26 MEI 1965
WÊÊÊmM
ook in de caravan
vers in blik verpakt
M
Buitenkansje
jWVWWMWMVMM
30)
„O, dat is best. Ik wilde alleen
maar vragen waar ik je moeder kan
bereiken," antwoordde juffrouw Bul-
strode.
„O, dan zult u tante Isabel moeten
schrijven. Moeder is op reis."
„Het adres van je tante heb ik.
Maar ik wou met je moeder persoon
lijk in contact komen."
„Ik zou niet weten hoe dat moge
lijk is. Moeder rijdt met een bus door
Klein-Azië."
„Met een bus?" riep juffrouw Bul-
strode verbaasd.
Julia knikte heftig van ja. „Daar
houdt moeder van en het is natuur
lijk vreselijk goedkoop," legde ze uit.
„Ook wel ongemakkelijk, maar dat
vindt Mammie niet erg. Ruw geschat
zou ik denken dat ze over een week
of drie in Van zullen aankomen."
„Ik begrijp het ja. Vertel eens,
Julia, heeft je moeder er ooit met jou
over gesproken dat zij hier iemand
gezien had die zij in de oorlogsjaren
had leren kennen?"
„Nee, juffrouw Bulstrode. Nee, ik
weet dat zij daarover niets heeft ge
zegd."
„Je moeder heeft toen voor de In
lichtingendienst gewerkt, is het niet?"
„O, ja, Mammie heeft het enig ge
vonden. Niet dat het mij erg opwin
dend heeft geleken. Zij heeft nooit
iets in de lucht laten vliegen en is
ook nooit door de Gestapo opgepakt-
Zij heeft in Zwitserland gewerkt, ge
loof ik of was 't misschien in Por
tugal?"
Bij wijze van excuus liet Julia erop
volgen: „Op 't laatst gaan die oorlogs
verhalen je vervelen. Het spijt me,
maar ik heb er niet altijd behoorlijk
naar geluisterd."
„Nu, je wordt bedankt, Julia. Dat
was alles."
„Stel je voor!" zei juffrouw Bul
strode, toen Julia de kamer uit was.
„Met een bus door Klein-Azië! Het
kind zei het net of haar moeder de
bus naar Piccadilly had genomen."
2
Jennifer liep van de tennisbanen
weg, in niet al te beste stemming,
met haar racket zwaaiend. Het aan
tal „double faults" dat ze die ochtend
geserveerd had, stemde haar neer
slachtig. Niet dat ze ooit met dit rac
ket een harde service zou kunnen ge
ven. Maar zij was de laatste tijd
haar goede service blijkbaar hele
maal kwijtgeraakt. Haar „backhand"
daarentegen was er merkbaar beter
op geworden. Daarin was de training
van Springer goed geweest. Het was
in menig opzicht erg jammer dat juf
frouw Springer nu dood was.
Jennifer vatte het tennissen ernstig
op. Het was een van die dingen die
haar gedachten geheel in beslag na
men.
„Neem me niet kwalijk.
Jennifer keek op, ietwat verschrikt.
Want een goedgeklede dame met
goudblond haar, die een lang, plat
pakje in de hand hield, stond op nog
geen meter afstand op het tuinpad.
Jennifer vroeg zich verwonderd af
waarom ze die dame niet eerder had
opgemerkt. Het kwam niet in haar op
dat zij achter een boom verscholen
had kunnen staan, of op het laatste
moment van achter de rododendron
struiken te voorschijn kon zijn geko
men.
De dame sprak met een ietwat
Amerikaans accent. „Zou je mij
misschien ook kunnen vertellen waar
ik een meisje kan vinden, dat heet"
ze raadpleegde een stukje papier
„Jennifer Sutcliffe?"
Jennifer was een en al verbazing.
„Dat ben ik Jennifer Sutcliffe!"
„Neen maar! Wat 'n mop! Dat
noem ik óók toevallig!!...
Dat je bij zo'n grote school juist bij
het meisje terechtkomt dat je hebben
moet... En dan zeggen ze nog dat
zo iets nooit voorkomt!"
„Och, dat zal weieens meer gebeu
ren," beweerde Jennifer weinig geïn
teresseerd.
„Ik moet hier in de buurt bij vrien
den gaan lunchen," vervolgde de
spraakzame dame, „en dat zei ik gis
teren zo terloops op een cocktail par
ty. .en toen vroeg je tante..of was
het je peettante..dat geheugen van
me laat me soms in de steek. Hoe
het zij, ik ben haar naam vergeten.
Maar ze vroeg of ik hier dan even
een nieuw tennisracket voor je wilde
aanreiken. Ze vertelde dat je erom
gevraagd had."
Jennifers gezichtje klaarde ineens
op. Dit leek haar niets meer of min
der dan een wonder!
„Dat moet mijn peettante, me
vrouw Campbell, geweest zijn!
Ik noem haar tante Gina. Het kan
tante Rosamond niet zijn geweest.
Die geeft me nooit iets, behalve met
Kerstmis, dat onnozele tientje."
„Juist, nu weet ik het weer. Zo
heette ze, Campbell."
Zij bood het pakje aan, Jennifer
greep het met beide handen. Het pa
pier zat er slechts losjes omheen.
Jennifer uitte een kreet van blijd
schap toen zij het splinternieuwe rac
ket te voorschijn zag komen.
„O, wat fantastisch!" riep ze uit.
„Dit is werkelijk een prachtstuk! Ik
heb al zo lang een nieuwe racket
verlangd.omdat je niet behoorlijk
kunt slaan als je geen echt goed rac
ket hebt."
„Ja, dat lijkt me ook".
„Heel erg bedankt dat u dat hele
maal bent komen brengen", klonk het
dankbaar.
„O, het was een kleine moeite. Toch
voelde ik me wel even verlegen, hier.
Zo'n grote school bezorgt me al
tijd kippevel. Al die meisjes bij el
kaar! Apropos, je tante vroeg of ik
je oude racket wilde meenemen."
Zo sprekende raapte de vriendelijke
dame het racket op dat Jennifer op
de grond had laten vallen. „Ze wil
het opnieuw laten bespannen, zei ze
En dat heeft het wel nodig, dat kan
ik zien."
„Ik weet niet eens of het nog wel
de moeite waard is," antwoordde Jen
nifer zonder veel belangstelling, want
ze was druk bezig met de slag en de
balans van haar nieuwe aanwinst te
proberen.
„O, maar een extra racket komt
altijd wel van pas," zei haar nieuwe
vriendin. „O hemeltje!" Zij keek op
haar horloge. „Het is al veel later
dan ik dacht. Ik moet er gauw van
door."
„Hebt u.wilt u een taxi hebben?
Ik zal wel even opbellen!" bood Jen
nifer aan.
„Nee, dank je wel, lieve kind. Mijn
wagen staat voor het hek. Ik heb hem
daar laten staan om niet op een
nauw plekje te hoeven draaien. Dag,
hoor! Ik vond het prettig je te ont
moeten. Veel plezier met je racket."
Daarna snelde zij letterlijk het tuin
pad af naar het hek. Jennifer riep
haar nog eens achterna: „Heel erg
bedankt!"
„Daarna ging ze opgetogen op zoek
naar Julia.
„Kijk eens!" riep ze haar toe, het
nieuwe racket triomfantelijk in de
rondte zwaaiend.
„Neen maar kindHoe kom je
daarnaan?"
„Dat heeft mijn peettante me ge
stuurd. Tante Gina. Zij is geen echte
tante, maar ik noem haar zo. Zij is
reuzerijk. Ik denk dat ma haar ver
teld heeft dat ik zo heb lopen moppe
ren over m'n oude racket. Dit is fan
tastisch goed, lijkt je ook niet?
Laat ik vooral niet vergeten haar
een bedankje te sturen."
„Nee, vergeet dat vooral niet
vermaande Julia braaf.
„Och, je weet zelf hoe gauw je soms
iets kunt vergeten. Ook als je 't hele
maal niet zo bedoelt. Kijk eens Shais-
ta", liet zij erop volgen, toen laatst
genoemde voorbijkwam. „Ik heb een
spiksplinternieuw racket! Vind je het
geen prachtstuk?"
„Dat is een duur ding!" zei Shais-
ta, met eerbied de waarde taxerend.
„Ik wou dat ik ook goed kon ten
nissen."
„Jij loopt altijd tegen de bal op."
„Ik snap nooit waar de bal zal te
rechtkomen," gaf Shaista wat wazig
ten antwoord. „Maar voor ik naar huis
ga, moet ik nog een paar echt goeie
shorts in Londen laten maken. Of een
tennispakje, zoals die Amerikaanse
kampioene Ruth Allen draagt. Dat
vind ik geweldig flatteus. Misschien
neem ik zowel het een als het an
der." Zij glimlachte reeds bij dit blij
de vooruitzicht.
(Wordt vervolgd
yWWIAWVVVVVVWVVVVVVVVVVVVMWVVWVVtfVinfVWIWVVVWfWVWVVVVMIVVVVVVVVIfVVVVVVVVVVVVMMWVIMMWVVWi
I li ar—iHfr
airfttf* w#»*'
WA mm
Voor kinderen die moeilijkheden
hebben met het spreken heeft men in
Amerika een schrijfmachine gecon
strueerd die de letters welke erop
aangeslagen worden, duidelijk uit
spreekt. De sprekende schrijfmachine
is ontwikkeld door het researchlabo-
ratorium van het Wëstinghouse-con
cern in Pittsburgh.
Advertentie
MUNCHEN (DK) Bij het Duitse
Patentbureau in München liggen thans
200.000 verzoeken om patent op een uit
vinding te wachten. Dat is niet zozeer
een gevolg van het feit, dat de Duitsers
bijzonder „uitvinderig" zouden zijn,
dan wel van het personeelsgebrek
waarmede ook deze instelling heeft te
kampen. Men heeft gebrek aan liefst
tweehonderd deskundigen, die
verzoeken om octrooiverleningen kun
nen beoordelen. De betrokken ambte-
narenorganisatie is dan ook van me
ning, dat een remedie tegen dit tekort
zou kunnen zijn indien men de betrok
ken functie beter zou gaan bezoldigen.
Een eis, die waarschijnlijk zelfs de be
lastingbetalers zouden willen steunen.
Voor de fiscus is het patentbureau na
melijk geen slechte zaak. In 1963 ont
ving de fiscus uit de patentkosten een
overschot van 15 miljoen D.M. Waar
om dan niet een deel van dit bedrag
gebruikt voor betere salariëring? Of
wacht hét patentbureau op de uitvin
ding van een robot, die de diverse uit
vindingen vol-automatisch kan toetsen?
26. De dwergen voerden Panda en meneer Drom langs
een ruw rotspad omhoog tot zij een plek bereikten,
waar het pad bij een diepe kloof eindigde. Hier stond
een enorme boog opgesteld, die op de tegenoverliggende
rotswand was gericht. Naast de boog lag een boomstam,
die blijkbaar als pijl voor de boog diende. „We schijnen
hier te maken te hebben met een merkwaardig volks
gebruik", zei meneer Drom, die weer ijverig aantekenin
gen in zijn reisjournaal maakte. „Kijk eens naar die
wand aan de overkant! De diepe holte daarin wijst
er op, dat er dikwijls zware pijlen tegenaan zijn ge
schoten!" „Maar waarom doen ze dat?" vroeg Panda.
Het antwoord op die vraag werd maar al te duidelijk,
toen de dwergen Joris op de pijl bonden, die vervol
gens op de boog werd gelegd. Uiteraard onderging Joris
dit alles met grote tegenzin. „Ho! Stop!" riep hij.
„Dit volksvermaak gaat alle perken te buiten! Hiermee
zult ge het toerisme in uw land niet bevorderen! Maak
me los, ongastvrije ventjes!" Maar zonder zich iets
van zijn kreten aan te trekken, begonnen de dwergen
de boog te spannen. Panda kon het niet langer aanzien.
„Help hem dan toch!" riep hij meneer Drom toe. „Als
blokhoofd kunt u dat toch verbieden!" „Het is tegen
de aanpasregel", mompelde de ontdekkingsreiziger. „Van
een blokhoofd wordt verwacht, dat hij het volksvermaak
bevordert en niet tegengaat. Maar ik zal zien, wat ik
voor hem doen kan...."
Walter Ellson een Dior in de honden
wereld heeft op de Londense jaarbeurs
voor huisdeuren zijn nieuwe collectie ge
presenteerd, compleet met kanten broek
jes en parfum.
De 46-jarige mode-ontwerper voor hon
den verklaarde dat vrouwen zijn voor
naamste klanten zijn. Hij heeft 60 mensen
in dienst in zijn fabriek, die kleding en
snuisterijen vervaardigt voor deftige hon
den. Zijn omzet heeft verleden jaar ruim
3,5 miljoen bedragen. Hij exporteert ook
naar de V.S., West-Duitsland, Frankrijk,
Griekenland, Egypte en Zuid-Afrika.
Zijn parfum voor honden kost per klein
flesje in 'de winkel plm. 2.
Andere goederen die hij toont zijn: hals
kettingen van goud, nagellak, pyjama's en
nachthemden, regenjassen met goudkleuri
ge wol gevoerd, een zilverlamé jas voor de
winter, oorringen en een collier van drie
snoeren parels.
Ook maakt hij veiligheidsgordels voor
honden die in auto's rijden.
De Britten hebben vorig jaar naar schat
ting ongeveer 550 miljoen gulden voor hun
troetelkinderen uitgegeven, het grootste
deel aan voedsel. Vooral honden zijn bij
zonder populair in Engeland. De Guardian
schrijft, dat alleen al de uitgaven voor ad
vertenties over huisdieren ruim achtmaal
zoveel beliepen als de inkomsten van de
nationale vereniging ter bestrijding vdn
wreedheid jegens kinderen.»
IS FOTOGRAFEREN DUUR? In vergelijking met andere hobbies zeker
niet. Als ik mij niet vergis moest ik anno 1938 voor mijn eerste Rollei (met
kunstig geciseleerde frontplaat!) 138 gulden neertellen. Vandaag-de-dag kost
een eenvoudige, solide Jap van hetzelfde type rond 150. Voor eenzelfde bedrag
kan men de trotse eigenaar worden van een betrouwbare kleinbeeldcamera met
gekoppelde meetzoeker of van een watervlugge halfkleinbeeldcamera met
lichtcel. Desondanks schijnen er nog massa's lieden te zijn, die een nieuw toestel
te duur vinden. Zij kopen dus gebruikte toestellen (van tweede- tot veertiende
hands). Je kunt daarmee boffen. Maar meestal koop je andermans narigheid.
Geen bonafide fotohandelaar kan echte garantie geven op „inruilertjes". Speciale
tweedehandelswinkels doen dat (soms) wel, maar alleen pro forma. Komt er
narigheid dan hebt u, juridisch, geen enkel verhaal.
BIJ GEBRUIKTE auto's ligt dat an
ders. Die kan men laten keuren door
de ANWB of de KNAC. Dat geeft al
thans een redelijke zekerheid tegen
rouwkoop. Voor foto- en filmapparaten
bestaan er, helaas, geen techno-keu-
ringsstations. En dat is eigenlijk
vreemd als men bedenkt dat ons natio
nale „camerapark" nu zo'n drie mil
joen fototoestellen in particulier eigen
dom omvat.
Stelt men de gemiddelde levensduur
van een fototoestel bij de amateur op
tien jaar (de vakman wisselt sneller
van camera), dan zullen er dus elk
jaar circa 350.000 oude toestellen ver
vangen worden. Het gros daarvan zal
wel in verregaande staat van aftake
ling verkeren en dus voor goed fo
tograferen onbruikbaar zijn. Hoeveel
van die afdankertjes er toch nog, via
inruil of uitdrager, als „occasions" op
de markt terugkeren, is een open
vraag. Maar het moeten er vele tien
duizenden zijn. Koopt u zo'n wrak, dan
is dat geld weggooien.
Aan de andere kant zijn er duizenden
amateurs die al na korte tijd over
schakelen op een ander formaat of een
ander type camera. Zij ruilen hun ge
bruikte, maar nog uitstekende toestel
dan in bij de detaillist of verkopen het
particulier. Wie zo'n beestje op de kop
tikt, heeft inderdaad een buitenkansje.
Alleen: men heeft nooit van tevoren
zekerheid.
DAAROM IS een techno-keuring voor
gebruikte camera's helemaal geen gek
idee. Alleen: wie zou het moeten rea-
Advertentie
U brengt misschien als zovelen iedere
dag aardappelen als hoofdgerecht op tafel.
Maar wat nu De goede aardappelen zijn
schssrs
Er is echter altijd volop HONIG Macaroni en
Spaghetti van 'n stabiel superieure kwaliteit.
En nu is het de aangewezen tijd om die eens
vaker op tafel te brengen.
Macaroni of Spaghetti vormt 'n overheerlijke
hoofdschotel, die minstens eens per week bij
u op tafel hoort.
En de kooklustige huisvrouw die graag zélf
iets wil doen, kan haar keuken-fantasie op
macaroni of spaghetti botvieren, geleid door
het nieuwe Honig receptenboek met 120 heer
lijke macaroni- en spaghettirecepten.
Bestel zo het receptenboek „Uit de HONIG
keuken no. 1"
1. Plak op een briefkaart een plus-merkje
van een gezinspak Honig Macaroni of
Spaghetti.
2. Frankeer 75 ct. aan postzegels extra.
3. Vermeld duidelijk naam en adres. Zend de
kaart aan: HONIG keuken, Postbus 45 D,
Koog a/d Zaan.
4. Per briefkaart slechts één boekje aan
vragen
liseren' De georganiseerde fotohandel,
de amateurfotografenorganisatie, de fo
topers? De n.v. Focus in Haarlem test
al sinds jaar en dag met zeer hoge kos
ten in eigen lab nieuwe foto-toestellen
en rapporteert daarover op objec
tieve wijze in uitvoerige testrappor
ten in haar tijdschrift Focus.
Voor keuringen van gebruikte
toestellen op grote schaal, is natuurlijk
veel meer testapparatuur nodig. Dit
zijn uitermate kostbare elektronische
instrumenten. Er zou dus een grote in
vestering nodig zijn, maar desondanks
lijkt het mij een reële propositie,
Zou men b.v. per keuring f 25 tol
35 berekenen, dan kunnen meen
ik alle partjjen daar vrede mee heb
ben. De koper-in-spé kan zich voor dat
bedrag de zekerheid verwerven, dat hij
geen prul koopt. De handelaar kan ein
delijk met een gerust hart zijn (gekeur
de) inruilertjes aan de man brengen.
En de keuringsinstantie (wie dat dan
ook wezen zou) springt er, bij de te
verwachten toevloed van te testen ca
mera's, op den duur wellicht nog met
winst uit.
EEN PROBLEEM is wellicht het
personeel dat de keuringen zou moeten
verrichten. Gaat men uit van een glo
bale controle op essentiële punten (al
gemene- en randscherpte bij volle lens
opening en een of twee middelbare dia
fragma's; sluitercontrole op de meest-
gebruikte belichtingstijden 1/25, 1/125
en 1/250 sekonden; alsmede controle
op het goed functioneren der bedie
ningsorganen en op afwezigheid van
speling in alle bewegende delen) dan
hoeft zo'n test weinig tijd te kosten en
kan zij wellicht na een grondige in
structie zelfs door technisch ongeschool
den snel en secuur worden uitgevoerd,
(en op den duur wellicht ook goedko
per dan voor 35 per keuring).
WIE,O WIE springt erin? Een techno-
keuring voor tweedehands camera's be
staat nog nergens, dus wellicht zit er
geld in. Maar in elk geval kan de ini
tiatiefnemer de onsterfelijke dank oog
sten van generaties smalgebeursde (of
alleen maar zuinige) amateurfotograT
fen die op koopjes uit zijn.
Of ook de fotohandel er zijde bij zal
spinnen? Ik ben geen profeet. Maar
misschien kan men zich spiegelen aan
de autohandel. Sinds de ANWB-keurin-
gen van gebruikte wagens zijn de om
zetten van tweedehands auto's van jaar
tot jaar met enorme aantallen gestegen.
Maar de verkoop van nieuwe auto's
steeg mee tot ongekende recordhoogten.
Door de conjunctuur natuurlijk, maar
toch ook door de grotere omloopsnelheid
van het wagenpark die mede gesti
muleerd wordt door de vlotte afzet van
gebruikte auto's.
Waarom zou dat bij een „camera
park" van drie miljoen toestellen, in de
fotohandel niet kunnen?
Herman Croesen
WAT MEVROUW WEVMU
KAN SCHEIEN...?NIKS
ZOLANG IK MET JOU BEN
NA ENKELE BEKERS
...ALS JE VADER
SCHIPPER WAS DAN KEN JE HET
KANAAL NATUURLIJK ALS DE PALM VAN
JE HANDWAAR HEB JE DAT
ZWAARDVECHTEN GELEERD
NOU.DAN GAAN WE ÈS^N
GEZELLIG OVER JOU PRATEN...
VAN EEN ZWERVENDE MONNIK .EEN
MENS ALLEEN MOET VOOR ZICHZELF
KUNNEN ZORGENBEN JE
GETROUWD
