Een kat tussen de
duiven
Fa. B. ENGELENBERG
RUSTIEK RANSDORP: OASE VAN RUST AAN
RAND DER AMSTERDAMSE STEENWOESTIJN
PANDA EN DE BRON
Kenners
Kopen Kodak
Film
Ons vervolgverhaal
Amsterdams
A lier lei
km
Plan om dorpje „leeg
te kopen" irreëel?
DONDERDAG 3 JUNI 1965
15
ju l
Een detectiveverhaal
door Agatha Christie
OFFICIËLE VERKOOP SIKKENS LAKKEN
„Tencolineum" Groen
voor schuur en
schutting.
Polsvinnen voor
zwemmers
Bedreigde idylle
Haarlemmerstraat klaagt
endags-,,oorlogje in Geuzenveld
Fotowedstrijd „Honderd
Jaar Vondelpark
'aspoortenrage
at
Rechter Tie eo de antieke dolk door dr. Robert van Gulik
AlWl
"rtii*'ii viVit"*
.a*' mjmttm*-
-«muA» ww*™*!*,!»;
I* >M«p*4iMKr<P .fl*. **Jf03m
"*""11 »w .yOHW^ i^hm j^_g; -j ^yi'a» -wyii
i I -
'v n S i> 1 r I .u 1-Ii.^iij;ty -h-v jr
ZWUG LASTER
is strafbaar:
IK WIST NET EENS DAT WIJN VROUW
DAT KISTJE HADEDELACHTBARE
ZE IS ER NATUURLIJK VANDOOR MET
EEN MINNAAR EN BESTAL HAAR j
.BEEN BROER OW... V»
"stilte: indien een derde door
toedoen van mevrouw schade
UJDT, IS MENEER WEy INDERDAAD
aansprakeujk
j£ft v L
s - ft' - S'« 1'
36)
„Ja, ik geloof van wel. Misschien
iets flauwer, maar dat zou ik toch
niet zeker durven zeggen."
„Juist. En toen?"
„En toen," nu werd Chaddy's stem
klankrijker, „besloot ik dit keer te
weten te komen wie daar 's nachts
rondliep en wat ze daar deden. Dus
heb ik vlug een mantel aangetrokken
en een paar schoenen en toen ben ik
naar buiten gehold."
„U dacht er niet aan nog iemand
anders te waarschuwen?"
„Neen, daaraan heb ik helemaal
niet gedacht. Ik was veel te gehaast
om nog tijdig bij de sporthal te ko
men. Anders waren ze misschien
v/eg Ik heb ook gelopen zo hard
ik kon, maar vlak bij de deur geko
men ben ik op mijn tenen gaan lopen
om voorzichtig en onopgemerkt naar
binnen te kijken. De deur stond na
melijk op een kier. Ik heb hem ver
der open geduwd. En daar lag ze.
Voorover op haar gezicht dood!"
Juffrouw Chadwick trilde weer over
al haar leden.
„Kalm nu maar, juffrouw Chad
wick. Maar apropos, er lag nog een
golfstok bij de deur. Had u die mee
genomen? Of juffrouw Vansittart?"
„Een golfstok?" vroeg juffrouw
Chadwick. „O, ja, nu herinner ik het
me. Ja, die had ik meegepakt, uit de
hal ik moest toch iets hebben ter
zelfverdediging. Die heb ik zeker van
schrik uit mijn handen laten vallen,
toen ik Eleanor daar zag liggen. Toen
ben ik, zo goed en zo kwaad als dat
ging, naar huis teruggelopen en heb
juffrouw Johnson gewekt. O, dit kan
ik werkelijk niet hebben. Dit is te erg.
Dit is het einde van Meadowbank
Juffrouw Chadwicks stem sloeg over
van de zenuwen. Nu kwam juffrouw
Johnson dichterbij. „Twee moorden
mee te maken is ook te veel voor een
mens," sprak ze. ,,U behoeft haar
verder niets meer te vragen, is het
wel?"
Inspecteur Kelsey verstond deze
wenk. Toen hij de trap afliep merkte
hij in een zijkamertje een stapel zak
ken zand en emmers op, die zeker
nog uit de oorlogsjaren dateerden.
Een verontrustende gedachte vloog
hem door het hoofd. Het behoefde
geen beroepsmisdadiger met een
ploertendoder te zijn geweest. Ieder
een in dit gebouw, ieder die ditmaal
niet het risico van een schot had wil
len lopen en die hoogstwaarschijnlijk
het verdachte vuurwapen had doen
verdwijnen, zou zich hier gemakke
lijk hebben kunnen voorzien van een
onschuldig uitziend, maar evenzeer
dodelijk wapen en dit eventueel
ook weer tijdig op zijn plaats heb
ben teruggebracht.
HOOFDSTUK XVI
Het raadsel van de sporthal
I
„Mijn hoofd is bebloed, maar onge
bogen," citeerde Adam bij zichzelf.
Hij keek daarbij naar juffrouw Bul-
strode. Nooit had hij, dacht hij, meer
bewondering voor een vrouw gevoeld.
Daar zat zij, kalm en onbewogen, op
het moment dat haar levenswerk om
haar heen in puin stortte.
Van tijd tot tijd kwamen telefoon
tjes binnen, meldend dat weer een
volgende leerlinge moest thuiskomen.
Juffrouw Bulstrode had tenslotte haar
besluit genomen. Zich tegenover de
politieambtenaren verontschuldigend,
had zij Ann Shapland laten komen en
haar een korte verklaring gedicteerd.
Het internaat werd tot aan het einde
van het semester gesloten. Ouders,
wie het niet schikte dat hun dochters
thuiskwamen, konden hen zonder enig
bezwaar onder haar hoede laten. Hun
opleiding zou worden voortgezet.
„Je hebt de lijst met adressen en
telefoonnummers?" vroeg ze.
„Ja, juffrouw Bulstrode."
„Begin dan met ze op te bellen.
Zorg er daarna voor dat ieder een
getype mededeling ontvangt."
„Ja, juffrouw." Toen Ann wegging
draalde ze even bij de deur. Zij bloos
de en de woorden rolden in een stort
vloed over haar lippen. „Neemt u
mij niet kwalijk, juffrouw Bulstrode.
Het zijn helemaal niet mijn zaken.
maar is het niet jammer om
hiermee te voorbarig te zijn? Ik be
doel na de eerste schrik komt
men rustig tot nadenken.... dan
zullen ze de meisjes toch zomaar
niet naar huis halen? Dan ziet men
de zaak niet meer zo somber in."
Geïnteresseerd zag juffrouw Bul
strode haar aan. „Je vindt dat ik te
vlug capituleer?"
Ann kreeg een kleur. „Ik weet.
u zult het msschien brutaal vinden,
maar ja, dat denk ik echt."
„Je hebt een strijdersnatuur, kind,
dat doet me plezier. Maar je vergist
je in dit geval. Ik aanvaard geen ne
derlaag. Ik ga af op m'n mensenken
nis. Dring er bij de ouders op aan
dat ze hun kind terughalen, dwing hen
ertoe dan krijgen ze al dadelijk
tegenzin. Dan bedenken ze argumen
ten om ze hier te laten. In het ergste
geval besluiten ze hen de volgende
cursus toch maar weer te sturen.
als er tenminste nog een volgend se
mester zal zijn," voegde zij er bars
aan toe.
Nu keek ze inspecteur Kelsey aan.
„Dat hangt helemaal van u af. Wan
neer u deze moorden opheldert en de
gene oppakt die er aansprakelijk voor
is, komt alles weer in orde."
Kelsey keek ongelukkig en zei:
„We doen ons best."
Ann Shapland verliet het vertrek.
„Bekwaam meisje," zei juffrouw Bul
strode. „En trouw bovendien." Dit zei
ze slechts terloopt. Direct zette zij haar
aanval voort
„Hebt u al enig idee wie twee van
mijn leraressen in de sporthal van
het leven kan hebben beroofd? Dat
moest nu toch zo langzamerhand wel.
En dan bovendien nog die ontvoering!
Ik maak mezelf hierbij ook een ern
stig verwijt. Het meisje heeft name
lijk gezegd dat men haar wilde ontvoe
ren. Ik heb gadacht, God vergeve het
me, dat ze zich alleen maar gewich
tig aanstelde. Ik begrijp nu dat het
de waarheid was. Iemand moet zich
in die zin hebben uitgelaten of haar
gewaarschuwd hebben." Zij brak
haar woorden af met de vraag: „Hebt
u nog iets nieuws te melden?"
„Nog niet. Maar ik geloof dat u zich
over da* meisje niet bezorgd hoeft te
maken. Scotland Yard heeft de zaak
in handen. Hun afdeling voor speciale
diensten is aan het werk gezet. Dan
hebben ze het meisje binnen 24, hoog
uit 36 uur. Dat is het voordeel dat
we op een eiland zitten. Alle havens
en vliegvelden zijn gewaarschuwd. In
elk district kijkt de politie goed uit.
Het is vrij gemakkelijk om iemand
te ontvoeren. Maar hem schuil te hou
den is veel moeilijker. Nee, dat meis
je vinden we wel."
„Maar dan levend, hoop ik," voeg
de juffrouw Bulstrode er ernstig aan
toe. „Alles wijst erop dat we met
iemand te doen hebben die heel wei
nig om een mensenleven geeft."
„Ze zouden de moeite niet hebben
genomen haar te ontvoeren, wanneer
zij haar uit de weg hadden willen
ruimen," gaf Adam als zijn mening
te kennen.
Later op de dag kwam er nog tele
fonisch bericht binnen dat de emir
een briefje had ontvangen, waarin een
losprijs gevraagd werd: een bedrag
van twintigduizend pond, om twee uur
's nachts ergens te deponeren op een
stille plek, een kruispunt, enige kilo
meters benoorden Alderton Priors in
Wallshire. De politie zou uitgebreide
voorzorgsmaatregelen treffen.
Ten aanzien van het onderzoek naar
de aanslag, gepleegd op juffrouw
Vansittart, konden Kelsey en Adam
aan juffrouw Bulstrode verzekeren
dat hun eerste indruk was, dat nie
mand van het personeel van Meadow
bank daarbij betrokken kon zijn.
„In de eerste plaats kwamen de
genen in aanmerking die hier dit se
mester voor de eerste keer aanwezig
zijn," betoogde de inspecteur. „Dat
zijn mademoiselle Blanche, juffrouw
Springer en uw secretaresse, juffrouw
Shapland. Het verleden van juffrouw
Shapland blijkt precies te kloppen met
haar beweringen. Zij is de dochter
van een gepensioneerde generaal, zij
heeft de betrekkingen bekleed die ze
heeft opgesomd en haar voormalige
werkgevers hebben zich zeer gunstig
over haar uitgelaten. Bovendien heeft
zij een waterdicht alibi.
Advertentie
(Wordt vervolgd)
Doelstraat 59 - Haarlem - Tel. 15252
„Zwem-jets" heet deze nieuwe vin
ding van een Belgische kikvorsman:
een paar polsvinnen van kunststof
die de snelheid zowel bij normaal als
bij onderwater-zwemmen met circa
25 percent zouden verhogen. Als de
zwemmer zich door het water be
weegt openen en sluiten de vinnen
zich als de vleugels van een vogel.
Het nieuwtje wordt hier gedemon
streerd door de bekende Engelse
zwemster Anita Lonsborough.
(Van onze correspondent)
AMSTERDAM. - Even ten noorden van Amsterdam, nog
Tinnen de hoofdstedelijke grenzen, duidt een stompe toren
in de vlakke weilanden op de aanwezigheid van een dorpje.
Dat. dorp is Ransdoip, dat in 1921 door Amsterdam is ge
annexeerd, doch dat sindsdien een klein besloten gemeen
schapje van enkele honderden mensen is gebleven. Er is een
tijd geweest dat dit piepkleine dorpje belangrijker was dan
Amsterdam zelf. Evenals de andere plaatsen in het Noord
hollandse waterland heeft het een grote bloei gekend door
de zeevaart. Maar Amsterdam trok de handel naar zich toe
en in de tachtigjarige oorlog werd het dorp herhaaldelijk
verwoest door de Spanjaarden en de Geuzen. De stompe
toren dateert uit 1530 en heeft nooit een torenspits gekend.
De bouwers kwamen tot de ontdekking dat de fundamenten
te zwak waren. Veel Amsterdammers weten ternauwernood
van het bestaan van Ransdorp af. Slechts vissers en natuur
liefhebbers weten het plaatsje, dat alleen maar is te bereiken
via landweggetjes of sloten, te vinden en te waarderen.
RANSDORP is nu nog van een ongerep
te schoonheid, maar hoelang zal dat nog
duren? Mr. C. A. van Swigchem van de
Rijksdienst voor Monumentenzorg, heeft
onlangs uiting gegeven aan zijn vrees dat
de uitbreidingsplannen van steden en klei
nere gemeenten de authentieke schoonheid
van dorpsgezichten zal schenden. Met na
me noemde hij Ransdorp als een monu
ment dat voor de toekomst bewaard dient
te blijven. Mr. Van Swigchem stelde voor,
dat het dorp zal worden „leeggekocht" om
te laten bewonen door mensen die be
langstelling hebben voor het bewaren van
de oude schoonheid. Het is een plan dat
zo veel geld zal kosten, dat het nauwe
lijks reëel kan worden genoemd. Mis
schien dat aan de hand van de Monumen
tenwet dorpjes als dit kunnen worden be
schermd door de tot cultuur-reservaat te
bestemmen.
IN DE ZEVENTIENDE eeuw was de
Haarlemmerdijk een roerige buurt waar
een fatsoenlijk mens beter weg kon blij
ven. Toen deze straat echter werd gepro
moveerd tot uitvalsweg naar Haarlem
kreeg zij een ander karakter. Er kwamen
logementen en herbergen en er waren
scheepskapiteins in ruste, die zich hier
vestigden. In de negentiende eeuw wer
den de Haarlemmerdijk en de aansluiten
de Haarlemmerstraat winkelstraten en tot
op de dag van vandaag zijn zij een druk
bezocht winkelcentrum. r Maar de winke
liers maken zich zorgen. Zij hebben zich
met een adres tot de gemeenteraad ge
wend, waarin zij zich beklagen over de
enorme toeneming van het verkeer, dat
zelfde verkeer waarin deze straten hun
karakter hebben te danken. De Haarlem
merdijk en -straat zullen over enkele ja
ren nog drukker worden als de Coentun
nel verkeer gaat aanzuigen. Nog druk-
ker? Volgens de winkeliers kan het al
niet erger. De trottoirs zijn versmald om
het rijverkeer ruimte te geven. De voet
gangers zijn hierdoor in de verdrukking
geraakt en het verkeer zit desondanks
ieder ogenblik toch in de knoop. Volgens
de winkeliers komen hier steeds minder
mensen winkelen, vanwege de smerige
benzine- en oliedampen en het levensge
vaar bij het oversteken van de rijweg.
Het gemeentebestuur wordt nu gevraagd
éénrichtingverkeer in te stellen en
één middag in de week alle verkeer te
verbieden^
MET UITZONDERING van de proef
met de luchtalarmsirenes op de eerste
dag van iedere maand, bemerkt de Am
sterdammer niets van het feit dat er men
sen zijn die zich dagelijks druk bezig hou
den met de bescherming bevolking. De
B.B. is in het hele land niet bepaald een
succes geweest, maar in Amsterdam is
hij al helemaal niet aangeslagen. Als de
nood aan de man komt, zal waarschijn
lijk juist in de hoofdstad een enorme bur
gerzin worden getoond dat heeft de
laatste oorlog geleerd maar men voelt
er niet voor om in vredestijd „voor pad
vindertje te spelen". Maar de B.B. be
staat en er zijn ook noodwachters, al of
niet tot die functie verplicht. Nu zijn
gisteren de bewoners van Tuinstad Geu
zenveld opgeschrikt door een oefening
van twaalfhonderd noodwachters die
bovendien door leden van de militaire
mobiele colonnes werden geassisteerd. Zij
speelden dat er 'n „conventionele bomaan
val" op de tuinstad is gedaan. Het is na
tuurlijk niet erg waarschijnlijk dat er ooit
iemand een bomaanval zou plegen op de
meest belangrijke woonwijk van de stad,
maar er waren te veel verkeers-technische
en andere bezwaren om dit spel in de bin
nenstad te spelen. De bommen waren na
tuurlijk denkbeeldig en zelfs de vuurhaar
den werden alleen mara verzonnen. Er
werd wl met water gespoten, maar om geen
knoeiboel te krijgen moest dat van de ene
gracht naar de andere gebeuren. Tussen
1 en 2 uur werd de oorlog stopgezet voor
een broodmaaltijd en tussen 2 en 3 ver
meldde het programma „inleveren mate
riaal, uitbetalen en inrukken". Jammer
dat die laatste order in iedere echte oorlog
zo laat komt.
document. De aanvragen zijn zo overstel
pend talrijk dat het plaatsen van een
stempel tot verlening van een paspoort
een wachttijd van 14 dagen vergt. Er
wordt door tientallen ambtenaren onder
hoogspanning gewerkt en zij weten dat
iedereen over vijf jaar weer terug komt
voor de nieuwe aanvrage in dezelfde druk
ke zomermaanden. Want wie eens zijn
reisdocument in juni aanvraagt, komt
nooit meer los van die zomerdrukte om
dat het paspoort te zijner tijd weer in
juni verloopt. Maar misschien vleien de
ambtenaren zich met de hoop dat over
vijf jaar alle grenzen zijn opgeheven?
Rans dorps stompe toren, middelpunt
van een landelijk stukje Amsterdam
dat zelfs voor de meeste hoofd stede
lingen terra incognita is.
Advertentie
VOOR SPRANKELENDE KLEURENDIA'S
Deelnemers aan de fotowedstrijd „100-
jaar Vondelpark" wordt verzocht, hun fo
to's in te zenden aan het nieuwe adres
van de Stichting ter Bevordering van d«
Amateurfotografie, Singel 32 te Amster
dam.
Het formaat van de foto's dient mins
tens 30x40 cm te zijn. Alle foto's moeten
zijn opgeplakt op board of stevig karton.
EEN VAN DE grootste afdelingen van de
Amsterdamse gemeentesecretarie is de
afdeling paspoorten. Maar hoe men zich
hier ook uitslooft en hoeveel overwerk -
uren men 's avonds ook maakt, het is hier
onmogelijk om alle liefhebbers te ver
werken. De portier van het stadhuis kan
u vertellen, dat er deze zomer welhaast
geen Amsterdammer in -Nederland blijft.
Dagelijks rijen zich honderden mensen op
de binnenplaats van het stadhuis aaneen
om uren te wachten tot zij aan de beurt
zijn voor het aanvragen van een toeris-
tenkaart of paspoort. En enige weken la
ter komen dezelfde gezichten weer terug
om zich in een tweede rij op te stellen
voor het afhalen van het aangevraagde
32. Uit de struiken rees een baardige figuur op, die
een knots in de hand hield van glanzend geel metaal.
Maar Joris en de ontdekkingsreiziger waren teveel in
hun twistgesprek verdiept, om deze verschijning op te
merken. ,,Kijk uit!" riep Panda. „Daar.daar.
Joris, die juist duidelijk maakte, dat alleen wetenschap
pelijke belangstelling hem naar de bron der rijkdom
deed speuren, legde Panda met een ongeduldig gebaar
het zwijgen op. „Ik heb er genoeg van om steeds mis
kend te worden!" zo riep hij smartelijk uit. „Iedereen
stoot mij voor het hoofd enHier werd zijn betoog
atnebrnkev dom een vermanende kv.otsslag en een steen
sprak berispend: „Geef nooit toe aan zelfmedelijden en
verhef uw stem niet in boosheid. Ge verstoort
de rust van dit voud." De grijsaard, die blijkbaar niet
partijdig wilde zijn, liet daarop nog eens zijn knuppel op
de helm van meneer Drom neerkomen, terwijl hij ver
volgde: „In dit vreedzaam woud duld ik geen redetwis
ten." „Vanzelfsprekend", antwoordde de ontdekkingsrei
ziger, wiens stalen heim de slag goed opving. „Ik ben
blij iemand te ontmoeten, die zo slagvaardig de vrede
bewaart. Ook bewonder ik de klank van uw knots; zo
zuiver van toon! Mag ik dat wapen eens tien?"
r WAT MIJN ZUSTER 00K DEED,
HUIS ALS HAAR MAN AAN-
SPRAKEUJK...
