NIEUWE VORMEN IN DE RUIMTEVAART
Duif kondigde
poolprijs aan
Kenners
Kopen Kodak
Film
13
pi'
Ons vervolgverhaal
Rechter Tie era het levende lijk door dr. Robert van Gulik
door Marjorie Kinnan Rowlings
DONDERDAG 26. AUGUSTUS 1965
(Geautoriseerde vertaling van Mien Crabberton)
CC». TOONDE» STUDIO'S
FIJNDIE TWEE SIAAN^fet'
WET HUN RUS NAAR k,
ME TOE
H AHET SPOOK SMEERT *M ALS
IK NOU EEN KANS KRIJS OM
TE ZIEN OF ER ZOUT IN r-yT
DEZE BAAL ZIT... ^tL-,m
GROENE DRAAK
C 1 r- - 1
WEEKABONNEMENTEN
dienen uiterlijk op woensdag te worden
betaald, daar de bezorgers op donder
dag moeten afrekenen.
DE ADMINISTRATIE
39. De meneer met de verstuikte pols gaf het niet
zo gauw op. „Goed", zei hij. „Yinx bestaan dus. En
als ik u nu zeg, dat zij mijn pols te pakken hadden,
moet u maar bewijzen dat het niet zo is." „Oho nee",
antwoordde Joris. „Lees de polisvoorwaarden; de be-
wij last berust bij u. Gij moet aantonen, dat uw onge
val het gevolg is van een Yinx-aantrekkende hande
ling. Zoals het opsteken van een paraplu in huis, het
breken van een spiegel, het morsen van zout, het lopen
onder een ladder en dergelijke. Begrijpt u?" De ander
knikte, greep een hamer en.sloeg een spiegel in
scherven! „Jongens!" riep hij in de verbaasde stilte
die volgde, „haal een zwarte kat, steek paraplu's op,
hang schilderijen scheef, enzovoort! Vooruit, alles wat
Yinx aantrekt! Als er dan iets gebeurt, kan deze kwi
bus niet ontkennen, dat het een Yinx-ongeval is!" Dit
voorstel vond algemene bijval bij de andere verzeker
den. „Hola!" riep Panda. „M'n spiegels! Laat dat!
Mo! Help me! Laat ze ophouden!" Maar de reus ging
kreunend van angst door de knieën en sloeg de handen
voor de ogen. „Mo bang", prevelde hij. „Gelukhebber
hier niet tegenop kunnen. Yinx komen en hoeiboem-
krak!" Alleen Joris bekeek alles met een rustige glim
lach. Want hij geloofde niet in Yinx!
NET WAT IK DACHT...
ZOUT !SAUW MET WAT
H0UT5K00L EEN MERK
TEKEN VOOR DE RECH
TER MAKEN TALSMU
IET5 O/ERKOMT ZIET
HIJ 'T HOPELIJK WEL
VANNACHT OP DE
Advertentie
LONDEN (AP) Mevrouw Viy Barker
was in haar keuken ze woont in Lon
den de vaat aan het doen toen een
duif naar binnen vloog en op het aan
recht ging Zitten. „Dat brengt geluk",
dacht ze, „er gaat iets gebeuren".
Dat was zo. Haar echtgenoot George,
een zeventigjarige automonteur kreeg op
die dag bericht dat hij in de voetbalpool
1.150.000 had gewonnen. George zegt dat
hij zijn poolformulier was kwijtgeraakt.
Toen hij een nieuw had, vulde hij dat ge
haast in zonder te wikken en te wegen.
Al zijn voorspellingen kwamen uit.
GEKLEURDE KOOPUREN
In diverse Zweedse levensmiddelen
zaken kan men tegenwoordig een ver-
koopklok in de etalage zien hangen. De
wijzerplaat heeft een groen, geel en
rood gedeelte, de artikelen groene, gele
en rode prijskaartjes.
Wie inkoopt op de groene uren, de
uren namelijk waarop er over het alge
meen weinig mensen in de winkels
komen, betaalt het minst. De midden-
prijzen moet men betalen in de gele
uren, de tijd waarin het wel drukker
wordt, maar die nog niet gerekend kan
worden tot de spitsuren, de rode uren.
De prijsverschillen zijn niet groot, maar
toch wordt ermee bereikt, dat het werk
in de winkel veel beter en economi
scher kan gebeuren. Ook heeft men
minder „hulpverkopers" nodig voor de
spitsuren.
TERWIJL de ruimtetweeling Conrad
GOUDEN OOGST
en Cooper in hun Gemini V-capsule
rondje na rondje om de aardbol draaien,
zijn de ruimtevaartgeleerden alweer
Tekening van een gedeeltelijk open
gewerkt model van de M-2, ontwor
pen voor het „lokale" verkeer tussen
de ruimtestations der toekomst
en de aarde.
rondwentelend zullen de camera's in
die eerste fase 80.000 km2 maanopper
vlak fotograferen. Daarna wordt het
toestel in een ellipsvormige baan op
40 km van de maan gebracht om van
dichtbij mogelijke landingsplaatsen te
kunnen fotograferen. Alle opnamen
worden „aan boord" van de Orbiter:
een platform met allerlei vreemde
vlakken en uitsteeksels ontwikkeld
en gefixeerd om een zo hoog mogelij
ke beeldkwaliteit te krijgen. De al
dus verkregen negatieven worden, ver
taald in radio-impulsen, naar de aarde
overgeseind, net als dat met de Mari-
ner-opnamen van Mars gebeurd is.
In de bovenbouw van het platform zijn
kleine stuurraketten aangebracht die
de Orbiter in zijn baan moeten bren
gen en houden; de energie van de ont
vang- en zend-apparatuur wordt via
nikkelcadmium-batterijen geleverd
door de zonnestraling.
DE ORBITER is overigens niet de
enige nieuwe verschijning in het heel
al, waaraan gewerkt wordt.Vele Ameri
kaanse vliegtuigindustrieën en labora
toria speuren ijverig naar nieuwe vor
men voor ruimteschepen een uiter
mate kostbare research, waarin alleen
een bedrijf als b.v. Boeing al negen
duizend man-jaren geïnvesteerd heeft:
„genoeg om één prehistorisch Nean
derthaler bezig te houden vanaf zijn
21ste verjaardag tot op de dag van
vandaag", zoals de perschef van dat
concern onlangs beeldend opmerkte.
Tienduizenden van zulke experimente
le nieuwe vormen staan op de teken
tafels, duizenden ervan bereiden 't sta
dium van de windtunnels, honderden
brengen 't tot de fase van proefmodel
De Moon Orbiter" zal als tijdelijke
satelliet een aantal banen om de
maan beschrijven om dit hemel
lichaam van dichtbij te fotograferen.
VOOR BRILJANTE KLEURENFOTO'S
ijverig bezig met de voorbereiding van
de volgende fase van bet maanreis-pro-
ject. Wie van de beide grootmachten er
in slagen zal, als eerste een mens op de
of prototype. Slechts enkele hebben
totnogtoe alle stadia doorstaan. De B3
bij voorbeeld, hierbij afgebeeld, een
model dat een treffende gelijkenis ver
toond met 'n halve pantoffel. Dit mo
del heeft een groot laadvermogen, maar
kan alleen dalen aan valschermen;
zijn vermoedelijke bestemming is ge
heim. Een ander prototype, de F-6,
heeft een verstelbare zwaluwstaart,
waarvan de stand te wijzigen is al
naar gelang men door dunne of dich
tere luchtlagen vliegt. Het pronkstuk
is echter de M-2, een ruimtevoertuig
dat plat en breed is als een schol en
dat twaalf mensen kan vervoeren. De
M-2 is bestemd voor het „pendelver
keer" tussen de toekomstige ruimte
stations en de aarde en behoeft niet,
gelijk de ruimtecapsules, op afstand
bestuurd te worden. De piloot kan zijn
vaartuig zelf besturen en landingen uit
voeren op iedere baan die geschikt is
voor grote straalvliegtuigen. Volgens de
ontwerpers zullen de krachten waar
aan de inzittenden van de M-2 bij het
„ontsnappen" uit de aardse atmosfeer
zijn blootgesteld, niet meer bedra
gen dan G 2, achtmaal de zwaarte
kracht dus, hetgeen een mens zonder
schadelijke gevolgen zou kunnen door
staan.
50)
Hij zei: „Morgen, mrs. Raynes.
Dit is niet je gewone dag voor je
handel bij mij."
„Ik kom niet voor handelszaken.
Waar is Janey?"
„In de achterkamer."
„Als je mee wilt gaan met me, zo
dat zij het ook horen kan, ik heb wat
te zeggen, dat ik niet tegen een man
alleen zeggen kan, maar ik moet het
doen."
De mannen bij de kachel begonnen
belangstellend te luisteren. Bart deed
zijn vuile, gevlekte slagersschort af
en legde het ding op de toonbank.
Hij schoof de groenpluchen gordij
nen die de winkel van het woonge
deelte scheidden, opzij en volgde zijn
bezoekster in de kamer. Zijn getrouw
de dochter Janey keek op van haar
naaiwerk.
De weduwe zei plompverloren: „De
tijd van stilzitten is voorbij. De
vreemdeling heeft Allie Brinley zo
ver."
De jonge vrouw gaapte haar aan.
Bart Newton veegde met zijn hand
langs zijn mond.
Hij zei met kennis van zaken: „Dat
verbaast me helemaal niet."
Janey herstelde zich.
Ze vroeg fluisterend: „Weet je ook,
hoe lang al? Ik heb wel gehoord
van
De weduwe schudde het hoofd.
„Daar is het te laat voor. Ik dacht
het al, een poos geleden. De avond
van de instuif, toen dacht ik het al."
Het noemen van de mislukte feest
avond maakte Newtons dochter aan
de gang.
Ze zei: „Zo'n verwaande kwast, die
daar rondloopt als de gouverneur
zelf en met niemand wil eten en nie
mand binnen vraagt!"
De weduwe Raynes knikte instem
mend. „Nou! Die vindt zichzelf te
goed om met één van ons te eten.
Maar hij is niet te goed om één van
ons dat aan te doen en er achteraf
waarschijnlijk om te lachen."
Bart Newton zei braaf: „Is het
niet verschrikkelijk?"
Ze keerde zich scherp naar hem
toe.
„Dat is het. En ik ben het je nou
komen zeggen. En nou is er maar
één ding, dat ik wou weten: zijn jul
lie mannen bereid om te doen wat je
plicht is?"
Hij ontweek haar ogen.
Hij zei: „Ja, er moet stellig wat
gedaan worden. Maar ik ben de rech
te niet, om dat in elkaar te draaien."
Ze begreep hem best. De nieuwe
Engelsman was voordeliger voor zijn
winkel dan een dozijn Purley-fami-
lies bij elkaar.
Ze zei: „Ik zou zo denken, dat
Bart Newton de eerste hoorde te we
zen, als het dorp zijn plicht moet
doen."
„Nou, nou, ik weet zelf mijn plicht
wel."
Haar gezicht kreeg een sluwe uit
drukking.
„Het is niet nodig, dat iemand er
bij herkend hoeft te worden."
Hij knikte opgelucht.
„Dat is waar. Dat is zo. Dat hoeft
niet. Door een heleboel tegelijk, be
doel je."
Ze móest zich ontladen. „Ik be
hoorde naast hem te staan en een
goeie lik mee te krijgen, Bart."
Hij was verbaasd. „Hoezo?"
„Ik had beter moeten weten. Ik
wist het ook beter, al die tijd al.
Toen Luke naar Sawgrass Landing
ging om in die kwekerij te werken,
heb ik Bess en Joey terug laten ko
men, in plaats van ze bij Allie te la
ten blijven. Ik schreef Luke een
briefkaart, dat hij iemand moest stu
ren of zelf terug moest komen, maar
hij ontving nooit een briefkaart, ik
wist geen adres. Maar ik wist, dat je
een vreemdeling nooit vertrouwen
kunt en ik maakte mezelf wijs, dat
ik maar alleen op mijn eigen meis
jes hoefde te passen. „Nee, dat kan
niemand me kwalijk nemen, maar ik
had zelf naar Allie toe moeten gaan
tot ik bericht van Luke had gekre
gen. Ik moet vanavond op mijn
knieën voor God om Hem vergiffenis
te vragen, dat ik niet naar Allie ben
toegegaan."
Janey herhaalde: „Je had je eigen
kinderen te verzorgen."
„Dat weet ik. Maar ik deed als de
farizeeër. Ik liep aan de andere kant
voorbij. En nou kan ik niks anders
meer voor haar doen dan jullie man
nen ophitsen om de vreemdeling
recht te laten weervaren."
Bart Newton was tot meedoen be
wogen.
Hij zei: „Je kan op mij rekenen,
mrs. Raynes, om dat recht te doen."
„Ik wist wel dat je me niet in de
steek zou laten, als je 't goed inzag."
Ze draaide zich om en schommelde
de kamer uit. In het voorbijgaan
knikte ze tegen de mannen bij de
kachel. Het gesprek in de achterka
mer was verstaanbaar geweest, zo
als ze bedoeld had. Vanuit de open
deur keek ze hen aan:
„Geen van jullie zijn waard vrou
wen of dochters te hebben, als je
zo'n vlerk van een vreemdeling niet
gaat tonen, wat we hier goed vinden
en wat niet. Arme Allie Brinley zal
de laatste niet zijn."
Ze sloot de deur en was weg. Bart
Newton holde achter haar aan en
haalde haar nog juist in, toen ze in
haar wagen stapte.
„Mrs. Raynes?" vroeg hij, „vin-je
niet, dat we verplicht zijn hem nog
een kans te geven? 't Kan zijn, dat
hij de dominee verkiest, als we hem
nog de keus geven."
Ze dacht even na.
„Ik geloof niet, dat hij het doen
zou, al ging-ie dood en in de hel d'r
voor. Je kan het proberen, maar ik
geloof het nooit." Ze lachte, een kort
grimmig lachje. „Wat mij betreft, ik
had liever een bastaard in de fami
lie dan een vreemdeling".
Ze reed weg.
In de winkel nam het gepraat toe.
Het werd gespannen. Verwarde dra
den van wantrouwen, flarden van
haat en afgunst, vlochten zich, ondsr
het mom van de dorpse eer en ge
meenschapszin en een gezamenlijk
beledigd-zijn, dooreen tot een vuur-
dragende bom, gevuld met woede.
Luke en Allie Brinley hadden altijd,
sinds de dood van hun ouders, aan
de uiterste rand hunner gemeenschap
gewoond, waren er, in hun armoedi
ge afzondering, eigenlijk nauwelijks
'n deel van geweest. Maar een
vreemdeling was naar het bos geko
men en had hen verraderlijk mis
bruikt. Zo hij ongestraft bleef, zou
hij ongetwijfeld even verraderlijk
anderen misbruiken. Er moest recht
zijn. Als laatste en niet de minste
stimulans, kwam bij dit alles nog de
opwindende, blinde geestdrift van de
meute, die het wild heeft opgespoord.
De mannen verzamelden zich in
het pijnbomenbos ten westen van
Purley. Het was het uur van zons
ondergang. De bomen stonden zwart
afgetekend tegen de lucht. De hemel
was met rode strepen doorstriemd.
De mannen liepen zwijgend, rjiet hun
tweeën of drieën op een rij langs de
bosrand, de richting van de weg vol
gend, die naar Tordells bezitting
voerde. Hijn woede was als één har
de, saamgebalde vuist. Troepen een
den vlogen laag over hen heen naar
Sawgrass Prairie, snel en donker
vervaagden de driehoeksvluchten
naar het westen, maar het geruis
van hun sterke wiekslag bleef nog in
de oren hangen, lang nadat ze on
zichtbaar waren geworden. Torteldui
ven, minder schuw nu in het sche
merlicht, vlogen in de bomen heen
en weer en kozen hun slaapplaatsen
voor de nacht.
De bloedrode banden langs de wes-
terhemel vloeiden ineen. Er was
even een grauw licht, dat dag was,
noch nacht. Ook dat verdween en het
pijnbos werd één zwarte vaste mas
sa. De mannen begaven zich wat
dichter naar de wegrand, om aan het
geelbleke zand een leidraad te heb
ben.
Tegenover het huis van de wedu
we Raynes hielden ze stil. Bart New
ton ging voorop. Hij klopte zacht. Er
kwam beweging in het huis. Een
deur ging open, het geflakker van
een brandend houtvuur kwam even
te zien. De vrouw die ernaast zat,
stond op en kwam op hen toe.
Hij fluisterde: „Waar zijn ze alle
maal?"
Zij antwoordde: „Ik heb Allie hier.
Ik houd haar vannacht hier".
„Waar is Luke?"
(Wordt vervolgd).
De F-6 heeft een pijlvorm en ver
stelbare draagvleugels voor geringe
of grote luchtweerstand.
maan te landen: dat is de inzet van de gi
gantische ruimte-race, de Grand Prix de
l'Univers, waaraan in Rusland en Ameri
ka met man en macht gewerkt wordt.
De Russen zullen er, na de recente Ame
rikaanse Mariner- en Gemini-successen,
wel extra spoed achter zetten. De Ame
rikanen hlijven hun tijdschema, dat
voorziet in een bemande maanvaart
anno 1970, getrouw. Maar ^erst zullen er
dit jaar en het volgende nog een aantal
„maanverkenners" gelanceerd worden,
die oppervlak en bodemgesteldheid van
onze satelliet fotograferen zullen. Dat
is een logisch vervolg op de Ranger die
eerder dit jaar honderden maanfoto's
gemaakt heeft voor hij in het Mare Nu-
bium te pletter sloeg.
DE NIEUWE „Moon Orbiters" daar
entegen zullen rond de maan cirkelen
om scherpe opnamen van dichtbij te
kunnen maken. Een raket zal ze in
hun baan brengen; op een hoogte van
920 km boven het maanoppervlak. Al
De merkwaardige B-3. Bestemming:
geheim.
