Amerikaans paternalisme in
Azië ontmoet groeiend verzet
Washington is bang Britse
hulp in Azië te verliezen
Dit wasmiddel is
voor mij no. 1
Dieren
4#%
Wereldnieuws
r
Van dag tot daq
J
Eis
Tranen
Engelsman betaalt
met valse dollars
Twee Britten en één
Amerikaan verdwenen
in Oost-Berlijn
Anti-hagelraket
in de Sovjet-Unie
s
(Op de
<~Pracitótoel
DONDERDAG 26 AUGUSTUS 1965
3
Geldzorgen
Oprechte nationalisten
THAILAND
M3GLEE£l=S=l=Ë
NES
El
Het heeft lang geduurd te lang he
laas! voordat in ons land algemeen
het besef wakker is geworden, dat de to
tale verkeerssituatie naar het catastrofa
le leidt. De opeenvolgende verkeersonge
lukken op grote wegen zowel als in
stadscentra werden te zeer beschouwd als
een onontkoombare zaak, inherent aan mo
derne ontwikkelingen. Die reeks is zich
echter snel gaan kenmerken als een ont
stellende toeneming in aantal zowel als in
gevolgen. Het verschrikkelijke ongeluk
bij Renswoude met zeven doden in een
klap is een van de ernstigste in ons land
sedert het begin van de verkeersopeenho-
ping. Het zal niet het laatste verschrikke
lijke ongeluk zijn. De tragiek neemt toe
naarmate de situatie ernstiger wordt.
Een der ochtendbladen spreekt nu van
daag voor het eerst van „schuldige nala
tigheid" der Nederlandse verkeersautori-
teiten. De vraag van „dood door schuld"
tengevolge van duidelijke nalatigheid der
overheid is door ons blad al enkele ja
ren geleden opgeworpen, toen zich een ge
val voordeed van een kruisingaanleg die
zonder meer een fuik voor dodelijke onge
lukken moest worden (en ook is gewor
den). Het stellen van die vraag is ons toen
van overheidszijde zeer kwalijk genomen,
maar er is alle reden haar nóg eens drin
gend te stellen.
De bermbeveiliging, tegengewerkt en
weggepraat door deskundigen die beter
hadden moeten weten, is nu eindelijk
enigszins op gang. Er zijn andere drin
gende saneringen, die niet aan de orde
kunnen komen door een soort van ver
blindheid bij degenen die erover te beslis
sen hebben. Ongelijkvloerse kruisingen,
voetgangerstunnels of luchtbruggen, weg-
verbreding, inhaalverboden, wegdek-ver-
stroevingen, er zijn van al die bruikbare
en noodzakelijke voorzieningen in ons
land te hooi en te gras wat rondgestrooid
als er geld voor was bij gemeenten, pro
vincie of rijk. Van enige landelijke coördi
natie is nog steeds geen sprake. Kleine
potentaten doen in kleine arealen wat
hun nuttig voorkomt of ze doen het
niet. En niemand daagt hen voor de
vraag, of zij wellicht daardoor schuld op
zich laden.Goedbedoelde pogingen kunnen
eveneens verkeerde consequenties heb
ben. De schuld kan dan vervangen wor
den door ongeschiktheid in functie. Maar
de duidelijke taal der ongelukken stelt
een eis: er moet op dit achtergebleven
gebied snel en afdoende worden gesmeerd
over grenzen van bevoegdheden en lokale
beperkingen heen. Ons land is daarvoor
gelukkig klein genoeg.
De Britse koningin heeft een ingrijpend
besluit genomen, dat wijst in de richting
van modem denken. Zij heeft zes van de
elf werksters ontslagen, die haar land
goed Sandringham in Norfolk moeten
schoonhouden. Dit buitengoed doet alleen
maar dienst met kerstmis en tijdens de
fazanten jacht. Het is dan behelpen gebla
zen, aangezien het slechts 350 kamers
heeft, maar de Britse koninklijke familie
heeft wel voor hetere vuren gestaan.
Voor de rest van het jaar staat het bui
tengoed leeg, maar iedere huisvrouw weet
hoe een leeg huis vervuilen kan. Daarom
die elf werksters. Maar nu heeft de
koningin stromend water laten aanbren
gen, waartoe de Britse vorsten na Victo
ria nooit hebben kunnen komen. En aan
gezien nu dus met vijf werksters kan wor
den volstaan vanwege dat stromend wa
ter, heeft de koningin de consequenties
getrokken en zich, zoals de hele natie al
jaren doet, op bezuiniging geconcentreerd.
Wie weet dat deze werksters 2 gulden per
uur verdienen, beseft dat hier grote din
gen gebeuren. Een leegstaand buitengoed
behoeft geenszins een object van ver
kwisting te zijn. Het gaat er maar om, of
men het kan aanpassen aan moderner
denkbeelden.
Volgens persbureau-berichten uit Wash
ington heeft president Johnson op een
persconferentie aldaar iets laten blijken
van menselijke bewogenheid over de dra
matiek van de Vietnamese oorlog. Hij
verklaarde: „Ik wil dat u weet, dat uw
president gehuild heeft toen hij het re
laas vernam van de behandeling, die een
Amerikaans soldaat ondergaan heeft in
«en gevangenenkamp der Vietcong".
Nu kan er enige discussie zijn over de
vraag, of niet vele mensen Amerika
nen zowel als Vietnamezen ontstellend
veel meer en droeviger redenen hebben
om te huilen over de gebeurtenissen in
Vietnam dan de president. Maar in ieder
geval is een president die tranen stort
over een tragedie, waaraan hij zelf een
belangrijk aandeel heeft, heel wat sym
pathieker dan een president die standvas
tig blijft betogen dat culturele en levens
beschouwelijke doeleindan kunnen worden
bereikt met steeds meer an steeds inten-
giever bombardementen.
Wie mocht menen dat de bekendma
king zijner tranen op een persconferen
tie de president ontsiert, omdat het de in
druk wil vestigen dat presidentiële tranen
de belangrijkste tranen ener natie zijn
moet zich troosten met de overweging dat
het tamelijk plotseling geroepen worden
tot de hoogste post wel eens zelfs bij
de beste karakters de bescheidenheid
geweld aandoet.
WASHINGTON - In de Verenigde
Staten is men bijzonder geschrokken
van de beginnende desintegratie van de
staat Maleisië na de afscheiding van
Singapore. Officieel vermijdt men pa
niekerige verklaringen, maar er is geen
twijfel aan, dat de Amerikaanse regering
hoogst benauwd is over het perspectief
van een tweede Aziatische strijd waarin
het Westen een zwak Maleisië zou moe
ten steunen tegen de agitatie èn de in
filtratie vanuit China en Indonesië.
Bovendien is Washington bang dat
Singapore, afhankelijk als het is van
transitohandel, binnenkort Djakarta te
gemoet zal komen wat betreft de aan
wezigheid van Britse militaire bases in
Singapore en zal eisen dat de Britten op
den duur principieel instemmen met
opheffing van die bases.
Dat zou dan wel eens het einde van
de Britse militaire aanwezigheid in het
Verre Oosten kunnen betekenen, waar
door de Amerikanen helemaal alleen de
kastanjes uit het vuur zouden moeten
De Rotterdamse recherche zoekt een
Engels sprekende zeeman, die in enkele
winkels aankopen heeft betaald met val:
se bankbiljetten van 20 Amerikaanse dol
lars. Een winkelier in Hoek van Holland
ontving een dergelijk bankbiljet voor de
aankoop van souvenirs. De onbekende
zeeman kocht in een winkel in Rotter
dam enkele paren sokken en betaalde
deze met een vals biljet. Een derde exem
plaar werd ontvangen in een kledingzaak
in Schiedam.
De vervalsingen werden ontdekt toen de
winkeliers de biljetten bij banken in Rot
terdam ter inwisseling aanboden.
halen ten bate van de westelijke strate
gische belangen in Azië.
GEZIEN de mensenlevens, het mate
riaal en de dollars die de oorlog in
Vietnam thans opslokt, is een dergelijk
perspectief voor de Amerikanen weinig
aantrekkelijk. Dat de Maleisische desinte
gratie onloochenbaar een pluspunt voor de
Indonesische politiek van „confrontatie"
is, wordt door de Amerikanen ook met
grote zorg gezien.
Washington vindt Soekarno's beleid
niets anders dan naakte agressie, voort
komend uit Djakarta's wens zijn machts
sfeer uit te breiden, de aandacht af te lei
den van de binnenlandse economische
problemen en te voorkomen dat een wel
varend democratisch Maleisië meer aan
trekkingskracht zou gaan uitoefenen op de
Aziatische staten dan Indonesië, dat lei
dersambities heeft in de groep niet-com-
munistische Aziatische staten.
De Amerikanen hebben geen enkel be
grip voor Indonesië's officiële doelstelling:
verdrijving van de westelijke politieke- en
militaire basis uit Azië.
De kern van de groeiende onenigheid
tussen de Verenigde Staten en Indonesië
is, dat de Amerikanen Azië in de eerste
plaats beschouwen als een werelddeel
waar het communisme effectief moet
worden tegengehouden, precies zoals dat
na 1945 in Europa volgens de Truman-
doctrine nodig was. Daarom zien de Ame
rikanen hun rol in Azië alleen maar als
die van vaderlijke beschermers van de
jonge Aziatische staten tegen de com
munistische expansie.
DAT VOOR EEN aantal Aziatische lan
den, waaronder Indonesië, dit Amerikaan
se paternalisme een direkter en meer
reëel gevaar is (dat eventueel met hulp
van communisten moeten worden bevoch
ten) dan een mogelijke Chinees-commu
nistische expansie waaraan vele Aziaten
twijfelen, begrijpt de Amerikaanse rege
ring niet.
QQjjDJ' HAINAN
104.64
ientione
BIRMA
VIETNAM
LUZON
Rangoon
Bangkok
Moni(o_<ö
ZUID-
CAMBODJA l
Pnom-Penh ^VIETNAM
MINDORO
NEGROS
INuANAO
Jesselto
BROENE
C. KOEAL
LOEMPOER
-5-
oesnng
SINGAPORE
BORNE
(Kalimantan
(Sulawesi,
Senator William Fulbright van
Arkansas.
Slechts figuren die buiten de regering
staan, zoals de voorzitter van de senaats
commissie voor Buitenlandse Betrekkin
gen Fulbright, of de oud-onderminister
van Buitenlandse Zaken voor Zuidoost-
Azië, Roger Hilsman vragen zich soms af of
Amerika's anti-communistische beleid in
Azië opererend met een krans van mili
taire en politieke bases van Japan tot Pa
kistan, er niet toe heeft geleid dat Azië's
oprechte nationalisten in de armen van
de communisten worden gedreven uit lou
ter antipathie tegen de westelijke brugge-
hoofden in Azië.
BERLIJN (AP) Drie mannen twee
Britten en een Amerikaan worden ver
mist in Oost-Berlijn. Een Britse woord
voerder heeft gezegd dat hij over inlich
tingen beschikt dat een van de Britten
gearresteerd is. Een woordvoerder van
de Amerikaanse missie in West-Berlijn
zei dat de Amerikaan, de 21-jarige Ben
jamin Franklin Whitehill is. Hij acht het
mogelijk dat Whitehill met een van de
Britten, de negentienjarige John Twaites,
gearresteerd werd. Twaites reisde tien
dagen geleden Oost-Berlijn binnen uit de
westelijke sector van Berlijn. Sindsdien
is hij niet meer gezien.
MOSKOU (A.P.) Russische metereo-
logen hebben een manier gevonden om de
te velde staande gewassen te beschermen
tegen hagel. Dit meldt Tass. Het systeem
is reeds twee zomers toegepast in Tazji
kistan in Centraal-Azië.
Het naderen van hagelbuien wordt door
radar vastgesteld. Op afstand bediende
meteorologische raketten worden door
signalen gericht op de bui en afgevuurd.
De raketten verstuiven chemische prepa
raten in de bui en voorkomen daarmee de
vorming van hagel. De wolken lossen op
en de hemel is weer helder, nadat de ra
ketten hun werk hebben gedaan, aldus
Tass.
Advertentie
Een Sunil team deed de was voor
mevrouw A. Wijntjes, Oude Haven 7
Sassenheim. Mevrouw Wijntjes
ontdekte dat zelfs haar kraak
heldere was nog witter werd met
Sunil. Voor haar is Sunil no. 1.
Ook voor u zal Sunil no. 1 zijn.
Probeer het en ontdek zelf hoe
stralend wit ook uw was wordt.
Zonder bleken en zonder blauwen.
En let eens op uw nylon en andere
moderne stoffen. Ook die worden
witter en frisser bij elke keer was
sen in Sunil. Sunil met ultra-was-
werking geeft het hoogste wit.
Tussen de ernstige beslom
meringen van hun twee we
reldoorlogen in hebben de
Duitsers zich in hun films
heerlijk ontspannen en op dat
gebied goede, zelfs kostelijke
grappen gemaakt. Sommigen
zullen zich bijvoorbeeld „Zo
ologica" nog herinneren: niet
de beste, maar wel een van de
vrolijkste manieren om de
filmcamera te hanteren, waar
bij een vaardig gebruik werd
gemaakt van de humor der
dieren.
Natuurlijk hebben dieren
humor. Die is meestal voor ons
niet verstaanbaar, omdat hij
ontstaat bij de gratie van de
onopzettelijkheid en bliksem
snel verschijnt en verdwijnt
tegelijk met de situatie. Men
zal een dier nooit omstandig
de lippen zien likken om een
goede mop te gaan vertonen,
en evenmin ooit zien nala
chen over een kostelijke grap.
Maar wel kan men bijvoor
beeld een jong katje dat toe
vallig op zijn rug valt één
seconde lang net zien doen
alsof het zich in een wanho
pige en hulpeloze situatie be
vindt, terwijl het zich ver
maakt met het stellige denk
beeld dat het met één blik
semsnelle beweging weer op
zijn vier poten kan gaan staan.
Dat is een grap die niet voor
mensen is bedoeld.
De humor van dieren voor
óns gebruik bestaat uit hun
benadering van menselijke
gedragingen. Als een dier bij
na een mens lijkt, begint voor
ons de grap. Men kan dat
constateren in de meesterlijke
filmdocumentaire „Zoo" van
Haanstra, die bovendien nog
de grap verlengde door men
sen te filmen die bijna op die
ren leken. Maar toch heeft
men sterk de behoefte aan de
filmische interpretatie, om
werkelijk te kunnen lachen
om dieren in gevangenschap.
Want in dierentuinen hoort
men zelden mensen hartelijk
lachen, behalve bij de apen
kooi. Daar wordt dan ook de
imitatieshow ten beste gege
ven, waar de apen zelf de hu
mor niet van inzien.
Men kan een dierentuin
beschouwen als een museum,
met dit minieme verschil dat
de tentoongestelde exempla
ren nog voldoende leven be
zitten om nu en dan te be
wegen. Dit geldt sterker voor
grotere zoogdieren en roofvo
gels dan bijvoorbeeld voor
minuscule vogeltjes in para
dijselijke tuinen als de grote
vogelhal in het Wassenaarse
dierenpark.
Deze hal is een benadering
van het „vrije leventje" en le
vert de kleine vliegende vlug
gerds gunstiger omstandighe
den dan de vrije natuur, om
dat zij de gevaren en nood
druft uitsluit. De tegenstel
ling tussen de stinkende, be
nauwde hokken waarin go
rilla's droefgeestig hun uit
werpselen zitten te bestude
ren en de lichte, zonnige hal
waarin ontelbare en onken
bare vogeltjes zich her- en
derwaarts reppen is zo na
vrant, dat men er een af
spiegeling van de menselijke
samenleving met haar schrij
nende lotsverschillen in zou
kunnen zien.
Dat is dan het sociale pro
bleem, waaraan de mens zijn
dieren heeft onderworpen. Er
is echter een heel andere ge
waarwording, die zich op
dringt: het ontstellende raad
sel van de niet-menselijke
schepping, die zo'n onbegrij
pelijke en redeloze verschei
denheid van levensvormen
heeft voortgebracht dat alle
zin eraan ontbreekt. Levens
vormen die de indruk van on
afgemaakte experimenten ma
ken, kunstwerkjes waaraan
de maker op zeker moment
de brui gegeven heeft, omdat
het hem niet zinde ze af te
maken.
Een kleurig vogeltje of een
lome mensaap ze zijn we
zens die leven, bewegen, eten,
bestaan, slapen, kortom: zijn.
Waarom heeft de witstaart-
kranspapegaai een snavel als
een monteurstang en grijpvin
gers, terwijl de Chinese spot
vogel een lange, spitse bek en
loopvoetjes heeft gekregen?
En waarom is die sterke, som
bere gorilla blijven steken in
zijn ontwikkeling en gedoemd
tot het dierlijke in alle eeu
wigheid, terwijl uit een an
dere levensvorm de mens is
gegroeid?
Men krijgt de stellige in
druk dat in alle dieren het le
ven van dezelfde inhoud is,
omdat het dwingt tot elemen
taire handelingen: eten, sla
pen, vluchten, zich verdedi
gen, paren en sterven. Dat
geldt immers zowel voor re
genwormen als koningstijgers,
Maar tegelijk bespeurt men
dat datzelfde leven in ieder
wezen het uiterste heeft ge
probeerd om tot een over
heersende vorm te komen.
Tot een vorm die macht kreeg
over andere en daardoor tot
handhaving van zichzelf zou
kunnen raken. Maar in alle
vormen behalve de menselijke
is dat mislukt.
Wanneer men het gezicht
en de ogen van een gorilla
bekijkt, wordt het kenmerk
van waanzin daarin huive
ringwekkend. De gorilla is
een afwijking, een psychopa
thische uitwas. Met iets meer
hersenkronkels, met iets min
der psychische ontsporing zou
dit wezen de mens hebben
kunnen worden waarnaar de
natuur in miljoenen vormen
heeft gestreefd. Hij is in zijn
tekorten blijven steken en
heeft het niet verder gebracht
dan tot het dier dat hij is.
Maar de voornemens van de
natuur tot menselijkheid lig
gen in zijn gelaatstrekken en
zijn blik vast. Hij is een mis
lukt mens, om een of andere
geheimzinnige reden gehandi
capt in zijn menselijke loop
baan en door het lot neerge
slagen in het dierlijke. Dit
zelfde bespeurt men zelfs bij
vogels: de monnikskapgier in
zijn wijde verenmantel, die
om zijn machtige schouders
hangt als een hoogwaardig
heidsgewaad, heeft menselij
ke ogen, vol haat en onmacht,
maar ook vol desillusie. Hij
had mens moeten worden,
maar hij is in de steek gela
ten. Zijn kale nek en hoofd
draaien zich nog .met felle
ambitie naar alle kanten,
maar de tralies vallen buiten
zijn macht. Een hoger wezen
heeft ze weten te maken en
op te richten om hem heen.
Het is echter alsof hem be
loofd was dat hij de slimste
en verstandigste zou worden,
en alsof hem dat te elfder ure
is ontgaan.
Bij deze gedachte ontvalt
het element van humor uit de
imitaties der dieren. Dan her
innert een menselijke bewe
ging van een gorilla-hand of
een giere-nek op bijna grie
zelige wijze aan de grote
kans, die deze levensvorm ge
had heeft en niet heeft waar
gemaakt. Het is vreemd dat
deze gewaarwording zich
steeds sterker manifesteert,
naarmate men op zoek is naar
herkenbare bewegingen bij
alle dieren. Want dan kan ook
een kleine, snelle vogel, die
even roerloos op een tak zit,
vertellen dat hij slechts wei
nig méér nodig zou hebben
gehad, om de baas over de
wereld te worden.
Bij hem heeft de natuur het
met snelheid en micro-me
chanisme geprobeerd. Hij kan
honderd meter stijgen, flitsend
als een lichtstraal verschijnen
en verdwijnen, venijnig prik
ken, maar blijft ongrijpbaar
en onzichtbaar. Wat betere
zuigelingenzorg en wat meer
verstand en hij zou met
het getal zijner soortgenoten
de wereld hebben kunnen
veroveren en regeren.
Maar nu is het kleurige,
vrolijke experimentje geble
ven, dat niets presteert dan
vliegen en kirren. Een kleine,
watervlugge poging om een
mens te maken een onoog
lijke, vrolijke vergissing die
haastig is verloochend.
De olifant is een duidelijke
gróte vergissing gebleken,
waarbij dat experiment met
die slurfneus tot niets heeft
geleid. Zijn grote lichaam,
zijn kleine ogen, zijn zware
poten maar zijn te eenvoudi
ge hersens zijn als een wan
ordelijk geheel blijven hape-
en, toen het erop aankwam
carrière in menselijkheid te
maken. En hij is als een cu
rieuze machine, waarvan niets
beters te fabriceren valt.
Maar in zijn oog ligt ook
die glans van hoop, die het
leven hem voorbarig heeft
geschonken. IJdele hoop,
want een olifant zal nooit een
mens worden. Alleen weet hij
dat zelf niet, en daar ligt dan
zijn grote tragedie. Als hij het
wist, zou hij het zijn.
En tot welk een volkomen
hopeloze positie zijn de be
woners van het zee-aquarium
gezonken! Zij staren door het
troebele glas verbaasd naar
de wandelende bezoekers, als
of ook zij naar wezens in een
aquarium kijken. Zij leven in
de overtuiging dat de toe
komst van de mens onder wa
ter ligt, en dat hun soort na
eeuwenlange worsteling erin
geslaagd is van het droge in
de hogere sfeer van het wa
ter te geraken. Noch één de
cennium van eeuwen en zij
zullen mens zijn. Maar zij we
ten niet dat het precies an
dersom is gegaan, en dat de
mens er al is, en dat hij in
zuurstof leeft, en dat hij reeds
in eigen voortbrengselen ver
buiten de aarde zweeft op
weg naar andere planeten.
De diepzee-schildpad heeft
kennelijk medelijden met ons.
Hij kijkt door het glas en
meent dat onze wereld nog
kleiner is dan de zijne
Nieuw begin
En zo gaan we dan allemaal weer be
ginnen. De herfst is in het land. Officieel
dan, officieus was ie er iets langer, maar
daar praten we liever niet meer over.
Ook de rest begint vervelend te worden,
de ervaringen in de gasthoven, vrije Zim-
mer, Grand en minder grote hotels, de
blauwe meren van hier en gunder, en de
echoput in Putten. Allemaal verleden tijd.
Mappen en dossiers worden weer voor
zichtig en met diepe zuchten opgeslagen,
schone overalls aangetrokken, loketten
voor dit en dat, voor die en gene gaan
weer open. Enfin. We zijn d'r weer.
Dit jaar, en elk jaar wordt het aantal
groter, is het dan ook weer het begin
voor de tieners en de half-tieners die het
dit jaar nog maar es een keertje zullen
„overdoen". Voor de meesten van die
kinderen, voor zover er dan nog „kinde
ren" zijn, is het een min of meer pijnlijke
gang, dat gaan zitten tussen zo'n stuk of
dertig garen en halleve garen, die men
niet of maar matig kent. In de vier of
vijf, zes weken die achter hen liggen,
hoorden ze aan vrienden en kennissen van
ouders vertellen van dat je gezakt was
voor de zoveelste klas. Een naar woord
was dat, dat „gezakt". Er bestaan nog
verschillende andere uitdrukkingen voor
naar ik me uit die tijd herinner, allemaal
van een uiterst deprimerende klank. Op
de lagere scholen was het „niet over
gaan", op de middelbare werd het „bak
ken" en daar in de hogere klassen werd
het „stralen". Dan kreeg je bij de verde
re universitaire opleiding de onprettige
brieven aan Pa, van dat je voor dit of
dat tentamen: „drie maanden gekregen"
had. Die Pa bromde dan wat in zijn
baard, voor zover aanwezig, terwijl ma
die zich alleen het woordje „krijgen" rea
liseerde, dit opgetogen aan haar vriendin
nen verder vertelde.
In die tijden, toen ik dan nog min of
meer „pril" was, waren dat altijd uiterst
onaangename ervaringen. Toen beteken
de het begrip „toekomst" een periode van
zo'n jaar of twintig. Nu stellen we haar
op hoogstens een jaar en vaak geldt het
niet meer dan een half jaar, soms een
maand. Dat betekent dan ook, dat men
niet meer spreekt van „bakken", „stra
len" of „zakken". Nu hoorde ik, op een
vraag aan een moeder hoe het nu met
Koen ging op het Gym: „O! Koen dou
bleert dit jaar maar es. We vonden dat
beter." Ik vind dat woordje doubleren
bepaald een vondst. En met dat „we"
neemt de verantwoordelijke pa of ma dan
meteen heel plezierig voor een groot deel
de last op de schouders, die trouwens zo
langzamerhand wel tegen een stootje kun
nen.
Zoals ieder jaar kreeg ik dan ook nu
weer de drie kleinzoons op bezoek, de toe
komstige „hope des vaderlands" die me
nog altijd met een zekere trots hun rap
porten konden laten zien. Ook nu weer.
De twee oudsten incasseerden stralend
hun premiesvoor bijschrijving op het
spaarbankboekje. Alleen Bart, de jongste,
ik zag het al op z'n gezicht, dat was mis.
„En hoe staat het met jou, Bart?"
vroeg ik.
„Goed, opa!" zei Bart, z'n mond vol
appeltaart.
„Hoezo, goed? Ga je nou naar de derde?"
„Niks hoor" zei Bart. „Ik blijf zeker
nog een jaar of honderd in de tweede!"
Ik bleef ernstig.
„Een jaar of honderd? Maar Bart!
Waarom nou? Hoe zit dat?"
„Ik vind juf zo lief. Ik wil geen ander!"
Voor mij was ook dit een hoopvol pers
pectief en ik verhoogde het credit op zijn
spaarbankboekje met een zelfde bedrag
als op dat van zijn zo veel knappere
broers.
Jan van Eei
Navolging. „Dank zij de Sovjet-Unie kon
de Amerikaan White in juni een wan
deling in de ruimte maken. De Verenigde
Staten ware van plan geweest, pas tegen
het eind van dit jaar een ruimtevaar
der halverwege uit zijn cabine te laten
komen maar zij konden het Russische
ruimte-uitstapje eerder navolgen dank
zij een langdurig gesprek dat een groep
Amerikaanse geleerden in de Sovjet-
Unie heeft gehad met de bemannings
leden van de Voskhod-2". Dit zei gene
raal Kamanin, leider van de Russische
ruimtevaarders.
Hardnekkig. Achtduizend betogers tegen
het Koreaans-Japanse verdrag tot her
stel van de diplomatieke betrekkingen
zijn in de Zuidkoreaanse hoofdstad Se
oel voor de vijfde achtereenvolgende dag
in hevig gevecht geweest met militai
ren en politie.
Wachten. De 26-jarige Brit Barry Tomky»
mocht de gevangenis van Dartmoor ver
laten om in het huwelijk te treden met
het meisje wier vriend hij had doodge
schoten. Begeleid door twee bewaker»
die als getuigen optraden begaf hij zich
naar het stadhuis. De 21-jarige bruid
moet zeven jaren wachten voordat haar
nieuwe echtgenoot op vrije voeten zal
zijn.
Olé. Een stierengevecht in de Zuidfranse
stad Dax eindigde voortijdig omdat de
drie stierenvechters zodanig door hun
viervoetige tegenpartij gewond werden
dat ze in een ziekenhuis moesten wor
den opgenomen. Voor de zesde, laatste
stier was geen matador meer te vinden.
Vermoord. Bandieten hebben in Kame
roen de vrouw van een Zwitserse predi
kant vermoord. Voorts werd een pas in
Kameroen aangekomen Zwitserse predi
kant van het leven beroofd.
Eerste. Thurgood Marshall is in de Ver
enigde Staten beëdigd als advocaat-ge
neraal, een functie die volgt op minis
ter van Justitie. Het is voor het eerst
dat een neger deze hoge positiein
neemt.
Kernbom. President Soekarno heeft her
haald, dat Indonesië „in de naaste toe
komst" zijn eerste kernbom tot ontplof
fing zal brengen. Hij vertelde de pers
dat de voorbereidingen vlot verlopes,
maar zei niet wanneer de ontploffing
zal plaats vinden.
