CHILI'S ONLESBARE DORST
Verkouden?
Eén miljoen
zware drinkers
op bevolking
van 8 miljoen
FLINTSTONE-
MEUBELS
POLLE, PELLI EN PINGO
PANDA EN DE MEESTER*MACHINIST
KRAMMETJE FOK
Ons vervolgverhaal
Schoenwarmers
en
7
door Marjorie Kinnan Rowlings
x;
f
'V
door dr. Robert van Gulik
MAANDAG 20 SEPTEMBER 1965
UetofioMS e/>
Rillerig Onprettig?
Pas dan op!
Neem bijtijds 'ASPRO'.
'ASPRO' bevat alles om Uw
verkoudheid snel en doel
treffend te bestrijden.
UttétvMS of>
(Geautoriseerde vertaling van Mien Crabberton)
SANTIAGO DE CHILE (A.P.) - In
dit Zuidamerikaanse land is men zich
vrij plotseling ernstig zorgen gaan ma
ken over de blijkbaar onlesbare dorst van
de Chilenen en de direct of indirect
daaruit voortvloeiende gevolgen voor
's lands economie, de welvaart en de
verkeersveiligheid. Chili is een wijnpro-
ducerend land en dus worden er, net als
in Frankrijk, enorme hoeveelheden wijn
gedronken door jong en oud, arm en
rijk. Maar daarnaa.st spreekt de Chileho
ook het gedistilleerd duchtig aan. Zo
precair is het massale drankverbruik ge
worden dat het regeringsblad La Nación
dezer dagen in een met cijfers gedocu
menteerd overzicht constateerde dat
„één van elke twee Chilezen alcoholicus
is, of hard op weg, er een te worden."
DE CIJFERS van de Nationale Gezond
heidsdienst zijn gematigder, maar toch
angstaanjagend genoeg. De dienst zegt
dat 250.000 mensen in dit land van acht
miljoen inwoners ernstige drankproble
men hebben en dat 750.000 mensen bui
tensporig drinken. (De norm is dat men
meer dan een keer per maand dronken
is.)
Zo ernstig is de situatie dat 45 percent
van de ziekenhuisbedden worden bezet
door mensen die ziek zijn ten gevolge
van alcoholmisbruik. In het gebied van
Santiago is een op de tien sterfgevallen
te wijten aan een leverziekte, die door
alcohol gestimuleerd wordt.
Dagbladen van alle politieke schakerin
gen hebben in reportages en hoofdartike
len hun bezorgdheid uitgesproken.
DE PLOTSELINGE aandacht voor het
drankprobleem heeft de regering in een
moeilijk parket gebracht. Aan de ene
kant is zij verplicht de wijnproduktie te
helpen bevorderen, vooral met het oog op
de export; aan de andere kant heeft zij
een massaal program voor sociale verbe
teringen toegezegd, dat gericht is op het
verheffen op onderwijs-, economisch en
sociaal terrein van de Chileense boeren
tot het peil van de steedse middenstand.
Het beteugelen van het alcoholisme bij de
arbeidersklasse wordt als een belangrijke
stap in die richting gezien.
DAT DE situatie snel zal verbeteren
wordt betwijfeld door zowel de regering
als particuliere verenigingen die zich met
de drankbestrijding bezighouden. Rode
en witte wijn wordt in elk restaurant,
duur en goedkoop, bij lunch en diner ge
serveerd, en geort officiële gebeurtenis
beschouwt men als af, wanneer er niet
voor, na of tijdens volop drank geschon
ken wordt.
De nationale drank is een soort cognac
,,pisco" geheten. De restaurants serveren
alleen water als men erom vraagt, en
een gast die een glas wijn weigert zal
van zijn beledigde gastheer te horen krij
gen: „Houdt u niet van onze Chileense
wijn?"
Drinkende jonge mensen zijn een nor
male zaak en in advertenties ziet men
dikwijls tieners die bier of wijn drinken.
In een Chileens restaurant kan men gere
geld ouders zien die hun kinderen aan ta
fel wijn inschenken. Alleen voor de aller
jongsten wordt de wijn aangelengd met
mineraalwater.
De nationale gezondheidsdienst gelooft in
een gecombineerd program van preven
tieve voorlichting en rehabilitatie van de
genen die zich reeds in de greep van de
alcohol bevinden.
EL MERCURIO, de grootste Chileense
krant, waarschuwt dat men niet volstaan
kan met naar de statistieken van de al
cohol te kijken. Die cijfers moeten ver
taald worden in ernstige en verreikende
gevolgen, een hoge sterfte aan leverziek
ten, psychiatrische storingen, verkeerson
gelukken en ongevallen bij het werk, fa
milieconflicten, ziekte, narigheid, misda
digheid en verlating.
Uit de meeste rapporten blijkt, dat bij
tien percent van de gezinnen die armlas
tig zijn, de moeilijkheden rechtstreeks
aan de alcohol kunnen worden toegeschre
ven, veertig percent van de arrestaties
betreft dronkenschap, 25 percent van de
verkeersongelukken is te wijten aan de
drank en 20 a 25 percent van de fabrieks-
ongelukken wordt veroorzaakt door ar
beiders die te veel drinken.
Het weekblad P.E.C. schrijft dat deze
cijfers „voor Chili de twijfelachtige eer
opeisen om met Frankrijk, en waar
schijnlijk ook de Sovjet-Unie en de Ver.
Staten, aan de top te staan van de we
reldranglijst van alcoholconsumptie".
september tot en met 6 oktober in
het Utrechtse jaarbeursgebouw ge
houden wordt, zullen enkele van
Mouques ontwerpen te zien zijn.
Een splinternieuw wintersportacces-
soire is dezer dagen in de Ver
enigde Staten op de markt ge
komen, inleg-schoenzolen met een
ingebouwd verwarmingselement.
Niet alleen skilopers en sneeuw-
wandelaars, maar ook jagers, vis
sers, kwitantielopers, broodbezor
gers en postbestellers kunnen, er in
het barre seizoen hun voordeel mee
doen. De zeer dunne zooltjes zijn
volgens hetzelfde principe vervaar
digd als de reeds langer bestaande
handwarmers. De stroombron be
staat uit twee gewone standaard
batterijtjes die aan de broekriem
bevestigd worden of eenvoudig in
de zak gedragen worden. De prijs
van het apparaat bedraagt in Ame
rika tien dollar (36 gulden). (Consu)
Advertentie
GOUDEN OOGST
71)
Hij zei: „We zullen er telkens een
tje schieten tussen hier en het bos.
Als ze eenmaal daar zijn, kunnen we
beter een ander broedsel gaan zoe-.
ken." i
Het bos, het ruige oerwoud, was
dus nog voor meerderen een toe
vlucht dan voor een mens, die de
eenzaamheid zocht
Tordell had het land, dat hij niet
paraat genoeg was geweest om te
schieten. Hij bleef nu waakzaam en
toen twee leden der kwartelfamilie
opvlogen van de weg, was hij onmid
dellijk gereed en legde er één neer.
Luke zei: „U zult even goed schie
ten als wij allemaal hier als u maar
eenmaal getraind bent."
Zelf schoot hij nog één vogel neer,
voordat de hele troep in het bos ver
dween. Een druk geritsel tussen het
droge, dorre blad onder de bramen
getuigde van hun overhaaste vlucht.
Luke zei: „Ze kunnen hard lopen,
zo over bosgrond."
Hij ging nu in de richting van zijn
maïsveld. Daar vonden ze het ande
re broedsel tussen de droge maïshal-
men, drie vogels vielen ten offer,
vóór ook deze troep in de ondoor
dringbare bosgroei verdwenen was.
Luke keek hen na. „Daar valt niet
te jagen, ook zelfs niet met een hond.
Het arme dier zou zich alleen maar
verwonden tussen al die zaagpalmen
en doornstruiken."
In de namiddag kwamen torteldui
ven hoog boven het maïsveld vlie
gen. Ze hadden een snelle vlucht. De
dieren maakten hun dagelijkse zwerf
tocht naar het hoge bos waar zij de
nacht doorbrachten. Tordell schoot
er twee in de vlucht. Lukê wilde
geen poging wagen.
Hij zei: „Ik heb nog nooit duiven
in de vlucht geschoten. Ik kan niet
zo roekeloos met mijn kogels om
springen."
Tegen het vroege zonsondergangs
uur keerden de beide mannen naar
huis terug, ze liepen naast elkander,
elk beladen met eigen jachttrofeeën.
De zonsondergang was één roodgou
den gloed in het van extase bran
dende westen. In het klare blauw er
boven dreven wolkenmassa's, om
rand en doorkliefd van licht. Luke
stond stil.
„Kijk toch, cap'n," zei hij „zie
toch die wolken met al dat goud er
omheen! Zien ze er niet uit. als eilan
den in ondiepe wateren? Je zou je
kunnen voorstellen, als je er lang
naar kijkt, dat je in je roeiboot zou
kunnen stappen en regelrecht naar
die gouden kustranden zou kunnen
roeien."
„Dat is wat elke man zo af en toe
in zijn leven zo bitter graag zou wil
len doen, Brinley. Naar betoverde
eilanden waren en daar landen in
een gouden gloed van heerlijkheid."
Luke werd stil. Tordell kreeg het
gevoel, dat Brinley hem begrepen
had. Ze gingen het huis binnen en
gaven hun vogels aan Allie. Ze was
blij met hun goede jacht en ging bij
het keukenvuur zitten, in de rode
glans der avondzon, om de vogels te
plukken en toe te bereiden. Luke
ging het vee voeren en drenken, Tor
dell liep naar zijn kamers. Hij vond
een brandend vuur zowel in zit- als
slaapkamer. Hij nam een bad en ver
wisselde laarzen en jachtbroek voor
een losse, gemakkelijke huiskleding.
Vervolgens liep hij naar zijn flessen-
kastje. Hij wilde Luke en Allie
uitnodigen wat bij hem te komen ge
bruiken deze avond.
Zijn oor werd getroffen door een
ongewoon geluid. Hij hief het hoofd,
luisterend. Op de weg klonken vreem
de stemmen. Er was het gehinnik
van paarden en het veulen in Brin
ley s stal antwoordde vrolijk. Tordell
liep naar de voordeur, wierp haar
open en stapte de veranda op. Zijn
lange gestalte stond als omlijst in de
deuropening. Hij hoorde de volle
stem van Camilla van Dyne, die hem
iets toeriep. Het was of het geluid
zich tegen zijn zin bij hem indrin
gen, hem enteren wilde. Het stortte
zijn zangerige schoonheid uit, over
de muur heen waarachter hij zich
teruggetrokken had. Hij zag in het
schemerend licht hoe ze afsteeg 'en
het erf op kwam lopen. Claude Al-
bury liep achter haar en leidde de
paarden de teugels. Tordell liep naar
de stoep om hen te begroeten.
Ze vroeg: „Zou je ons niet vragen
binnen te komen? We komen kerstge
schenken brengen."
„Maar natuurlijk..."
Claude wierp de teugels om een
der veranda-pilaren.
Hij zei verbaasd: „Maar dit is het
eind van de wereld, Tordell, of liever
van Nergensland! Hier ben je al die
tijd geweest, en alléén?... dat zou ik
niet gekund hebben."
„Het valt mee, werkelijk. Het is
hier niet zo kwaad."
Camilla, zag hij, droeg een lang
pak, als een ingepakte baby, in haar
arm. Ze stak het hem toe.
Ze zei: „Enthout. Genoeg voor je
hele nieuwe tuin."
Een warm gevoel van blijde ver
rassing over haar gulle gave stroom
de door hem heen.
„Maar mrs. Van Dyne, wat is dat
aardig en attent van u. Brinley heeft
er al zó over in de rats gezeten."
„En ik niet minder! Strenge kou,
weet je, zou dit soort hout onherroe
pelijk ten dode doemen. Ik durfde
niet langer te wachten."
Ze maakte de ingepakte bundel
open, om hem de dunne, twijgjes te
laten zien, die de waardevolle groei
in zich besloten hielden.
Hij vroeg: „Maar is dit niet iets
buitengewoon kostbaars?"
Ze lachte.
„Voor een kleine liefhebberij kwe-
rij mogelijk wel. Maar onder ons,
Floridese kwekers, heeft niets enige
geldswaarde, wanneer we het genoe
gen kunnen hebben er onze vrienden
blij mee te maken."
Haar wijze van spreken was vlot,
gemakkelijk en aangenaam tegemoet
komend. Hij was erdoor getroffen en
wendde zich tot Claude.
„Werkelijk, Albury ik begrijp jul
lie geen van allen. Jullie geven alles
weg, je tijd, je kweekloten, je paar
den..."
(Wordt vervolgd).
DE FRANSE meubelindustrie le
vert de laatste tijd weinig proeven
van originaliteit. Een gunstige uit
zondering is het werk van de jonge
Parijse ontwerper Olivier Mouque,
waarvan op deze pagina enkele voor
beelden. Vooral de „luie stoelen" en
rustbanken getuigen van oorspronke
lijkheid-: gedurfde vormgeving, die
volgens Mouque zelf aan lucht- en
ruimtevaart ontleend, maar die naar
onze smaak meer geïnspireerd lijkt oj
het stenen oertijd-meubelair van
Flintstones; stoere, eerlijke lijnen en
vormen die een eigentijds gezicht aan
een dergelijke functionaliteit schijnen
te paren. Bankstel, fauteuil en bank
zijn bekleed met schuimrubber.
Nog simpeler van vorm en mate
riaal is de chroomstalen, met leer be
klede rustbank voor de vermoeide
zakenman die hierop tussen twee
slopende besprekingen in even tot
zichzelf kan komen. Het rustige, on
opvallende meubel zal in zijn streng-
zakelijke kantoor niet detoneren. Op
de beurs „Wonen 66", die van 24
IK HOOP DAT ER NIEMAND KOMT EN
t^OAT KRUISJE UITWIST 1
HARTELIJK DANK V/OOR
DE. MOOIE BRUG, DIE
J0LL16 VOOR ME
GEBOUWD
NO TREK IK METERUG OP DIT EILANDJE
EN BOOW VOOR MEtELf EEN HUIS -
PRECIES DAAR I
GA ER DAN NAAST l ITT ÉN
EN HOUD DE WACHT 1
EEN MOOI PIEKJE
HEBBEN
1092-C.
8. „Het is heel gevaarlijk wat u daar doet", zei Pan
da, de kok aan zijn benen naar binnen sjorrend. „U
had wel uit het raam kunnen vallen". „O, het is vre
selijk!" riep de kok gesmoord. „Kom, kom", suste
Panda. „Het is allemaal toch nog goed afgelopen!"
Goed afgelopen?!" riep de ander op smartelijke toon.
„Al m'n kostelijke flensjes-a-la-Manière-du-Bonton zijn
het raam uitgewaaid!" Hij slikte enige malen om zijn
ontroering de baas te worden en vervolgde: „Ze waren
nog wel zo goed gelukt, mijn flensjes. Dun als velletjes
poëzie, luchtig als schapewolkjes, licht als vlindertjes
die dansen op een lentebriesEn toen opeens, die
afschuwelijke vlaag tochtHij snoot krachtig zijn
neus, terwijl Panda naar troostwoorden zocht. „U
kunt toch wel nieuwe maken:.." zei hij voorzichtig.
„Nieuwe maken?!" riep de kok met geknepen keel.„Je
praat naar je verstand hebt, conducteur! Merk je dan
niet hoe klein en tochtig dit keukentje is? Hierin is geen
plaats voor Grote Kookkunst! Nee, dan de keuken op
mijn vorige lijn wat een kunstwerken heb ik daar
gebakkenZijn ogen schoten vol tranen toen hij
vervolgde: „Helaas heb ik overplaatsing moeten vra
gen naar de Orilijn, vanwege mijn ontzettende ervarin
gen daar„Maar op de Orilijn verdwijnen hele
treinen!" riep Panda. Bestaat er dan nog iets er-
gers?" „Iets véél ergers!" beaamde de kok. „De pas
sagiers daar noemden m'n kunstwerken liflafjes! Ze
bestelden aldoor stamppot met priklimonade".
F 'si'
345. Met kloppend hart begaf Bram zich
temidden van de woedende wilde katten.
Hij had de bloem van het Levenskruid al
gezien en, als bij vergissing, liep hij
dwars over de plant heen.
Door het tijgervel beschermd plukte hij
de bloem af.
Verwonderd keken de wilde katten toe.
Ze vonden wel, dat hun baas, de tijger,
er een beetje vreemd uitzag, maar ze ont
dekten toch niet meteen wat het eigenlijk
was.
Totdat eensklaps uit de struiken een nij
dige grom opsteegeen kreet van de
échte tijger, die het bedrog ontdekt had.
Nóg stonden de wilde katten als aan de
grond genageld. Van dat moment van twij
fel maakte Bram gebruik door vliegens
vlug het tijgervel af te werpen en met
de handigheid van de ware zeeman Karo
van diens touwen te ontdoen.
Maar nu was het ook de hoogste tijd
om te vluchten, want alle wilde katten
gingen, tegelijk met de tijger, tot de aan
val overI
...NAAR MIJN VILLA IN HET
ZUIDEN BRENGEN EN
HOE KOMT ME -
VROUW HWA HIER
MET WELK RECHT
MENGT U ZICH IN DOKTOR
HWA'5 ZAKEN MENEER
LAU
IK HAD BELOOFD HAAR
TE HELPEN VLUCHTEN
EDELACHTBARE...IK
ZOU HAAR VANAVOND
IN DEZE JONK...
IK ZWE ER U DAT ZE HET
NIET LANGER BIJ DOKTOR
HWA KON UITHOUDEN EDEL
ACHTBAREIN DAT SPOOK
HUIS MET DIE OUWE
ZONDERLING
