„JODL,
BRANDT
Hitier zwoer
de totale
vernietiging
van de
Franse
hoofdstad
Wekelijks toegevoegd aan alle edities van
Haarlems Dagblad/Oprechte Haarlenischè Courant
en IJ mui der Courant
In dit bijvoegsel o.tn.:
Encycliek en oecumene pag. twee
De eerste Miss Universe pag. vijf
:Xy.
Zo trokken de trotse ver
overaars van Parijs ge
durende de bezettingsjaren
dagelijks door de straten
van de Franse hoofdstad.
Dagelijks moesten de Pa-
rijzenaars dit schouwspel
zien en dagelijks werd hun
haat tegen de „boches" er
door vergroot, zodat zij op
het moment van de be
vrijding hun opgekropte
gevoelens vaak niet meer
konden beheersen. Stelsel
matig werd de nationale
trots der Parijse Fransen
gekwetst en getergd door
de Duitse bezetting, die
haar vreugde om de re
vanche van Versailles niet
opkon en in de geest van
Hitier alles ondernam om
de eigenwaarde der bezette
volken uit te roeien. Het
gevolg was echter tegen
overgesteld, een bewijs dat
Duitse psychologische in
zichten faalden en dat de
Duitsers het uiteindelijk
wraakgericht over zichzelf
afriepen.
voor de geallieerde samenwer
king. Drie jaar lang hebben
deze twee auteurs de geschie
denis doorvorst, documenten
opgespoord en geschift, radio
boodschappen gedecodeerd,
microfilms bestudeerd, offi
ciële archieven doorsnuffeld
en geheime correspondentie
tussen de grote figuren van de
laatste oorlog nagepluisd. Lar
ry Collins was hoofd van het
Parijse bureau van Newsweek.
Lapierre was verslaggever van
Paris-Match en maakte per
soonlijk de bevrijding van Pa
rijs mee. Een samenweefsel
van persoonlijke belevenissen
en officiële gegevens ontstond
onder hun handen, een boek
dat als geschiedschrijving in
de beste zin van het woord een
van de meest indrukwekkende
drama's uit de laatste oorlog
deed herleven.
HET BOEK is bij Gottmer
in Haarlem uitgegeven onder
de titel: „Brandt Parijs?" De
gelijknamige film wordt door
Paramount vervaardigd en zal
binnenkort in première gaan.
„Jodl, brandt Parijs al?!" De brullende
stem van een waanzinnige in zijn laatste
levensdagen klonk door de bunker, waarin
Hitier zich met zijn staf had verscholen. De
hoofdstad van Frankrijk was bij de weste
lijke veldtocht in 1940 symbolisch geweest
voor het succes van Hitiers bliksemoorlog.
Generaal De Gaulle beleeft het mooiste moment van zyn leven. Dadelijk na de
beëindiging van de gevechten in het centrum van Parys trok hij de Franse
hoofdstad binnen. De miljoenen uitgelaten Parijzenaars liepen hem in hun
enthousiaste bijna onder de voet. Rondom De Gaulle van links naar rechts:
Laniel, Levy, Le Troquer, Pleven, Bidault, Parodi en Juin. Namen die in de
naoorlogse geschiedenis van Frankryk zouden opduiken in een niet altijd
gunstig licht.
De smet van 1918 was voor deze Duitse
revanchist uitgewist: Parijs had gedreund
onder de stap van de Duitse laarzen, het
Bois de Boulogne was toneel geweest van
een groteske ballade, waarin de Franse
glorie onderging.
EN NAUWELIJKS vier
jaren na deze triomf drongen
geallieerde troepen op naar
Parijs en wankelde het Duitse
front in de Franse linies. Maar
de wereld zou weten dat Hitier
geen genade kende. Parijs
moest van de aardbodem ver
dwijnen, de Duitse bevelen tot
algehele vernietiging van de
bakermat der Europese demo
cratie waren koel en berekend
gegeven. De machten der ver
nietiging zouden losbreken
over de Franse hoofdstad, zon
der dat de zegevierende ge
allieerden er iets tegen zouden
kunnen uitrichten. Voor hun
ogen zou Parijs ten ondergaan.
Een gigantisch vuur van helse
explosies zou de laatste steen
van Parijs verpulveren en de
eeuwen zouden de verlaten
woestijn van puinen en stof be
dekken met hun vergetelheid.
Parijs zou vergeten worden
zoals een voetstap door de
wind wordt uitgewist. De voet
stap der beschaving in Europa
zou verwaaien onder het ge
weld van Duitslands doods
strijd.
Op het gezicht van de verrader Philippe Henriot plakte de
Parijse verzetsorganisatie de oproep tot de opstand.
daten in dit uur konden op
brengen. Wat Hitier niet be
sefte of niet wilde beseffen
was, dat zijn macht over de
Duitse soldaten reeds aan ont
binding onderhevig was en het
„sauve qui peut" al was be
gonnen binnen de rangen van
zijn „onkreukbare" Wehr-
macht.
IN DIE ene zin, uitge
schreeuwd met een begin van
achterdocht en gevoel van in
de steek gelaten te worden,
brulde Hitier als het ware een
samenvatting van de situatie
uit. Want Parijs brandde nog
niet het zou nooit branden
en het zou triomferen in de
dagen der totale overwinning
op de Duitse horden, het zou
feestvieren en opnieuw licht
stad zijn en de glorie van
Frankrijk bombastisch uit
bazuinen boven de hoofden
van miljoenen krijgsgevange
nen en doden.
MAAR WAT ging eraan
vooraf, waaraan was het be
houd van Parijs te danken? Op
25 augustus 1944 trokken de
troepen der Vrije Fransen de
Seinebruggen over. Hun ver
overing van de Franse hoofd
stad vormde het sluitstuk van
een zenuwslopende periode,
waarin het lot van Parijs aan
een zijden draadje hing.
DE VOLLEDIGE geschiede
nis van de bijna wonderbaar
lijke redding, die Parijs voor
Frankrijk en Europa behield,
is het onderwerp geworden
van een boek en een film. Het
boek is geschreven door Larry
Collins en Dominique La
pierre, twee namen die in hun
combinatie symbolisch zijn
Place de l'Etoile. Een gruwelijk incident begeleidt de verovering van Parijs, als
het fanatisme van een Duitse officier tot uitbarsting komt. Deze man, krijgs
gevangen gemaakt en met een aantal kameraden onder bewaking gesteld op
dit plein, haalt plotseling een handgranaat te voorschijn en gooit die naar
majoor De Mirambeau, commandant van de tweede divisie der vrije Fransen.
De explosie heeft ellendige gevolgen, niet alleen voor de getroffen Fransen
maar ook voor de Duitse krijgsgevangenen, want na deze wanhoopsdaad wor
den de Duitsers allen door machinegeweervuur neergemaaid. In hun woede
om de verraderlijke Duitse daad ontzien de Franse bevrijders geen van de ver
zamelde krijgsgevangenen, een verklaarbare maar daarom niet minder be
treurenswaardige reactie. In de hitte van de strijd om Parijs zijn trouwens
meer van dergelijke dingen gebeurd. Duitse officieren werden door woedende
Parijzenaars gelyncht, als zij gevangen werden weggeleid.
ZO HAD Hitier het gewild.
Zijn bevelen lieten niets aan
duidelijkheid over. Zijn wil
was nog steeds wet in Europa,
ook al brokkelde zijn macht in
het westen af onder de moker
slagen van Eisenhowers troe
pen, van Montgomery's leger
scharen, van de patriotten-
legers van generaal Leclerc.
Zijn wil was duidelijk genoeg.
MAAR ZELFS een tiran met
ongebreidelde terreurmacht
als Hitler was afhankelijk van
de stipte gehoorzaamheid zij
ner ondergeschikten, van de
feilloze werking zijner organi
satie en van de mate van
doodsverachting, die zijn sol-
<~J! <t ft
*A-r 5 x *-a o?J' A-.A V' *-y v "x Z s'-' v •- v <->.W z - v- v'"
PARIJS
