Zeilen leren
op het
droge
veel koffie?
KOFFIE
VHAE
PANDA EN DE MEESTEE-MACHINIST
I
POLLE, PELLI EN PINGO
0
7i
mm
KRAMMETJE FOK
Rechter Tie ei het levende
tl
door Marjorie Kinnan Rowlings
1
door dr. Robert van Gulik
DONDERDAG 14 OKTOBER 1965
25
Ons vervolgverhaal
(Geautoriseerde vertaling van Mien Labberton)
Vernuftige vinding
van marine-officier
werd enorm succes
GOUDEN OOGST
92)
Voor een ogenblik werd hij zich be
wust van een zwarte vloedgolf, die op
hem toe kwam en hem overspoelde
en wegvoerde. Hij schudde ongedul
dig het hoofd. Het zwarte meisje was
nu bij de stoep en begon te draven.
Het bos nam haar in zijn schaduwen
op.
Dokter Albury zei: „Breng me zeep
en een kan met water."
Tordell rende weg. Hij haalde wa
ter uit de put en nam de tas van
Luke over. Albury kwam hem al
aan de deur tegemoet.
„Reeds gebeurd."
„Wat kan ik doen?"
„Weggaan".
De deur ging dicht. Luke kwam op
hem toe.
„Heeft dok geen hulp nodig?"
„Hij zegt van niet."
„Hij moét hulp nodig hebben. Ik
wil erin."
De broer klopte luid op de deur.
Er kwam geen antwoord. Luke
staarde naar Tordell. Deze buiten
sluiting scheidde hen hulpeloos van
alles af. Daar binnen voltrok zich
een natuurlijk gebeuren, als storm of
wind, en zij hadden er niet mee te
maken, stonden er buiten. Luke leun
de zijn hoofd tegen de houten muur
en wreef zijn voorhoofd heen en
weer langs de planken. De deur ging
open.
„Koud water alsjeblieft", zei dokter
Albury.
Luke rende naar de put.
„Het kind is dood. Ik geloof niet dat
ik de vrouw kan redden."
„Kan ik geen hulp halen? Moei u
geen goede verpleegster hebben?"
„Daar is er geen in de naaste om
geving. Je zou me alleen maar de
een of andere onbekwame vrouw
meebrengen, die me ergeren zou."
„Maar kan ik dan niéts doen? Zou
een beetje sherry niet goed voor
haar zijn?"
„Ik ben bang voor een stimulans.
Ik kan de bloeding niet stelpen."
Albury nam de emmer water van
Luke over en sloot de deur weer.
Tordell liep door de gang heen en
weer. Hij voelde zich ziek van ellende.
Luke zat ineengedoken op de hur
ken. Hij volgde met zijn rechterwijs
vinger een barst in een der planken.
Tordell zei: „Brinley, ik ben er zo
bedroefd om."
Luke zei zachtjes: „U kunt er niet
te bedroefd om zijn."
Het was waar. De jonge vrouw
die daar lag dood te bloeden in de
kleine donkere slaapkamer was niet
zijn geliefde, maar ze was een
vrouw die sterven moest door ontij
dige geboorte. En Tordell wenste het
leven voor haar, meer dan voor zich
zelf. Hij wist, met blijdschap en voor
altijd de blik der ernstige blauwe
ogen te zullen kunnen dulden in zijn
dichte nabijheid, als het leven voor
haar een vreugde zou kunnen zijn.
Albury deed de deur open.
„Je kunt haar het best nu nog even
zien, jullie alle twee."
Tordell ging de nu wanordelijke
kamer binnen. Luke volgde hem.
Tordell naderde het bed. Hij keek
met smartelijke onwil naar het klei
ne, stille figuurtje. Het gezichtje
was het gelaat van een kind. Het
bruine haar lag over het kussen ge
spreid. De ogen waren gesloten. De
lippen weken vaneen, de ademhaling
was een trilling, als een flakkerende
kaarsvlam, die door de wind wordt
bewogen. Ze was reeds te ver af van
het leven om nog pijn of vrees te
kunnen voelen.
Luke vroeg hees: „Gaat het beter?"
Albury schudde het hoofd.
Tordell zei: „Ik denk dat hierom
het kind zo weinig betekenis voor
mij had. Ik heb dit geloof ik aldoor
al geweten."
„Het had geen betekenis voor je,
omdat je er geen liefde voor voelde.
Bloed van mijn bloed, been van mijn
been, vlees van mijn vlees, als je
dat voelt wordt alles anders."
Albury wendde zich af.
Het figuurtje in het bed trilde, als
of de onvoelbare wind, die haar
adem stuwde, nu ook haar lichaam
bewoog. Albury sprong op. Hij gaf
een injectie in haar arm en keek
nauwlettend toe. Binnen enkele mi
nuten trilden de oogleden open. De
blauwe ogen staarden naar de zolde
ring. Tordell ging dicht bij het bed
staan en boog zich over haar heen.
Hij zei: „AUie
Hij wist niet of zij hem herkende.
Haar lippen waren kleurloos. Ze gaf
een lichte zucht. Toen wendde ze het
hoofd af, alsof tenslotte zij het was,
die hém verwierp. Albury legde zijn
vingers om haar pols.
Hij zei: „Het spijt me
Luke liep langs hem heen. Tordell
stond hem in de weg. Hij duwde
hem ruw opzij en boog zich over
het bed. Hij nam het zusje in zijn
armen en knielde op het bed en
wiegde heen en weer met het slappe
lichaampje, dat zijn bewegingen
meemaakte als een pop. Hij kreunde
bij elke ademhaling.
„Ouwe Luke is bij je, ouwe Luke
heeft je in zijn armen
Het tengere hoofdje viel voorover,
de laatste ademzucht gleed weg.
Tordell verliet de kamer. Luke
schreeuwde het uit: „Dok, u moet
wat aan haar doen!"
De geneesheer boog het hoofd. Hij
zei: „Ik zou mijn eigen bloed willen
geven als het haar enig nut kon doen,
mijn jongen".
„Dok, u kunt haar niet laten ster
ven!"
„Ze is buiten mijn macht".
Luke legde haar neer op de kus
sens. Hij zei zacht:- „Ik doe haar
misschien pijn Albury keek
naar het smalle, blauwige gezichtje.
„Niemand kan haar meer pijn
doen, mijn jongen".
„Dok! Allie heeft nooit iemand
kwaad gedaan. Het is niet rechtvaar
dig!"
De dokter stond op.
Hij zei: „Goed en kwaad, recht en
onrecht, wat hebben wij mensen
daar voor deel aan
Hij legde zijn handen een ogenblik
op de sterke jonge schouders. Dan
keerde hij zich plotseling om en ging
de kamer uit. In de gang kwam hij
tot zichzelf. Een warme lentewind
woei hem tegemoet en verfriste hem.
(Wordt vervolgd).
construeerde zeiltrainer
in werking kan zien.
Het bestaat uit een
dinghy van kunststof,
gemonteerd op een
draaitafel. Via verticale
en horizontale assen kan
het bootje in alle rich
tingen bewogen worden
door de man achter het
elektronische bedie
ningspaneel (dat ook op
de hoofdas gemonteerd
is en dus meedraait).
Met dit vernuftige appa
raat kan men alle be
wegingen simuleren
waaraan het scheepje in
open water is blootge
steld, opdat de leerling
enigermate vertrouwd
raakt met het deinen,
rollen en hellen en
combinaties daarvan
dat hem straks in het
natte element te wach
ten staat. Een sterke
blower, op een aparte
„hengel" gemonteerd,
zorgt voor de nodige
windkracht uit iedere
gewenste richting. De
voordelen van deze dro
ge zeilcursus zijn dat de
beginneling volkomen
veilig is, dat men ook
's avonds en 's nachts
les kan geven en nim
mer afhankelijk is van
weer en wind.
CAPTAIN SEARLE
heeft zijn zeilsimulator
bij wijze van vrijetijds
besteding geconstrueerd.
Hij huurde een zaal in
een der voorsteden van
Londen om zijn vinding
aan vrienden te demon
streren. Het werd een
enorm succes. Pers, ra
dio en televisie maakten
veel ophef van het
nieuwtje en als gevolg
daarvan wordt de uit
vinder thans bedolven
onder aanvragen om
nieuwe demonstraties,
prijzen en levertijden.
HIJ HEEFT zich nu
geassocieerd met een
ingenieursbureau, dat de
„droogzeiler" in serie
zal gaan fabriceren. De
prijs in Engeland zal
ongeveer 18.000 gulden
bedragen en er zijn twee
uitvoeringen in voorbe
reiding: één met een
levensgrote mast en één
met een kleinere voor
leslokalen met lage pla
fonds. Of de elektroni
sche zeiltrainer ook bin
nenkort naar het vaste
land komt? Searle ziet
dat nog niet: „We heb
ben al zoveel orders van
watersportverenigingen,
zeilinstructeurs, particu
lieren en kermisexploi
tanten in Engeland, dat
er voorlopig van export
wel niet veel zal ko
men."
Advertentie
Zeilen leren op het
droge het lijkt
absurd, maar het ge
beurt. De Britse kapi-
tein-ter-zee Searle heeft
in Londen een demon
stratiecentrum geopend
waar men de door hem
zelf uitgedachte en ge-
Geen probleem! Drink Koffie HAG CcoffeinevrlJ) zoveel
u wilti
veilig voor hart, zenuwen, bloedsomloop, maag, lever en
gal
voortreffelijk van smaak en aroma
29. Geholpen door Panda, verlieten de rovers luid
protesterend de trein. De stugge verpakking, waarvan
Panda hen had voorzien, maakte dat zij vrij snel uit
het evenwicht raakten. Zo rolden de balen weldra te
gen en over elkaar, waarbij zij allerlei lelijke dingen
naar Panda riepen. Natuurlijk wekte dit rumoer de be
langstelling van de stationschef. „Is dit de betreffende
postzending?" vroeg hij bevreemd, de adreskaart van
een langshuppelende zak bekijkend. „Ja meneer", be
aamde Panda. „Het is een zending rovers voor het poli
tiebureau. U gaat die zakken toch niet openmaken? Ze
willen er erg graag uit en als conducteur ben ik ver
antwoordelijk voor de verzending." De chef klopte hem
goedkeurend op de schouder. „Jij kent je reglement
tenminste!" prees hij. „Nee, openmaken zal ik ze niet,
maar ik geloof dat we een kleine verandering op die
etiketten moeten aanbrengen. Op onze transportlijsten
komen geen rovers voor, zie je. We zullen dat dus
maar veranderen in „monster zonder waarde". Bij het
horen van dit vernederend besluit waren de rovers ge
heel in zak en as. Verslagen wipten zij hun administra
tieve ondergang tegemoet.
EEN PRACHT FOTO VAN 0E 8I666T0Es!nU
WEET IK. WIE PETAART 0PÖE6ETEN HEBBEN
DAN IS HET HülS 6Ef0T06RAf€cRv
- IK <bA ONTWIKKEUEN
HEBBEN 4UUIE TWEE ROVERS, MUN TAART
OP6E6ETEN
WE HE68EN AUUEEN OP
DE 8AU 66DRUKT - EN PlE
HEEFT "KI/IK" 66
©PIB
COPCNMGf
1913-F.
IK HEB DE DOKTER GEDOOD ZOALS
U BEVOLEN HAD,MEESTERES! EN OOK
HET HUIS IN BRAND GESTOKEN
IK HEB UIT DE KALEBAS VAN DE
DOKTOR SEDRONKEN EN NU KAN
IK SPREKEN'
5LUF HIER
N WAT
HIJ KAN
SPREKEN
WAAROM HEBT U MIJ
VERLATENMEESTERES 7
IK HEB U TOCH TROUW
GEDIEND
HET DAK HIER BENEDEN
BRANDT COKAL!
-v-
363. In een gewone hardloopwedstrijd
zou Bram waarschijnlijk de gemaskerde
vluchteling wel hebben ingehaald, maar
in al die steegjes en straatjes was Bram
sterk in het nadeel.
De rijksdaalder dief was hier kennelijk
goed thuis en kris-kras rende hij de slop
pen door, totdat Bram eensklaps het
spoor bijster was.
Lange tijd bleef hij nog zoeken achter
vaten en kisten in het havenkwartier,
maar ten slotte moest hij toch toegeven,
dat de man hem ontsnapt was.
Jammer zuchtte hij maar in
tussen stond het al voor hem vast, dat
hij niet rusten zou voordat hij de Dief
van Dollekedam te pakken zou hebben.
-Op een ducdalf in de haven keek intus
sen ook Karo, de scheepskat, naar alle
kanten om een glimp van de gemaskerd
op te vangen. Hij had net zomin succes
als Bram, en bovendien werd het zicht
hem spoedig belemmerd door de eerste
sneeuwvlokken, die omlaag dwarrelden.
„Bah het wordt nu echt winter,"
bromde Karo kouwelijk, zonder te weten
dat ijs en sneeuw in het verdere avon
tuur een hoofdrol zouden gaan spelen.
