Mevrouw Kennedy ontvangt
2000 brieven per week
POLSETUI ALS LEVENSREDDER
Zoetjesbelemmeren
groei van dieren
PANDA EN DE MEESTER-MACHINIST
POLLE, PELLI EN PINGO
KRAMMETJE FOK
1^4
m
Ons vervolgverhaal
Rechter Tie en het levende
17
door Marjorie Kinnan Rowlings
Geschenken
Hertrouwen
dr. Robert van Gulik
DONDERDAG 21 OKTOBER 196 5
(Geautoriseerde vertaling van Mien Labberton)
Polsetuis met waterdichte trans-
sistorradio's waren in de afgelopen
zomer het laatste nieuwtje op de
mondaine stranden. In Zuid-Afrika
is nu een polsetui geconstrueerd
waar geen muziek in zit, maar
wel een „levensverzekering". Een
druk op de knop en uit het plastic
dekseltje ontplooit zich een fikse,
hartvormige luchtballon van nylon,
die voldoende draagvermogen
heeft om een zwemmer-in-nood, of
zelfs een geheel geklede drenkeling
urenlang drijvende te houden. De
ballon wordt opgevouwen als een
parachute in het plastic doosje, dat
voorts een patroon met samenge
perste lucht bevat. Het hele appa
raat weegt slechts 200 gram en kan
dus altijd aan de pols gedragen
worden door zwemmers, waterski-
ers, dokwerkers, schipperskinderen
en andere potentiële drenkelingen.
Ook de militairen hebben belang
stelling voor het nieuwtje: Zuid-
af rïkaanse soldaten oefenen al ijve
rig met de polsreddingsballon.
BIJNA TWEE JAAR lang heeft er vrijwel absolute stilte geheerst rond
om mevrouw Jacqueline Kennedy en haar kinderen. Zij vertoonde zich
weinig in het openbaar en sloeg alle uitnodigingen beleefd doch resoluut
af. Pas veertien dagen geleden verscheen zij voor het eerst sedert de
dood van haar man weer op een liefdadigheidsbal, ten teken dat zij nv zelf
de tijd gekomen acht, haar langdurige afzondering te verbreken. Zij zal nu
Weer met mate aan het openbare leven deelnemen en dat is voor
haar vele vrienden verheugend nieuws. Toch betwijfelt men of zij ooit weer
helemaal de vrolijke van vitaliteit bruisende „Jackie' zal worden. Het ver
lies van haar onvergetelijke echtgenoot, door moordenaarshand weggerukt
op het toppunt van zijn carrière en in de kracht van zijn leven, is een slag
die een gevoelige natuur als die van mevrouw Kennedy wellicht nooit ge
heel te boven zal komen.
Nieuwsgierige vragen en
sympathiebetuigingen uit
alle delen der wereld
■\>^v f- ';JV-vV
(WWWWVWWWWWVW
,v-ó y: - "V
GOUDEN OOGST
98)
Hij voelde een krachtig verlan
gen in zich, haar waarlijk te leren
kennen. Als er ooit een verbintenis
tussen hen zou ontstaan, peinsde hij,
zou deze niet een waagstuk zijn in
het wilde weg, maar iets dat lang
zaam en sterk was gegroeid, als een
hechte boom.
Ze lieten het bos achter zich en be
reikten de inktbessenvelden. Montgo
mery steeg af en liet de achterklep
van de wagen neer. De honden drom
den naar buiten en dwarrelden als
losgelaten wilden om hem heen, luid
blaffend met hoge, scherpe geluiden.
Hij praatte tegen elk afzonderlijk,
hen bij name noemend, en dreef hen
op. Ze stoven als één man de inkt-
besbosjes in. Oorspronkelijk hadden
hier pijnbomen gestaan, maar bos
branden hadden de harsrijke groei
telkens weer aangestast en ten slotte
uitgebroeid, en het grove kreupelhout
had vrij spel gekregen. Hier en daar
verdwenen de honden tot aan hun
ruggen in het dichte struikgewas,
dan werd het weer lager. Het zware
kreupelbos zag eruit of het een grote
belemmering voor de dieren moest
zijn, maar de honden werkten er zich
gemakkelijk doorheen en de paarden
stapten er met hoge poten rustig door.
Het was een paar dagen na volle
maan. De beboste vlakte lag in licht
schijn. Een dunne nevel hing laag en
het leek of beide nevelsferen elkaar
ontmoeten gingen. Honden, paarden
en ruiters bewogen zich door de inkt
bessenvelden als figuren uit een fa
bel.
De troep honden had zich verdeeld.
Trip, de leider, volgde geheel alleen
een spoor naar het zuidoosten, zon
der énig geluid te maken. Jongere
honden uit de troep blaften schril,
van opwinding over al de frisse geu
ren van de vochtige avond. Montgo
mery herkende elke hond aan zijn
geluid. Tordell reed nu naast hem.
Het ging hier, begreep hij, om de
prestaties van de honden. De vos
was niet meer dan de motor om hen
te doen rennen en had de voorkeur
boven wilde kat, opossum of was
beer om zijn uithoudingsvermogen,
zijn snelheid en zijn sluwheid. De
minder goede of minder geoefende
honden werden gelokt door de geuren
van de andere dieren en volgden hun
sporen een eindweegs, tot ze zich
teruggehouden voelden door de onwil
van hun leider of van de andere hon
den, om zich bij hen te voegen.
Bij een aanhoudend geblaf riep
Montgomery over zijn schouder naar
de andere jagers: „Dat is Lulu. Ze
heeft het spoor van een wilde-kat.
Ze zal het spoor dadelijk weer los
laten."
Camilla vroeg: „Wie is die hond
met die fijne spitse kop, daar rechts
is-ie bezig?"
„Dat is de nieuwe vanghond uit
Georgia van de zogenaamde Suiker-
brood-stam."
„Hij werkt hard. Hij heeft, geloof
ik, iets gevonden."
„Dan is het iets goeds."
De gevlekte honden waren in het
maanlicht gemakkelijk te volgen.
Plotseling deed Trip, die links bezig
was, zich scherp horen.
Montgomery juichte: „Dat is een
vos! Trip heeft het!"
Het geblaf van de oude hond had
de hele meute duidelijk wat te zeg
gen. Ze verlieten alle hun eigen spo
ren en voegden zich begerig bij hem.
Tordell zag hem zijn neus aan de
grond leggen en nu ging het dier ge
regeld en snel en schijnbaar zonder
enige moeite aan het lopen. Het
spoor strekte zich als een geurend
lint voor hem uit, dat hij slechts te
volgen had. Als de vos nu maar niet
zijn leger te dicht bij had, zou Trip
gezegend zijn onder de honden en de
hele nacht lang in de zachte maan-
glans al de kronkelingen van de vos-
sevlucht mogen volgen. Hij blafte nu
nog slechts af en toe, met de meute
als een waaier achter zich aan.
De jacht voerde door de inktbes
senvelden naar een laurierbosje. De
zoete-laurierbomen groeiden in een
cirkel rondom een vijverbedding. De
poel was vrijwel droog, maar de vos
maakte zijn listige plannen. Waar hij
vochtigheid vond, kon hij zijn geur
als ongevaarlijk beschouwen. Het
speuren en volgen werd nu vol be
drieglijkheden. De modder van het
laurierterrein was glibberig. Dokter
Albury's oude ruin struikelde.
Montgomery schreeuwde: „We
kunnen beter wachten en zien of hij
in een kring rondloopt, als Trip hem
niet bij ons terugbrengt, kunnen we
een eind afsnijden."
De ruiters hielden in. De paarden
stampten, met heftige zijwaartse be
wegingen, het schuim stond hun in
de bek. De honden verdwenen in de
verte. Maar de vos verwarde telkens
zijn spoor zoals hij van plan was en
de troep splitste zich weer.
Montgomery riep: „Trip is om het
laurierbos heegelopen om hem de
pas af te snijden."
Maar de vos had zeker de lucht
van zijn vijand gekregen, want aan
de rechter boskant pakte de hond op
eens het spoor weer op. De vos draai
de om en koos nu regelrecht het
westen. De hele meute joeg gillend
achter hem aan. Hun geblaf klonk
als het geluid van bellen. De jacht
voerde naar het moeras. Op de laag
ste plekken lag een dikke nevel. Het
bezwaarlijker voortijlen over de nat
te bodem vertraagde de vos. Hij
sloeg om naar zuidelijker richting
en dan weer oostwaarts, naar hogere
grond.
„Hij wil een boom in!"
Maar de vos was niet in de stem
ming om vlug te willen ontsnappen.
Het kwam Tordell voor, dat het dier
zelf ook plezier had in het spel. Hij
speelde het met genoegen en bereid
heid. Eens stoof hij, na verscheidene
uren dicht achtervolgd te zijn ge
weest, tussen de paarden door. Tor-
dells merrie steigerde en snoof. In
het heldere maanlicht zag Tordell een
grijsgrauwe streep die langs hem
heen schoot. De vos werd moe. Hij
liep langzamer, dicht over de grond
op gebogen poten, zijn staart sleep
te. De meute was onvermoeid. Het
spel scheen nu niet langer fair te
zijn, met gelijke kansen.
(Wordt vervolgd).
dus altijd aan de pols gearagen riy meu u.c
'Lnn.umnnnnnnmuumnnnnnnnnnnnnnnnnn
beeld een eventuele aankondiging van het
i itt: i
iMnsmmm
die mevrouw Kennedy ontvangt. Maar af
en toe lekt er iets meer over uit, het
geen uiteraard bij het ruime gebruik van
vrijwilligsters niet te voorkomen is.
Daar is bij voorbeeld de nieuwsgierige
vraag van vele Amerikaanse vrouwen of
mevrouw Kennedy eventueel zal hertrou
wen. Dit is overigens in overeenstemming
met een opinie-peiling, waarbij vastge
steld werd, dat een dergelijk bericht voor
de Amerikaanse vrouw bijna eenzelfde
nieuwswaarde zou hebben als bij voor-
IfWVMVMMWVWVWWWWWWWWWWUVWWWWWtAA/VWWWtAA/WMfWWWWWWWWWVUWWt/VAA/WtA/VWWWWWt
TROUWENS: nog zeer velen herinneren
zich John F. Kennedy. Daarvan getuigen
de ruim 2.000 brieven die Jacqueline Ken
nedy elke week uit alle delen van de we
reld ontvangt, nu al ruim 21 maanden
lang. Een staf van twaalf tot twintig
vrijwilligsters verwerkt die stroom van
brieven en briefkaarten met de efficiency
van een modern handelskantoor. Een
brief wordt beantwoord, behalve gemid
deld twee op de honderd, die volgens de
staf „al te dom" zijn.
Eens per week komt mevrouw Kenne
dy op dit kantoor aan Park Avenue 400,
14de verdieping om te zien welke brieven
zij persoonlijk moet behandelen. De ove
rige brieven worden afgedaan met vrien
delijk gestelde, gedrukte circulaires onder
tekend door één van haar drie gesalarieer
de beroepssecretaressen.
Een staf van vrijwilligers, waaronder
studenten en een vroegere operazangeres,
vertaalt de brieven uit het Frans, Duits,
Spaans, Portugees, Italiaans, Turks en ve
le andere talen. Velen zenden foto's van
hun eigen kinderen en vragen herinne-
ringsvoorwerpen van president Kennedy.
Verzoeken, die overigens altijd worden ge
weigerd. Wel zendt men foto's van me
vrouw Kennedy met handtekening, foto's
van wijlen de president temidden van zijn
gezin, bidprentjes en levensbeschrijvin
gen aan degenen die daarom vragen.
Mevrouw Kennedy ontvangt nog altijd
veel geschenken. Deze gaan voor het
grootste deel naar de Kennedy-Memorial
bibliotheek en bestaan voor een groot deel
uit herinneringen aan de president, zoals
brieven en amateurfoto's. Kinderen zen
den zelfs muntjes.
Voor al deze geschenken bedankt me
vrouw Kennedy met een persoonlijk brief
je of met een gedrukte kaart, voorzien
van het familiewapen. Negen man van het
Nationaal Archief te Washington zijn da
gelijks doende met het onderbrengen van
alle geschenken
Uit de brieven en sympathiebetuigingen
blijkt duidelijk hoe duizenden onbekenden
nog altijd diepe gevoelens van afschuw
koesteren over de wrede en onverwachte
dood van president Kennedy. In brieven
van teenagers echter heeft de bitterheid
vaak plaats gemaakt voor een besef, dat
president Kennedy hen een blijvend le
vensideaal heeft geschonken!
Een vijftienjarig Belgisch meisje
schreef bij voorbeeld: „Ik verlang er
meer dan eens naar, Amerikaanse te zijn
om zo'n grote president met zo'n lieve
familie te hebben!"
Over het algemeen verneemt men na
tuurlijk slechts zeer algemene gegevens
over de inhoud en aard van de brieven,
beeld een eventuele aankondiging van het
einde van de oorlog in Vietnam!
Opmerkelijk is ook, dat uit vele brieven
blijkt, dat vele Amerikaanse vrouwen me
vrouw Kennedy beschouwen als een „ge
vangene van de politiek". Hoewel het dui
delijk is, dat zij niet aan een tweede hu
welijk denkt, beklagen vele Amerikaanse
vrouwen haar omdat haar leven naar zij
veronderstellen „geregeerd" wordt door
senator Bob Kennedy, die bij de volgen
de presidentsverkiezing „alles uit de Ken-
nedy-mythe wil halen, wat erin zit!"
Mevrouw Kennedy is zo verstandig niet
op alle geruchten en veronderstellingen in
te gaan. Zij reageert er niet op en gaat
haar eigen weg. De moeder van presi
dent Kennedy verblijft op het ogenblik
aan de Franse Rivièra. Daar leeft zij
heel teruggetrokken. Elke morgen brengt
zij een bezoek aan de kerk. Even be
scheiden en sober leven de andere leden
van de Kennedy-familie. Slechts de poli
tieke ambities tellen!
AMERIKAANSE onderzoekers hebben
ontdekt dat de consumptie van een veel ge
bruikte kunstmatige zoetstof de groei van
proefdieren en hun jongen belemmert.
Deze synthetische zoetstof is calcium-
cyclamaat, een van de belangrijkste ver
vangingsmiddelen van suiker die heden
ten dage worden gebruikt in dranken met
een lage calorische waarde en in vele
dranken met 'n z.g. non-calorische waarde,
maar dat nog niet in voedingsmiddelen
mag worden gebruikt.
MEN HEEFT ratten ln een laboratorium
5 percent van deze zoetstof in hun voedsel
gegeven. Het bleek dat deze ratten na
negen maanden 12 percent minder waren
gegroeid dan ratten van een controle
groep die een normaal dieet kregen. Toen
de hoeveelheid calcium-cyclamaat werd
verhoogd tot 10 percent, werd de groei
belemmerd met nog eens 50 percent.
Van deze bevindingen werd verslag uit
gebracht door twee Amerikaanse natuur
kundigen, Philip Derse en Paus Neels,
in de jongste uitgave van „Nature", een
natuurkundig weekblad in Londen. De
natuurkundigen voerden hun expiremen-
ten uit in de Wisconsin Alumni Research
Foundation in Madison, Wisconsin, op ver
zoek van the Sugar Research Foundation
in New York.
De proefratten kregen behalve het cy-
clamaat een zeer voedzaam dieet, terwijl
ze zoveel mochten eten als ze wilden.Er
werd op gewezen, dat als gevolg hiervan
de dieren meer aten, tot ze in feite net
zoveel voedingswaarden „binnenkregen",
als de ratten op een normaal dieet. Het
artikel vermeldt dat de belemmerde groei
veroorzaakt werd door de chemische zoet
stof zelf, aangezien de proefratten en de
ratten op een normaal dieet gelijke hoe
veelheden voedingswaarde ontvingen.
Dieren van het vrouwelijk geslacht, die
gevoed werden met een cyclamaatdieet
kregen op het oog normaal uitziende jon
gen. De groei van hun jongen tijdens de
speenperiode bleek echter veel geringer
te zijn dan de groei van de jonge ratten
waarvan de moeders gevoed werden met
conventionele voeding.
De gespeende jongen van de vrouwelijke
ratten die gevoerd werden op een 5 per
cent cyclamaat-dieet, groeiden gemiddeld
15 percent minder na drie weken, terwijl
gespeende jongen van de dieren op een
10 percentcyclamaat-dieet 37 percent min
der groeide dan normale jongen.
Verdere proefnemingen moeten vast
stellen of de groeibelemmering van de
proefdieren veroorzaakt werden door het
gif van het Calcium-cyclamaat of doordat
deze zoetstof de opname van voedings
middelen in het lichaam tegengaat.
1/iiiiiinduwi
■fjir
(frii.ii
35. Het was heel vervelend voor Panda, dat iedereen
weer iets had aan te merken op de stoker, de bewaker
en de conducteur van de trein. „Dat wipt maar van
de locomotief over op de wagons alsof hij zo vrij is als
een vogeltje!" riep de machinist boos. „Nu, dat ben je
niet hoor! De stoker hoort op de loc!" De conducteur
moet zorgen, dat het in de keuken niet aan gerief ont
breekt!" snerpte de kok intussen. „Maar hij laat me
gewoon in de puree zitten!" „Kan die bewaker nu niet
eens wat beter op onze fiches passen?" klaagden de
reizigers. Panda drukte zijn oren dicht, maar gelukkig
voor hem, maakte de machinist een einde aan het ru
moer. „Vooruit! Op je post!" sprak hij. „Laat het niet
weer gebeuren. Hou je in het vervolg stipt aan het
reglement en je zult zien, dan gaat alles model!" De
machinist hield er echter geen rekening mee, dat er
ook uitzonderingen op die regel kunnen zijn. Dit feit
viel ver buiten zijn waarnemingsvermogen.
JA, EEN 60ED6 HOOGTE
HOPEIUK GROEIT PETER
NIET MEER1
TOT AAN PAT
STRIKJE,PAAR
METSELEN IS IEOK - HOE GROOT
MOET HET HUIS WORDEN
f919-C.
PÏNMAGIN
SHIN l/EB
WIONIRMIN
368. „Net wat ik zei", sprak de waard,
„je hebt het je verbeeld. Er is helemaal
geen indringer geweest."
„Hij was er wel, ik heb hem gezien",
sprak Bram met klem. „En ik heb het
niet gedroomd ook, want mijn vrienden
zagen hem net als ik."
Zorgvuldig keek hij nog de grendels na,
maar deze waren van binnenaf dichtge
schoven. De waard liet duidelijk merken,
dat hij niets van Brams verhaal geloofde.
„Laten we weer naar bed gaan.
stelde hij voor. Toen pas merkte Bram
iets op, dat hem even de adem benam.
Eensklaps scheen hij alle belangstelling
voor sloten te hebben verloren.
„Ja, laten we dat maar doen", zei hij.
Het was Bram duidelijk, dat hij de
dief van de knopen een kans moest geven
om opnieuw toe te slaan. Dat kon alleen
als Bram zich te midden van de menigte
begaf. Het was dus mede daarom, dat
Bram zich de volgende morgen liet in
schrijven voor de grote Twaalfsteden
tocht, die spoedig zou worden gehouden
als het zo stevig bleef vriezen.
Het was druk bij het inschrijvingsbu
reau en dat was precies, wat Bram heb
ben moest.
Pronkend met zijn rijks daalder knopen
sloot hij zich bij het rijtje aan.
OAT BE MEVROUW HWA DE 7 ZU HAD HAAR MANS LEER
LEIDSTER VAN DE SMOK -/UNS TOT HAAR WILLOZE SLAAF
KELBENDE WASJ GEMAAKTEN VIA HEM LEIDDE ZU
DE ZOUTSMOKKELDR. HWA WIST
VAN NIETS.
HU WAS DOODSBENAUWD
VCORZUN EX-LEERUNG
HWA WAS EEN GELEERD AL-N
CHEMIST. MAAR HU VERSPILDE N
ZUN GROTE GAVEN AAN HET ZOE
KEN NAAR GEHEIMEN WELKE HET
ONS NIET BESCHOREN IS TE ONT
DEKKEN EN HIJ ZONDIGDE TEGEN
DE NATUUR DOOR MET LEVENDE
WEZENS TE EXPER1MEN -
TEREN
TWV TOEN IK TEGEN DCKTOR HWA
ZEI DAT DE LEERLING HEM IN DE
STEEK HAD GELATEN ,WERD HU
DOODSBLEEKBANG DAT HET
MONSTER DAT ZOU
HOREN
