HET LAND ACHTER
DE BERGEN
Monumenten (kop)zorg in Griekenland
Parthenon bedreigd
door straalmotoren
en naaldhakken,.®
iVALDA
PANDA EN DE GRUBBEL
POLLE, PELLI EN PINGO
BRAMMETJE FOK
Fa. B. ENGELENBERG
lr
Rechter Tie en het geheim van het landhuis
Radar stok voor
blinden
9
Ons vervolgverhaal
door John Boland
GAUW
door dr. Robert van Gulik
MAANDAG 22 NOVEMBER 1965
(Vertaling Margot Bakker)
OFFICIËLE VERKOOP SIKKENS LAKKEN
SPUIT - STOFMASKERS
$1
P
de fijne Franse keelpastille
ontsmet-verzacht
verfrist
#|#VIAAA#WWWWV
ATHENE. De berg Acropolis, symbool van Grieken-
lands roemrijke verleden is „ziek". Oudheidkundigen
uit vele landen hebben de Griekse regering gewaar
schuwd dat de Helleense monumenten op de hellingen in
verregaande staat van verval verkeren en dat er snel
iets gebeuren moet om de onvervangbare klassieke
24)
„We kunnen ons de weelde niet
veroorloven, deze mensen tegen ons
in het harnas te jagen, Geoff."
De Canadees smeet nijdig zijn peuk
op de grond. „Gelijk heb je, maat.
En we kunnen ons de weelde ook
niet veroorloven nog meer tijd te
verknoeien. Er is werk aan de win
kel, laten we aan de slag gaan."
Een uur later wist Leary nog
met, hoe hij het toestel weer horizon
taal moest krijgen. Hij schudde het
hoofd, verslagen. „Dat lukt niet, jon
gen. Die idioten hier zullen ons moe
ten helpen. Misschien hebben ze een
of andere takel, die we kunnen ge
bruiken." Hij keek opzij naar de ri
vier. „Daar komt weer een stel van
die lieden."
Het was de boot, waarmee de twee
vliegers overgezet waren. Radroff
sprong aan land en kwam haastig
naar hen toe. Hij lachte zeer welwil
lend. ,;Brontwy heeft gerapporteerd,
dat zij niet in staat bleek haar woor
den goed te kiezen," zei hij. „Daar
door was het u niet mogelijk te be
grijpen, wat zij bedoelde. Zo is het
toch? In dat geval verontschuldig ik
me over het feit, dat we in gebreke
zijn gebleven. Wij Dienaren van Ya-
demos, blijven niet graag in gebre
ke."
Radroff was zo merkbaar vriende
lijk jegens hen gestemd, dat Clay
more hem sympathiek begon te vin
den. „Het had immers niets te bete
kenen," zei hij. „We kregen enig
misverstand over een of twee woor
den, dat is alles. Ik geloof trouwens,
dat het onze schuld was." Een mild
antwoord, dacht hij. In zijn vorig be
staan had hij er zo dikwijls iets
mee bereikt, dat het hem bijna een
tweede natuur was geworden; hij gaf
het ook, wanneer hij van meniilg was
dat het gedrag van de andere partij
er niet om vroeg.
„Brontwy deelde mee, dat u niet
erg aan onze antieke motoren geloof
de. Wij zullen ze u laten zien. Wij
hebben alle typen in onze musea be
waard. Maar dat komt later wel. Op
dit ogenblik kom ik u vragen, of u
met mij naar ons verblijf terug wilt
gaan. Lydda treft schikkingen op het
ogenblik; u kunt bij ons logeren, in
dien u dat wilt."
„Verdraaid nee! Ik blijf in het
vliegtuig slapen."
„Wees nu verstandig, Geoff. Wat
denk je daarmee te winnen?"
„Ik slaap, waar ik de boel in het
oog kan houden, maat." Leary knip
oogde veelzeggend. „Iemand moet op
het huis passen."
„Ik verzeker u, heren, dat geen
van u beiden in de vliegmachine
hoeft te blijven. Er komt hier nie
mand; toestel en lading worden niet
aangeraakt, eer u daarvoor toestem
ming geeft. Dit hebben de Heren be
volen."
„Zeg die Heren, zoals u ze noemt,
dan maar dat ik hier niet wegga,
tenzij het vliegtuig een politiebewa
king krijgt." Hij grinnikte. „Ik ge
loof dat het beter zou zijn, wat jij,
maat? Politiebewaking. Precies wat
wij hier nodig hebben."
Een ogenblik stond Radroff verbijs
terd, daarna verscheen zijn glimlach
weer. „Het spijt me, maar we heb
ben hier in Yademos geen politie.
En sta me nu toe, u naar ons ver
blijf terug te brengen."
O'f het de onthulling was dat Yade
mos geen politiemacht bezat, of dat
iets anders een rol speelde, had Clay
more niet kunnen zeggen, maar Lea
ry veranderde plotseling van gedach
ten. Zijn stemming sloeg volledig om.
Hij wilde niets liever dan doen wat
hem verzocht was en hij lachte te
vreden. Hoewel Claymore het ver
schijnsel herhaaldelijk had aan
schouwd, vond hij het nog altijd ver
ontrustend.
Terwijl zij naar de andere kant
van de rivier teruggeroeid werden,
trachtte Claymore aan Radroff ,wat
meer gegevens te ontfutselen. Elk
antwoord werd evenwel hoffelijk ont
weken. Ogenschijnlijk bleef Radroff
even vriendelijk, maar hij had het
plotseling bijzonder druk met het be
sturen van de boot. „Lydda, de Eer
ste Dienaar, zal uw vragen beant
woorden," zei hij.
Lydda stond in de vestibule van
het Dienarenverblijf gereed hen te
ontvangen. Aan de voet van de grote
wenteltrap tekende zijn indrukwek
kende gestalte zich af.
„Als u zo goed wilt zijn me te vol
gen," zei hij na de verwelkoming,
„zal ik u naar uw slaapkamer bren
gen. Het doet me leed, dat ik u niet
meer dan één kamer ter beschikking
kan stellen, maar als u de huisves
ting ongerieflijk vindt, zal ik alsnog
trachten iets geschikters vrij te ma
ken." Hij ging hen voor, de wentel
trap op naar de verdieping boven de
vestibule en sloeg een glanzende
gang in, waar hij een deur opende.
„Indien u er geen bezwaar tegen
hebt, zult u hier slapen."
De kamer was kubusvormig en
minstens zeven meter hoog. Muren
en plafond waren gedecoreerd met
fresco's, taferelen uit het dagelijks le
ven in Yademos afbeeldend, meende
Claymore. Zij waren in pasteltinten
geschilderd. De vloerbedekking leek
uit glanzend zwart marmer te be
staan, maar gaf mee onder de voe
ten. Het vertrek bezat geen ramen
en het indirecte licht kwam van ach
ter een kroonlijst, die langs alle mu
ren liep. Er stonden twee divans te
gen de wand tegenover de deur en
in een hoek van het vertrek bevond
zich een tweede deur.
„Is dit naar uw genoegen?"
„Dat zou ik menen. Het is heel
vriendelijk van u, zoveel moeite voor
ons te doen."
Lydda boog. „We staan tot uw
dienst." Hij lachte en wees naar de
andere deur. „Daar vindt u de bad
kamer. Als u zich opgefrist hebt, kom
ik u halen." Hij wilde hen alleen la
ten, maar Leary's stem weerhield
hem.
„En die vervloekte reparatie dan?
Die moet eerst klaar en we kunnen
er niets aan doen als we hier zitten."
De Eerste Dienaar keek hem on
bewogen aan en antwoordde op ver
ontschuldigende toon, „Neem me niet
kwalijk. Ik had u op de hoogte moe
ten stellen. Er is gerapporteerd dat
u geen begrip hebt voor het stadium
van onze kennis.
(Wordt vervolgd).
Advertentie
bouw- en beeldhouwwerken van de totale ondergang te
redden. Ook de wereldvermaarde Parthenon-tempel op
de top van de Acropolis wordt bedreigd door drie civili
satie-gevaren; de luchtverontreiniging, het lawaai van
vliegtuigen en de naaldhakken der dames-toeristen.
Doelstraat 59 Haarlem - Tel. 152S2
GRIEKSE, Amerikaanse en Duitse oud
heidkundigen, die de 2.500 jaar oude mo
numenten onderzoeken, hebben ontdekt
dat het witte marmer van het Parthenon
de nadelige gevolgen ondervindt van de
toenemende industrialisatie in en bij de
Griekse hoofdstad. Die industrialisatie
leidt namelijk tót grote verontreiniging
van de lucht en deze veroorzaakt verwe
ring van het marmer.
EEN ANDER gevaar leveren, naar een
particuliere studie van architecten en in
genieurs heeft aangetoond, de straalvlieg
tuigen op, die op het op ongeveer 13 km.
afstand gelegen vliegveld van Athene da
len en opstijgen. Ofschoon het verboden
is, over of in de buurt van de Acropolis
te vliegen kan men dé beroemde rots voe
len trillen als straalvliegtuigen passeren.
Verder bleek uit de particuliere studie,
dat de naaldhakken van de vrouwelijke
toeristen de vloer van het Parthenon doen
afschilferen.
te stellen aan de verwering zou men voor
lopig het marmer kunnen bespuiten me
een speciale chemische stof.
DE MAATREGEL op lange termijn,
die door dr. Langlotz is voorgesteld en
door de Griekse regering ernstig wordt
overwogen, is, de Parthenon-tempel te
omgeven met een stolp van glas of plas
tic, die niet mag spiegelen, bestand moet
zijn tegen vuil, gemakkelijk te wassen en
uit de aard der zaak onbreekbaar is. De
lucht, die in de stolp circuleert, zou gefil
treerd en van sporen van vocht en ver
ontreiniging door de industrie gezuiverd
moeten zijn. Terwijl de oudheidkundigen
discussiëren over voorstellen tot redding
van de monumenten, piekert de Griekse
regering over de daaraan verbonden ho
ge kosten. Zij heeft nog niets gedaan, ver
moedelijk uit geldgebrek, maar een po
pulair Grieks tijdschrift heeft voorgesteld,
in de hele wereld om geldelijke steun te
vragen.
ER ZIJN verscheidene maatregelen
voorgesteld, o.a. het voorbeeld te volgen
van het Louvre fe Parijs, dat men alleen
mag betreden met lage hakken of op
sandalen. Anderen willen het Parthenon
maar niet de Acropolis voor bezoe
kers sluiten. Volgens de oudheidkundige
dr. Ernst Langlotz van de universiteit te
Bonn, lijdt het Parthenon nog aan een
vierde en ernstige ziekte, nl. de invloed
van de zeewind.
Dr. Langlotz heeft om zo fe zeggen, de I
borst van het Parthenon beklopt om vast
te stellen, hoe diep de structuur van het
marmer van de tempel is aangetast. Vol
gens hem heeft de verwering diep inge-1
vreten in de marmeren zuilen welke naar
de zee zijn gericht, die zich op ongeveer
5 km. afstand bevindt.
Hij heeft de Griekse regering verschei
dene maatregelen op lange en op kor
te termijn voorgesteld om de 46 bui
tenste kolommen voor uiteindelijke ver
kruimeling te behoeden. Om paal en perk
SOMMIGE officiële persoonlijkheden
zijn van mening, dat de UNO het initia
tief moet nemen door de aangesloten
landen om een bijdrage te vragen. De
monumenten op de Acropolis hebben in
oude tijden belegeringen doorstaan en tij
dens de Griekse onafhankelijkheidsoorlog
in 1821 zijn op de Acropolis barricaden
opgeworpen. In 1944, ten tijde van een
communistische opstand, hebben Britse
parachutisten tussen de zware zuilen van
het Parthenon een batterij kanonnen in
stelling gebracht.
DE ZWAARSTE schok kreeg het Parthe
non in 1687, toen granaten, door Vene-
tiaanse kanonniers afgevuurd op een na
burige heuvel, een Turksë kruitopslag-
plaats nabij de koepel in brand schoten.
Het gebouw overleefde deze schok, maar
werd zwaar gehavend.
Parthenon, een naam die „verblijf der
De slanke tempel van Zeus (midden)
met hoog daarboven het witte Parthe
non.
Advertentie
COP. KABIfN TOONDE»
4. „Wee mij, wee mij", kreunde Joris Goed'oloed,
terwijl hij zijn tussen de deur bezeerde voet een beetje
vertroetelde. „Ik sta versteld! Welke vrijheden veroor
looft deze laaggeplaatste zich wel niet jegens de leer
meester en beschermer van zijn eigen broodheer! Ik
zal mij ernstig moeten beklagen bij zijn werkgever...
maar de vraag is hoe ik tot deze doordring. Het ventje
schijnt zich geheel door zijn valse ondergeschikte te
laten beheersen, en dat wezen vreest me tot hem toe
te laten. Ha! Terecht! Onder mijn goede leiding zou
den Panda'ke al snel de schellen van de ogen vallen
en samen zouden we de lompe knechtde straat op
jagen! Maar hoe, maar hoe? Eén geluk is dat ik mijn
tas met hulpmiddelen uit de klauwen van mijn schuld
eisers heb weten te houden... hm... eens zien... ja, met
dit toilet... Ha! Een Goedbloed krijgt men er niet on
der; ik zie een nieuw, onfeilbaar plan!" Omdat Jol-
lypop daar niet van op de hoogte was, voelde hij zich
nog steeds zeer voldaan, en op Panda's vraag wie er
nu weer aan de deur was, antwoordde hij alleen maar
vaagjes: „O-een soort ambtenaar, als ik zo vrij mag
zijn." „Maar waarom heb je die er dan niet ingela
ten?" vroeg Panda. „Omdat", zei Jollypop, „deze amb
tenaar geen ambtenaar was, als wi] mij volgen kun
nen; deze gasman was hetzelfde onguur individu van
daarnet." Jollypop was stellig niet van plan te zeg
gen, dat het Joris was geweest; hij kende maar al
te goed de onrustwekkende invloed die deze op Panda
had.
HA, DIT MAAL KRU6 IK JULLIE TE PAKKEN
ALSTUBLIEFT, MEESTER, WE
HEBBEN OW BR.IL- 6EV0NDEN
HU MOET HEM
DADELIJK
TERUG HEBBEN
0E SCHOOLMEESTER HEEFT
2UN BRIL VERLOREN -
HU KAN NIET MEER UIT
DE VOETEN l r
AU, BROERTJE,
HU HEEFT 2-UN
BRIL TERUGGE
VONDEN
DANK JE, y%p
POLLEKE
1946-D.
De Acropolis met op de hoogste top
de Parthenon-tempel, gewijd aan de
godin Pallas Athene.
maagden" betekent, is na de gouden
eeuw van Pericles een christelijke kerk
en een Turkse moskee geweest. De oude
Grieken hadden de tempel opgericht ter
ere van hun godin Pallas Athene.
De Acropolis is de voornaamste toeris
tenattractie van Griekenland. Ongetelde
miljoenen hebben in hitte en koude haar
rotsachtige hellingen bestegen om in de
geheimzinnige stilte van het Parthenon
te staan.
PHILADELPHIA (AP) Vijftien jaar
geleden is aan dr. Thomas A. Benham,
hoogleraar in de natuurkunde aan Haver
ford College te Philadelphia (VS) ver
zocht een elektronisch apparaat te ont
werpen om het blinden gemakkelijker te
maken zich te verplaatsen. Prof. Ben
ham, die zelf sinds zijn tweede jaar blind
is, stemde toe, maar waarschuwde dat
het wel tien jaar kon duren en veel geld
zou kosten.
Hij en twee medewerkers, de ingenieurs
D. Ridgeley Bolgiano en J. Malvern Ben
jamin, hebben thans een proefmodel be
schreven en getoond.
Het is een stok, voorzien van een soort
radarapparaat, dat elektronische stralen
uitzendt en de weerkaatsing daarvan via
allerlei voorwerpen weer opvangt. De ra- t
darstok bepaalt zelfstandig hoe ver de ob
stakels van de blinde verwijderd zijn en
in welke richting ze zich bevinden.
Een probleem dat nog wordt bestudeerd
hoe al deze in de stok opgevangen gege
vens moeten worden doorgegeven aan de
drager.
De radarstokken zijn nog niet gereed
voor massaproduktie en omvangrijk ge
bruik door de blinden. De onderzoekers
hebben goede hoop, dat zij ze nog aan
zienlijk zullen kunnen verbeteren.
23. De ziekenkamer is een ruim ver-
trek, dat de hele verdieping in beslag
neemt, maar het is er warm en benauwd.
In de hoek hurkt een in het zwart ge-
1 klede jonge vrouw bij een kolenbekken,
waarop een medicijnpot te koken staat.
Ze rakelt met twee koperen staafjes de
gloeiende kolen op. Rechter Tie gaat naar
het bed en kijkt met deernis naar het
ingevallen gelaat van de zieke. „Sht,"
waarschuwt Pao, „vader slaapt!" Maar
de oude landheer opent plotseling zijn
ogen en zegt hees: „Ik heb je wel ge
hoord, Pao. Kom nader!" Wanneer Pao
zich over het bed buigt, vraagt de zieke
gretig: „Hoe staat de rijst erbij, Pao?"
„Uitstekend, vader. We kunnen rekenen
op een rijke oogst." „Veel ooft ook zeg
je, hè?" De zieke landheer knikt te
vreden. „Dat is mooi. Dat.is.
mooi prevelt hij. Zijn ogen vallen
weer dicht.
390. AAN HET EINDE van de wrakke
steiger stond een wrakke loods.
Achter de wrakke deur stond een man,
die beslist niet wrak was. Zijn verbleekte
snor en gebruinde huid wezen er op, dat
hij lange tijd in de natuur had doorge-
bracht.
„Knoesteveger"zei de man met de kij-
I ker tot de man met de snor, „het Grote
Plan gaat in werking treden. Doe je
plicht, je weet welke belangen er op het
[spel staan."
„Ik weet het", zei Knoesteveger ern
stig.
„Ginds", vervolgde de ander, „nadert
het schip Kokanje. Doe je voor als schip
breukeling en probeer aan boord te ko
men. Laat me nog éénmaal horen, hoe
je Help roept".
Knoesteveger sperde de mond wijd
open, draaide akelig met de ogen en stoot
te een scheurend „Help" uit, waarvan
het oude gebouwtje rammelde. De andere
man knikte tevreden.
„Heel goed, heel goed," zei hij waar
derend. „Daar zou zelfs een kiezelsteen
van ontroeren. Steek in zee, Knoesteve
ger... en behouden vaart."
Die laatste wens was niet overbodig,
want Knoesteveger werd in zee gestuurd
in een vat dat door de golven links en
rechts werd gesmeten. Maar met beide
handen roeide Knoesteveger spoedig in de
juiste richting.
