VROUW
JEAN SHRIMPTON
Brodeur" Robert Andrew Fuchs rijgt kralenbijous voor de couture
Alle meisjes
willen lijken
op s werelds
best betaalde
blikvangster
VRIJDAG 31 DECEMBER 1965
Erbij
24
r
i- ff i-M'
yisiii
OP EEN TAFEL: talrijke glazen
potjes met gekleurde kralen, ste
nen en parels. Aan de muur: col
liers, armbanden en oorbellen. Ver
spreid op kastjes: ringen, oorbellen
en broches. Het is duidelijk dat
degene die in deze kamer thuis
hoort zich voor mode-bijous inte
resseert. Niet alleen er belangstel
ling voor heeft, maar ze ook zelf
ontwerpt. Robert Andrew Fuchs,
die in deze kamer aan de Haag
se Hackfortstraat woont, ver
dient er zijn boterham mee.
Henny Schoute
Ontspanning op boerderij
ZE HEEFT EEN GEZICHT dat iemand bijblijft. Men ziet haar niet
alleen op de voorplaten van Stern. Elle, Vogue, Marie-Claire en
Ladies Home-Journal. Men komt haar met name in Frankrijk mo
menteel overal tegen: op straat, in de Metro, bij de kappers, in de etala
ges, in de wachtkamer van de tandarts. Miljoenen meisjes en vrouwen
over de hele wereld doen hun best te lijken op een meisje, dat een half
jaar geleden nauwelijks bekend was. Haar naam is Jean Shrimpton. In
vakkringen noemt men haar „The Shrimp", de Garnaal, hoewel ze daar
wel het allerminst op lijkt.
'„JU
Jean Shrimpton bij het schilderij „Rolling Stones" van Paul de Lussenet.
Zij opende zijn tentoonstelling, die in september in Galerie Krikhaar
in Amsterdam is gehouden.
WELHAAST elk jaar verschijnt op de voorpagina's van de grote geïllus
treerde bladen een nieuw gelaat. Soms kan zo'n „gezicht" het verschil
lende seizoenen uithouden, zoals Suzy Parker en Sophie Dearly, maar
veelal verdwijnen de cover-girls even geruisloos als zij zijn gekomen. In
enkele gevallen zijn zij blijvend. Dan wordt alles van hen nagebootst: het
kapsel, de make up, de nagels, de kleding. De meeste covergirls komen
nooit verder dan één seizoen en een tijdelijke mode, maar soms ontsnapt
een van hen daaraan. De „shrimp" is er een van en men vraagt zich overal
af waarom dat zo is. Haar succes is onbetwistbaar. Dertig grote geïllus
treerde bladen hebben haar op de voorpagina gebracht en het weekblad
„Elle" heeft haar niet alleen drie keer achtereen op de voorpagina gehad,
maar zelfs een extra nummer aan haar gewijd onder de titel „Het mooiste
meisje van de wereld".
Jean Shrimpton wordt van Schiphol gehaald door mode-fotograaf Hans
Dukkers, die foto's van haar gaat maken in opdracht van een
Rotterdams mode-magazijn.
JEAN SHRIMPTON heeft blauwe
ogen, zijden haar, een rond mondje
en lange benen. Het is haar gelaats
uitdrukking die de doorslag geeft bij
haar foto's. „Ik denk aan niets bijzon
ders bij het poseren", zegt Jean, „het
gaat vanzelf.Maar dat „vanzelf"
is nu wat de atelierfotografen graag
willen. Jean verandert van stemming
en gelaatsuitdrukking naar gelang wat
zij draagt. Deskundigen op dit gebied
noemen haar een „bewegend won
der". Dat wonder is geld waard:
twintig pond sterling per uur en daar
mee is Jean Shrimpton het best be
taalde fotomodel ter wereld.
Waarom is de Shrimp zoveel geld
waard? Zij is niet alleen „de mooiste
klerenhanger" zoals dat in vaktaal heet
De lezeressen kijken bij andere foto
modellen naar de japon of mantel die
„zij" draagt en zien het meisje niet.
Met Jean Shrimpton is het wat an
ders. De lezeressen kunnen zich in
haar kleding, in haar persoon verbeel
den en denken dat zij Jean zijn.
Dat is de magische invloed van
Jean de Shrimp. Er zijn voorbeelden
te over. Onder de talrijke bromfiet
senhelmen die in Londen te koop zijn
is er maar één een werkelijk succes;
die waarmee men Jean op de foto's
heeft gezien. Een van de resultaten
is, dat men in toenemende mate
„shrimps" gaat zien, want alle meis
jes willen op haar lijken. Voor haar
generatie is Jean hetzelfde geworden
wat Brigitte Bardot zes jaar geleden was;
een navolgbaar voorbeeld. In Washing
ton organiseerde de cosmetische fir
ma Yardley, die Jean als model ge
bruikt, een wedstrijd voor het meisje
dat het meest op Jean leek. De keuze
was moeilijk; er kwamen meer dan
honderdzestig meisjes, die allemaal
op haar leken. De prijswinnares ver
klaarde dat het haar liefste wens was
op Jean te lijken.
Jean heeft iets van Bardot, maar
ze bezit ook de gratie van Audrey
Hepburn. Wat zij echter in de eerste
plaats is, dat is de werkelijkheid ge-
^^/^\/VVV\/VVV%/^\/VV\/%A#WV%AA/\/\/VVW\/VV\#WVWVVVWWVV\/\/W\/WVWWV\/M^#WV\/W\/V%A^W\AAA^/\/W\/\A/\A/\AA/VA/\A/V»/\/WWW\A/W\A#\AAAAA^AA/WWV\/V\A^WWV»^/\A#\/WVV\A/V\#%/VWVW\A#\AA^A/V\^/W>AA#VW\/V\/VV\AAAA»\#V\/V\A^»/\A/WV\/W%A/V\/\/\/
worden ideale verbeelding van hon
derdduizenden meisjes, die er zó uit
zouden willen zien en niet anders.
Jean zelf is zich zeer bewust van haar
tekortkomingen. Haar hals, armen
en benen zijn te lang naar haar me
ning en ze vindt dat ze te grote voe
ten heeft. Nu is ze weliswaar lang,
maar solide gebouwd. Ze is beslist
geen teer poppetje. Haar grote aantrek
kingskracht is haar frisheid, de frisheid
van het Engelse platteland, waar haar
vader een boerderij heeft.
Ze doét niets om slank te blijven;
alleen aardappelen kan ze niet eten
en ze is dol op fish-and-chips.
Ze verdient veel geld, kan alle boe
ken kopen die ze maar hebben wil en
voelt zich vrij om te doen en te laten
wat zij wil. Haar garderobe is be
scheiden. Van zichzelf bezit zij alleen
vijf japonnen plus een aantal rokken,
truien en blouses. De andere kleren
waarmee zij op de foto's schittert, zijn
niet haar eigendom. Haar voorkeur
gaat uit naar jersey ensembles en cash-
mir twinsets, die weinig wegen en
makkelijk in het dragen zijn. Jean's
leven is al even simpel als haar gar
derobe: vrienden en vriendinnen, gram
mofoonplaten, parties en weekends bij
vader en moeder thuis. Dat maakt sa
men met haar werk haar hele le
ven uit en voorlopig verlangt zij niet
meer.
Ze staat op de voorpagina's van
bekende tijdschriften. Cosme-
tica-firma's adverteren met de
Shrimpton-look.
ARTISTIEKE VINGERS, exotische
ideeën, fantasie, inspiratie en mate
riaal zijn zijn benodigdheden. „Ik te
ken nooit iets uit. Ik doe alles uit m'n
hoofd. Het gaat op gevoel" zegt Robert
(21) kleinzoon van de Duitse baron
Von Fuchs. Hij woonde zelf een paar
jaar in dat land en heeft er de meeste
contacten. Vooral Düsseldorf waar zijn
bijous gretig aftrek vinden. In ohs land
verkoopt hij ondermeer aan couturier
Dick Holthaus. Verder spant hij zich in
voor boutiques in Amerika, Engeland
en Zweden.
ROBERT ANDREW zag vroeg de ar
tistieke kant van het leven. Hij oriën
teerde zich in de mode op de Kunst-
akademie, veranderde deze richting in
binnenhuisarchitectuur en later in teke
nen en schilderen „om de anatomie
van de mens te leren". Hij maakte de
akademie niet af. Er stond een cursus
voor dames- en herencoupeur op zijn
programma. Zijn pro deo klan
tenkring: vrienden en vriendinnen.
EEN VAN ZIJN vriendinnetjes was
aanleiding voor zijn keuze om „bro
deur" te worden. Zij had een collier ge
maakt. Robert Andrew bekeek dat kri
tisch en vond: „Zo'n collier kan ik veel
mooier maken". Dat is een jaar of
twee geleden. In die twee jaar wist hij
door te dringen tot couturezaken en
boutiques en kreeg hij privé-klanten.
„Vooral sieraden maken voor artiesten
vind ik erg fijn. Alleen al om die types
uit te kiezen. Shirley draagt colliers
van mij. En Imca Marina, Jetta van
Leeuwen, Georgette Hagendoorn en
Ageeth Scherphuis".
ZIJN ONTWERPEN komen voort uit
zijn fantasie. Maar één ding is zeker:
De steen moet in zijn waarde worden
gelaten. Daaraan verandert Robert An
drew niets. „Ik beknibbel ook niet op
de prijzen van het materiaal". Mooie,
dure stenen worden samen gecompo
neerd tot een stralend geheel. Colliers,
broches, armbanden, ringen, gebor
duurde ceintuurs en garneringen op
kleding. Schitterende stenen, glanzende
parels, transparant glas, als verleide
lijke blikvanger op „de mooie jurk"
van de vrouw.
Robert Andrew Fuchs tussen de
potjes en doosjes met kleurige
stenen en kralen. Bij toeval in
het „vak" beland, maakt hij
thans sieraden voor een exclu
sieve klantenkring in binnen-
en buitenland.
Jean wilde aanvankelijk secretaresse
worden. Ze heeft allerlei cursussen ge
volgd, maar geeft eerlijk toe, dat ze er
het talent niet voor had. „Ik deug
eigenlijk nergens voor" zegt ze, „ik
weet nooit wat ik met mijn handen
moet doen. Toen zei iemand mij, dat
ik het beste fotomodel kon worden. Ik
heb een mannequincursus gevolgd,
ben aangenomen en heb succes gehad".
Wat zij „succes" noemt, is haar ont
moeting met de jonge Engelse foto
graaf David Bailey, die tegelijkertijd
haar Pygmalion en „haar eerste liefd»
was. Hij leerde mij veeleisend te zijn,
hoe te lopen, staan en kijken. Wij
hebben een jaar lang samen hard ge
werkt en veel gereisd. Een jaar lang heb
ben wij ook willen trouwen, maar we
hadden nooit tijd en toen het jaar voor
bij was, kwamen we beiden tot de
ontdekking dat de liefde voorbij was."
Of er mannen zijn in Jean's leven?
Zeker wel, ze wordt vaak gezien met
de jonge akteur Terence Stamp, maar
de laatste tijd schijnt dat ook al min
der te worden. Eigenlijk houdt Jean
niet van uitgaan. De mensen herken
nen haar en kijken naar haar. Maar
dat is de prijs die een beroemd foto
model nu eenmaal moet betalen.
Daarom gaat ze niet graag uit. Van
dansen houdt zij niet; ze kan zelfs niet
dansen. Het liefst nog gaat ze uit met
haar jongere zusje, verloofd met
een van de Rolling Stones en die trekt
dan veel meer de aandacht dan Jean.
Ondanks de enorme afmetingen van
haar succes is het een bescheiden suc
ces; voor duizenden bereikbaar als zij
het geluk van een Jean hebben. De
Rolls-Royce, de bontmantels en de be
wogen levenswandel van een Liz Tay
lor zijn niets voor Jean. Haar auto is
een simpele Morris Minor en ze woont
in een flat in Kensington, die ze met
een vriendin deelt: twee slaapkamers,
een gemeenschappelijke zitkamer, keu
kentje en badkamer. Haar voornaam
ste ontspanning zijn de weekenden op
de boerderij bij haar ouders. Ze drijft
zo de spot met haar kanseri, dat er
nog nooit een filmproducent is geweest,
die haar zelfs maar gevraagd heeft.
„Als er een slechte foto van mij wordt
gemaakt, dan hindert dat niet, maar
over een slechte film praat iedereen.
Waarom zou ik mijn vrijheid opgeven
voor iets, waar ik geen prijs op stel?"
Filmen kost een enorme inspanning
en de beloning staat niet in verhouding
tot de moeite. Zeker niet voor een be
ginneling zoals ik ben!"
Dat is haar grote kracht. Ze ként
zichzelf. Ze weet. dat ze nog hoog
stens twee jaar aan de top kan blijven
en dat het publiek vroeg of laat ge
noeg krijgt van haar gezicht. Ze wil
dan een modehuis beginnen en de
Shrimpton-modellen beroemd maken,
met daarnaast Shrimpton-parfums en
Shrimpton-cosmetica. Maar ook dat is
slechts een middel tot een doel. Jean
wil terug naar het platteland, een huis
met rozen en honden hebben en mis
schien te zijner tijd een man en kin
deren.
