HET LAND ACHTER
DE BERGEN
m
VrijgezeJl.ee veroorzaken. meer
verkeersdoden dae gehuwden
JpSSS
Stamboom van dagelijkse dingen
I
PANDA EN DE GRUBBEL
POLLE, PELLI EN PINGO
Rechter Tie en het geheim van het landhuis
Ti
RAMMETJE FOK
9
Ons vervolgverhaal
door John Boland
/SUIKER/,
Artsen uit 23 landen concluderen:
Dodental de laatste
10 jaar verdubbeld
Lof voor de oudjes
Nog voor de prijs
van 1965
Ijs als bouwmateriaal
Psychotest nodig
door dr. Robert van Gulik
DINSDAG II JANUARI 1966
Een B'
LF
Dpib
(Vertalina Maraot Bakker)
65)
„Zij spelen met ons. We zijn voor
hen niet meer dan insekten, die zij
bestuderen en als zij genoeg van ons
hebben, zullen ze ons doodmaken met
niet meer scrupules dan wij hebben
als we een vlieg dooddrukken." Hij
wiste weer langs zijn voorhoofd. „Ik
ik kan niet weer naar binnen gaan
Geoff. Het is alsof je in een gla
zen bak leeft. Ze zien elke beweging
die je maakt." Zijn stem werd nog
zachter. „Het is onfatsoenlijk."
Leary's schouders begonnen te
schokken en hij barstte in lachen uit.
Claymore staarde hem zonder enig
begrip aan. „Er valt niets te lachen".
„O nee?" De piloot bulderde al
weer. „Nou, ik vind van wel, maat.
Wacht maar tot ik mijn grietje ver
tel dat ik een nummer strip-tease
heb weggegeven. Ze blijft erin!
Twee stripdansers in één familie!"
Hij werd steeds vrolijker.
Even vaagde hij Claymore's angst
weg. Hij keek de piloot verbluft
aan en trachtte hem te begrijpen.
„Maar schaam jij je dan niet,
als je bedenkt wat ze gedaan hebben?
Dat ze je bekeken hebben?"
„Beste jongen, ze hebben me geen
pijn gedaan, voor zover ik weet."
„Maar je was naaktClay
more's wangen brandden, terwijl hij
zich afvroeg hoe vaak de Dienaren
hem in het bad hadden gadegeslagen.
Hadden zij hem ook voor de spiegel
zien staan, terwijl hij zijn spieren
spande en vond, dat hij zo'n prachtig
figuur had? Hij gloeide van schaam
te en zag niet in, hoe hij de Diena
ren ooit weer onder ogen kon komen.
En wat Mohema betreft.Hij
kreunde, toen hij besefte op welke
manier zij over hem dacht.
De piloot keek hem listig aan, met
opgetrokken wenkbrauwen. „Ik was
dus naakt.En wat zou dat? Het
zal die lui goed doen eens een man
te zien." Hij gniffelde. „Wedden, dat
al die vrouwen me om de hals vlie
gen?"
Claymore begon te trillen van woe
de en zijn stem was met afkeer
geladen, toen hij zei, „Jij stommeling!
Snap je dan niet, hoe kwalijk dit
is?"
„Wat mankeert je toch, jongen?
Zo overstuur omdat ze je met de
broek naar beneden hebben gezien?"
Hij stak de hand op om Claymore's
uitbarsting van schaamte te bedwin
gen. „Kom, kom, je bent een beetje
m je waardigheid gekwetst. Daar
ga je niet aan dood, jongen."
„Wil het niet door die dikke sche
del van jou dringen, dat we bespio
neerd zijn? Elk woord dat we in die
kamer gezegd hebben, is door die lie
den afgeluisterd."
„Wat dan nog?" Leary streelde
zijn baard. „Jij kunt je toch over de
raarste dingen opwinden, Robert. Als
de Dienaren nu op je geschoten had
den, ja, dan kon ik het met je eens
„Zeg hoe staat het met de revolver?
Zouden zij die gezien hebben?"
„Dat moet haast wel. Als ik dron
ken was."
„Ja!" Eindelijk werd ook Leary
ernstig. „Beste kans, dat zij er al
les van afweten." Hij knikte. „Ja,
natuurlijk weten ze, dat een van ons
een revolver heeft." Zijn lange dun
ne vingers bleven maar langs zijn
baard strijken. „En dat zij daaraan
niets hebben gedaan, wijst ergens op.
Misschien zijn ze voor zo'n revolver-
tje niet bang."
„Hoe bedoel je dat?"
„Nu ja, het wil er bij mij niet in,
oat zij werkelijk geen andere wa
pens hebben dan pijlen en bogen. Er
moet iets anders zijn.Iets dat
heel wat doeltreffender werkt dan
wat we in de arena te zien kregen.
Een land dat motoren kan bouwen
zoals ik ze in het museum heb zien
staan.Ik denk, dat zij ergens
een of ander dodelijk wapen hebben
opgesteld. Maar waar? Hoe kom ik
daar achter? Bij het leger hoef ik
niet te proberen iets te weten te ko
men; daar werken ze blijkbaar al
leen met bezems." Hij schudde het
hoofd. „Tjonge, wat een land!"
„Wat gaan ze met ons doen, denk
je?"
Het kan me geen fluit schelen, wat
ze van plan zijn met ons te doen.
Waar het mij om gaat is, wat ik van
plan ben te doen."
„Maar wij kunnen het tegen die
overmacht niet opnemen. Zij zullen
ons vermoorden. Ik ben er zeker
van. Ik weet het, zeg ik je."
Leary's ogen werden ijskoud en de
den Claymore met hun blik verkillen.
„Ja, die Dienaren zijn gevaarlijk,
vriend," zei hij heel zacht. „Maar ik
zal je iets anders vertellen. Het eni
ge gevaar, waarover ik me op dit
ogenblik bezorgd maak, ben jij. Ja,
zei ik: jij." Hij stak een hand in zijn
binnenzak en trok het mes half te
voorschijn. „En ik vraag me af of
het niet veiliger zou zijn, hier ter
plaatse en op dit moment met jou
af te rekenen."
Claymore werd doodsbleek en kon
zijn ogen niet van het stalen lemmet
afhouden. „Je je houdt me voor
de gek, Geoff," zei hij met kurk
droge lippen.
„Wedden, jongen?" De lippen van
de piloot trokken weg van zijn witte
tanden. „Wil je een bedragje opzet
ten? Het hoeft zoveel niet te zijn;
wat denk je van een kwart miljoen
dollar?"
De voormalige bankdirecteur voel
de zijn knieën knikken. De dolk was
een magneet die zijn kracht uit
hem wegzoog. „Nee, Geoff, niet doen!"
Het had geen zin naar de revolver
te grijpen; hij zou dood zijn, eer hij
zijn Vinger om de trekker had.
Leary bleef hem onbewogen aankij
ken en zodra hij zag, dat hij Clay
more's laatste weerstand had ge
broken, stak hij het mes weer in zijn
zak. „Knaap", zei hij, „er is voor
jou maar één manier om levend dit
land te verlaten en dat is, precies
doen wat ik je zeg. Is dat begrepen?"
Met open mond zoog Claymore
diep de lucht in. Hij knikte, hij wilde
leven. „Ja, ja, natuurlijk, Geoff,"
stamelde hij. „Al wat je zegt. We
we moeten elkaar steunen in deze
omstandigheden nietwaar?" Zijn ge
zicht glom van het zweet, maar hij
nam niet de moeite het weg te wis
sen. Hij luisterde overdreven aan
dachtig naar wat Leary zei; hij haat
te de piloot, maar zijn angst was op
dat ogenblik sterker dan zijn haat.
(Wordt vervolgd)
^|N De OUDHEID EN MIDDELEEUWEN
•4e
WERD VOORNAMELIJK HONING
52; ALS ZOET M1DDEJ. GEBRUIKT.
HONING BESTAAT UIT ÖO% INVERTSUIKER, lö% WATER.
VERDER AROMATISCHE BESTANDDELEN EN MIERENZUUR
^Tie JONGE ZEUS werd door zun moeder
HHEA IN EEN GROT OP KRETA VERBORGEN
GEHOUDEN VOOR DE WOEDE VAN ZUN VADER KRONOS
EN GEVOED MET MELK VAN DE GODDELUKE GEIT
AMAL THEJA1 GEZOET METBUENHON/NG
(STedert ÖOO ONTWIKKETDE zich
W IN DUITSLAND BEN WARE MEDE-
INDUSTRIEGEBASEERD OP HET
VERGISTEN VAN HONINGSUIKER.e
AMKAANSC
&OOKIKORF
SS -mJE UURI-RIGMEE
1| (KONGO) !S GEEN
MOEITE TE GROOT
(i OM WILDE HONING
J£ TE BEMACHTIGEN.
m metsmeulende
p BOSJES GRAS AAN
W EEN LON OM ZUN
::ji MIDDEL HANGEND,
M KLIMT HU INDE
1 HOOGSTE BOMEN
f, OMDEBUENU/T
M HUN NESTEN TE
Oud PUtTS
HOLLANDS
KORF
3UEN VOLK VAN ZOOO BlJEN VER
ZAMELT /N ÉÉN ZOMER - ÓOO CRM HON/NG m ooo-ou/rse korf
C^OEN CORTEZ IN 1519 MEXICO
VEROVERDE, ONTVING H'J ALS
TRIBUUT HONING, ZOALS VÓÓR.
HEM KEIZER MONTECUZOMA.
(Van een medische medewerker)
HOE ERNSTIG ook de medici de „epidemie" van verkeersongelukken
opvatten, is wel gebleken by de conferentie die de Wereldgezondheidsorga
nisatie WHO onlangs in Alexandrië heeft georganiseerd. Afgevaardigden
uit 23 landen brachten daar hun gegevens ter tafel en bespraken alle pro
blemen die de verkeersongevallen voor de geneeskunde met zich mede
brengen. Het aantal doden in het verkeer blijkt in die landen de laatste tien
jaar bijna te zijn verdubbeld; in Oostenrijk, Chili, Finland, Frankrijk, Ja
pan, Mexico, Spanje en Venezuela zelfs méér dan verdubbeld. In de Ver
enigde Staten valt gemiddeld elke 13 minuten een dode in het verkeer
VERKEERSDESKUNDIGEN ter confe
rentie hebben o.m. gepleit voor betere
verlichting der (grote) wegen. Tevens we
zen zij op de vele technische gebreken
die konden worden aangetoond bij auto's
waarmee ongelukken waren geschied. In
de V.S. bleek dat één van elke vijf on
derzochte auto's niet voldoet aan de daar
aan gestelde technische voorwaarden.
Ook de menselijke factoren die bij het
veroorzaken van verkeersongevallen zo'n
belangrijke plaats innemen, kwamen op
de conferentie ter sprake. Men was het
erover eens dat het merendeel der onge
lukken kan worden toegeschreven aan
het onverantwoordelijk gedrag der be
stuurders en kwam tot de conclusie dat
mensen chaufferen zoals zij leven: dege
nen die zorgeloos en gevaarlijk leven, ge
dragen zich ook zodanig in het verkeer.
Deze opvatting was vroeger ook al eens
cc?. makten i
A r—H
V Z 'n CN
45. We hebben al eerder gezien, dat geen grol de
Grubbel te laag-bij-de-gronds ivas; en door de moge
lijkheden die de fruitwagen hem bood, raakte hij vol
komen door het dolle heen. De toch al zo zwaar
beproefde Moerbeiër worstelde nog steeds met de goud
renet die hem zowel adem als spraak benam, toen hij
zich voelde bekronen met die ene ananas die hij maar
al te goed kende omdat de geur hem eerder op de
dag gewaarschuwd had dat het tijd werd er een koper
voor te vinden. „Haha, hihi, sapgrap!" krijste het we
zentje. Maar dat was dan ook voorlopig het einde van
de pret, want op dit ogenblik greep de Brigadier Brak-
ma, door omstanders gewaarschuwd, krachtig in.
„Geen happenings in mijn wijk, vrind!" sprak de dien
der streng, terwijl hij de handboeien deed rinkelen.
„Jij komt kalm mee naar het bureau, en dan zullen
we nog wel eens horen wat de rechter hiervan te
zeggen heeft!" En misschien zou door dit beleidvol op
treden het hele incident gesloten zijn, als niet juist nu
Joris Goedbloed de diender had aangesproken. „Goe
dendag, hoofdagent", sprak hij; „als President van de
Beschavingsstichting zag ik zojuist met instemming uw
kundige aanpak van een lastig geval. Ik zal niet nala
ten mijn vriend de hoofdcommissaris hierover in te lich
ten. Maar toch vraag ik mij af of wij, in het licht
van de omstandigheden, uw dienstijver niet ietwat moe
ien inperken." Niemand was het minder met deze op
merking eens dan de handelaar Moerbeier, -maar deze
kon zijn gevoelens nog steeds niet onder woorden bren
gen.
SINDS IK EEN VERMAGERINGSKUUR
DOE, HE8 IK GEEN VRIENDEN MEER,
DAAROM GA IK WEER ZWERVEN ;HET
GA TE GOED, POLLE'
1987-E.
WE KUNNEN 16 NIET MISSEN,
EEER08WE GAAN MET 16 MEE
F-*-.
WAAROM REIZEN WE E16ENLUK ALLEMAAL^ HET
IS THUIS TOCH VEEL PRETTIGERlr
JA, KOM ME, WE GAAN)
WEER NAAR HUIS (JST
f/V
«O
.YT*- I
EN VIEREN ONZE THUIS
KOMST MET EEN BORD
ERWTENSOEP!
het resultaat.van een groot onderz
vrachtwagenchauffers: zij die gedurende
een-.lange reeks van jaren in het yer-.
keer nooit éen ongeluk hadden veroor
zaakt, bleken ook in hun dagelijks leven
rustige, prettige mensen te zijn in hun
omgang. Zij reageerden niet agressief op
onaangename ervaringen en situaties en
bezaten, volgens dit onderzoek, verder
9 9
nog een aantal karaktereigenschappen
welke in scherpe tegenstelling stonden
met die welke bix de „brokkenmakers"
onder chauffeurs werden gevonden.
STATISTISCH werd op de conferentie
geen steun gevonden voor de opvatting,
dat sommige mensen sterker dan anderen
„voorbestemd" zouden zijn om ongeluk
ken te veroorzaken. Maar het is het tem
perament en het zijn de psychologische
kwaliteiten, die hier bepalend blijken. Zo
heeft een recent onderzoek bij Londense
irs- -uitgewezen dat oudere
chauffeurs, ondanks hun wat tragere re
dactie sen htm minder scherpe gezicht en
gehoor, minder ongelukken maken dan
hun jongere collega's.
Een andere mededeling betrof de be
vinding dat het aantal ongehuwden der
bij ongevallen gedode bestuurders drie
Advertentie
De grootste sortering
DEN HAAG. Russische specialis
ten, zo meldt het Nederland-U SS R-In-
stituut, geloven dat ijs in de zone van
eeuwige vorst kan worden gebruikt als
bouwmateriaal. In een zijrivier van de
Nalednaya-rivier is een dam gelegd op
het schiereiland Taimoer, waarvan de
kern bestaat uit ijs met daaraan toe
gevoegd minerale stoffen. Experimen
ten met het gebruik van ijs dis bouw
materiaal zijn gedaan in de haven van
Dudinka, waar pieren en dammen van
ijs zijn aangelegd. Binnen de poolcir
kel zijn vele onder- en bovengrondse
pakhuizen van ijs gebouwd. De onder
grondse pakhuizen in de zone van
eeuwige vorst worden op grote schaal
gebruikt voor opslag van vloeibare
brandstoffen en smeermiddelen. Onge
veer de helft van het grondgebied van
de USSR ligt in de zone van eeuwige
vorst, vandaar de grote belangstelling
voor de toepassing van ijs.
maal zo hoog was als dat der gehuwd
den! Dit feit is op zichzelf even merk
waardig als belangrijk en er kunnen een
hele reeks nevenfactoren bij betrokken
zijn, die alle de moeite waard zijn om
te worden geanaliseerd. Welke rol spelen
de psychologische en andere oorzaken
van het ongehuwd of gehuwd zijn bij
vergelijkbare groepen slachtoffers? Hoe
zijn hun persoonlijke, financiële en socia
le omstandigheden, welk type auto bere
den zij op het moment van het ongeval,
met welke snelheid, welke fout maakten
zij waardoor zij verongelukten? Op deze
wijze kunnen belangrijke punten naar vo
ren komen uit dit numerieke verschil
van dodelijke verkeersongevallen tussen
de gehuwden en ongehuwden. Overigens:
bij de verkeersgroep der Rijkspolitie die
wij als „de Porsche-brigade" aanduiden,
worden uitsluitend gehuwde politieman
nen die tenminste twee kinderen hebben
aangesteld
OOK WERD daar aangedrongen op
het stellen van hoge (re) medische eisen
bij de uitgifte en de verlenging van een
rijbewijs. In ons land worden deze eisen
op dit ogenblik zeer soepel gehanteerd
en gaat men nog grotendeels af op de
„eigen verklaring" van de aanvrager,
die, al geeft hij (of zij) deze inlichtingen
volkomen te goeder trouw, oorzaak kun
nen zijn dat voor de rijvaardigheid be
langrijke aandoeningen onvermeld blij
ven of niet tijdig herkend worden. (Psy
chologische geschiktheid, of beter onge
schiktheid tot het besturen van een mo
torrijtuig wordt in het geheel niet be
oordeeld, noch bij de rij-opleiding, noch
bij de rijtest). Hoewel slechts een klein
percentage der verkeersongevallen sa
menhangt met of berust op ziekte van
de betrokken bestuurder, moet men elke
oorzaak, hoe klein ook, trachten te ach
terhalen en te ondervangen.
64. Tsjiao Tai slaagt er inderdaad in
de grote steen los te wrikken. Ze wijken
haastig achteruit als de steen met een
plof op de grond valt. Nu is de opening
groot genoeg om hen door te laten. Maar
de schacht blijkt schuin omhoog te gaan.
Vreemde geluiden komen van boven
„Ooo.aaa.gevolgd door een ge
rochel. „Heilige hemel!" roept mevrouw
Yie wanhopig. Maar Tsjiao Tai is al half
in de schacht. „Kom mee!" bijt hij haar
toe. „Ik trek u wel op als het nodig is."
Gelukkig wordt de schacht wijder en hier
en daar steken stenen uit de wand waar
Tsjiao Tai zijn voeten op kan zetten. Hij
klimt naar boven en als mevrouw Yie
niet verder kan, trekt Tsjiao Tai haar op.
Het verlangen haar kind te vinden heeft
haar, uitgeput als ze is, bovenmenselijke
kracht gegeven. Zo bereiken ze tenslotte
de bovenkant van de schacht. Deze ligt
op gelijk niveau met de vloer van een
ruime, hoge grot. Tsjiao Tai steunt met
zijn ellebogen op de rand en staart naar
het taferreel voor hem spookachtig ver
licht door een sputterende kaars in een
nis. Wat is er?" vraagt mevrouw Yie
die juist naar boven komt. „Is mijn
zoontje???" Nu heeft ze zich ook om
hoog gewerkt. Met haar hoofd vlak naast
dat van Tsjiao Tai komend kijkt ze in
de grot. Ze onderdrukt, een gil.
424. Bram vond het beter niets te vra
gen, maar rustig te wachten totdat de ba
rones hem alles over de oude kaart zou
vertellen. En dat duurde ook niet lang
meer.
„Wij hebben.hm.niet zoveel
geld meer, als we gewend waren" zei de
barones, terwijl zij haar hand op de ra
fels aan haar staatsiejapon legde. „Mijn
man, de baron, is daarom naar Plexicana
vertrokken om daar het goud te zoeken dat
eens door een familielid van mij werd ver
borgen. Helaas konden we de kaart niet
vinden, welke door mijn voorvader was
achtergelaten, zodat mijn man het alleen
met wat vage aanwijzingen moest doen.
Maar snuffelend in oude familie-romans
ontdekte ik eensklaps, dat in de kaft van
één der boeken een kaart was verbor
gen. Dat is deze. Ik weet zeker, dat het
de goede is".
„En wat moet ik nu doen?" vroeg Bram
bescheiden.
„Deze kaart naar mijn man brengen,
zeeman", zei de barones. „De kosten verre
kenen we wel, als het goud eenmaal ge
vonden is".
Bram had er een hard hoofd in of hij
ooit wel betaling zou zien, maar het avon
tuur lokte hem.
„Top barones, dat doen we" zei hij...
en dat werd gehoord door de spion, die
tot bij het raam was geslopen. Toen
Bram in de oude wagen werd gebracht
stond de man weer achter de boom.
In zijn hand hield hij een postduif met
een briefje aan de poot...
