HET LAND ACHTER
DE BERGEN
Schuimplastic maakt nieuw
Japans schip „onzinkbaar"
PANDA EN DE GRUBBEL
POLLE, PELLI EN PINGO
Nieuw radio-alarmsysteem voor
spoedgevallen in Australië
KAMMETJE FOK
TRIUMPH DEALER
Spoedig toepassing
op alle veerboten
NSR protesteert
tegen numerus
clausus
Man wilde echtpaar
omverrijden
Uitvinding van huisarts
D
J
E
11
Ons vervolgverhaal
door John Boland
WOENSDAG 19 JANUARI 1966
(Vertalina Maraot Bakker)
SINDS EIND OKTOBER van het vorige jaar vaart er op de Japanse
Binnenzee een schip dat praktisch onzinkhaar zou zijn.
Japan bestaat uit vier grote eilanden Honsjoe, Kyoesjoe, Sjikokoe en
Hokkaido en meer dan 2000 kleinere eilanden en eilandjes. Behalve tus
sen Honsjoe en Kyoesjoe, die door een onderzeese tunnel met elkaar zijn
verbonden, vindt alle vervoer tussen de eilanden per schip plaats. Daarom
heeft men sinds onheugelijke tijden gezocht naar methoden om de schepen
zo veilig mogelijk te maken.
HARRY OOMEN
Vzou wet eens willen iajeten,waar)
HET IS ALTIJD en overal een probleem om in spoed
gevallen bij ziekte of ongeluk snel een arts bij de hand
te hebben. In het dunbevolkte, enorm uitgestrekte we
relddeel Australië steekt dit probleem echter dubbel,
specialisten zo snel mogelijk op te roepen.
omdat de doktoren er dun „gezaaid" zijn. Geneesheren
met helikopters en/of sportvliegtuigen nemen de medi
sche verzorging van het binnenland voor hun rekening
en verder zijn er diverse alarmsystemen om artsen en
h
WWWWWWIIMIWW
72)
„Hij is onschuldig!" verklaarde
Groniff. „Er bestaat geen schuld,
die niet door een jury van gelijk-
waardigen is bewezen". Hij deed een
volgende deur open. De kamer ver
schilde in niets van de vorige, maar
hier zat "de beklaagde een maal eten
van een blad naar binnen te werken.
Hij at met slurpende geluiden, keek
even naar hen en propte daarna nog
meer voedsel in zijn al volle mond.
komedie op, ging vlak naast de Heer
staan en fluisterde hem een paar
woorden in. Deze keer hadden zijn
woorden een gillende lach ten gevol
ge; de beklaagde sloeg zich op de
knieën en stikte haast in zijn eten.
Leary fluisterde Claymore in het
oor, „Zeg knaap, dat herinnert me
aan de vermaarde woorden: „De
veroordeelde nam een stevig ontbijt
tot zich".
Claymore deed alsof hij niets hoor
de. Wat hij daar zag, stelde hem ge
rust. De deuren zaten niet op slot,
de beklaagden hadden kunnen vluch
ten, als zij dat wilden. En zij leken
niet bang te zijn. In feite waren zij
uitgesproken vrolijk, zodra Groniff
hun enkele woorden had toegevoegd.
Het leek niet uitgesloten, dat de
strafwet in Yademos door barmhar
tigheid werd getemperd, ondanks de
ogenschijnlijk strenge straf voor ie
der die schuldig werd bevonden. Zo
dra zij weer op de gang stonden,
vond hij de moed een vraag te stel
len. „Acht u hen schuldig?"
De vrolijke uitdrukking werd van
Groniffs gezicht weggevaagd. „Het
is niet aan mij, te oordelen", zei hij
waardig. „Dit zijn mijn Heren. Ik
ben slechts een Dienaar". Hij lachte
al weer, het moment van ernst was
als een steen in drijfzand weggezon
ken. „En nu de derde beklaagde",
zei hij.
In het derde vetrek zat een vrouw
voor een spiegel met mechanische
gebaren het tot op de schouder han
gende haar te borstelen. Groniff be
groette haar opgewekt, maar zij ging
onbewogen met haar bezigheid door.
En de twee vliegers zagen weer de
zonderlinge vertoning aan. De Die
naar ging naar haar toe en fluister
de enkele woorden. Ogenblikkelijk
begon haar gezicht te stralen van
schoonheid; zij keek op en begon
verheugd tegen de Dienaar te'babbe
len, die diep voor "haar boog. Clay
more bleef de adem in de keel stok
ken, toen hij de vrouw/plotseling zo
mooi zag worden. Daarna trok hij
een bezorgd gezicht. Zij herinnerde
hem aan de vrouw, die de vorige
dag naast hem had gezeten.
Groniff loodste hen de gang in en
wreef krachtig zijn handen. „De be
klaagden hebben we dus gezien, zul
len we nu gaan eten? Het wordt
tijd".
Claymore keek nog altijd bezorgd.
Waarom had men hem en Leary de
beklaagden laten zien? Terwijl hij
Groniff volgde door de gangen en de
lange trap af, bleef hij zich slecht
cp zijn gemak voelen, al hadden de
gevangen nog zo'n onbekommderde
indruk gemaakt. Leary dacht blijk
baar over hetzelfde na.
„Zeg makker", zei hij tegen Gro
niff, „die mensen stellen meer ver
trouwen in de rechtspraak dan bij
ons thuis. Man, ze zagen er gewoon
gelukkig uit, je zou denken, dat u ze
een miljoen dollar had aangeboden!
Hij gluurde listig naar Claymore.
Waar oï niet?"
„Er heerst recht in Yademos".
„Ja, dat zou je wel zeggen". Hij
wachtte even. „Vertel me eens, kik
kert u ze altijd een beetje op?"
„Het is mijn taak erop toe te zien,
dat de beklaagden een behoorlijke
behandeling genieten, dat zij behoor
lijk gevoed worden en dat zij over
tuigd zijn rechtvaardig gevonnist te
zullen worden". Haastig voegde hij
eraan toe, „Wat dat laatste betreft
kan er natuurlijk geen wezenlijke
twijfel bii hen rijzen. Hun berech
tingZij weten, dat zij rechtvaar
dig en volgens de door de Heren
zelf gedecreteerde wetten gevonnist
zullen worden". Hij keek over zijn
schouder en lachte hen toe. „Ik zal
u hierover meer vertellen, nadat we
gegeten hebben. Maar eerst
Groniff deed een deur open en be
duidde hen binnen te gaan.
Luidruchtige gesprekken overstem
den haast de naargeestige muziek
van trommels en trompetten, toen
de twee vliegers de kamer betraden.
Daar zaten alle Dienaren bijeen te
lachen en te drinken. Zodra Clay
more en Leary binnen waren, hief
Lydda zijn glas.
„Kom binnen!" riep hij. „U zult
als onze gasten wel een toast willen
instellen voor de maaltijd". Hij stak
de voormalige bankier een glas toe.
„Meneer Claymore, wilt u zo goed
zijn het woord te nemen?"
Claymore schraapte zijn keel. Ra
deloos probeerde hij iets te beden
ken, maar hij leek versuft. De Die
naren dromden om hem heen en ke
ken hem in lachende afwachting aan.
Tenslotte mompelde hij in het be
sef, niets te kunnen bedenken, „Op
op het recht! Laten we op het
recht drinken!"
„Op het recht!"
Het woord werd Claymore van alle
kanten in de oren geroepen. Hij zag
Leary sardonisch lachen, terwijl
Lydda het woord nam. „Een heel
toepasselijke toast, meneer Claymo
re", zei de Eerste Dienaar. „En nu
gaan we eten. Hij deed een deur aan
de andere kant van de kamer open
en ging hen voor naar een eetzaal,
waar de vloer grotendeels verdween
onder een ronde tafel. Lydda wees de
twee vliegers plaatsen aan en zodra
allen waren gaan zitten, begon de
maaltijd.
Het was de weelderigste maaltij,
die zij tot op dat ogenblik voorgezet
hadden gekregen. De tafel bood een
rijke keus aan verschillend gekleur
de vruchten, die tot figuren en sym
bolen waren gerangschikt. Bedien
den stonden klaar achter ieder van
de twaalf aanzittenden, serveerden,
schonken de wijnen in en namen ge
bruikte borden en glazen met vaar
dige hand weg. De maaltijd was een
banket en Claymore, die honger had
gekregen, at geweldig veel.
(Wordt vervolgd)
8 jf j'
i
Ondanks de honderden aangeboden
betrekkingen in de advertentiekolom
men van de kranten kan het 23-jarige
Zweedse meisje Helena Börjesson
blijkbaar nog altijd geen baantje naar
haar zin vinden. Zij heeft nu een re
clamebord van 4,2 bij 3 meter laten
maken dat op een groot plein in Stock
holm prijkt. Het vermeldt dat zij am
bitieus en rijk aan ideeën is en een job
zoekt. De muuradvertentie kost haar
ruim honderd gulden per week.
HET NIEUWE onzinkbare schip is de
verbouwde Sanuki Maru van 1829 ton die
in 1961 in Kobe is gebouwd op de werven
van de Mitsubishi Heavy Industries Com
pany en die sindsdien als veerboot wordt
gebruikt tussen Honshu en Shikoku als on
derdeel van de Uko-lijn van de Japanse
Spoorwegen.
Het oorspronkelijke schip werd ver
deeld in elf waterdichte secties of com
partimenten om het gevaar van omslaan
tegen te gaan als er een of twee com
partimenten tengevolge van beschadiging
zouden zijn volgelopen. Het is echter ge
bleken dat wanneer twee of meer com
partimenten zijn volgelopen, het gevaar
van omslaan toch niet denkbeeldig is. Om
dit gevaar te bezwaren, heeft de scheep
vaartinspectie van de Japanse Spoorwe
gen te Uko de unieke methode bedacht,
de waterdichte compartimenten te vullen
met polyurethaan (een soort schuimplastic),
zodat zelfs als er een gat in de scheeps
wand mocht ontstaan het water niet naar
binnen kan dringen.
Vier van de waterdichte compartimen
ten midscheeps van de Sanuki Maru, die
een totale inhoud hebben van 260 m3,
werden gevuld met schuimend-vloeibaar
polyurethaan, waarna men de vloeistof
liet drogen.
DE JAPANSE Spoorwegen gaan deze
methode nu toepassen op alle veerboten
die thans in aanbouw zijn. Bovendien zul
len ook alle reeds tussen Honsjoe en Hok
kaido in gebruik zijnde veerboten van de
Japanse Spoorwegen worden verbouwd
en op de hierboven beschreven wijze on
zinkbaar gemaakt.
Het polyurethaan-schuim bestaat uit
tolyleen di-isocyanaat en polyester; de
grondstof is aardolie. De uitzetting wordt
veroorzaakt door toevoeging van stikstof-
gas en freongas.
Het soortelijk gewicht van polyurethaan
is 0,035, ongeveer een twintigste van dat
van hout. Het absorptievermogen t.o.v.
water is praktisch nihil, nl. 2 percent. Het
is zo goed als onbrandbaar en kan een
druk van 200 kg per m2 weerstaan.
Het is ook mogelijk, plaatselijk polyu
rethaan te maken en het is een ideaal
materiaal om drijvende tanks te vullen.
Men verwacht in de Japanse scheeps
bouw zeer veel van deze nieuwe vinding
ook voor de 'export.
Advertentie
voor Haarlem en omstreken
AUTOBEDRIJF
LANGE MOLENSTRAAT 12 - TEL. 19000
Het bestuur van de Nederlandse Studen
tenraad is zeer verontrust.oyer hej yopr-
nemen van de minister van Onderwijs en
Wetenschappen zeer binnenkort een wets
ontwerp in te clienen teneinde een nume
rus clausus voor de medische faculteit
mogelijk te maken. Bij een dergelijke
maatregel zal een beperkt aantal studen
ten na een vergelijkelijk examen worden
toegelaten tot de medische faculteit. Vol
gens het bestuur druist dit wetsontwerp in
tegen de vrijheid van keuze van onder
wijs, een onvervreemdbaar goed van het
Nederlands onderwijs.
De rechtbank te Arnhem heeft een acht
tienjarige koopman een gevangenisstraf
opgelegd van vijf maanden waarvan drie
voorwaardelijk. De koopman zou in de
nacht van 28 op 29 november hebben
geprobeerd een concierge en zijn vrouw
op het trottoir van de Lange Hezelstraat
te Nijmegen met zijn auto omver te rij
den.
52. Terwijl Joris Goedbloed zo goed en zo kwaad
als hét ging zijn handbagage weer op orde bracht, liet
verslaggever Wezig zijn verontwaardiging de vrije loop.
„Daar zullen onze lezers van ophoren!" riep hij uit.
„Wilden die zo maar ons geld opeten! Ons eerlijke geld
door kannibalen verzwolgen! Dieptepunt der bescha
ving; volksstam kent waarde van geld niet eens! Nee,
zo bruin heb ik ze nog nooit zien bakken, mijnheer!
Hier moet ingegrepen worden; inboorlingen schreeuwen
om beschavingswerk! Oproep van de Stichting BOUB.
Ja, heren, daar zit een fijn artikeltje in, en ik beloof
u, daar zal ik heel wat spontane hillp voor u uitper
sen! U moet weten, de Allejans-Pers is dol op gezonde
sensatie. Geld eten, tjongejonge! Maar ik moet opschie
ten voordat de stadseditie sluit.Succes heren.
„Een flinke journalist met een gezonde opvatting van
zijn taak!" oordeelde Joris, toen hij even later met
Panda, de Grubbel en de hoed met geld het Stichtings
kantoor weer betrad. „Zo moeten we er meer hebben;
dan zou er een goede boterham zitten in het liefda
digheidsvak. We zullen spoedig zien wat zijn beloften
waard zijn maar nu eerst, vrindje, zullen we eens
ferm gaan aanpakken en ons in volle ernst op onze hoge
taak werpen!"
HET IS wet SPANNEND, DOOR ONBEKENDE^)
STREKEN TE
\AjC kAI\7llk\l
Itb EENS, VRIENDJE, WAARUJN WE HIER?
JULLIE STAAN OP
REIZENJA, ALS JETENMINSTÊ DEWE6
TERU6 WEER KUNT VINDEN Lj
WE MOETEN
HET VRA6EN!
HEUS?
'f-yj WE ZIJN EEN BEETJE
VERDWAALD.6ELOOF IK
1994 A
tfwifwwwifiAfwwmwfwwwiiwwwMwiiiiyiiwyimw
GEEN VAN DIE systemen voldoet ech
ter in d^ praktijk aan alje, eisgm Mqw
sinas dit najaar wordt in Melbourne eh
omgeving een nieuw sys teem.,,„uitge dok-
terd" dat wel alle mogelijkheden en kwa
de kansen schijnt te dekken.
Dit systeem werkt als volgt. Iedere arts
Krijgt een mobiel ontvangertje ter groot
te van een transistorradio, dat hij altijd
bij zich draagt. Dit apparaat is radiogra
fisch aangesloten op het telefoonnet,
maar heeft een geheim oproepnummer,
dat slechts aan enkele ingewijden (assi
stente, verpleegster, doktersvrouw) be
kend is. Indien nu aan het huisadres van
de dokter een spoedgeval wordt gemeld,
wordt vandaar onmiddellijk het geheime
nummer gedraaid, waardoor het ontvan
gertje in dokters binnenzak een lage fluit
toon gaat produceren. Deze houdt aan tot
de arts een knop omzet ten teken dat hij
de oproep ontvangen heeft. Hij spoedt
zich dan naar de dichtsbijzijnde telefoon
om zijn huis op te bellen en te vragen
wat er aan de hand is. Het apparaat kan
ook gekoppeld worden aan de claxon van
dokters auto. Heeft de dokter zijn wagen
verlaten, bv. voor huisbezoek of zieken-
hjaismnde» d^n^J^lt zyn ontvangertje na
eèn alafmopröep de Claxon in werking.
Jloewel„4it nieuwe systeem voorlopig
alleen nog maar in Melbourne binnen een
cirkel van ongeveer 60 km wordt toege
past, heeft het mogelijkheden voor ver
spreiding op grotere schaal. De nieuwe
dienst die „Telmar" wordt genoemd, be
gon met 40 leden en werd op 16 septem
ber door de Australische PTT, geopend.
Momenteel kan het systeem 2000 leden
artsen „verwerken" en dit aantal kan
nog worden opgevoerd tot 6000.
Het is niet verwonderlijk dat de uit
vinder van „Telmar" zelf praktizerend
arts is. De 44-jarige dr. Thomas Farrell
is behalve huisarts ook electrotechnisch
ingenieur. Hij heeft een grote praktijk in
een van de voorsteden van Melbourne en
voelde bij het afleggen van bezoeken
sterk het gemis aan contact met zijn
woning. Het kostte hem zeven jaar om
een goed systeem te ontwikkelen dat aan
dit gemis tegemoet kwam. Voor het of
ficieel in werking werd gesteld, is het
door de PTT twee jaar lang zorgvuldig
beproefd. „Telmar" bleek daarbij zowel
binnens- als buitenshuis uitstekend te vol
doen.
Het ontvangertje is niet groter dan een
sigarenkoker zodat het onopvallend in de
binnenzak kan worden gedragen. Het be
staat uit 21 transistoren, drie kamrelais,
een verwisselbare nikkelcadmiumbatterij,
een uitschuifbare antenne, een zoemer,
een aan en uitknop en een knop om de
zoemer af te zetten.
Het woord TELMAR is een samenstel
ling van Telefonische, Medische Alarm
Radio. De abonnees-patiënten van de Tel-
mar-dienst betalen alleen de gewone te
lefoonkosten.
Binnen 15 maanden zal het Telmar-sy-
steem in heel Australië worden toege
past. In maart komt Sydney in aanmer
king, Adelaide en Brisbane volgen in juli
en Hobart en Perth komen in december
aan de beurt.
Dr. Farrell wil geen materieel voordeel
van zijn uitvinding hebben. Hij zal alle
winsten die de Telmar maatschappij
maakt, beschikbaar stellen voor medische
research.
MM- I
7 IK 8EN6ECUKKI6.,
enk heb een verras
SINEt VOORMNN ZIZl
IK Moer NAAR
BINNEN, ALAN. rek
MAö ONS NIET VER
DENKEN,LIEFSTE!
WAAR (SM NN
i/IOOIt AANSTAANDE
8ROIO *2
UUR SEN IK, REK
IK WAS EVEN OP DEK OM
WAT FRISSE LUCHT
HAPPEN
Vi'+Kf*
Sam Lef f
Alllf/lLUtl"»
PIB
431. Wankelend in het rondtollende em
mertje zakte Bram met grote snelheid in
de diepe waterput. Het had hem wel een
tikje gerustgesteld dat er volgens de me
dedeling van Galgenaas geen water
meer in de put aanwezig was, maar hij
was toch benieuwd, wat hij er dan voor
in de plaats zou vinden.
Voor Galgenaas was dit geen probleem.
Terwijl Tutu boven de waterput vloog om
te proberen in de duistere diepte 'n glimp
van Brammetje op te vangen, floot Gal
genaas een vrolijk wijsje. Hij was er ze
ker van, dat Bram mèt de kaart zou te
rugkomen.
Het melodietje bleef halverwege op zijn
lippen steken, toen het touw plotseling
slap kwam te hangen.
„Zo, die is beneden aangekomen," zei
Galgenaas en hij wachtte totdat hij het
sein zou krijgen, dat hij het emmertje
weer omhoog kon halen. Maar dat sein
bleef uit.
Voorzichtig draaide Galgenaas het touw
een eindje op. Het blééf slap. Hij kon
voelen, dat nóch Bram, nóch het emmer
tje aan het touw hingen.
„Gebroken?" mompelde hij en razend
snel begon hij het touw in te halen.
De schrik sloeg Brams vrienden om het
hart.
