HET LAND ACHTER
DE BERGEN
„Nog meer Hitiers en
Stalins te wachten.."
PANDA EN DE GRUBBEL
POLLE, PELLI EN PINGO
Amsterdam stuurt chefkok als
„ambassadeur" naar Canada
KRAMMETJE FOK
Sombere voorspellingen van
befaamd Brits hoogleraar
Q
E
S
7
Ons vervolgverhaal
door John Boland
MAANDAG 24 JANUARI 1966
LONDEN (AP).
Zwarte dictaturen?
„Westen niet in gevaar"
12
Ontwortelde figuren
■MVHVIMWWWIlWVMr t
■JMWWWIWWMMWIW
(Vertalina Maraot Bakker)
76)
„Zeg," zei Leary met matte stem,
„vertel me eens wat er gebeurt, als
een knaap door die kring komt zon
der getroffen te worden. Wordt hij dan
vrijgelaten?"
Haar glimlach verbreedde zich, „O,
nu begrijp ik het! Was het dat, wat u
wilde weten, meneer Claymore?" Zij
wachtte even. „Vergeeft u mijn gemis
aan begrip; ik heb u niet goed ge
diend. Ik was van plan u de nadere bij
zonderheden straks te vertellen. Naar
mijn mening behoeft u ze niet te we
ten voor de vrouw berecht wordt."
De Dienaren lachten en Lydda
wreef vergenoegd zijn handen. „De
vrouw!" riep hij. „Je kunt over niets
anders meer praten! Nog altijd van
mening, dat de vrouw behendig zal
zijn? Ben je nog bereid op haar capa
citeiten te wedden?" Mohema knikte.
„Voortreffelijk. En hoeveel zetten we
in?... Een maand?... Drie maanden?"
Mohema kreeg een kleur. „Denk je
dat ik er geen vertrouwen in heb,
Lydda?" zei ze. „Een maand, drie
maanden... dat is zo weinig. Nee, ik
zet een „Korte Dood" in, dat de vrouw
de bevrijdingscirkel zal bereiken!"
De Eerste Dienaar lachte in zich
zelf. Voor het eerst verried zijn ge
zicht geestdrift. Hij knikte, maar dan
tevreden. „Dat zal de weddeschap
tussen ons dan zijn, Mohema." Hij
wendde zich tot /de overige Dienaren.
„Jullie zijn getuigen!"
Claymore, niet wetend of hij zich in
het gesprek zou mengen, wachtte tot
zijn nieuwsgierigheid zijn voorzichtig
heid de baas werd. Er speelde zich
iets van uitzonderlijk belang af en hij
wilde weten wat het was. Lydda kreeg
erg in hem. „O, we mogen onze gas
ten niet verwaarlozen," merkte hij op.
„Vergeef het ons alstublieft, als wij
in gebreke zijn gebleven u goed te die
nen. „Maar een „Korte Dood" is een
zeldzame weddenschap; het is lang
geleden dat er een werd afgesloten.
„Een „Korte dood" wil zeggen dat
Mohema voor de tijd van een jaar in
slaap zal worden gemaakt, als zij ver
keerd heeft geoordeeld. Mocht ze win
nen, dan zal ik degene zijn, die be
taalt." Hij hield even op en ging ver
der, „Is het geen boeiend vooruitzicht
dat men een jaar van zijn leven
kan verliezen? Er kan zoveel gebeu
ren in die tijd en men zou er geen
getuige van zijn."
Claymore vroeg met haperende
stem, „Sluit u weddenschappen af op
de uitspraak van een berechting?"
„Zeer zeker. Waarop kunnen wij
anders wedden?" Mohema keerde zich
naar het grote raam om. „Kijk, de
tweede berechting gaat beginnen."
Gefascineerd aanschouwde Claymo
re voor de tweede keer de jacht op
een man. Deze beklaagde was kleiner
dan de eerste; hij sprong heen en
weer en zorgde geen ogenblik stil te
staan. De voormalige bankdirecteur
vond het luguber, dat de man plezier
in het spel leek te hebben. Er lag een
grijns van dwaze trots op zijn ge
zicht en telkens wuifde hij tegen het
publiek, dat op hem neerkeejf. De He
ren op de tribunes waardeerden dat,
juichten hem toe en moedigden hem
tot nog grotere inspanning aan en ten
slotte was de naakte gedaante niet
meer dan een fladderende vlek.
Plotseling schoot de beklaagde met
verbijsterende snelheid naar de ring
van zuilen, bukte, sprong opzij en
vloog kriskras tussen de zuilen door.
Hij stond geen ogenblik stil, hurkte in
een, richtte zich op en hoewel de pij
len hem belaagden en een ervan dicht
langs zijn rechterschouder vloog, werd
hij niet getroffen. Hij had nog geen
schram opgelopen, toen hij de rand
van de kring bereikte, die het dichtst
bij de vliegers lag.
Het publiek verviel tot razernij en
schreeuwde zich hees. Claymore
merkte op zeker ogenblik, dat hij met
gebalde vuisten ver vooroverzat en de
eenzame gedaante binnensmonds aan
moedigde. Er waren nu overigens geen
zuilen meer, waarachter het naakte
lichaam beschutting kon vinden. Voor
hem lag een open strook zand, die
zich tot aan de voet van de glooiing
uitstrekt. Voor het eerst weifelde de
man en drukte zich tegen de zuil ach
ter hem. Van plezier was geen spoor
meer te bekennen; Claymore zag dui
delijk dat de man radeloos was.
Sekondenlang stond de man naar
lucht te happen; toen vloog een pijl
hem voorbij en raakte bijna zijn hij
gende borstkas. Alsof hij op dit teken
had gewacht, vloog hij de open strook
op, rennend wat hij kon en in rechte
lijn. Hij had de voet van de glooiing
bereikt, toen de pijl hem schuin in de
rug trof en hem doorboorde. De me
nigte werd hysterisch, brulde en ap
plaudisseerde, terwijl mannelijke en
vrouwelijke schutters de ring verlie
ten en zich om het lijk schaarden.
Ook nu werd het lijk de arena rond
gedragen en opgeheven, zodat allen
het konden zien. De schutters lachten
en wuifden in dank voor het applaus.
Daarna werd de arena ontruimd.
De Dienaren waren geestdriftig;
kinderen wier eetlust voor het feest
maal was gewekt en die nu vol onge
duld op de hoofdschotel wachtten. Mo
hema zei met fonkelende ogen en een
blos op de wangen tegen Claymore.
„Er is recht gedaan; beide beklaag
den waren schuldig en hebben hun
straf gekregen. Nu zal ik u de verdere
gang van zaken toelichten; u weet dan
wat er plaatsvindt als de vrouw wordt
binnengebracht. Zorda zij de eerste
spleet in de glooiing is gepasseerd,"
zij wees op de spleet die loodrecht op
de helling en evenwijdig aan de loge
verliep „s zij veilig voor de pijlen
van haar werkgroep."
Hij kreeg het benauwd. „Haar
werkgroep? Wilt u zeggen, dat het
haar eigen groep is, die probeert haar
dood te scfiieten?"
„Vanzelfsprekend!" Zij leek ver
baasd te zijn. „Had u dat niet be
grepen?"
„Maar die beide mannen... Wilt u
zeggen dat zij door. hun eigen vrien
den door degenen met wie zij sa
mengewerkt hebben?"
„Dat ligt voor de hand. De werk
groep zal rebellen, die er deel van uit
maken, maar al te graag verwijde
ren. En dus treden zij als rechters
op." Mohema stapte van het onder
werp af, alsof het van geen enkel be
lang was. „Ik was bezig u te vertel
len, wat er gebeurt met een beklaag
de, die de eerste spleet gepasseerd is.
Zijn zij daar eenmaal over, dan zijn
zij veilig voor de pijlen. Er komt uit
de spleet een glazen wand omhoog en
uit de volgende spleet komt er ook
een omhoog.
(Wordt vervolgd)
WWWV\MWVMAAIWWWIAIWIIIAIVVWIA(WIAMWtfWWWWIAMI(AIWWWVWVWIM\AIIIWWWWWI/VIAIWWWWyWVWIIWWWIAMWA/WVVIIWWW\AAAi
Volgens een
Britse hoogleraar in de Russische ge
schiedenis, prof. Hugh Seton-Watson,
van de universiteit van Londen, is het
vrij zeker dat in de toekomst nog
meer „monsters" naar het model Hit-
Ier of Stalin zullen opstaan.
Zij zullen waarschijnlijk voort
komen „uit de ontwortelde klasseloze
en kleurloze horden" in de grote ste
den van Europa en Amerika.
De professor deed zijn pessimisti
sche voorspelling zonder een tijd te
noemen in het eerste nummer van het
„Journal of Contemporary History",
dat deze maand is verschenen.
VOORAF merkt hij «venwel op: Het ta
te hopen, dat men nooit meer de gelijken
van deze beide mannen zal zien".
De professor heeft ook niet veel hoop
voor de toekomst van de blanken, die in
Afrikaanse landen blijven.
Hij voorspelt, da,t de nieuwe Afrikaan
se dictaturen later wellicht meer zullen
lijken op het „derde rijk" van Hitier dan
op Sovjet-Rusland en Rood-China. Hij be
toogt, dat de blanke communisten in die
landen en in Azië „de zondebokken
zullen worden, zoals de Joden dat waren
in nazi-Duitsland".
De professor verklaart, dat hij reeds
totalitaire trekken onderkend heeft in pre
sident Soekarno van Indonesië, president
Nasser van Egypte en president Nkroe-
mah van Ghana.
Wat Egypte betreft merkt hij op: „De
jonge officieren rondom Nasser waren in
de dagen van hun samenzwering zeker geen
fascisten, maar het in de laatste tien
jaar door Nasser bevestigde regiem blijkt
overeenkomsten te vertonen met de fas
cistische totalitaire stelsels naar Hitiers
concept".
Over de verder zuidelijk gelegen gebie
den zegt hij: „De nieuwe Afrikaanse dic
taturen verklaren met trots „socialistisch"
te zijn, maar het feit, dat zij marxis
tische formules gebruiken en de vriend-
j Ischap zoeken van de Sovjet-Unie of Chi-
Ha, WH vél eetis minder essentieel blij
ken te zijn dan men aanvankelijk ver-
•yftmdersteld heeft.
„Revolutionaire nationalistische regimes,
die methoden van massamobilisatie toe
passen, hun volken quasi-socialistische
ideologie opdringen en geleidelijk van een
„eenvoudige" dictatuur afzakken naar to
talitaire systemen, zullen tenslotte meer
gaan lijken op het derde rijk dan op hun
Sovjet-Russische of Chinese schoolvoor
beelden".
Nkroema schijnt volgens de professor,
„meer van de hysterie van Hitier en
de ijdelheid van Mussolini te bezitten dan
van het koele karakter van Lenin". Seton-
Watson merkt op, dat de Spaanse en Por
tugese regimes „ongetwijfeld elementen
van het fascisme" bevatten, maar dat
beide op hun retour schijnen te zijn.
Wellicht gevaarlijker dan voorbijgaande
stromingen in West-Europa zou volgens de
professor „de een of andere vorm van
felUIUIW'"1
50-87
56. „Begrijpt u," zei mevrouw Goedekens-Verwar
ren, „wij van ons dames-comité willen wel graag doen
en zo, maar het is soms zo moeilijk om te beden
ken waar we nu weer eens, hé? En dan hoor je wel
van onderontwikkelde gebieden en zo. maar ik heb
gehoord dat daar ook heel wat bedrog bij te pas komt,
en geld dat verkeerd wordt gebruikt en zo! Dus nu
dacht ik, als u nu eens zelf meekomt naar de vergade
ring die we straks hebben in Vergaderzaal Eendracht.
„Mevrouw," viel Joris Goedbloed haar in de rede,
„dat is een voortreffelijke gedachte." „Inderdaad: de
weldadigheidswereld is helaas niet geheel vrij van be
drog," zo vervolgde hij, terwijl hij enkele geldzaken
regelde en besloot dat het forelletje nog maar even
wachten moest. „Maar juist daarom is het zo for
tuinlijk dat u bij mij persoonlijk bent gekomen. Niets
is zo leerzaam voor een dames-comité als de uiteen
zetting van een deskundige en die zal ik u gaarne ver
schaffen. En terwijl hij benauwd in het bureaukastje
zat, hoorde Panda dat allemaal aan! Hij had wel hard
kunnen gaan roepen, maar hij begreep dat de liefda
dige dame die al helemaal door Joris aangename ma
nieren was ingepalmd hem tóch niet geloven zou. En nu
zat hij dan machteloos toe te luisteren hoe Joris de
Grubbel, als demonstratie-materiaal, weer uit diens
kastje haalde om vervolgens met mevrouw Goedelcens-
Verwarren op weg te gaan naar de vergadering.
Maar denk niet, dat Panda van plan was het er bij
te laten zitten!
"tJA, VR0E6ER WAS ZO'N WEREIDBoG)
1 BETER. JA
fttS IK. NU MAAR. WIST, OP
wetK PIEKJE WU WOMEN
PAAR KOMT IEMAND MET EEN 6U066 - DIE
KUNNEN INE
GEBRUIKEN
DAN VINDEN
WE B6SUST
DE WE6 NAAR
MAAR HET IS EEN
F1JNÊ VOETBAlAT
1998-E
negerfascisme in de V.S." kunnen zijn,
of „de totalitaire stroming in het Frans-
Canadese nationalisme van Quebec".
OVER HITLER en Stalin schrijft Se
ton-Watson: „Zij hebben vele trekken
gemeen, die ernstige bestudering vereisen.
Hitier stelt de analisten nog altijd voor
een raadsel. Van meer betekenis dan zijn
kleinburgerlijke afkomst was, dat hij is
voortgekomen uit de moreel en cultureel
ontwortelde bevolking van een grote stad.
Hij streefde zijn doelen na met mee
dogenloze logica en nooit-afdalende
krachtsinspanning."
Over Stalin merkt hij op: „het is ver
meldenswaardig, dat die andere grote mas
savernietiger van onze tijd eveneens een
half-ontwikkelde, klasseloze, ontwortelde
figuur was."
Seton-Watson, de 50-jarige zoon van
$*n professor, heeft zijn opleiding ge
noten in Winchester en Oxford. In 1940-
1941 was hij verbonden aan de Britse
legaties in Roemenië en Joegoslavië.
De overige oorlogsjaren werkte hij bij
het hoofdkwartier van de Britse speciale
strijdkrachten in 't Midden-Oosten. Hij
doceerde aan de universiteit van Oxford
en schreef o.m. „The Eastern-European
Revolution", „The pattern of communist
revolution" en „The New Imperialism"
(Van onze correspondent)
AMSTERDAM Als vader en zoon
Wunneberg uit Amsterdam op zondag 13
februari naar Montreal vliegen, zal hun
bagage behalve uit pyama's, toiletgerei
en overhemden ook bestaan uit paling,
mosselen en Hollandse kaas. Zij worden
uitgezonden door de stad Amsterdam om
600 Canadezen te laten proeven hoe lek
ker men in Nederland kan eten. En ter
wijl deze mensen, stafleden van refs-
Joufeaus en vervoermaatschappijen, zitten
te smullen van de palingsoep en de ge-
brdden eenvogely vertellen vertegenwoor
digers van de Amsterdamse V.V.V., dat
Amsterdam voor iedere Amerikaanse en
Canadese toerist de toegangspoort van
Europa is.
De 68-jarige Herman Wunneberg was
liever in zijn keuken in Amsterdam ge
bleven. Hij kookt voor zijn plezier zoals
hij dat al ruim een halve eeuw heeft ge
daan en nog lang hoopt te doen. In culi
naire kringen is Wunneberg befaamd. En
zijn restaurant „De Boerderij" op het
Amsterdamse Leidseplein heeft een in
ternationale vermaardheid. Met 't restau
rant „Excelsior" is dit lokaal de enige in
de hoofdstad, die in de Guide Michelin met
een ster staan aangeduid. „De boer
derij" staat voorts vermeld in tal van an
dere culinaire gidsen, tot in Amerika toe.
HET WORDT de tweede maal, dat
„maitre-rötisseur" Wunneberg de Atlan
tische Oceaan oversteekt. De eerste maal
was in april 1964, toen hij deel uitmaak
te van de groep, die in het kader van
de „Amsterdam Promotion" in New York
propaganda maakte voor onze hoofdstad.
In het Sheraton-East Hotel te New York
hebben de leden van New York Gour
met Society gesmuld van zijn gerechten.
Viermaal zal de heer Wunneberg, die
wordt geassisteerd door zijn 24-jarige
zoon, in Canada zijn koksmuts opzetten:
in Winnipeg, in Toronto, in Montreal en in
Vancouver. Het menu, dat hij heeft
samengesteld, bevat zelfs voor Canadese
fijnproevers exclusieve nieuwtjes:
Langue de boeuf a l'écarlate salade
fantasie,
'nBHtfqwp d'anguille, r«o< -
Filets de sole d'Yerseke,
Canard a l'orange,
Assortiment de fromage d'Hollande,
Omelette Sibérienne,
Moka.
De bisque d'anguille, palingsoep, is een
typische specialiteit van de heer Wunne
berg, maar zijn sinaasappelsaus bijvoor
beeld is evenals zijn andere -sauzen ook
iets zeer bijzonders.
HET GEHEIM van Wunnebergs kook
kunst? „Ik heb helemaal geen geheimen.
Iedereen mag in mijn keuken rondneu
zen. Maar als je tot goede resultaten wilt
komen moet je er natuurlijk wel wat
moeite voor doen. Daaraan mankeert het
nog wel eens. Er wordt maar al te dik
wijls een greep gedaan in de voorraad
blikjes of in de diepvrieskast. Kijk, dat
is iets, dat bij mij niet voorkomt."
Het is ook iets, waar Herman Wunne
berg zeer trots op is; „het aantal res
taurants in Nederland, dat in de keuken
uitsluitend verse groenten verwerkt, kun
je op de vingers van één hand tellen.
Postzegel-oorbellen zijn het laatste
nieuws in de bijouterieënmode. Pa
ris House Ltd. uit Londen heeft het
nieuwtje gelanceerd en op een voor
jaarsmodeshow een grote collectie
„earstamps" getoond. Deze manne
quin draagt drie-penny-oorhangers.
Er zijn ook modellen met zeer
toepasselijk Twee Ore-postzegels.
Eigenlijk weet ik het alleen maar zeker
van restaurant Juliana in Valkenburg en
van mijzelf. In mijn keuken zul je ook
geen aroma vinden. Je moet de fijne
smaak van de gerechten volgens de na
tuurlijke weg zien te krijgen".
Voor de huisvrouwen heeft kok Wunne
berg ook een goede raad: „Het is natuur
lijk verleidelijk om bij de kruidenier
een kant-en-klaar pakje soep mee te ne
men. Maar is het nu werkelijk zoveel
moeite om de soep helemaal zelf te ma
ken? Ik geloof van niet. Maar je moet
hef willen èn je m'oet er plezier in heb
ben."
Wunneberg'Tslang geleden als leerling
begonnen in de banketbakkerij. Hij leerde
het vak van de grond af aan. Hij werkte
o.a. in de Haagse restaurants De Witte
Brug, Saur en Royal.
Hij zegt: „Wij deden toen dingen, die
nu niet meer mogelijk zijn. Ik herinner
me schotels, waarvan alleen de opmaak al
vele uren vergde. Dan zwoegden we een
hele dag achtereen en als de schotels ten
slotte werden opgediend waren het heuse
kunstwerken. Als je ziet wat er tegen
woordig wordt gemaakt draait soms je
hart in je lijf om. Maar het schijnt niet
anders meer te kunnen. Er is gebrek aan
deskundig personeel en er is gebrek aan
vakmanschap, fantasie en vooral geduld
en animo. Vroeger, in de vooroorlogse ja
ren had je die dingen broodnodig om je
te kunnen handhaven. Tegenwoordig kan
het ook zonder. Maar zolang ik leef zal
ik ervoor vechten dat oude peil te hand
haven. Dat is ook de reden, dat ik mijn
restaurant niet uitgebreid, hoewel ik nu
vaak mensen moet teleurstellen. Ik werk
voor m'n plezier en ik wil dat blijven
idoen."
Hér IS Z0ND6 O/W £«M(É 7 DAr 's ONMObUIJK. IK
un Ti SCHilDiM l/OOR Ji
MitR. MAM RtXMAXIMSW- A M/VöêR ViRORA&eN DAM
MJtLFN B6MIACHTI6D HiBT /Jonh?/uteujkr
ik HiBAUeeU eetOOFD, M6T Hé/W OP 'W O.K., r ISM/UMiR.
ré TRiKKiM TOT Wé Dt STiR MAM WOÓ<JO«i\ ArseoAAr 7wV °W2Ê
AFSPRAAK, 2121
HAPPEN OPDAT W6 KUNNEN TROUWEN
VAN OE OPBRENGST. WU JE PAAR NU
ON06RU/T, ALAN 2
5apLEFF
m» n hii.
435. ZOALS ALTIJD BLEEK DE oplos
sing van die schijnbaar onverklaarbare
dingen heel eenvoudig.
„Nét als jullie merkte ik, onderin de
put, die opening op", legde Brammet je
genoeglijk uit. „Daar vond ik de ba
ron die nog steeds op de verkeerde
plaatsen naar al die rijkdom aan het
graven was. Ik gaf hem de goede kaart,
zoals me door de barones was opgedra
gen en
en hij gaf jou de oude kaart,
die niet deugde", begreep Karo opeens.
„Zodat de boeven zich nu hebben blij-
gemaakt met een kaart, die niets waard
is", lachte Bram en dat deed zijn vrien
den schateren van het lachen.
„Ik zou het gezicht van die Gorgel en
Galgenaas weieens willen zien als ze ont
dekken de verkéérde kaart te hebben",
riep Karo.
„Dat gebeurt misschien nog wel", zei
Bram. „Want we gaan nog niet terug
met de Kokanje, jongens. Ik heb de ba
ron beloofd, dat we hem bij het schat
graven zullen helpen".
Lang duurde het niet of de kleine ex
peditie was op weg naar het gebied, dat
op de kaart met een kruisje stond aange
geven.
