moord
kinder-
ASPIRIN®
PANDA EN DE GRUBBEL
POLLE, PELLI EN PINGO
1
KAMMETJE FOK
spe
Vestzakapparaatje wijst de weg
naar lawineslachtoffers
GRIEP!
E
S
Ons vervolgverhaal
k. IS
Goede vangst
MAANDAG 14 FEBRUARI 1966
DOOR AGATHA CHRISTIE
In de kleding
daar staat BAYER- achter
Hoogterecord
8
TE spitten! ais iemand
neneeA!
9
Terwijl hij zijn gedrongen gestalte
achterover liet leunen in zijn stoel,
dronk Lord Whitfield met kleine teug
jes van zijn thee en nam onderwijl
Luke met een onderzoekende blik op.
„Dus u schrijft boeken", zei hij
zacht.
Luke voelde zich een tikje zenuw
achtig, en stond op het punt uitleg
te geven, toen hij bemerkte dat Lord
Whitfield daar helemaal niet in ge
ïnteresseerd was.
„Ik heb vaak gedacht", zei de edel
man op zelfvoldane toon, „dat ik
zelf wel graag eens een boek zou wil
len schrijven".
„O, ja?" zei Luke.
„En dat zou ik best kunnen ook",
zei Lord Whitfield. „En het zou een
machtig interessant boek worden
ook. Ik heb in mijn leven heel wat in
teressante mensen ontmoet. De moei
lijkheid is, ik heb er geen tijd voor.
Ik heb het altijd ontzettend druk".
„Natuurlijk, dat moet wel".
,,U zou nooit willen geloven wat er
allemaal op mijn schouders rust",
zei Lord Whitfield. „Ik stel persoon
lijk belang in al mijn publikaties. Ik
zie het zo, dat ik verantwoordelijk
ben voor het vormen .van de openbare
mening. De volgende week zullen
miljoenen mensen precies denken en
voelen wat mijn bedoeling is geweest
dat ze zouden denken en voelen. Dat
is een gedachte die ernstig stemt.
Dat brengt verantwoordelijkheid met
zich mee. Die schuw ik niet, ik kan
die verantwoordelijkheid best aan".
Lord Whitfield zette een hoge borst
op, probeerde zijn buik in te trekken
en keek Luke vriendelijk aan.
Bridget Conway zei op luchtige
toon: „Je bent een groot man, Gor
don. Neem nog een kopje thee".
Lord Whitfield antwoordde rustig:
„Ik bén een groot man. Nee, ik wil
geen thee meer".
En toen terwijl hij afdaalde van
olympische hoogten tot het peil van
gewone stervelingen, vroeg hij op
vriendelijke toon aan zijn gast:
„Kent u iemand in dit deel van de
wereld?"
Luke schudde het hoofd. Toen, een
plotselinge ingeving volgend, en van
mening dat hij het best zo vlug mo
gelijk aan zijn werk kon beginnen,
voegde hij eraan toe: „Tenminste,
er is één man hier die ik beloofd heb
op te zoeken een vriend van vrien
den van mij. Hij heet Humbleby. Hij
is dokter".
„O!" Lord Whitfield krabbelde
met moeite overeind in zijn stoel.
„Dokter Humbleby? Jammer".
„Wat is jammer?"
„Is ongeveer een week geleden ge
storven", zei Lord Whitfield.
„O lieve help", zei Luke. „Dat spijt
mi]
„Ik denk niet dat u hem aardig
zou hebben gevonden", zei Lord Whit
field. „E'en eigenwijze, lastige, war
hoofdige oude gek!"
„Wat betekent", mengde Bridget
zich in het gesprek, „dat hij het niet
met Gorden eens was".
„Het ging om onze watervoorzie
ning", zei Lord Whitfield. „Ik kan
u wel vertellen, meneer Fitzwilliam,
dat ik een sociaal voelend mens ben.
Het welzijn van deze stad gaat mij
zeer ter harte. Ik ben hier geboren.
Ja, in deze stad ben ik geboren".
Tot zijn teleurstelling bemerkte
Luke dat zij van het onderwerp dok
ter Humbleby waren afgedwaald, en
weer waren aangeland bij het onder
werp Lord Whitfield.
„Ik schaam mij er niet voor, en ie
dereen mag het weten", ging ze ver
der. „Mijn vader had een schoenen
winkel, ja, een doodgewone schoenen
winkel. En ik heb in die winkel ge
holpen toen ik nog een jongen was.
Ik heb mij opgewerkt, Fitzwilliam
ik nam mij voor vooruit te komen
en dat is mij gelukt! Doorzettings
vermogen, hard werken en Gods hulp
hebben het gedaan! Die hebben mij
gemaakt tot wat ik nu ben".
Uitvoerige bijzonderheden over
Lord Whitfields carrière werden op
gehaald ter stichting van Luke.
Eerstgenoemde besloot triomfante
lijk: „En hier ben ik nu, en de hele
wereld mag gerust weten hoe ik het
zover gebracht heb! Ik geneer mij
niet voor mijn komaf geen sprake
van, meneer ik ben teruggeko
men waar ik geboren ben. En weet u
wat er staat op de plaats waar de
winkel van mijn vader vroeger stond?
Een pracht van een gebouw, er neer
gezet en gesubsidieerd door mij
het Instituut, de Jongensclub, alles
tiptop in orde en heel modern. De
opdracht ervoor heb ik gegeven aan
de beste architect in het hele land!
..Ik moet zeggen dat hij er maar een
kale bedoening van heeft gemaakt
volgens mij lijkt het wel een armen
huis of een gevangenis maar men
zegt dat het goed is, dus dat zal wel
zo zijn".
„Niet zo somber", zei Bridget.
„Wat dit huis hier betreft, heb je je
zin gekregen!"
Lord Whitfield grinnikte.
„Ja, ze wilden mij wat aanpraten!
De oorspronkelijke geest van het ge
bouw moest bewaard blijven! „Nee",
zei ik, „ik moet er in wonen, en ik wil
waar voor mijn geld hebben!" Toen
de ene architect niet wou doen wat
ik hem vroeg, heb ik hem ontslagen
en een andere genomen. De man die
ik ten slotte kreeg, snapte mijn idee-
en vrij goed".
„Hij gaf toe aan de wildste vluch
ten van je verbeelding", zei Bridget.
„Zij had het huis liever zo gelaten",
zei Lord Whitfield. Hij gaf haar een
goedkeurend tikje op de arm. „Het
heeft geen zin in het verleden te le-
vep, lieve kind. Die oude Georges
wisten ook alles niet. Ik wilde geen
eenvoudig roodbakstenen huis. Ik heb
altijd een kasteel willen hebben en
nu heb ik er een!" Hij voegde er
aan toe: „Ik weet dat ik nu niet be
paald een verfijnde smaak heb, dus
heb ik een goede 'firma carte blanche
gegeven om het huis in te richten, en
ik moet zeggen dat ze het niet zo
slecht gedaan hebben ook al is het
hier en daar een beetje saai".
„Nou", zei Luke, die niet goed
wist wat hij hierop zeggen moest.
„Het is al een heel ding als je weet
wat je hebben wilt".
„En gewoonlijk krijg ik het ook",
zei de ander grinnikend.
„Het had weinig gescheeld of je
had je zin niet gekregen met dat
plan voor de watervoorziening", her
innerde Bridget hem.
(Wordt vervolgd)
BODOE (AP) Beoordeel de
mensen nooit naar hun kleren.
Deze les heeft een autoverkoper in
de Noorse stad Bodoe door schade
schande geleerd. Een jongeman,
gekleed in overall, trui en rubber
laarzen stapte in deze stad, even
ten noorden van de poolcirkel, een
showroom van een autohandel bin
nen.
„Kunt u uit voorraad leveren?"
vroeg hij de verkoper.
„Zeker", antwoordde deze.
„Als u het model heefl dat ik
zoek, wil ik er zestien van hebben",
antwoordde de man in overall.
„Voor grapjes heb ik geen tijd.
Gaat u maar!", sprak de verkoper
verbolgen.
De man ging en stapte aan de
overkant van de straat een andere
showroom binnen. Daar werd hij
wel serieus genomen. Hij kocht er
inderdaad zestien auto's van een
ander merk. Hij betaalde contant,
bijna 250.000 gulden.
De man in overall behoorde tot
de bemanning van een Noorse
trawler die het pas afgelopen sei
zoen bijzonder goed gevangen had.
Elk van de bemanningsleden had
daarom bij de laatste afrekening
bijna 35.000 gulden ontvangen. Allen
besloten om eerst een nieuwe auto
te kopen. Om de hoogst mogelijke
korting te bedingen, zouden ze allen
hetzelfde merk nemen.
Wat de eigenaar van de eerste
autohandel heeft gezegd toen hij
van de blunder van zijn verkoper
hoorde, is niet bekend. Het zou
waarschijnlijk toch niet gedrukt
kunnen worden.
Zwarte kunst is bepaald niet het
monopolie van „donker" Afrika. Ook
in Westerse landen wordt de justitie
veelvuldig geconfronteerd met de kwa
lijke gevolgen van een blijkbaar onuit
roeibaar geloof aan heksen en toverij,
dat vooral in Duitsland ten plaite-
lande nog wijd verspreid schijnt te
zijn. Maar ook in het spreekwoorde-
lijk-nuchtere Engeland gedijen nog tal
van „echte" of vermeende heksen. Een
aantal „praktiserende" tovenaars is nu
bijeengebracht voor een film „The Eye
of the Devil", die op authentieke wijze
dit probleem zal uitbeelden. Drie der
hoofdrolspelers zijn (van links naar
rechtsAlex Sanders, die zichzelf ko
ning van de heksen in Engeland
noemt, zijn „koningin" de achttienja
rige Maxine Morris, en Paul King, de
hogepriestervan het Britse heksen-
dom.
KEULEN. Het zal zo lang niet
meer duren of vele wintersportbeoefena
ren zullen een kleine metalen „toffee" in
de zak van hun windjak of skibroek dra
gen. Deze magneetjes zullen, tezamen met
een nieuw apparaat, mensen die door een
lawine worden bedolven meer kansen op
redding bezorgen dan nu bestaan. Wie
onder een lawine terechtkomt, heeft ten
hoogste nog twee uur kans het er levend
af te brengen. In die twee uur moeten de
reddingsploegen de getroffenen dus heb
ben gevonden.
Na acht jaren construeren en proeven
nemen werd onlangs het eerste draagba
re lawinezoektoestel in het openbaar ge
demonstreerd. Het toestel functioneert op
dezelfde wijze als een meetapparaat dat
overal wordt gebruikt om mijnen en
blindgangers op te sporen of de plaats te
bepalen waar buisleidingen in de grond
liggen. Het apparaat, dat voorzien is van
transistors, weegt slechts 6,3 kilo.
Bepalend is de reikwijdte. Met de tot
dusver bestaande mijnenzoekinstallaties
kan men tot op ongeveer een meter af-
MMMMHMMMWWMWMMWWMMWVWWMMMMMWMlAtMWMMWMWWWWMWMMMMWWMWWMMWMMMMWMMWMWWMMMWUWVMMVWMWWMtf
stand metalen voorwerpen opsporen. Met
dit nieuwe toestel tot op drie tot vier me
ter. Aangezien door lawine bedolvenen
meestal tussen een halve en anderhalve
meter diep onder de sneeuw liggen, is de
capaciteit van het nieuwe toestel ruim
voldoende. Deze elektronische „lawine
hond" kan in de sneeuw verborgen ski-
stokken, de skibindingen en andere meta
len delen ontdekken, maar moet dan ta
melijk dicht bij deze voorwerpen worden
gebracht. Om tijdrovend zoeken naar me
talen delen in de sneeuw te vermijden,
werd een speciale magneet ontwikkeld,
die ook op grotere afstand door het zoek-
apparaat wordt opgemerkt. Bij proeven
werd de magneet zelfs al binnen drie mi
nuten onder een sneeuwlaag van tweeën-
eenhalve meter dikte gevonden.
De kleine magneet die 70 gram weegt,
bestaat uit een speciale legering. Zij is
engeveer zo groot als een rijksdaalder en
kan dus gemakkelijk in broekzak of ano
rak worden gedragen. Opdat skilopers dit
voor hun veiligheid zo belangrijk voor
werpje niet zullen vergeten, is een Duits
fabrikant van skikleding van plan mag
neetjes in al de door zijn firma vervaar
digde skibroeken en jakken te laten
naaien. Een fabriek van skischoenen gaat
na loLide. magneet ia de skischoen kan
worden aangebracht. De prijs van de
magneet bedraagt nog geen tien gulden.
Het reddingstoestel zelf is veel duurder
Men rekent bij serieproduktie op een
prijs tussen de vier- en zesduizend gulden
Het is niet de bedoeling dat de trouwe
lawinehonden door de nieuwe magneti
sche installatie worden vervangen. Vol
gens deskundigen biedt samenwerking
van lawinehonden en reddingsploegen
voorzien van deze nieuwe installatie gro
tere kansen dan ooit tevoren om lawine
slachtoffers te redden.
Toch zal de kans op overleven betrek
kelijk klein blijven. Tot nog toe kon nau
welijks twintig percent van de slachtof
fers levend worden bevrijd. Het blijft
daarom zaak om altijd de raad op te vol
gen van de deskundigen. In steeds meer
wintersportplaatsen in Duitsland, Oosten
rijk en Zwitserland krijgen skibeoefenaren
de raad een kaart met hun bloedgroep er
op bij zich te dragen. Over niet al te lan
ge tijd zal daarbij zeker nog de vraag
komen: heeft u uw magneet wel bij u?
Last van een koude rug of van tocht
in uw nek? Dan is hier een luie stoel
voor u, geïnspireerd op de interplane
taire ruimtevaart waarin u zich
even behaaglijk en knus zult voelen
als een kuiken in zijn ei. Gemaakt in
Scandinavië en gezien op de internatio
nale meubelbeurs in Keulen.
Advertentie
-NV
De Amerikaanse luchtduiker
Nicholas Piantanida heeft het
hoogterecord voor ballonvaarders
verbeterd en op 37,9 km gebracht.
Zijn voorgenomen vrije val van
meer dan 30,8 km kon hij niet uit
voeren, wegens een defect aan zijn
speciale pak door bevriezing.
OOP. MARTEN TOONDER
74. De chauffeur van de firma Slobber Co., een
jongeman Rauscher, was wel een goede rijder, maar
verder een onoplettend, om niet te zeggen slordig type.
Zo reed hij nu bijvoorbeeld met zijn lading papier
naar de vuilnisstortplaats en bracht hem daar in kiep-
positie, zonder de toch heldere stemmen van zijn twee
onvrijwillige passagiers op te merken. „Nee, heus
Grubbel," zei Panda nog ernstig; „in Umbuli wonen al
je vriendjes, en je familie, en misschien zijn ze wel
heel ongerust over je..." Terwijl hij dat zei, kiepte de
jongen Rauscher de wagen leeg tot dol vermaak van
de Grubbel. „In Umbuli nie kiepnooitj" riep de grap
penmaker, terwijl hij geestdriftig door de afval rolde.
„In Umbuli niet veellach, niet masjien voor de hap-
hap!" Panda luisterde echter niet erg. Elders zat Jo
ris Goedbloed daarentegen juist heel scherp te luisteren.
Hij was met Minister Brokkeloos teruggekeerd in de
ministeriële studeerkamer en hoorde daar uit de mond
van de hoge politicus dat de regering gedacht had
een mïljoentje beschikbaar te stellen voor de Stichting
BOUB. „Ach mijnheer de excellentie," antwoordde Jo
ris, „dat is een alleraardigst gebaar. Maar verschoon
mij wanneer ik, als ervaren stichtingsleider, opmerk
dat tien miljoen het minimum is dat wij voor doeltref
fende Grubbelhulp behoeven. Ik zal dit met enkele cij
fers uit mijn langjarige praktijk verduidelijken".
HET IS WEL EEN STUKOM OM
ANDERS HET EENS DEED,,,
WAT ZOEK IE
•2
"Y ACH,IK HEB EEN
KWARTJE VERLO-
NU HEBBEN WE DE HEtÊTUIN
0M6ESP1T EN NIETS 66'
OH, HARTELIJK BEDANKT
"ZEEROB 1
2016.A.
HETSPÜT M8, DAT JÜtlie HET NIET
HEBBEN 66VOND6N - MAAR HIER
IS EEN 6UUDEN VOOR DE MOEITE
dit is tragisch. c>e wetteit)
HEEFT EEN VAN HAAR ZELD
ZAAMSTE JUWELEN VERLOREN
z/j zal weöbEiomeN
ZIJN IN Her SLIB, I
met, Mr lucht op'
ZIZI ZAL LACHEN ALS
IK HET HAAR VERTEL
WIJ HEBSPN AUES
AF6EZOCHT, MR. MAXIM
6EEN STEK VAN
NO&OORA
SahLHT
LLIAHIJ
^©PIB
453
453. DIEP IN HET WOUD SLOEGEN
die avond de leden van de kleine expe
ditie hun nachtbivak op.
Handig als een echte zeeman zorgde
Bram voor het avondeten. Aan het spit
draaide hij langzaam het vlees rond, dat
weldra een heerlijke geur verspreidde.
Het water liep de baron uit de mond.
Vol rvelbehagen snoof hij de heerlijke geu
ren van het gebraad op.
„Bram", zei hij, hartelijker dan ooit te
voren, dat is nu wat ik gezellig noem.
Dat doet me weer denken aan mijn rijke
dagen, toen ik met mijn gemalin de gas
ten onthaalde op feestbanketten met het
finste gebraad, de heerlijkste dranken, en
een heleboel zoutjes. Ah, dat waren tijden,
Bram."
„Die komen voor u weer terug, meneer
de Baron", zei Bram opgewekt. Hij sneed
een heerlijk stuk vlees voor de baron af,
die misschien van zijn leven niet lekker
der had gegeten. Als tegenprestatie stond
de baron er op de wacht te houden.
„Nu het om zoveel goud gaat blijf ik
heus wel wakker," beloofde hij... maar
lang duurde het niet of hij zakte, bij het
warme vuur, zoetjes in slaap...
I
