kinder
spel
O
Even
de
branding
aanzetten
Kunstgeluid kalmeert de
geteisterde zenuwen
PANDA EN DE GRUBBEL
M
POLLE, PELLI EN PINGO
BRAMMETJE FOK
AL 1000 JAREN
E
13
Ons vervolgverhaal
WOENSDAG 23 FEBRUARI 1966
DOOR AGATHA CHRISTIE
PSYCHOLOGEN zeggen dat een
'zekere hoeveelheid geluid nood
zakelijk is voor onze geestelijke ge
zondheid. In een milieu van abso
lute stilte (overigens een ondenk
baarheid zou de mens op den duur
zenuwziek, en uiteindelijk gek
worden, beweren zij.
Dat moge theoretisch juist zijn,
in de praktijk van de moderne sa
menleving zijn 't juist de geluiden
die onze zenuwen bedreigen. Een
loeiende koe in de verte produ
ceert kalmerende geluiden; het ge
ratel van schrijfmachines en tele
foons harde radio- en tv-muziék,
verkeerslawaai, luide stemmen,
krijsende baby's en gierende machi
nes irriteren en storen onze ge
moedsrust. Dat soort geluiden be
moeilijkt in kantoor of fabriek ons
dagelijks werk en kan ons zelfs
thuis nog vervolgen. Flatneurosen
en slapeloosheid zijn in meerder
heid aan een overgrote dosis lawaai
te wijten.
A
CENTRALE VERWARMING
BH lil
Cri Stéllweg
33
wees Nier verdriet, potte -
we VINDEN HERA HEUS WEU
oe-oe-o/
der! dat kan
^oe-OE-Of.
-,oe-oe-oe1
moord
17
wat was het
hoeden-
„En
verf?"
„Ja. Oxaalvergiftiging noemden
zij het. De fles was ongeveer van
dezelfde grootte als die met de hoest-
drank. De laatste stond op haar
wastafel en die met de hoedenverf
bij haar bed. Zij moet de verkeerde
fles hebben gepakt, en bij zich heb
ben neergezet in het donker, om het
drankje in te nemen als zij zich
niet lekker voelde. Dat was de theo
rie bij de lijkschouwing."
Juffrouw Waynflete zweeg. Haar
intelligente geiteogen keken hem
aan, en hij was zich ervan bewust
dat er een bijzondere bedoeling in lag.
Hij had het gevoel dat zij een deel
van het verhaal niet verteld had
en een nog sterker gevoel dat zij hem
dat om de een of andere reden aan
het verstand wilde brengen.
Er heerste stilzwijgen een lang
en vrij onbehaaglijk silzwijgen.
Luke voelde zich als een toneelspeler
die zijn rol niet goed kent. Hij zei
een beetje zwakjes:
„En u gelooft niet dat het zelf
moord was?"
Juffrouw Waynflete zei meteen:
„Beslist niet. Als dat meisje beslo
ten had de hand aan zich zelf te
slaan, dan zou zij er waarschijnlijk
iets voor hebben gekocht. Dit was
een oude fles met spul dat zij al
jaren moet hebben gehad. En boven
dien zoals ik u al gezegd heb, was
zij daar helemaal niet het type voor".
„Dus wat vindt u er eigenlijk
van?" vroeg Luke botweg.
Juffrouw Waynflete zei: „Ik vind
dat het een zeer ongelukkig toeval
was".
Zij klemde haar lippen opeen en
keek hem ernstig aan.
Juist toen Luke voelde dat hij een
wanhopige poging moest doen om
iets gewoons te zeggen, deed zich
iets voor dat hen afleidde. Er werd
aan de deur gekrabd, en een klagend
gemiauw weerklonk.
Juffrouw Waynflete sprong op en
ging de deur opendoen, waarop een
prachtige Perzische kat naar binnen
kwam wandelen. Hij bleef even
staan, naam de bezoekers met een af
keurende blik op, en sprong op de
leuning van juffrouw Waynfletes
stoel.
Juffrouw Waynflete sprak hem aan
op de toon waarop men zich gewoon
lijk tot kleine kinderen of dieren
richt.
„Zo,Wonky Pooh waar heeft mijn
Wonky Pooh toch de hele morgen
gezeten?"
De naam herinnerde Luke ergens
aan. Waar had hij gehoord van een
Perzische kat die Wonky Pooh heet
te? Hij zei:
„Dat is een heel mooi kat. Hebt
u die al lang?"
Juffrouw Waynflete schudde het
hoofd.
„O, nee, hij was van een oude
vriendin van mij, juffrouw Pinker-
ton. Zij is overreden door zo'n af
schuwelijke auto, en ik kon natuur
lijk Wonky Pooh niet naar vreem
den laten gaan. Dat zou Lavinia ver
schrikkelijk hebben gevonden. Zij
was gewoon dol op hem en hij
is ook erg mooi, nietwaar?"
Luke bewonderde de kat met een
ernstig gezicht.
Juffrouw Waynflete zei: „Wees
voorzichtig met zijn oren. Die zijn
de laatste tijd nogal pijnlijk".
Luke streelde het dier behoed
zaam. Bridget stond op.
„Wij moeten weg", zei ze.
Juffrouw Waynflete schudde Luke
de hand.
„Misschien", zei ze, „zie ik u wel
gauw weer terug."
Luke zei opgewekt: „Laten wij dat
hopen".
Hij vond da zij een beetje ver
baasd en teleurgesteld keek. Zij
richtte haar ogen op Bridget een
snelle blik met iets vragends erin.
Luke had het gevoel dat er een ver
standhouding tussen de beide vrou
wen bestond waarvan hij was uitge
sloten. Dit ergerde hem, maar hij
nam zich voor er gauw achter te
komen.
Juffrouw Waynflete liep met hen
mee naar buiten. Luke bleef even op
de stoep staan, en keek goedkeurend
naar de onbedorven netheid van de
dorpsbrink en de eendenvijver.
„Merkwaardig onbedorven, dit
plaatsje", zei hij.
Juffrouw Waynflete keek opgeto
gen.
„Ja, nietwaar", zei zij enthou
siast. „Het is echt nog precies zoals
het was toen ik een kind was. Wij
hebben vroeger in de Hall gewoond,
weet u. Maar toen mijn broer het
huis erfde, had hij geen zin erin te
gaan wonen hij kon zich dat ook
niet veroorloven en het huis werd
te koop aangeboden. Een aannemer
had er een bod op gedaan, en zou,
geloof ik, „het terrein tot ontwikke
ling brengen", ik meen dat hij het
zo uitdrukte. Gelukkig is toen Lord
Whitfield tussenbeiden gekomen, en
heeft het landgoed aangekocht, zo is
het gespaard gebleven. Hij heeft een
bibliotheek en een museum in het
huis gevestigd er is eigenlijk zo
goed als niets aan verbouwd. Ik treed
daar tweemaal per week op als bi
bliothecaresse onbezolgigd, van
zelfsprekend en ik kan u niet zeg
gen wat een genoegen het voor mij
is in dat oude huis te komen en te
weten dat het niet in de handen van
vandalen zal vallen. En het vormt
echt een volmaakte achtergrond u
moet ons kleine museum eens ko
men bezoeken, meneer Fitzwilliam.
Er staan een paar zeer interessante
plaatselijke inzendingen".
„Dat zal ik zeker niet nalaten, juf
frouw Waynflete".
„Lord Whitfield is een groot weldoe
ner geweest voor Wychwood", zei
juffrouw Waynflete. „Het doet mij
leed dat er mensen zijn die er he
lemaal niet dankbaar voor zijn".
Zij klemde haar lippen opeen. Luke
was zo kies geen verdere vragen te
stellen. Hij nam opnieuw afscheid
van haar.
Toen zij buiten het hekje stonden,
zei Bridget:
„Wil je je onderzoekingen nog
voortzetten of zullen wij naar huis lo
pen langs de rivier? Het is een pret
tige wandeling".
Luke gaf meteen antwoord. Hij had
er helemaal geen zin in met zijn on
derzoekingen verder te gaan terwijl
Bridget Conway erbij stond te luiste
ren. Hij zei: „O ja, zeker, laten wij
langs de rivier gaan".
(Wordt vervolgd)
- i
m&fflSSRSBEgmm
In Amerika is nu een apparaat ont
wikkeld, dat precies die geluiden kan
produceren, die onze geplaagde oren
en zenuwen tot rust kunnen brengen.
Het is een elektronische „sound con
ditioner", niet groter dan een klein
radiotoestel, dat op transistors werkt
en door een zaklantaarnbatterij ge
voed wordt.
Vier knoppen bieden de gebruiker
keus uit evenveel soorten synthetisch
geluid, wetenschappelijk uitgekiend tot
op de laatste halve decibel. Knop 1
levert het liefelijke ruisen van een
malse regenbui op een imaginair
bladerdak sinds lang een gerenom
meerde „tranquilizer". Knop nummer
s
toegepast, is de kalmerende werking
het grootst en kan men er zelfs bij in
slaap gesust worden.
Grootspraak?
Blijkbaar toch niet, want de Sound-
sleeper wordt al enige tijd gebruikt in
diverse Amerikaanse ziekenhuizen,
waar men het apparaat met name toe
past bij ernstige zieken die veel rust
nodig hebben. Vele artsen bevonden
dat hun patiënten bij deze geluidsbe
geleiding veel sneller kalmeerden en
insliepen dan bij de gebruikelijke stil
te, of het zachte muziekje, in de zie-
kamer.
OOK IN kantoren en werkplaatsen
heeft het apparaat zijn intrede gedaan.
Het volume regen- of golfgeluid moet
twee stelt een kunstmatige branding
in werking: een ritmische patroon van
brekende golven en lispelende eb-
stroompjes. De beide overige knoppen
leveren respectievelijk „wit geluid"
(een mengsel van alle mogelijk „da
gelijkse" geluiden van gelijke intensi
teit) en „gemodificeerd geluid", dat
is: gewoon wit geluid, waarvan de
hoge frequenties gesmoord zijn.
DE SOUND CONDITIONER moet
volgens de fabrikant niet bewust be
luisterd worden gelijk een radio. Zij
dient als „achtergrondvulling". Zo
dan natuurlijk opgevoerd worden om
de andere, storende geluiden „weg te
drukken". Proeven hebben al aange
toond, dat deze soundconditioning de
arbeidsvreugde, en dus de produktivi-
teit ten goede komt, evenals dat met
airconditioning het geval is.
Bij ons weten wordt de Soundslee-
per nog niet in Europa ingevoerd. In
Amerika kost het kastje (kleinhan
delsprijs) 90 dollar ofwel 324. Voor
dat bedrag kan men heel wat slaappil
len of tranquilizers kopen, maar aan
de andere kant bespaart men zich wel
licht een peperdure psychiatrische be
handeling
BO
Advertentie
OM
Van Eindhoven loopt de grote autoweg
over Weert naar Roermond, 't Is een
mooie weg. Niet dat op aan te merken.
Je kunt er best op blijven, maar het
mooie is dat je er ook af kunt. Niemand
die je tegenhoudt als het stuur je in de
handen gaat jeuken wanneer een pijltje
opzij je de weg belooft te zullen wijzen
naar Leuken. Of wanneer er rechts ineens
Swartbroek staat en je dat per se zelf
even wilt onderzoeken. Maar t is na
tuurlijk weer sterk overdreven, er zijn
genoeg witte en andersgekleurde bij. Én
dan rolt de weg alweer weg uit dat Swart
broek want dat is zomaar gebeurd in deze
Westbrabantse (of zijn 't al Limburgse)
vlekjes, de huizen zijn met té weinige,
dat ze een weg lang vast kunnen hou
den. Er komt wat weiland, een toef bo
men waaraan niemand iets aanstootge
vends heeft kunnen vinden, óók en zélfs
Rijkswaterstaat niet en die er daarom
nog mogen staan, een ongevaarlijke min
derheid. En dan ben je ook zó in Ell.
Wat is Ell? Ell is een dorp. Twaalf daken
en alle godsvrucht die daaronder woont
moet des zondags de kathedraalachtige
kerk vullen. Of dat lukt? Je zou des zon
dags terug moeten komen en te dien tij
de zal ook die éne bakker met de bleek
zuchtige eierkoeken op een stapeltje, de
beenhouwer met drie osselapjes in het
venster en de smidse gesloten zijn.
Van Ell kun je naar Tungelroy en ook
naar Stramproy en ik geef toe, de verlei
ding is groot maar we moeten nu conse-
kwent zijn en doorgaan op de ingeslagen
weg... die naar Hunsel voert, zonder grap
jes en vlug naar Hunsel. Wat we moeten
in Hunsel? Niets. Constateren dat er 21
huizen staan, dat de weg zich zo smal
mogelijk maakt om daar tussendoor te
kunnen zonder iemand te bezeren en dat
dat niet meevalt. Daarna staan we weer
buiten en voor een kippenfarm die in fiere
letters op de daakjes heeft geschreven
Heemels Voer Voor Kippen. Alsjeblieft.
Daar staat U van te kijken. Niet de firma
Sluys maar de aartsengel Gabriël zelf is
hier leverancier, met manna voor hoen
ders. Een eitje zou in dit geval best sma
ken, maar we moeten voort want Itter-
voort wacht en daarna Thorn.
Thorn wacht trouwens al duizend jaar
en langer. Het heeft de tijd en alle rust
die toebehoort aan wie de tijd al zolang
hebben meegemaakt dat ze haar betrek
kelijkheid hebben leren doorzien. Thorn
is dus zo ene. Het is wit en alle witte huis
je liggen geknield aan de voeten van de
abdij die hun moeder, draagster en voort
brengster is, de oorsprong van hun be
staan ligt in het hare. Dus liggen ze alle
als gehoorzame kindertjes aan haar
rokzoom, sommige wat hoger, tegen haar
schoot geleund, en luisteren naar haar
stem die eens in het uur spreekt maar
's zondags wat vaker; naar de bomen die
op aansporing van de noordenwind het
verhaal vertellen van hoe het is oud te
zijn en bomen rond een stiftskerk... die
zeggen dat eeuw in eeuw uit vrouwen
woonden en werkten in de witte huizen,
vrouwen die ieder op haar beurt naar de
kerk en dan in de grond daarachter ge
bracht werden... dat zij soms brede, zwa
re rokken droegen, rokken als kerkklok
ken, tot op de grond, dan halflange, kleu
rige, glanzende, zwierige, dan weer ko-
kemauwe en lang, met knoopjes, dan weer
hele korte wijde en nu weer even broeken
als de mannen... en dat 't allemaal niet
zoveel uitmaakt... dat 't allemaal wel
weer over gaat... kaas maken in het
klompenkot in een houten tobbetje met
ijzeren banden eromheen of om een lunch-
blokje in luchtdichte plastic verpakking
gaan bij de kruidenier op de Klooster-
berg, of, eerdaags misschien, een pilletje
kaasextract halen, wat maakt 't uit? Voor
mij veel, voor U, voor Thorn en in Thorn
niets. Als duizendjarige heeft het af
stand leren nemen van heel het driftig
menselijk gedrag en gedoe, weet 't dat
uiteindelijk maar één ding belangrijk is:
dat er een mensheid is.
82. „Help help", jammerde Joris Goedbloed in zijn be
nauwenis. „Kan dan niemand deze gedrochtjes tot de
orde roepen? Loop henen, gebroed wat wilt ge toch
met mijn dure geld? Weet ge dan nog niet dat het
slecht voor de spijsvertering is? „Gragra.centepret!"
joelden de Grubbeltjes; en Joris kwam tot de erken
ning dat zijn welbespraaktheid tegenover deze Umbu-
liaanse volksstam tot niets diende. „Aimie!" kreet hij,
voordat hij onder ging; en om zichzelf te redden wierp
hij de geldzak van zich af.Laat dit een les zijn voor
wie tien miljoen van de regering had willen stelen. Nu,
met het geld liep het, dank zij Panda's behendigheid,
goed af zoals we zien. „Alstublieft, minister" zei hij
eenvoudig tot de heer Brokkeloos, terwijl hij hem de
buidel toereikte. Natuurlijk protesteerden de Grubbels
heftig, want daarvoor hadden ze nu niet zo hard gelo
pen. maar Panda riep hun toe: „Ga nu maar liever
slapen! Er zijn hier oude auto's genoeg, en dat is beter
voor jullie dan geld; want geld bederft het karakter,
terwijl arbeid adelt!"
V
HUI t TOCH Niet 20 HARD -ALS
PIN60 OM HUtPROEPT,KUNNEN
we HEM NIET EENS HOREN \j-s
HOOR, HET HURT VER
6E6N ECHO 214
I '7=ï - 0
WAT IS
HUILT DAAR EEN
2024-(1.
JU idioot! dat is dé
goedkops cop/eoie we
feriAi ma Keu. je Heer De
eenre ster vann06oora
weeoesMereu i
6eeFHIEB, Y WEWNBRIN
tióeooretj.AiAN
DIT IS DE ST6R
MHN06O0M
WAT IS
DAT
KIOPTNIETAIAM
ik weer zexeR
dat ik pe stenen
VERWlSSBlfDe
OPZIJ,
meneer
-WE GAAN
empji
weer u GE
NOEG, MENEER
MAKIM 2
J...JA,
MAAR IK,,
IK KAN HÉT
niet 66-
uuen
Sam Lef f
AlllWiUW
461. Schreeuwend en druktemakend sto
ven de Plexicanen uiteen, toen de zwarte
stier met onrustbarend geweld was losge
broken.
Niemand deed een poging om het woe
dende dier tegen te houden. Integendeel,
de Plexicanen trapten elkaar op de hielen
bij hun pogingen om te vluchten, en de
laatste krijste het hardste.
„Redde zich, wie kan! El toro zal
iedereen verpletteren!
De gevolgen van dit uitbreken waren
niet te overzien. Overal op straat speel
den Plexicaanse kindertjes, die niet zo
snel uit de voeten zouden kunnen komen.
En de stier zag er niet naar uit, dat hij
kindertjes zou sparen.
Diep boog het machtige dier de kop met
de scherpe horens. Nog even, en de eer
sten zouden reeds door het dolle monster
omhoog worden geworpen. Toen.leek
het eensklaps, alsof er een rem werd aan
gezet. De stier stond zo plotseling stil, dat
hij door de poten zwikte.
Juist op tijd had Tutu, de sterkste pa
pegaai ter wereld, het dier bij de staart
gegrepen en tegengehouden.
