President De Gaulle en de NAVO (slot)
Duizenden Fransen zonder werk
als de Amerikanen vertrekken
Yankees maakten zich niet
geliefd bij de bevolking
BRITTEN IN DE E.E.G,
NIET WELKOM
Veco modes
kort Suède jasje
f89.-
Van dag tot dag
lJ
Matiging
'■h -
3
ee
DrA. L. Constandse
amm
VRIJDAG 29 APRIL 1966
Ij»-
Roxy is zó! Bij mij neemt Roxy 'n speciale plaats in om z'n
vertrouwde kwaliteit, 't Is de enige sigaret waar ik „ja
graag"tegen zeg.Voor geen prijs ruil ik Roxy voor'n andere.
Ofschoon er nog een uiterste vaagheid
in de plannen van Amsterdam tot aanleg
van een metro te bespeuren valt, staat het
wel vast dat de hoofdstad binnen afzien
bare tijd een besluit in deze richting zal
nemen. Dat besluit zal enerzijds worden
afgedwongen door de groeiende chaos in
het stadsverkeer, die economisch belem
merend werkt en sneller toeneemt dan
zelfs de grootste pessimist tien jaar gele
den mogelijk achtte. Anderzijds zal het
vraagstuk van de financiering vertragend
werken, doordat Amsterdam door zijn
bijzondere ondergrond nog duurder zal
uitkomen dan Rotterdam. Voor een een
voudig begin van een ondergronds trein-
net, dat zes punten van een ster zal ver
binden met het hart van Amsterdam,
zouden al bijna 800 miljoen gulden moe
ten worden klaargelegd.
Intussen is in Amsterdam nog een se
cundaire discussie bezig over de vraag, of
andere, moderner manieren van massaal
vervoer voor de hoofdstad te prefereren
zouden zijn, die bovendien minder zouden
kosten: bijvoorbeeld de „monorail",
waarmee in het buitenland interessante
proeven en zelfs praktijken zijn bedreven.
Ook een stadsspoorweg zoals Berlijn die
kent bovengronds over viadukten en
verhoogde tracés zou misschien nog in
aanmerking komen.
De monorail is trouwens ook als aan
vulling op een eventuele metro voor be
paalde stadsdelen misschien nog te ver
kiezen. Het is een interessant probleem,
dat wellicht een snelle ontwikkeling tege
moet gaat indien de financiële aspecten
van stad en land tenminste niet al te on
gunstig worden. Het is natuurlijk niet al
leen een Antsterdamse aangelegenheid,
noch financieel, noch uit nutsoverwegin-
gen. De gehele randstad Holland heeft be
hoefte aan dergelijke gedurfde en afdoen
de initiatieven op het gebied van de ver
voersmogelijkheden voor een snel toene
mend aantal mensen, bij een snel afne
mende ruimte.
Een snelle, directe verbinding van Am
sterdam met de kust bijvoorbeeld zou de
bestaande verkeersindigestie kunnen sane
ren, indien deze buiten de bestaande we
gen en treintrajecten om massaal vervoer
zou verwezenlijken. Voor dit doel lijkt de
monorail een ideaal middel, dat rendabel
zou kunnen zijn.
Een dergelijke monorailbaan zou trou
wens ook in een paralleltraject langs de
Noordzeekust uitstekende spreidingsdien
sten kunnen bewijzen, waarbij de ingreep
in het duingebied belangrijk onschuldiger
zou zijn dan bijvoorbeeld bij de aanleg
van brede autoboulevards het geval zou
zijn. Bovendien ontstaat er bij dergelijke
oplossingen niet een verheviging van het
parkeerprobleem in het betrekkelijk
smalle gebied tussen zee en duin.
Deze overpeinzingen ten aanzien van
toekomstige mogelijkheden hebben altijd
nog de bijsmaak van „science fiction",
maar daarbij moet men dan toch beden
ken dat alle ontwikkelingen van onze tijd
inderdaad een fantastisch lijkend aspect
hebben, dat echter in zijn problematiek
helaas tastbaar en reëel genoeg is.
Tijdens de jaarlijkse contactdag van het
Nationaal Protestants Centrum voor Gees
telijke Volksgezondheid in Utrecht zijn
diverse interessante aspecten van geeste
lijk welzijn belicht en in het kader daar
van is ook de „anti-rookcampagne" ter
sprake gebracht, die enige tijd geleden is
gevoerd.
De leider van die campagne, dr. Meins-
ma, is indertijd aangevallen onder het
argument dat hij door zijn suggestieve
„angstverwekking" meer na- dan voor
deel aan de volksgezondheid toebracht, ter
wijl het roken er niet feitelijk minder door
werd.
De vraag of dat argument eigenlijk wel
steek hield, werd in Utrecht niet volmon
dig beaamd of ontkend. Toch bleek uit de
discussie dat niet duidelijk enig nut van
die campagne en een eventueel volgende
mocht worden verwacht. De goede be
doelingen van de campagne ten spijt
moet daaruit worden geconcludeerd dat
een herhaling maar liever achterwege
moet blijven.
Het merkwaardige bij deze aangelegen
heid is, dat er weinig twijfel kan be
staan aan de ongezonde werking van de
rookverslaving, al is het directe verband
tussen roken en longkanker altijd nog een
onderwerp van tegenstrijdige meningen
in medische kring, althans voor zover het
gaat om de vraag of wellicht ook niet
andere oorzaken, tegelijkertijd optredend,
schuldig moeten worden geacht.
Maar ondanks die afwezigheid van twij
fel over de ongezonde werking van siga
rettenroken slaat zo'n campagne niet aan.
Zelfs kan worden aangenomen dat zij
averechts werkt door het teweegbrengen
van een afstomping.
Het lijkt een modern axioma dat door
middel van campagnes alles te berei
ken is. Soms werken zij ook inderdaad
verrassend fel, bijvoorbeeld bij inzamelin
gen voor „mooie" doeleinden. Maar op de
langere duur valt het effect weg en komt
er onverschilligheid voor in de plaats.
Dit betekent dus eigenlijk dat „gewoon
ten" nooit door „campagnes" zijn uit te
roeien.
Men moet natuurlijk in de eerste plaats
bij het uitdenken en uitvoeren van cam
pagnes zichzelf hoeden voor maniakale
overdrijving. Ten aanzien van de rookge
woonte en haar bestrijding is van sommi
ge kant inderdaad een soort manie merk
baar geweest, althans iets dat men, zacht
gezegd, een taai stokpaardje zou mogen
noemen. Te pas en te onpas met het
zelfde hamertje op hetzelfde aambeeldje
horen of zien timmeren is voor de „te
bewerken" toehoorder of toeschouwer
uiterst vervelend. In dat opzicht is de
televisie bij uitstek gevaarlijk voor „cam
pagnes op lange termijn". Op de televi-
s'e hangt iets veel eerder de keel uit dan
in enig ander propagandamedium. Maar
ook in kranten kan het irritant werken,
als telkens weer de sigaret en de kanker-
dood hand in hand in de kolommen ver-
•chijnen.
Matiging in roken en matiging in cam
pagnes dus!
(Van onze correspondent)
PARIJS. Voor vee) Franse burgers is het vertrek van de
NAVO uit hun land een gevoelige slag. Zet De Gaulle zijn
plannen door dan dwingt hij 19.000 mannen en vrouwen tot
een offer op het altaar van de nationale glorie, het offer van
niets minder dan hun broodwinning. Duizenden anderen, hos
pita's, caféhouders, middenstanders, garage-exploitanten en
verzekeringsagenten boeten een flink deel van hun inkomen
in en nog eens duizenden zien door het vertrek van de buiten
landers wel niet hun hele bestaan bedreigd, maar laten toch
een flinke veer. Geschat wordt, dat alleen al de Amerikanen
Wat het betekent voor een stadje als
Fontainebleau, zestig kilometer ten zuiden
van Parijs, om van deze stroom te wor
den afgesneden, wordt het beste duide
lijk als we de getallen even naast elkaar
zetten. Op 20.000 autochtone inwoners im
porteren de drie daar gevestigde opper
commando's 10.000 militairen. Van de 6000
plaatselijke kostwinners werken er 1400
direct of indirect voor de geallieerden.
Wordt het eigen maandelijkse inkomen
van de inwoners op vijf miljoen gulden
geschat dan injecteren de NAVO-militai-
ren op de plaatselijke economie nog eens
tweevijfde van dat bedrag. Zij geven per
maand rond twee miljoen gulden uit.
Geen wonder derhalve dat de burgemees
ter van Fontainebleau één van de eersten
was, die telegrafisch protesteerde bij
monsieur le président, toen hij hoorde
van diens voornemen om de profijtelijke
kip een schop onder de gouden eieren te
geven.
Op één postbestelling afstand werd zijn
missive in het Elysée gevolgd door de
brandbrief van een andere burgemeester
die de welvaart van zijn pappenheimers
al evenzeer bedreigd zag. Chateauroux,
plaats van vestiging van één van Frank-
rijks grootste Amerikaanse luchtmachtba
ses, is de draaischijf waarover een om
vangrijk deel van het voor de US Air
Force in Europa benodigde materieel
wordt aangevoerd en doorgezonden.
De hier gedomicilieerde 322ste USAF-di-
visie kan worden vergeleken met een flin
ke luchtvaartmaatschappij. Zij spreidt
haar vleugels over een stuk aardbol dat
reikt van de Azoren tot Ankara en van
Groenland tot Noord-Afrika. Per werkdag
maakt zij zestig vluchten. Binnen één mi
nuut heeft de commandant zijn thuisba
sis in de States ,Scott Air Base, Illipois,
aan de lijn.
In Orleans bevindt zich het ravitaille-
rings- en communicatiecentrum voor het
Amerikaanse leger in Europa. Hier geven
de Amerikanen 2500 Franse burgers en
burgeressen werk en bewonen zij in de
stad en omringende dorpen 2500 huizen en
pensions. In Chateauroux werken 2000
Amerikanen en wonen er 5500. In Evreux:
2500 militairen, 6.000 personen, vrouwen
en kinderen meegeteld. Verder zijn er nog
Toul-Rosières-en-Haye, Nancy, Vitry-le
Frangois, Verdun, Saint-Narare, Ingran-
des, Phalsbourg, St. Germain-en-Laye,
Rochelle, Bordeaux en Villefranche-sur
Mer.negen luchtmachtbases, 27 leger-
inrichtingen, vier marinehavens.
Totale bezetting 24.000 militairen, 2000
Amerikaanse burgerambtenaren. Met de
gezinsleden mee drukt de wijnminnende
Marianne niet minder dan 64.000 cola en
koudwater drinkende „barbaren" aan
haar boezem. De Gaulle had het dus niet
over een bagatelle, toen hij riep dat dit
geflirt nu maar eens uit moest zijn en
Frankrijk weer helemaal voor de Fransen
dient te zijn.
Toornig klapt hij in de omvangrijke
handen om de Yanks als kippen de grens
over te jagen. Vervolgens wrijft hij zich
vergenoegd diezelfde knuisten teneinde ze
te prepareren op de ferme handdrukken
die hij straks in Moskou hoopt te gaan
uitdelen. Politiek weet hij zich gerugge-
steund door veel van zijn landgenoten,
zelfs wel door sommigen in die streken,
waar de aanwezigheid van de militairen
vrijwel de enige bron van inkomsten
vormt.
Als de stilte van de verlatenheid terug
keert zal zij in veel dorpen werkloosheid
met zich meebrengen. Maar de president
weet ook, dat hier en daar het patriotti
sche hart van zijn landskinderen gevoe
lig geraakt is. De Amerikanen hebben er
nu eenmaal een handje van om overal
waar zij verschijnen een „klein Amerika"
te stichten.
Zij brengen hun eigen leefgewoonten
mee, hun eigen artsen en verpleegsters,
hun wasserijen, bioscopen, kerken en
zwembaden en alles moet liefst net zo
zijn als „back in de states" het „bei uns
zu Hause" wat wij ook eens hebben le
ren haten. Nimmer assimileren zij zich
met het land waarin zij wonen.
Zo is het vele Fransen een doorn in het
oog, dat de buitenlanders hun wegen be
volken met belastingvrij geïmporteerde li
mousines, terwijl Renault en Citroen toch
ook aardige wagens produceren. Zij gru
wen van de „Deense camenbert", die de
Amerikanen verkiezen boven de enig ech
te Franse. Zij voelen zich gekrenkt, om
dat de Nederlandse melk beter werd be
vonden dan de Franse en kijken met een
scheef oog naar de „alleen voor militai
ren-supermarkten" in de kampementen
waar alles, maar dan ook alles te koop
is, tegen lagere prijzen dan de Fransen
in Frankrijk jaarlijks voor het door Franse firma's uitgevoerde
onderhoud van hun installaties 570 miljoen gulden betalen. Als
werkgevers komen zij op de vijfde plaats na de spoorwegen,
de automobiel- en de vliegtuigindustrie en de scheepvaart.
Amerikaanse officieren en manschappen en hun gezinnen
geven naar schatting per jaar tweehonderd miljoen gulden
in Frankrijk uit. De bij de staven geaccrediteerde militairen
van dertien andere landen nog eens dertig miljoen. Voeg daar
bij de salarissen van de voor de NAVO werkende Fransen zelf
dan komt men op een jaarlijkse deviezentoevloed voor de
Franse economie van rond één miljard gulden nagenoeg
geheel in dollars!
zelf voor hun marchandises moeten neer
tellen.
In wijder verband weten voorts alle
Fransen dat het Breguet „Atlantic"-vlieg-
tuig, dat nota bene voor de gehele NAVO
ontwikkeld heet te zijn en waarop de
Franse luchtvaartindustrie zo hard had
gewerkt, uiteindelijk alleen is aangeschaft
door de Duitsers en de Fransen zelf. Hun
Mirage moest het in de concurrentiestrijd
nog veel smadelijker afleggen tegen de,
jawel, Amerikaanse, Starfighter F-104.
Op die wrevel vertrouwt de president
om straks alles weer goed te kunnen ma
ken. Maar hij zal geen emplooi kunnen
verschaffen aan de eigenaar van het „pet
hotel" in Chateauroux, waar op verlof
gaande Amerikanen hun huisdieren stal
len. Hij zal moeilijk een even goed be
taalde werkkring kunnen verschaffen aan
de Franse huisvader, die nu al vijftien
jaar een Amerikaanse schoolkinderenbus
bestuurt. Hij zal met de burgemeester van
Fontainebleau moeten laten bespre
ken hoe deze de honderden riante flats
moet verhuren die door het vertrek van
de geallieerden leeg komen en voor de
Fransen veel te duur zijn.
Maar bovenal moet worden bekeken hoe
Fontainebleau en soortgelijke stadjes
en dorpen compensatie kan vinden
voor de terugval tot een stil provincie
plaatsje. Na het vertrek van de militai
ren heeft het als trekpleister voor buiten
landers niet veel meer te bieden dan een
vriendelijk voorkomen en een leeg kas
teel. Hetzelfde kasteel waarin eens ook
Napoleon afscheid nam van Europa.
Advertentie
firn. li
TOSA(X
Een van de staven die door de aan
staande reorganisatie van de NAVO
waarschijnlijk zal verdwijnen uit
Frankrijk is die van de Franse
generaal Jean Crepin (midden),
commandant van alle geallieerde
strijdkrachten in Midden.Europa.
Links van hem zit (met pijp) zijn
ondercommandant voor de lucht
strijdkrachten, luchtmaarschalk Sir
Edmund C. Huddleston van de RAF
en rechts de ondercommandant voor
de landstrijdkrachten, de Duitse
generaal Johann Adolf Graf von
Kielmansegg.
Er wordt weer veel gesproken over een
mogelijk toetreden van Engeland tot de
Europese Economische Gemeenschap
(EEG). In maart, toen de Britten hun al
gemene verkiezingen voorbereidden,
maakten de conservatieven een program-
ma-punt van deelneming aan de EEG.
De Labourpartij kon daarop niet achter
blijven. Zij liet zich voorzichtig uit over
„bereidheid tot toetreding", mits een
aantal voorwaarden kon worden vervuld.
Nadat Labour hed gewonnen sprak de
minister van Buitenlandse Zaken Stewart,
op 26 april in het Lagerhuis over „ver
kenningen en onderzoek" betreffende toe
treding tot de EEG, maar hij voorzag
„moeilijke onderhandelingen", als men
daartoe zou komen. Bovendien behoeft
men zulke onderhandelingen niet te ver
wachten vóór 1968. Speculaties erover zijn
dus nog al voorbarig.
Dit neemt niet weg, dat er in de be
schouwingen waarin een Brits initiatief
wordt verwelkomd, een flink portie onop
rechtheid schuilt. In werkelijkheid zou
een Brits lidmaatschap voor de EEG-lan-
den slechts aanvaardbaar zijn op voor
waarden, waarvan men bij voorbaat weet,
dat Engeland ze niet kan inwilligen. Er is
immers reeds uitvoerig geconfereerd
over deze kwestie, voordat in januari
1963 president De Gaulle de deur voor de
Britten dicht wierp. De andere EEG-le-
den konden toen alle schuld voor de
mislukking werpen op de Fransen. Die
zijn nu slimmer geworden: zij hebben 15
maart verklaard dat zij hun veto („ik
verbied het") hebben ingetrokken, en dat
wat hun betreft de Engelsen wel mogen
deelnemen aan de Euromarkt. Zij kunnen
dan een eventuele tweede mislukking,
waar veel kans op is, voor de verant
woordelijkheid van de vijf andere EEG-
landen laten.
Reeds in 1962 immers was het duide
lijk, dat de bezwaren tegen de Britten
geenszins alleen kwamen van De Gaulle.
Ook diens partners stonden op het stand
punt, dat Engeland integraal het EEG-
verdrag (van Rome) moest aanvaarden.
De Engelsen toenmaals geleid door
Heath zeiden dat in principe te willen
doen, maar zij vroegen inzake de uitvoe
ring van het verdrag een groot aantal
wijzigingen en vele uitzonderingen voor
oen km bh overgangsperiode. Ook nu heeft
hun minister Stewart gezegd, dat hij het
verdrag aanvaardbaar acht, mits de
„working rules", dus de regelen voor de
praktijk, worden veranderd. Allereerst
betreffen de Engelse eisen het landbouw
beleid. Dienaangaande was men ook in
1963 in een doodlopend slop geraakt. De
Europese Commissie (met name Hall-
stein en Mansholt) hield het been stijf,
gesteund door alle zes leden der gemeen
schap. Engeland moest zo spoedig moge
lijk het EEG-systeem overnemen van
hoge prijzen, en bij zijn import de voor
keur geven aan produkten van het vaste
land, voornamelijk uit Frankrijk en Ne
derland, die de meeste export-overschot
ten hebben. De Engelsen dachten daar
niet aan.
Ook nu wil de Britse regering daarvan
niets weten. Zij voert levensmiddelen in
uit Canada, Australië en Nieuw-Zeeland,
Gemenebest-landen die veel goedkoper
leveren dan de EEG-boeren. (Terloops
gezegd: ook goedkope textiel uit India en
Hongkong wordt op ruime wijze geïm
porteerd.) De Engelse consumenten pro
fiteren daarvan. Als zij de EEG-prijzen
moeten gaan betalen kost hun levensmid-
delenpaket ongeveer tien percent meer,
en de totale levenskosten stijgen met ze
ven percent. Dat kan geen Labourkabinet
aanvaarden. De Engelse boeren, een be
trekkelijk kleine bevolkingsgroep, worden
door de staat met subsidies gesteund,
maar de verbruikers en de importe
rende Gemenebestlanden worden ont
zien.
Daarbij komen nog andere Engelse
verlangens: het raadplegen van de leden
van de Europese Vrijhandels-Associatie
(EVA) waartoe nu Engeland behoort, en
het respecteren van hun belangen; de
Afrikaanse Gemenebestlanden zouden op
de Euromarkt niet achtergesteld mogen
worden bij de Afrikaanse staten, overwe
gend gewezen Franse koloniën, die nu
met de EEG zijn geassocieerd; ook lan
den van het Gemenebest, die voorkeurs
rechten genieten bij invoer van industrie-
produkten in Engeland, zouden hun be
langen beschermd moeten zien. Kortom:
Engeland zou niet alleen zichzelf, maar
in zekere zin ook het Gemenebest inbren
gen. Een verwijding van de Euromarkt
zou stellig voordelen opleveren voor de
nijverheid van het vasteland en het zou
de moeite waard zijn, dit doel na te stre
ven. Maar het EEG-verdrag is niet voor
zulk een situatie gemaakt en zou grondig
veranderd moeten worden, evenals de uit-
voerings-reglementen.
In Brussel, waar de Europese Commis
sie en de Raad van ministers der EEG
zetelen, heeft nog niemand zich bereid
verklaard, het verdrag van Rome en de
„werkijzen" grondig te veranderen.
Met de mond kan men dus wel belijden,
dat de Britten welkom zijn, maar de
voorwaarden, die zij stellen, kunnen niet
op de huidige basis worden ingewilligd.
Daar komt nog iets bij. Toen de Fran
sen zeiden, dat zij geen bezwaar meer
hadden tegen Britse toetreding is er een
diep wantrouwen ontstaan. Op 17 maart
verklaarde minister Luns dat „hij de op
rechtheid betwijfelde van de Franse ver
klaring", wat nog al kras gezegd is. Hij
zei: „Men mag ook niet verwachten, dat
Engeland nu maar een aanvraag zal in
dienen". En verder dit: „Niemand kan
zeggen of deze verklaring niet alleen is
afgelegd om de schok wat te verzwakken
van de Franse anti-NAVO-politek, of
zelfs om tweedracht te zaaien onder de
andere EEG-partners" De Duitse minis
ter Schroder was al even gereserveerd.
Wie zou hebben gedacht, dat er vreugde
heerste over de Franse „bekering" kwam
bedrogen uit. De Britten werden hele
maal niet aangemoedigd, die uitgestoken
hand te aanvaarden.
Wat kan daar achter zitten? In het mid
den van maart vergaderden in Londen de
ministers van Buitenlandse Zaken der
West-Europese Unie (WEU) die bestaat
uit de zes EEG-landen en Engeland.
Deze unie is opgericht in 1955, op grond
van besluiten van 1954 inzake de herbe
wapening van West-Duitsland. Deze Unie
moet er onder andere voor zorg dragen,
dat West-Duitsland geen ABC-wapens
vervaardigt: geen atomische, bacteriolo
gische of chemische strijdmiddelen. De
Fransen hebben de Duitse herbewapening
in 1954 slechts aanvaard op voorwaarde,
dat Engeland naast Frankrijk zou staan
om te voorkomen, dat de Duitsers weer
een echt moderne bewapening zouden op
bouwen. Generaal De Gaulle nu heeft die
WEU verwaarloosd, omdat volgens hem
Engeland militair veel te nauw gebon
den was aan Amerika. Toen die Brits-
Amerikaanse banden in de winter van
1962-'63 nog inniger waren geworden, ver
klaarde De Gaulle op 14 januari 1963
„dat Engeland niet tot Europa behoorde"
en sloot hij het uit van deelneming aan
de EEG. De generaal hoopte met Aden
auer zaken te Kunnen doen zonder de
Anglo-Amerikanen, en de West-Europese
Unie werd in de ijskast gezet.
Dat standpunt is nu kennelijk veran
derd. Want juist op die -vergadering van
de WEU in Londen verklaarde op 15
maart de Franse onder-minister De Brog-
lie, dat Engeland welkom was als lid van
de Euromarkt. Het was duidelijk dat De
Gaulle de WEU weer tot leven wilde
wekken. Maar waarom? Het ligt voor de
hand te vermoeden, dat hij Engeland wil
bewegen, met de Fransen ervoor te zor
gen, dat de Westduitsers geen medezeg-
geschap krijgen over kernwapens. Aan
die medezeggenschap denken nog altijd
de Amerikanen. Engeland moet dus los
ser worden gemaakt van de Verenigde
Staten. En wat is de reden, dat aan de
Duitsers de ABC-wapens onthouden moe
ten worden? Omdat alleen op deze basis
een akkoord mogelijk is met de Russen.
Het is duidelijk, dat De Gaulle streeft
naar vorming van een Westeuropese com
binatie, die zonder de Amerikanen tot een
vergelijk kan komen met Oost-Europa en
tot een intern-Europees machtsevenwicht.
Voor dat doel wil hij misschien ook het
EEG-verdrag wel veranderen ten gunste
van Engeland, mede omdat Frankrijk
zelf het ook wil wijzigen.
En daarom wil de meerderheid der
EEG-landen de Engelsen helemaal niet
aanmoedigen, zich aan te dienen bij de
EEG. Deze zou blijvend verwateren tot
een blote douane-unie of vrijhandelszone,
zonder enig supranationaal doel, want
dienaangaande zijn Fransen en Engelsen
het eens. West-Duitsland zou zijn hoop op
zeggenschap over kernwapens in rook
zien vervliegen. Een Frans-Brits-Russisch
samengaan als in 1914 en 1944 zou tot de
(nog verre) mogelijkheden behoren. En
de pro-Amerikaanse leden der EEG vre
zen blijkbaar, dat de Britten wel eens
concessies zouden doen aan de Franse
politiek. Dit schijnt rijkelijk overdreven.
Maar hoe het zij: De Gaulle moet de
Engelsen niet in de EEG halen. Dat
wordt door zijn pro-Amerikaanse partners
te riskant geacht. Zo alleen kan men ver
klaren, dat het initiatief van de generaal
met ijzige koelheid is ontvangen.
Advertentie
één uit de vele
nieuwe mogelijkheden
Vlot en leuk
prima dessins
en de prijs
Kom even passen
ANEGANG 34
hoek Schagchelstraat
Elektrokutie. Negentien suikerrietsnijderg
op een suikerplantage in de buurt van
het Braziliaanse Sao Paulo zijn om het
leven gekomen toen een vrachtauto met
zestig arbeiders in aanraking kwam met
hoogspanningskabels.
Toestel. Ongeveer 10.000 Amerikanen zijn
toegerust met een in hun lichaam inge
bracht toestel, dat op een batterij werkt
ter regeling van hun hartslag. Dit heeft
een woordvoerder van het Amerikaan
se genootschap voor hartpatiënten mee
gedeeld.
Straffen. Het Amerikaanse Hof van Appel
heeft de straffen bevestigd van vijf jaar,
drie jaar en achttien maanden gevange
nis, die waren opgelegd door een New-
yorkse rechtbank tegen drie negers, dia
van plan waren het Amerikaanse vrij
heidsbeeld en andere openbare monu
menten in de lucht te laten vliegen.
Grot. Zes Italiaanse speleologen, die reeds
drie dagen opgesloten zitten in de grot
van Roncobello, ten noorden van Berga
mo, zijn van levensmiddelen en andere
zaken voorzien. Drie grotonderzoekers
zijn licht gewond.
Verbrand. Zeven kinderen uit één gezin,
in leeftijd variërend van één tot tien
jaar, en een buurmeisje van twee zijn
bij een brand in Hull, in de buurt van
Ottawa in Canada om het leven geko
men. Hun vader, een taxi-chauffeur was
op zijn werk en de moeder afwezig.
Wereldcommunicatie. Een firma in Cali-
fornië heeft opdracht gekregen zes
kunstmanen te vervaardigen voor een
wereldomvattend communicatienet. De
satellieten zullen binnen twee jaar wor
den geleverd en, naar men hoopt, in
1968 in dienst worden gesteld.
Overstroming. Zeker vier mensen zijn in
Dallas verdronken. Zes mensen worden
vermist. Honderden mensen moesten
hun door hevige regenval ondergelopen
huizen verlaten.
Bezoek. De Russische onder-minister van
Buitenlandse Zaken, Jacob Malik, is
donderdag uit Moskou in Londen aange
komen. Zijn uiteindelijke bestemming is
een mysterie. Malik weigerde bijzon
derheden over zijn reis te geven en reed
rechtstreeks naar de Russische ambas
sade in de Britse hoofdstad.
Lek. Een geringe hoeveelheid radio-activi
teit is bij een ondergrondse kernproef
die maandag in Nevada is gehouden weg
gelekt door een scheur in de grond. De
meeste radio-activiteit is in 't betrokken
gebied neergevallen. Een geringe hoe
veelheid is gemeten tot op ongeveer 120
kilometer van de grenzen van het proef-
terrein. De wolk trok van Nevada over
Utah en Colorado naar Kansas en oos
telijk Nebraska.
