Bezorgdheid in
verkiezingen in
de V.S. over
Zuid-Vietnam
Amerikaans bombardement
overtreft driemaal Korea
vemil Moedm
kmm!(M
President De Gaulle mikt
op jonge Franse kiezers
dom
De Doelen uit
de lucht gezien
Italiaanse jeugd wil van dubbele moraal af
sar,
mmmm
Nieuwe regering
in Kenia
Ghanezen worden in
DDR vastgehouden
Heerlijke Hero Extra jam
in handige één-persoons-verpakking
voor dagelijkse variatie
Baggermolen gezonken
Blik achter het „Mug"-proces (2
mrsrr
C&L r> bIi-, firn
<faplyrinrL^>
DONDERDAG 5 MEI 1966
13
Boeddhisten
Militair optisme
Grote rode draak"
Beperking
TT
NAVO-partners moeten
de tijd laten werken
Jonge Fransen
Radicaler
Ieder zijn favoriete smaak. Kies uit: aardbeien,
abrikozen, oranje marmelade, zwarte kersen.
«Rif*
rjd
5, -
(Van onze correspondent)
WASHINGTON. De Amerikaanse regering neemt officieel het stand
punt in dat de verkiezingen in Zuid-Vietnam, waartoe de regering-Cao Ky
zich heeft moeten verplichten onder druk van de boeddhisten, een zegen
zijn. Maar in de binnenkamers van het Witte Huis, Pentagon en ministerie
van Buitenlandse Zaken houden Amerika's bewindslieden met klamme
hand hun hart vast voor de afloop van de tocht naar de stembus. Hopen
doen zij op een verkiezingsresultaat, waarbij alle elementen in Zuid-Viet
nam die voor pacifistisch neutralisme zijn het loodje zullen leggen en lieden
gekozen zullen worden die de oorlog willen voortzetten, zij aan zij met de
Amerikaanse vrienden. Maar of die hoop gefundeerd is lijken zelfs de hoop-
vollen te betwijfelen. In de eerste plaats lijkt men bezorgd over het pers
pectief dat de Zuidvietnamese communisten, de Vietcong, bij de verkie
zingen hun geweer in de kast zullen zetten, hun pyjama's aan zullen trekken
(aldus de terminologie van senator Gore uit Tennessee) en vreedzaam naar
de stemlokalen zullen wandelen om rode afgevaardigden te kiezen.
Gebeurt dit, dan zou de Vietcong zon
der een schot te lossen een rol in Zuid
vietnams staatsbestel kunnen verwerven,
precies dat, wat de Amerikanen met hun
militaire inspanning proberen te voorko
men. Om deze mogelijkheid te bezweren
volgt men in Washington de tactiek van
het steeds nadrukkelijk zeggen dat de
Vietcong wel niet aan de verkiezingen zal
willen meedoen, kennelijk in de hoop dat
de communisten zich laten verleiden de
stembusgang te saboteren (zoals de Viet'
cong ook deed bij de lokale verkiezingen
van vorig jaar).
Maar ook als de communisten niet mee
doen lijken er redenen te over voor de
Amerikanen om 's nachts onrustig in
bed te liggen woelen. In dat geval blijft
het namelijk hoogst waarschijnlijk dat
de boeddhisten met een substantieel stuk
van Zuid-Vietnams politieke koek uit de
stemmenslag tevoorschijn zullen komen
en daarop lijkt Washington nu helemaal
niet happig.
De boeddhisten zeggen namelijk nu wel
dat zij niet alleen gekant zijn tegen een
te dominerende positie van de Amerika
nen, maar dat zij ook ferm anti-commu
nistisch zijn en nooit met de Vietcong een
coalitie zullen aangaan, maar in hoeverre
zij dat menen weet niemand. Men hoeft
ten slotte geen genie te zijn om te besef
fen dat de boeddhisten er belang bij heb
ben de yankees nu niet de stuipen op het
lijf te jagen.
Als zij nu openlijk zouden zeggen dat
zij het na een verkiezingsoverwinning met
de communisten op een akkoordje willen
gooien en de Amerikaanse helpers het
land uit willen jagen, dan zouden zij er
immers op kunnen rekenen de hele Ame
rikaanse macht (bovengronds en onder
gronds) tegenover zich te vinden tijdens de
komende maanden van verkiezingsgema-
noeuvreer. (Afgezien nog van de kans dat
de Amerikanen in dat geval een tegen de
boeddhisten gerichte militaire coup zou
den kunnen ondersteunen, die de verkie
zingsbelofte ongedaan zou kunnen ma
ken).
Het is daarom begrijpelijk dat Zuid-
Vietnams doorgewinterde superpoliticus,
de boeddhistische monnik Tri Koeang, nu
net doet of hij alleen maar een gekozen
parlement en een grondwettige regering
nastreeft opdat de strijd tegen de commu
nisten beter gefundeerd zou kunnen wor
den uitgevochten, zoals bij voorbeeld uit
interviews met weekbladen als „Time" en
„Newsweek" is op te maken.
In feite is echter bekend dat Tri Koeang
nog altijd contacten onderhoudt met Ha
noi, de Vietcong en de Noordvietnamese
boeddhisten, die het weliswaar onder het
communisme moeilijk hebben, maar toch
kans hebben gezien een zekere positie te
handhaven.
Aan het oorlogsfront is men in Washing
ton optimistischer. De militaire strijd kan
gewonnen worden, lijkt men te denken, en
de Amerikaanse oorlogsmachine verricht
wonderen. Minister van Defensie, McNa-
mara, vertelde vorige week nog aan de
senaatscommissie van buitenlandse zaken,
dat men op het kleine Vietnam nu per
maand meer tonnen bommen gooit dan in
de tweede wereldoorlog op heel West-Euro
pa en Noord-Afrika en bijna drie maal zo
veel als tijdens de Koreaanse oorlog per
maand op Korea werden losgelaten.
In 1966 mogen wij 638.000 ton bommen
op Vietnam gooien, berichtte de minister,
gelijk aan 91 pet. van alle bommen, die
tijdens de 37 maanden durende Koreaanse
oorlog werden afgeworpen, en gelijk aan
37 percent van de explosieven die tussen
juni 1942 en mei 1945 op Afrika en Europa
werden gegooid (ondanks deze cijfers over
Amerika's vemietigingsmacht heeft het
Amerikaanse oppercommando in Vietnam
slechts weet van 137 slachtoffers onder
de burgerbevolking tot nu toe).
Op het slagveld worden ook steeds over
winningen behaald op de communisten,
aldus de militaire stemmen in Washing
ton. In 1965 verloren de Vietcong en de
Noordvietnamezen 35.000 man en in de
periode van 1 januari 1966 tot 16 april
rond 13.000. Daartegenover staan maar
beperkte verliezen van de Amerikanen, al
hoewel men in het Pentagon toegeeft dat
het aantal yankee-slachtoffers sinds 1965
enorm gestegen is. Terwijl in het hele vo
rige jaar niet meer dan 1365 Amerikanen
omkwamen in Vietnam is het aantal voor
1966 tot 16 april al 1427. Bovendien ver
liezen ook de Zuidvietnamese regerings
strijdkrachten geregeld belangrijke aantal
len manschappen.
Op het politieke front inzake Vietnam
houdt president Johnson vast aan zijn
middenpositie tussen de linkse critici,
die het hele Vietnamese avontuur laken,
aan de ene kant en de stoere nationalis
ten, die de oorlog volmondig steunen,
maar vinden dat veel harder moet worden
toegeslagen, aan de andere. Vooral de
laatste groep oefent meer druk uit dan
men vaak beseft. Persberichten over bom-
President Johnson
bardementen steeds dichter bij Hanoi en
Haiphong mogen de indruk wekken dat
Johnson en McNamara er hard op los
slaan, in feite doen zij heel wat minder
dan de militairen en een aantal rechtse
politici zouden willen.
Trouwens zelfs oud-generaal Maxwell
Taylor heeft al weken geleden geadvi
seerd de haven van Haiphong in Noord-
Vietnam af te grendelen met mijnen en
Taylor behoort bepaald niet bij de stoer
ste militaire groep, die er geen been in
ziet de oorlog steeds meer naar het noor
den te verplaatsen, eventueel zelfs tot
binnen de,grenzen van China, volgens een
geijkte lezing de grote rode draak op de
achtergrond.
Tegen influisteringen uit de drastische
hoek heeft president Johnson zich tot nu
toe effectief geweerd, daarbij geholpen
door de luidruchtige critiek op het hele
Vietnam-beleid van de linkse critici, die
hem het argument in de handen speelde
dat hij niet te ver kon gaan in Vietnam
zonder de steun van het volk te verliezen.
IN DE OGEN van Vietnamezen, op wier
hoofden voortdurend 750 ponds bommen
regenen als hagelstenen, mag de terughou
dendheid van Johnson academisch en on
geloofwaardig lijken, het feit bestaat dat
de president weigert Amerika's vernieti
gingsmacht op onbeperkte schaal in te
zetten, zoals de voorstanders van de
harde lijn graag zouden zien.
Vorig jaar zagen zij kans Johnson zo
ver te krijgen dat hij een staat (Noord-
Vietnam) begon te bombarderen waarmee
de Verenigde Staten officieel niet eens in
oorlog zijn. Nu zijn zij er op uit hem
over te halen tot het vernielen van Hanoi,
Advertentie
Wat zal ze blij zijn met
het handige kookplateau
(kan op koelkast geplaatst
worden).
->i©A©A©i©A©,
Is er meer ruimte Dan
maakt U haar keuken met
het prachtige Pelgrim gas
fornuis tot een koninkrijk.
PELGRIM N.V. GAANDEREN.
Haiphong en de economische doelen in
Noord-Vietnam.
Machtige stemmen steunen deze sug
gesties, zoals die van senator Richard
Russell uit Georgia en senator Stennis uit
Mississippi, beide sleutelfiguren in de Se
naat wat militaire zaken betreft. Een be
langrijk deel van de Amerikaanse bevol
king lijkt eveneens in die richting te den
ken, en er is geen twijfel aan dat John
son vaak de grootste moeite heeft zijn po
litiek van relatieve matiging overeind te
houden.
Of hij niet toch binnenkort een stukje
zal wijken en de oorlog weer een stapje
uit zal breiden (indien dat gebeurt dan
zal het wel weer gepaard gaan met een
nieuw initiatief op het vredesfront, vol
gens het befaamde recept uit de Johnson-
keuken voor elck wat wils) kan niemand
zeggen. De Vietnamese verkiezingen, die
op stapel staan voor augustus, zullen hier
bij ook een rol spelen, evenals de militai
re situatie.
De vraagtekens blijven voorlopig de
overhand houden in de tragedie van Viet
nam.
NAIROBI (Reuter) In Nairobi is
dinsdag de samenstelling van de nieuwe
regering van Kenia bekendgemaakt. Vi
ce-president is Joseph Moeroembi, die mi
nister van Buitenlandse Zaken is geweest.
Hij volgt de linkse Oginga Odinga op. Mi
nister van Voorlichting is J. N. C. Oso-
go, die tot nu toe onderminister van Land
bouw was. Hij komt in de plaats van Ra-
mogi Atsjieng Oneko, die uit de regeren
de KANU trad om met Oginga Odinga in
verzet tegen president Jomo Kenyatta te
gaan. Odinga trad als vice-president af
nadat hij als vice-president van de
KANU was afgezet. Later traden nog 28
parlementariërs uit de KANU.
OOST BERLIJN (Reuter) Het hoofd
van de Ghanese handelsmissie in Oost-
Berlijn, zijn staf en 350 Ghanese studenten
hebben geen toestemming gekregen Oost-
Duitsland te verlaten. De maatregel is
represaille voor de door de Ghanese re
gering opgelegde beperkingen aan leden
van de Oostduitse handelsmissie en techni
ci in Accra.
(Van een speciale verslaggever)
PARIJS. Als de Franse Eerste
Kamer nog iets in de melk te brok
kelen zou hebben, zou driekwart van
de senatoren tegen de politiek van
De Gaulle stemmen. Frankrijks weg
lopen uit de NAVO vindt men onele
gant, niet vriendschappelijk tegen
over de bondgenoten en bovendien
gevaarlijk voor de nationale veilig
heid. Vooral de oud-militairen onder
de over het algemeen niet meer zo
jonge politici, zien met lede ogen hoe
hun president doorgaat elke zweem
van integratie als onkruid weg te
wieden, teneinde de bloem van de
Franse glorie beter tot ontwikkeling
te laten komen. Maar het wordt toch
wel ontstellend duidelijk dat de Fran
sen deze bloem niet in hun knoopsgat
wensen te dragen en er nog minder
brood van kunnen bakken. Het volk
van de Vijfde Republiek is hard op
weg een arm volk te worden.
In deze omstandigheden kan enige be
langstelling voor de buitenlandse poli
tiek, zo die al ooit heeft bestaan, hele
maal niet meer verwacht worden. Niette
min zet De Gaulle zijn plannen door,
juist om die belangstelling enigszins op
te wekken. Geschrokken door de uitslag
van de jongste verkiezingen en bevreesd
voor nog meer stemmenverlies wenst hij
zijn land en volk een theaterstuk te pre
senteren waarvan gezegd kan worden:
.Kijk dat is De Gaulle. Dit is de oude
Franse glorie weer. Laat ons achter hem
gaan staan". Dat de afgelopen dagen eer
der gezegd werd laat ons achter zijn rug
gaan staken, is wel jammer, maar het
deert De Gaulle niet. De Franse president
blijft van mening dat hij met zijn leuzen
als: „Weg met de Amerikanen", „Frank
rijk weer voor de Fransen", en „Leve de
kracht van een zelfstandig Europa", zijn
volk weer voor zich zal weten te winnen.
WAT DE OUDE senatoren daarvan
denken kan hem niet schelen. Een scherp
zinnig hoogleraar aan de technische uni
versiteit van Parijs zei mij daarover:
„De Gaulle speelt op de jeugd. Vijftig
percent van ons volk is jonger dan der
tig jaar. Het is dit deel van het volk dat
in de naaste toekomst zal beslissen over
het politieke lot van een nog levende De
Gaulle of zal oordelen over de plaats in
de geschiedenis van een overleden presi
dent.
Deze jeugd staat los van alle bindin
gen, zoals de ouderen die nog voelen je
gens de geallieerden. Zij heeft er niets
mee te maken. Bovendien accepteert ze
het niet zonder meer dat de Russen al
leen maar slecht en de Amerikanen uit
sluitend goed zouden zijn. Zij wil dat
voor zichzelf bewezen zien. Van deze in
stelling nu maakt De Gaulle gebruik: hij
weet allang wat de Amerikanen ook we
ten, dat de Sovjet-Unie geen werkelijke
bedreiging meer vormt voor het Westen.
De VS en Rusland zullen zelfs eikaars
eerste bondgenoten worden zodra er maar
iets van een gewapend conflict met China
zou dreigen. Ik heb de Cuba-crisis om u
dit te bewijzen. Dat was ook afgesproken
werk. Kennedy en Kroesjtsjev wisten
precies wat ze aan elkaar hadden. Daar
om heeft de NAVO hoe nuttig ze ook
is geweest in de afgelopen vijftien jaar
nu afgedaan.
De Gaulle weet dat hij niet veel tijd
meer heeft en daarom reageert hij snel.
U kunt dat prettig vinden of niet, er is
maar een troost: pacten, verdragen, en
allianties hebben nog nooit eeuwig ge
duurd.
ONDER DE JONGERE Franse Intel
lectuelen vindt men veel van deze
medestanders van De Gaulle en in feite
zijn zij zelfs nog radicaler dan de Fran
se president zelf. Deze heeft namelijk
nimmer beweerd dat hij het Atlantisch
Advertentie
Oranje Marmelade
Jö oir-mui
uiefu8Z03|!iqv
Hero Extra jam Volfruit jam
(het hoogste fruitgèhalte!) bereid
volgens het vermaarde Zwitserse
procédé Lenzbourg.
28 ct. per stuk
bondgenootschap volledig zou wensen op
te breken.
De Gaulle is echter een bejaard man,
bezeten van de lust op een revanche met
de Amerikanen, die hem tijdens de twee
de wereldoorlog te weinig eer hebben ge
gund, bezeten ook van „la gloire de
France" en overhaast manoeuvrerend
om zich voor hij de geschiedenis ingaat
nog te voorzien van een sokkel, onder het
monument dat hij ongetwijfeld al ver
diend heeft. De verstandigste tactiek van
de veertien NAVO-partners voor de naaste
toekomst zal zijn er duidelijk blijk van te
geven dat zij De Gaulles houding begrij
pen, zijn inzichten niet op slag verwer
pen, maar zijn praktische uitwerking af
wijzen. En ondertussen de tijd, die de
Franse president niet onbeperkt meer
heeft, te laten werken in het voordeel van
een zinnige uitweg uit de huidige crisis.
In Terneuzen is de baggermolen „Hol
land 11" van de baggermaatschappij
„Holland", waarmee werkzaamheden in
de Westhaven werden uitgevoerd, gekap
seisd en gezonken. De tien bemanningsle
den konden nog tijdig op een nevenliggen-
de bak overstappen.
Een Luchtfoto van het Concertge
bouw „De Doelen" te Rotterdam,
dat op 18 mei officieel wordt ge
opend.
tfSÜl
ssS-.
(Van onze correspondent)
ROME. De positie van de vrouw
in Italië is, zo vertelden wy reeds,
heel anders dan in andere Westeuro-
pese landen. De Italiaanse man kan
zich met betrekking tot de andere
sekse allerlei veroorloven. Men gaat
daaraan stilzwijgend voorbij. De
vrouw echter is vaak nog strikt ge
bonden aan opvattingen die elders
reeds jaren zyn overwonnen.
Om dit duidelijk te maken, zullen wij
enkele voorbeelden geven uit een tijd
perk dat, zeker in Rome, tot het (na
bije) verleden behoort, maar dat in het
zuiden nog allerminst is afgesloten.
Ontmoet een Italiaans heer een dame
die hij kent op straat, dan zou het zeer
onbeleefd zijn, indien hij haar niet zou
groeten. Maar de dame wordt geacht
het bestaan van personen van de ande
re sekse zelfs niet te vermoeden en
neemt dus van die groet schijnbaar
geen notitie. Zou zij door een hoofd
knikje, of erger een glimlach, laten
blijken, dat zij hem herkende en zijn
groet op prijs stelde, dan zou haar
goede naam al gauw in opspraak ko
men.
Het zonderlinge systeem brengt te
vens mee, dat jongelui niet zelden de
gehuwde dames uit hun kennissenkring
belagen: de jongemeisjes immers zijn
beslist taboe. Wij herhalen: deze toe
standen bestaan in onze dagen vrijwel
uitsluitend in het zuiden nog. Maar
vóór de laatste oorlog was dit de door-
snee-moraal in geheel Italië, Milaan en
Turijn misschien uitgezonderd.
Doch ook nu is Italië nog altijd een
uitgesproken mannenland. Het Itali
aanse straatbeeld, zeker in het zuiden,
wordt beheerst door groepen jonge
mannen allerminst nozems, integen
deel, keurige jongelui en slechts een
enkele keer ziet men ook wat jonge
meisjes, die dan niet zelden vreemde
lingen blijken te zijn. Een jongen, die
met een meisje, of zelfs een verloofde,
uitgaat, is iets ongewoons en evenmin
gaat de Italiaanse man vaak met zijn
vrouw uit. De vrouwen leven door
gaans binnenshuis. Is een jongen ver
loofd, dan zal hij er zich wel voor
wachten zijn verloofde in kennis te
brengen met zijn kameraden.
Zoals vanzelf spreekt is in zulk een
gemeenschap de geslachtsmoraal ge
heel anders dan bij ons. Dezer dagen
hoorden wij nog van een student, een
dertigjarige, ongehuwd, afkomstig uit
een klein plaatsje dicht bij Napels. Se
dert kort krijgt hij van zijn ouders een
paar honderd gulden zakgeld meer toe
gezonden, „voor de meisjes". Een uit
zondering. Natuurlijk! Maar zij is ken
merkend voor de groep der „fatsoenlijke
Italianen", waarop mr. Lanzi, de open
bare aanklager, in de zaak tegen „de
Mug" zinspeelde.
Mr. Lanzi, hoewel nauwelijks vijftig
jaar oud, vertegenwoordigt in ieder
opzicht het verouderde Italië, waarte
gen de jongeren hun bezwaren naar
voren brengen. Wanneer hij vertelt,
hoe in zijn jeugd de jongelui de boeken
van Guido da Verona plachten te lezen,
„maar stiekem", en hoe zij „ook wel
naar de meisjes gingen, maar eerst
terdege rondkeken dat niemand hen
zag, wanneer zij bepaalde deuren bin
nengingen", dan meent hij „de gezon
de moraal van een gezond volk" te
verdedigen.
Wie zulke dingen hoort en gewend is
aan de meer open mentaliteit van onze
tijd, gelooft zijn oren nauwelijks. Stie
keme, achterbakse handelwijzen wor
den als voorbeeld gesteld aan de jon
geren en tegelijkertijd wordt hun ver
weten, dat zij pleiten voor seksuele
voorlichting op school, of eventueel in
het gezin.
Volgens mr. Lanzi wordt het gods
dienstig gevoel der katholieke bevol
king van Italië zwaar beledigd, wan
neer één der ondervraagde meisjes
zegt: „De kerk wekte bij mij een
schuldcomplex, waarvan ik mij eerst
kon bevrijden door met de kerk te
breken". Indien de brave jurist met
wat meer aandacht de zittingen van het
tweede Vaticaanse concilie had gevolgd,
zou hij hebben kunnen lezen, dat in de
kerk van St. Pieter zelf door kardinalen
en bisschoppen is verklaard, dat de
kerk maar al te vaak ongewenste
schuldgevoelens wekt, die voor tal van
gelovigen zo ernstige moeilijkheden
meebrengen, dat zij in de verleiding
komen uit de kerk te treden.
Maar deze woorden werden niet uit
gesproken door Italiaanse kerkvorsten.
En mr. Lanzi zegt „Men moet geen re
kening houden met andere naties, met
noordelijke volken of, weet ik veel,
met Kongonegers, maar men moet zich
houden aan de gemiddelde Italiaanse
moraal,die eist, dat de jonge vrouw bij
haar huwelijk maagd is".
We leven evenwel in een tijd, waarin
de communicatiemiddelen wel erg
duidelijk maken dat Italië, een Euro
pees land, er een zedenleer op na houdt,
die de lachlust en de verbijstering
opwekt van andere Europese vol
keren. En het jonge Italië, een kleine
minderheid van fanatiek katholieken
de studenten van de „Giovantu Stu-
dentesca", die door hun protest dit
schandaal en het proces hebben uitge
lokt daargelaten, richt zich naar
Europa. De dubbele moraal, die
eeuwenlang de grondslag is geweest
van het Italiaanse familieleven heeft
haar tijd gehad.
