'M
Francis Durlbrictóe
iuitde
groef
Anneke Hoog Antink: van scriptgirl tot kinderprogramma-regisseuse
1 m
Ik heb geert opvallende levenswandel
Zingend naar de top
Muzikaal portret van
Frank Sinatra
ZATERDAG
MEI
Henny Schoute
1966
SS- Tl
l: „„h/.
V
ft
(Van onze R.T.V.-medewerksfer)
LONDEN. Hij ziet er toch be
paald anders uit dan men zich zou
voorstellen: de in alle Westeuro-
pese landen bekende Engelse
schrijver Francis Durbridge. Hij is
een midden-vijftiger, kalend, in een
zeer correct Engels pak gestoken.
Hij is zeer voorkomend en uiterst
bescheiden over zijn eigen talent.
Met vriendelijk kijkende, blauwe
ogen neemt hij bezoekers welwil
lend van top tot teen op. Zachtjes
aan is hjj wel gewend geraakt aan
interviews van binnen- en buiten
landers en hjj zegt dan ook:
„meestal komt het op hetzelfde
neer, maar daar kunt u niets aan
doen. Ik heb nu eenmaal geen op
vallende levenswandel. Ik ben erg
gelukkig getrouwd, heb twee zo
nen, de jongste zit nog op school
en wil jurist worden, de oudste is
in Londen in de handel gegaan.
Verder houd ik van honden. Ik
woon buiten Londen (in Walton-
on-Thames. red.) houd van mijn
werk, heb het erg druk en reis
veel op en neer naar het continent.
Reizen is tevens mijn hobby. Wat
wilt u verder nog weten?" Francis
Durbridge is in ons land een zeer
bekende naam. Hij is de geestelijke
vader van Paul Vlaanderen. Van
hem zijn ook o.a. de televisieseries
de Sjaal. Melissa, Tim Frazer.
OP ZIJN TWAALFDE jaar begon
Durbridge al met schrijven sket
ches, verhaaltjes maar uiteraard
nog niet professioneel. Na de middel
bare school bezocht hij de universiteit
van Birmingham. Twee jaar heeft hij
daar Engelse litteratuur gestudeerd.
Daarna ging hij, in 1931, officieel het
schrijversvak in. Hij begon met gewo
ne toneelspelen en cabaretsketches, re
vues. en draaiboeken voor musicals.
Paul Vlaanderen is in zijn land en in
alle andere landen vanwege het grote
succes uitgegroeid tot een serie. Zes
tien lange series heeft hij inmiddels al
van Paul Temple gemaakt. Voor de te
levisie heeft hij inmiddels al vijftien
series geschreven. Deze zijn weliswaar
nog niet alle in Europa vertoond.
1 Zijn geesteskinderen worden ver
toond in Skandinavië, Duitsland, Oos
tenrijk, Zwitserland, Nederland, Ita
lië en Frankrijk. Overal is de ont
vangst geweldig. Men kijkt hem haast
de nieuwe stukken onder de handen
weg.
■nnnn™nnn^n™......,,«,wwvvwW~,M»^^
DE SHOWBUSINESS is een harde
business. Weinigen overleven het be
ginstadium of vallen na plotseling suc
ces onverdiend snel omlaag. Vaak is
het een kwestie van geluk-hebben om
als „blijver" te worden betiteld. Daar
enboven echter staat de persoonlijkheid,
„Personality". Onder de enkelen die
dat hebben kunnen we oude-rot-in-het-
vak Frank Sinatra noemen. Sinatra,
populair Amerikaans zanger, is eind
vorig jaar vijftig geworden. Daarvan
heeft hij precies de helft in de show
business doorgebracht.
Dat Frank zanger is geworden is te
danken aan Bing Crosby. Hij hield van
zingen, maar na de h.b.s. ging deze
zoon van een brandweercommandant
uit Hoboken (New Yersey) naar een
krant. Naar de Hudson Observer waar
hij op de redaktie assisteerde. Het suc
ces van Crosby was voor Frank aan
leiding het ook eens als zanger te pro
beren. In 1936 gaf hij zijn krantenbaan
op. Eerste optreden was bij het Major
Bowes Original Amateur Hour en
daarna bij de Hoboken Four. Hij deed
alles om de aandacht op zich te ves
tigen. De dag van de ontdekking
kwam. Het was Harry James die Si
natra in de showbusiness introduceer
de. Daarna kwam Tommy Dorsey.
Er werden contracten getekend. Hij
leerde veel de techniek van Dor
sey.
Er werden Veel platen gemaakt: Si
natra werd een ster. Later ging hij
werken met ex-Dorsey trombonist en
arrangeur Nelson Riddle. Tot op de
dag van heden levert dit team prach
tige muzikale prestaties. Sinatra heeft
op verschillende labels gezongen. Nu
op Reprise Records, zijn eigen platen
maatschappij.
De film bleef niet achter. Hij trad
in verschillende films op. Enkele hier
van: From here to eternity, High So
ciety, The pride and the passion,
Kings go forth enz. Behalve acteren
zong hij. Natuurlijk! Verschillende
liedjes uit zijn film werden op de plaat
vastgelegd. Er verschenen tientallen
platen van hem en een keur van al
bums. Het laatste ter gelegenheid
van zijn dubbel jubileum „Sinatra-
A man and his music". Van deze show
is ook een film gemaakt, die wellicht
nog wel eens op onze t.v. zal worden
getoond. Het is een fascinerend gebeu
ren Sinatra aan het werk te zien. Kort
geleden namelijk toonde de platen
maatschappij Negram ons deze (kleu-
ren-)film.
In deze show en dus ook op het
gelijknamige album staan liederen
uit zijn beginperiode tot aan de laats-
gezongen songs. Het zijn er ongeveer
dertig. Verder nog een dialoog tussen
Sinatra en Montgomery Clift uit „From
here to Eternity" en conversaties tus
sen Sinatra, Crosby, Martin en Davis
jr.
Tenslotte nog enkele persoonlijke bij
zonderheden om Sinatra's biografie en
muzikaal portret volledig te maken. De
zanger trouwde in 1939 met Nancy Bar-
bato; zij scheidden tien jaar later. Er
werden drie kinderen geboren: Tina,
Nancy en Frank jr. Ook zijn Huwelijk
met Ava Gardner liep spaak. Daarna
voorzagen de publiciteitsmedia hem
nog van verschillende adspirant-me-
vrouwen Sinatra. Het is tot nu toe bij
gissingen gebleven.
Peggy March is zo snel op weg
naar de top dat haar biografie
reeds na een maand verouderd is.
Peggy 's achttien jaar geleden op
8 maart geboren. Zij begon te zin
gen toen ze twee was. Op vijfjarige
leeftijd trad ze voor publiek op in
een talentenjacht. Peggy won, naar
wat later het begin van een tradi
tie zou bljjken.
Als zesjarige maakte ze een auditie voor Rex
Tailor s T.V.-show in Philadelphia. Ze werd een veel
geziene gast in dit programma. Gedurende* de vier
volgende jaren reisde ze elke zomer met een plaat
selijke band door Pennsylvania en New Jersey. In
de „Hom Hardart" televisie-show voor kinderen
die elke zondagmorgen werd uitgezonden nam Peggy
March de voornaamste plaats in. Ze trad op in At
lantic City's Steel Pier" en in Tony Grant's pro
gramma Sterren van morgen" en daarna enige ma-
PEGGY
MARCH
len in zijn Western-show. In een andere talenten
jacht won Peggy de eerste keer dat ze meedeed de
tweede prijs en de tweede keer de eerste prijs.
Peggy March was leerlinge van de m Lansdale
Pennsylvaniagelegen ^Catholic Highschool, en zong
regelmatig op feesten van die school en op trouw
partijen in haar woonplaats. „Ik hoopte altijd dat
iemand juist diegene zou luisteren". Een droom
misschien, maar dan een droom die werkelijkheid
is geworden!
Peggy March zong op de bruiloft
van haar neef, en degene waarop ze
gewacht had, luisterde. Hij bracht haar
naar de studio's van RCA-Victor in
New York voor een auditie. Haar eer
ste plaat „I will follow him" schoot als
een komeet omhoog naar de hoogste re
gionen van de hitlijsten. En Little Peg
gy March, zoals ze toen genoemd werd
kreeg bekendheid. Haar manager, de
man die haar naar de RCA-Victor stu
dio's had gebracht, beloofde haar een
hondje als er van haar eerste single
meer dan 200.000 exemplaren verkocht
zouden worden. Peggy is nu in het be
zit van een tekkel.
Toen er Peggy March gevraagd werd
WWWWMWMIIWMWWHIIWMI
of haar medescholieren veranderd wa
ren sinds ze zo beroemd geworden was,
geeft ze als eerstejaars ten antwoord:
„Ach U weet hoe die ouderejaars zijn,
nu zeggen ze me allemaal gedag.
Maar mijn klasgenoten zijn allemaal
dezelfde gebleven. Een heleboel doen
alsof ze er niets van weten en een an
der gedeelte is verlegen." Peggy is zelf
ook een beetje verlegen bij die eerste
ontmoeting. Maar zij is gracieus en
evenwichtig, en, voor een meisje wier
dromen zo snel werkelijkheid zijn ge
worden, een beetje eenzelvig. Een an
dere droom van Peggy March, haar
idool en vokale favoriet Perry Como te
ontmoeten, is ook werkelijkheid gewor
den. Ze ontmoette hem niet alleen,
maar ze trad zelfs op in zijn beroemde
t.v.-show.
Peggy heeft een jonger zusje, Linda,
dertien jaar oud. „Ze heeft een goede
stem" zegt Peggy, „maar ze wil niet
zingen, ze wil dansen. En ze kan in
derdaad heel goed dansen." Peggy's
ouders hebben beiden een goede stem,
zodat het niet verwonderlijk is dat ook
hun dochters goed bij stem zijn.
Massa's wensen heeft Peggy nog. Zo
wil ze bij voorbeeld graag naar Cali-
fornië en Florida. Ook wil ze graag
een hemelbed en een kleurentelevisie
toestel. Over een paar jaar wil Peggy
trouwen en een heleboel kinderen krij
gen, die ze niet tegen zal houden als
die ook willen gaan zingen. Verder wil
ze natuurlijk glijven zingen en nog veel
hits maken. Onlangs is weer een van
haar wensen in vervulling gegaan, toen
ze in Duitsland het Baden-Baden song
festival won met „Mit 17 hat man noch
Traume." Bij onze oosterburen is ze
enorm populair en wist zij de eerste
plaats te veroveren in de „Musik-
Box-Poll 1965".
FRANCIS DURBRIDGE moet een
fantastisch voorstellingsvermogen heb
ben. „Och, zegt hij bescheiden, „dat
groeit vanzelf zo. Het is net als met
alle andere dingen in het leven: je ont
wikkelt als het ware spelenderwijs ver
schillende mogelijkheden in jezelf, ook
al realiseer je je dat niet dagelijks.
Ik zou echter mijn werken geen detec
tiveseries willen noemen ik vind het
meer een ingewikkelde intrige. Ik be
gin een dergelijke intrige op papier te
zetten, en vanuit de hoofdpersoon, die
in een dergelijke toestand verwikkeld
zit, ga ik de overige figuren bedenken.
Dat is dan over het algemeen hard
werken. Al vind ik mijn werk heel ple
zierig ik zou er echt niet buiten
kunnen toch vind ik het een moeilij
ke manier om je brood te verdienen.
Als je middelmatig succes hebt mag
je best eens een misser hebben. Maar
heb je een dergelijk succes als ik
als ik dat in alle bescheidenheid mag
zeggen dan is het zaak tenminste
op dat niveau te blijven en dat is een
verschrikkelijke opgave."
Heeft hij iets gedaan aan psycholo
gie, criminologie of iets in die rich
ting? „Nee, dat vind ik beslist niet no
dig. Het enige wat je nodig hebt Is
een gewoon helder verstand, inzicht in
situaties gn mensen, wat levenserva
ring en de praktijk van het vaak schrij
ven over dergelijke onderwerpen. Psy
chologisch inzicht heeft ieder met een
goed stel hersenen."
DURBRIDGE WERKT als losse
kracht voor de BBC. Deze is wel zijn
grootste afnemer. Zijn stijl vindt hij,
is weliswaar sterk veranderd, maar
vaste figuren als Paul Temple en Tim
Frazer blijven in wezen toch dezelfden
die zij ook in het begin waren. Aan
imiteren heeft hij een hartgrondige
hekel. „Natuurlijk weet ik dat James
Bond-types in de mode zijn. Als ik een
nieuwe serie maak zou ik natuurlijk
best een Bond-achtig figuur daarin
kunnen creëren, maar ik wil het ge
woon niet. Dat zou ik goedkoop vin
den: ik zou me generen voor mezelf.
Ik doe mijn werk op mijn eigen ma
nier. Als de mensen het niet lusten dan
laten ze het maar staan. Vinden ze het
wel goed, des te beter. Concessies doe
ik nooit."
Dat schrijven op deze manier niet
maar een kwestie van „zo af" is, be
wijst wel de dagindeling van Francis
Durbridge. 's Ochtends om half negen,
na het aankleden en ontbijten en het
uitlaten van de honden, werkt hij aan
een stuk door tot aan de lunch. Van
half twee tot half vier werkt hij zijn
correspondentie af, daarna een half
uur tijd voor zijn „tea". Van vier tot
zes wordt er weer geschreven en in
de avond tracht hij alle achterstallige
kranten en boeken in te halen. „Het
lukt natuurlijk niet altijd even best,"
bekent Durbridge. „Ik zit vaak dagen
lang tevergeefs achter mijn bureau,
maar weglopen doe ik nooit. Ja, en
dan af en toe wippen mijn vrouw en ik
er wel eens tussen uit. We hebben in
middels al tweeentwintig landen ge
zien."
Durbridge schrijft nog steeds even
veel als vroeger. Gemiddeld kost het
schrijven van een nieuwe serie hem
drie tot vier maanden. Vlot het niet al
te best, dan is de langste tijd een half
jaar. Momenteel is hij weer bezig een
nieuwe televisieserie op te zetten, die
al bij voorbaat door de BBC gekocht
is.
In ons land kunnen we binnenkort
ook weer een serie van hem zien:
„Game of Murder", een zesdelige se
rie, die zojuist in Engeland beëindigd
is,weer even spannend als zijn voor
gangers. Heeft hij ooit het plan Paul
Vlaanderen nog eens te gaan bewer
ken voor de televisie? „Geen sprake
van. Iedereen heeft van Paul en Ina
zijn eigen voorstelling in het hoofd. Die
wil ik niet kapot maken door daar
twee misschien totaal andere mensen
neer te zetten. Dat zou ik beschouwen
als een soort moord".
VIER-EN-EEN-HALF jaar ben
ik scriptgirl geweest. Ik heb bijna
altijd drama gedaan, veel bij Wal
ter van der Kamp, bij Jan Retèl,
bij Ton Lensink, maar nooit is het
bij me opgekomen om zelf te gaan
regisseren. Totdat Gerrit den Bra-
ber het me vroeg. Welnee, zei ik,
dat kan ik helemaal niet. Maar
toen ik erover nadacht, dacht ik
waarom eigenlijk niet? Nu Gerrit
den Braber weg is en er een regis
seur bij moest komen voor de
jeugdprogramma's, heb ik besloten
het aanbod aan te nemen. Ik heb
mijn eerste décorbespreking al
achter de rug. 't Is iets héél anders
hoor!
Vroeger zei ik soms als scriptgirl:
Nee joh, dat moet je zus en zo doen.
Maar nu ik alles zelf van A tot Z moet
bepalen, sta ik er ineens heel anders
tegenover. En iedereen zegt maar: je
kent iedereen, alle acteurs, alle floor
managers, cameramannen, dat is toch
het voornaamste! Maar dat vind ik
helemaal niet het voornaamste: het
gaat om wat uit jezèlf komt. Mijn eer
ste stuk, een eenakter over een pro
fessor die een straalpistool heeft uitge
vonden waarmee je mensen kunt ver
starren („De Starstraler" van Wim
Gijsen), heb ik eerst twintig keer door
gelezen. Om me de figuren helemaal
eigen te maken. Daarna begon ik aan
de mise-en-scène. Alles op schaal met
kleine papieren cameraatjes, om pre
cies te weten hoe het gaat worden.
Goed voorbereid zijn als je met de re
petities begint, is het halve werk. Dat
heb ik geleerd bij het scripten. En dat
is ook zo van belang met het oog op
de beschikbare tijd. Voor dit half-uur-
stuk krijg ik één dag studio. Dat wil
zeggen van 's ochtends tien tot 's mid
dags half zes, met anderhalf uur pauze.
In die tijd moeten camerarepetities,
generale en opname voor elkaar komen
Voor kinderprogramma's werken
vind ik erg leuk. En juist voor kinde
ren moet het eerste klas vakwerk zijn.
Kinderen zien alles. Zet ze sprookjes
achtige dingen voor, bljje dingen vooral,
en doe het goed. Vooral goed, daar zal
ik in de eerste plaats naar streven.
Oh nee, ik stel me niet voor dat het
gemakkelijk zal zijn! Zeker niet in het
begin. Hoeveel ik ook heb geleerd,
vooral van Walter van der Kamp, ik
zal toch als vrouw aan alle mannen
met wie ik werk moeten tonen wat ik
ervan terecht breng!
Wat ik vroeger gedaan heb? Ik ben
geboren in Kerkrade. Sinds mijn der
de jaar woon ik in Hilversum. Mulo
gedaan en een vormingsklas, bij de
N.R.U. gewerkt, een tijd in Engeland
geweest, en toen bij de AVRO op de
typekamer. Toen er nog pas twintig
mensen bij de t.v. werkten, kon ik daar
een plaats krijgen op de boekhouding.
Die nam ik. Als ik daar eenmaal zit,
zit ik goed, dacht ik. En ja: een tijd
later vroeg Lugtenburg of ik ervoor
voelde te gaan scripten. Ik wist toen
nog nauwelijks wat het was. Maar ik
heb ervaren dat je het alleen kunt le
ren door het te doen. En met veel
plezier hoor! Mijn fijnste herinnering
is Open het dorp. Naast regisseur Or
deman 24 uur achter elkaar op de mo
nitor zitten staren. Dat je dat vol
houdt! Ik was niet eens moe na afloop.
Het laatste stuk dat ik heb gescript
was Yerma.
En nu de kinderprogramma's. Je
schrikt wel eens hoor, als je in Bra
bant bent, of in Groningen, en je hoort
kinderen over Vrouwtje Bezemsteel of
over Swiebertje. Dan denk je: reikt dat
helemaal tot hier? Dan besef je pas
hoe groot je publiek eigenlijk is en je
vraagt je af: wat moeten we ze nu
voorzetten? Iets vanuit het idee: het
zijn maar kinderen, of juist tegenover
gesteld met de gedachte: het zijn de
volwassenen van straks? Er is zelfs
een schrijver geweest die met het oog
op dit laatste beweerde dat kinderlitte
ratuur de allerbelangrijkste Ier wereld
was.
In dat geval en daar ben ik vóór
moet kindertelevisie minstens de
kwaliteit van „grote" programma's
hebben. Als ik dan denk aan die éne
dag studio voor repetities en opna
me't gebrek aan studioruimte is
schreeuwend!
