en
Neem óók
TWIN
prettig rollen,
lekker roken!
KRAMMETJE FOK
POLLE, PELLI EN PINGO
Antieke tuba in moderne jazz
OPVANGEN
Brieven per
telefoon
Lichtbakken aan gevels
politiebureaus
PANDA EN DE MEEST ER-GELDZAMELAAR
E
Onjs vervolgverhaal
MAANDAG 16 MEI 1966
Een oorspronkelijke
Nederlandse roman
door Willy Corsari
HALF ZWARE SHAG
Lang gesneden - goed gemengd - 50 gram f 1,25
Cri Stellweg
12)
„Haar handen beven niet meer,"
„Neen, beiden niet meer", mompel
de Charlotte.
Maar hun teleurstelling was snel
vergeten, want die avond bracht hun
vader een hondje mee, een kleine
herder. Die was voor hen, met hem
mochten ze spelen, hij was voortaan
hun hondje. Hij werd Tasso gedoopt,
had een bruin, wollig lij'fje en schit
terende oogjes. Hij mocht niet in huis
van hun moeder, maar ze smokkel
den hem telkens binnen. In de leska
mer lag hij dan onder de grote ta
fel zoet te snurken aan hun voeten.
Mademoiselle, na enkele vergeefse
vermaningen, liet het maar toe,
doodsbang dat ze haar anders zouden
gaan plagen. In vele opzichten had
zij nog nooit zulke gemakkelijke leer
lingen gehad. Ze haalden geen hate
lijke streken uit en ze onthielden met
verbluffend gemak wat ze hun vertel
de, in weerwil van hun speelsheid en
dromerigheid. Maar soms voelde zij,
dat zij ook nooit met kinderen zo
weinig contact had gekregen. Het
leek wel, of zij alleen braaf waren,
omdat ze haar niet de moeite waard
vonden voor plagerijen en brutalitei
ten. Hun heldere ogen konden haar
zo vreemd aanzien als ze zei: „Wat
staren jullie? Wat valt er nu te glim
lachen?" Dan had zij de wonderlijke
sensatie, alsof die beiden soms met
elkaar spraken zonder woorden. Maar
zij vond dat een dwaze gedachte.
Op een morgen kwam hun moeder
kijken, hoe de les verliep. Ze zag
Tasso niet, die gelukkig rustig bleef
slapen en alle drie herademden ze,
voor éénmaal eensgezind, toen ze
weer was weggegaan. Mademoiselle
zei:
„Als je moeder die hond had ge
zien, zou ik moeilijkheden hebben ge
kregen." „Dan hadden we wel ge
zegd, dat u het niet wist", zei Char
les. „Dat u het niet wist, zei Char
lotte." „Maar dat is jokken," zei Ma
demoiselle hulpeloos.
„Wij jokken dikwijls," zei Charles
rustig.
„Dikwijls," bevestigde Charlotte.
Mademoiselle keek hen beurte
ling aan. Ze zei langzaam:
„Ik heb al aan veel kinderen les
gegeven, vreselijke kinderen soms,
méchants, brutals, maar nooit zo
vréémde als u. Ze voegde er snel aan
toe, vleiend: „O, gij zijn erg lief en
sage. Ik hoop, het zo blijft. Dan wij
gezellig hebben samen." Ze brak af.
Hun ogen staarden haar aan en zij
voelde zich als iemand, die meende
een deur te openen en opbotste tegen
een muur. Tegenover hun ouders
prees zij hen luidkeels. Ze waren zo
intelligent, ze hadden een ongelooflijk
goed geheugen. „En wij zo goed met
elkaar, n'est ce pas?"
Ze keken haar zwijgend aan en ze
sloot haar lippen weer over de gro
te tanden. Hun moeder zei: „Staar
niet zo onbehoorlijk, kinderen!" Ze
sloegen de ogen neer. Ze hadden zeer
goed opgemerkt dat Mademoiselle het
niet kon verdragen als zij haar zo
aanstaarden en bij gelegenheid maak-
Charles
Charlotte
niet begrepen, wat haar zo in de
war maakte en haar handen weer
deed beven. Ze keken zichzelf aan
in de spiegel. Wat was er voor bij
zonders aan hun ogen? Ze waren heel
licht en groot, het stond wel vreemd,
die lichte ogen bij hun donkerbruine
haar en wenkbrauwen en hun bruin
gebrande gezichtjes.
In elk geval was het prettig te we
ten, dat ze met hun blik Mademoi
selle konden afschrikken, als zij hen
verveelde met haar vele vragen.
„Nieuwsgierig als een kat", zei
Brechte eens. En het was waar. Ma
demoiselles liefste tijdverdrijf was
het, mensen uit te horen of op ande
re manieren zoveel mogelijk te ont
dekken over allen om haar heen. Zij
had nooit werkelijk geleefd. Zij had
ook geen hoop meer, dat dit nog zou
gebeuren.
Na een vreugdeloze jeugd had zij
geen andere emoties gekend dan die
van angst voor de kinderen, die zij
moest les geven en een heimelijke
boosaardige voldoening, als zij van
de mensen, die haar uit de hoogte
behandelden of onverschillig links lie
ten liggen gaandeweg allerlei ontdek
te, dat zij verborgen hielden: heime
lijk leed, heimelijke schande, kleine
gemeenheden, bedrog en leugen. Ook
hun vreugden, hun liefde, hun illusies
Zij voedde zich met hun levens, om
niet te verhongeren. Haar nieuwsgie
righeid was als de onweerstaanbare
drang geworden van mensen, ver
slaafd aan narcotische middelen. Er
viel veel te ontdekken op Cronenborg
al had zij nog weinig gevonden, dat
haar een boosaardige voldoening kon
geven, behalve de ijdelheid van me
vrouw Renierse, die zich gedroeg als
kasteelvrouwe en in werkelijkheid
maar de vrouw van de rentmeester
was.
Wel hoopte zij eerst, dat de posi
tie van deze rentmeester en zijn
mooie vrouw, die kamers bewoon
den van het kasteel, een of ander
geheim verborg: men zei dat de ba
ron Duray van Cronenborg min of
meer een pleegvader was geweest
voor Christiaan Renierse. Was hij
zijn pleegvader? Of méér dan dat?
Of was het om de mooie Annema-
rie, dat zij zo'n bevoorrechte posi
tie innamen en zich konden gedragen,
alsof zij eigenlijk hier de baas wa
ren? Niet, dat Christiaan dit ooit
deed maar zijn vrouw wel degelijk.
De vage hoop, die Mademoiselle
koesterde, dat er iets bestond tussen
haar en de baron, ging in rook op,
toen zij de oude man te zien kreeg
en merkte dat hij als een kluize
naar leefde in de toren, wanneer hij
thuis was. Van Domien, die even
graag praatte als Mademoiselle luis
terde, kwam zij te weten, dat hij
daar al was gaan wonen toen zijn
vrouw nog leefde. Zij was een zeer
mooie vrouw geweest van Duitse
verarmde adel. In die tijd was de
baron een zeer rijk man en de weel
de was haar blijkbaar naar het
hoofd geslagen. (Wordt vervolgd.)
DE GROOTSTE TUBA ter wereld 2 meter hoog, 108 cm breed en 50 kilogram
zwaar vult precies een bestelwagentje. Zijn tegenwoordige eigenaar is de Lon-
dense jazzmusicus Ron Snyder (foto), een lid van het in Engeland zeer populaire
Johnny Danworth Orchestra. Het omvangrijke instrument is in 1892 in Duitsland
gebouwd op bestelling van John Phillip Sousa, de koning der marscomponisten, die
het koperen gevaarte zelf bespeeld heeft.
Ron Snyder heeft de
sub-contrabas-tuba
in c", zoals de vol
ledige benaming van
het instrument luidt,
enkele jaren geleden
„in een opwelling"
gekocht. Hij ervoer al
gauw dat het een
moeizaam bezit is.
De PTT weigerde de
tuba te versturen, de
Londense bussen zijn
ook taboe en in een
taxi paste het instru
ment niet. Dus moest
er een bestelauto ge
kocht worden. Ook
het bespelen van het
geval bleek geen
sinecure. Je moet er
enorm-krachtige lon
gen voor hebben.
Rons longcapaciteit is
sinds hij met de tuba
in de clinch ging met
zeker dertig percent
vermeerderd, resul
taat van ijverig oefe
nen. Overigens bleek
de antieke tuba een
aanwinst voor het
Johnny Dankworth-
orkest, vooral voer
vele moderne jazz
nummers. Meestal speelt Snyder bege
leiding, ter ondersteuning van de ritme-
groep, maar af en toe speelt hij ook def
melodie en zelfs soli. Hij is al een paar
keer met zijn „koperen ploert" voor radio
en televisie opgetreden en hoopt spoedig
met zijn tuba cabaretwerk te gaan doen
„de mensen beginnen al te lachen als ik
dat ding het podium opsleep". Orkestlei
der-componist Johnny Dank worth zou het
jammer vinden als hij de Sousafoon zou
moeten missen. „Ik heb ontdekt, dat de
tuba van essentieel belang is voor moderne
jazz. Als Snyder weggaat, zal ik een an
der moeten vinden".
Nieuwste service van tante Pos in
West-Duitsland: een speciaal apparaat
dat, aangesloten op de telefoon, brie
ven en andere gedrukte stukken via
de telefoonkabels van de ene abonnee
naar de andere kan overbrengen. Het
bestaat Uit een zend- en een ontvang-
gedeelte. Draai het gewenste telefoon
nummer en stop het over te brengen
document in de gleuf van het zender
tje. Die tast, met fotocellen, de brief in
kwestie af. Gelijktijdig kopieert de
ontvanger aan de andere kant van de
lijn op een gewoon vel schrijfpapier
de gehele brief, hetzij deze geschre
ven of getypt is. De Duitse PTT be
rekent een geringe maandelijkse huur
voor het briefzenderapparaat, terwijl
voor elke keer dat een stuk aldus
wordt overgebracht, een vergoeding
volgens een bepaald tarief moet,wor
den betaald. Op deze wijze kan een
spoedeisend document b.v. van Ber
lijn naar München worden overge
seind in zeven minuten, tegen rond
zeven gulden aan kosten.
ten zij er misbruik van, hoewel zij
Voor niet-Amsterdammers, in het bij
zonder voor vreemdelingen, maar zelfs
voor de Amsterdammers zijn de politie'
bureaus zeer moeilijk te vinden. Mede met
het oog daarop zijn nieuwe gevelaandui-
dingsborden in de vorm van een lichtbak
voor de politiegebouwen ontworpen
Psychologisch ingestelden bedachten en
gebruiken een mooie kreet om geestelijke
bijstand en contact te bieden aan de me
demens. Opvangen, zo luidt de kreet.
Jantje was een fervent neuspeuteraartje
maar zijn ouders vingen hem prachtig op
en zo kon hij zich toch nog ontwikkelen
tot leider van het junioren handbalteam.
Bü voortduring toeteren deze welwïllen-
den mij in de oren dat ik als moeder de
plicht heb mijn gezin op te vangen. Op
lezingen, tijdens artsenbezoek, vanaf de
koesterend-zachte paginaatjes van de da
mestijdschriftjes, in de - rechtvaardige ra
diovrouw enrubriekjes, van overal bereikt
mij de order opvangen.
Wanneer mijn kleuter moeilijkheden
ondervindt bij de aanpassing aan het
schoolritme en de protesten tegen Juf en
't kuddeverband druppelen des nachts de
matras af: Moeder! Opvangen.
Als mijn puber aan het puberen slaat
dat de wanden er van trillen: Vang het
op, Ouder-Opvoedster! Als mijn man de
moeilijke leeftijd bereikt en teveel in het
glaasje of naar de cassière tuurt: Me
vrouw! Aan u de taak hem liefderijk op
te vangen.
Goed. Best. Maar wie vangt mij op?
Geen hond. In al de jaren dat de zieltjes
kennis zo'n grote vlucht heeft genomen
heb ik nog nooit horen verluiden over
evt. op te vangen moeders-vrouwen. Ni-
als ze moeilijkheden ondervinden met een
passing aan nieuwe brood en melkprij
zen, niet als de aanblik van een goedge
vormde kassier hen het bloed naar de
wangen drijft, niet als ze onbegrijpelijk
veel Bertus Aafjes lezen. Hoe zit dat? Het
lijkt mij onbillijk. Het klopt niet. Maar ik
wil me niet beklagen. Nu niet. Er zijn an
dere facetten aan de opvangtheorie waar
ik wel eens een lichtje over geschenen
wou hebben.
Het appèl om te vangen waar maar
te vangen is, is mooi. Ik ben bereid.
Maar wat, lieve welwillende opvangers,
moet men beginnen als de leden van het
gezin weigeren, zich te latep vangen?
Wat, en dat is gekker, als de leden alles
in eigen beheer houden en de vanggrage
moeder-vrouw gewoon in de kou laten
staan? He? Wat, en dat is het gekste,
wat als ze na zichzelf opgevangen te heb
ben, blijk geven tot grote hoogten te kun
nen stijgen in het betere vangwerk, door
Advertenti'
■MMWmw.
NV. J. CRU NO
daarna weer gewoon mee te doen alsof er
niets gebeurd was?
Is er ruimte in uw theorie voor deze
praktijk; dat een mens in moeilijkheden
van aanpassen niet anders wenst en ver
wacht van de andere leden die de ge
meenschap van het gezin met hem de
len, dan met rust gelaten te worden? Dat
dat mens, groot of klein, zich terugtrekt,
zonder hulp zijn wonden likt en na het zelf
gekozen cellulair geheel hersteld en opge
vangen weer 't volle familieleven binnen
treedt? Is dat mogelijk? Hoé zegt u? Is
dat zwijgend respecteren van dat in re
traite gaan ook een vorm van opvangen?
O. Maar waarom praat u dan steeds zo
veel over „Praten" en „de waarde van
een Goed Gesprek?" Nee, geeft u maar
geen antwoord. Ik weet het zelf al: omdat
praten zo lekker is. Ja, ja, ik weet er
alles van en overigens: wie ving hier nu
eigenlijk wie?!
INCASSO WEEKABONNEMENTEN
De incasso van het abonnementsgeld
iedere week kost veel tijd en moeite,
aan u en aan onze bezorgers.
Er zijn twee mogelijkheden om het
ongemak in dit opzicht te vermijden
a. Overgang op een kwartaalabonne
ment.
b. Betaling aan de bezorger voor een
periode van 4—5 weken. U krijgt
dan een door de bezorger onder
tekend ontvangstbewijs. Misver
stand over de betaling is daardoor
uitgesloten.
Het resultaat voor u Minder geloop
naar en gebel aan de deur; in uw wijk
daardoor een vlottere bezorging. Voor
de bezorger minder last. Probeert u
het eens.
DE ADMINISTRATIE.
COP. MARTEN TCONDfn
OPZIJ, DOC
ik schiet
<U IM S TUK-
MlUERlGè
veivne
schieter
DIT KNAP IK zei,F
op, specs
HANDEN
VRIND
/K1UFF
AKmumk
C PIB-
14. Zodra de heer Geldmaker had vastgesteld, dat
hij voldoende schadevergoeding voor zijn hulp had ont
vangen, startte hij zijn voertuig. „Om gindse hoek is
een garage!" sprak hij tot de verblufte automobilist.
„Daar zal men ongetwijfeld de auto van u en uw lot
genoten verfvrij kunnen maken!" Met die woorden
reed hij heen, ter verduidelijking bij het passeren op
de bedoelde garage wijzend. „Je hebt daarnet veel
kunnen leren"! sprak hij onderwijzend tot Panda.
„Niet alleen zullen ze nu gebruik maken van mijn
autowerkplaats en zo mijn geldv er zameling vermeer
deren maar bovendien hebben ze me nog betaald
voor het aanwijzen ervan!" „Ik weet het niet.zei
Panda aarzelend, maar ik heb het gevoel dat dit er
gens niet goed is!" „Onzin'" antwoordde de geldlief-
hebber beslist. „Je bent er nog niet aan gewend om
met een genie te werken dat is het! Maar het went
nog wel! Wacht.ik ruik meer geld! Recht vooruit!"
NU IS HET ANDERSOM - WU
ZUN ACHTER DE STIER AAN'.
HU MOET DAAR WEG, ANDERS RIJDEN WE NOö
Ol/ER HEM
HEEN?
DAT WAS EEN ONTZETTEND 6E8RUD DAT DIE
OUDE RAMMEDKAST UITBRAAKTE J
in i i
1092-J.
523. Al begreep hij wel, dat het hem
weinig zou baten, toch besloot Brammetje
een uiterste poging te wagen om de fa
kir tot andere gedachten te brengen.
Hij haalde zijn portefeuille voor de dag
en zei verzoenend: „Natuurlijk kan ik u
niet dwingen die woonwagen terug te ge
ven. Maar ik wil u graag vergoeden,
wat de boeienkoning u schuldig was.en
nog een flinke winst daarbij".
„Nee" zei de fakir.
„Maar het kind is ziek.denk daar
toch aan" sprak Brammetje.
Het geduld van de fakir was op.
Zonder verder nog een woord te spre
ken sprong hij naar de hoek, waar hij
een grote mand tevoorschijn haalde. Het
deksel vloog open en twee venijnige slan
gen staken sissend hun koppen naar bui
ten.
„Weg, weg, weg.stootte de fakir uit
„of mijn lievelingen zullen je een handje
helpen".
Nu had Bram kunnen zeggen, dat slan
gen geen handje hebben, maar dit leek
hem daarvoor niet het goede moment.
Overhaast verliet hij de woonwagen.
