en
„Instant foto's" nu ook
voor de zondagskieker
De tas van nü:
klein, koket,
Carrara
Echt leer is
echt mode
POLLE, PELLI EN PINGO
goed oat we ix. uit zijn - hu reed te
I
BEAMMETJE FOK
m
OUD LIED
Ons vervolgverhaal
Goedkope automaat
gebruikt een z.g.
„vetvlekmeter"
Neanderthalerin
in de Maasvallei
PANDA
MEEST ER-GEI DZ AMELAAR
J
O
N
vje
/I
DINSDAG 24 MEI 1966
15
Een oorspronkelijke
Nederlandse roman
door Willy Corsari
DEN HAAG De Amerikaanse Polaroid Land fabrieken brengen vol
gende maand in ons land een nieuwe „instant foto-camera" op de markt,
die zelfstandig voor de fotograaf beslist of een foto al dan niet kan worden
gemaakt. De camera deelt die beslissing op niet mis te verstane wijze aan
de gebruiker mee: In het zoekerbeeld verschijnt het woordje „yes" of „no".
De „no"-situatie zal overigens slechts zeer weinig voorkomen, want de
filmgevoeligheid van de Polaroid-films is zó hoog, dat geringe lichthoe-
veelheden in de meeste gevallen ruimschoots toereikend zijn. Een kleine
sensatie is de prijs van het nieuwe probleemloze model, dat de wat losban
dige naam „Swinger" heeft meegekregen: nog geen 75 gulden voor een
fototoestel dat met een minimale kans op mislukken binnen tien seconden
na de opname kant en klaar zijn afdrukken levert.
Diafragma f 95
Oud principe
TUINGEREEDSCHAP
ASBEST BLOEMBAKKEN
ALLES VOOR UW TUIN
GEBR. VEENINGA
Maps Valk
ieuk! J /ja, maar dan
18) Iedereen
zou hen hebben gezocht. Ze hadden
wel kunnen roepen uit een der ven
sters, maar de angst voor straf zou
hen daarvan hebben afgehouden. Het
zou donker zijn geworden. En dan,
als het helemaal donker was ge
weest, zouden ze op de trap het rin
kelen hebben gehoord van een keten
en voetstappen, die naderden, die stil
stonden voor de deur van de kamer
en de deur zou langzaam zijn ge
opend.
Terug in de leskamer fantaseerden
zij zolang door op die gruwelijke mo
gelijkheden, dat Mademoiselle, toen
zij ietwat hersteld en omgeurd door
valeriaan en eau-de-cologne terug
keerde, hen verbaasd aankeek, zo
bleek waren zij, met zulke wilde
angstogen. Zij prees hen, dat ze zo
zoet hadden zitten werken. Nooit
keek zij na, ze dat hadden ge
daan. Met die toegevendheid wilde
zij hen vertederen, maar de kinderen
dachten minachtend, dat ze wel erg
dom was.
Zij spraken nooit meer over wat
gebeurd was in de toren. Ze wisten
eigenlijk niet, wat er was gebeurd.
Maar dat was juist zo vreeswekkend.
3.
De gasten waren vertrokken, het le
ven verliep weer als altijd. Charlotte
wist zelf niet, waarom het haar toch
leek, alsof alles was veranderd. Zij
kreeg nu handwerkles. Mademoiselle
had ook pogingen gedaan, hun piano
les te geven, maar dat werd een mis
lukking. Ze hadden geen oren, klaag
de ze tegen hun moeder; ze hoorden
het niet eens, als ze ernaast sloegen.
Tenslotte was het alleen Charlotte,
die nog piano moest studeren. „Laat
de jongen met rust!" had hun vadeT
gezegd, een jongen hoeft geen piano
te leren. Toen wist zij opeens, wat
het was, dat alles zo veranderd deed
lijken: iets met haar vader. Hij was
vreemd geworden, stil en zelden
meer vrolijk als ze hem altijd had
den gekend. Maar wat haar het eerst
verbaasde en langzamerhand steeds
meer verdriet' ging doen, was nog
iets anders: het leek wel, of hij op
eens van Charles veel meer hield dan
van haar. Toen ze beiden kou vat
ten, was het om Charles dat hij zich
opwond. De jongen hoestte, hij moest
in bed, de dokter moest komen. Hij
zat bij het bed en zijn vrouw en de
dokter lachten hem uit om zijn over
dreven bezorgdheid. Charlotte hoefde
niet naar bed, hoewel zij even erg
hoestte en het zelfs opzettelijk deed
om hem te laten merken dat zij óók
zorgen en vertroeteling nodig had.
Maar hij lette er niet op. Eens, toen
hij thuis kwam terwijl het regende
en ze hem altijd tegemoet renden,
riep hij: „Charles, je zult weer kou
vatten!" Hij nam de jongen op zijn
arm en droeg hem naar binnen.
Charlotte bleef staan in de regen, tot
haar moeder uit een raam riep, of
ze gek was geworden? Aan tafel zei
Charlotte tegen haar vader:
Charles
Charlotte
Maar h'1 zei alleen tegen zijn
vrouw:
„Als het regent, moet je Charles
binnen houden".
„Zo erg was het niet, antwoordde
zij, en ze zijn het gewend".
Hun vader nam weer dikwijls fo
to's. Ze hadden het altijd heerlijk
gevonden als zij mochten toekijken
hoe hij ze ontwikkelde, op een zol
derkamer, waar alleen een petro
leumlamp brandde met rood papier
om het glas heen. Het was altijd
weer een wonder voor hen, als zij
zichzelf en de hun vertrouwde dingen
langzaam zagen verschijnen op de
plaat. Nu gebeurde het soms, dat hij
Charles meenam om daar naar te
kijken, terwijl zij zat te handwerken.
Charlotte vond dat onrechtvaardig.
Charles moest leren, als zij hand
werkte. Op een dag rebelleerde ze,
smeet haar borduurlap weg en wil
de niets meer doen. Mademoiselle
riep haar moeder te hulp en zij
werd zonder eten naar bed gestuurd.
Ze kon niet slapen en hoorde, hoe
haar vader later nog bij Charles bin
nenging. Vergeefs hoopte ze, dat hij
ook nog even bij haar zou komen.
Er was een pijn in haar borst, ste
kend en brandend. Die voelde zij nu
voortdurend. Hij hield alleen nog
van Charles. Het was Charles, naar
wie hij dadelijk keek als hij thuis
kwam, Charles, die hij een pony be
loofde. Soms liep zij woedend weg en
weigerde nog met Charles te spelen
of te praten. De jongen begreep niets
van die buien en als zij zag, dat hij
bedroefd was, kreeg zij berouw. Ze
hadden vroeger nooit ernstig gekib
beld en zij begreep zelf niet, waar
om zij nu soms behoefte voelde, hem
pijn te doen. Eens klaagde zij haar
nood tegen Brechte. De oude vrouw
lachte en zei, dat een vader gewoon
lijk het meest trots Vis op zijn zoon.
„Dan wil ik mijn zoon worden," zei
het kleine meisje.
Brechte lachte nog harder.
„Wacht maar, tot je een mooie jon
gedame bent, dan is je vader ook
trots op jou!"
Het stormde veel dat najaar. Soms
lag ook alles weggezonken in mist,
die langzaam naderde van de velden
en de rivier en alles deed wegzin
ken, als in een stil grijs meer. Dan
speelden zij op zolder en vermaakten
er zich met oude kleren uit de kam-
ferkisten te nemen en zich te verkle
den. Alles ging goed, zolang zij sa
men waren. Maar dan kwam hun va
der thuis en riep dadelijk om Char
les, nam hem met zich mee, liet hem
rijden op zijn paard, hielp hem schie
ten met zijn boog. Charlotte voelde
zich buitengesloten. Zij verlangde
soms heftig, met Charles te ruilen.
Zij wilde het zoontje van haar vader
worden. Toch waren er ook uren,
waarin zij heel blij was, een meisje
te zijn. Soms mocht zij met Made
moiselle bij haar moeder in het bou
doir zitten handwerken. Dan voelde
zij zich als een jongedame en tegen
Charles pronkte zij, dat ze veel meer
leerde dan hij.
(Wordt vervolgd.)
Pappie, ik was drijfnat!"
winnnnnnnnnnnnnnnn>winfwnnnfyinnnnnnnnnT"""""'"',,"""",''*,,,,*"*"",*,*,*,*M*w*<1**
(Van onze correspondent)
HET APPARAAT is vanzelfsprekend
niet bedoeld voor het „serieuze" deel van
fotograferend Nederland. Het gebruik ligt
typisch in de sector, die weliswaar wat
denigrerend als de groep „plaatjesknip
pers" wordt aangeduid, maar die tevens
verantwoordelijk is voor het grootste deel
van de omzet in fotografische artikelen.
De krachtige verkoopargumenten van de
„Swinger" zijn: een technisch uitstekend
herinneringsplaatje, gemaakt met een
goedkope, robuuste camera, die het foto
graferen tot een druk op de knop heeft
herleid en die, als klap op de vuurpijl,
de gemaakte foto onmiddellijk zichtbaar
maakt.
Het lastige probleem van het „instellen",
dat iedere camera als voorwaarde stelt
om een bruikbaar plaatje op te leveren,
is bij de „Swinger" geëlimineerd. De
vaste sluitertijd van l/200ste seconde
sluit bewegingsonscherpte in de meeste
gevallen doeltreffend uit en de supersnel
le film maakt een diafragmakeuze van
f;17 tot f:95! mogelijk.'In ieder geval is
daardoor de scherptediepte zo groot, dat
het instellen van de afstand is komen te
vervallen. Het scherptebereik loopt in het
ongunstigste geval dan ook nog van één
meter tot oneindig
DE BELICHTINGSAUTOMATIEK van
de „Swinger" werkt volgens het principe
van de stokoude „vetvlekfotometer",
waarmee minieme verschillen in licht
sterkte zonder fotocellen en gevoelige
draaispoelmetertjes kunnen worden be
paald. De werking van een dergelijke
fotometer berust op het verschijnsel, dat
een vetvlek in een vel papier er onder op
vallend licht donker uitziet en in door
zicht helder. Is de veriichtingssterkte aan
beide kanten van het papier gelijk, dan is
er geen verschil te zien tussen de vlek en
de rest van het papier.
Zo ongeveer doet de „Swinger" het
ook. Een minuscuul lampje in de came
ra verlicht een speciaal bewerkt plaatje,
dat als „vetvlek" kan worden beschouwd.
Het plaatje wordt aan de andere kant
beschenen door het licht van het onder
werp dat moet worden gefotografeerd.
Met een knop op de camera wordt een
schuifje bediend, waarmee de invloed
van het „buitenlicht" naar believen kan
worden getemperd, zodat vergelijking
met de lichtsterkte van 't lampje mogelijk
is. Het plaatje is zodanig bewerkt, dat
het verschil tussen opvallend licht en
doorvallend licht wordt aangegeven door
de woorden „no" en „yes". De bewe
ging van het schuifje is gekoppeld met
het diafragma. Bij het signaal „yes" is
de lensopening ingesteld op de juiste
waarde, aangezien het lampje een con
stante lichtsterkte heeft.
Voor de nieuwe plastic Polaroid
camera is een speciale, hooggevoel ige
film van 3200 ASA (36/10 din) ontwik
keld, die acht fotootjes van het formaat
6x9 bevat. De films worden in de Neder
landse vestiging van Polaroid vervaar
digd en gaan omstreeks acht gulden kos
ten. In de nabije toekomst zal er voor
de „Swinger" ook kleurenmateriaal be
schikbaar komen.
Vi a:;;.. W' «""Mi VAM
Advertentie
NATURALISTEN
Ged. Oude Gracht 62, Haarlem. Tel. 11269
Het pretentieloze toestel ziet er solide en aantrekkelijk uit.
Ruim vijf jaar geleden op 1 maart
1961 werd bij grintwerkzaamheden
in de Maas te Beegden (onder Roer
mond) een versteend bot van mense
lijke oorsprong opgebaggerd, dat de
geleerden sindsdien heel wat werk ge
kost heeft. Het ruim 33 cm lange fos
siel is bestudeerd en geanalyseerd door
experts van twee instituten der
Utrechtse rijksuniversiteit, te weten het
zoölogische laboratorium en het lab
voor medische anatomie.
Dat onderzoek is pas onlangs afge
sloten. Vorige week zijn de conclu
sies van de vorsers aan de openbaar
heid prijsgegeven. Zij behelzen dat
„het fossiele gebeente toebehoord heeft
aan een niet geheel volwassen persoon
van het vrouwelijk geslacht en zeer
waarschijnlijk afkomstig is uit het
Neanderthaltijdperk". De wetenschap is
dus bepaald niet over één nacht ijs ge
gaan, maar in ieder geval hebben wij
aan die 5 jaren studie 'n eigen Neander
thalerin overgehouden (onze eerste!)
en dat moet een hele slag zijn voor de
Duitsers die totnogtoe het alleenverto
ningsrecht van deze prehistorische
mensensoort in Europa hadden.
Advertentie
Koopt u een tas dus zo maar Ho maar U
luistert natuurlijk naar wat de mode
fluisterttassen zijn om te beginnen klein,
koket en elegant van model. De kleur is
vaak die van het Italiaanse marmer: grijs
beige Carrara. U weet wel, net als die
leuke voorjaarsschoentjes. En het mate
riaal is natuurlijk leer soepel, glad rund-
leer of het en vogue zijnde suède. Wilt u
zekerheid over mode én maaksel Kijk
in de tas daar vindt u het echt-leer-
etiket, want
L1
Publikatie: Leder-Centrum Nederland, Tilburg
ÉHÉMMnHHi
Onder het zoekerbeeld ziet men door
de inkijkopening het woord Yes of No,
naar gelang er voldoende of te weinig
licht is voor een opname.
In de boomgaard had mijn dochtertje
met een dik touw aan de tak van een
hoge, oude appelboom een schommel ge
maakt.
Ze wiegde erop heen en weer, haar be
nen beurtelings buigend en strekkend bo
ven de malse, kietelende grashalmen. De
zon viel door het lover, dat op haar blon
de haar licht- en schaduwvlekken wierp.
Mijn dochtertje zong.
Door de groene boomgaard klonk de
kinderstem helder: „De winter is vergan
gen, ik zie des mei's virtuut".
Toen ik naderbij kwam hield ze een
ogenblik op. Ik moedigde aan: Zing het
nog eens. Ik houd van die oude liedjes".
In Frankrijk zat ze met de kinderen op
het terrasmuurtje. Beneden hen, tegen de
rotsen, sloeg met gestaag geluid de zee.
Manshoge cactusplanten groeiden met
hun reusachtige bladeren uit de steen,
als voorwereldlijke gewassen, levend bij
zout water en gruis. De kinderen deinden
tegen elkaar terwijl hun stemmetjes on
gelijk zongen: Les tours de Notre Dame,
les cloches de mon pays, auprès de ma
blonde. Mijn dochtertje hield op toen
ik naderbij kwam. Ik zei „Zing maar
door, het is zo'n lief, oud liedje".
In Spanje liepen we over een bergpad
in de vroege morgenzon. Aan weerszijden
golfden de grijze olijf boomgaarden en de
rode bergen geurden naar kruiden. In de
schaduw van een olijfboom, in het donker
onder het warrig loof van zijn brede
kruin, schommelden twee kleine meisjes,
elk gezeten op een touw, dat met beide
uiteinden aan een tak was vastgebonden.
Hun blote, bruine benen bogen en strek
ten zich boven het korte, magere gras ter
wijl de kinderen zongen. Ze zongen een
liedje van slechts enkele tonen, in hele en
halve noten steeds herhaald. Het klonk
als een oergezang, het eerste zingen van
de menselijke stem, nauwelijks het roepen
ontwassen. Ik bleef enige tijd aandachtig
luisteren.
Mijn dochtertje vroeg: „Is dit een oud
liedje?"
Ik knikte: „Dat moet een heel oud lied
je zijn".
Terug in Holland, achter 't venster uit
kijkend naar de zware, donkere wolken,
die laag langs de hemel dreven, naar dt
toppen van de bomen, die met al hun bla
deren bogen in de wind, verzocht ik mijn
dochtertje, die de radio aandraaide: „Zet
alsjeblieft wat anders op!"
Ze schudde haar hoofd: „Direct komt
er een ander programma, oude muziek.
Daar houd je immers zo van?"
En ze vervolgde: „Oude liedjes. Uit
1948".
20. Panda wilde wel eens weten, waarom de vreem
deling eigenlijk Geldmakers brug kapot had gemaakt.
En daarom begon hij over de rotsen naar Hyacinth
te klimmen. Die staakte echter zijn gedans zodra hij
Panda zag aankomen, en draafde heen. „Hola!" riep
Panda. „Stop! Durf je wel? Eerst iemands bezit ver
nielen, en dan weglopen! Maar ik zal je leren!" „Nee,
niet doen!" kreet de ander, verschrikt achterom kij
kend. „Kom me niet na. Je loopt het gras plat met
je voeten! Ga weg! voordat je nog meer natuur ver
nielt! Maak je metalen bouwsels maar ergens anders!
Verdwijn!" Hij sprong behendig over een bosje bloe
men dat zich op zijn pad bevond, riep waarschuwend:
„Trap niet op de madeliefjes!" en verdween achter
enkele rotsblokken. „Wat een onzin", mopperde Pan
da boos. „Hij maakt zich druk over madeliefjes maar
bruggen kapot maken kan hij wel!" Hij rende Hyacinth
na, langs de steenmassa, en bleef toen verrast staan...
AUTORIJDEN NtE, IK FIETS OOK II6VER,!
WltD, 66WKKIS 6AAT HIJ DE TEE IN
STUUR TOCH OW Die
STENEN HEEN)
KREEFT!
MET DRIE WIEDEN
'tVUr/MOÉf IK
BCblNNCN ZON06R
JOUW HULP IN MIJN
AM6I((H£ N<JMMtR,i
SlUtAH? IK6£N
6tRUINtefd>'
Her IS 06 euSCHAOf
F6UR... HIJ ISOUPtR-
wee> HieRHeM om
ZIJN MSSA6ieRSOf>
71 RIKK6N
IAAT HIJ Pt rourie MttSRSNètN
OM Pt 8ANKROV6RS OJtR TÉ N£-
MtN - (N UN DOM/Net VOOR
DIT THVÉ6TAL-
hoor...Pt reit-
TOON WÉRKT
wetR
JIJ KAN AUTUPttN AN
PAR MttSJt VMDtN,COR6Y
-MAAR IK IAI NOOITttN
ANPtRt MAN ALSMtNttR
SHURP VINPtN
LltMU
tl-
529. TOT DUSVER had de fakir zich
niet met roem overladen. Maar hij wist,
dat zijn optreden nog niet helemaal be
dorven was.
In het licht van de schijnwerpers stond
nu het spijkerbed. Het was bezaaid met
scherpe punten; draadnagels voor de uin-
terkant en kopspijkertjes voor de zomer-
kant. Uit ervaring wist de fakir, dat alle
toeschouwers doodstil zouden worden als
hij zomaar in die spijkers ging zitten.
Al die mensen hadden wel eens in een
bed geslapen, waarvan een veer was los
gesprongen... en dan hadden ze al de he
le nacht geen oog dichtgedaan. Ze voel
den dus wel, wat het betekende als
iemand op een heel bed van scherpe pun
ten een schoonheidsslaapje deed.
Inderdaad viel er een diepe stilte over
het publiek, toen de fakir ging zitten.
„Hij heeft niet eens een laken..." fluis
terde een dame nog, maar ook zij werd
sissend tot zwijgen gemaand. Trots keek
de fakir rond... en toen sprong hij eens
klaps met een gil omhoog. Het teertouw-
tje had zich tussen de spijkers begeven
en de fakir net zo'n gemene tik gegeven
als vroeger de scheepsjongens!
