De Joy Strings van het Leger des Heils
verkondigen Evangelie op beat-muziek
Filmster
John Wayne
zanger
>r
-9
„No Sir!
„WIJ VOELEN
DIT ALS EEN
HEILIGE
PLICHT"
I lilPJI
Hl® V
Trouw niet voor je veertig bent!
ZATERDAG 28 MEI 1966
Erbij
19
(Van onze radio- en televisiemedewerkster)
HET IS INDERDAAD wel even wennen
om vijf jonge, vlot uitziende, echter wel in
het bekende pak gestoken Leger des Heils-
mensen op Rolling Stones- en aanverwante
klanken de lof van God te horen zingen. Maai
bij nader inzien rijpt dan toch snel het in
zicht: wat is er tegen om het evangelie te
verkondigen op de manier zoals de Engelse
beatgroep van het Leger des Heils het doet?
Niets, lijkt ons.
egmtmm y t#
dl
RADIO-TELEVISIE
DAT VINDEN de „Joy Strings
zoals deze merkwaardige beat
groep zich noemt, ook. „Religie is
nu eenmaal geen voorbije zaak",
zegt Joy Webb, de donkerharige
jonge vrouw die het kleine orgeltje
bespeelt. Zij is in het dagelijks
leven kapitein in het Heilsleger.
Haar beatcollega's zijn Sylvia Gair,
zang en tamboerijn, Peter Dalziel,
basgitaar, Bill Davidson, solo-gi
taar, en Wycliffe Noble, drums.
Sylvia, Peter en Bill, alle drie jong,
leuk om te zien, stralend van puur
enthousiasme, zijn ook volledig in
dienst bij het leger. Zij zijn luite
nants. Wycliffe is een „free-lance"-
legerman.
„Als wij de jonge mensen en die ge
hele middenklasse van de bevolking,
die naar niets anders luistert dan naar
het ritme van de beat, willen benade
ren, dan moeten we ze toespreken in
hun eigen taal. Bij deze groep komen
we nergens meer met onze ouderwet
se liederen. Dit is de enige manier om
contact met hen te krijgen," aldus
Joy Webb.
lAMWWWMWWtllAMAIWWVWWWIfWWWMWUUWMWWVWMMWWM
tr
„Tegenwerking hebben we nooit ge
had, wel wat gereserveerde houdingen
van mensen die zeggen: We weten niet
of het wel werkt, dat systeem van jul
lie. Maar dat doet het wel, dat hebben
we gelukkig vaak mogen constateren.
De „Joy Strings" treden overal op
waar veel mensen bijeen zijn. Ze wer
ken vaak in theaters, bioscopen en in
grote restaurants. Niemand zal dan
zeggen: Daar heb je die lui van het Le
ger des Heils weer. Integendeel. De
Joy Strings zijn in Engeland bijzonder
populair. Zij hebben verschillende sin
gles en e.p.'s gemaakt en binnenkort
verschijnt hun eerste langspeelplaat.
SINDS JAREN heeft John Wayne er
nooit tegenop gezien het grootste deel
van zijn stuntwerk zelf te doen. Voor
Paramounts nieuwste western, Eldora
do, viel de 58-jarige acteur vrolijk van
een rennend paart en stortte zich met
zijn hoofd vooruit van een mestkar.
Toen echter producer-regisseur Ho
ward Hawks hem vroeg een song te
zingen, weigerde de grote „Duke" ca
tegorisch. „No Sir," zei hij, terwijl hij
een beetje bleek om zijn neus werd,
„dat is iets waartegen ik me tot mijn
dood toe zal verzetten."
„Maar," zei Hawks, „je was toch
de eerste zingende cowboy?" „No Sir,
ik was de eerste „zingende-cowboy-die
niet-zong," corrigeerde Wayne en ver
telde het volgende verhaal:
„TOEN IK PAS begon in het film
vak, gaven ze me de titelrol in een
western, genaamd „Singin' Sam". Ik
moest een gunfighter spelen, die begon
te neuriën als hij kwaad werd. En voor
één scène wilden ze me zelfs het lied
je laten zingen dat ik de hele film
door moest neuriën. Dat was de eerste
keer dat ik het vertikte. Toen haalden
ze Bill Bradbury, die het liedje zong,
dat later in de film werd „ingedubd".
Die film werd zo'n succes dat ze be
sloten dat ik van nu af aan zingen
moest. Ik hield echter voet bij stuk.
Daarom namen ze Bill Bradbury voor
vast aan om voortaan al mijn liedjes
te zingen. Het beroerde was alleen dat
iedereen dacht dat ik het was die zong.
De fans bleven maar zeuren dat ik een
liedje voor ze moest zingen. Toen dat
gebeurde liep ik naar Herb ates, de
directeur van de Republic Studio, en
nam mijn ontslag. En weet je wie ze
toen kregen? Een jongeman, genaamd
Gene Autrey!"
Overigens bevindt John Wayne zich
nu reeds zestien jaar bij de „top-tien"
van de filmindustrie in de Verenigde
Staten en Canada. Met zijn laatste suc
ces, de Paramount-western Eldorado,
waarin Wayne naast Robert Mitchum
de hoofdrol speelt, bedreigt hij zelfs het
ongeslagen record van wijlen Gary
Cooper, die zeventien jaar tot de „top
tien" behoorde.
Bij de jaarlijkse enquête in het film
vakblad Motion Picture Herald steeg
Wayne van de vierde naar de tweede
plaats. In 1950, 1951 en 1954 prijkte
zijn naam zelfs bovenaan deze lijst.
Een record dat geen andere filmacteur
ooit bereikte. In het western-avontuur
Eldorado speelt Wayne een revolver
heid uit Texas. Robert Mitchum is de
sheriff van Eldorado. Produktie en re
gie berusten bij Howard Hawks.
Twee jaar bestaat deze beatgroep nu.
Een normale muzikale basis-opleiding
hebben deze mensen in het leger ge
had. Het moderne idioom hebben zij
zichzelf moeten bijbrengen. Was hun
optreden eerst incidenteel, thans ma
ken ze al buitenlandse reizen en groeit
het werk hen haast boven het hoofd.
Televisiestudio's en camera's boeze
men hen geen angst meer in. Ver
moeidheid achteraf wordt bestreden
met een glaasje tonic of appelsap. Want
drank en sigaretten zijn er voor hun
niet bij.
Tijdens de opnamen, die' de NCRV
een paar weken geleden maakte, was
er ineens een grote verrassing: gospel
zangeres Marion Williams, in ons land
zachtjesaan een zeer goede bekende,
van wie dezelfde avond ook een t.v.-
optreden zou worden opgenomen,
kwam, toen het laatste nummer van
de Joy Strings gezongen en gespeeld
zou worden, in vol ornaat het toneel
op. Samen met deze enthousiaste
groep zong zij „When the saints go
marching in". Dat deed bij het publiek
.The Joy Strings met Marion
Williams: When the Saints go mar
ching in".
merendeels Nederlandse Leger des
Heilsmensen die hier en daar ge
hoorde kritiek verstommen. Want niet
iedereen was aanvankelijk even geluk
kig met deze manier van evangelie
verkondigen.
Commentaar van Joy Webb: „Kri
tiek is niet belangrijk, als je voelt dat
het je heilige plicht is om dit te doen,
dan moet je je door niemand laten
weerhouden." Commentaar van Ma
rion Williams: „ik had nog nooit van
de Joy Strings gehoord, maar ik vind
het een geweldig stel."
innnnnnn-n
V .s v'
-- -
Xv; p'y
HET LOWLAND TRIO:
DRIE DOLDWAZE Alkmaar-
se jongemannen waagden het om
eind 1962 onder de naam Lowland-
Trio (Trio der lage landen) mee
te dingen naar een finaleplaats in
een door de AVRO georganiseer
de auditie-talentenjacht.
Tot zeer grote verbazing van
Joop van, Twuyver (solo-zanger,
basgitaar, kunstfluiter, tekst
schrijver, componist) Hans de
Grand, (solo-gitaar en zanger) en
Jaap Hos, (slaggitaar) die het
Lowland Trio vormen werd be
slag gelegd op de le plaats!! lot
grote hilariteit en bijval van de tal
rijke aanwezigen in de zaal, te
meer daar hele stukken tekst op
het toneel door het Trio werden
bedacht.
Voor de eerste maal verscheen de
naam Lowland Trio in de dagbladen
en inviteerde de AVRO hen voor een
radio uitzending. Er volgden nog meer
uitzendingen waarna de NCRV het Trio
uitnodigde om hun eigen Hollandsche
liedjes te presenteren in de Televisie
serie „Kom er maar eens voor". Van
de kijkers in het land kreeg het Trio
ruim 10.000 stemmen. Het werd als win
naar uitgekozen over het totaal der
uitzendingen, waarna het wederom op
het beeldscherm verscheen in de po
pulaire serie „Zing er eens uit" (Hoo-
tenanny).
Door de radio- maar vooral door de
t.v.-uitzendingen, ontving het Trio loon
naar hard studeren en werken in de
vorm van enige landelijke bekendheid.
Doch op het moment dat men dacht
dat het Trio door zou stoten naar de
top van het Nederlandse amusement
werden twee Trio-genoten opgeroepen
om de wapenrok aan te trekken. Het
zag er voor het hardwerkende en en
thousiaste Trio somber uit. Maar ge
lukkig waren er enkele grammofoon
platenmaatschappijen die het commer
ciële oog op het Trio hadden laten val-
shov:
len en men uit hoofde daarvan een
contractje wilden voorleggen.
DIT GING door in 1965 toen de prille.
Haarlemse maatschappij „Exclusive"
een overeenkomst met het Trio aan
ging en op het label Tania het eerste
plaatje uitbracht onder de titel „Een
snufje zout", een eigen compositie van
het Trio.
Alhoewel „Een snufje zout" nog niet
als een „hit" kon worden beluisterd,
bleek dit plaatje toch vele reacties op
te wekken en een prachtige aanloop te
zijn voor de tweede schijf die on
langs is verschenen: „Trouw niet voor
je veertig bent". Een plaat die insloeg.
Het Trio, dat inmiddels naar de be
roeps-sector is overgegaan om aan de
vele contractuele verplichtingen te kun
nen voldoen, is weer uitgenodigd om
medewerking te verlenen aan een
nieuwe televisie-show.
Het Lowland Trio werkt hard aan
een verovering van een vaste plaats in
de Nederlandse amusementswereld.
Het Trio heeft een repertoir van 26
zelf geschreven en op muziek gezette
liedjes.
OP UITNODIGING van het State
Dept. zal pianist Earl Hines deze zo
mer een tournee door Rusland maken.
Uitspraak van Hines (die zich in Euro
pa laat vergezellen door vrouw Janie
en teenagedochters Tosca en Janear):
„I'm trying to bring back jazz to the
level where it used to be when it
was considered a profession". Janear
wilde in Engeland met alle geweld The
Beatles ontmoeten. „Dat zou haar har-
tewens in-vervulling doen gaan", al
dus Fatha Hines, die daaraan toevoeg
de „Ik heb de mijne reeds gehad: een
audiëntie bij de Paus in Rome". *Cleo
Laine, Britg jazzvokaliste, die destijds
opzien baarde met haar LP „Shakes
peare and all that jazz", zingt mo
menteel een zeer gevarieerd repertoi
re, waarin zowel liederen van Hügo
Wolf en Wagner, als de Shakespeare-
songs en componisten als Kurt Weill
en Fats Waller de hoofdschotel vor
men. Dorothy Ashby-dochter van
jazzgitarist Irving Ashby heeft folk-
music gespeeld en was gastvrouwe in
een radioprogramma van een station
in Detroit. Miss Ashby bespeelt de
(jazz)harp vaak gelijk Wes Montgo
mery de gitaar: Beach-Boys-leider
Brian Wilson laat zich tijdens tour-
nee's van de groep regelmatig vervan
gen door Bruce Johnson. Thuis in Be
verly Hills houdt hij zich intussen be
zig met de voorbereiding van nieuwe
projecten, waaronder nieuwe LP's en
films. Marty Napoleon is de nieuwe
pianist van Louis Armstrong's All
Stars, sinds de recente dood van Billy
Kyle. De Musician's Union in Enge
land verwacht elk ogenblik een besluit
van de Britse TV-maatschappijen om
het play-back-systeem uit hun shows te
bannen. Clarinettist Acker Bilk begon
eind maart jl. aan een nieuwe serie
van 15 wekelijkse BBC-radioprogram-
ma's onder de titel „Aek's Back". Bilk
werkt daarvoor samen met het strijk
orkest van Leon Young.
In ENGELAND sprong de nieuwe
opname van Dusty Springfield: „You
don't have to say you love me" in een
oogwenk van niets naar de top. Dusty
had zich dan ook even goed kwaad ge-
maakt: tijdens een tienerforum maak
te Cilla Black de opmerking dat het
Dusty alsmaar niet lukte en ook nooit
lukken zou om bij de eerste vijf van
de hitparade te komen. Cilla bedoelde
er niets onaardigs mee, maar Dusty
voelde zich in haar eer aangetast. Zij
belde onmiddellijk haar opnameleider,
haar manager en haar arrangeur, dat
zij op zo kort mogelijke termijn een
plaat wilde maken die bij de top moest
komen... Nog dezelfde nacht was de
tape gereed. Volgde een „rush-relea-
se" (voorrangspersing) en nauwelijks
hadden de eerste disc.-jockeys de op
name uitgezonden of de vraag in de
Britse platenwinkels barstte los. Troost
voor Cilla, dat ze geen weddenschap
met Dusty is aangegaam
KENT U de „zingende non" nog? De
Dominicaanse Zuster Glimlach, die
met „Dominique" zo'n enorm sukses
boekte in Amerika? Welnu, er is een
film over haar jonge leven gemaakt.
MGM engageerde Debbie Reynolds
voor de hoofdrol. De première is in
middels al in New York geweest. Zus
ter Luc-Gabrielle uit Fichermont is
momenteel werkzaam als verpleeg
ster in een Congolees ziekenhuis.
♦Heidi Brühl is in een wonderlijk kon-
flict beland met zanger Freddy. Deze
nam een vrij regelrechte Duitse ver
taling op van de Amerikanse Vietnam-
song (van Barry Sadler) „The Ballad
of the Green Berets", waarin de sol
daten hun nood klagen. Doch Heidi
had hier een andere opvatting over.
Zij liet tekstdichter Hannes Flesner de
tendens van het lied volkomen om
draaien: het zijn voornamelijk de
vrouwen, zei Heidi, die met tranen en
verdriet de prijs van de oorlog moeten
betalen. Zij protesteren en klagen niet,
maar berusten. Zo kwamen er in
Duitsland twee geheel verschillende
lezingen van Hundert Mann und.
ein Befehl" uit. Toen echter een
Duitse tv-regisseur, die opdracht kreeg
een programma te maken over protest
songs, voor een vertolking van dit lied
je zijn keuze op Freddy liet vallen,
was Heidi hier bijzonder gepikeerd
over, omdat het hier niet over een wil
lekeurig liedje ging (zij gunde Freddy
best een tv-uitzending), maar omdat
zij zeker wist, dat haar versie bij het
publiek beter zou aanslaan. Het bleek
dat de regisseur, die van Heidi's opna
me aanvankelijk niet op de hoogt*
was, aan de situatie niets meer ver
anderen kon omdat hij Freddy al de
toezegging had gedaan Hij zocht een
tussenoplossing door Heidi voor te stel
len, het liedje van de achterkant van
de plaat te laten zingen. Heidi weiger
de teleurgesteld. Jammer voor Peter
Koelewijn, want die achterkant is de
Duitse versie van zijn lied: „Ik ben
gelukkig zonder jou".
Greetje Kauffeld zal als gaste optre
den (bij Boy's Big Band?) in het a.s.
Holland Festival. Ze heeft inmiddeli
een woning in München gevonden Haar
L P„Sunday Melody" is onlangs in
Duitsland van stapel gelopen. In no
vember gaat zij een 4-weekse studie
reis naar de VS maken. Adamo werd
onlangs in Italië gekozen tot „beste
buitenlandse zanger van 1965". Gilbert
Bécaud trad in april op in de New-
yorkse Carnegie Hall. Hij tekende een
contract met Liberty, dat zijn platen
én zijn muziek in Engeland en de VS
gaar uitbrengen. Bécaud zal op 18 ju
ni a.s. naar de States terugkeren voor
het maken van Engels-talige opnamen.
„Berlin, dein Gesicht hat Sommer-
sprossen", is een van de innemende
liedjes, waarmee de aktrice-chanteuse
Hildegard Knef via Duitse TV-shows
weer bijzonder veel aandacht trok. Het
aparte van deze Knef-shows was, dat
zij de programma's bracht met liedjes
waarvoor zij zélf de teksten schreef.
De muziek werd gekomponeerd door
Charley Niessen en Gert Wilden. Het
„teksten-boek" van Hildegard is in de
loop der jaren tot een hele kollektie
uitgegroeid, waaruit zij voor een nieu
we lp-opname een 13-tal koos. Deze lp
heeft als titel: „Ich seh' die Welt durch
deine Augen". Behalve het „Sommer-
sprossen" vinden we er titels op als
„Werden Wolken alt?", de jazzwals
„Ich brauch' kein Venedig", „Ich
möchte am Montag mal Sonntag ha-
ben", „Er war der Schönste in der
Klasse" en meer van deze ballade
achtige liederen, die Hildegard half
zingend, half reciterend brengt. Er is
sprake van, dat Hildegard Knef in de
loop van dit jaar weer voor de Neder
landse TV zal optreden, waarbij zij
haar eigen „Deutsche Chansons" zal
voordragen.
Wie herinnert zich niet de jaren
van „Johnny Guitar", toen de Zweeds-
Amerikaanse Norma Dolores Egström,
alias Peggy Lee, na een carrière bij
bandleider Benny Goodman een grote
vedette werd? De onvergetelijke stem
van Peggy Lee is geen verleden tijd
geworden, maar na vijftien jaar storm
achtige stijlwisselingen in de Ameri
kaanse lichte muziek bleek haar stijl
van zingen nooit aan tijd gebonden. Zij
behoort met Ella Fitzgerald. Nat King
Cole, Crosby, Sinatra en Vaughan tot
de grootste vertolkers van de betere
Amerikaanse song. Heruitgaven op lp
(drie albums) met haar eerste grote
successen, zullen velen met enthou
siasme begroeten.
