■E
VROUW
I
I
se
fm®sa
I
■11 ia
4 4
mmwmm
Huisvrouw Mabel't Hooft uit Waddinxveen: Fiat Coupé
Zakenvrouw Ina van Kooten uit Haarlem: Glas 1204 TS
Reisleidster Lia Engeman
uit Haarlem: Formule Vee
Privé-secretaresse
Felicie van der Aa uit Doorn:
Formule Vee
O
jZAfERDAG 28 MEI 1966
I m
-I
-V
"X
i
-
OI» 30 MEI STAAN ZE WEER voor de streep op het Zandvoortse circuit: de grom
mende auto's met knallende uitlaten. Slanke race-monsters en fel-gekleurde toer-
wagens. Snel materiaal dat elkaar beconcurreert. Versierd met grote nummers; het
glimmende nikkel eraf. Race-strips hier, een extra streep lak daar. In de auto's, in
de smalle race-kuipjes, zitten de rijders. Beroeps en amateur. De armen gestrekt,
wat onderuit gezakt, maar geconcentreerd. Ze wachten tot de zwart-wit geblokte
vlag naar beneden gaat. De start.dan spuiten ze oorverdovend weg. Onder de
deelnemers zijn twee of drie vrouwen. Het verschil is bijna niet te zien, omdat ze ge
helmd zyn. Met een taai doorzettingsvermogen, veroorzaakt voor hun liefde voor
auto en snelheid, strijden ze met hun mannelijke tegenstanders. Ze doen niet voor
hen onder; ze halen goede plaatsen. En ook in deze Pinksterrace zijn de ogen weer
gericht op: Lia Engeman, Ina van Kooten en Mabel 't Hooft. Met hen en race
liefhebster Felicie van der Aa hadden we een gesprek.
door Henny Schoute
::JP
Race vrouwen staan haar mannetje
'.y
„GEVAARLIJK? HELEMAAL niet!
Op het circuit zijn geen zijwegen en
de auto's zijn in conditie. Denk eens
aan al die auto's met gladde banden
die op de wegen rondrijden. De auto's
die op het circuit rijden zijn allemaal
gekeurd". Mabel 't Hooft (29) bereidt
zich op iedere race met enthousiasme
voor. Zó zelfs, dat het er in huize
't Hooft in Waddinxveen om spant wie
er in een race uitkomt. Want Mabel
is getrouwd met Dick 't Hooft even
eens fanatiek autorijder. Op de lijst
van deelnemers aan de eerste NAV-
dag van dit jaar stond niet wie in de
race zou uitkomen. Achter hun num
mer van inschrijving stond: Dick of
Mabel 't Hooft. De dag voor de race
werd vreedzaam uitgeknokt wie
zondags aan de start zou staan. Het
werd Mabel.
Mabel 't Hooft begon als „meelo-
pertje" van haar man. Hij maakte
haar enthousiast met zijn rondjes op
het circuit. Dat gaf in oktober 1964
consequenties. Mabel reed haar eerste
race. „Heerlijk uitleven. Ik hou van
hard rijden", is haar mening over de
ze tak van de autosport. Bovendien:
„Vechten achter het stuur, want dan
blijft het spannend. Dat geeft de op
winding eraan. Een mannensport? Nee
waarom. Ik heb er eigenlijk nooit bij
stilgestaan. Ik vind het gewoon erg
fijn".
Mabel 't Hooft raast met een snelle
wagen op het circuit. Dit jaar in een
Fiat Coupé, die „opgepept" is door
zowel Dick als Mabel. Technische ken
nis werd opgestoken tijdens een mon
teurscursus voor vrouwen aan de
autoschool in Driebergen. Dat zel'f-
doen maakt deze sport wat goedkoper.
Want dat het duur is zijn ze met el
kaar eens. Alhoewel, vindt Mabel, „je
moet toch iets hebben. Dan valt alles
ergens wel mee".
Mabel 't Hooft is op een scooter in
het gemotoriseerde verkeer begonnen.
Een rijbewijs voor een auto? Dat vond
haar vader voor een meisje helemaal
niet nodig. Met de driejarige dochter
Piinnnfuuinniinnfuuinnnnnnnnnnnn>VMinff^M'*,'*",,","""M*w,""""a""l>wltl>l>IMIiMMW<M>WWWWWIMMWMMW
van Dick en Mabel 't Hooft zal het
wel anders gaan. Op de dag dat zij
achttien wordt zal ze waarschijnlijk
haar rijbewijs halen. Het parmantige
dribbeltje snuffelt geïnteresseerd in
autoboeken en bladert driftig in de dik
ke plakboeken van haar ouders. Als
haar moeder naar een foto wijst weet
ze: „Ford Corsair", de auto waarmee
haar moeder met Ina van Kooten
en An Vader in 1965 een 24-uurs-
rit reed. Of: „Dat is een Fiat Abarth",
een van de vorige race-exemplaren
van haar ouders. Maar nu is het „een
Fiat Coupé, mama".
^MWiWVMWWWVWWWAftftMWWWUWVWVWWWWWWWWIWWWWWWMWfUWUWW
ZAKENVROUW INA VAN KOOTEN
(35) uit Haarlem heeft de liefde voor,
snelheid niet van een vreemde. Haar
vader was vroeger de snelle motor
man op het circuit van Hooghalen.
Hij veroverde daar de titel van natio
naal en internationaal kampioen. Maar
voor de race-ambities van zijn doch
ter was hij helemaal niet enthousiast.
Zijn vrouw nog veel minder. Mevrouw
Van Kooten griezelde al bij de gedach
te haar dochter achter het stuur van
een snelle auto te zien zitten, de helm
op, de voet stevig op het gaspedaal.
Maar Ina met monteursdiploma
op zak was al geïnfecteerd door de
verhalen over de TT, over de snelle
sport, door haar vader, die daarmee
een kast vol medailles en bekers ver
diende. „Op een gegeven moment wil
de ik het zelf gaan doen, maar dan in
een auto". Ze ging eens bij coureur
Maarten Jonker kijken en schreef in
voor de NA V-dag (Nederlandse Auto-
rensport Vereniging). Ze trainde stie
kem in haar GlaS 1204 TS en belde
toen een oom in Amersfoort om haar
ouders uit te nodigen. Die mochten
onder geen voorwaarde weten dat hun
dochter die zondag vier jaar gele
den zou rijden.
Die eerste race: „Ik ging met een
noodgang naar het circuit". In de auto
de platte schoenen, de makkelijke
race-kleding, maar geen helm. Die
werd geleend. Weliswaar een die
maten te groot was, maar het ding
werd volgestopt met sjaals. De eerste
race van Ina van Kooten.Ze was
startklaar. Maar toen de vlag naar be
neden ging, bleef de rode auto staan.
De motor was afgeslagen.Ze fi
nishte als achtste. Maar ze was er
doorheen en vader Van Kooten was
enthousiast. Sinds die eerste race ver
zorgt hij haar auto en staat hij bij
iedere race met zijn caravan in het
rennerskwartier om de tijden van zijn
dochter bij te houden.
Ze ging het steeds beter doen. Haar
tijden werden beter en ze stelde meer
eisen aan haar auto. Inmiddels is er
al een nieuwe Glas bijgekomen, ,,'t Is
wel wennen, want die „oude" Glas
kende ik precies". Dubbele zenuwen.
„Ik heb altijd last van zenuwen voor
de wedstrijd. Zodra ik wegrij zijn ze
weg. Dan heb je je gedachten bij het
rijden".
„Weet je dat ik bijna Lotus had ge
reden? Als dat incident van Zandvoort
er maar niet was geweest. Daar ben
ik ook de dupe van geworden". Vorig
jaar, tijdens de Grand Prix, ging de
manager van de Lotus-stal, de Engels
man Colin Chapman, op de vuis met
een Zandvoortse politieman. Nasleep:
een rechtszaak, die Chapman tijd kost
te, en kopzorgen. Hij had haar na de
H/mH/l/y/m/yiAWA/WlflWIIIVWWIIimUIAflIWWIAWA/Wmi
Grand Prix gezegd dat hij, nadat hij
haar had zien rijden, wel wat in haar
zag. Voor Lotus rijden! Dat zou een
buitenkansje zijn. Maar Chapman werd
teveel door politie en justitie in beslag
genomen. Misschien.als hij dit jaar
weer komt. Want ze heeft een streven:
éérste worden.
^□ÉL
-- V
„CRACK" VAN DE TOEKOMST is
reisleidster Lia Engeman (22) uit
Haarlem. Ze is snel, manoeuvreert
handig en is de teamleider van de
Formule Vee, de Heemstedenaar Daan
Constandse, vaak de baas. Voor ze aan
de training begon, had ze het autorij
den stevig onder de knie. Ze was een
persoonlijke ontdekking van coureur
Rob Slotemaker. Toen Lia een paar
jaar geleden voor het eerst een rond
je op het circuit reed in een ge
leende auto notabene kreeg ze de
complimenten en bewondering van Slo
temaker die daar ook een rondje reed.
Het was een sportieve achtervolging.
„Het zat er daarna wel in om in de
racerij te gaan," herinnert Lia zich.
Ze oriënteerde zich op de bekende
circuits (Monte Carlo, Nürburgring,
Monza, Zolder), die ze met Slotemaker
afreisde. Toen kwam Engeland. „Ik
had gehoord dat ze daar ook meisjes
lieten rijden." Met assistentie van de
directeur van het Zandvoortse circuit,
Han Hugenholtz, kreeg ze een DAF los.
Het leek allemaal rooskleurig voor En
geland, als er maar geen verandering
in de directie was gekomen. Een nieu
we directeur die haar zijn sympathie
niet gaf.
Ze ging terug naar Nederland, om na
een korte onderbreking wéér naar En
geland te gaan. Nu als assistent-mana
ger bij Alan Mann Racing van coureur
Sir John Whitmore. Een „benzine
poes", zoals de vrouwelijke assistentes
FELICIE VAN DER Aa, 21-jarig»
privé-secretaresse uit Doorn, vindt
zichzelf „niét goed genoeg" om in ra
ces uit te komen. Ze houdt het bij trai
nen, en dat alleen al is „een gewel
dige sensatie". Dat trainen gebeurt
niet in haar eigen, oude VW-tje dat ze
voor haar plezier berijdt en het daar
om kan onderhouden, maar in een
échte racewagen: een Formule Vee.
Eén keer per week is ze op het circuit
om razendsnelle rondjes te rijden. Er
worden steeds snellere tijden gemaakt
op een circuit telt ieder deel van
een seconde en dat is een stimulans
voor intensiever trainen.
Waarom meldde Felicie zich bij de
„Vee'tjes" aan? „Ik was reuze enthou
siast voor auto's en het racen. Ieder
een verklaart je voor gek, omdat ze
niet weten hoe geweldig het is achter
het stuur. Het kan gevaarlijk zijn, ja,
maar je moet ervaring hebben en je
auto kennen. Het is echt geen bravoure
of lef om in een racewagen te zitten.
Je moet het leren. Ik ben langzaam
begonnen en heb geleidelijk aap de
snelheid opgevoerd".
Geen races voor Felicie, maar wel
een tweede seizoen trainen in de open
wagen. Daar worden graag wat spaar
centen voor uitgegeven, daar wordt
met plezier voor van Doorn naar Zand-
voort gereden. De ijzige kou die
's winters in deze open „Vee" om haar
oren suist, wordt weggelachen. Want
de hartstocht voor het autorijden staat
bovenaan.
en habitués bij de pits vaak ten on
rechte worden betiteld. Het volgende
team waar ze zich. bij aansloot was
Alan Brown Racing. Gesponsored door
dit team kocht ze een skelter, die de
oorzaak werd van een zwakke plek in
haar rug. Lia weer terug naar Neder
land met de kansen om voor Ferrari
naar Amerika te gaan voor ogen. Ze
werd geen Ferrari-assistente. „Ik wil
zélf racen en geen toeschouwster zijn."
Inmiddels was de Stichting Formule
Vee opgericht en talentvolle Lia kon
gaan racen, dichtbij huis. „Het kost
veel geld, maar of het een of het an
der. Ik kijk wel eens jaloers naar
mooie jurken, 'k Zou ze ook best wil
len hebben, maar het gaat niet." De
onkosten zijn hoog, voor het trainen en
de wedstrijden, waar nog het inschrijf
geld bijkomt, en je eten en drinken."
Maar met een beetje sparen komt ze
er. Ze rijdt met haar oude karakteris
tieke Engelse Ford '48 naar het circuit
om zich fanatiek in het race-geweld
(„Ik vind het geen vrouwelijke sport")
te storten.
„In het begin ben ik altijd vreselijk
zenuwachtig. Als er een race is, eet ik
dagen van tevoren niet. Maar na de
start zijn de zenuwen weg." Als het
aan haar ligt komen er nog veel meer
starts. „Ik vind het een geweldig»
sport."
