I
Jk ben altijd bang dat het
publiek niet goed reageert
„Wij hebben een heerlijk huwelijk, ik ben gelukkig"
ROB
HOEKE:
SHOW
99
99
In het nieuwe seizoen
brengt de AVRO vier
shows rond Caterina
Valente op het scherm
The Mama's
and
The Papa's
Hun hit:
Monday
Monday
ZATERDAG JUNI 1966
Erbij
15
d
d
mm§
t
Caterina, een tenger vrouwtje
van slechts 100 pond, geheel onop
gemaakt, danst en zingt met de mu
ziek in haar hand, een brede lach
over het hele, sprekende gezichtje.
Achter haar staat het rustpunt van
haar en alle medewerkers: echtge
noot Eric von Aro. Een gemoede
lijke stevige man met blond haar
en blauwe ogen, die door zijn
vrouw met „pappie" wordt aange
sproken. Attent plukt hij van haar
jasje een losse verdwaalde rood
bruine haar, streelt haar even over
de schouders en geeft haar een ge
ruststellende knipoog: het gaat
goed, Caterina hoeft zich geen
zorgen te maken.
International „sound'
IN TEGENSTELLING tot vroe
ger is het niet meer het ideaal van
Nederlandse groepen om buiten
landse plaatsuccessen op waterige
manier te imiteren. Het gaat er nu
om dat men zegt: „Het is alsof
plaat die-en-die uit Engeland af
komstig is!" De plaatproducers
gaan, om dit ideaal te bereiken, zo
ver dat hun opnamen ook in Enge
land worden opgenomen. En dan
ia het wel internationaal genoeg.
RADIO-TELEVISIE
La Valente
(Van onze radio- en televisiemedewerkster)
„Ha. lekker, eten!", roept Caterina Valente opgetogen, als
iemand haar een paar croquette» met wat brood komt brengen.
Gestoken in een gele lange broek met bijpassend jasje, gezellig
streepjes-truitje en een mal blauw hoedje op haar hoofd, loopt
ze door de Hilversumse studio van Phonogram heen en weer. Nu
eens staat ze gebarend te zingen bij het repeteren van het orkest,
dan weer draaft ze naar de controlekamer, waar een internatio
naal team vakmensen druk in de weer is met banden, spoelen,
knoppen en het geven van aanwijzingen. Frans. Duits, Engels en
Nederlands strijden om voorrang.
In de eerste van de vier Valente-
shows (kosten 150.000 per show)
treedt de Weense operettezangeres
Anneliese Rothenberger als gaste op.
Broer en zus op de planken: Caterina Valente en Sylvio Francesco.
„Veertien jaar zijn we nu getrouwd,
zegt Catharina, „Maar alles is voor
ons nog nieuw en fris. Misschien komt
het ook wel doordat onze levens ook
zakelijk zo in elkaar grijpen. Er is bij
ons altijd een basis voor een gesprek.
Voor het slapen gaan en voor het op
staan praten we minstens een uur met
elkaar. Ons gesprek heeft in deze 14
jaar nog nooit stil gestaan. Alles, za
kelijk en niet zakelijk, bespreken we
met elkaar. Er zijn tassen ons geen din-
- r ~i r r>nr>no(Wifwv>fMinfliVWVv* mmm mm mmm
Deze zaak wordt op het ogenblik wel
eens wat te ver doorgevoerd. Soms tot
op het snobistische af. Maar hoe het
ook zij, er is in Nederland tenminste
één groep die zéér internationaal is, en
dat is de Rob Hoeke rhytm blues
groep uit Heemstede.
De muziek die deze groep maakt kan
oorspronkelijk genoemd worden en is
niet erg Nederlands. Enkele weken ge
leden vertelde John Stewart, manager
van The Walker Brothers, dat hij Rob's
„Oh Baby Please" „het einde" vond en
dat deze plaat een groot succes zou
kunnen worden.
Rob Hoeke speelt piano en mondhar
monica en zingt daarbij nog, Paul Hoe
ke werkt op drums en voor zover nodig
tamboerijn, Kees Kuipers zorgt voor de
basgitaarpartijen (min of meer geïn
spireerd op de beat uit Memphis), Frans
Hoeke slaat op de ritme-gitaar, John
Schuursma, de nieuwe aanwinst van de
groep, geeft solo-partijen weg. Zijn stijl
combineert beat, jazz (John speelde ja
ren in de Ted Powder formatie) en mo
derne blues (ergens lijkend op de stijl
van een Buddy Guy).
Als het grote publiek aan Rob Hoeke
denkt, ziet het die naam min of meer
synoniem met de boogie woogie of „Boo
gie Hoogie" zoals zijn langspeelplaat
heet. Niets is echter minder waar. Boo
gie woogie is op het ogenblik slechts de
basis, de muzikale ondergrond (letter
lijk en figuurlijk!) waarop de groep
aftaeèk. Daar bovenop zit echter keihar-
Rob Hoeke (r.)'s Rhythm and Blues
Group.
de, naar de rhytm blues neigende,
muziek die met niets of niemand verge
leken kan worden.
WAT DE PLATEN BETREFT na
succes op het Loosdrechts jazz-festival
was het dus allemaal op de boogie woo
gie toer met bestsellers als „Boogie
woogie stomp", „Swanee river boogie",
„Blues for kid" en de vaste tune van de
groep, de „Honky tonk train blues"
(eens een groot succes van de legenda
rische Meade Lux Lewis). Daarna kwam
het meer modem gerichte „Down
South" en de eerste rhytm blues-op-
name „Oh Baby Please".
Nu verscheen dan de nieuwe dubbele
hit „Margio"/„Rigmore", die door ken
ners en fans als hun beste en meest
commerciële opname getipt wordt voor
de top 40. Iets dat door de platen van
de groep wel vaak benaderd, maar op
het nippertje steeds niet gehaald is.
gen die weggemoffeld en nooit uitge
sproken worden zoiets betekent de
dood van ieder huwelijk.
We hebben een heerlijk huwelijk. Ik
ben erg, erg gelukkig. Eric heeft de
moeilijkste en ondankbaarste kant van
alles: Voor mij zijn altijd de bloemen
en het applaus, voor hem het gescheld
en de klappen. Gelukkig heeft hij bre
de schouders en een onverstoorbaar
goed humeur. We kennen elkaar allang.
Beiden zijn opgegroeid in het circus.
Eric was jongleur, Caterina zat met
moeder, broertjes en zusjes al van
af het moment dat ze kon lopen in
een familienummer. Later werd zij,
toen zij zich wat had losgemaakt van
mamma, Eric's assistente. Caterina
zong wel in die tijd, maar deed er
verder niets mee.
Het was de grote clown Grock, een
vriend van haar moeder, die haar
eigenlijk in die richting gedreven heeft.
Haar man Eric was degene die de
banden, die waren opgenomen onder
supervisie van Grock, heel Duitsland
rondstuurde. Caterina kreeg er con
tracten op en kwam zo terecht bij
Kurt Edelhagen. Hij bezorgde haar het
eerste platencontract. Jarenlang staat
Caterina nu aan de top. Zij behoort tot
de groten. Hoe ze dat volhoudt?
„Het is simpelweg een kwestie van
werken, leren, nieuwe dingen onderne
men en consciëntieus bezig zijn met al
les wat je doet, want de narigheid is
dit: als je eenmaal een bepaalde hoog
te hebt bereikt, dan moet je gewoon
dubbel zo hard werken om niet naar
beneden te tuimelen. Die nervositeit
van Barbra Streisand bijvoorbeeld
die kan ik me zo levendig voorstellen.
En dat is toch eigenlijk wel een goed
teken. Die vrouw is pijlsnel omhoog
geschoten, realiseert zich dat ze op een
enorme eenzame hoogte staat en krijgt
de bekende zenuwen. Ik heb datzelfde
ook enigszins.
Ik ga nog steeds dood van ellende en
nerveusiteit als ik moet optreden. Als
kind had ik dat nooit. Ik deed maar
wat en maakte me nergens zorgen
over. Maar nu! Ik vind het verschrik
kelijk, ik ben altijd bang dat het pu
bliek niet goed reageert, want dat is
steeds weer een gok. Aan de andere
kant maakt dat gespannen gedoe dit
vak zo interessant. Ben ik eenmaal be
zig dan is alles over."
Het verrassende van Caterina Valen
te is haar verfrissende onopgesmukte
eerlijkheid en eenvoud. Ze mist ten ene
male iedere sterallure. Zij voelt zich
een gewone werkende vrouw en daar-
IN HET Zakkendrager&huis te Schie
dam is een sociëteit geopend, die een
ontmoetingscentrum wil zijn voor be
langstellenden in theater, film en tele
visie. Er is veel lectuur beschikbaar
voor hen die bij een van deze media
betrokken zijn. Het ligt in de bedoe
ling lezingen e.d. te organiseren. Tij
dens de opening waren werkfoto's te
zien van de Britse televisieserie Z-cars.
In de toekomst zullen regelmatig expo
sities worden gehouden. Vele bekende
figuren uit de film- en televisiewereld
hebben hun medewerking toegezegd.
De stedencompetitie, die de
NCRV samen met de Belgische tele
visie heeft opgezet vindt navolging. Op
1 juni is een nieuwe reeks wedstrijden
gestart in Eurovisieverband, waaraan
plaatsen met een inwonertal van maxi
maal 40.000 inwoners deelnemen. De
competitie is begonnen met een ander
half uur durende strijd tussen het
Franse Arcachon en het Duitse Esch-
wege. Vandaag volgen Tivoli (Italië)
en Antoing (België) en op 18 juni tre
den Menton (Frankrijk) en Montecati-
ni (Italië) tegen elkaar in het strijd
perk. De titel van deze reeks amuse
mentsprogramma's is „Spiel ohne
Grenzen". De onderwerpen zijn cul
tuur en sport. Er is meer doewerk dan
denkwerk in de strijd gebracht.
In Amerika is een wetsontwerp
ingediend, aldus meldt Variety, dat
vaststelt, dat een televisietoestel be
hoort te worden beschouwd als een es
sentieel onderdeel van elk huis en
daardoor aftrekbaar voor de belasting.
De Amsterdamse organist Ber
nard Drukker is een jaar of wat gele
den naar Australië geëmigreerd. Het
City Theater betreurde zijn vertrek,
maar Drukker zag grotere mogelijkhe
den in het verre werelddeel dan hier.
Het culturele klimaat in Australië
stond de Amsterdamse organist echter
ook niet aan en hij is daarom naar
zijn oude stad teruggekeerd. De VARA
die nog geen opvolger voor de overle
den Cor Steyn heeft kunnen vinden,
heeft zich met Bernard Drukker in ver
binding gesteld en dat contact heeft ge
leid tot een verbintenis op lange ter
mijn. Drukker zal voor de VARA zo
wel het hammondorgel als het grote
concertorgel bespelen.
van zijn er miljoenen over de hele we
reld. Ze pretendeert ook niet het alleen
recht te hebben op het gebied van re
pertoire-keuze bijvoorbeeld. Alle lied
jes kiest zij in samenwerking met haar
man en de andere producers. „Een
mens weet nu eenmaal niet alles: hoe
meer mensen samen over iets denken,
des te beter wordt het resultaat."
Reizen, nieuwe mensen ontmoeten,
overal nieuwe dingen eten is voor Ca
terina een nog steeds grote vreugde.
„Alleen dat steeds weer pakken kan
ik niet uitstaan", zegt ze, haar beweeg
lijke handen omhoog heffend. „Na der
tig jaren zou ik er toch wel eens aan
gewend moeten zijn, maar ik haat het
nog steeds."
Het bijkomend ongerief van in iedere
stad, in ieder ander land weer inter
views te moeten toestaan, accepteert
ze zonder enig protest als onderdeel
van haar vak. „Het publiek heeft er
recht op te weten wie ik ben. Ze willen
in mijn huid kruipen, ze willen mijn
leven met het hunne vergelijken en dat
kan ik me voorstellen. Van mijn fa
vorieten wil ik ook graag weten hoe ze
reilen en zeilen in het dagelijks le
ven. Ze vinden het leuk om te weten
dat ik gek op eten koken ben en dat
plezierig eten voor mij een echte ont
spanning is." Ze lacht even én zegt:
„Thuis stel ik al tien dagen vooruit
vast wat er allemaal voor heerlijks
door ons klaargemaakt zal worden. En
als we met vacantie gaan, Eric, kleine
Eric en ik. zorgen we altijd een appar
tement met gelegenheid tot koken te
hebben, anders ben ik niet gelukkig."
Kleine Eric is hun zoon. Hij is acht
jaar en zit momenteel op een kost
school in Zwitserland. „Natuurlijk had
ik hem liever bij mc gehad, zegt Ca
terina met een zucht, maar ik vind
dat een kind recht heeft op een goe
de school, vaste onderwijzers en lera
ren, een vaste groep vriendjes. Wij
zijn anders opgevoed. In iedere stad
hadden wij een andere onderwijzer. Je
leerde wat te hooi en te gras en bo
vendien was het oorlog. Als kleine
Eric het vak in wil, heeft hij nog tijd
genoeg. Eerst moet hij een behoorlijke
schoolopleiding hebben". Weet Eric al
wat hij wil worden?
„Ach, dat wisselt per maand, geloof
ik. Vorig jaar wilde hij astronaut wor
den, nu wil hij gaan zingen. Als ik
hem vraag: wil je geen impresario
worden, net als pappa?, dan zegt hij:
Mammie, dat hangt van mijn vrouw
af als zij net als jij zingt, dan
word ik impresario. Waar haalt zo'n
kind zulke gedachten vandaan, vraag
je je dan af. Hij is blond, heeft blau
we ogen net als zijn vader, en hij
praat net zo met zijn handen als ik dat
doe. Hij is zo lief en ik mis hem zo.
Hij is een heerlijke duivel, een echte
jongen. Maar soms kan hij de kalmte
en de tact van een volwassene opbren
gen. Als ik moe thuiskom van mijn
werk, pakt hij mijn spullen aan. zet
me in een stoel en zegt: Mammie ik
zal je niet plagen of in de weg lopen
hoor. Je bent geloof ik erg moe. En
dan gaat hij rustig spelen in zijn eigen
kamer. Ik zou er dolgraag nog een
kind bij willen hebben. Het zou zo
heerlijk zijn voor hem en ik geloof dat
Eric een geweldige broer zou zijn, om
dat hij door ons nooit als enig kind be
handeld en dus veel vertroeteld is."
Na een kleine adempauze voegt z«
daaraan toe: „Weet je wat het moei
lijkste ter wereld is? Een kind opvoe
den. De rest kun je allemaal leren met
meer of minder moeite. Ik heb zingen
en acteren geleerd, ik hoop dat achter
af blijkt dat ik ook opvoeden een
beetje onder de knie heb gekregen."
fmjinnniuiniinnnnfMinpnnfliwvyi'nrif
Vorig jaar heeft de Vlaamse tele
visie een tweetal programma's uitge
zonden onder de titel Bioscoop en Te
levisie, op zoek naar evenwicht. Tot
slot van de serie werd een debat ge
houden tussen verschillende zeer des
kundige medewerkers. De uitzendin
gen zijn thans verwerkt in een uitvoe
rig rapport, waaraan professor Vincent
Peeters geruime tijd heeft gewerkt.
Hij hield een internationale enquête
over dit onderwerp en zijn studie is
dan ook niet alleen voor België van be
lang. Het meest belangwekkende hoofd
stuk van het boek dat voor iedereen
verkrijgbaar is behelst een mecano-
grafisch onderzoek betreffende de
schommelingen in het bioscoopbezoek,
zulks dag na dag gevolgd gedurende
een periode van vijf jaar. Dit „cardio
gram" van het Belgische bioscoopwe
zen schept de mogelijkheid dag voor
dag aan te geven, welke elementen het
bioscoopbezoek positief dan wel nega
tief hebben beïnvloed. Het boek geeft
een uitvoerige schets van de situatie
in vele landen, w.o. Nederland. Aan de
hand van de statistieken worden de
schommelingen op de filmmarkt nage
gaan sinds de doorbraak van de televi
sie. Echter niet alleen de correlatie tus
sen bioscoop en TV wordt belicht. Het
bioscoopbezoek wordt beïnvloed door
vele andere factoren, die ook aan een
nadere beschouwing werden onderwor
pen.
„THE MAMA'S EN THE
PAPA'S" noemt zich
een nieuwe sensationele
Amerikaanse groep,
waarvan geen enkel lid in werkelijk
heid Mama of Papa is. Wat zij wel zijn?
Hitmakers. (Monday Monday). Als u
hun foto bekijkt ziet u dat de Mama's
en Papa's in alle soorten, maten en
gewichten vertegenwoordigd zijn. Iets
meer van de groep:
John Phillips is de leider van de
groep. Niet alleen door zijn leiders
kwaliteiten maar vooral door zijn
muzikaliteit. De twee hits, die de
M's P's in de USA hebben (le en 3e
plaats) zijn door hem gsechreven.
Peter Paul and Mary vinden hem de
beste folkcomponist van deze tijd,
hoewel hij zichzelf helemaal geen
folksinger en schrijver noemt. Meer
een „op folk music georiënteerde
good-time music" vind hijzelf. Hij
woont boven op een heuvel in Hol
lywood in een pracht bungalow sa
men met het tweede mannelijk lid
van het kwartet:
Denny Doherty. Denny is van Iers-
Canadese afkomst en heeft een
specifieke keltische humor. Hij heeft
zangervaring opgedaan in de „Hali
fax Three", een folksinging groep.
SïJSijii
Cass: is op de foto te herkennen
meest voislanke „mama". Men noemt
haar wel „The Sound" van het vier
tal. Zij zong folk bij „The Big
Three". Cass besteedt een groot ge
deelte van haar vrije tijd aan het
kopen van allerlei antieke voorwer
pen zoals: koekoeksklokken, lampe-
kappen, sieraden etc. Haar favoriet:
Bobby Dylan.
Michelle is de bronde schone in het
midden van the Mama's and the
Papa's. Zij is 21, superslank, blond,
charmant en sereen. Zij praat wei
nig, maar zingt des te meer.
De twee hits die op het ogenblik de
wereld aan het veroveren zijn, „Mon
day Monday" en „California Dreamin",
hebben zij ingestudeerd op de Virgin
Islands, waar zij een semi-existentialis-
ten bestaan geleid hebben tot de gou
verneur van het eiland tegen hen zei:
„GO". En zij gingen rechtstreeks
naar de Dunhill-studio's, „onderlabei
van RCA Victor", waar zij deze twe»
„blitzers" opnamen.
