en
POLLE, PELLI EN PINGO
KRAMMETJE FOK
,Kastelen in Spanje" worden
weer luchtkastelen
Stamboom van dagelijkse dingen
DUIKEN IW
- voor de koopgrage Fransen -
DENKWERK
PANDA EN DE MEEST ER-GELDZAMELAAR
J
E
13
DINSDAG 14 JUNI 1966
O hi
voiavé
Afhaal
-
Een oorspronkelijke
Nederlandse roman
door Willy Corsari
pSSt
De GROTE
LEONARDO VA
V/NC/ VERBETERDE
HEr IN IRS6 DOOR
DE SLANG MET RINGEN
TE VERSTIJVEN EN EEN
AFVOER V00RGEBRU1KTE
LUCHT AAN TL BRENGEN
Motten?
Veiligheidsparaplu
Dieet-computer
Vliegen?
Muggen?
misschim watiater,
knap mectö
566
w ^0 m
35)
„Eindelijk wat te eten" zei de jong-
gen. „Geef, op!" Maar ze liep langs
hem heen. Vaag hoorde zij de moeder
praten en praten. Over Leuven, dat
in brand stond, over hun vreselijke
reis, het eindeloze oponthoud aan de
grens, de angst, die zij hadden door
staan. Zij schonk koffie in een kop en
zei tegen het meisje:
„Drink wat".
Liefst had zij haar willen meene
men naar haar eigen kamer, haar in
bed leggen, verzorgen, koesteren. De
jongen kwam aanlopen en griste een
broodje van de schaal.
„Zeg, hoorde je me niet?" Charlot
te keek hem vluchtig aan.
„Jawel. Ik ben de dienstmeid niet".
„Brutaal wicht!"
„Henri!" riep zijn moeder. Zij
dronk ook koffie, at van het brood,
praatte verder. Ze was een kleine
vrouw, heel bekoorlijk, maar op an
dere wijze dan haar dochter. Haar
donkere ogen sprankelden, onder de
grote hoed met veren kwamen brui
ne haren uit, in krulletjes gefri
seerd, ze had kuiltjes in de wangen
als ze lachte en tot Charlottes ver
bazing deed zij dat nu en dan op
eens, tussen al haar jammerklach
ten door. De blos op haar wangen en
het rood van haar kleine mond wa
ren niet echt, zelfs Charlotte kon
dat zien, maar het stond kinderlijk
als bij een klein meisje, dat zich
voor de grap heeft geverfd. Aan haar
druk gebarende, kleine handen fon
kelden vele ringen, zij droeg enige
kettingen om de hals en armbanden
aan de smalle polsen en lachte tus
sen klachten en tranen door, dat ze
er uit zag als een kerstboom, zo vol
gehangen, maar zij kon niet alles in
haar juwelenkistje krijgen. Ze klem
de het tegen zich aan met één arm en
weer overslaande in klachten jam
merde zij dat zij alleen haar juwe
len had kunnen redden. Alles had zij
verloren. Alles! Zeker zou haar huis
nu ook al in brand staan, of het zou
worden leeggeroofd. Opeens weer
van toon veranderd, wendde zij zich
tot Annemarie Renierse, die naar
haar toe was gekomen om te zeggen,
dat de bedden klaar waren en
vroeg:
„Waar is mijn Schoonpapa? Ik
moet hem groeten".
Annemarie antwoordde, dat hij niet
gestoord mocht worden. Haar toon
was kort en mat. De plotselinge druk
te en emotie hadden haar vermoeid
en méér nog het vele praten van die
vrouw. In haar medelijden mengde
zich wat ergernis en spijtigheid. Al
les verloren! Zolang men nog zo'n
parelketting bezat en een kistje vol
andere juwelen en zulke bontman
tels. Een chauffeur en een kame
nier had zij ook meegebracht, alsof
zij thuis kwam. Christiaan probeer
de de woorden van zijn vrouw wat
te verzachten. Hij legde uit, dat de
baron oud en ziekelijk was en. wel
nogal excentriek.
„Je sais, je sais!" De kleine vrouw
gebaarde met haar vrije handje en
lachte hem toe, want zij vond hem
een zeer knap man en al was de we-
Charles
Charlotte
reld vergaan, dan zou Adèle nog
aandacht hebben over gehad voor een
knappe man. Tenslotte werden de
onverwachte gasten alleen gelaten
in hun vertrekken, waar later een
warme maaltijd zou worden geser
veerd.
Tenslotte werden de onverwachte
gasten alleen gelaten in hun vertrek
ken, waar later een warme maaltijd
zou worden geserveerd.
„Maak toch iets klaar" zei Anne
marie op vergoelijkende toon tegen
Maria, „wat salade, wat eieren".
Maar Maria riep, dat zij een kip zou
slachten. Sla en eieren, stel je voor,
de jonge barones moest toch goed te
eten krijgen!"
Het was nog nooit gebeurd, dat Ma
ria niet mopperde, als zij extra werk
moest doen. Annemarie kneep de lip
pen even opeen. De jonge barones
belachelijk! Ze waren allen opeens
sentimenteel geworden. Met wat
grimmige voldoening bedacht zij dat
de baron zijn schoondochter wel spoe
dig zou laten merken, dat ze hier
niet de barones behoefde te spelen.
De jónge barones. Ze is niet jonger
dan ik, dacht Annemarie spijtig; al
leen maar slanker en als men zich
zulke kleren kan permitteren en zich
verft en uren in de wind naar par
fum ruikt, kan men gemakkelijk een
jeugdige indruk maken. Wat haar
hinderde was de glimlach, waarmee
zij Christiaan had zien luisteren naar
dat verwarde gebabbel.
Zij aten eindelijk zelf wat, maar
Annemarie had geen eetlust meer.
„Wat staar je?" vroeg zij geprik
keld.
Charlotte schrikte op. Ze zei dro
merig:
„Is ze niet héél mooi? Ik wist niet
dat iemand zo mooi kon zijn".
„Wie?"
;,Dat meisje".
„O, het meisje". Annemaries ge
zicht ontspande zich. Ja, het is een
mooi meisje. Maar die jongen
maakt al een heel onsympathieke in
druk. Hij was aan het orders uitde
len, alsof hij hier de baas is. Nu, ik
hoop maar dat ze vlug verder reizen."
Christiaan zweeg. Hij was er zeker
van, dat dit niet zou gebeuren.
Hij kreeg gelijk. Adèle dacht niet
over verder reizen. Ze installeerde
zich in de linkervleugel en bracht de
streng geordende gang van het huis
houden volkomen in de war, door het
personeel telkens in beslag te nemen.
Het ergerde Annemarie, dat allen
zich uitsloofden voor de jonge baro
nes en luidkeels verkondigden, hoe
mooi ze was, hoe chic en hoe bemin
nelijk, helemaal niet trots! Het was
waar dat Adèle babbelde met ieder
een, die maar wilde luisteren. De
eerstvolgende zondag veroverde zij
het dorp toen zij in de kerk ver
scheen. Oude mensen herinnerden
zich ontroerd de mooie Agnes, jon
ge mannen gluurden bewonderend,
de vrouwen keken meer naar de
chique kleren. Allen waren het er
over ééns, dat dit een echte voorna
me dame was en toch zo eenvoudig
en lief. Haar dochtertje, wat een en
gel! (Wordt vervolgd.)
f|E ARGYRONETA AQUAT/CA OF DlllKSPlN
M WEEFT ZL'N KLOKVORMIG WEB IN ONDIEP
WATEREN VOLT HETDAGEL'JKS A1ET VERSE
LUCHT, WELKE Hl) TUSSEN DE HAREN OP ZUN
o o° LICHAAM MEE
"Ó<S> OMLAAG NEEMT,
-J WERE
ELLICHT BRACHT DIT DE MENS
OP HET IDEE OM ALDUS DE WATER
WERELD TE DOORVORSENZO ZOU
ALEXANDERS GROTE ZICH IN EEN GLAZEN
TON IN ZEE HEBBEN LATEN ZAKKEN, OM DE
RISTOTELES
SPREEKT
VAN MANNEN,
DIE ZICH ON
DERWATER
BEWOGEN
HANGEND
IN EEN OM
GEKEERDE
KETEL
EoL/HPHA
naar een /3'eeuuse
voorste, tu'ng. „j
ONRAD KYESER BE
SGHRDFT IN IH05 EEN
DUIKERPAK VAN LEER
MET KOPEREN HELM.»
/AuTomatiseAe f'A*3-
vit/óitkfep. E
Infaatéu/s
met ringen. L-
De MODERNE
ZUURSTOFTANK
HEEFT HET ADEM
HALINGSPROBLEEM
ONDERWATER
GOEDDEELS
OPGELOST.
Act mond
Bediende
(aatkfep
Verdedt
ginqs
(Van onze correspondent)
PARIJS Een luchtkasteel wordt
in 't Frans een chateau en Espagne"
genoemd, „een Spaans kasteel" der
halve. De Spaanse kastelen (of ten
minste de riante villa's en luisterlijke
flatgebouwen) waarover de Fransen
vandaag praten kan men in die
spreekwoordelijke betekenis echter
niet gans en al Spaans noemen. Ze
hangen allerminst in de lucht.
Sedert een jaar of vier, vijf hebben de
Fransen tienduizenden „secondaire resi
denties", zoals de fiscus hier een buiten
huis noemt, aan de Costa Brava en de
Costa del Sol in Spanje gekocht tegen
prijzen waarvoor ze in het eigen vader
land zich nauwelijks een hutje op de hei
hadden kunnen laten bouwen. Een gloed
nieuwe villa met vijf vertrekken, een „pa
tio" en een terras met uitzicht op de
Middellandse Zee, heb je in Spanje, gor
dijnen, vloerbedekking en meubilair in
cluis, voor een dikke vijftigduizend gulden
en kom daar in Frankrijk maar 's om.
BOVENDIEN kan men zo'n bezit on
middellijk, aan buitenlanders tegen een
redelijk bedrag verhuren, zonder dat de
Advertentie
t3.65 - f 4,95 EEN GRGANON PRODUKT
Spaanse fiscus zijn hand ophoudt voor eni
gerlei belasting of andere rechten.
Niet zo'n wonder dus, dat de Franse
makelaars hun blikken al lang over de
Pyreneeën op die Spaanse kastelen, die
dus ook lucratieve beleggingsobjecten
zijn, hebben geworpen. Elk weekend wor
den zelfs excursies per vliegtuig vanuit
Parijs naar bouwterreinen aan Spaanse
Middellandse kusten pndernomen, waar
bij de kandidaat-kopers de reis niet eens
behoeven te betalen als ze bij terugkeer
in het vaderland maar even een contrac-
tje willen ondertekenen. Er zijn niet zel
den reizigers bij, die dan direct zo'n vier
vijf contracten van hun signatuur voor
zien.
MEN HEEFT berekend dat de Fransen
sedert 1960 bijna net zoveel geld in Spaan
se als in vaderlandse huizenbouw hebben
belegd. Wat natuurlijk toch eens spaak
moest lopen. Het is de puriteinse minis
ter van Financiën Michel Debré geweest,
die thans een spaak tussen de wielen van
de handelaars en kopers der Spaanse kas
telen heeft gestoken. Elk bankbiljet dat
naar Spanje wordt uitgevoerd, moet in het
vervolg gerechtvaardigd kunnen worden.
Bij die huizentransacties wil de minister
trouwens ook een eigen vinger in de pap
steken. Hij hoopt dat langs die weg ein
delijk ook eens de zesduizend luxe flats
die in Parijs zijn gebouwd, van de hand
zullen gaan. Tot dusver waren daarvoor,
ondanks de hemeltergende woningnood,
geen liefhebbers te vinden.
VOOR DE „Spaanse kastelen" lijkt de
gouden tijd nu te zijn afgesloten. Maar
intussen hebben de wakkere Franse be
middelaars hun ogen al op Griekenland,
Joegoslavië en Tunesië laten vallen die
hun, zo geen Spaanse kastelen dan toch in
elk geval gouden bergen beloven.
Nog altijd heeft een groot aantal ver
keersongelukken plaats op donkere regen
achtige avonden, wanneer het automobi
listen en fietsers moeilijk valt, voorbij
gangers in donkere kleren te onderschei
den. Een nieuwe paraplu, die in Japan
wordt vervaardigd, kan uitkomst bieden.
Zij is voorzien van speciaal licht-weer-
kaatsend materiaal langs de rand waar
door de drager duidelijk zichtbaar is op
een afstand van ongeveer 180 meter. De
Japanse vereniging voor Veilig Verkeer
beveelt de nieuwe paraplu aan. De prijs
bedraagt in Japan circa 25 gulden.
Gloor in bloemwater
Bloemen zijn een welkom geschenk in
de ziekenkamer. Zij fleuren de omgeving
op en veraangenamen het leven van de
zieke. Maar naar nu is ontdekt, zijn ook de
meest „onschuldige" bloemen eigenlijk
niet zonder meer geschikt voor de zieken
kamer, omdat zich in het water bacteriën
kunnen ontwikkelen die schadelijk zijn
voor de patiënten. Een Deense arts heeft
dit verschijnsel langdurig onderzocht. Hij
heeft vastgesteld, dat er inderdaad een
directe samenhang tussen het water in
de vazen en de besmetting van sommi
ge patiënten bestaat. Een Brits instituut
voor microbiologie, dat zich hiermede
eveneens bezighoudt, beveelt aan, het
water in de bloemenvazen van een lichte
chlooroplossing te voorzien, waardoor de
ontwikkeling van de bacteriën zou wor
den tegengegaan.
Patiënten die worden opgenomen in het
Amerikaanse North Memorial Hospital in
Minnesota, wordt niet alleen gevraagd
naar hun personalia doch tevens naar hun
eetgewoonten, lievelingsgerechten, even
tuele dieetvoorschriften, Hun antwoorden
worden verwerkt door een computer, die
reeds algemene richtlijnen in voorraad
heeft over de verteerbaarheidsgraad van
veschillende gerechten bij diverse ziek
teverschijnselen. De computer verwerkt
al deze gegevens en verschaft dagelijkse
adviezen betreffende de samenstelling
van het dagmenu voor elke patiënt.
Advertentie
3.65- f 4 95 EEN ORGANON PRODUKT
De Amerikaanse hooggeleerde No
belprijswinnaar Pauling heeft gezegd,
dat de mens theoretisch bijna onster
felijk genoemd kan worden. De mens
zou bijna eeuwig kunnen leven, als hij
niet rookt, niet achter vrouwen aanzit,
niet autoot, niet vliegt, geen röntgen
stralen op zijn bastje vangt en steeds
tegen stralingen in een loden pak
loopt. Maar, zo voegde de professor
hier .aan toe, maar wie zou dat onder
deze omstandigheden dan nog willen?
Wat het laten-röntgenen betreft, dit
is een van de hartstochten, die ik ge
makkelijk kan bedwingen en het ach
ter-dames-aanzitten staat nog maar
met heel beverige lettertjes in mijn
notitieboekje. Heel vroeger heb ik dit
wel eens gedaan. Als ik over dat boek
je een boekje zou opendoen, zoudt u
ervan staan te kijken, zulk een Don
Juan als ik toen was! Het aantal da
messchoentjes met sjampanje, dat ik
in die jaren leeggedronken heb ('t
was altijd een nogal morsig werkje en
als er' losse steunzolen in zaten hele
maal niet zo gemakkelijk) ik zeg: het
aantal van die damesschoentjes was
niet te tellen. Ik strooide met heel- en
halfedelstenen, oesters, reukwateren,
orchideeën, nertsjassen, ossehazen met
compote en griesmeelpuddinkje-met-
bessesap om mij heen en als u nu een
dame in een Rolls Royce (vintage 1921)
ziet rijden, dan hebt u best kans, dat
zij, bij het vernemen van mijn haam
in tranen uitbarst van spijt dat zij in
dertijd die ritmeester-bij-de-huzaren
de voorkeur heeft gegeven, die tenslot
te midden in zijn arbeid van bar-
mixer in de Chat qui Chante in Mo
naco aan een aanval van hepatitis is
overleden.
Met niet-autorijden heb ik ook geen
moeite want dat heb ik nooit geleerd
en vliegen is duurder dan ik denk.
Bovendien hoef ik nergens heen. Bla
sé. Ik weet van de plaatjes van de
reisbureaus en de VW's precies hoe
het er allemaal uitziet en ik vertrouw
die heren genoeg om het niet allemaal
te gaan controleren.
Maar dat niet-roken.
Livius Paulin heeft gezegd dat elk
pakje vijf uur leven kost. Dat is per
jaar 365 x 1 pakje, is 365 x 5 uur. is
dus (wat mij persoonlijk betreft) 59 x
1825 is 91.250 uur is 3850 dagen is ruim
tien jaar en als professor gelijk heeft
zal ik dus nooit 110 jaar worden.
Als je over dit alles gaat nadenken
kom je tot wonderlijke conclusies. Een
paar honderd jaar geleden bestond het
roken niet eens, evenmin als vliegen,
auto's en röntgenen.
De mensen werden toen bijna nooit
honderd jaar.
De conclusie ligt voor de hand: ze
moeten toen enorm de dames hebben
nagezeten en veel meer schoenensjam-
panje hebben geslobberd dan wij.
Maar sjampanje bestond toen even
min.
U ziet maar weer eens hoe diep en
logisch doordenken ons voor raadselen
stelt.
Floris Flaneur
Advertentie
f3.65- f4.95 EEN ORGANON PRODUKT
37 Panda raapte zo snel hij kon de munten bij elkaar
en verdween in de schemering, terwijl Hyacinth hem
brommend na bleef staren. Maar toen kwam de na
tuurliefhebber plotseling tot een besluit. „Ik zal die me
neer Geldmaker eens wat gaan leren", mompelde hij
in zichzélf. „Ik ga een eind maken aan zijn géld-toe-
stellen, die mijn mooie natuur bederven! Ik zal hem'"
En hij begon met grote snelheid een zware knots te
maken die er gevaarlijk genoeg uitzag. „Geld-appara-
ten en bloem-plettende machines!" vervolgde hij grim
mig. „Weg er mee! Weg met Geldmaker en zijn weer
zinwekkende bezigheden. In zal de natuur wreken!"
En met die woorden begaf hij zich op weg naar het
huis van de geldverzamelaar
DAT IS EEN GROTE BRAND, MAAR
WE HEBBEN TUD 6EN0E6 1
IK ZAL JULLIE HELPEN
BRAND
PRACHTI6
2127-L.
PRIMA! W£/UOtTSN W £N UIT
Her VOORSCHIP VAN DE "SROOOAUi
ZIJN VOORDAT PB 8ER6IN6SSCHE-
PEN VERSCHIJNEN
MARCO. H£T WATER <S
WE VIGGEN OP tCOERS
95, DA\JY, ENIK6EEF
VOU6 KRACHT
OV£R OUÓEVEER
BEN UUR ZIJN m IN
HET RAMP6EBIED
SAM LEFF
546. „Je kunt je niet voorstellen hoe ge
lukkig ik was," ging Bram verder met
zijn spannende vertelling, „toen Tutu ein
delijk de oogjes opsloeg en zei: „Alle krra-
kepitte.
Karo grinnikte. Het was hem, alsof hij
het de papegaai zelf hoorde zeggen.
„Samen met hem besloot ik een onder
dak te bouwen van datgene wat ik hier
en daar vond," zei Bram. „Met takken
en lappen zeildoek van vergane schepen
kon ik al gauw iets fabriceren, wat me
tenminste een beetje beschutting bood.
Waterdicht was het niet, maar ik wist dat
de regentijd nog lang niet was aangebro
ken. Die nacht sliep ik heerlijk, ook al
had ik gedacht dat ik geen oog zou dicht
doen."
„Dat heb je als je jong bent," zei Ka
ro eigenwijs. Brammetje glimlachte.
„De andere morgen kwam ik slaperig
en wel de schuilhut uit.en daar zag
ik ineens, net als Robinson, een voet
spoor in het zand. Alleen zag Robinson
niet zo'n vreemd spoor als ik. Want hier
had iemand gelopen op één schoen en
één blote voet. En als ik het goed zag
was het zelfs een ijzeren schoen ge
weest!"
P-
-4
