en
Churchills buitengoed Chartwell
voor het publiek opengesteld
POLLE, PELLI EN PINGO
DAVY JONES
BRAMMETJE FOK
MOOI PRINCIPE
Ik
0
Ons vervolgverhaal
Dit jaar 50.000
kijkers verwacht
Moeilijke tijden
Boeken vastgelijmd
Lunar Orbiter nog
niet naar de maan
PANDA EN DE MEESTER^GELDZAMELAAR
c r
Bi» €«i
MAANDAG 27 JUNI 1966
15
Een oorspronkelijke
Nederlandse roman
door Willy Corsari
Cri Stellweg
homeer!
Sam Leff
46)
„Ze houdt helemaal niet zoveel
van me", zei Charlotte. „Ze heeft
altijd alleen van u gehouden, vroeger
al. Ze was alleen erg lief tegen u,
nooit tegen Charles en mij en nu is
ze niet eens lief meer voor u ook!"
Haar woorden gaven hem een
schok, omdat hij wist, dat ze waar
heid bevatten. Annemarie was altijd
een zorgzame moeder geweest, maar
alle warmte en tederheid in haar
gingen uit naar hèm. Zij was meer
vrouw dan moeder.
Tenslotte gaf Charlotte toe en
ging naar haar moeder. Annemarie
schreide, toen het meisje haar op de
wang kuste en mompelde:
„Het spijt me."
„Jij kunt het ook niet helpen. Je
begrijpt het niet. Die vrouw dringt
ons hier langzaam weg. Ze zou ons
het liefst in het bediendenhuis stop
pen, of liever nog willen, dat we he
lemaal weggingen, geloof me. Je
vader wil dat niet inzien. Maar wacht
af, dan zullen jullie het ondervinden!
Ze is vals, door en door vals, harte
loos, egoïstisch ze wil hier de kas-
teelvrouwe spelen en ik sta haar in
de weg."
Charlotte zweeg, verward en bang.
Zij was altijd gewend geweest on
voorwaardelijk als waarheid te aan
vaarden wat haar moeder zei en zij
kon niet geloven, dat dit alles nu on
waar zou zijn. Was het mogelijk,
dat de barones onder haar lieve ma
nieren en glimlachjes zoveel valsheid
verborg? Zij begon haar heimelijk
gade te slaan. Zij zag wel, dat de
barones altijd alleen van zichzelf ver
vuld was en ze had zo'n handige ma
nier om met iedereen om te gaan en
altijd gedaan te krijgen wat ze wilde.
Zelfs bij de oude baron was dat ge
lukt. Was het mogelijk, dat zij die
invloed nu zou gebruiken om hen
„weg te werken", zoals haar moeder
beweerde? De angst, Beate dan te
zullen verliezen, kneep haar hart in
elkaar. Zij vermeed het voortaan,
haar moeder iets er van te laten mer
ken als zij bij de barones had thee
gedronken en zij sprak ook niet meer
over Beate. Maar het was moeilijk,
iets te verbergen voor Mademoiselle,
die overal ogen en oren scheen te
hebben en alles vertelde aan haar
moeder. Als deze dan hatelijke toe
spelingen maakte over haar dwepe
rij met Beate, haar karakterloosheid
tegenover „die vrouw met haar intri
ges", zweeg zij, maar keek Made
moiselle aan, tot deze bleek werd en
haar handen weer beefden. Eens zei
ze tegen Beate: Ik zal dat magere
mirakel nog eens iets doen! Ik zou
haar graag bij die kippehals grijpen
en door elkaar schudden.
„Charlie", zei Beate verwijtend,
„hoe kun je zo iets zeggen. Het is
een arme stakker. Als je wat lief
voor haar was, zou ze
„Ik wil niet! Ik wil niet lief zijn
voor mensen, die ik niet kan uit
staan. Ik heb genoeg van haar spio
neren en kletsen en stoken. Jij weet
niet.
Zij brak af. Beate mocht niet ont-
Charles
Charlotte
dekken, hoe er gesproken werd over
haar moeder en over hun vriend
schap. Maar Beate vermoedde veel.
Ze had een veel te fijne intuïtie om
niet de gespannen, broeiende stem
ming aan te voelen, een te helder en
doordringend inzicht als het de ge
voelens van mensen gold, om niet te
weten, wat er omging in Annemarie.
Ze trachtte Charlotte moeilijkheden
te besparen door haar alleen nog
heimelijk te ontmoeten. Ze sprak
met haar af in de toren of achter in
het park of sloop naar haar kamer.
Die geheimzinnigheid gaf aan hun
vriendschap een romantisch waas,
dat Charlotte behaagde. Soms voelde
zij zich als een minnaar, die zijn ge
liefde in het geheim moet ontmoeten,
als Romeo, bedreigd met de dood
om zijn Julia en zij droomde ervan,
een man te zijn. Dan zou zij over
enige jaren Beate ontvoeren en met
haar trouwen.
Als Charlotte niet bij haar vriendin
kon zijn, zat zij nu gewoonlijk in de
toren. Daar voelde zij zich veilig
voor haar moeder, die er nooit
kwam. Ze vluchtte er heen, om aan
scènes te ontkomen of huishoudelijk
werk. Gaandeweg had zij smaak ge
kregen in lezen en zij zat uren ach
tereen verzonken in de boeken, die de
muren bedekten van één der toren
kamers. Zij las alle romans van
Victor Hugo, de Balzac, Stendhal,
zwelgde in de romantiek van die ver
halen, verplaatste zich in gedachten
in de schone heldinnen. Als zij dan
tot de werkelijkheid terugkeerde,
lachte zij bitter. Een schone heldin?
Je lijkt net een vogelverschrikker
had haar moeder onlangs gezegd.
Zij was weer onverschillig en slordig
geworden nu zij Beate zoveel minder
ontmoette en soms voelde zij zich
een bedelares, als zij op het terras
stond met Tasso en luisterde naar
vrolijke stemmen of muziek. Soms
waren er jonge meisjes op bezoek en
dan werd zij verteerd door jaloezie.
Op zulke ogenblikken kon zij haar
moeder begrijpen en voelde zelf een
wrok in zich tegen de barones, die
haar nooit uitnodigde als er gasten
waren en er schuld aan was, dat
Beate dan hele dagen samen was
met andere meisjes. Haar enige af
wisseling was soms een bezoek van
Esther. De baron ontving niemand
anders. „Doe wat je wilt, had hij
zijn schoondochter gezegd, wat mij
betreft, stop je het kasteel vol met
gasten, als ik maar niets met ze te
maken heb."
Niemand stoorde hem, want nie
mand had de minste behoefte aan
het gezelschap van de oude brom
beer. Hij bewoonde nu de kamers op
de eerste verdieping van de linker
vleugel. Henri en Beate hadden
daarom nu kamers gekregen in de
rechtervleugel en Annemarie zei,
met bittere voldoening:
„Je ziet het! Langzaam maar ze
ker drijft ze ons uit huis. Straks wil
ze ónze kamers hebben."
(Wordt vervolgd.)
In Tokio etaleert een
warenhuis zijn nieu
we badpakjes op
levende modellen; in
Londen heeft een
winkelier in knutsel
materiaal zijn etalage
gestoffeerd met een
echte kleuter die
naar hartelust met
verf en kleurkrijt
mag knoeien. Beide
trekken veel meer
belangstelling dan
poppen en ander
„dood" etalagema
teriaal en daar is
het de winkeliers
tenslotte om begon
nen.
WESTERHAM (AP). Op 21 juni is Chartwell, het geliefde landhuis
van wijlen Churchill in Kent, opengesteld voor het publiek. Duizenden zul
len deze zomer over de fluwelige grasvelden lopen, in de kamers kijken,
waarin hij heeft geleefd en de hoge muur aangapen 'die hij met eigen
handen heeft gebouwd.
CHARTWELL werd gekocht in 1922
„het jaar, waarin ik ben geboren" zegt
Mary Soames Churchill, de vrouw van de
conservatieve politicus Christopher Soa
mes. Zij is in het oude huis grootgebracht
en haar drie kinderen zijn er geboren.
„Vader werd verliefd op dit dal in
1921", zegt zij. „Het huis was klein en
bovendien in slechte staat. Moeder vond
er niet veel aan".
Churchill voegde aan het oude huis een
oostelijke vleugel toe, die thans de eet
zaal, de ontvangkamer en slaapkamer
van Lady Churchill bevat.
Dit is van 1924 tot de tweede wereld
oorlog zijn tehuis geweest" vertelt me
vrouw Soames. „Tijdens de oorlogsjaren
was het te gevaarlijk want te dicht bij
het militaire vliegveld Biggin Hill en hij
verbleef hoofdzakelijk op The Chequers,
de officiële residentie van de premier.
„VAN 1945 AF woonde hij hier opnieuw
tot een paar maanden voor zijn dood.
Het leven op Chartwell had zijn ups en
downs, aldus Mary Soames. Gedurende
de lange jaren dat Churchill in de politie
ke wildernis verkeerde waren de tijden
soms moeilijk." „Wij moesten bezuinigen
en leefden in slechts één vleugel van het
huis", zegt mevrouw Soames, „maar hier
schreef, schilderde, piekerde -en bouwde
mijn vader. Hij bouwde muren en pavil
joens en dammen. Hij damde meertjes
in en het water liep over de oevers heen.
Dat was een strijd, die hij niet won."
EEN GROEP vrienden bracht in 1947
gelden bijeen om Chartwell van Churchill
te kopen. Zij boden het aan aan de nati
onale trust, die zorgt voor Engelands
historische monumenten, op voorwaarde
dat Churchill en zijn vrouw daar gedu
rende de rest van hun leven konden blij
ven wonen.
Maar het huis bevatte teveel herinne
ringen voor Lady Churchill en toen de
oude man was gestorven, gaf zij de voor
keur aan een klein appartement te Lon
den zonder al de huishoudelijke proble
men, die aan Chartwell vastzitten.
Vijf van de kamers verkeren in dezelf
de staat als toen de Churchills ze in de
twintiger jaren gebruikten. „Mijn moeder
heeft alle oorspronkelijke stoelen en zelfs
haar toilettafel met de zilveren ornamen
ten gegeven", vertelde Mary Soames.
Zijn studeerkamer, waar hij zijn oorlogs
herinneringen dicteerde, is precies zoals hij
haar heeft achtergelaten. Van de drie
vroegere gastenkamers en de bijbehoren
de badkamers heeft ontwerper Michael
Haynes kundig een museum gemaakt,
dat vele van de door Sir Winston verza
melde trofeeën bevat.
In een der afdelingen worden de uni
formen van Churchill bewaard en zijn
hoeden.
MEN HOOPT later een verzameling
van zijn brieven samen te stellen en het
rustieke atelier in de tuin te openen, dat
hij gebruikte om te schilderen.
Verscheidene van zijn schilderijen, ge
schonken door zijn weduwe hangen aan
de wanden van zijn ontvangkamer, waar
hij 's avonds gaarne zat om bezique te
spelen met Lady Churchill of zijn gasten.
De tafel, die hij gebruikte staat gereed
voor het spel.
DE BOEKEN van Churchill zijn be
schermd tegen souvenirsjagers; zij zijn
aan elkaar gelijmd.
Weinig is aan het huis veranderd voor
het verwachte bezoek van ongeveer 50.000
mensen per jaar.
Er is een kleine winkel toegevoegd om
prentbriefkaarten, boeken, zilveren
Churchill-kronen en „Chartwell-room'
van de boerderij van het huis te verkopen.
Circa 1.4 hectare heuvelland op enige af
stand van het huis is geëgaliseerd tot een
gratis parkeerplaats voor auto's en bus
sen. De tuinen zullen evenals het huis
grotendeels zijn zoals Churchill ze heeft
geschilderd.
INCASSO WEEKABONNEMENTEN
De incasso van het abonnementsgeld
iedere week kost veel tijd en moeite,
aan u en aan onze bezorgers.
Er zijn twee mogelijkheden om het
ongemak in dit opzicht te vermijden
a. Overgang op een kwartaalabonne
ment.
b. Betaling aan de bezorger voor een
periode van 4—5 weken. U krijgt
dan een door de bezorger onder
tekend ontvangstbewijs. Misver
stand over de betaling is daardoor
uitgesloten.
Het resultaat voor u Minder geloop
naar en gebel aan de deur; in uw wijk
daardoor een vlottere bezorging. Voor
de bezorger minder last. Probeert u
het eens.
DE ADMINISTRATIE.
WASHINGTON (AFP) Het Ameri
kaanse bureau voor Lucht- en Ruimte
vaart heeft besloten de lancering van de
satelliet „Lunar Orbiter" die in een baan
om de maan moet worden gebracht,
voor onbepaalde tijd uit te stellen. De
lancering zou tussen elf en zestien juli ge
beuren. Nog niet beslist is, of de satelliet
nu in de volgende gunstige periode in
augustus naar de maan zal worden ge
stuurd.
Het uitstel dient om de opleidingspe
riode van de bij het project betrokken
technici te verlengen en een goede func
tionering van de maansatelliet te verze
keren
Het was werkelijk een snoezig pepermo
lentje en het lag op het souvenirstalletje.
Souvenir de Verdon, stond, er schuin op
geschreven in lettertjes die erbij hingen of
ze gekieteld werden. Er lag ook een fijn
stukje schors met een plaatje er midden-
op geplakt: souvenir de Verdon, en een al
leraardigst aardewerk asbakje: souvenir
de Ver don in goud op appelgroen. En een
wandbordje: souvenir de Verdon op een
gekieteld klooster. Een barometertje: sou-
venir de enz., klooster. Maar het spaarpot
je deed de deur dicht. Iets aparts. Precies
het klooster maar dan in het piepklein,
verbluffend klein en echt. In de schoor
steen zat een gaatje. Vermoedelijk voor
de te sparen muntjes. Het was in kleurtjes
uitgevoerd, dezelfde als die voor nylon
ondergoed worden gebruikt, heel zacht
dus en fleurig. Ik wou het wat graag heb
ben, maar nee. Wij hadden al zoveel. Zooo
veel... Een dooie neushoornkever, een tak
eucalyptus, een fijne grote schelp met een
paar zeepokjes eraan, een artistiek ge
vormd stuk olijftak en een dode bruine
sprinkhaan van zeker acht centimeter
lang. En dan praat ik nog niet eens over
de fraaie collectie steentjes, stenen en
keien. Daar komt bij dat wij onze princi
pes hebben op dit punt. Wij kopen eigen
lijk nooit souvenirs. Wij hebben iets tegen
de prijzen die voor een en ander worden
gevraagd. Wij hebben zo het idee dat
men ons tracht te neppen en dat vinden
wij heel vervelend. Wel snuffelen we al
tijd begerig om de souvenirwinkeltjes heen
om de speldenkussentjes, de zakmesjes, de
briefopeners, de slavork en lepel en het
bonbonbakje.
Dat komt door ons mooie principe. We
vinden dat, zogoed een natie moet bouwen
aan haar toekomst, de vakantieganger
moet werken aan zijn eigen voorraad
tastbare herinneringen, 't Is maar mak
kelijk, zeg, en de weg van de minste
weerstand om er een ander voor op te
laten draaien! Geeft U mij dat pepermo
lentje maar. Hoeveel zegt u? Zes gulden
vijf en negentig. Klaar is Kees. Jaaaa!
Maar dat is 't niet'. Zelf met prikkende
haarwortels van weerzin een wandelende
tak uit het kreupelhout tillen! Zelf tot
en met de heupen in een ijskoude baai
vol kolkend zeewater staan met een klem
mend snorkel voor de neus en dan een
zeeëgel zien te verschalken! Zelf een stuk
schors van (andermans) boom steken! Dat
is het ware werk. Zelf de handen uit de
mouwen steken, dames en heren, dat is
de kunst! Dat „souvenir uit..." hoeft er
dan niet eens meer op te staan, dat weet
je dan zo wel uit het blote hoofd. Boven
dien: zo fraai gekieteld zou je de letter
tjes er toch nooit op krijgen te staan, met
name niet op de rug van de zeeëgel en
de wandelende tak.
48. Hyacinth keek driftig om zich heen om te zien
waar het bloemetende insectje was gebleven. „Dat
overkomt me nu nooit!" mompelde hij. „Meestal is de
eerste klap raak! ...Ah! Daar is de naarling!" En
grommend zette hij de achtervolging in, de heer Pan-
nekoek met een gedeukte hoed en een groeiende buil
op het hoofd achterlatend. „Aardig", sprak de heer
Geldmaker. „Een goed voorbeeld van de onderont
wikkeling van Uw beschermelingen! Maar misschien
kunt U verder Uw demonstraties buiten mijn tuin hou
den. Goedendag!" „Hola!" riep de ambtenaar van de
Ontwikkelingshulp. „Ik houd geen demonstraties! Ik
zoek geld voor ons mooie doel!" „Des te erger!" merk
te Simon Geldmaker op, en hij sloot met een slag de
deur. „Foei!" zei Kristoffel Pannekoek tot zichzelf, ter
wijl hij zich misnoegd weer op weg begaf. „Hieruit
blijkt maar iveer eens wat een moeilijke tijd dit is!
De achtergeblevenen slaan me de hoed in kreukels en
de vooruitgeganen weigeren hulp te bieden! Maar hij
zal een fors bedrag in onze kas storten! Niet goed
schiks, dan kwaadschiks! Hier moet geholpen worden,
dat is duidelijk!"
O JA', DAT DACHTEN WE AD'
DAAROM HUItDEN WE ZO
6A MAAR MEE
NAAR HUIS1.
WEIUN V6RDWAAID, WE
KUNNEN ONS HUIS NIET
4A|EN WE
HEBBEN "ZO'N
WAT HUIDEN 4UUI6 V6R5CHRIKK61UR
WAAROM EEN ZO BEDROEFD1?
MC6R VINDEN
J13S*.
DAW HÉÉFT GELUK,..,
IK KAM MARCO NIET WAAR
SCHUWEN OVER MUM
INTERCOM-RADIO,.
DIE WÉÉ KNAPEM
ZOUDEN MIJ ZEKER
HOREN
DAW
VINDT TENSLOT
TE DE MAN, VERWARD
IN EEN HOOP TOUW
WERK. HIJ GEBAARTAMR-
co, WE<oTE ZWEMMEN
OM DE ANDERE DUI
KERS AF TE LEIDEN
EEN POLLETJE
Microfilm'
ARME KEREL
FOUILLEREN
- A 5
c PI B
^v.;;-.v^Cv>Vv
557. „LEPEL voor lepel smeerde Tutu
me in met de groene zeep", vertelde
Bram en er glibberde iets in zijn stem
door van dat vettige gevoel van toen.
en ik bemerkte, dat ik succes ging krij
gen."
„Maa'- de ankerketting drukte je na
tuurlijk nog steeds tegen die magneet
aan", begreep Karo.
„Ja, maar dat begon me nu juist te
helpen. Het was hetzelfde of je een stuk
natte zeep in je hand vastknijptdat
wil wegvliegen. En door de knellende
kracht van die ketting gleed ik ook lang
zamerhand naar boven. Tutu bleef maar
heen en weer vliegen."
„Een gladde vogel", prees Karo.
„Er kwam een moment" vervolgde
Bram, „dat ik hem dringend moest vra
gen om met die groene zeep te stoppen.
Eerst was ik blij geweest met de kleinste
beweging, maar nu ging het eenklaps
veel sneller. Er was niets, waar ik me
zo gauw aan kon vasthoudenmijn
handen waren natuurlijk ook zo glibberig
geworden. Ik voelde, dat ik op het laatste
inderdaad als een stuk zeep zou wegvlie
gen!"
