DE NEDERLANDS E PLOEG VOOR HET KNOKKE-SONGFESTIVAL
Succesvol zakenman
met öoud In handen
TV-quiz voor
prijsbewuste
mensen
15
Slavendrijver
Paus
Natuurvrienden
Schijnheilig
Leuke
meisjes
ZATERDAG 9 JULI 1966
Erbij
Martine Bijl
Margie Ball
Ronnie Tober
Karin Kent
Janneke Peper
Het achtste Knokke-festival is in volle gang. Onze eigen vaderlandse
ploeg, bestaande uit Karin Kent, Janneke Peper, Martine Bijl, Margie Ball
en Ronnie Tober moet het morgen opnemen tegen Frankrijk en woens
dag tegen Italië. De finale is de dag daarna. Chef d'equipe is als van
ouds mag men zeggen de harde en uitgekookte zakenman Lou van
Rees, een impresario die goud verdient.
„Mijn geheim?" Hij gaat even verzitten en zegt lachend: „Ik heb altijd
op het juiste ogenblik met iets gekapt. Altijd geprobeerd het toeval te
vlug af te zijn. Voor de oorlog was ik musicus. In 1947 ben ik ermee ge
stopt. Want vroeg of laat word je aan de kant gezet. Dat heb ik aan mijn
vader gezien, die zat ook in de muziek. Nu coach ik zo'n tachtig orkesten
door Europa, voornamelijk West-Duitsland. Dat verdient goed. Ik ben
25 jaar getrouwd. We hebben geen kinderen. Dus we kunnen alles voor
onszelf gebruiken. Het meeste gaat naar de watersport".
Hans Moltzer
4
LQU VAN REES: „HARD HOOFD IN EERSTE PLAATS"
g sbmmwm» nnmwttuwilt
Zaken als het Kokkefestival doe ik
er eigenlijk naast. Het is een goede
business. Als de ploeg Wint, gaan ze
met een paar mille naar huis. Toch
niet gek. Ik verwacht veel van dit
groepje. Martine Bijl is voortreffelijk.
Een knap kind. Zij zal het met haar
chansons goed doen in het chauvinis
tische Knokke. Ik werk altijd een jaar
vooruit. Toen ik van het vorige festival
thuiskwam begon ik dezelfde dag
plannen te maken voor nu. Een goed
ploegje, maar ik heb een hard hoofd
in de eerste plaats".
„We hebben nu twee keer gewonnen.
Dat Nederland voor de derde achter
eenvolgende keer eerste wordt, zullen
ze voor iedere prijs proberen te voor
komen. Maar je weet het nooit. De
tegenstanders kunnen heel zwak zijn.
Dan moeten ze ons wel kiezen. In het
land der blinden is éénroog koning.
Ik herinner me die Oostenrijkse zan
ger een paar jaar geleden. Hij kwam
zó (beeft zelf met zijn behaarde bruine
handen) de Bühne op. Hij zong niet
eens en ging af als een gieter. De
volgende dag sprong een landgenoot
in, een journalist die toevallig zingen
kon. Dan lachen de anderen begrijp
je wel. Weer een kanshebber minder.
Net als bij de Rallye van Monte Car
lo. Als er één de struiken inrijdt,
wrijft de rest zich in de handen.
In 1964 zorgde ik zelf voor hilariteit.
Toen had ik mijn witte smoking thuis
laten hangen. Ik had er niet op gere
kend dat we zouden winnen".
„Ik moet een slavendrijver zijn, an
ders wordt het niets. Niet te streng na
tuurlijk. Ze begrijpen het zelf donders
goed. Vooral de platenmaatschappij
moet ik achter de vodden zitten. Zij
verzorgen de kostuums en kapsels. Het
moet allemaal af zijn. De arrange
menten en teksten moeten ruim op tijd
zijn en niet op het laatste nippertje ge
schreven worden. Zelf stel ik het pro
gramma samen. Niet omdat ik zo'n
hoge dunk heb van mezelf, maar om
dat ik geloof dat één man dat moet
doen. Anders wordt het los zand. De
presentatie en de verschijning zijn op
zo'n festivel doorslaggevend.
Janneke Peper is een typisch meis
je. Als ze hier met haar moeder op be
zoek is, zit ze twee uur op de bank
zonder een woord te <zeggen., Ik vrees
het ergste als ze geinterviewd wordt,
er komt niets uit. Maar op het toneel
verandert ze op slag. Dan leeft ze.
Omgekeerd is erger. Ik heb het mee
gemaakt met een zangeresje dat in
Duitsland werkte. Ik was meteen weg
van de foto's. Een charmant figuur,
een lief gezichtje en de bandopnamen
klonken heel aardig. Maar toen ik
haar in werkelijkheid hoorde, schrok
ik me dood. Verschrikkelijk, om te
huilen.
Op de band had het zo mooi ge
klonken. Ze hadden er net zo lang aan
geknipt en geplakt tot ieder foutje er
uit was".
's Ochtends aan de Vinkeveense
Plassen. Het platte houten buitenhuis
je met de vier patrijspoorten lijkt op
'n luciferdoosje. Een gerieflijk inte
rieur met luie stoelen, waarin we laag
over het water uitkijken. De telefoon
gaat veel. Lou van Rees doet altijd
zaken. Een houten bruggetje zonder
leuningen geeft toegang tot het stuk
grond, dat hij gekocht heeft toen het
Uitzicht op de Vinkeveense plassen
nog te betalen was. Ze wonen er alleen
in de zomermaanden, de rest van het
jaar in Amsterdam. De blauwe Merce
des met zwarte linnen kap staat aan
de overkant van de landweg, haaks er
op als een herkenningsteken, een weg
wijzer.
De ruime raceboot ligt klaar. Straks
zal de impresario assisteren bij lucht-
machtoefeningen op en boven de plas
sen. Dat doe ik altijd. Ze zetten man
netjes in volle bepakking overboord.
Die moeten zich een paar uur in het
water bezighouden tot een helikopter
ze oppikt. Als er iets misgaat, spring
ik bij.
Lou van Rees houdt van het buiten
leven. „Al m'n geld gaat er aan op.
Waterskiën met of zonder parachute".
Zijn vrouw doet niet voor hem onder.
„Ik was de eerste die zweefskiën in
ons land introduceerde. Louis Arm
strong bracht er één voor me mee uit
de Verenigde Staten".
zou kunnen meeblazen als er iemand
uitviel. Ik maakte grote winsten, maar
verloor soms ook in één klap 13000 gul
den".
Lou van Rees met tenorsaxofoon in het fietsregiment in Den Bosch (1937).
Hij zegt ook van planten en bloemen
te houden. „Ik heb als jongen aan de
rand van Den Haag gewoond. Bij de
duinen en de zee. Op het lyceum (af
gemaakt, goed in talen, ongeïnteres
seerd nog steeds in geschiede
nis) was ik voorzitter van een jeugd
vereniging van natuurvrienden. Zou je
niet zeggen hè. Ik was van plan om
in Leiden biologie te gaan studeren.
Ik ben er nooit aan begonnen. Ik speel
de toen al clarinet en saxofoon. Het
verdiende aardig en ik werd beroeps.
Een avontuurlijk leven en ik zag veel
van de wereld".
In dienst zat ik bij het fietsregiment
in Den Bosch. Ik speelde in de band
en blies tenorsax op de fiets. Een paar
jaar geleden heb ik nog eens op die
zelfde fiets gezeten in het televisiepro
gramma „Dit is uw leven". Ik heb
ook nog samengewerkt met mijn vrouw
Ze zat ook in het amusementsvak".
Lou van Rees denkt vooruit waar
het geldverdienen betreft. Na de oor
log musiceert hij nog twee jaar. Dan
breekt de impresarioperiode aan en
daarmee het tijdperk van de nachtelij
ke jazzconcerten. „Fantastische tijd.
Van Count Basie hield ik het meest.
Lekkere ongecompliceerde swing. Ik
heb hem vier keer hier gehaald. Als
de band speelde, stond ik tussen de
coulissen. Ik had het gevoel dat ik zo
„Je hebt nooit honderd percent ze
kerheid. Dat is de risico van dit vak.
Ik heb Sammy Price eens hier gehad,
voor een tournee door Europa. In het
begin liep alles op rolletjes. Het be
loofde een goede zaak te worden. Bo
vendien veel lol onderweg, want je kon
lachen met Sammy. Toen kwam de
klap. De paus ging dood. Alle concer
ten ten zuiden van de Franse grens
kon ik op mijn buik schrijven. De ten
ten gingen dicht. Sammy nam het niet
zo ernstig op. Hij stelde voor om nog
wat meer in het noorden te gaan wer
ken. Maar ik zat met de brokken. Met
een concert op de vliegbasis Soesterberg
en iets voor de televisie heb ik toen nog
wat terugverdiend, maar best was het
niet.
Met die jazz ben ik op tijd gestopt.
Na tien jaar voelde ik het aankomen.
De gouden tijd was voorbij. Anderen
zijn ermee doorgegaan. Maar het le
vert niet veel meer op."
Lou van Rees aait de dwergpoedel
op schoot. Hij is ijdel en houdt van pu
bliciteit. Hij praat met een licht Haags
accent, graag en veel, maar nooit te
veel. Hij weet hoe hij zijn zaken verko
pen moet. Hij zwijgt over de rel rond
Willeke Alberti en haar man Joop
Oonk. Maar geeft toe dat deze onfris
se affaire ook Ronnie Tober schade
heeft berokkend.
„Over het peil van de lichte muziek
in ons land laat ik me liever niet uit.
Als ik zeg wat ik daar over denk, of
namen noem, krijg ik ruzie met een
heleboel mensen."
niet. Daar lopen ze hier nou altijd
over te zeuren. Alles moet altijd op een
cultureel hoog niveau staan, anders is
het zonde of verderfelijk. Daar kan ik
me zo aan ergeren. De mensen willen
geamuseerd worden. Dat worden ze
toch met zo'n Knokke-festival? Er ge
beurt van alles. Er wordt in verschillen
de talen gezongen, er lopen leuke meis
je rond en er zit spanning in door
het wedstrijdelement. Meer willen de
mensen niet als ze 's avonds in hun
luie stoel naar de televisie zitten te
kijken.
„Dat schijnheilige verzet tegen re
clametelevisie vind ik ook zo zielig.
Net of we nu zulke hoogstaande pro
gramma's hebben. En dat eindeloze ge
klets over godsdienst en sexualiteit.
Wat gaat mij andermans sexuele proble
men aan? Als ik 's ochtends in de auto
naar Hamburg rijd, wil ik muziek ho
ren, bij dat geleuter val ik in slaap.
In Duitsland zet ik altijd de AFN
„Culturele waarde van een songfes
tival? Is er niet. Maar dat hoeft ook
„Beatmuziek? Er zijn vele goeie
groepen. De Beatles, The Motions ook
en de Tieleman Brothers. Maar het is
niets nieuws, dat ritme bedoel ik. En
het draait allemaal om geld. He"t is har
de business. Ik geloof niet in dat cultu
rele gedoe zoals bij die protestsongs.
Met een schijnheilig engelengezicht op
de Bühne en dan de winst met schep
pen over de balk smijten. Alleen zo'n
vrouw als Nina Simone, 'in zo iemand
geloof ik. Zij is een negerin. Zij meent
wat ze zegt, als ze over rassendiscri
minatie zingt."
Lou van Rees kent de poppenkast.
Hij is in zijn leven in heel wat kleed
kamers geweest. Ook in die van Knok
ke. Maar zijn witte smoking zal er in
juli wel hangen.
In de Verenigde Staten heeft een
nieuwe televisie-quiz in korte tijd zo
veel kijkers getrokken, dat men gerust
kan spreken van een nieuw aspect van
de „American way of life". Uit de toe
schouwers die de uitzending elke dag
bijwonen worden er telkens vier geko
zen die moeten raden wat op het po
dium uitgestalde artikelen kosten. In
verzegelde enveloppen heeft de quiz
master de juiste prijs van elk artikel.
Wie er het dichtst bij komt krijgt het
artikel, om het even of dit een Parijse
modecreatie is, een wasmachine of een
nieuwe auto, waarvan het merk ge
camoufleerd is. De enige voorwaarde is,
dat men niet hoger mag „bieden" dan
de in de enveloppe vermelde prijs. Is
men erboven, dan is men automatisch
uitgeschakeld.
Het is dus mogelijk, dat iemand zeer
dicht bij de juiste prijs is, maar helaas
enige dollars daarboven en dus een con
current, die er honderd dollar beneden
bleef, met de buit gaat strijken. De quiz
leidt er toe dat de honderden toeschou
wers in de studio en de miljoenen daar
buiten hun warenkennis verrijken en
bovendien meer „prijsbewust" worden
in meer dan één betekenis van het
woord 1
