en
VAKANTIEKINDERKRANT
AVONTUREN VAN DONALD DUCK
POLLE, PELLI EN PINGO
DAVY JONES
i
BRAMMETJE FOK
m
Robby
het tekkeltje
3
PANDA EN DE MEESTER
Ons vervolgverhaal
wm>
MAANDAG 1 AUGUSTUS 1966
7
Een oorspronkelijke
Nederlandse roman
door Willy Corsarl
mmm
Klaar voor een
ruimtevaart
V
ik hoop dat ze Ni er
THUIS IS
AIIIS/illiai»
MMWAAAMAMVWUV
MWWWVWVWW
76)
Charlotte kleurde een beetje, want
zij zag de winkeljuffrouw verbaasd
kijken. Esther verbeterde zich snel,
met vele verontschuldigingen. Toen
zij hoorde, dat Charlotte ging trou
wen en antieke meubels zocht voor
haar boudoir, verklaarde zij, juist
een prachtig koopje voor haar te heb
ben. Ja, eigenlijk was het een kost
baar stuk, maar om de oude vriend
schap. als ze het zo noemen mocht.
Zij praatte Charlotte een Louis
Seize bureautje aan en verzekerde
haar, dat ze het voor niets gekregen
had, alles uit oude vriendschap. Char
lotte dong niet af, maar zij dacht aan
de oude baron en wist, dat zij te veel
betaalde. Misschien voelde Esther
enige wroeging, want zij bood aan
met haar naar de kijkdag van een
grote veiling te gaan. Als ze daar
iets van haar gading vond, zou zij
wel voor haar bieden. Zij gingen er
heen, Charlotte vond twee stoelen, in
stijl met haar bureautje en Esther
bood voor haar. Zij kreeg die werke
lijk goedkoop. Na de veiling ging zij
met Esther theedrinken. Zij vroeg
of Esther nog dikwijls op Cronenborg
was geweest. Esther schudde het
hoofd. Neen, de oude baron was kinds
geworden. Maar ze had nog wel wat
van hem gekocht. Dingen uit zijn
verzameling. Toen ze later nog iets
wou hebben, had de barones haar
weggestuurd. Die beweerde, dat de
oude man niet wist, wat hij deed.
„Bij mijn gezond, hij was nog niet
helemaal gek, hij had toch wel het
recht om iets te verkopen?"
Charlotte voelde haar gezicht ver
starren. Neen hij kon niet hebben ge
weten wat hij deed, toen hij iets ver
kocht van zijn dierbare verzameling
en Esther had daar misbruik van ge
maakt.
„Wat was het?" vroeg zij.
„Wat horloges mét een speelwerk
en glazen.
Horloges met een speelwerk. Char
les, die zijn hoofd luisterend naar het
tinkelende wijsje boog. Waarom was
die dame zo boos op pappie? Wat be
tekent vermoorden? Het keerde op
eens alles terug. Jarenlang had zij
instinctief de herinnering verdrongen.
Nu hoorde zij weer elk woord, dat zij
beluisterd hadden en die woorden
hadden nu een duistere zin gekregen.
„Heb je wat?" vroeg Esther wat
angstig.
Charlotte schrikte op.
„Ik zou ze graag van je kopen",
zei ze dof.
„Diet horloges of die glazen?"
„Die horloges-"
„Ik heb er nog maar één."
„Wat wil je er voor hebben?"
Esther aarzelde. Toen noemde zij
een prijs. Charlotte betaalde zonder
af te dingen. Thuis legde zij het pak
je ongeopend in een lade. Nooit zou
zij het horloge opwinden, nooit wilde
ze meer het wijsje horen tingelen.
Het zou alles weer oproepen, waar
aan zij niet kon denken zonder een
gevoel van duizelende weerzin en
angst. Het was voorbij. Iets uit het
verleden, dat zij wilde vergeten. Sa-
Charles
Charlotte
men zouden zij nu alles vergeten,
wat hun verdriet had gedaan. Samen
zouden zij opnieuw beginnen.
2.
Zij trouwden in mei en maakten
hun huwelijksreis naar Italië, met
een oponthoud van een week in Pa
rijs. Charlotte ging in het huwelijk
bijna even onwetend als vroeger
haar moeder. In latere jaren, toen
haar moeder er niet zo afkerig meer
van was, te spreken over zulke din
gen, vertelde zij eens glimlachend,
dat zij niet eens geweten had, hoe
een vrouw eigenlijk was. Zij had zich
nooit naakt mogen bezien, dat was
zonde. In haar ouderlijk huis was de
ooievaar weliswaar gaandeweg niet
meer genoemd als de vogel, die kin
deren bracht, maar ook nooit ver
vangen door de realieit. Zo behoorde
het ook te zijn. Een meisje moest
niet alleen lichamelijk, maar ook
innerlijk onberoerd zijn-
Charlotte dacht in de eerste weken
van samenleven met haar man, dat
het ook hiermee was als met andere
dingen in boeken: het werd overdre
ven. Zij vroeg zich af, of een mis
plaatst gevoel van humor haar par
ten speelde, dat zij eigenlijk alles
vrij komisch vond.
Van de overweldigende vreugden,
die mysterieuze beschrijvingen en
suggestieve stippeltjes haar hadden
gesuggereerd, merkte zij niets. Zij
was niet verschrikt of afgestoten,
daarvoor hield zij te veel van Tom,
maar zij had soms moeite niet te
lachen op vreemde ogenblikken, voor
al als haar te binnen schoot, wat de
geheimzinnige bladeren hadden ver
borgen. Zij aanvaardde deze toestand,
die van vrij onaangenaam overging
naar wat zij in stilte komische op
winding noemde, als een teleurstel
ling, die volkomen vergoed werd door
vele andere vreugden: hun tochten en
uitgaan in Parijs, hun wandelingen
door Rome en Florence, waarbij
Tom haar geduldig alles uitlegde en
waar zij veel terug vond van wat zij
alleen gekend had uit boeken of ver
halen. Hij was vol zorg en tederheid
en zij voelde zich als Assepoester,
veranderd in een prinses, die werd
verwend en haar dagen doorbracht
in een droom van geluk. Het ontroer
de haar, dat hij na enige tijd haar
des avonds teder goedenacht kuste,
zonder meer, zeggende dat zij wel
vermoeid zou zijn. Zij was nooit ver
moeid, maar niet ontevreden over
zijn terughoudendheid, hoewel zij zich
soms ongerust maakte, dat hij hoofd
pijn had. Op een avond in Venetië,
toen zij al in bed lag, ging hij nog
wat uit om een luchtje te scheppen,
dat misschien zou helpen voor zijn
hoofdpijn. Zij hadden die dag gegon-
deld en zij had opgemerkt, hoe bleek
hij was toen ze weer aan wal gingen.
Hij was ongeduldig geworden en prik
kelbaar, omdat zij nog een foto wilde
nemen van hun gondelier, een knap
pe jongen, die liedjes voor hen had
gezongen en hen telkens had toege
lachen.
(Wordt vervolgd.)
ZE begrepen er eerst niets van,
die drie domme mensen.
Tante Mary probeerde het nog
eens, maar Robby gromde alleen
nóg harder en hield zich nóg stij
ver.
„Laat hem dan maar", vond moe
der.
„Als je onze deur en die van
jouw kamer op een kier zet, komt
hij vanzelf wel, het gekke beest".
Dat deed tante Mary toen, maar
het gekke beest kwam niet.
Het gekke beest bleef trouw voor
het bed van zijn liefste vriendin
liggen. Want die vriendin was ziek
en voor zieke vriendinnen moet je
als tekkel heel lief zijn.
Maar zijn trouwe hondehart trok
ook zo heel erg naar zijn bazin,
tante Mary.
Nog nooit had Robby tijdens een
logeerpartij ergens anders gelegen
dan voor het bed van de allerliefste
van alle mensen, zijn eigen bazin.
Midden in de nacht hield Robby
het niet meer uit. Moeder, die niet
veel sliep, merktedat de hond
overeind kwam.
Het volgende ogenblik stond
Robby tegen het bed op, likte ver
ontschuldigend moeders hand en
trippelde toen naar de deurom
de rest van de nacht voor tante
Mary's bed door te brengen.
ROBBY hield het vol tot het eind
van de tijd, dat tante Mary moeder
hielp.
De eerste helft van de nacht lag
hij op moeders beddekleedje.
Meestal omstreeks drie uur nam
hij afscheid en begaf zich naar zijn
bazin.
Maar toen tante Mary de volgen
de keer kwam logeren, sliep Rob
by weer als vanouds de hele nacht
vóór haar bed.
Want moeder was weer beter en
dus hoefde hij zijn liefde niet meer
te verdelen tussen haar en zijn ba
zin.
En „als ik het niet zelf had mee
gemaakt", zei moeder later altijd,
„zou ik het misschien niet eens ge
loven!"
EINDE
<■-
V...vV
Ja, dat lijkt wel zo als je de kle
ding van deze twee meisjes bekijkt.
Zij mochten meedoen aan een mo
deshow in Londen, de hoofdstad
van Engeland. En omdat het daar
nogal eens regent wordt er veel
regenkleding gemaakt.
Het meisje links heeft een echte
ruimtevaarthelm op. Ze kan er na
tuurlijk niet echt mee de ruimte in,
maar ze blijft wel droog. Zelfs haar
gezicht, dat beschermd wordt door
het doorzichtbare plastic scherm.
Het meisje rechts zal ook niet zo
gauw last hebben van een nat pak.
Haar hoed lijkt wel een omgekeer
de bloemkelk. Nu nog laarzen aan
en je loopt voor je plezier in de
regen!
W»lt Disney Productions
World Rights Reserved
Distributed by King Festures Syndicate
(JMDiJscw*
wait Disney Productions
World Right! Reserved
Distributed by King Features Syndicate
7. Joris Goedbloed staarde bekommerd in zijn kris
tallen bol en klakte met zijn tong. „Eilaas", prevelde
hij. „Ik ontwaar zorg en leed voor u in mijn zieners-
glas!" „Ik zie niets!", zei de redacteur argwanend. „Al
leen maar een grote glazen knikker!" Joris zuchtte.
„Het kijken in het Puthra-Puthra-kristal vereist uit
gebreide oefening!", verklaarde hij. „Een leek heeft
daar geen weet van! Ik voorzie hier bijvoorbeeld stil
staande persen en nog wel binnen zeer korte tijd. Daar
door zult u in staat gesteld worden om een aardig ar
tikel over mij te plaatsen op uw voorpagina! Ach ja
de wegen van het noodlot lopen grillig!" „Ik zal je
laten zien hoe grillig ze lopen!", riep de kranteman
driftig, terwijl hij de Swano Biblionandra naar buiten
werkte. „Stel je voor! Het lef om mij met je hokus-
pokus op stang te jagen! Hah!" „Tut, tut", mompelde
Joris. „De arme man weet nog niet dat mijn voorspel
lingen onontkoombaar zijn! Dit machtsvertoon zal hem
niet helpen!"
i—i
ZO 6AAT DE BODEM ER TOCH UtT, WANNEER.) MET EEN BOOT MOET 16 VOORZICHTIG
JU WfcDE BOOT 20 OVER HET ZAND/V 0M6AAN - 'c "nCT
TREKKEN.'
OH, DAAR tA6 EEN
STEEN -jammer!
V0D6END6 K66R
BETER
JE MOET
M DRAGEN
2168-A.
WE KUNNEN Niets
DÓÉN. SNEL...
wènwezeNf
DAT DING SLAAT
VLAK SU HET HUIS VAN
MEVROUW WHEIAN IN,
ALS DIT6EEN OORLOG
BETEKENT, WIE VUURT
ER DAN EEN OUDER
WETSE TORPEDO Af,..
EN WAAROP 2
GEEN NOTIE. LATEN
WE HOPEN DAT HET
GEEN ATOOMWAPEN
IS
HOEI -DAT
MOETEEN
BLIND6AN
6ER Z NN -
HE, DAT DIN6 HAD
AU LANG ONTPLOPT
MOETEN V<JN I
DE HEMEL
ZIJ DANK
SAM LtFF
507. Het suizend klapwieken, dat Bram
reeds op de wentelende torentrap had
leren vrezen, liet zich opnieuw horen in
het duister van de nacht. Als een schaar
uit de wolken, zó kwam de vlijmscherpe
snavel van de vogel omlaag. Niemand
kon iets doen, niemand kon hem tegen
houden opnieuw werd het touw doorge
beten. Maar ditmaal liep het iets anders
af dan de vorige maal. Want aan de rest
van het touw werd de „broek", waarin
Bram hing, weggeslingerd als een Kegel
bal aan een koordje. En het toeval wilde,
dat Bram dwars door het venster heen
precies in de kamer terechtkwam, waar
naar hij op weg was geweest. De toren
kamer met de zandloper. Het was tegen
die zandloper, dat Bram met geweld tot
stilstand kwam. Duizelig bleef hij lig
gen. en hij wist nog niet, dat er op het
zelfde moment iets eigenaardigs in de
rest van het kasteel gebeurde. Zonder er
van op de hoogte te zijn had Bram het
geheim van de torenkamer opgelost.
