ENGELAND DE STERKSTE
onbetwist toen het
er op aankwam
mw
2-4
fr'T" li
ALF RAMSEY
DE GENERAAL
Ramsey wordt geen
coach van Arsenal
PUSKAS:
Beckenbauer had
offensief
moeten spelen
Derde beker voor
Moore op Wembley
Finale in cijfers
MAANDAG 1 AUGUSTUS 1966
W.-DUITSLAND
ENGELAND
H aller
V er lenging
-1
i
'W,
„Engeland wordt wereldkampioen". Zijn
Alt Ramsey is in zijn opzet geslaagd:
Engeland te brengen naar de top van het
wereldvoetbal. De 44-jarige voormalige
back van het Engelse elftal (32 caps), bij
genaamd de „generaal", die in 1963 het
Engelse elftal onder zijn hoede nam als
opvolger van Walter Winterbottom, heeft
ongetwijfeld een groot aandeel gehad in
het succes van zijn ploeg. De veel bekri
tiseerde Ramsey heeft het steeds gezegd:
zelfvertrouwen was ongescchokt en hij
werd hierin gesterkt door de resultaten
van zijn ploeg. De overwinning in de fina
le van het wereldtoernooi op West-Duits-
land bracht het totaal aantal wedstrijden,
waarin Engeland sinds de nederlaag in
oktober 1965 in het Wembley-stadion tegen
Oostenrijk ongeslagen bleef op zestien. De
laatste nederlaag van Engeland op het
continent was al van veel ouder datum:
februari 1963 tegen Frankrijk (2-5). Dit
was de eerste wedstrijd van Engeland on
der Ramsey's management.
Na zijn afscheid als voetballer bij Tot
tenham Hotspur werd Ramsey manager
bij de derde divisieclub Ipswich Town, een
toen onaanzienlijke club. In zes jaar tijd
bracht hij Ipswich van de derde naar de
eerste divisie, een van de meest opzien
barende prestaties in het Engelse voetbal.
„Over vier jaar komen er weer wereld
kampioenschappen. Dan in Mexico. Het
zou leuk zijn het weer te winnen." Dat
zei Alf Ramsey, de coach van het Engel
se voetbalelftal, na afloop van de finale.
Hij was uiteraard met het bereikte resul
taat tevreden en zag dat resultaat als
een reden om voorlopig niet weg te gaan
als coach van het Engelse team. Ram
sey's naam is genoemd als mogelijke op
volger* van *Bi]ly Wright als manager van
Arsenal.
Helmut Schön, de Duitse coach, zei over
het derde, betwiste, doelpunt: „Mijn spe
lers waren het er over eens, dat de bal
de lat raakte en daarna terugkaatste bui
ten de lijn." Schön zei dat bij het begin
van het toernooi de Duitsers niet dachten
aan het bereiken van de finale. „Wij had
den niets te verliezen, daardoor was de
ploeg nooit zenuwachtig en dat was heel
wat waard."
Gevraagd naar zijn oordeel over de fi
nale tussen Engeland en Duitsland, ver
klaarde Ferenc Puskas, 's avonds aan het
slothanket in het Royal Garden Hotel in
Londen, waaraan ongeveer 500 mensen
aanzaten: „de grote fout van de Duitsers
is geweest dat zij hun grootste talent,
Franz Beckenbauer, de bewaking hebben
opgedragen van Bobby Charlton. Dat had
den ze nooit mogen doen. Beckenbauer is
het best als hij offensief kan spelen en
hij is dan voor élke verdediging bijzonder
gevaarlijk. Nu kreeg hij de opdracht Bob
by Charlton te bewaken. Charlton zorgde
ervoor dat Beckenbauer op het midden
veld bleef en geen kans kreeg mee in
de aanval te gaan.
Met deze tactische fout om Beckenbauer
geen offensieve opdracht mee te geven,
verzwakten de Duitsers in hoge mate hun
aanvalskracht. De Engelsen waren veel
verstandiger. Zij gaven Bobby Charlton
niet de opdracht om Beckenbauer uit te
schakelen. Waarschijnlijk was men op de
hoogte dat Charlton als bewaker Becken
bauer zou krijgen. En Alf Ramsey zal dan
ook zeker tegen zijn topspeler hebben ge
zegd: „Zorg ervoor dat Beckenbauer niet
in zijn eigen aanval komt. Lok hem weg.
Voor de Duitsers was het beter geweest
dat Charlton tegen Beckenbauer had ge
speeld. Maar het is nu omgekeerd gewor
den, Beckenbauer speelde tegen Charl
ton."
In een twee uur durende, alles van de spelers vergen
de enerverende strijd met een reeks van dramatische
hoogtepunten, waarin spelers en toeschouwers over
spoeld werden door vreugdegolven, of met lome schre
den door een tranendal waadden, versloeg Engeland in
de finale van het toernooi om het wereldkampioenschap
voetbal West-Duitsland na verlenging met 42.- Toen
het laatste fluitsignaal van de met straffe hand leidende
Zwitserse postbeambte Gottfried Dienst klonk, dat ech
ter verloren ging in de van dolle vreugde dansende,
zingende en met de nationale vlag wild zwaaiende me
nigte op de kleurige tribunes van het Wembley-stadion,
vielen de triomfators in eikaars armen, oververmoeid,
maar dolgelukkig. De coup was geslaagd. Engeland,
vanwaar het voethalspel zijn vlucht nam tot in de verste
uithoeken van de wereld, dat vóór de tweede wereld
oorlog als de grootste macht op het groene veld gold,
maar daarna zijn roem zag tanen mede door zijn ma
tige resultaten in de wereldtoernooien, waarin de En
gelsen voor het eerst in 1950 uitkwamen had zich
voor de eerste maal in zijn lange historie in een kracht
meting met de sterkste landen ter wereld aan de top
weten te plaatsen. En zelfs de grootste criticasters, die
in alle toonaarden de bevoorrechte positie van Engeland
in dit toernooi hadden aangevochten zoals o.a. het
strijdtoneel, dat onveranderd Wembley is geweest
staken mede in het orkest van huldigingsfanfares de lof
trompet: „Engeland was in de finale onbetwist de sterk
ste geweest". Juist op het moment, toen het er werke
lijk op aankwam.
Wat een feest is deze finale geworden. Zelfs voor de duizenden Duitsers hun
aantal werd geschat op 10.000 die de nederlaag van hun favorieten met een
grote sportiviteit hebben opgenomen en na de strijd overwinnaars en verliezers
uitbundig toejuichten. Het zwart-rood-geel bleef hoog en terecht, want met ere
was „Die Mannschaft" van Helmut Schön ten onder gegaan. Op de valreep dwongen
de Duitsers hun tegenstanders nog een verlenging af en hierin pas konden de
Engelsen zich de wereldtitel eigen maken. Het „God saves the queen" gold Bobby
Moore en zijn mannen, die op de eretribune de gouden beker in ontvangst namen
uit handen van hun koningin en het kleinood daarna in triomf langs de tribunes
droegen. De Duitsers hadden hun ereronde toen reeds afgelegd en ook zij waren
onder ovaties bedolven geworden. Om met de Engelsen te spreken: „It was good
sports", in de ware zin des woords.
In spreekkoren „Uwe, Uwe, Uwe.
en „England, England.in liederen,
waarbij het „When the saints go mar
ching in" bij de Engelsen favoriet was,
en in teksten op spandoeken in allerlei
variëteiten begon al uren voor het begin
van de wedstrijd op de vol stromende
tribunes van het machtige Wembley-sta-
Hurst (links) scoort Engélands
gelijkmaker, 11. In het midden
Hunt, rechts Schulz.
Weber zorgt voor 22 en de ver
lenging. Naast hem Seeler en verder
v.l.n.r. Cohen, Moore, Schnéllinger,
Banks en Jackie Charlton.
dion de kamp tussen de supportersscha-
ren van beide 'finalisten. Zelfs het Engel
se volkslied daarna gevolgd door het
Duitse na de intocht van de gladiato
ren vermocht de enthousiaste menigte
nauwelijks tot zwijgen brengen. De at
mosfeer was geladen. Wanneer zou de
eerste donderklap vallen? Hij kwam in
de achtste minuut van de wedstrijd, toen
Geofrey Hurst bij een aanval op doel
man Hans Tilkowski sprong. Tilkowski
bleef liggen, maar gelukkig niet voor
lang. De eerste gevaarlijke Engelse aan
val, waarin Nobby Stiles (voorzet) en
Hunt het belangrijkste aandeel hadden,
eindigde daarmee op commando van
scheidsrechter Dienst. De Engelsen kwa
men echter terug. Jacky Charlton schoof
met een lange breedtepass de bal naar
de vrijstaande Martin Peters, die van de
rand van het strafschopgebied vuurde.
Tilkowski dook met succes naar de be
dreigde hoek. Vlak daarop wederom een
schot van Peters nu echter naast. En
geland had de weg naar het doel gevon
den, maar de bal nog niet. De Duitsers
waren op dat moment nog niet verder
dan een aftasten van de vijandelijke de
fensie, zonder echter daarin een zwakke
plek te kunnen ontdekken. En toch zou
de Engelse verdediging als eerste moe
ten kapituleren.
Het gebeurde in de dertiende minuut
bij een verwarde Duitse aanval, toen
Wilson de bal voor de voet van Helmut
Halier kopte. Halier had weinig bedenk
tijd nodig. Het schot van zijn voet trok,
via de schoen van Jacky Charlton, een
baan naar de rechterhoek, die door Gor
don Banks niet meer was af te sluiten.
West-Duitsland leidde met 1-0. Pas nu
bleek goed, hoe groot het Duitse legioen
Met stomheid geslagen zat zes minuten
later echter reeds datzelfde legioen toe
te kijken, hoe de Engelse spelers Hurst
om de hals vlogen. Uit een vrije trap te
gen Wolfgang Overath, de uitblinker in
de Duitse ploeg, van wie zijn tegenstan
ders zeggen: „sportief is hij niet. Der
Overath" en zijn aanhangers: „hij heeft
te veel temperament", plaatste aanvoer
der Moore de bal hoog in de doelmond.
Op het juiste moment sprintte Hurst in
de baan van het schot en diens kopstoot
was Tilkowski te machtig: 1-1.
De strijd verplaatste zich snel van het
ene naar het andere doel in een moor
dend tempo. Duitse en Engelse aanvals-
acties wisselden elkaar af. Hierbij bleven
echter twee sterren in de schaduw: Bob
by Charlton en Franz Beckenbauer, die
het met elkaar te druk hadden om voor
de ploeg van grote waarde te kunnen
zijn. Vergeefs wachtten de Engelsen op
Charlton-de-scherpschutter en de Duitsers
op de flitsende rushes van „Der Franz".
De twintigjarige begenadigde Münchener,
van wie Helmut Schön eens heeft ge
zegd: „wat Beckenbauer kan, dat kan
men niet leren. Dat heeft men in de wieg
meegekregen". De hoofdrollen schenen
ditmaal voor anderen weggelegd. Bij de
Engelse aanvallers was dit Geoffrey
Hurst, die drie doelpunten voor zijn ploeg
produceerde, en bij West-Duitsland
verdediger Wolfgang Weber, het 22-jarige
veelzijdige voetbaltalent uit Keulen, de
maker in de laatste seconden van de
wedstrijd van de gelijkmaker, welke een
verlenging noodzakelijk maakte.En hieruit
blijkt het duidelijkst waar het bij de
Duitsers aan mankeerde: de aanval. Zon
der voldoende steun van Beckenbauer en
door een volkomen falen van scherp
schutter Lothar Emmerich had de Duitse
aanvalslinie onvoldoende gewicht om de
sterke Engelse defensie te kunnen ont
wrichten. Als enige kon Overath zich
soms met succes met zijn tegenstanders
meten.
Nadat Tilkowski, zij het met moeite, in
de 33e minuut een kopbal van Hurst als
afronding van een mooi opgezette aanval
onschadelijk had gemaakt, stelde drie
minuten later, toen - de Duitsers de aan
val weer hadden overgenomen, Overath
doelman Banks op de proef. Banks be
wees zijn betrouwbaarheid, evenals twee
minuten voor de rust bij een hoog schot
van Uwe Seeler. Het was de slotakte van
het eerste bedrijf.
Hadden de Duitsers zich in de eerste
helft als vrijwel gelijkwaardigen met de
Engelsen kunnen meten, na de rust be
gon zich de Engelse superioriteit af te
tekenen. Op het hoge tempo van de En-
selsen lagen de Duitsers steeds iets ach
ter en opvallend was het slechte afgeven
van de bal door de Duitsers, die hun en
kele aanvallen zagen dood lopen in de
buitenspelval. Bobby Charlton waagde
zich nu ook meer naar voren en was in
de 26e minuut nauw betrokken bij een
botsing tussen Tilkowski en Beckenbau
er. In de volgende minuut kreeg Charl
ton een schietkans. De bal ging echter
voor doel langs. Het waren de inleidende
stormlopen voor het tweede Engelse doel
punt, dat werd gescoord door Martin Pe
ters: 2-1. Het scheen het beslissende doel
punt te zijn. De Duitse ploeg was aange
slagen en bleef nog nauwelijks op de
been. Zij had niet meer de macht om te
rug te slaan en toch.tot ontzetting
van de Engelsen, die reeds een gewon
nen partij speelden, kwamen de Duitsers
in de laatste seconden van de officiële
speeltijd nog op gelijke hoogte: 2-2. Welk
een sensatie, welk een ontgoocheling
voor al wat Engeland sympathiek was.
De directe aanleiding was Jacky Charl
ton, die hoog opspringend een overtre
ding tegenover een tegenstander beging.
Vrije schop, even buiten het strafschop
gebied, schuin voor doel. Emmerich, die
nog één keer de kans kreeg zijn opstel
ling te rechtvaardigen, plaatste zich ach
ter de oranje bal. Via een Engels
been kwam de bal in de doelmond,
waar Held hem onderschepte om vervol
gens in te schieten. Zijn schot stuitte
echter af, maar wederom kwam de bal
voor een Duitse voet, namelijk die van
Uwe Seeler. Op de flank zag Seeler in
een schim Weber en Schnellinger staan,
beiden met gelijke trefkansen. Hij plaat
ste de bal in de richting van Weber, die
zich als scherpschutter deed kennen. Gor
don Banks was kansloos. Er werd niet
eens meer afgetrapt. Helpers schoten toe.
Een veeg met een spons hier, een korte
massage daar.en temidden van de
drukte zat op de grasmat scheidsrechter
Dienst. Ook hij was moe.
De hoop, die het Duitse legioen koester
de, dat hun Nationalmannschaft in de
verlenging zou terugkomen, bleek ijdel.
De „ijzeren" Engelsen toonden een grote
veerkracht en bleken over de meeste re
serves te beschikken. Zij wilden de strijd zo
spoedig mogelijk in hun voordeel beslis
sen en ofschoon ook bij hen in de slijta
geslag de precisie had geleden de ten
gere Nobby Stiles leed duidelijk aan
ademnood en kon nog nauwelijks een bal
wegkrijgen, laat staan plaatsen gin
gen zij dadelijk in de aanval. Ball loste
een hoog schot, dat Tilkowski deed op
veren. De Duitse doelman stompte de bal
corner. Bobby Charlton trof met een ver
raderlijk laag schot de paal en Hunt zag
een kogel in niemandsland achter het
doel verdwijnen. De Duitse tegenacties
smoorden in de Engelse defensie.
De grote klap viel in de twaalfde minuut
van de verlenging en sloeg in als een
bom. Overigens in beide kampen. Was
het inderdaad een doelpunt, dat vliegen
de schot van Geoffry Hurst, waaruit de
bal via de lat en de grond terugsprong
in het veld, waar Willy Schulz hem ver
volgens met het hoofd onderschepte en
over het doel uit veld kopte? Scheidsrec-
ter Dienst, die in het veld stond, had
het niet kunnen beoordelen en wuifde pro
testen op zijn „neen" weg. Hij overleg
de daarop met zijn grensrechter, de Rus
Tofik Bakhramov, die aanvankelijk in het
geheel niet had gereageerd en ook uit
zijn positie geen goed zicht op de situa
tie had. Bakhramovs antwoord was ech
ter positief: doelpunt, en zo leidde Enge
land voor de tweede maal, nu met 3-2.
Een omstreden, maar in de krachtsver
houding van dat moment verdiend doel
punt. Nog meer schrompelde de Duitse
tegenstand ineen. De vermoeidheid deed
zich steeds meer gelden. Met hun laatste
krachten speelden de beide ploegen zich
naar het einde, dat kwam.met een
doelpunt. Terwijl al te uitbundige Engel
sen de bobby's, die de afzetting vorm
den, hadden verrast en zich op de gras
mat bewogen om de nieuwe wereldkam
pioen in triomf op de schouders te ne
men, schoot Hurst voor de derde maal
de bal langs Tilkowski. Dit doelpunt, dat
de eindstand op 4-2 bracht, was nog
slechts een formaliteit.
Bobby Moore kust de derde beker,
die hij op Wembley in drie achter
eenvolgende jaren in ontvangst heeft
kunnen nemen.
De Engelse aanvoerder Bobby Moore
door de internationale sportpers uitgeroe
pen tot de beste voetballer van het toer
nooi heeft drie jaar achtereen in het
Wembley-stadion een beker gewonnen. In
1964 won hij met West Ham United de
Engelse beker, in 1965 legde hij door een
overwinning op München 1860 beslag op
de Europese beker voor bekerwinnaars
(wederom met West Ham United) en nu
in 1966 was hij de aanvoerder van
het Engelse elftal, dat de wereldbeker
won. Momenteel staat Moore bij geen en
kele club onder contract. Door een me
ningsverschil met West Ham United heeft
hij zijn contract (nog) niet verlengd.
De Engelse statistici hebben de finale
van het achtste toernooi om de wereldbe
ker nauwkeurig in cijfers vastgelegd. Ze
kwamen tot het volgende overzicht: (cij
fers zijn resp. voor Engeland en Duits
land) Doelpunten 4, 2, Schoten op het doel
47, 38 Schoten van buiten het strafschop
gebied 33, 24, Schoten van binnen het
strafschopgebied 14, 14, Door de doelman
gestopte schoten 16, 12, Door de verdedi
gers geblokkeerd 10, 13, Schoten naast het
doel 21, 13, Overtredingen wegens ruw
spel 19, 13, Hands 2, 3, Buitenspel 1, 6,
Hoekschoppen 6, 12.
Hij werd daarna benoemd tot manager
van het Engelse nationale elftal met ver
gaande bevoegdheden. Ramsey kreeg o.m.
het recht geheel alleen het elftal samen
te stellen. Een van de geheimen van zijn
succes is ongetwijfeld, dat hij van de
ploeg een eenheid heeft weten te maken.
Hij heeft de spelers zelfvertrouwen gege
ven en bovendien de trots voor hun land
te mogen spelen. Ramsey is voor de bui
tenwereld bepaald geen overvriendelijke
man. Evenmin een groot causeur. Onder
zijn spelers legt hij echter zijn „masker"
af en weet door zijn optreden een band te
smeden, die de grondslag is geworden
van het succes. Alf Ramsey heeft gelijk
gekregen: Engeland is wereldkampioen.
Martin
Peters (16) heeft Engélands tweede doelpunt gemaakt. Vreugdeook bij Hunt (21), verslagenheid bij Schnellinger (op de grond zittend) en zijn doelman Tilkowski.
