en
Tomassi's
klok is
zo gek
nog niet
POLLE, PELLI EN PÏNGO
DAVY JONES
KRAMMETJE FOK
PANDA -EN DE MEEST ER KRISTAL-KIJKER
I
m
Ons vervolgverhaal
Ijlm
33MMMfïAis
6
MAANDAG 8 AUGUSTUS 1966
Een oorspronkelijke
Nederlandse roman
door Wiliy Corsari
mmmÈSi
ÜATi? t
n
82)
Maar toen keek hij haar plotseling
aan. Zijn ogen, zonder de bril en dof
van zwakheid ontroerden haar. Zijn
dunne lippen glimlachten flauwtjes.
Hij sprak, bijna fluisterend, zodat
zij zich over hem boog om beter te
verstaan: „Het is niet erg. Niet voor
mij. Voor mijn vrouw. Zolang sa
men. Goed zijn voor haar. Ik
weet wel.jullie zult dat zijn.
Jan en zijn vrouw en Tom en jij.
Hij zweeg even en bevochtigde zijn
droge lippen.
„Als ik dood ben, krijgt Tom zijn
erfdeel. Wat er van over is. Jullie
moet wat oppassen, kind. Hij is.
wat lichtzinnig geweest. Veel geld
opgenomen denk aan je kleine
jongen.niet zo verkwistend meer
zijnbegrijp niet waar jullie het
laten.
Hij glimlachte, er was geen ver
wijt in zijn fluisteren. Ze zei onze
ker: „Ik wist niet dat we zoveel uit
gaven.
„Ja, ja, begrijp het wel, jonge
mensen, willen van het leven genie
ten. maar je moet leren uitkomen
met wat Tom verdient, kindje. In
zo'n korte tijd, tienduizend gulden.
„Tienduizend gulden?"
„Ja, hij zei, dat er schulden wa
ren. je wéét er toch van?" Een
ogenblik werden de doffe ogen weer
scherp en hij herhaalde, met een
klank van vrees in zijn stem:
„Je wéét het toch?"
„Ja", zei ze, „ja ik weet het".
Misschien zou het hem ergeren en
opwinden als zij ontkende. Zóveel
geld hadden zij dus opgemaakt? Het
was onbegrijpelijk. Zij was bijna al
tijd uitgekomen met haar huishoud
geld. Het was waar, Tom had haar
een mooie armband gegeven met
Kerstmis en een kostbare ring, toen
het kind was geboren.
Zij gingen zondagavond weer te
rug. Toen ze thuis waren zei ze:
„Ik wist niet, dat je tienduizend
gulden had opgenomen van je erf
deel".
Ze zag, dat hij een schok kreeg.
Toen zei hij:
„Ik heb je dat toch wel eens ver
teld? Ik had geld nodig, toen ik was
afgestudeerd om.
„Maar zo pas nog. Hebben wij dan
zoveel uitgegeven?"
„Ja, we hebben royaal geleefd. An
ders zou ik het ook niet hebben ge
daan".
Zijn toon was kortaf en wat ge
prikkeld. Het gebeurde zelden, dat
hij zo tegen haar sprak.
Zij zweeg, maar keek heimelijk
naar zijn gezicht. De laatste tijd had
zij opgemerkt, dat er soms een ze
nuwtrekking was bij zijn mond, een
tic, die haar angstig maakte. Zij zag.
die nu weer en vroeg zich af, of hij
zo nerveus was over geldzorgen al
leen. Zij draaide haar ring om en zei:
,,Ik wist niet, dat die zo duur was
geweest".
Hij lachte, een onecht droog lachje.
„Het is een mooie steen, maar
daar ligt het niet aan". „Tiendui
zend gulden.ik begrijp werkelijk
niet.
Charles
Charlotte
„Ik ook niet, zei hij kortaf. Het
geld glijdt tussen de vingers weg. We
moeten beter boekhouden. Dat heb
ik vader ook beloo'fd. Trouwens, het
is niet alleen gegaan aan pretjes en
cadeaus voor jou. Ik heb iemand
geld geleend en het niet teruggekre
gen- Stom natuurlijk, ik had het
kunnen voorzien. Wou het papa niet
zeggen, hij heeft een hekel aan geld
lenen. Doe het nooit, zei hij wel eens
tegen ons, gééf het, of weiger. Lenen
kost je altijd geld en de vriend aan
wie je het leent.
Hij sprak nu levendiger, maar
brak plotseling af en vroeg:
„Waarom kijk je me zo aan?"
„Ik? Ik luister naar je."
„Maar wat denk je? Geloof je me
soms niet?"
„Waarom zou ik je niet geloven?"
Neen, ik geloof hem niet, dacht zij.
Hij heeft geld aan iets anders opge
maakt. Aan een vrouw. Het is al zo
ver, juist als met Anton. Zij voelde
zich opeens misselijk van angst en
ellende.
Hij stond haar nog aan te zien en
zij sloeg de ogen neer. Zij wist te
goed, hoe die ogen haar konden ver
raden als zij iets wilde verbergen.
Zij was bang, dat hij verder zou
spreken hierover, bang voor wat zij
zou ontdekken. Die nacht lag zij
naast hem wakker, denkende en den
kende. Het is mijn schuld. Ik ben
geen normale vrouw. Een man kan
niet leven zonder een vrouw. Hij
heeft iemand, die hem geld kost. Nu
begrijp ik, dat hij zo dikwijls nog
's avonds naar kantoor moet. En dan
weer, als in een dialoog van twee
vrouwen, die in haar hoofd gespro
ken werd: hoe kan ik zoiets van
hem geloven? Hij zou nooit kunnen
liegen en huichelen en hij is altijd
even hartelijk en teder. Natuurlijk
gaat hij naar kantoor, als hij
's avonds nog weg moet. Natuurlijk!
Ik mag zoiets niet denken.
Maar het wantrouwen vrat aan
haar als een rat, knaagde en knaag
de, beet en beet met scherpe tanden.
Enige dagen later zei hij aan ta
fel: „Ik moet vanavond nog even
naar kantoor. Een cliënt wil me spre
ken die overdag niet kan. Het is
dringend. Spijt me, schat".
„Een man?" Zij hield de ogen
neergeslagen1:
„Man? O, die cliënt? Ja, een
man".
Is het waar? Of gaat hij naar die
vrouw? Misschien komt zij wel op
kantoor. Misschien ontmoeten zij el
kaar op die manier. Er is niemand
's avonds. Anton gaat er nooit heen
buiten de kantooruren. Dat is een
stelregel van hem: als je om vijf
uur van kantoor gaat, alles van je
afzetten.
„Waar denk je zo aan?" vroeg hij.
„Aan Anton".
Het is waar, dacht zij en glimlach
te wrang. Vreemd kunnen je ge
dachten afdwalen.
Toen hij was weggegaan zat zij
een tijdje roerloos, ging dan naar de
keuken en zei tegen het dienstmeis
je:
(Wordt vervolgd.)
DE HEER JOSEPH Tomassi, die u
rechts op de foto hiernaast ziet, drijft
in Londen een kleine kapsalon van de
derde categorie. Dat betekent dat u
er heel goedkoop geholpen wordt. Sche
ren kost er slechts een shilling (twee
kwartjes)knippen een gulden. Maar
het duurt wel even voor u de tarieven
ontcijferd hebt, want de prijslijst
aan de muur tegenover de kapspie
gels is in spiegelschrift gedrukt.
Daarnaast hangt trouwens een klok die
ook niet normaal is. Immers: de cij
fers zijn onleesbaar en de wijzers draai
en van rechts naar links inplaats van
gewoon rechtsom.
EEN GRIL om de aandacht te trek
ken? Integendeel: een welkom staaltje
van extra-dienstbetoon, zoals men het
in deze tijd weinig meer tegenkomt.
De heer Tomassi kent namelijk zijn
pappenheimers. Dertig jaren in het
vak hebben hem geleerd dat de meeste
klanten haast hebben en dus graag
een oogje op de klok houden. Wie ge
knipt of geschoren wordt, kan nu
in de kapspiegel vóór zich moeite
loos de juiste tijd aflezen, want in die
spiegel wordt de „verkeerde" klok weer
een normaal uurwerk, terwijl ook de
03
omgedraaide prijslijst weer lees
baar wordt. Geen grootse uitvin
ding misschien, maar wel een die op
prijs gesteld wordt. Tomassi zegt: ik
heb er heel wat klanten bijgekregen
sinds ik die klok liet maken. De mees
ten zijn alleen maar nieuwsgierig om
het nieuwtje te zien. Boys will be
boys, weet u?
Een diepzinnig man, deze herenkap
per. En ook een prima zakenman,
dachten wij.
WMMfm
mm? 4-y
y/4//ss'Z'a x
U hebt zeker wel gelezen dat Ameri
kaanse echtgenoten die niet overtuigd
zijn van de onwankelbare trouw van hun
partner (zo iets schijnt in Amerika wel
voor te komen) zich een spionageappara-
tuur kunnen aanschaffen om na te gaan
of hun naargeestige vermoeden gerecht
vaardigd is. Het kost een centje (onge
veer veertienhonderd gulden) maar daar
heb je dan ook wat voor: een afluisteraar-
tje voor de telefoon, bandopnameverklik
kers, een camera die met tussenpozen
van anderhalve minuut een strip kan
maken waarop je dan later kunt zien of
er al dan niet gestript is.
Kortom, een volmaakt doe-het-zelf-de-
tectiefje. Of het resultaat zo volmaakt
zal zijn valt te bezien, want als u even
nadenkt als het bewijs op tafel komt
is de zonde reeds geschied en wat schiet
je er dan nog mee op? Op z'n hoogst
een beetje gemakkelijker voor de echt
scheidingsprocedure of voor de grootte
van de alimentatie.
Senator Edward Long heeft een wijs
woord gezegd: „deze gemechaniseerde
spionnen zullen de mens niet van de zon
de afhouden, maar ze zullen wel een deel
van het plezier dat de zonde de zonde
waard maakt, bederven".
Voorzover onze intimiteiten al dan niet
„van onze speciale verslaggever" in de
krant komen of door de t.v. aan de be
langstelling des volks worden prijs ge
geven, kunt u ze dus nu ook voor uw
privé-genoegen vernemen en met eigen
ogen aanschouwen. Voyeur zijn, koeke-
loerder in park en woud, mag niet; daar
kunt u voor in 't gevang worden gewor
pen, maar voyeren door middel van won-
derwerkjes der techniek is niet verbo
den. Ik zie daar weer een van de „con
sequenties" onzer huidige maatschappij
structuur in, die voor mij de emmer van
het electorale onbehagen heeft doen over
lopen naar Koekoeks Boerenpartij.
Die hele zaak is bovendien ergerlijk on
democratisch, want iemand die over veer
tienhonderd pop beschikt kan vrijelijk
het genoegen smaken, de huwelijksgenoot
op kwaaie dingen te betrappen, terwijl de
arme sloeber alleen maar met vermoe
dens moet volstaan.
Nu is deze materie voor u uiteraard
een louter theoretische aangelegenheid
die u persoonlijk niet aangaat, want ieder
die u kent is er stellig van overtuigd dat
u, om maar eens een voorbeeld te noe
men, de politie zou bellen wanneer, om
maar eens een voorbeeld te noemen, So
fia Loren voor u zou willen gaan strip-
tiezen; en wat mevrouw uw echtgenote
betreft, ook wie haar slechts van aanzien
kent, zal onmiddellijk begrijpen. maar
laat ik nu niet onhoffelijk worden en
niet zo onaardig zijn haat overiiixging een
sex-bom te zijn, te ondermijnen.
Ik geloof, dat, wat Nederland betreft,
import van deze Amerikaanse uitvinding
geen zin heeft, omdat de gruwelijke wan
toestanden, die deze apparatuur en haar
verspreiding rechtvaardigen, in ons land
gelukkig niet bestaan.
Je hoort wel eens fluisteren dat Jan
van Toos met Coby van Henk, maar
meestal is dat gemene kwaadsprekerij en
als het dat n i e t is, is het een hoge uit
zondering.
Houdt u uw veertienhonderd piek maar
rustig in uw zak.
Of in ieder geval: besteedt ze nuttiger.
Bij voorbeeld voor een aardig cadeau
tje voor die dame waar ik u zondag me*
zag.
Eliat
n*tm
13. De keurige kledingzaak was al spoedig het toneel
van een onbeschrijfelijke verwarring. Vele voorbijgan
gers, die de krant gelezen hadden en die daarbinnen
de bekende voorspeller van het Puthra-kristal zagen
staan, dromden opgewonden naar binnen. Het valt dan
ook te begrijpen dat de eigenaar van de winkel en
diens assistent de toestand al spoedig niet meer mees
ter waren. „Voorspel m'n toekomst eens!" werd er
geroepen. „Hoe gaat het met m'n neef in Mexico?
Hoe kan ik veel geld verdienen?" „Helaas", sprak de
kristal-kijker afwerend. „Gaarne zou ik voor u de toe
komst bezien maar ik ben geheel verbijsterd. Men
heeft hier de oude Puthra - Puthra wijsheid voor be
drog uitgemaakt!" „Wie heeft dat gedaan?" vroeg
een gespierde toehoorder. Deze winkelier soms?"
„Ach, ja" antwoordde Joris ,„maar laat hem! Deze
lieden hebben reeds voor hun verblinding betaald,
door mij deze jas gratis te geven! En nu zou ik mij
gaarne in eenzaamheid terugtrekken, waarde vrienden!
Mijn meditatie-uurtje breekt dra aan!" De menigte
maakte eerbiedig ruimte, en zo kon Joris ongehinderd
de straat bereiken. „Er is een grote behoefte aan voor
uitziende vermogens!" prevelde hij. „Hoe gaarne zal
ik daarin voorzien? Komaan - ik zal beginnen met
passende woonruimte te zoeken!"
ZO KAM Je HIER KOMEN ZONDER.
|^NAT T6 WORDEN
DIE STEEN MOET MIDDENIN HET
WATER LI66EN, DAN KAN
POLLE ERDR006 OVER
1/1 HEEN 1
.WEET JE, TONDER NAT TE WORDEN
HU L16T PRECIES IN
HET MIDDEN
KOMT VOOR
ELKAAR, PIN601
■4 1 DANKJEWEL
KiKl 1
2174-S
je verbeeld/nó heept wij blijven uitkijken
je parten sespeeod, davy. V - ik houd uopde
IEDER VIJANDELIJK VAARTUlÓrHOOGTE
ZOU GESIGNALEERD ZIJN'
IETS ONTDEKT, MARCO2 DIE OUWE
VRACHTSCHUIT
AAN DÉ HORIZON
is het mot
SCHIP IN ZICHT
AIS DAAR GEEN DUIK
BOOT OPEREERT, MOETEN
DE TORPEDO'S VAN DAT
SCHIP KOMEN,..ABSURD
IDEE I
N/"ja, LATEN
f' «JE 'S KUKEN, HOE
MEVROUW WHELAUf
HET MAAKT J
593. Ook in de grote troonzaal viel de
vloer weer droog. De prinses met het
Uilehoofd werd wakker en geeuwde eens
flink. Lodderig ontwaakte ook prinses
Aquamarinde uit de droom.
Tjonge, zijn ei nu alweer honderd ja
ren om?" vroeg ze lodderig. „Wat vliegt
de tijd toch. Ik zou kunnen zweren, dat
ik nog geen vijf minuten geslapen had."
Inderdaad was dat ongeveer de tijd, die
de prinses slapend had doorgebracht. Zij
kon niet weten, dat er in die paar minu
ten in de torenkamer heel wat was ge
beurd. Door het omdraaien van de zand
loper was het kasteel weer drooggeval
len. en de raaf was er door in paniek
geraakt. Ruw duwde hij Tutu van zich
af. Hij had nu alleen maar oog voor de
zandloper, die hij in de oude staat wilde
terugbrengen.
Maar dat gaf Tutu de kans om hem in
de nek te springen! Hoe sterk de raaf
ook was. hij kon geen twee dingen
tegelijk doen. Hij moest kiezen of delen,
en hij koos de zandloper.
„Mooi zo, Tutu", riep Bram. „Nu heb
je hem in je macht. En nu ken ik ook
het geheim van de torenkamerl"
