en
Waarom mijden „steeds meer"
Duitse toeristen onze kust?
POLLE, PELLI EN PINGO
DAVY JONES
KRAMMETJE FOK
TRIUMPH DEALER
ft
Duits blad stelt vast: Te hoge prijzen,
smerige strandenonheuse bejegening
,,Winterkuuroorden
dringend gewenst"
Surinaamse zeekoe
voor Artis
„Combi
hond"
PANDA EN DE MEESTER KRISTAL-KIJKER
WOENSDAG 17 AUGUSTUS 1966
11
Ons vervolgverhaal
Een oorspronkelijke
Nederlandse roman
door Willy Corsarl
HARRY OOMEN
„Kurorte"
90)
Veel provisie kon zij niet geven.
Als altijd klaagde zij over slechte
verdiensten, de zaak in Den Haag
kostte veel geld. „Dat is niet de
schuld van Henk, maar het is
moeilijk om er in Den Haag in te
komen."
Charlotte geloofde haar niet. Ze
ker was dit maar een excuus om
haar zo weinig mogelijk provisie
te geven. Maar na een tijd merkte
zij op, dat de zaak in Den Haag
inderdaad voortdurend geld kostte.
Was het de zaak? Of Henk Berger?
Een enkele maal kwam hij mee
met Ester en zij had dan grote
moeite haar weerzin tegen hem te
verbergen. Overigens merkte zij
spoedig, dat hij haar terughoudend
heid verkeerd opvatte. Zozeer was
hij overtuigd van zijn onweerstaan
bare aantrekkingskracht voor vrou
wen, dat hij haar stilzwijgen scheen
op te vatten als stomme verering.
Die ontdekking prikkelde haar ge
voel voor humor.
Eens ontmoette zij hem met een
kanariegele opzichtige vrouw. Ze
liepen gearmd en praatten vrolijk
samen. Het was zonder twijfel de
echtgenote, van wie Esther verze
kerde, dat hij alleen omwille van
hun kind bij haar bleef, terwijl hij
haar verafschuwde. Het zag er niet
naar uit, of die afschuw zo diep
zat en de dure bontmantel die de
vrouw droeg, had Esther waar
schijnlijk betaald. Maar zij had het
sinds lang opgegeven, haar te waar
schuwen. Sinds zij voor Esther werk
te, was deze trouwens volkomen
veranderd in haar houding. Zij be
handelde haar als een onderge
schikte. neerbuigend vriendelijk of
grof. Als er goed verkocht was, kon
er geen woord van lof meer op
overschieten, maar als de zaken
niet zo goed gingen, maakte zij ha
telijke opmerkingen: je was altijd
de schlemiel als je mensen wou
helpen. Dan beet Charlotte de tan
den op elkaar om haar drift te be
heersen. Zij moest het volhouden,
moest hier leren, haar tijd af
wachten. Als zij op het punt stond
het doorzetten voor Chris. Hij heeft
alleen mij nog. Ik moet iets berei
ken. Ik moet leren, tot ik op eigen
benen kan staan.
Nu reisde zij, zoals vroeger Es
ther het deed en verbaasde zich
zelf, dat zij het kón, al droomde zij
nog lange tijd van huizen, waar zij
aanbelde en werd weggesnauwd als
een voddenraapster, van honder
den malen, dat zij vernederingen
had geslikt, altijd weer denkende:
het is voor Chris, voor Chris.
Zij fietste door weer en wind,
scharrelde op zolders en in schu
ren, kwam in kloosters. Esther
deed systematisch geringschattend,
als zij haai liet zien wat zij had
ingekocht. Het gebeurde wel, als
zij bijzonder onaangenaam was dat
Charlotte kortaf zei:
„Goed, neem het maar niet, ik
zal de schade wel dragen."
Dan krabbelde Esther terug,
Charles
Charlotte
maar soms hield Charlotte voet bij
stuk.
„Neen, neen, offer je vooral niet
op!", zei ze spottend. Wat zij op
die manier kreeg, bewaarde zij.
Voor mijn eigen zaak, dacht zij.
ZESDE HOOFDSTUK
Toen zij een jaar later Esther
vertelde, dat zij een winkel had
gehuurd en zelf ging beginnen,
maakte deze een vreselijke scène.
De twist liep ditmaal zo hoog, dat
Charlotte haar mantel aantrok en
wilde weggaan, bang voor de drift
die zij in zich voelde opstijgen.
Toen bond Eshter in, hield op met
schelden en verwijten en begon te
vleien. Ze kon haar zo niet in de
steek laten. Juist zou ze twee we
ken met Henk op vakantie gaan,
voor de eerste maal dat het kon,
omdat zijn vrouw bij familie lo
geerde met het kind.
„Ik zal blijven", zei Charlotte,
„maar ik waarschuw je, spreek
niet meer zo tegen me. Soms weet
ik niet meer wat ik doe, als ik
driftig word."
Ssther bezwoer, met vele geba
ren, dat zij het niet zo gemeend
had, ze wou haar alleen waarschu
wen, het zou nooit gaan, nooit, ze
was geen zakenvrouw.
„Maak je geen zorgen over
mij", zei Charlotte spottend.
Zo zat zij alleen in de winkel op
een herfstdag, toen een oud dame
tje binnenkwam. Ze was zo tenger,
dat de storm haar bijna de treetjes
afduwde. Charlotte snelde toe om
de deur te sluiten. De dame droeg
een versleten, te dunne mantel en
oude schoenen, haar handschoenen
waren gestopt, armoede lag over
haar verschijning als een donkere
sluier, maar zij was zonder twijfel
een dame. Ze sprak bedeesd en
haar magere handjes beefden, toen
zij op de toonbank uitstalde wat zij
te koop aanbood: een broche, een
ring met camée, een schilderij, in
de trant van Terborg geschilderd.
Charlotte durfde niet goed opzien
in tranende ogen, die haar zo ang
stig en smekend aanstaarden. V/at
kon zij de oude stakker aanbieden
voor deze dingen? Als zij er tien
gulden voor gaf, zou Esther een
scène maken.
Om wat uitstel té krijgen, bood zij
haar een kop koffie aan, die zij
juist had gezet in het achterka
tje. De oude dame zat bij het ka
cheltje, de kop tussen haar koude
handjes, er kwam wat kleur in
hgar wasbleek gezichtje van enkel
lijnen en rimpels en ze werd
spraakzaam. Ze vertelde van haar
man, die zolang ziek was geweest,
het had al hun spaargeld gekost.
Ze had een zoon, maar die was
getrouwd en moest zelf zien rond te
komen met zijn gezin. Oude men
sen moesten niet bij jonge v/onen.
(Wordt vervolgd.)
-■ ^^V^^WWWWWWWWWW^A/VtA^WW^^^/^A^VWW^/VW^WWVWWO/WWWWWWWWt/VK/WN/^
(Van onze correspondent)
BONN. - Waarom blijven de Duitsers weg? Deze dringende vraag moet,
aldus het Duitse blad „Spiegel der Zeit", de Nederlandse VVV zich stellen
als ze de balans van deze zomer opmaakt. Natuurlijk komen de Duitsers
nog wel, maar dit jaar trad er voor het eerst een sterke teruggang op. Aan
onze kusten zag men vaak tevergeefs uit naar de Duitsers, die het leeuwen
deel van de deviezen plachten in te brengen. Hotels, pensions, Zimmer-mit-
Frühstuck, die normaliter ei-vol zijn in augustus, zijn thans slecht bezet.
Waaraan ligt dat? „De rookbommen bij het huwelijk van prinses Beatrix?,
of misschien de anti-Duitse kreten zoals „Claus 'raus"? Bij een enquête
die in Duitsland werd gehouden was er bijna niemand die deze redenen
opgaf. Een secretaresse antwoordde: „Wij zijn er immers aan gewend, ons
ongewenst te voelen? Desondanks zijn wij toch steeds op reis gegaan en
wij gaan door met het reizen".
WIE HET wegblijven van de Duitsers
terugvoert op de vele regen van deze
zomer of op de gestegen prijzen, is dich
ter bij de waarheid. Vooral de combina
tie van deze factoren doet het. Tot dusver
maakte het feit, dat Nederland voor de
Duitsers een „goedkoopte-eiland" was,,
veel goed. Op het ogenblik echter eet de
vakantieganger zijn haantje-aan-het-spit,
of drinkt hij zijn gin fizz liever tegen de
zelfde of zelfs tegen een lagere prijs in
zonniger streken. Dit temeer daar verre
en zonnige landen door goedkope vlieg-
trips voor iedereen bereikbaar zijn. Het
Duitse blad zegt hierover:'„Lonend is in
Nederland alleen nog het kamperen, want
artikelen als groenten en fruit, melk,
vlees, kaas enz. die men voor zijn dage
lijks onderhoud nodig heeft, zijn hier te
lande meestal wat goedkoper dan in de
Bondsrepubliek. Ergens gaan eten is even
wel doorgaans duurder. De hotel- en
huurprijzen voor bungalows en zomer
huisjes zijn sterk omhoog gegaan. De
volksdrank jenever brengt de toerist lie
ver uit Duitsland mee, want daar betaalt
hij voor dezelfde fles 3 mark minder.
Als de VVV-Nederland beter wil ver
verkopen moet men onder ogen durfen
zien dat het aantrekken van vreemdelin
gen met molens, klompen, tulpen, kleder
drachten en grachten niet meer zo ge
makkelijk gaat als vroeger. De heden
daagse toerist wil meer, is verwender,"
aldus het Duitse blad. „En als de VVV
als pluspunten opsomt: het prachtige
strand, de rijkdom op historisch gebied
en de aangeboren vriendelijkheid der be
volking, dan vergeten de heren in Holland
dat andere stranden schoner zijn, andere
oudheden in verzorgder staat verkeren en
andere volkeren vriendelijker zijn. Want
de vriendelijkheid van het personeel in
hotels en pensions laat volgens de „Spiegel
der Zeit" in Nederland vaak te wensen
over, hoewel deze nog wel beter is dan,
bijvoorbeeld, in Bulgarije.
Het type familie-pension, met zijn
voor Haarlem en Omstreken
AUTOBEDRIJF
LANGE MOLENSTRAAT 12 - TEL. 19 000
dwang tot het nemen van een volledig
pension, dat nog steeds de toon aangeeft
aan de Nederlandse kust, is verouderd.
Een overdekt zwembad met zeewater en
eventueel zelfs kunstmatige golfslag zou
bij het vaak slechte Nederlandse weer
een uitkomst zijn. Je vindt ze echter ner
gens. Vooral in Scheveningen zou een
overdekt zwembad zeer beslist rendabel
zijn" zo meent het Duitse blad. (In Noord-
wijk is een dergelijk zwembad).
„OOK ZOU HET lonend zijn „Kur-in-
richtingen" te gaan exploiteren, want men
ligt maar 2 tot 2>/2 uur van het dicht
bevolkte, naar ozon smachtende Ruhrge-
bied af. Voor een winterkuur aan de
Noordzee hebben de Duitse badplaatsen
reeds dusdanig reclame gemaakt, dat de
Nederlandse kusthotels zo in een opge
maakt bedje kunnen stappen. Een der
grootste Scheveningse hotels (het Grand
Hotel) beschikt niet eens over centrale
verwarming en is van september tot april
gesloten. Er zijn geen door infrarood-
stralers verwarmde terrassen en hoe aan
genaam toch zou de vakantieganger
hetzij 's winters of zomers zijn verblijf
in de ozon-rijke lucht kunnen combineren
met een „Kur". Maar de Nederlandse kust
biedt geen enkel Kur-inrichting of Kur-
hotel. Er is geen mogelijkheid voor slank-
heidsdieëten, massage of saunabaden,
waar men, na aangenaam te zijn „vóór-
verwarmd", zich in de koele zee kan be
geven. Maar, aldus nog steeds het Duitse
blad „men doet hier alsof men nog nooit
van Kneipp, Schroth, bewegingsleer enz.
gehoord heeft., Nederlanders die willen
„kuren" gaan naar de Duitse badplaatsen.
ZO IS DE absurde situatie ontstaan dat
de Duitse vakantieganger op de boule
vard in Zandvoort flessen zeewater met
tomaten of sinaasappelsmaak voor
drinkkuurdoeleinden kan krijgen die uit
zijn eigen land worden ingevoerd. In
Noordwijk werd enige jaren geleden wel
vluchtig geëxperimenteerd met een klein
saunabad in het hotel „Huis ter Duin".
Deze pogingen werden aangemoedigd door
een jonge sportleraar-masseur, maar wat
heeft het voor zin als Nederlandse dok
toren zich schouderophalend afwenden en
een hotel vanaf september sluit?" aldus
de „Spiegel der Zeit".
PARAMARIBO, (ANP) Het Suri
naamse ministerie van Landbouw, vee
teelt en visserij heeft onlangs een ver
zoek van de directie van de Amsterdamse
Artis om toezending van enkele zeekoeien
ontvangen.
Bij Nieuw Nickerie is men er nu in ge
slaagd het eerste exemplaar te vangen.
Het is een jong mannetje van ongeveer
2 y2 meter lengte en een gewicht van circa
450 kilo.
Het is geen eenvoudige zaak geweest,
dat beest te strikken. Sterke handen en
talrijke netten waren nodig om het, in
afwachting van het transport naar Ne
derland, in verzekerde bewaring te stel
len. In het zoetwaterkanaal van Nickerie
krijgt het dier nu gelegenheid om te wen
nen aan Nederlands voedsel.
Zeekoeien zijn grote, spaarzaam be
haarde grijsbruine dieren, die drie tot vijf
meter lang worden. Ze leVen voorname
lijk in de zeeën van de Indische archipel,
de Perzische Golf en de Rode Zee en
behoren tot de zoogdieren. Zij leven in
ondiepe zeeboezems en riviermonden en
werden gejaagd terwille van het vet en
de huid.
Van boven gezien lijkt het dier een
beetje op een olifant. De grote, vlezige
vinnen, waarmee het zwemt lijken op
rudimentaire poten. Evenals de walvis is
de zeekoe een echt waterdier dat in het
water wordt geboren en slechts bij het
grazen op het droge komt.
Zeevaarders van vele nationaliteiten
constateerden reeds in de 16de en 17de
eeuw dat zeekoeien een laag spek van
vier tot vijf duim bezitten, dat niet gauw
ranzig wordt en dat het vlees smaakt als
rundvlees.
Concert op Prinsjesdag. Op Prinsjesdag, 20
september, zal in de Houtrusthallen in
Den Haag een feestelijk symfonieconcert
worden gegeven. Het Residentieorkest
met medewerking van de violist Herman
Krebbers, onder leiding van Willem van
Otterloo, speelt na het Wilhelmus: de
ouverture Leonore III, het vioolconcert
en de Zevende Symfonie, alle van Van
Beethoven.
Anderhalf jaar ge
leden werd Blackie,
de trouwe herder-
teef van mevrouw
Lydia Taylor uit
Birmingham, door
een auto aangereden
en ernstig gewond.
Ondanks haar ge
vorderde leeftijd van
12 jaar herstelde
Blackie voorspoedig.
Alleen zou zij nooit
meer kunnen lopen.
De achterkant' tan
het dier was name
lijk totaal verlamd
en de dierenarts ried
dan ook aan, haar te
laten afmaken. Maar
mevrouw Taylor
dacht daar anders
over. Zij hees
Blackies achterlijf in
een oud wandelwa
gentje, hond het vast
in een tuigje en leer
de het dier met ein
deloos geduld weer
te lopen op twee
voorpoten en vier
wielen. Het dier is
nu zo verzot op een
uitje, dat het niet bij
het wagentje is weg
te slaan en er vaak
zelf uiteraard
zonder resultaat
probeert in te klim
men. Mevrouw Tay
lor gaat twee keer
per dag met Blackie
wandelen en an
ders is er altijd wel
een buurjongetje dat
haar rijden wil, want
de „combi-hond"
oogst overal verba
zing en bewondering
en vele, vele koek
jes.
21. Panda draafde zo snel hij kon terug naar Joris
Goedbloed om hem verslag uit te brengen over de op
dracht die hij had uitgevoerd. „Dus je hebt die banane-
schillen toch opgeraapt!" sprak de dienaar van Puthra
Puthra afkeurend. „Dat was niet wat ik had gezegd,
baaske!" „Maar er had wel eens iemand over kunnen
uitglijden!" wierp Panda verontwaardigd tegen. Dan
was hij vast gevallen!" Inderdaadsprak Joris. „En
tóch moet ge voortaan goed doen wat ik zeg! Twijfel
niet aan mijn wijsheid, jongske! Ik ben niet voor niets
een Swano, die verstandige raad moet geven aan pro
bleem-hebbenden! Maar komaan! Ik hoor een bezoeker
naderen! Men vraagt mijn aandacht! S'toor ons dus voor
een wijle niet!" Terwijl Panda wat verontwaardigd de
spreekkamer van de wijsgeer verliet, kwam een gezet
te figuur driftig binnenstappen. „Ik móet de toekomst
weten!" riep deze opgewonden. Het is belangrijk!
Over tien minuten wordt de klomp-diamant geveild!
Moet ik hem kopen of niet? Ik had GEDACHT
„Sssst!" sprak de kristal-kijker sussend. „Uw gebabbel
verstoort de serene rust van mijn glas! En ik zie
daar juist een hoogst verontrustend beeld verschijnen!"
WE KOEVEN HET NET AUEEN MAAR IN HET WATER
T6H0UD6M EN WEER OPTÊ HACEN-PANZITHET/
201 i-Z-l EM - HÉ, HEEP!)
IK VAL 1
PORE MOET"
MAAR |N EEN KIST,
TERWIJL WIJ VIS
5EN!
VISSER IS
TOCH WEL VERBAZEND KNAP!
oooo
2IÖ2-H
HET NE1 IS 6AUW VOtóÉgAAKT- HET ZAL WEE
ZWAAR ZUN OM HET OP TE HAlENr
0
mums van wei. w
t>!£ HANOet, IMMCNSi
te to Moer Af 6t
toptM ztm
maar u/Ar
t»e torpedo's ziih etM soort N //uA1?,
eesTttDieusr voor oe wtouwt whelan I
HET ENI6E AR
TIKEL OATAl Dl£
MOEITE ÉN K0ST6H
waard is, neer
NARCOTICA I
DENK
JE Heus
•2
601. „ALS IK ALLES van tevoren had
geweten", vervolgde goochelaar Formi-
dablo het verhaal van zijn narigheid,
„dan had ik de verdwijnkist, die ik heel
duur bij een Arabische timmerman had
gekocht, net zo lief in stukken geslagen.
Helaas. ik was nergens op voorbe
reid. en ik nodigde zelfs de dochter
van de commissaris uit om in de ver
dwijnkist plaats te nemen".
„Ai", zei Bram, die al iets ging ver
moeden.
„Het meisje werd door haar vader per
soonlijk het toneel opgeholpen", ging
Maestro Formidablo verder. „Hij zei nog,
dat hij het niet zo erg op prijs stelde.
Maar ik moest zo hoog nodig tegen hem
zeggen, dat er niets met zijn dochter zou
gebeuren".
Hij sloeg de ogen ten hemel, en zijn
vrouw en kinderen deden hetzelfde.
„Ai", zei Bram weer, en nu zeiden z
het hem allemaal na.
Voor de ogen van een duizendkoppig
publiek het was al twee dagen tevo
ren uitverkocht deed ik het deksel van
de verdwijnkist dicht. Een magischt
spreuk, een gebaar van Sim-sala-biin.
en toen gebeurde het".
