en
m
HOLLAND HOUSE" VOOR EXPO '67 GEREED
DE'STERRENHEMEL IN SEPTEMBER
•i
POLLE, PELLI EN PINGO
DAVY JONES
KRAMMETJE FOK
PANDA EN DE MEESTER KRISTAL-KIJKER
Ons vervolgverhaal
'■Mm
WOENSDAG 31 AUGUSTUS 1966
9
Een oorspronkelijke
Nederlandse roman
door Wiliy Corsari
u
i
weer ,^jk -zéker, dat de
k
MWWUWVUMMWVAAA
100) Klein, blond,
ze danste telkens voorbij en lachte
tegen Frans, ze was stomdronken.
Iemand sprak over haar. De naam
keerde terug in haar geheugen: Er-
king, Cora Erking, een tekenares.
Kees was opgestaan en zei:
„Kom gauw eens gezellig eten bij
me."
„Ja", zei ze, „graag".
Haar keel was droog. Is hij met
die Cora Erking weggegaan? wilde
zij vragen, maar zij kon de woorden
niet over haar lippen krijgen.
Ze had nu telefoon. Zodra zij al
leen was, zocht zij in het telefoon
boek en vond de naam van de man,
met wie Cora Erking die nacht
voortdurend had gedanst, op wiens
knieën zij had gezeten, die haar
steunde, toen zij wegging: Jeuvels,
de journalist Jeuvels.
Ze had hem zelden gesproken, hij
mocht haar niet, hij had eens ge
zegd, dat ze een papkindje wou ma
ken van Frans. Maya had haar dat
verteld. Die babbelde argeloos zulke
dingen over, zonder boosaardigheid.
„Ik weet niet, waarom ze zo
over je praten", zei ze, „ik vind je
erg flink en aardig."
Jeuvels zou haar stem wel niet
herkennen Maar die klonk zo hees,
toen zij sprak, dat er niet veel ge
vaar voor was.
„U spreekt met een bekende van
Cora Erking. Kunt u mij zeggen, of
zij de stad uit is?"
„Cora zit in Parijs", zei Jeuvels,
„met haar oude liefde, Frans. Ze
zullen wel blijven tot het geld op is."
„Zo", zei ze, „dank u."
Ze legde de hoorn op de haak en
dacht verdwaasd:
„Wat raar". Dat was lange tijd
het enige, wat zij dacht. Het werd
steeds stiller en leger in haar. Zij zat
en staarde in een rode nevel en toen
dacht zij: ik vermoord ze allebei.
Die gedachte deed haar goed. Maar
na een tijdje zag zij kleine Chris.
Ze zag hem overeind zitten in zijn
bedje, nog bleek en zwak na zijn
ziekte, haar aanziende met zijn gro
te, donkere ogen. „Je bent altijd
weg", had hij gezegd en ze had ge
antwoord: „Ik moet hard werken,
schat. Maar misschien kun je later
bij me komen. Zou je dat willen?"
Toen had hij geaarzeld en gevraagd,
of oma dan ook meeging en de
lieve juf?
Hij hield meer van zijn twee oma's
en van Mademoiselle, dan van haar.
Maar dat veranderde niets aan het
feit, dat zij voor hem moest zorgen
en dat kon ze niet, als ze in een
gevangenis zat, omdat zij twee men
sen had vermoord. Dat was alles
waanzin. Je beging een grote vergis
sing, goed, dat kon in zaken ook ge
beuren, het was een strop, het heeft
geen zin je op te winden, volgende
keer beter. Fini.
Borsteltje lag naast haar en zij
drukte het diertje in haar armen. Het
was Tasso niet. maar toch iets, dat
leefde en graag bij haar was.
Toen zij de volgende zondag naar
Chris kwam kijken, zei haar moe
moeder ontsteld:
„Kind, jij bent ook ziek! Je lijkt
wel een geest."
Charles
Charlotte
„Ik heb geen tijd om ziek te zijn."
In de herfst, op een stormachtige
regendag, liep zij bijna tegen die
beiden aan, toen ze in een tram wil
de stappen. De pijn was zo fel, dat
zij duizelig werd. Ze stapte niet in
maar liep het hele eind naar huis,
hopende dat wind en regen haar zou
den kalmeren. Maar het hielp niet.
Zij kon niet meer denken, het is
voorbij, fini, niet over natobben
ze had geen macht meer over de
woede, die in haar raasde, over ge
dachten die door haar hoofd schoten.
Zij dacht vertwijfeld: Ik word gek
of ik vermoord ze toch.
De winkeljuffrouw keek onthutst,
toen zij langs haar heen stoof, de
zitkamer binnen. Daar zat zij aan de
tafel, het hoofd in de handen, vech
tende tegen de blinde woede die haar
vervulde, tot zij opschrikte, omdat
de juffrouw kwam zeggen, dat me
neer Zeiler er was.
„Laat meneer binnen".
Zijn lelijk gezicht was bijna knap
door de brede, blijde glimlach waar
mee hij zijn sterke, witte tanden
toonde en de glans van zijn ogen.
Maar zijn glimlach gleed dadelijk
weg en hij vroeg verschrikgt:
„Scheelt er wat aan?"
„Niets. Wat vermoeid."
„Dan moet u eens een goede va
kantie nemen. Naar de Riviera gaan,
of Zwitserland
Ze trok haar starre lippen in een
glimlach.
„Zo iets zit er nog niet aan."
„O jawel", zei hij, „jawel".
Ze had hem een stoel toegescho
ven, maar hij was dadelijk weer op
gesprongen, hij scheen geen rust te
hebben om te zitten.
„Ik heb groot nieuws voor u. Eerst
wou ik het schrijven, maar toen wou
ik mezelf toch het genoegen gunnen
om uw gezicht te zien!"
Hij wachtte even, als een acteur,
die een pauze maakt om zijn vólgen
de claus beter te doen uitkomen.
„Ik heb gelijk gehad. Het is een
Terborg. Ik weet het nu zeker." Zij
keek hem verwezen aan.
„Terborg?" „Uw schilderij. U hebt
me uitgelachen. Maar ik had gelijk."
Zij staarde hem aan en trachtte
haar hersens te dwingen tot werken.
Terborg. Schilderij. O ja. Dus het
was een Terborg. Ze rnoest daar blij
om zijn. Anders was hij teleurge
steld. Ze slikte en spande zich in om
te spreken:
„Ik weet niet wat ik moet zeg
gen het is een schok
Ja, het was nogal een schok ge
weest. Je staat bij een deur en klopt
vergeefs aan, als een bedelares. Drie
jaren. Bijna drie jaren en je denkt
dat het voor altijd zal zijn. In weer
wil van de scènes. Want je
dacht
„Wat is het? Bent u niet goed?
Wilt u iets drinken?"
Er was weer een waas, maar dit
maal niet de razernij, de wilde ge
dachten. Alleen, benauwdheid, 'n zich
voelen wegzinken. Ze sloot de ogen,
voelde een arm om zich heen, een
stem riep:
(Wordt vervolgd.)
WiL
VOLGEND VOORJAAR opent in
de Canadese stad Montreal een
nieuwe wereldtentoonstelling haar
poorten de Expo 67, nog groter, impo
santer en duurder dan alle voorgaan
de world exhibitions, waar ter wereld
ook gehouden, volgens de initiatiefne
mers. Terwijl overal op St. Helens
eiland in de St.' Laurensrivier nog
koortsachtig wordt gewerkt om de 73
landenpaviljoens voor 28 april 1967
gereed te krijgen, staat het „Holland
se Huis" al zilver glanzend tussen de
twee „waterfronten". Dezer dagen is
namelijk het exterieur van het opval
lende aluminium bouwsel, een schep
ping van de Rotterdamse architecten
Eijkelenboom en Middelhoek voltooid
al maakt dat exterieur op de leek
wellicht de indruk, geheel in de stei
gers te staan (zie de foto's).
DEZE OPEN VORM is echter doelbe
wust door de architecten gekozen om
„ruimte" te scheppen, zowel voor het
oog als functioneel en niet in de laat
ste plaats, dachten wij, om gestalte te ge
ven aan de gedachten dat dit een ge-
Het revolutionaire verbindingsstuk
waarin buizen uit alle richtingen
samenkomen.
bouw is uit het tijdperk van de Ruimte
verovering. Het immense paviljoen be
staat dus uit een aluminium-ruimteframe
waarin de expositieruimten, wanden, vloe
ren en daken, geheel vrij zijn opgehan
gen. Voor dit framewerk is een speciaal
verbindingsstuk ontworpen, dat buizen
en balken uit alle richtingen kan dragen.
Een bijkomend voordeel van deze in
genieuze constructie is dat het gehele
paviljoen na afloop van de tentoonstel
ling zonder moeite gedemonteerd, en el
ders weer opgebouwd kan worden, waar
bij dan bovendien allerlei variaties naar
totaalvorm en inhoud mogelijk blijven.
Naar verluidt zijn er thans al drie seri
euze gegadigden, die de hele affaire te
zijner tijd willen overnemen.
VOOR DE Nederlandse deelneming aan
de Expo 67 in Montreal heeft onze rege
ring diep in de buidel getast door een
bedrag van 12 miljoen gulden beschik
baar te stellen. Ons land wil ditmaal
extra-goed voor de dag komen en dat
niet alleen uit commerciële of propa
gandistische overwegingen. Nederland
Behalve het Holland House (cen
trum foto links) verrijzen er nog
vele andere futuristische bouwsels
op de Expo 67. Links op voorgrond
het Belgische paviljoen-in-aan-
bouw, op de achtergrond de „Sky
line" van Montreal. Op de foto
rechts het Nederlandse paviljoen,
geflankeerd door de St. Laurens
rivier en de bouwput voor de
kunstmatige vijver (geheel rechts).
heeft immers bijzondere banden van
vriendschap en verbondenheid met Ca
nada, dat 13.000 van zijn zonen offerde
voor de bevrijding van ons land, dat in
de oorlogsjaren gastvrijheid bood aan de
koninklijke familie en dat sindsdien voor
ruim 100.000 ex-Nederlanders een nieuw
vaderland geworden is.
MERCURIUS staat deze maand te dicht bij de zon om
te kunnen worden waargenomen. Ook Venus komt nu
in de nabijheid van de zon. Toch is de heldere planeet
's morgens nog goed te zien. Aan het einde der maand
komt ze ongeveer een uur vóór de zon op.
Mars kan eveneens 's morgens worden waargenomen.
De planeet beweegt zich deze maand van het sterren
beeld de Kreeft naar dat van de Leeuw. Iets westelijker
dan Mars kan, steeds 's morgens, Jupiter worden be
keken. Door zijn heldergele kleur is het een sterk in het
oog springend object, meer dan de veel lichtzwakkere
rode planeet Mars.
Saturnus staat op 19 september in oppositie met de
zon. Dit betekent dat de aarde zich op dat ogenblik juist
tussen de zon en Saturnus in bevindt, zodat beide aan
de hemel juist tegenover elkaar staan (180 graden ver
schil). Komt de zon op, dan gaat Saturnus onder en om
gekeerd. De planeet is dus de gehele nacht zichtbaar.
Voor kijkerbezitters is het bovendien een laatste kans
om dit jaar nog iets van haar ringen te zien, die nu snel
smaller worden. Saturnus staat op de grens tussen de
sterrenbeelden Waterman en Vissen.
Op 8 september staat Venus in conjunctie met Regti-
lus. De schitterende planeet staat dan op minder dan
één graad ten noorden van de helderste stei* van de
Leeuw. Het zal echter alleen bij zeer heldere lucht mo
gelijk zijn, iets van de ster te ontwaren omdat beide
objecten, planeet en ster, al volop baden in de gloed
der opkomende zon.
Op 11 september kan men aan de morgenhemel de
mooie samenstand van de maan en Jupiter bewonderen.
De conjunctie heeft plaats om 4 uur v.m. De volgende
dagen, 12 en 13 september, komt de maan in conjunctie
met achtereenvolgens Mars en Venus.
Q Uï-F
STEENBOK
Op 23 september te 12.43 uur nemen wij
afscheid van de zomer. Dag en nacht
duren op dat ogenblik over de gehele we
reld precies even lang.
Van 31 augustus tot 30 september, kor
ten de dagen met 1 uur 56 minuten. De
maanstanden zijn als volgt:
Laatste kwartier 8 september 3.07 uur
Nieuwe maan 14 september 20.13 uur
Eerste kwartier 21 september 15.25 uur
Volle maan 29 september 17.47 uur
OM DE KAART te richten moet men
haar boven het hoofd houden en het
noorden laten samenvallen met de noor
delijke horizon.
De stand van de hemel is die op 15 sep
tember te 21 uur. Voor vroegere tijdstip
pen de kaart draaien in de richting van
de wijzers van het uurwerk, voor latere
tijdstippen in tegenovergestelde richting.
De plaats van de maan is voor enkele
tijdstippen aangegeven; de getallen dui
den de dag van de maand aan. Ook de
positie van Saturnus (S) is aangegeven.
De stippellijn die door de Zwaan gaat
duidt de hartlijn van de Melkweg aan.
De andere gestippelde lijn is de ecliptica
(Dierenriem of Zodiak). De zon, de maan,
en de belangrijkste planeten bevinden
zich steeds in de nabijheid van deze lijn.
CC» rnsvNTï*.
33. „Foei nu toch manneke!" sprak Joris bestraf
fend tot Panda. „Waarom heb je nu toch die wegwij
zer anders gezet dan ik had gezegd? Nu ontstaan er
rampen! Mijn klant gaat de verkeerde kant op!" „Net
goed!" riep zijn leerling brutaal. Als ik dat niet had
gedaan, was hij in een ravijn gevallen en dat zou
een ramp zijn geweest!" De Ster van Puthra-Puthra
keek zijn assistent vergramd aan en klemde toen knar
send zijn sigarettepijpje tussen de kiezen. „Het is dat
de wijsheid van de Swano U nog niet deelachtig is!"
hernam hij. „Anders zou ik U enkele klapskes op het
broekje geven! Per astra ad aspera!" riepen de ouden
steeds als iemand ingreep in het noodlot! Alles was
beter dan dat hij de gewone weg neemt! Nu is zijn
noodlot onafwendbaar. Ik had het nog willen verzach
ten door mijn opdracht aan u. Ik ben bang dat hij zijn
ondergang tegemoet gaat!" Anders was hij een diep
ravijn tegemoet gegaan!" antwoordde Panda boos.
En met die woorden liep hij het huurhuis van de Kris
tal-kijker binnen, terwijl Joris hem broedend nakeek.
„Het jongske is een gevaar voor zichzelf en zijn omge
ving!" prevelde hij. Ingrijpen in het lot! Foei! Nu
moet ik snel iets doen anders dreigt er een ramp te
geschieden! Als ik nog maar tijdig ben!"
IK BEN 6EIIJK. MEE66KOMEN!nJU
SCHOORSTEEN!
SCHOON! IS
HAi DAAR IS DE BEZEM "016
KAM IK AE BEETPAKKEN!
OH, DE BEZEM IS
WACHT, DAT
BRENI6 IK
WEL HOORDE
ZO, JEKUNT
weetrekkenj,
potte
BtUVEM STEKEN!
tubiTvisHtrzirje
veuie oPbtMR&eN, jij oud
haaibi/bl, Tor DB pot/T/e
KOMT I
je HBBT6tU)< 6tHAD, MARCO,
Mr oae bbjaardb supeeRes
HAAR UAARDI6HBID IN
HCTKARATe PI/er OP
JOU KOM 8e-
ppoeveM!
IAAT MB 6AAM, DAM
Deec ik oe suitmbt
AIS DBJUSTITie
MBTIOU KLAAR
IS, HB6JÉMI6T
i/eet, MteR
tb DeoeN i
5am Leff
/tiyuiAHs
PI B 1
613. Stil en verwijtend keken de kin
deren naar Brammetje, die verontschul
digend zijn handen uitstak.
„Zelfs een reus zou dat rotsblok niet
kunnen verschuiven", zei hij. „We zul
len het dus op een andere manier moeten
proberen. Als ik eerst maar eens kon
zien, hoe dat stuk steen precies voor de
ingang ligt. Maar dan zou ik op de een of
andere manier naar buiten moeten kun
nen komen".
„Er is een hele kleine opening", wees
het Eskimootje op een piekje tussen rots
blok en grotwand. „Maar daar kan geen
mens doorheen.'
„Een mens niet.maar een kat wel",
dacht Karo, die zich tot dusver buiten
het gesprek had gehouden. Zonder iets
van zijn voornemen te vertellen wrong
hij zich snel en behendig door de ope
ning heen.
Wolken gleden naast en beneden hem
voorbij.
Angstig keek Karo omhoog. en wat
hij daar zag deed zijn angst nog aanzien
lijk toenemen.
Op de top van de berg balanceerde op
een belachelijk klein puntje een rotsblok,
dat bijna net zo groot was als het gevaar
te, dat de opening tot de grot afgeslo
ten hield.
