Gemenebest-conferentie in Londen
Wilson komt onder Afrikaanse
druk door kwestie-Rhodesië
Soekarno wil
Indonesië nog
uit VN houder
nieuwtjes
kijken bij
Maranka
Veranderde situatie In Europa
DICING
Van dag tot dag
Dienstplichtigen
Doodstraf geëist
tegen Dalam
Napalm trekt spoor
door de jungle
Or. H. Riemens
DINSDAG 6 SEPTEMBER 1966
3
Grote spanning
I
TOONZALEN
DIJKSTRA LAMPEN
Een dienstplichtig soldaat in Gouda is
op het idee gekomen een „vakbond"
voor dienstplichtige soldaten onder de
rang van onderofficier op te richten. Het
is eigenlijk merkwaardig dat in ons ver-
•nigingslievende landje nooit eerder een
dienstplichtige op dat denkbeeld is geko
men, althans er gevolg aan heeft gege
ven, want als er één bevolkingsgroep in
onze samenleving is die te klagen heeft,
dan zijn het wel de dienstplichtigen.
Hebben die het dan zo slecht? Hele
maal niet, maar ze klagen uit principe.
Een soldaat die niet klaagt is geen ech
te Nederlandse soldaat. Er deugt nooit
wat in het leger en er kunnen geen drie
soldaten bijeen zijn of er wordt ijverig
„gekankerd". Kankeren is eigenlijk het
enige dat het leven van de Nederlandse
soldaat een beetje draaglijk maakt. En
zou dat nu moeten ophouden?
De oprichter van de „Vakbond" heeft
waarschijnlijk toch een verkeerde con
clusie getrokken uit de vele klachten, die
hij in zijn rekrutenbestaan heeft verno
men en hij heeft ten onrechte gedacht,
dat daar iets aan gedaan moest worden.
Als hij zich heeft voorgesteld dat het be
stuur van de bond nu voortaan zal kun
nen fungeren als klachtenbureau en be
middelingsinstantie, dan heeft hij waar
schijnlijk niet beseft wat daarvan de con
sequenties kunnen zijn. In de eerste
plaats zal de bond voortaan van alles de
schuld krijgen. In de tweede plaats zal
de bond voortdurend worden verweten
dat hij „niets doet". En in de derde
plaats zal de bond „van hogerhand
worden beschouwd als de verantwoorde
lijke instantie voor alles wat misgaat en
deswege voortdurend aan twee kanten in
het defensief worden gedrongen.
Nu is de kunst van de defensie de
voornaamste taak van ons hele militaire
apparaat, maar vechten op twee fronten
is nooit goed gegaan en iedere oorlog is
verloren door degene die het laatst in de
defensie werd gedwongen.
Het goed recht voor de oprichting van
zo'n vakbond is door de autoriteiten vol
mondig erkend en men staat zeer wel
willend tegenover het initiatief. Maar het
is de vraag of achter die welwillendheid
niet de zeer verstandige overweging
schuilgaat, -dat zo iets des te eerder over
is naarmate men het zijn gang laat
gaan.
Is er dan werkelijk niets te verbeteren
aan het lot van de dienstplichtige? Er
zullen redelijke en dringende wensen ge
noeg zijn, maar vergelijkenderwijs kan
men toch wel constateren dat de Neder
landse soldaat er niet het slechtst aan
toe is. Een soort „vakbond" als de onder
havige roept het gevaar op dat er grof
misbruik van wordt gemaakt. Een veel
beter idee zou het zijn, te streven naar
een „ombudsman" zoals onder meer in
de Scandinavische landen en West-DuitS'
land fungeert: een door de volksverte
genwoordiging ingestelde en aan de volks
vertegenwoordiging verantwoording schul
dig zijnde figuur, die onafhankelijk van
de krijgsmacht en van de regering ge
houden is elk conflict en elke klacht
objectief te onderzoeken en uit de wereld
te helpen. In de praktijk werkt zo'n om
budsman heel wat vlotter en directer
dan omvangrijke organisaties of belan
gengroeperingen dat kunnen, vooral ook
omdat hij boven de partijen staat en niet
aan de krijgstucht of welke beperkende
invloed ook is onderworpen. De ongeluk
kige geschiedenis van de Duitse „om
budsman", van wie er twee gestruikeld
zijn (een over de tegenwerking van hoge
officieren en een ander over zijn eigen
besmette verleden) betekent niet een fa
len van het instituut als zodanig, doch is
nauw verbonden met specifiek Duitse
omstandigheden.
Overigens zou dat Goudse initiatief wel
licht kunnen uitlopen op de instelling van
zo'n functionaris. In ieder geval is de
aandacht op de dienstplichtige getrokken
en daar kan wel wat goeds uit voortko
men. Het is ook nog de vraag hoe de
weerklank in de gelederen der dienst
plichtigen zal zijn. Want behalve door
klagen munt deze groep onzer landgeno
ten meestal slechts uit door één zeer
reëel en collectief ideaal, namelijk: af
zwaaien.
LONDEN - Premier Wilson, die
gisteren tegenover de vakbeweging
heeft moeten toegeven zich econo
misch verrekend te hebben, zal van
daag op de conferentie van Gemene-
oestlanden in Londen moeten erken
nen zich ook politiek vergist te heb
ben, namelijk in de kwestie-Rhodesië.
Wilson heeft, toen de Rhodesische
crisis ontstond, verondersteld dat dit
fWVWVWtA/WWWVWVWWWVWWWWWVWWVt
l/VyVWVWWWWVWV/VWWWWWVWIfWWWWrtlWWWWWWWWWW
DJAKARTA President Soekarno zou
onverwacht hebben besloten Indonesië
niet in de Verenigde Naties te laten te
rugkeren. Dit heeft de Indonesische mi
nister van Voorlichting, Boerhanoeddin
Diah, die bij afwezigheid van Malik
waarnemend minister van Buitenlandse
Zaken is, verklaard tegenover de ver
slaggever van het dagblad Api Pantja-
•ela.
Toen de verraste verslaggever Diah
vroeg, of president Soekarno's oesluit
geen verwerping van Malik's vroegere
verklaring betekent, glimlachte de minis
ter van Voorlichting slechts.
■i-
Van de ontwerper Johs. A.
Andersen uit Kopenhagen ziet
u o.a. dit bankstel, uitgevoerd
in Dralonstof met kunstleren
armleuningen.
Premier Ian Smith
eerder een kwestie van weken dan
van maanden zou worden. En op dit
moment lijkt premier Ian Smith in
Salisbury steviger dan ooit in het
zadel te zitten.
Rhodesië is een somber symbool voor
Groot Brittannië's positie als tanende we
reldmacht. Wilson is misschien slim ge
noeg om zich in het gezelschap van col
lega's uit de andere gemenebestlanden, of
hun vertegenwoordigers, te redden, maar
intussen wordt de kans steeds groter dat
het Gemenebest tenslotte als een zeep
bel zal uiteenspatten. In vele opzichten
is het Gemenebest trouwens al lang een
fictie.
Het heeft voornamelijk nog waarde
vanwege het tot niets verplichtende con-
sulatieve overleg tussen zeer uiteenlopen
de en over de hele wereld verspreide
landen. Het wordt bijeengehouden door
de historische-, economische- en finan
ciële banden met Groot-Brittannië. Dit
neemt niet weg dat in de Verenigde Na
ties, toen de kwestie-Rhodesië aan de orde
was, meer Gemenebestlanden tegen
■Groot-Brittannië stemden dan andere
landen.
De spanning over de Rhodesische zaak
is zeer groot. De Britten hebben de kwes
tie als eerste agenda-punt voor de Lon-
dense conferentie aanvaard en premier
Wilson zal bij de behandeling ervan zijn
plaats afstaan, waarschijnlijk aan de Ca
nadese premier Lester Pearson.
De kern van de zaak is voor de Afri
kaanse landen dat Groot-Brittannië zich
nu al zal moeten verplichten Rhodesië
alleen onafhankelijkheid te verlenen op ba
sis van een zwarte meerderheidsregering.
Wat enkele landen betreft kan de bom
barsten als Londen daartoe niet bereid
is. Dit geldt voor Zambia (premier Kaoen-
da is al uit protest 'tegen de gang van
zaken weggebleven) en ook voor Tanza-
nië (dat zelfs vanwege Rhodesië de diplo
matieke betrekkingen met Londen heeft
verbroken).
Tegenover de eis dat de V.N. zijn leden
verplicht tot sancties tegen Rhodesië of
zelfs tot militair geweld waartoe de
Afrikaanse landen zelf niet bij machte
zijn stelt Londen dat zulke sancties,
om effectiever te kunnen zijn, ook tegen
Zuid-Afrika gericht zouden moeten wor
den. Daartoe zullen de Britten niet be
reid zijn. Groot-Brittannië en de mees
te andere „blanke" Gemenebestlanden
schijnen ervan overtuigd te zijn dat elke
aanvaardbare regeling met Ian Smith
noodzakelijk uitloopt op een meerder
heidsregering van niet-blanken.
Londen lijkt nog steeds bereid de Rho
desische onafhankelijkheid te erkennen
wanneer garanties worden gegeven voor
een snelle emancipatie van de gekleur
de bevolking. Of Wilson voldoende over
redingskracht heeft om zijn gesprekpart
ners van de juistheid van deze politiek te
overtuigen, is de vraag.
DJAKARTA (Reuter) Tegen Joesoef
Mot-da Dalam, de voormalige Indane-
sische minister voor Centrale Bank
zaken, is maandag de doodstraf geëist.
De openbare aanklager achtte hem
schuldig aan corruptie, ondermijning van
het gezag, polygamie en clandestiene in
voer van wapens. Wanneer de recht
bank vonnis zal wijzen is nog niet bekend.
De afgelopen week zijn in hét proces
tegen Dalam vele zeer belastende getui
genissen afgelegd waarbij publieke vrou
wen, zangeressen en actrices voor de
rechtbank verschenen.
De uit Atjeh afkomstige Dalam heeft
aangevoerd dat de rechtbank niet be
voegd is om zijn zaak te behandelen. Die
opvatting werd door. de rechters en de
openbare aanklager afgewezen.
De openbare aanklager legde de recht
bank een biografie van Dalam voor waar
in staat dat Dalam voor de oorlog in Ne
derland lid was van een ondergrondse
communistische studentenbeweging. Da
lam heeft, volgens de aanklager, ook deel
uitgemaakt van de redactiesta'f van het
Nederlandse communistische blad De
Waarheid.
Na zijn terugkeer in Indonesië, in 1947,
was beklaagde lid geworden van de com
munistische partij, PKI. Dalam was later
wel uit de FKI getreden om lid te wor
den van de nationalistische partij PNI,
maar zijn communistische denkbeelden
bleef hij trouw, aldus de openbare aan
klager.
aip- -
Deze parachutisten kijken niet naar
een bizar beeldhouwwerk. Ze voe
ren een operatie uit in de jungle van
de Vietnamese provincie Phoeoc
Toey. Daar stonden ze plotseling
voor de resten van wat eens een
reusachtige boom is geweest. Dit
was alles wat er van de woudreus
overbleef, nadat een Amerikaanse
napalmbom haar lugubere werk had
gedaan. (Telefoto).
Roofoverval. Drie gemaskerde mannen
hebben maandag in de Belgische stad
Bergen een roofoverval gepleegd. Zij
dwongen P.T.T.-ambtenaren onder be
dreiging met pistolen 400.000 Belgische
frank af te geven.
i 'J .jL
>iftAAAAA<UVIAAAftll>UIAAWAAA/WW<\AA/M\AAWAAAftfUUUU\ftAIWWMIft/IAAft/W>flA/WtAAfUIAfUWIIWVWWAfW\AAftAftAAAAftA<IAft/WlAAAIIAAIt/tAftA<Wtl\AAA»WWWWWtf
De Vietnamese oorlog gaat
verder, zonder uitzicht op een
einde. En onze bewogenheid
met een bevolking die op on
voorstelbare wijze onder die
verschrikking moet lijden,
valt moeilijk te rijmen met
de gevoelens, welke wij onze
grote Amerikaanse NAVO-
bondgenoot moeten toedragen
die ons hielp bevrijden,
ons steunde in het herstel en
West-Europa militair op de
been hielp. Maar politiek is
een hard vak, waarin geen
plaats is voor veel gevoelens,
laat staan voor gevoeligheid.
De politieke praktijk is nu
deze geworden, dat West-
Europa (minus Frankrijk)
aan de NAVO vasthoudt ter-
wel elk land aan Amerika
duidelijk heeft doen blijken,
niet in het Vietnamese ge
schil betrokken te willen ge
raken. Het meest uitgespro
ken in dit opzicht is Frank
rijk dat alle reden heeft om
niet een nieuw politiek avon
tuur in Indochina het to
taal van Noord- en Zuid-
Vietnam, Laos en Cambodja
te willen beginnen. Enge
land, dat minder luide taal
spreekt, schijnt toch op dit
zelfde punt niet minder dui
delijk te willen zijn; het
ondervindt trouwens zijn nu
nog resterende verplichtingen
in Azië meer en meer als een
zware last, ook in financieel
opzicht. West-Duitsland ten
slotte stuurt een hospitaal
schip (en mogelijk wel wat
als Amerikanen gecamou
fleerde vrijwilligers); de re
gering in Bonn heeft echter
te verstaan gegeven, het daar
bij vooreerst te willen laten.
Nederland heeft gelukkig vol
staan met een tamelijk vrij
blijvend gebaar. Scandinavië
houdt zich geheel afzijdig.
Natuurlijk kan er nieuwe
Amerikaanse aandrang komen
op onze Europese landen
maar nu deze eenmaal una
niem „neen" hebben gezegd,
lijkt het weinig waarschijn
lijk dat een dergelijk beroep
in de toekomst meer succes
zal hebben dan in het er-
leden nieuwe argumenten
heeft Amerika niet en nieuwe
drukmiddelen evenmin. Be
dreiging met terugtrekking
van veel Amerikaanse troepen
uit Europa zou als drukmid
del erger zijn dan de kwaal:
het zou verscheidene re
geringen in ons werelddeel
ertoe kunnen brengen zich te
bezinnen over het gehele nut
van de NAVO onder zulke
omstandigheden. Bovendien
zou uit zulk een hernieuwde
aandrang de Amerikaanse
zwakte, niet de Amerikaanse
kracht spreken.
Het is ook daarom gelukkig,
dat geen Westeuropees land
zich gaat mengen in de Viet
namese oorlog, omdat dit nog
wel eens tot ernstige binnen
landse moeilijkbeden zou kun
nen leiden. Men zou, geloven
wij, verkeerd doen de veront
waardiging bij een deel van
de jeugd tegen de Ameri
kaanse oorlogvoering in Viet
nam mis te verstaan en te
onderschatten. Maar al blijft
West-Europa zich officieel af
zijdig houden, en al zijn er,
tegenover de jeugdige demon
stranten, veel mensen te vin
den bij wie de sympathie
voor de Amerikanen in hun
strijd blijft tellen, de oorlog
ginds sleept zich voort uit
zichtloos, zo schijnt het. On
danks alle moeite tot het
tegendeel is geen land, is geen
blok van landen, is geen vol
kenorganisatie in staat ge
bleken te bemiddelen. En on
danks alle schrikaanjagende
„escalades" ziet het er niet
naar uit, dat de Amerikanen
veel dichter bij de overwin
ning zijn gekomen. Alle be
richten wijzen er integendeel
op, dat er steeds meer troe
pen, steeds meer zwaar ma
terieel, naar daar vertrekt. Zo
zou men kunnen stellen dat
wie het goed met de Ameri
kanen voor heeft, hen zou
moeten raden om de oorlog te
beëindigen, terwijl hij die
deze grote natie vijandig ge
zind is, geen beter advies zou
hebben dan om de strijd
voort te zetten, steeds ver
der
Toch is Vietnam een klein
land, of liever de helft van
een klein land bijna een
nietig land wanneer men het
stelt naast de Verenigde Sta
ten. Die nietigheid spreekt
nog beter uit de uitrusting
van de troepen, waartegen de
Amerikanen het opnemen. En
niet alleen het kleine Viet
nam, maar ook de Ver
enigde Staten zelf worden
elke dag een beetje meer een
land in oorlog wat meer
oorlogsstemming, veel meer
oorlogseconomie, steeds meer
mannen onder de wapens
endalende reserves.
Want ook het laatste is on
miskenbaar. De goudvoorraad
is weliswaar nog immer aan
zienlijk, maar deze bevindt
zich niettemin op het laagste
peil sedert 1938. En de be
talingsbalans blijft defecit.air,
en zal door de voortgaande
oorlog grotere gapingen gaan
vertonen. Niet dat dit alles
niet heel lang, ja, om zo te
zeggen tot in het oneindige,
door zou kunnen gaan, maar
dan toch altijd zodanig dat de
strijd Amerika langzaam maar
zeker meer zou verzwakken.
Ook een oorlog in Vietnam,
zelfs een oorlog in Vietnam,
is niet een karweitje dat even
met de linkerhand kan wor
den afgedaan, terwijl het oog
op een ander doel gericht is.
Dean Rusk heeft de wereld
doen weten, dat Amerika aan
wel een vijftigtal landen
(waaronder die van de
NAVO) garanties had ge
geven om er de vrede te hel
pen verzekeren, garanties
welke het stellig van plan was
na te komen. Aan het laatste
behoeven wij niet te twijfelen.
Maar zoveel is ook zeker: in
dien thans in welk ook van
die vijftig landen de nood aan
de man zou komen, dan zou
de hulp, welke Amerika kon
bieden verre van afdoende
zijn, en zou het een werkelijk
groot conflict gelden dan wa
ren Amerika's bondgenoten
vrijwel geheel op zichzelf
aangewezen. En het vacuüm,
dat ontstaat doordat Amerika
gebonden is in Vietnam, zal
steeds groter worden.
Hoe moet dat vacuüm wor
den opgevuld? Indien de
NAVO-landen (om ons tot
deze te beperken) ook maar
trachtten om zelf een even
grote bewapening op te bou
wen als de Amerikanen, vol
gens de oorspronkelijke plan
nen, ter beschikking konden
stellen, dan zouden zij waar
schijnlijk vrijwel op voet van
oorlog moeten leven. Twee
van de grootste, Frankrijk en
Engeland, zouden daar geen
moment aan denken en zo zou
de last op de overige nog
weer verzwaard worden.
Maar heeft dit alles zin? Is
het niet veeleer zaak om nu,
na enige jaren Vietnamese
oorlog, en na het verlaten van
de NAVO door Frankrijk, de
gehele politieke situatie eens
heel grondig te herzien? Het
lijkt ons, dat daarvoor de tijd
gekomen is.
Wat nu, meer nog dan an
ders, nodig is, is een zekere
buigzaamheid, een wil om
zich aan te passen aan de im
mers zo sterk gewijzigde om
standigheden. Ook aan de
binnenlandse omstandigheden,
want de conjunctuur in ver
scheidene landen, waaronder
het onze, is hard bezig te ver
anderen. Door de nood ge
dwongen is minister De Jong
reeds de goede weg opgegaan
met de diensttijd te verkor
ten. Maar nóg is de diensttijd
hier veel langer dan in België
en nóg torsen wij in tegen
stelling tot ons buurland
de lasten van een grote en ten
dele verouderde vloot.
Wanneer nu toch de harde
noodzaak tot bezuinigen
komt, dan is dat de aange
wezen gelegenheid om na te
gaan hoe een verkleinde, pa
rate defensie het best kan
worden ingepast in een gro
ter systeem. Bij een zodanig
systeem kan men denken aan
een bondgenootschap als dat
van de Westeuropese Unie
(Engeland plus de E.E.G.-
landen), met een Amerikaan
se garantie. Het lidmaatschap
van landen als Portugal, Grie
kenland en Turkije van de
NAVO draagt waarschijnlijk
minder bij tot de sterkte van
dat bondgenootschap dan het
risico wel waard is. Wat
Denemarken en Noorwegen
betreft waarmee Neder
land al lang nadere politieke
banden had kunnen zoeken
deze zouden kunnen toe
treden tot de Westeuropese
Unie zo zij dit wensten.
Natuurlijk zal men opk op
die weg moeilijkheden moeten
overwinnen maar het lijkt
de moeite waard deze toch in
te slaan. En een uitgangspunt
heeft men: het Westeuropese
Unie-verdrag. Mogelijk dat
men voor deze gedachtengang
begrip zou vinden in Londen,
in Bonn en in Parijs. Vooral
het laatste lijkt onmisbaar
want hoe stelt men zich een
collectieve verdediging van
West-Europa voor zónder
Frankrijk? Bovendien: Frank
rijk is lid van het W.E.U.-
verdrag en staat misschien
dus niet a priori afwijzend
tegenover een versterking
daarvan.
Het zou dunkt ons wel op
de weg van de Beneluxlan-
den liggen om deze mogelijk
heden te verkennen. Veel ge
duld zou er nodig zijn en
tact. Zonder dat wij behoeven
op te treden als vragende
partij, is het toch duidelijk dat
het in de eerste plaats zou
gaan om onze bescherming,
als kleine landen midden in
West-Europa. Wat dan ook
onze eigen bijdrage zou zijn.
De Amerikaanse reactie op
zulke plannen is onzeker,
maar het is niet van tevoren
te zeggen dat deze afwijzend
zou zijn. Men zou daar stellig
vast willen houden aan
Amerikaanse troepen in West-
Duitsland (waarmee welhaast
iedereen in West-Europa zal
kunnen instemmen) en voor
het overige zou het best kun
nen zijn dat men de voorkeur
ging geven aan een vrij sterke
Westeuropese Unie boven een
krampachtig gehandhaafde
NAVO welke laatste toch
steeds weer voornamelijk met
Amerikaans geld in stand ge
houden zou moeten worden.
Maar wat ook het succes
van een dergelijk streven zou
zijn, twee dingen lijken ons
zeker. In de eerste plaats zijn
de verhoudingen in Europa
zo grondig veranderd in de
afgelopen twintig jaar, dat de
NAVO daaraan moet worden
aangepast. De veranderingen
spreken voor zichzelf
grootse opbouw in West-
Europa, geleidelijk verbete
rende verhouding Oost-West,
het Franse uittreden uit de
organisatie en de Vietnam-
oorlog die meer en meer
Amerikaanse krachten opvor
dert. Een daaraan aangepas
te NAVO moet belangrijk
minder log en zwaar zijn en
minder financiële eisen aan de
leden stellen. En in de tweede
plaats moet de Nederlandse
defensie worden aangepast
aan onze eigen mogelijkheden
in mankracht en in geld zo
goed als het gehele overheids
apparaat daarmee in overeen
stemming moet worden ge
bracht. Nederland heeft wat
de defensie betreft duidelijk
boven zijn stand van kleine
natie geleefd en wanneer de
rekeningen daarvan nog lang
gepresenteerd worden dan
kan dit uiteindelijk onze ge
hele financiële huishouding en
onze economie aantasten. Zo
ver mag het niet komen.
RUIME KEUZE IN
KLASSIEK EN MODERN
TOONZALEN
SPAARNE 65
(t.g.o. Ged. O. Gracht)
VRIJE TOEGANG - LEVERING VIA DE HANDEL
Geopend van half negen tot half zes, óók zaterdags
Arrestatie. Radio Aden bericht dat gene
raal Hassan Amri, de premier van de
republiek Jemen, in Sana'a is gearres
teerd door Egyptische troepen. De pre
mier zou huisarrest hebben en zal waar
schijnlijk naar Caïro worden gebracht.
Gletsjer. Drie Duitse toeristen zijn zondag
tijdens een gletsjerwandeling in de Oos
tenrijkse alpen tussen Innsbruck en Lan-
deck door een ijslawine gedood. Het wa
ren een vader en twee zoons uit Kauf-
büren.
Doodvonnissen. Twee Fransen en een Al
gerijn zijn maandag in Algiers ter dood
veroordeeld door een rechtbank die is in
gesteld om een einde te maken aan de
corruptie. Twee Algerijnen zijn bij ver
stek ter dood veroordeeld. Het vijftal
werd ervan beschuldigd valse Franse
bankbiljetten, voor een bedrag van vijf
miljoen, het land te hebben binnenge
smokkeld.
Protest. Studentengroepen in Argentinië
hebben voor woensdag een nationale
studentenstaking uitgeschreven uit pro
test tegen het regeringsoptreden in negen
universiteiten. 28 juli heeft het militai
re bewind van Juan Carlos Ongania de
universiteiten gesloten „om communisti
sche invloeden uit te roeien".
Bliksem. Een jonge vrouw, moeder van
twee kinderen, is om het leven gekomen,
doordat zij tijdens een telefoongesprek
door de blikshem werd getroffen. Zij leu-
de tegen een koelkast toen zij een tele
foongesprek voerde. De bliksem sloeg in
de telefoonleiding en trof haar.
„Smerig". De Russische regeringskrant
Izvestia heeft een Israëlisch diplomaat
ervan beschuldigd tijdens een bezoek
aan de Russische Zwarte zee-kust een
koffer vol „smerige propaganda" te heb
ben uitgedeeld. Hiermee bedoelde de
krant Hebreeuwse gebedenboeken, zio
nistische boeken, postzegels en prent
briefkaarten uit Israel, een folder over
het Israëlische paviljoen op de kort ge
leden in Moskou gehouden landbouwten
toonstelling en exemplaren in het Engels
van Leon Uris boek Exodus.
Autokeuring. Van 1967 af worden alle in
Zweden geregistreerde motorrijtuigen
van drie jaar en ouder jaarlijks aan een
inspectie door bevoegde deskundigen
onderworpen.
Graanluchtbrug. Twee grote transport
vliegtuigen van de Amerikaanse lucht
macht vervoeren per dag meer dan vijf
tig ton graan naar Tsjaad, waar een
hongersnood dreigt. Er zouden daar
reeds mensen de hongerdood gestorven
zijn.
