en
JAPANS WORSTELEN
MET EEN STAARTJE
POLLE, PELLI EN PINGO
m
IAj
RECHTER TIE
RAMMETJE FOK
1
Si
PANDA EN DE MEESTER
HOOFDPIJN?
fÜn;/C^\
WITTE KRUIS
13
WOENSDAG
SEPTEMBER 1966
Ons vervolgverhaal
Een oorspronkelijke
Nederlandse roman
door Willy Corsari
ALLLEEN VOOR SUPER-ZWAARGEWICHTEN
Zware jongens
Benauwd zitje
we zo dom \j-/
Klassieke worpen
Haute coiffure
Wèg pijn...
Als u V
poeders
kiest!
IWWWVWWWVWWW
112)
„Houd jij niet van leren?" vroeg
haar moeder.
Marjolein trok even de schouders op.
„Neen. Niet erg. Hield u van le
ren toen u klein was?"
„Ook niet zo erg," zei haar moe-
„Zie je wel! Als ik in Parijs ben
hoef ik niet zoveel te leren, hè? Ik
wil ook danseres worden, net als u."
Het was even stil.
„Wil je het kind meenemen naar
Parijs?" vroeg Charlotte.
„Ja. Ik verdien goed. Ik heb gere
geld een engagement. Jij zei dat ik
geen talent had."
„La belle Maya," zei Charlotte.
Marjolein keek van haar naar haar
moeder. Waarom keek ze opeens zo
verlegen?
Chris was weggegaan.
„Ga jij even achter zitten, hier,
kijk dit boek maar," zei Charlotte
Marjolein stribbelde tegen. „Ik wil
bij mijn moesje blijven."
„Doe wat ik je zeg."
Marjolein ging pruilend naar de
achterkamer.
„En sluit de deuren."
Marjolein schoof de suitedeuren
dicht. Maar niet helemaal. Ze bleef
er bij staan en probeerde te horen,
wat er werd gesproken, dat zij niet
mocht weten.
„Ik heb Jules laatst gesproken.
Hij had je ontmoet in Parijs."
„Ja. Ja, hij was bij een modehuis.
Hij is nu mode-ontwerper, hè? Ik
hoor, dat hij zelf is begonnen hier.
Ik ga vast wat bij hem kopen."
„Hij vertelde me van de zaak,
waar je danste als „La belle Maye".
van je vriend en die hele bende."
Marjolein drukte haar oor tegen
de kier tussen de twee deuren.
Waarom sprak tante Charlie opeens
met zo'n harde stem?
„J kunt het kind daar niet mee
naar toe nemen, Maya. Dat moet je
toch inzien."
Marjolein hield haar adem in. Ze
voelde haar hart bonzen.
„Mar je hebt zelf gezegd, dat ik
het kind bij me moest nemen
„Dat is zes jaar geleden. Ik wou
toen, dat je ging werken en.
„Ik werk toch! Het is gemeen van
Jules, om over me te kletsen."
Ze huilt, dacht Marjolein ontzet,
mijn moeder huilt. Waarom maakt
tante Charlie haar aan het huilen?
„Zes jaar laat je niets van je ho
ren, laat je je ouders, die het krap
hebben, voor het kind opdraaien. Dat
is erg genoeg. Maar dit zou nóg er
ger zijn."
Maya snikte.
„Ik kon geen geld sturen. Ik heb
het erg moeilijk gehad. En ik kan
geen brieven schrijven. Waarom
maak jij me nu ook al verwijten?
Gisteravond heb ik niets anders ge
hoord. Ik wou, dat ik niet was geko
men."
„Ik. maak je geen verwijten. Het
gaat me niet aan hoe je leeft. Maar
het gaat me wèl aan, of jij het kind
in zo'n leven brengt. Maya, ik ken
je toch. Je denkt nooit langer dan de
dag van vandaag, je leeft bij het uur.
Opeens heb je je herinnerd dat je een
kind hebt, je komt hier en ziet hoe
Charles
Charlotte
lief en mooi ze is en je wilt haar
meenemen, zoals men een pop mee
neemt, zoals je een armband zou
willen hebben, of een bontmantel-
Wat er van het kind moet worden,
daar denk je niet aan. Huil nou niet,
je was altijd vlug met je tranen. Dat
is verduveld makkelijk.
Waarom is ze zo naar tegen mijn
moeder? dacht Marjolein. Ze kon
niet meer verstaan, wat er werd ge
sproken. Haar moeder huilde en
sprak ook heel zacht. Opeens hoorde
ze haar moeder zeggen:
„Misschien heb je gelijk. Misschien
mag ik het niet doen."
Niet doen? dacht Marjolein, wat
niet doen?"
„Je kunt haar toch komen opzoe
ken, je kunt voor haar zorgen, als je
goed verdient, maar je mag haar
niet meenemen."
Niet meenemen? Met een wild ge
baar schoof Marjolein de deuren open
rende naar haar moeder, klampte
zich aan haar vast, gillende:
„Ik wil met je mee. Je hebt het
beloofd! Moesje, ik mag mee."
„Ja, ja, natuurlijk," zei haar moe
der, „huil niet zo, schat. Wil je een
taxi voor met bestellen, Charlie?"
Marjolein huilde nog vertwijfeld,
maar Maya fluisterde haar in het oor:
„Je mag mee, maar niet zeggen
aan tante Charlie
Het kmd hield dadelijk op met hui
len.
In de taxi vroeg Marjolein:
„Gaan we morgen naar Parijs?"
„Neen, morgen nog niet."
„Wanneer dan?"
„Ik.ik ga eerst alleen. Ik moet
nog iets in orde maken. Dan kom ik
je halen-
„Heel gauw?"
„Heel gauw."
Maar toen Marjolein de volgende
dag van school naar huis was gerend,
denkende dat haar moeder daar zou
zijn, hoorde ze dat die alweer naar
Parijs was gegaan.
„Maar ze komt me gauw halen,"
zei Marjolein, haar tranen inslikken
de-
„Tante Charlie wou het niet heb
ben, maar ze doet het toch, toch,
toch! Ze heeft het beloofd."
„Hou op met dat gezanik," zei haar
grootvader.
Er kwam enige dagen later een
brief, erg slordig geschreven, enkele
regels en veel zoentjes voor haar.
Er stond niets in over halen.
Tante Charlie kwam en zei, dat ze
voor zaken op reis ging, maar Marjo
mocht zondag bij haar moeder zijn.
Marjolein zat die zondag bij de
oude dames. Chris was naar een
schoolvriend. Hij was helemaal niet
aardig geweest. Hij had gezegd, dat
hij samen met die vriend iets wou
maken voor school en geen tijd had
voor kleine meisjes-
De oude mevrouw probeerde haar
te troosten. Ze speelden een spellet-
tje maar Marjolein vond het verve
len.
„Vertelt u weer 'es?" vroeg zij.
(Wordt vervolgd.)
SUMO-WORSTELEN, een natio
nale sport in Japanis waarschijn
lijk de grootste indoor-picnic ter
wereld. Dat kan ook niet anders.
De vaak meer dan 300 pond wegen
de, schaars bedekte worstelende
kolossen beslissen dikwijls in en
kele seconden de strijd en de pau
zes duren vaak langer dan de wed
strijden zelf. In de tijd tussen de
partijen kan men niet veel anders
doen dan drinkeneten, weer drin
ken, praten en opnieuw drinken.
Volgens een legende hing het lot
van het Japanse ras af van de uit
slag van een sumo-worstelwed-
strijd: het Japanse volk kon zich in
Japan vestigen nadat de god Take-
mikazoetsji de god van een con
currerende stam had verslagen.
SUMO is op zijn minst 1500 jaar
oud en de wedstrijdreglementen zijn in
al die eeuwen maar weinig veranderd.
De kolossale sumo-worstelaars nemen
nog altijd deel aan een rituele Shinto-
plechtigheid ouverture tot de wedstrijd
dag, die iets lijkt op de bewegingsthe
rapie in vermageringsinstituten voor
dames. Het met de benen stampen en
schoppen moet in dit geval echter de
boze geesten verdrijven.
HET DOEL waar het bij dit worste
len om gaat is eenvoudig: druk je te
genstander uit de ring van 6 meter in
het vierkant of druk hem naar bene
den zodat een deel van zijn lichaam te
lemen vloer raakt. Het is echter nog
al moeilijk om een man omver te krij
gen die een lengte heeft van 1.82 meter
en een gewicht van 340 pond en die
daarbij gespierd is als een Spaanse
vechtstier.
De echte sumo-fans arriveren vroeg
in de morgen, nemen, een beetje warme
sake om het bloed in beweging te krij
gen en drinken tot laat in de avond het
einde van de wedstrijden komt.
Voor menige Japanner bieden de wed
strijden bovendien een gelegenheid om
anderen te tonen dat hij rijk genoeg is
om er bij te kunnen zijn (geen gerin
ge zaak).
VOOR DE VREEMDELING, niet ge
wend aan de Japanse manier van zit
ten, kan een sumo-wedstrijd een ooster
se marteling worden. De duizenden toe
schouwers in de wedstrijdzaal zitten
niet op stoelen maar met de benen
onder zich gevouwen op kleine kussens
in kleine, afgeschoten hokjes. Zo'n hok
je is ongeveer 1 meter 40 in het vier
kant en bevat vier platte kussens van
43x43 cm. Minstens vier personen moe
ten zich in zo'n loge opbergen met
misschien nog een stuk of zes kinde
ren. Daar komen nog bij een grote doos
voor de thee en de koppen met nog een
doos voor de asbak. Verder nog dekens,
kratjes met vis, ossevlees, varkens
vlees, rijst, sinaasappelen en misschien
ook nog enkele flessen bier en brande
wijn.
ALLES WORDT enigszins onwerke
lijk als vier grote vreemdelingen uit
het westen proberen zich in hokjes te
passen. Zelfs indien het hun lukt, met
de benen onder het lichaam gevou
wen, houden zij het niet langer dan een
kwartier uit. Probeer eens, met vier
mensen in het hokje opeengepakt, uw
been te strekken.
cor. MA RUN TOONDER
-45-90
45. Joris liet het hefschroefvliegtuig snel opstijgen,
zodat Panda de stad steeds verder onder zich zag lig
gen. „Hola!" riep hij tegen de stormwind van de
draaiende motor in. „K-kan je niet even wachten
Maar omdat hij geen antwoord kreeg en de touwladder
waaraan hij hing weinig gemak bood, besloot hij om
voorzichtig naar boven te klimmen en de Ster van
Puthra-Puthra daar eens flink de waarheid te gaan
zeggen. „Zij ge daar eindelijk? mannekevroeg de
piloot toen Panda zich verkleumd en verwaaid in de
helikopter hees. „Had ge niet wat rustiger kunnen
klimmen? Uw gehuppel aan de touwladder heeft me
bijna lelijk uit de koers gebracht!" „M-maar
riep Panda kwaad. Doch zijn leermeester maakte sus
sende geluiden en hief een bezwerende hand op. „Staakt
uw gebabbel een wijle!" sprak de kristal-kijker. „Ik
moet mij nu geheel gaan concentreren op gindse
trein! Een belangrijke taak wacht u aldaar! Wij moe
ten in het lot ingrijpen!"
NU KUNNEN WE DE B6R6 NIET MEER.
METENHET MEETLI NT IS W66
OMDAT WE GRAAG WILDEN WETEN,"^
HOE HOOG Dl6 IS
WE GAAN NAAR BENEDEN
EN ZE6GEN DAN, DAT 'T
EEN HEEL WETEN
SCHAPPELIJKE
0NDER20ÉK1N65
TOCHT GEWEEST
MAAR'TIS EIGENLIJK
AL VOLDOENDE, DAT WE
WETEN DAT-IE HÉÉL
WAAROM WILDEN WE
'M EERST E16ENLUR
METEN
"T^HOOó IS
JA, ANDERS LUKEN
2206-K.
AANGEZIEN het eigenlijke gevecht
bij sumo zo kort duurt hebben de Ja
panners allerlei tijdvullende spelletjes
uitgevonden. Een daarvan is: probeer-
je-kelner-te'-vinden-met-8000-mensen-
de-zaal.
De kelners, gekleed in kimono's ou-
de stijl, moeten ervoor zorgen dat u
gevoed wordt en te drinken krijgt. Ze
brengen hete sake die als thee smaakt
maar ongedacht koppig is, en kleine
papieren doosje met yakitori, een Ja
panse delicatesse. Versterkt door spijs
en drank kunt u nu gaan kennismaken
met de buren. Wanneer u met een
pijnlijk gezicht een been strekt is dat
een goed begin. Het brengt u altijd
een brede grijns uit de aangrenzende
hokjes.
Eenmaal geïnstalleerd, moet u eens
het sumo zelf trachten te volgen. Mis
schien wordt u wel een fan. Een be
langrijk onderdeel bij sumo is de in
gewikkelde zijden lendengordel die de
worstelaars dragen. Er bestaan 48
klassieke worpen, waarvan de meeste
beginnen met een greep op deze gor
del, de mawasji geheten.
De mawasji is, uitgerold, 10 meter
lang en 60 cm breed. Wanneer de ene
worstelaar de andere tegen de grond
werpt gaat er een gemurmel van be
wondering door de zaal. Maar de sfeer
en het ceremonieel die erbij horen zijn
net zo belangrijk. Hierin leeft nog
steeds het feodale Japan. De reuzen
marcheren tussen de mensenmenigte
met onbewogen gezichten de zaal bin
nen. Zij dragen alleen een zijden voor
schoot, rijk geborduurd met ingewik
kelde motieven en met een gouden
zoom. Zo'n voorschoot kan wel 3.000
gulden kosten. Over het voorschoot
draagt de grote kampioen een dicht-
ineen gevlochten hennepen touw met
een gewicht van 23 tot 32 pond.
De ceremonie begint met grote waar
digheid. De worstelaars klappen eerst
in hun handen om de aandacht der
goden te trekken. Dan steken ze hun
benen beurtelings zijwaarts en omhoog
en geven een harde stamp op de ring-
vloer. Dit geschiedt om het kwaad uit
de ring te verjagen.
DE HAARDRACHT van de kampioe
nen is zo buitenissig dat een Parijse
kapper er jaloers op zou worden. Hoe
hoger de rang van de worstelaar, des
te ingewikkelder zijn haardracht. Maar
altijd eindigt het kapsel op de schedel
met het verplichte, ritueel-geheiligde
staartje of knoedeltje. Aan het begin
van de wedstrijd zetten de reuzen zich
tegenover elkaar in postuur en wel
meerdere malen in de hoop dat zij,
door hun tegenstander erg kwaad aan
te kijken, psychologisch voordeel op
doen.
Eindelijk, op een teken van de
scheidsrechter, gaan zij er op los met
Voorspel van de strijd: twee wor
stelaars wachten het psychologisch
beste moment voor de aanval af. In
het midden de scheidsrechter met
waaier.
Met groot ceremonieel worden de
sumohelden aan het duizendkoppige
publiek voorgesteld.
een geweld als twee goederenwagens
die tegen elkaar botsen. Ondanks hun
omvang zijn de meeste sumo-worste
laars uiterst snel en bewegelijk. Het
eigenlijke gevecht duurt slechts enkele
sekonden, zelden meer dan een halve
minuut. Wanneer een van hen tegen de
grond geworpen is moet de winnaar
hem volgens eeuwenoud gebruik een
hand toesteken om de verliezer weer
overeind te helpen. Nooit mag een su
mo ook maar iets van zijn emoties to
nen, ongeacht of hij wint dan wel ver
liest.
In de afgelopen 300 jaar zijn er
slechts 46 Japanners geweest die zich
„grote kampioen" mochten noemen
en daarvoor moesten zij heel wat
presteren. Zij eten en drinken tien
.maal zoveel als een normale Japanner,
want de zwaarste worstelaar heeft de
beste kansen en er is geen limiet ten
aanzien van zijn lichaamsgewicht. Zij
trainen dagelijks vele uren en zijn
daardoor, ondanks hun gewicht, oer
sterk en razendsnel.
Bekend is het verhaal van de Ame
rikaanse voetballer die in het grote
worstelstadion in Tokio plaats biedend
aan 16.000 bezoekers) een uitnodiging
van een sumo aanvaardde, om hem zo
hard mogelijk in de maagstreek te
trappen. Terwijl de Amerikaan zijn
aanloop nam, ging de worstelaar wijd
beens staan met licht gebogen knieën.
Hij spande de spieren van zijn enorme
buik en wierp op het moment van de
trap zijn onderlichaam met kracht naar
voren. De Amerikaan kwam met een
verstuikte enkel meters buiten de ring
terecht. Sindsdien proberen de sumo's
dit grapje uit te halen met elke vreem
deling die op hun uitnodiging ingaat.
8-
De rechter heeft zijn paard de spo
ren gegeven en zijn metgezellen volgen
hem zo snel mogelijk. Weldra bereiken
ze de stad Mien-yuan. Rechter Tie be
denkt somber dat hij heel wat last zal
krijgen met het ministerie in de hoofd
stad. De heren ambtenaren daarginds
hebben al slapeloze nachten als er een
streng koperstukken ontbreekt. Hoe zul
len ze dan wel niet tekeer gaan nu er
twaalf goudstaven zijn geroofd! Over de
hellende straten van de stad rijden ze
naar het marktplein voor het gerechts
gebouw en stijgen daar af. Bedienden
schieten toe om de paarden weg te lei
den. Breng de gewonde naar een dok
ter, hij moet grondig onderzocht wor
den", zegt Rechter Tie tot een van de
bedienden. Het is een drukte van belang
op het plein, en er lijkt meer volk op de
been dan anders op dit vroege uur. Hier
en daar staan groepjes mensen opge
wonden te praten. Op dit moment ziet
de Rechter de hoofdman van de gerechts
dienaars snel naderbij komen. ..Er i«
een misdaad gepleegd, edelachtbare",
brengt hij hijgend uit. „De dichter Meng
Lan is vermoord. Vanochtend vroeg werd
zijn lijk gevonden, met een dolk in de
borst.." Vertel me de rest maar 'in
mijn kleedkamer"onderbreekt de Rech
ter, „dan kan ik meteen mijn ambtskos
tuum aantrekken. Komt u ook even mee,
meneer Yuan. U beweegt zich geloof ik
nogal veel in litteraire kringen".
v\
•■j&'S&Gir vwT* -"G'
625. „KINDEREN", zei Brammetje Fok
ik wil jullie niet bedriegen. Ik zou jul
lie wijs kunnen maken, dat ik nog wel
een oplossing weet om weg te komen,
maar het zou een leugen zijn. Ik kan
niets meer bedenken. Alleen een wonder
kan ons nog redden".
Stille tranen gleden langs de wangen
van de kinderen omlaag. Ze dachten aan
thuis, aan hun radeloze ouders, aan de
honger die hen zou kwellen
Alles zou verloren zijn geweest, als Tu
tu niet zo'n volhardend karakter had. Ve
le malen al had hij tevergeefs de tover
spreuk uitgesproken. Menig ander zou de
moed hebben opgegeven. Maar Tutu rede
neerde: „Het is de enige kans. Nu doe
ik tenminste nog een beetje.en an
ders doe ik helemaal niets".
Na een korte rust greep hij dus weer
de toverstaf, die hij op de voorgeschre
ven manier boven de verdwijnkist heen
en weer zwaaide.
Parrravarrravarrrrama.
kraste hij zonder veel overtuiging. En
ineens bonkte het in de kist, alsof er ste
nen in werden gestort.
